Τζαμπατζήδες με λεφτά...

Έχουμε δικαίωμα να απαιτούμε δωρεάν εμβόλια, τεστ ή περίθαλψη ή είμαστε τίποτα τζαμπατζήδες με το κρατικό χρήμα, όπως μας κατηγορούν οι διαφόρων ειδών νεοφιλελέδες; Σύμφωνα με το εγχειρίδιο οδηγιών τού καπιταλιστικού συστήματος, ό,τι δίνεις παίρνεις. Για να δούμε, συνεπώς, τι δίνει η κοινωνική πλειοψηφία: φόρους- άμεσους κι έμμεσους-, ασφαλιστικές και υγειονομικές εισφορές, τέλος επιτηδεύματος, εισφορά αλληλεγγύης, τέλη κυκλοφορίας, ΕΝΦΙΑ και, κυρίως, παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών...

Για να δούμε τι (δεν) προσφέρουν οι νεοφιλελέδες και οι ακόλουθοί τους, αλλά λαμβάνουν τα πολλαπλάσια από το κράτος, δηλαδή από τους πολλούς: ελάχιστους ή και μηδενικούς φόρους, ατέλειες, εκπτώσεις, χρυσές βίζες, εξαιρέσεις από νόμους και κανονισμούς κι αδικαιολόγητα υψηλότερο μερίδιο πλούτου από την κοινωνική πλειοψηφία σε σχέση με το ρίσκο που αναλαμβάνουν και το μόχθο που καταβάλλουν. Κι αν το εξειδικεύσουμε στην Ελλάδα, θεωρούν το κρατικό ταμείο ως δικό τους και τις υποχρεώσεις απέναντι στο κράτος ως να μην τους αφορούν...

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει δώσει πάνω από πέντε δισ. ευρώ σε απευθείας αναθέσεις, επισήμως 42 εκατομμύρια ευρώ στα ΜΜΕ για να την λιβανίζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ, φοροαπαλλαγές κυρίως για τους πλούσιους, αλλά μας κουνά το δάχτυλο για το κόστος των τεστ και των μασκών. Αν δεν ήταν κυρίως απατεώνες θα τους χαρακτήριζα υποκριτές, αλλά έτσι κι αλλιώς είναι και τα δύο. Και σε υπερθετικό βαθμό μάλιστα...

 

Το Μητσοτακέικο εκφράζει τον μέσο Έλληνα που βρισκόταν στο pay roll της Siemens κι έπαιρνε δάνεια 300.000 που δεν αποπλήρωσε ποτέ...

Με αφορμή τις τηλεοπτικές άδειες η αντιπολίτευση βρήκε την αφορμή να κατηγορήσει εκ νέου την κυβέρνηση για σταλινισμό: πως αντιμάχεται, δηλαδή, την ελευθεροτυπία και τη δυνατότητα σε κάθε πολίτη να αποκτήσει το δικό του τηλεοπτικό σταθμό, λες κι αυτή είναι έγνοια του κυρ Μήτσου στο Νεοχώρι κι όχι του κάθε διαπλεκόμενου λαμόγιου. Είναι ανησυχητικά υποκριτικά τα δύο μέτρα και δύο σταθμά με τα οποία οι νεοφιλελέδες αξιολογούν τα δικαιώματα των πολιτών. Από τη μια οι σημερινοί καναλάρχες πρέπει να εξακολουθήσουν να λειτουργούν ασύδοτα σε ένα καθεστώς παρανομίας, αλλά από την άλλη ο λαός είναι επικίνδυνο να ψηφίζει σε δημοψηφίσματα γιατί είναι απαίδευτος, γι' αυτό είναι προτιμότερο να λαμβάνουν τις αποφάσεις εκ μέρους του εκείνοι που βρίσκονταν στα μαύρα ταμεία τής Siemens. Κατά τα άλλα, οι ίδιοι γραμματείς και φαρισαίοι αντιμάχονται το σταλινισμό, λες κι ο τελευταίος περιοριζόταν στα αναγκαστικά στρατόπεδα εργασίας και δεν απλωνόταν μέχρι την πλήρη εξαΰλωση της ατομικής βούλησης...

