Ενοχλήθηκα πιο πολύ από τη χυδαιότητα να σου ζητάνε να πας στο μπαρ για να σου δώσουν δωρεάν ένα μπουκάλι νερό κι όχι να στο φέρουν οι ίδιοι, αξιολογώντας έστω ότι είσαι πελάτης που πληρώνει κι όχι επαίτης. Ζω, εξάλλου, στο Παγκράτι και η ποιότητα του σήματος που μου παρέχει η ιδιωτική κινητή τηλεφωνία με κάνει να αισθάνομαι πως κατοικώ στην κορυφή τού Ολύμπου...
Δεν βρισκόμαστε στη δεκαετία τού '70 ή του '80, όταν οι ιδιωτικοποιήσεις έκαναν τα πρώτα τους βήματα. Σήμερα έχουμε πάμπολλα παραδείγματα αποτυχιών και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη και στον πλανήτη για να τις αντιμετωπίζουμε ακόμα με προσμονή και δέος...
Κι αν κάποιος μου πει πως, για παράδειγμα, ο ελληνικός σιδηρόδρομος ήταν στα ίδια χάλια όταν ήταν δημόσιος, που δεν ήταν, ποιος ο λόγος τότε να απωλέσουμε δημόσια έσοδα για να λαμβάνουμε τις ίδιες υπηρεσίες; Ή ποιος ο λόγος να πανηγυρίζουμε για τα υπερκέρδη τής ιδιωτικοποιημένης ΔΕΗ όταν οι λογαριασμοί ρεύματος είναι στα ύψη και το κράτος επιδοτεί, στην ουσία, αυτά τα υπερκέρδη;...
Τα τρένα ιδιωτικοποιήθηκαν επί ΣΥΡΙΖΑ για ένα κομμάτι ψωμί ως μνημονιακή υποχρέωση. Κι αυτό θα είναι ένα διαχρονικό άγος για την κυβερνώσα Αριστερά. Ποια δικαιολογία έχει, ωστόσο, η κυβέρνηση Μητσοτάκη που σε λιγότερο από τέσσερα χρόνια θέλησε να ιδιωτικοποιήσει ακόμα και το νερό; Καμία, παρά μόνο ιδεοληψία σε συνδυασμό με εξυπηρέτηση της ολιγαρχίας, η πεμπτουσία δηλαδή του νεοφιλελευθερισμού...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου