Το πραξικόπημα που...έγινε

Κάπου τα έχει μπερδέψει ο Στ. Ψυχάρης μέσα στην αγωνία του να διασώσει ένα πολιτικό σύστημα που μυρίζει πιο πολύ κι από ξεχασμένο πτώμα: το πραξικόπημα δεν αποτράπηκε, όπως θέλει να παρουσιάζει με το προπαγανδιστικό-προβοκατόρικο πρωτοσέλιδο του "Βήματος της Κυριακής". Το πραξικόπημα έχει λάβει χώρα εδώ και δυόμισι χρόνια περίπου, από την αλήστου μνήμης ημέρα που ο ρεζίλης των Παπανδρέου έδενε χειροπόδαρα τη χώρα στη νεοφιλελεύθερη μέγγενη των μνημονίων. Αν μη τί άλλο, πάντως, θα πρέπει να του αναγνωρίσουμε ότι δεν το έκανε με το "μπρουτάλ" τρόπο των συνταγματαρχών το 1967, αλλά με στιλ, με ένα "ρομαντικό" λογύδριο περί απάνεμων λιμανιών από το γραφικό Καστελόριζο. Οπως και να έχει, πάντως, η διαφορά δεν είναι και πολύ μεγάλη. Αλλωστε, 45 χρόνια αργότερα ο "κομμουνιστικός κίνδυνος" εξακολουθεί να κυριαρχεί στη δημοκοπική ρητορική τού σάπιου κατεστημένου, το οποίο πασχίζει να ωραιοποιήσει ένα νέο πακέτο μέτρων που χαρακτηρίζεται κι αυτό από αδικίες και βαρβαρότητα...
Στην Ελλάδα τού 2012 τα ξερονήσια, τα βασανιστήρια και η λογοκρισία δεν είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για να θεμελιωθεί μια δικτατορία. Αρκεί η χειραγώγηση και κατατρομοκράτηση του λαού από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, η οικονομική του εξαθλίωση, καθώς και η αστυνομική βία και η...πονηρή διάλυση και υποβάθμιση μεγαλειωδών συγκεντρώσεων προκειμένου να τεθεί στο περιθώριο η πραγματική δημοκρατία. Σε αυτό το σκηνικό τα τανκ περισσεύουν, φαίνεται όμως πως όχι και η προβολή τού κινδύνου χρησιμοποίησής τους με στόχο το πόπολο να μην κάνει το "λάθος" κι εξεγερθεί σε βάρος πολιτικών που του καταστρέφουν τη ζωή και στρίψει το καράβι αριστερά. Το έχουμε ζήσει στο παρελθόν και το ζούμε και τώρα: δεν υπάρχει τίποτα που να φοβίζει περισσότερο την ελίτ από τους χειραφετημένους και ταξικώς συνειδητοποιημένους πολίτες. Γι' αυτό και θα χρησιμοποιήσει κάθε μέσο στη διάθεσή της ώστε να αποπροσανατολίσει και να διαρέσει προκειμένου να συνεχίσει να βασιλεύει...
Το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι πως η χώρα μου δεν κυβερνάται από έλληνες. Δεν θα με απασχολούσε αν το υπουργικό συμβούλιο αποτελείτο αποκλειστικώς από γερμανούς στην περίπτωση που εκείνοι αποφάσιζαν και υλοποιούσαν πολιτικές που αναδιανέμουν δικαίως τον πλούτο και δημιουργούν τις κατάλληλες προϋποθέσεις στους πολλούς ώστε να εξασφαλίζουν ένα αξιοπρεπέστατο επίπεδο ζωής, δίχως τη μεσολάβηση κάθε είδους νταβατζήδων. Το μεγάλο πρόβλημα είναι πως γι' άλλη μια φορά επιλέγεται η εξαίρεση της πλουτοκρατίας από το βάρος τής δημοσιονομικής εξυγίανσης, είτε αυτή λέγεται μείωση των εργοδοτικών εισφορών είτε ενιαίος φορολογικός συντελεστής ανεξαρτήτως εισοδήματος είτε ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Θυμίζω πως αυτήν την τακτική είχε ακολουθήσει και η κυβέρνηση Καραμανλή, αλλά ούτε οι θέσεις εργασίας αυξήθηκαν ούτε το δημόσιο ταμείο γέμισε. Οταν το κράτος φέρεται άδικα στους πολίτες του, είναι αδύνατο να δημιουργηθεί φορολογική συνείδηση. Μόνο που όλα αυτά είναι "ψιλά γράμματα" για εκείνους που προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τα αδιέξοδα των πολιτικών τους, πλάθοντας μυθιστορήματα τα οποία δεν είναι καν πρωτότυπα... 

