Ο χρόνος δε μας δόθηκε μαζί με τα υπόλοιπα μέλη τού σώματός μας: είναι δικό μας, ανθρώπινο δημιούργημα, το ενστικτώδες μας καταπραϋντικό, αυτό που χρησιμοποιούμε όταν θέλουμε να ξεχνάμε πόσο φθαρτοί είμαστε οι ίδιοι κι εκείνοι που αγαπάμε. Μόνο που ο χρόνος είναι και δίκοπο μαχαίρι, ό,τι σου αφαιρεί ως βάρος με τη λύτρωση στο προσθέτει ως αναμνήσεις. Κι αυτός ο αγώνας είναι άνισος, όπως άλλωστε είναι κι ο υπέρτατος αγώνας τής ζωής, ο οποίος στο φινάλε του μάς θέλει όλους χαμένους, όσο σκληρά κι αν έχουμε παλέψει για να αποφύγουμε το ύστατο ραντεβού μας με την θνητότητα. Στο τέλος είναι πάντοτε οι αναμνήσεις που κερδίζουν, μα όλοι το υποψιαζόμαστε πως πίσω από το δάκρυ τής αποτυχίας κρύβεται το χαμόγελο της επιστροφής εκεί που η πραγματικότητα είναι νεκρή και η επιθυμία έχει ντυθεί τα γιορτινά της...
Σήμερα συμπληρώνονται δυο χρόνια από τότε που η μάνα μου ησύχασε από το βάρος τής ευθύνης που είναι να ζεις με εντιμότητα κι αξιοπρέπεια σε έναν κόσμο που συνηθίζει να συμβιβάζεται με την αδικία. Δε χρειάζεται, ωστόσο, να την αναζητώ μακριά, είναι τόσο κοντά όσο απέχει το μυαλό από την καρδιά, τη δική μου κι όσων αγαπά, την αγαπούν και θα την αγαπούν όσο κρατήσει και η δική τους περιπλάνηση στα μέρη όπου το στιγμιαίο συναντά το αιώνιο ανά πάσα στιγμή κι όπου ο αποχωρισμός είναι, απλώς, ένας ακόμα τρόπος για να πεις "σ'ευχαριστώ"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου