Δεν θα υπήρχαν τεχνοκράτες, αν δεν υπήρχαν ψοφοδεείς πολιτικοί...

Εχει αποδειχθεί διαχρονικώς ότι τα κάθε είδους συμφέροντα καλύπτουν το χώρο στο δημόσιο βίο τής χώρας που τους αφήνει το εκάστοτε πολιτικό σύστημα. Αν οι πολιτικοί μας ήταν αποφασισμένοι να αναλαμβάνουν τις ευθυνες που απορρέουν από τις συνταγματικές τους υποχρεώσεις και τη λαϊκή τους νομιμοποίηση κανένας Λ. Παπαδήμος δεν θα γινόταν πρωθυπουργός και κανένας Γ. Στουρνάρας υπουργός Οικονομικών. Αλήθεια, τί τις θέλουμε τις εκλογές αν είναι στο τέλος η κυβέρνηση που διαθέτει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία να αναθέτει σε τεχνοκράτες να βγάζουν το φίδι από την τρύπα; Πόσω μάλλον όταν αυτοί οι τεχνοκράτες είναι κατ' εξοχήν υπηρέτες εξωθεσμικών κέντρων αποφάσεων τα οποία είναι πρόθυμοι να υπερασπιστούν μέχρι τέλους σε βάρος τού "εχθρού λαού"...
ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ θέλουν να μας πείσουν ότι τα στελέχη τους είναι μόνο για τα εύκολα κι όχι για καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Τί να τους κάνουμε, όμως, τους βουλευτές που είναι πρόθυμοι να καταλάβουν οποιοδήποτε υπουργείο τούς προσφέρει ονόρε, πρόσβαση στο δημόσιο ταμείο και, κατά συνέπεια, στα ρουσφέτια, αλλά όταν είναι να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά σε υπουργεία όπως το Οικονομικών ή το Εργασίας τότε σφυρίζουν αδιάφορα; Αν δε μπορούσαν να βγάλουν τη χώρα από την κρίση, θα έπρεπε να το πουν στον ελληνικό λαό πριν από τις εκλογές ώστε να μην ψήφιζε τους ψοφοδεείς, αλλά εκείνους που ήταν διατεθειμένοι να έρθουν σε ρήξεις για να πετύχουν τη σωτηρία του...
Το πολιτικό προσωπικό απαξιώνεται ημέρα με την ημέρα και η ευθυνοφοβία δεν πρόκειται να αναστρέψει το κλίμα. Αυτό, πάντως, δε σημαίνει πως θα σωθούμε από το μύθο των τεχνοκρατών, τον οποίο πλασάρει σε περιποιημένες συσκευασίες η επιχειρηματική ελίτ τής χώρας σε συνεργασία με τα μιντιακά παπαγαλάκια της. "Τρεις καθηγητές, χάθηκε η πατρίδα" έλεγε ο Μπίσμαρκ και είχε δίκιο. Η πολιτική προφανώς και δεν είναι ζήτημα δημιουργίας και διαχείρισης πελατειακών σχέσεων. Ωστόσο, δεν είναι και θέμα ανάλυσης μόνο τεχνικών στοιχείων. Αυτά είναι υπόθεση των συμβούλων. Εκείνοι που λαμβάνουν αποφάσεις οφείλουν να έχουν στο μυαλό τους τη γενική εικόνα και, κυρίως, να προτάσσουν την ευημερία των ανθρώπων από την ευημερία των αριθμών. Γι' αυτό και δε μπορούμε να εμπιστευτούμε το μέλλον μας σε υπουργούς όπως ο Γ. Στουρνάρας, του ανθρώπου των βιομηχάνων και της τρόικας, προτεραιότητα των οποίων είναι η διαιώνιση με κάθε μέσο τής παντοκρατορίας μιας ολιγάριθμης επιχειρηματικής και πολιτικής κάστας...