Ακόμα, όμως, και στην προσωπολατρία ομοιάζουν οι νεοφιλελέδες με τους σοβιετολάτρες. Τι κι αν, για παράδειγμα, δεν έχουν ταριχεύσει την Θάτσερ κυριολεκτικώς, όπως οι Ρώσοι τον Λένιν στην Κόκκινη Πλατεία; Εδώ και χρόνια αναζητούσαν κάποιον πολιτικό-ακόμα καλύτερα μια γυναίκα ώστε οι ομοιότητες να είναι ακόμα πιο προφανείς- ο οποίος να μοιάζει στη "Σιδηρά Κυρία" κι εμφανισιακά. Να ισχυρίζεται, δηλαδή, πως δεν υπάρχει κοινωνία παρά μόνο άτομα ή πως δεν βρίσκεται κάποια άλλη εναλλακτική διαθέσιμη πέρα από το οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Τώρα πιστεύουν ότι έχουν ανακαλύψει τη μουμιοποιημένη εκδοχή τής Θάτσερ στο πρόσωπο της νέας πρωθυπουργού τής Μεγάλης Βρετανίας, Τ. Μέι. Ηδονίζονται, μάλιστα, ακόμα περισσότερο με το ότι η τελευταία είναι κι αυτή κόρη πάστορα, όπως η Ανγκ. Μέρκελ. Τους εξιτάρει, βλέπετε, αφάνταστα αυτός ο συνδυασμός άκρως αντιεργατικών πολιτικών και  καλβινιστικού συντηρητισμού μέσα στην ίδια φούστα...

Για να δέσει, μάλιστα, ακόμα καλύτερα το γλυκό οραματίζονται και την απώλεια της ηγεσίας των Εργατικών από τον Τζέρεμι Κόρμπιν, ο οποίος είναι πολύ Αριστερός για τα γούστα τους κι έχει ένα φριχτό "ελάττωμα": πιστεύει ότι η κοινωνική δικαιοσύνη κι όχι η κοινωνική απορρύθμιση θα απομακρύνει από την Ευρώπη τα πολεμικά σύννεφα. Τι κι αν, επομένως, διαθέτει την έγκριση της πλειοψηφίας των ψηφοφόρων τού κόμματός του; Το μπλερικό κονκλάβιο, το ίδιο που σήμερα μας λέει ξεδιάντροπα πως εξαπάτησε την παγκόσμια κοινή γνώμη για τη εισβολή στο Ιράκ, θέλει το κεφάλι του και το θέλει τώρα, πριν ριζοσπαστικοποιηθεί περισσότερο και η βρετανική κοινωνία και μείνουν και οι ίδιοι άνεργοι. Στην Ελλάδα, πάλι, οι νεοφιλελέδες έχουν βρει την "υγειά" τους με τον αρχηγό Κούλη και την οικογένειά του που λαμβάνουν, για πλάκα, δάνειο 300.000 ευρώ, δεν το αποπληρώνουν ποτέ, αλλά κατά τα άλλα "μαζί τα φάγαμε"κι ανησυχούν μήπως ο λαουτζίκος χάσει τα σπίτια του προκειμένου να καλυφθούν οι μαύρες τρύπες των θαλασσοδανείων που δημιούργησαν οι ίδιοι και η ελίτ την οποία υπηρετούν επί δεκαετίες...

  

Σιχαμένοι ακροδεξιοί νεοφιλελέδες...

Το θράσος ορισμένων τύπων δεν έχει όρια. Ο Γ. Παπακωνσταντίνου, ο οποίος τη γλίτωσε με ποινή-χάδι για τους σκανδαλώδεις χειρισμούς του της λίστας Λαγκάρντ και για την προστασία των συγγενών του, κυκλοφορεί βιβλίο ανήμερα της έκτης επετείου από το Καστελόριζο (είναι ημέρα γιορτής και δεν το ξέραμε;) στο οποίο, από όσα έχουν γίνει γνωστά μέχρι σήμερα, μας λέει ούτε λίγο ούτε πολύ πως όσα δήλωνε ως υπουργός Οικονομικών εκείνη την περίοδο ήταν ψέματα.  Από τις κορυφαίες απάτες τόσο του ίδιου όσο και του ρεζίλη των Παπανδρέου και του συστήματος που τότε τους στήριζε πριν τους πετάξει αργότερα σαν στυμμένες λεμονόκουπες ήταν πως το πρώτο μνημόνιο βγαίνει και πως όσοι μιλούσαν για διαγραφή χρέους ήταν εχθροί τής πατρίδας. Η κατηγορία τής συνωμοσιολογίας ήταν η πιο πολυχρησιμοποιημένη εκείνη την περίοδο απέναντι σε αυτούς που τότε μιλούσαν για τιμωρητικό πρόγραμμα κι όχι διάσωσης της πατρίδας. Τώρα βεβαίως τα παραδέχονται και οι ίδιοι, μήπως και κονομήσουν κανένα τάλαρο παραπάνω πουλώντας βιβλία, αλλά ποιος θα επιστρέψει πίσω στον ελληνικό λαό τα τελευταία χαμένα έξι χρόνια από τη ζωή του;...

