Στις πόσες ταπεινώσεις θα βρούμε την αξιοπρέπειά μας;...

Ωστε οι ευρωπαίοι φαίνεται πως δε συζητούν ούτε καν τη χρονική επιμήκυνση εφαρμογής τού μνημονίου; Οποία έκπληξις! Θα έπρεπε να είναι ηλίθιοι να το κάνουν όταν βλέπουν ότι στην Ελλάδα έχει σχηματιστεί μια κυβέρνηση κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους, η οποία το μόνο που θα προσπαθούσε θα ήταν να έπειθε τον ελληνικό λαό με επικοινωνιακά τεχνάσματα πως έκανε ό,τι μπορούσε για να επαναδιαπραγματευτεί αλλά έπεσε πάνω σε "τοίχο". Γι' αυτό, επομένως, όποιος πιστεύει ότι βρέχει μέσα στο κατακαλόκαιρο μάλλον δεν έχει καταλάβει ότι τον φτύνουν. Δυστυχώς, όμως, η σχετική πλειοψηφία τού εκλογικού σώματος αποφάσισε με σαφώς σαδομαζοχιστικά κριτήρια: υποφέροντας από ιδρυματοποίηση και υποτασσόμενη σε εκβιαστικά ψευτοδιλήμματα επέλεξε να συνεχίσουν να τη μαστιγώνουν οι ίδιοι και οι ίδιοι από το να δοκιμάσει να ζήσει ελεύθερη...
Προφανώς και δε φταίει μόνο το μνημόνιο για τα δεινά μας. Δεν ευθύνεται αποκλειστικώς η τρόικα για το ότι, διαχρονικώς, οι κυβερνήσεις τής μεταπολίτευσης επέλεξαν το δανεισμό από τη δίκαιη αναδιανομή τού πλούτου μέσω και της πραγματικής ενίσχυσης των εισοδημάτων των μικρομεσαίων. Δεν πρέπει να κατηγορούμε την Ανγκ. Μέρκελ για τη δημιουργία και συντήρηση του "πράσινου" και "γαλάζιου" κομματικού κράτους ούτε για το ότι οι φόροι στην Ελλάδα είθισται να είναι σχεδόν αποκλειστική υποχρέωση των μισθωτών και των συνταξιούχων. Το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. προτίμησαν να προσλαμβάνουν τα δικά τους "παιδιά" ακόμα και μετά από την επιβολή των μνημονίων από το να προστατεύσουν το μεγαλύτερο μέρος τού πληθυσμού από οριζόντιες περικοπές μισθών, επιδομάτων και συντάξεων, από την ανεργία κι από την επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα...
Από την άλλη, όμως, οι ευρωπαίοι συνεχίζουν να μας κουνούν το δάχτυλο, χωρίς να αναλαμβάνουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης για το χάλι στο οποίο βρίσκεται σήμερα η χώρα μας και, κατ' επέκταση, και η ευρωζώνη και χωρίς να αναγνωρίζουν ότι από την όλη διαδικασία έχουν αποκομίσει κέρδη δισεκατομμυρίων ευρώ. Η Ελλάδα, έστω με τα χίλια μύρια διαρθρωτικά της προβλήματα, δεν θα χρεοκοπούσε ποτέ αν δεν είχε για νόμισμά της το ευρώ: τα κρατικά ελλείμματα και το δημόσιο χρέος δεν θα είχαν φτάσει σε δυσθεώρητο ύψος εξαιτίας τού εύκολου δανεισμού κι ακόμα κι αν είχαν φτάσει με τη δραχμή θα είχαμε τα δημοσιονομικά εργαλεία, όπως την υποτίμηση, για να αντιμετωπίσουμε τις κερδοσκοπικές επιθέσεις. Και για να το πάω ακόμα παραπέρα, αν δεν είχαμε μπει στην Ευρωπαϊκή Ενωση η παραγωγική βάση αυτής της χώρας θα ήταν πολύ πιο ισχυρή από τη στιγμη που δεν θα λαθροβιούσε με επιδοτήσεις, υπηρεσίες, τράπεζες και τον καταναλωτισμό αλλά από τη γεωργία, την κτηνοτροφία, τη βιοτεχνία και τη βιομηχανία, οι οποίες θα μπορούσαν να προσφέρουν στο κράτος τα απαραίτητα έσοδα, μέσω της δίκαιης φορολογίας, ώστε να χρηματοδοτεί και την κοινωνική και την αναπτυξιακή πολιτική του...
Η σωτηρία τής χώρας δεν θα προκύψει από μεταμοντέρνες κυβερνήσεις με ακαθόριστο ιδεολογικό προσανατολισμό, αμαρτωλό παρελθόν και κατευναστική τακτική, αλλά από πολιτικές ρήξης με ό,τι σάπιο τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό τής χώρας. Το αργότερο το Σεπτέμβριο, άλλωστε, θα γίνει ολοφάνερο ότι αυτό που ψήφισε η σχετική πλειοψηφία στις 17 Ιουνίου δεν ήταν η επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, αλλά ένα τρίτο μνημόνιο το ίδιο ή και περισσότερο επαχθές από τα δύο προηγούμενα. Τί σημαίνει αυτό; Πως αυτή η κυβέρνηση-έκτρωμα θα εξαντλήσει το βίο της το αργότερο μέχρι το τέλος τού χρόνου...