Δεν υπάρχουν "ρομπέν των δασών" στα ξεκαθαρίσματα λογαριασμών...

Το Σώμα Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος ελέγχει πολιτικά πρόσωπα. Ε, και; Αυτό δεν θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητο σε μια οποιαδήποτε ευνομούμενη κοινωνία; Μα, τί λέω κι εγώ, εδώ είναι Ελλάδα, το οποίο σημαίνει ότι το μόνο αυτονόητο είναι το παράλογο...Το ΣΔΟΕ οφείλει να θέτει κάτω από το μικροσκόπιό του τους πάντες, από τον περιπτερά στην Ορεστιάδα μέχρι τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, εφόσον υπάρχουν καταγγελίες οι οποίες διαθέτουν τη στοιχειώδη αιτιολογική βάση και δεν είναι προφανώς ανυπόστατες ή απαράδεκτες. Γι' αυτό και περισσεύει η υποκρισία από όλους: τόσο από εκείνους που αισθάνονται πως αν δεν παραιτηθεί πάραυτα ο Πρόεδρος της Βουλής θίγονται οι θεσμοί όσο κι από τους μεϊμαράκηδες, οι οποίοι ακόμα και στην υποψία πως θα ελεγχθούν, σπεύδουν να αποκαλύψουν το μέγεθος του κομπλεξισμού τους, μιλώντας για το μέγεθος των παντελονιών τους και του γεννητικού τους οργάνου...
Το ΣΔΟΕ και, ποιός ξέρει, η Δικαιοσύνη αργότερα οφείλουν να "γυρίσουν ανάποδα" το Β. Μεϊμαράκη και τους λοιπούς πολιτικούς προκειμένου να διαπιστώσουν αν υπάρχει κάτι βρόμικο πάνω τους. Αλίμονο, όμως, αν κάθε πολιτειακός παράγοντας παραιτείτο μόνο και μόνο γιατί ερευνάται ο βίος του ή επειδή το λεξιλόγιό του δεν ηχεί όμορφα στους "σαλονάτους". Δεν είμαι κανένας "γκρούπι" τού Β. Μεϊμαράκη, τον θεωρώ άλλωστε ένα διαχρονικό τραμπούκο τής δεξιάς που δεν έχει να προσφέρει και πολλά στο δημόσιο διάλογο για την ανόρθωση της χώρας μας. Από την άλλη, όμως, είμαι αλλεργικός στην υποκρισία όλων εκείνων που περιμένουν από τους πολιτικούς ταγούς τους να είναι πνευματικώς και ηθικώς ανώτεροι από τους ίδιους όταν την ίδια ώρα συνωστίζονται στα πολιτικά τους γραφεία για ένα διορισμό, μια μεταθεσούλα και για οποιοδήποτε άλλο ρουσφέτι με "αντίδωρο" την ψήφο τους. Οι πολιτικοί μιας χώρας δε μπορούν να είναι καλύτεροι από το λαό της, μολονότι η ευθύνη που τους βαρύνει είναι μεγαλύτερη γιατί εκείνοι και τα τραπεζικά-επιχειρηματικά αφεντικά τους είναι που ασκούν την πραγματική εξουσία και μοιράζουν την "τράπουλα"...
Η υποκρισία, βεβαίως, αφορά κι εκείνους τους δημοσιογράφους, ιδιαιτέρως τους δημοσιογράφους-επιχειρηματίες, οι οποίοι παριστάνουν τους "ρομπέν των δασών" όταν και οι ίδιοι είναι βουτηγμένοι στη λάσπη. Ορθώς πράττει ο Ν. Χατζηνικολάου κι ο κάθε Χατζηνικολάου και δημοσιεύουν λίστες υπό διερεύνηση από το ΣΔΟΕ πολιτικών. Μόνο που αυτός ο τόπος είναι μικρός και γνωριζόμαστε πολύ καλά μεταξύ μας για να μας παριστάνει το χαϊδεμένο παιδί μεγαλοεπιχειρηματιών τον κήνσορα της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας. Ας έχουμε συναίσθηση πως αυτή τη στιγμή διεξάγεται ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ αντίπαλων φατριών, όπως συνέβη άλλωστε και με την περίπτωση Ζαχόπουλου-Αναστασιάδη (αλήθεια, τί απέγιναν τα "μαύρα" 5.000.000 ευρώ τού εκδότη ρυπαροφυλλάδων;), κι όχι κάποια δημοσιογραφική σταυροφορία υπέρ τής αλήθειας και της καλύτερης ενημέρωσης της κοινής γνώμης. Δεν είμαστε δα και τόσο αφελείς...   