Βεβαίως οι πολίτες έχουν κλείσει για τα καλά στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας όλους αυτούς τους "κυρίους", μολονότι της τύχης τους θα έπρεπε να επιληφθεί και η δικαιοσύνη. Το θέμα είναι, όμως, πως ακόμα και σήμερα οι θεσμοί αντιμετωπίζουν την Ελλάδα με όρους καψωνιού, κάνοντας, για παράδειγμα, προβλέψεις που δεν επαληθεύονται ποτέ, με τελευταία την εκτίμηση για την ύφεση του 2015 που ήταν οριακή ενώ εκείνοι την εκτιμούσαν πάνω από 2%. Πώς είναι δυνατό, για παράδειγμα, η Κρ. Λαγκάρντ να απαιτεί νέες ηρωικές προσπάθειες από ένα λαό που έχει φτωχοποιηθεί πιο έντονα από κάθε άλλο μετά από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, χωρίς μάλιστα να του παραχωρείται η δυνατότητα απαλλαγής του από ένα κομμάτι τού δημόσιου χρέους του που κανένας δεν πιστεύει στην πραγματικότητα ότι είναι βιώσιμο; Πολύ φοβάμαι πως μετά από πέντε χρόνια θα κυκλοφορήσουν άλλα βιβλία στα οποία θα καταγράφεται πως τα νούμερα και του τρίτου μνημονίου δεν έβγαιναν αλλά κάπως έπρεπε να τιμωρηθούν οι Έλληνες που καταψήφισαν τη λιτότητα και η κυβέρνησή τους που αντιστάθηκε σθεναρώς σε αυτή...

Αν αναλογιστείτε για τι συζητάμε και σήμερα- μειώσεις συντάξεων, αυξήσεις φόρων, ιδιωτικοποιήσεις, "κόκκινα" δάνεια κ.λ.π.- αντί για το τι θα έπρεπε να συζητάμε-χρέος, ανάπτυξη- αντιλαμβάνεστε ότι μοιάζει σαν να μην προχωρήσαμε στην ουσία ούτε ένα βήμα μπροστά τα τελευταία έξι χρόνια. Είναι αλήθεια ότι στα μνημόνια περιλαμβάνονται κι ωφέλιμες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, όπως το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, που δεν έχουν προχωρήσει. Μόνο που ο κορμός τους και το ζήτημα στο οποίο επιμένουν οι δανειστές είναι η βουλγαροποίηση της ελληνικής κοινωνίας, που θα τους δώσει τη δυνατότητα να υφαρπάξουν την περιουσία των Ελλήνων, δημόσια και ιδιωτική, μπιρ παρά και να έχουν εσαεί την Ελλάδα με τη σημαντικότατη γεωστρατηγική της θέση υπό πολιτική κηδεμονία. Όλα τα υπόλοιπα είναι για να δικαιολογούν τα μαύρα χρήματα στους λογαριασμούς τους οι επαγγελματίες απολογητές τής κεφαλαιοκρατικής αθλιότητας και οι πολιτικοί προστάτες τους όπως ο αρχηγός Κούλης, που βρέθηκε στις ΗΠΑ για να διατρανώσει την πίστη του στο νεοφιλελεύθερο όλεθρο...

Υ.Γ.: Ο Ηλ. Μακρής της "Καθημερινής" παρομοίασε σε σκίτσο του τους πρόσφυγες στο Ελληνικό με κατσαρίδες και ποντίκια, προσθέτοντας το δικό του ανοσιούργημα σε αντίστοιχα ακροδεξιών νεοφιλελέδων συναδέλφων του του ακραίου κέντρου, οι οποίοι οραματίζονται μια Ευρώπη κλειστών συνόρων, τα οποία θα επιτρέπεται να διέρχονται μόνο τα εμπορεύματα των πολυεθνικών και τα τραπεζικά τοξικά προϊόντα. Μισάνθρωπα σιχάματα...

