Τί έχουν να χωρίσουν έλληνες και γερμανοί εργάτες;

Γιατί τόσο οι έλληνες όσο και οι γερμανοί δίνουμε πολύ μεγάλη σημασία στον αποψινό ποδοσφαιρικό αγώνα μεταξύ των εθνικών μας ομάδων; Θα βελτιωθεί το βιοτικό επίπεδο του λαού που θα βγει νικητής από αυτήν τη μάχη; Θα "κουρευτεί" το σύνολο του ελληνικού χρέους ή θα πάρει αύξηση, μετά από μια εικοσαετία, η πλειονότητα των γερμανών εργαζομένων; Οχι, αλλά αυτό που δε μπορούν να καταλάβουν εκείνοι που μπροστά τους βλέπουν μόνο νούμερα είναι πως στη ζωή τα χρήματα έχουν μικρότερη σημασία από την αξιοπρέπεια και την περηφάνεια. Γι' αυτο κι ο αθλητισμός έχει τόσο ισχυρή απήχηση στις μάζες, γιατί ακριβώς απευθύνεται στο θυμικό τους, το οποίο τόσο πολύ σνομπάρουν οι τεχνοκράτες εστέτ από τους οποίους είναι γεμάτη και η κυβέρνηση Σαμαρά...
Οσο κι αν θέλουμε να παριστάνουμε τους πολιτισμένους, μέσα μας ζει πάντοτε ο πολεμιστής κι αυτός τρέφεται μόνο με τις μάχες. Γι' αυτό και είμαι από εκείνους που δε βλέπουν το ποδόσφαιρο σα γιορτή αλλά ως πόλεμο! Προσοχή, δεν εννοώ το χουλιγκανισμό τής εξέδρας και την οπαδική λούμπεν βία, αλλά την πάλη για 90 λεπτά εντός αγωνιστικού χώρου ανάμεσα σε 22 ποδοσφαιριστές, οι οποίοι εκείνη την ώρα δεν είναι ούτε πλούσιοι ούτε φτωχοί, ούτε όμορφοι ούτε άσχημοι, ούτε νέοι ούτε γέροι. Δεν είναι, άλλωστε, η μπάλα παρά μια μικρογραφία τής ζωής; Σε αυτήν υπάρχουν οι θρίαμβοι και οι αποτυχίες, η αδικία, οι στρατηγικές και οι τακτικές, ο αγώνας για επιβίωση κι επικράτηση, ο νόμος τής ζούγκλας αλλά και η απονομή δικαιοσύνης, ίσως περισσότερες φορές από όσο συμβαίνει στην υπόλοιπη καθημερινότητά μας. Γι' αυτό και το ποδόσφαιρο, ως το δημοκρατικότερο των αθλημάτων αφού μπορούν να ασχοληθούν με αυτό οι πάντες, δεν είναι απλώς 22 μαντραχαλάδες με σορτσάκια που κυνηγούν ένα τόπι, αλλά η "παιχνιδοποίηση" της ανθρώπινης δίψας για επιτυχία...
Οσο, όμως, κι αν τα λαϊκίστικα μίντια και στις δύο χώρες εξακολουθούν να καλλιεργούν το έδαφος για να φυτρώσει το μίσος μεταξύ των δύο λαών, οι έλληνες και οι γερμανοί εργαζόμενοι έχουμε πολύ λιγότερα να χωρίσουμε από αυτά που οι περισσότεροι μπορεί να νομίζουν. Είμαστε και οι δύο θύματα μιας πολιτικής που εκτόξευσε την ανισοκατανομή τού πλούτου προς όφελος μιας ολιγομελούς επιχειρηματικής και χρηματοπιστωτικής ελίτ, η οποία κερδοσκόπησε ανελέητα πάνω στα σαρκία των πολλών. Τα ελλείμματα του ευρωπαϊκού Νότου είναι τα πλεονάσματα του Βορρά, τα οποία όμως, ως επί το πλείστον, δε διανεμήθηκαν στην εργατική και στη μεσαία τάξη αλλά στα κάθε λογής "golden boys", τα οποία δυσφορούν τώρα μπροστά στην ιδέα τού να αποδεχθούν ότι δεν είναι δυνατό να ομνύεις στον καπιταλισμό όταν κερδίζεις και να θυμάσαι το σοσιαλισμό όταν χάνεις...
Ξέρω ότι το μίσος κι ο φόβος που έχουν καλλιεργήσει τόσο η ελληνική όσο και η γερμανική ελίτ, χάρη στη βοήθεια και των μιντιακών παρακλαδιών τους, έχουν εισχωρήσει βαθιά στην ψυχοσύνθεση των δύο λαών. Θα ήθελα, όμως, σήμερα να έβλεπα στο γήπεδο τους έλληνες και τους γερμανούς φιλάθλους αγκαλιασμένους να τραγουδούν και να μη γιουχάρουν τους εθνικούς ύμνους των χωρών τους και να έχουν αναρτήσει πανό και να φωνάζουν συνθήματα σε βάρος των πραγματικών καταπιεστών τους, κάποιοι από τους οποίους θα βρίσκονται στην εξέδρα των επισήμων. Κι αυτό γιατί ο πραγματικός πόλεμος δεν ήταν ποτέ εθνικός, αλλά ήταν πάντοτε ταξικός...