Δε γλιτώνουμε τη λαιμητόμο με μια ημέρα απεργίας...

Από το ολότελα καλή κι η Παναγιώταινα, αλλά αν νομίζουμε πως με ένα μεσημβρινό περίπατο στο κέντρο τής Αθήνας κι άλλων μεγάλων πόλεων έχουμε ολοκληρώσει το επαναστατικό μας καθήκον κι από σήμερα μπορούμε να επιστρέψουμε ικανοποιημένοι και...ηττημένοι στις εργασίες μας μάλλον κάτι δεν έχουμε καταλάβει καλά. Η εξέγερση απέναντι στα νέα μέτρα λιτότητας, στα οποία αν προστεθούν τα προηγούμενα μας βγάζουν σούμα το χειρότερο αντιλαϊκό πακέτο στην Ευρώπη από το τέλος τού Β' Παγκοσμίου Πολέμου, πρέπει να είναι διαρκής, σε καθημερινή βάση. Αν οι "εργατοπατέρες" δε λειτουργούσαν απλώς "φιλάνθρωπα", όπως η πλουτοκρατία αυτής της χώρας, και δεν προσπαθούσαν να ξεπλύνουν τις δικές τους αμαρτίες μέσω μιας απεργιακής κινητοποίησης αραιά και πού, θα είχαν κατεβάσει τον κόσμο σε μια απεργία διαρκείας με την οποία θα παρέλυαν τα πάντα, ακόμα περισσότερο από όσο έχουν παραλύσει σήμερα ντε φάκτο εξαιτίας της έλλειψης χρημάτων...
Ως πότε θα αντέχουμε το θλιβερό θέαμα της τρόικας εσωτερικού, η οποία προχωρά σε συσκέψεις επί συσκέψεων όχι προκειμένου να "κλειδώσουν" τα μέτρα που προκαλούν οικονομική γενοκτονία- αυτά έχουν "κλειδώσει" από την πρώτη στιγμή και περιλαμβάνουν ό,τι σχεδόν απαίτησε η τρόικα εξωτερικού-, αλλά για να βρει μεθόδους επικοινωνιακής διαχείρισης της λαιμητόμου; Λυπάμαι Αντώνη, Βαγγέλη και Φώτη, αλλά η επιμήκυνση του αποκαλούμενου δημοσιονομικού προγράμματος προσαρμογής, η οποία μπορεί να μας στοιχίσει ακόμα και 30 δισεκατομμύρια ευρώ, και η δόση των 31 δισεκατομμυρίων ευρώ, η οποία θα κατευθυνθεί σχεδόν αποκλειστικώς στις τράπεζες, μόνο στην προπαγάνδα των διαπλεκόμενων μέσων ενημέρωσης μπορεί να θεωρηθεί επαρκές αντιστάθμισμα για την εξαθλίωση του ελληνικού λαού. Οταν όλοι οι ελεύθεροι επαγγελματίες, ανεξαρτήτως αν είναι πλούσιοι ή φτωχοί, θα φορολογούνται με συντελεστή 35% από το πρώτο ευρώ που βγάζουν, όταν οι συνταξιούχοι τού ΟΓΑ θα χάσουν ακόμα 30 ευρώ από την "παχυλή" σύνταξή τους κι όταν σκέφτονται να περικόψουν ακόμα και τα αναπηρικά επιδόματα είναι ντροπή να μιλούν ταυτοχρόνως για διάσωση της χώρας. Αν δεν το έχετε καταλάβει, η Ελλάδα βιώνει ήδη τις συνέπειες της εξόδου από την ευρωζώνη, ούσα όμως εντός της γεγονός που την πιέζει αφόρητα να δέχεται το ένα αντιλαϊκό μέτρο μετά από το άλλο, να ξεπουλά τη δημόσια περιουσία της και να μην έχει το δικαίωμα να προωθεί αναδιανεμητικές πολιτικές οι οποίες θα επιμερίζουν δικαίως το κόστος τής καταστροφής...