Ο κύριος με το κολονάτο ποτήρι να είναι καλά κι όλοι οι άλλοι...

Η οικονομία είναι ιδεολογία. Ακόμα κι εκείνοι που πιστεύουν ότι εκεί ψηλά υπάρχει ένας θεός που τα πανθ' ορά αντιλαμβάνονται ότι οι προτεινόμενες λύσεις σε οικονομικά ζητήματα δεν είναι σαν τις δέκα εντολές που δόθηκαν στο Μωυσή, θεϊκά θέσφατα δηλαδή, αλλά ανθρώπινες επιλογές που εκκινούν από το θεμελιώδες ερώτημα του ποιόν θέλεις να υπηρετήσεις κατά προτεραιότητα. Ο νεοφιλελευθερισμός, για παράδειγμα, έχει δώσει τη δική του απάντηση εδώ και καιρό: προτιμά την άνετη επιβίωση του κυρίου με το κολονάτο ποτήρι τού "Μένουμε Ευρώπη" (βλ. φωτό) από το χαμηλόμισθο ή το χαμηλοσυνταξιούχο. Γιατί, επομένως, απορεί η κυβέρνηση της Αριστεράς για την εμμονή τού ΔΝΤ το τρίτο μνημόνιο να μην πληρώσουν οι επιχειρήσεις με κέρδη άνω των 500.000 ευρώ ετησίως αλλά ο κυρ Μπάμπης με τη σύνταξη των 300 ευρώ; Οι λύκοι δεν είναι χορτοφάγοι Αλέξη μου και ούτε πρόκειται να γίνουν αν γίνεις φίλος τους. Μάλλον το ανάποδο θα συμβεί...

Βεβαίως κάθε απάτη για να σταθεί όρθια χρειάζεται και την κατάλληλη δικαιολόγηση. Πολύ θα ήθελαν οι κήνσορες του νεοφιλελευθερισμού να βρισκόμασταν ακόμα στην εποχή τής ελέω θεού βασιλείας, αλλά δυστυχώς για εκείνους το πόπολο, όσο εύπλαστο κι επιρρεπές στην τρομοκράτηση κι αν είναι, δεν σκύβει το κεφάλι αν δεν του αμπαλάρεις όμορφα το ψέμα. Λένε τώρα Κρ. Λαγκάρντ και Σία, αυτή η εγκληματική οργάνωση δηλαδή που δεν την κυνηγά η Ιντερπόλ αλλά είναι πολύ πιο επικίνδυνη από την Aλ Κάιντα γιατί με τις πολιτικές της έχει δολοφονήσει πολύ περισσότερους ανθρώπους, πως δεν είναι δυνατό να πληγεί η υγιής επιχειρηματικότητα. Ως τσιτάτο ακούγεται πολύ ωραία στα αφτιά. Αν, ωστόσο, κάτσουμε και μετρήσουμε πόσα πλήρωσαν οι "υγιείς επιχειρηματίες" την εποχή των μνημονίων σε σύγκριση με αυτά που κατέβαλε ο κυρ Μπάμπης θα διαπιστώσουμε ότι κι ο τελευταίος θα ήταν "υγιής επιχειρηματίας" αν δεν υποχρεωνόταν να πληρώσει τους φόρους και τα χαράτσια που απόφυγαν οι "ξύπνιοι" με χίλιους δυο τρόπους και με εξαιρέσεις επί εξαιρέσεων...

"Ναι, αλλά ο υγιής επιχειρηματίας απασχολεί και προσωπικό, δίνει δουλειά στον κοσμάκη", θα μου πείτε για να σας απαντήσω να μελετήσετε καλύτερα: το ποσοστό ανεργίας σε αυτήν τη χώρα, το καθεστώς των εργασιακών δικαιωμάτων, τον αριθμό των "υγιών επιχειρήσεων" που την έκαναν για το εξωτερικό για να μην πληρώσουν το μερίδιο που τους αναλογεί στην κρίση, αναγκάζοντας τους "άρρωστους νέους" να καταφύγουν στο εξωτερικό, ή τα ποσά που διαθέτουν οι "υγιείς επιχειρηματίες" σε φορολογικούς παραδείσους και μετά ελάτε να μου ζητήσετε να υποκλιθώ στο "μεγαλείο" αυτών των ανθρώπων που νοιάζονται τόσο πολύ για το λαουτζίκο ώστε σε αντάλλαγμα για τη σχεδόν μηδενική προσφορά τους στη διάσωση της χώρας απαιτούν να φοροδιαφεύγουν με τη βούλα τού νόμου και να τους θεωρούμε κι από πάνω ευπατρίδεις φιλάνθρωπους ευεργέτες και να τους τιμούμε με Μεγαλόσταυρους του Τάγματος...

