Από το 1830 κυβερνά η Αριστερά με εξαίρεση τεσσεράμισι χρόνια...

Το ελληνικό κράτος έχει ιστορία σχεδόν δύο αιώνων, από τα οποία μόλις τεσσεράμισι χρόνια κυβερνήθηκε από τη ριζοσπαστική Αριστερά. Στη δε μεταπολίτευση, για να μιλήσουμε για τα πιο φρέσκα κουλούρια, κυβερνήθηκε 22 έτη από την κεντροαριστερά κι άλλα τόσα από την κεντροδεξιά. Όταν, συνεπώς, ο Κ. Μητσοτάκης μιλά για διαχρονικές παθογένειες κι αναλαμβάνει δίχως σχετική εξουσιοδότηση την ευθύνη για όλους όσοι κυβέρνησαν πριν από αυτόν μάλλον στις ευθύνες τής δικής του παράταξης αναφέρεται όταν προσπαθεί να αποσείσει από πάνω του τις προσωπικές δικές του...

Ο πρωθυπουργός, όμως, κάνει κάτι ακόμα χειρότερο προκειμένου να γλιτώσει την εκλογική λαιμητόμο. Αυτήν τη φορά διαπίστωσε ότι η ατομική ευθύνη δεν μπορεί να τον διασώσει, όπως ενδεχομένως τα κατάφερε με την πανδημία, γι' αυτό κι ενεργοποίησε το επίσης αγαπημένο του "κι εσείς βασανίζατε τους μαύρους". Δεν είμαι θαυμαστής τής κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας, εκτιμώντας πως οι νέες τεχνολογίες μπορούν να είναι χρήσιμες όχι μόνο για να ανεβάζουμε φωτογραφίες μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά και για να συμμετέχουμε πιο ενεργά στα κοινά. Από την άλλη, ωστόσο, δεν θα με βρει συνοδοιπόρο του ο Κ. Μητσοτάκης στην επιλογή του να ενισχυθούν η δήθεν αντισυστημική ψήφος στην ακροδεξιά ή η εκλογική αποχή μόνο και μόνο για να παραμείνει στην εξουσία...

Θα ήμουν, επίσης, αφελής αν πίστευα ότι η δικαιοσύνη θα αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Ποια δικαιοσύνη άλλωστε; Αυτή που ο πρωθυπουργός τής υπαγορεύει τι θα συμπεριλάβει στη δικογραφία, αυτή που θεωρεί παράβαση καθήκοντος τις συνομιλίες ενός υπουργού με έναν επιχειρηματία ή αυτή που εκτιμά το ίδιο για την πίεση ενός υπουργού να αποκαλυφθεί η αλήθεια για ένα σκάνδαλο και να μην συσκοτιστεί; Κι αν η εκτελεστική εξουσία έχει κάθε λόγο να επιχειρεί την υπονόμευση της δικαστικής ανεξαρτησίας, οι δικαστές που της το επιτρέπουν τι άλλο, αλήθεια, διαπράττουν παρά παράβαση καθήκοντος;...