Σε όλο αυτό το σκηνικό προφανώς και είναι θλιβερότερη η εικόνα που παρουσιάζουν εκείνοι που ντροπιάζουν το Αριστερό κίνημα, εξακολουθώντας να αποκαλούν τους εαυτούς τους Αριστερούς. Ο Φ. Κουρέλης έχει κάθε δικαίωμα να θεωρεί πως το πακέτο που προωθεί, ως πιστό "βαποράκι" τού νεοφιλελευθερισμού, είναι το πλέον ενδεδειγμένο για τη σωτηρία τής πατρίδας. Ας δηλώσει, όμως, ενώπιον των ψηφοφόρων που τον στήριξαν καθ' όλη την πολιτική του σταδιοδρομία πως αυτή υπήρξε ένα μεγάλο λάθος, πως ο σοσιαλισμός δεν είναι λύση και πως μόνο οι θεωρίες τού Φρίντμαν είναι λειτουργικές για την πλειονότητα του λαού. Αν πει "mea culpa" για την αριστερή φρασεολογία που χρησιμοποίησε όσα χρόνια πολιτεύεται, θα διαφωνήσω μαζί του αλλά δε μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να αποδεχθώ τη μεταστροφή του. Οσο, όμως, συνεχίζει να προσπαθεί να "βυθίσει" το σύνολο της Αριστεράς στο δικό του βούρκο, τόσο πιο αξιολύπητος γίνεται αυτός ο χρήσιμος ηλίθιος του συστήματος... 

Οταν οι διεφθαρμένοι επιβάλλουν λιτότητα...

Η κοινοβουλευτική ολιγαρχία, η οποία κατ' ευφημισμό ονομάστηκε δημοκρατία προσβάλλοντας την αρχαία Αθήνα, βασίστηκε και στην ψευδαίσθηση πως μια κάστα ανθρώπων, οι...άριστοι των αρίστων, είναι η πλέον κατάλληλη για να διαχειρίζεται τα κοινά. Δε χρειάζεται να υπενθυμίσω πως με το πέρασμα του χρόνου αυτό αποδείχθηκε μια πολύ καλά στημένη απάτη από κάθε είδους ελίτ, οι οποίες χρησιμοποίησαν τον κοινοβουλευτισμό για να δώσουν δημοκρατική νομιμοποίηση σε πολιτικές που εξυπηρετούσαν τις ίδιες και μόνο συμπληρωματικώς (όποτε αυτό συνέβαινε τέλος πάντων) την πλειονότητα ενός λαού. Αν αυτή η ψευδαίσθηση συνδυαστεί με τη χρόνια ατιμωρησία της πολιτικής, επιχειρηματικής και τραπεζικής δράκας καταλαβαίνει ο οποιοσδήποτε γιατί σε χώρες όπως η Ελλάδα ανθεί η διαφθορά σε όλα τα επίπεδα: πρόκειται για την ανοχή στη ρεμούλα που επιδεικνύει το σύστημα προκειμένου να "ξεπλένει" τις δικές του αμαρτίες, οι οποίες είναι και βαρύτερες και ατιμωτικότερες, δεδομένου ότι είναι αυτό που νέμεται την εξουσία και μοιράζει την "τράπουλα" σε ένα καπιταλιστικό σύστημα το οποίο ευνοεί, ούτως ή άλλως, τη γιγάντωση της διαφθοράς...