Δεν είναι ακόμα αργά για τον Αλέξη Τσίπρα να μην βάλει την υπογραφή του σε ένα τρίτο μνημόνιο, ειδικώς στην περίπτωση που δεν υπάρξει σαφής αναφορά στη συμφωνία με δεσμευτικές ημερομηνίες για την αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους και για ένα αναπτυξιακό πακέτο που να υπερβαίνει τις απώλειες από τα υφεσιακά μέτρα για τα λαϊκά εισοδήματα. Ακόμα και η συντεταγμένη χρεοκοπία (ποιός στην παγκόσμια κοινότητα θα τολμήσει να επιτρέψει το αντίθετο για ένα κράτος-μέλος τής ευρωζώνης, ακόμα κι αν έχει επιλέξει τον επίσης αχαρτογράφητο δρόμο τού Grexit;) είναι σαφώς προτιμότερη από ένα τρίτο μνημόνιο, έστω κάπως πιο ανακουφιστικό από τα προηγούμενα αλλά το οποίο δεν θα λύσει κανένα πρόβλημα (παρά μόνο αυτό της αποπληρωμής των δανειστών έως τελευταίας δεκάρας) παρά μόνο θα επιδεινώσει τόσο τα δημοσιονομικά μεγέθη όσο και την κατάσταση στην πραγματική οικονομία...

Μπορώ να υποψιαστώ πόσο δύσκολο είναι να είσαι ο μοναδικός Αριστερός που διαπραγματεύεται στη σφηκοφωλιά των νεοφιλελέδων, ωστόσο αυτό ο Αλέξης Τσίπρας το ήξερε και πριν τις εκλογές οπότε δεν μπορεί να το χρησιμοποιεί ως δικαιολογία. Θα είναι, επομένως, κρίμα για την προσωπική του υστεροφημία και τραγωδία για τη χώρα και την Αριστερά αν επιλέξει το δικό του αργό θάνατο (ας μην έχει αυταπάτες πως με ένα μνημόνιο στην πλάτη του θα μακροημερεύσει στην πρωθυπουργία, ακόμα κι αν περάσει τον κάβο τής υπερψήφισής του από την Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς ιδιαίτερες απώλειες) από μια ηρωική μάχη μέχρις εσχάτων από την οποία μπορεί να βγει ηττημένος αλλά κανένας δεν θα είναι δυνατό να τον ψέξει γιατί δεν την έδωσε μέχρι τέλους. Αλέξη, στην ουσία σου ζητώ το πιστόλι που βρίσκεται στο τραπέζι να μην το στρέψεις στο λαό σου, αν όχι για οποιοδήποτε άλλο λόγο αλλά γιατί το στρέφεις στην ουσία και στον εαυτό σου...    



   

Οι νεοφιλελέδες επικρίνουν την κυβέρνηση γιατί δεν φέρνει το σοσιαλισμό μια ώρα αρχύτερα στη χώρα...