Δεν ξέρω αν ο Β. Μεϊμαράκης, ο Γ. Βουλγαράκης, ο Μ. Λιάπης και οι λοιποί πολιτικοί που έχουν βρεθεί στο "μικροσκόπιο" του ΣΔΟΕ είναι ένοχοι ή αθώοι. Προκαλεί, όμως, το δημόσιο αίσθημα το ότι έπρεπε να περάσουν τρία χρόνια και δύο μνημόνια άγριας λιτότητας σε βάρος τού λαού για να αρχίσει η ουσιαστική διερεύνηση αυτής της υπόθεσης ξεπλύματος βρόμικου χρήματος. Οι λαλίστατοι, όμως, θιασώτες τής παγκάλειας θεωρίας τού "μαζί τα φάγαμε", οι οποίοι τσουβαλιάζουν κακουργήματα, πλημμελήματα και πταίσματα, ποιούν τη νήσσα όταν πρόκειται για τα εγκλήματα του "λευκού κολάρου". Με ποιό ηθικό δικαίωμα μπορούν να απαιτούν, όμως, νέες θυσίες από τους πολίτες εκείνοι οι οποίοι αφήνουν τα δικά τους αμαρτήματα ατιμώρητα και οι οποίοι εξακολουθούν να χρησιμοποιούν το δημόσιο χρήμα σα να ήταν δικό τους, όπως αποδεικνύεται κι από τους διορισμούς συγγενών, φίλων και ψηφοφόρων τους;...
Καμιά πολιτική ηγεσία δε μπόρεσε να κερδίσει μακροπρόθεσμα το λαό στηριζόμενη στην τρομοκράτηση και στις απειλές, παρά μόνο μέσω της πειθούς τού δικού της παραδείγματος. Με αυτό δεν εννοώ πως δικαιούται ο καθένας μας να παρανομεί γιατί το ίδιο κάνουν εκείνοι που αναδείξαμε σε δημόσια αξιώματα. Αυτή η νοοτροπία είναι αδιέξοδη κι αυτό είχε γίνει αντιληπτό εδώ και πολλά χρόνια στην καθημερινότητά μας. Από την άλλη, όμως, με τί θράσος θα μας ξανακουνήσουν το δάχτυλο όλοι εκείνοι που από τους άλλους ζητούν εγκαρτέρηση και για τον εαυτό τους κρατούν ολάκερη την πίτα; Ας μην απορούν επομένως όταν ο λαός τούς αποκαλεί συλλήβδην κλέφτες. Κι αυτό γιατί εγκληματίας δεν είναι μόνο αυτός που βάζει το χέρι στο μέλι, αλλά κι εκείνος που βλέπει τί γίνεται, αλλά σφυρίζει αδιάφορα...  

Ο Μωάμεθ κι ο Ιησούς θα είχαν το θάρρος να γελάσουν...