Στο μεταρρυθμιστικό πακέτο που έστειλε ο Γιάνης Βαρουφάκης περιλαμβάνονται τα δύο τρίτα του προγράμματος της Θεσσαλονίκης. Το ένα τρίτο έχει μείνει, προς το παρόν τουλάχιστον, απέξω όχι γιατί η κυβέρνηση δεν έχει τη βούληση να εφαρμόσει μέτρα όπως η δημιουργία μερικών εκατοντάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας, αλλά γιατί σε μία διαπραγμάτευση είναι αδύνατο να τα κερδίσεις όλα. Πιθανόν στην πορεία των νέων συζητήσεων να μην γίνουν αποδεκτά όλα τα μέτρα που προτείνει ο έλληνας υπουργός Οικονομικών.Μήπως, όμως, πρέπει να περιμένουμε πρώτα να δούμε το τελικό αποτέλεσμα πριν βιαστούμε να ρίξουμε όλη μας τη χολή σε βάρος μιας ομάδας ανθρώπων που δεν κυβερνούν ούτε ένα μήνα, όταν μάλιστα σε όσους βρίσκονται τώρα στην αντιπολίτευση δείξαμε υπομονή σαράντα χρόνων; Αντιλαμβάνομαι ότι ύστερα από πέντε έτη άγριας λιτότητας όλοι είμαστε ανυπόμονοι να βιώσουμε δραστικές αλλαγές στη ζωή μας. Κι αυτές θα συμβούν αν γίνει αποδεκτό το σχέδιο Βαρουφάκη κι αν στη συνέχεια, που είναι και το σημαντικότερο, υλοποιηθεί. Σε αυτό περιλαμβάνονται όλα τα μέτρα για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, όπως για τις ληξιπρόθεσμες οφειλές, τα "κόκκινα" δάνεια και τους πλειστηριασμούς, καθώς και δράσεις για την καταπολέμηση της φοροφυγής και της διαφθοράς. Ηδη, για παράδειγμα, έχουν "παγώσει" ύποπτες καταθέσεις μερικών εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ κι ετοιμάζεται νομοσχέδιο το οποίο βάζει τα δύο πόδια των καναλαρχών σε ένα παπούτσι. Κι όλα αυτά ενώ δίνεται στην κυβέρνηση ένα ασφυκτικό πλαίσιο ελάχιστων μηνών για να δώσει σαφή δείγματα γραφής...

Οι αντιδράσεις που έχουν δημιουργηθεί στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, οι περισσότερες τουλάχιστον, είναι καλοπροαίρετες. Οπως, βεβαίως, και των ψηφοφόρων που απαιτούν να εφαρρμόζεται το 100% των προεκλογικών δεσμεύσεων του κόμματος στο οποίο έχουν δείξει την εμπιστοσύνη τους. Προς τί, όμως, το άγχος και η αγωνία όσων δεν ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ ή, πολλώ δε μάλλον, εκείνων που τον πολέμησαν ανηλεώς πριν τις εκλογές κι εξακολουθούν να τον πολεμούν για το αν η σημερινή κυβέρνηση θα εφαρμόσει πλήρως το πρόγραμμά της; Τόσο πολύ βιάζονται να έρθουν ο σοσιαλισμός, η κοινωνική δικαιοσύη και η εθνική ανεξαρτησία σε αυτήν τη χώρα που δεν μπορούν να κρατηθούν ούτε λεπτό; Κι αν είναι τόσο ασυγκράτητοι στη μεταρρυθμιστική τους ορμή γιατί δεν την επέδειξαν επί δεκαετίες, όταν στήριζαν με πάθος κυβερνήσεις που μας οδήγησαν στην καταστροφή; Φυσικά το ερώτημα είναι ρητορικό: τυχόν επιτυχία τού ΣΥΡΙΖΑ γκρεμίζει και το τελευταίο προπύργιο της υποκρισίας τής ελίτ και των ανθρώπων που την υπηρέτησαν, καθώς και κάθε εθελόδουλου που πιστεύει σε μονόδρομους τυφλής υπακοής...

Αν το κατεστημένο δώσει έστω και το ελάχιστο χρονικό περιθώριο στην Αριστερά να εφαρμόσει τις ιδέες της κι αν, παρελπίδα γι' αυτούς, η Αριστερά πετύχει, ξέρουν πολύ καλά ότι οι ημέρες τους έχουν τελειώσει για τα καλά. Κι αυτό προσπαθούν να σαμποτάρουν με κάθε τρόπο, κυρίως μέσω μιντιακών διαύλων που λειτουργούν παράνομα εδώ και δεκαετίες. Αλίμονο, ο ελληνικός λαός δεν οφείλει τυφλή προσήλωση στη νέα του κυβέρνηση. Πρέπει, αντιθέτως, να είναι επικριτικός μαζί της ώστε να μην παρεκκλίνει της πορείας της. Είναι άδικο, ωστόσο, να βρίζουμε ανθρώπους που προσπαθούν και δεν διακατέχονται από τη δουλοπρέπεια των προκατόχων τους, όπως αναγνωρίζεται άλλωστε κι από τους ευρωπαίους αντιπάλους τους. Οπως κι αν έχει, πάντως, συμφωνώ ότι το αποτέλεσμα μετράει κι από αυτό κρινόμαστε άπαντες...