Δεν το κρύβω πως και η δική μου πρώτη αντίδραση ύστερα από τη δημοσίευση σατιρικών σκίτσων τού Μωάμεθ από το γαλλικό έντυπο "Charlie Hebdo" ήταν να αναρωτηθώ αν αξίζει τον κόπο να βάζεις λάδι στη φωτιά τού θρησκευτικού φανατισμού, η οποία είχε βρει αφορμή να ανάψει ξανά με ένα φιλμάκι στο "YouTube". Μήπως η δημοσιογραφία θα έπρεπε να αυτολογοκριθεί προκειμένου να μην θρηνήσουμε θύματα; Το σκέφτηκα και προς στιγμή συμπαρατάχθηκα με τους πουριτανούς, για τους οποίους θα έπρεπε να έχουμε μπροστά μας συνεχώς ένα νοητό μπλοκάκι στο οποίο θα έχουμε σημειωμένο τί επιτρέπεται να διακωμωδεί κανείς και τί όχι. Προς στιγμή όμως, γιατί αλίμονο αν η ελευθερία τής γνώμης και η ελευθεροτυπία, ακόμα κι αν είναι κακόγουστη ή μισαλλόδοξη, υποκύπτει στο σκοταδισμό τής μιας "αλήθειας" και του ενός "σαρκασμού". Αν οι ανθρώπινες κοινωνίες δεν είναι ακόμα ώριμες για να μη βγάζουν φλύκταινες όταν κάποιος θίγει τα πιστεύω τους, καιρός είναι να ωριμάσουν επιτέλους ύστερα από τόσες χιλιάδες χρόνια ύπαρξής τους. Φοβάμαι γενικώς τους ανθρώπους τού ενός βιβλίου, πόσω μάλλον όταν πασχίζουν ακόμα και με τη χρήση βίας να το επιβάλουν και στους υπόλοιπους, παρουσιαζόμενοι βασιλικότεροι του βασιλέως. Εχω την αίσθηση πως ο Μωάμεθ κι ο Ιησούς θα είχαν προσβληθεί πολύ περισσότερο με τις ανοησίες των "πιστών" τους από ό,τι με την ειρωνεία των "απίστων"...
Το ίδιο, βεβαίως, ισχύει και για τη σύλληψη από τη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος διαχειριστή ιστοσελίδας που παρωδεί τον υπερπροβλημένο Παΐσιο. Δεν έχω μελετήσει το έργο τού συγκεκριμένου γέροντα, ο οποίος εμφανίζεται από λάτρεις τής θρησκευτικής συνωμοσιολογίας να έχει προβλέψει όλα τα μελλούμενα. Αλίμονο, όμως, αν απαγορεύσουμε στον οποιοδήποτε να διακωμωδεί τον κάθε προφήτη, είτε είναι τσαρλατάνος είτε όχι. Οποιος βρίσκει το σαρκασμό του απωθητικό, ας μην ξαναεπισκεφτεί την ιστοσελίδα του. Δεν έχει, όμως, κανένα, μα κανένα δικαίωμα σε ένα κράτος το οποίο βαυκαλίζεται πως είναι δημοκρατικό να διώκει ποινικώς τον άλλο επειδή δεν του αρέσει το χιούμορ του. Ούτε σε εμένα αρέσει ο σκοταδισμός, ο φονταμενταλισμός, ο θρησκευτικός φανατισμός και η αποκοίμηση των λαών με την υπόσχεση μιας μελλοντικής καλύτερης ζωής στις βασιλείες των ουρανών, αλλά ούτε θέλω ούτε έχω το δικαίωμα να ζητήσω τη νομοθετική απαγόρευσή τους...
Σε αυτό το πλαίσιο, προφανώς διαφωνώ και με εκείνους που ζητούν την θέση εκτός νόμου τής Χρυσής Αυγής. Η αντίληψη πως απαγορεύοντας το σύμπτωμα καταπολεμάς το φαινόμενο είναι η ίδια που συμμερίζονται αρκετοί, για παράδειγμα, και στο θέμα των ναρκωτικών ή του αλκοόλ παλαιότερα. Μακάρι να ήταν τόσο απλοϊκά τα πράγματα, ώστε ακόμα κι αν παρακάμπταμε τη δημοκρατική νομιμότητα να επιλύονταν όλες οι σύγχρονες παθογένειες με τη χρήση απαγορευτικών. Μακάρι να ξεμπερδεύαμε με το φασισμό και με το ρατσισμό φιμώνοντας το στόμα του Ν. Μιχαλολιάκου. Δεν θα καταφέρναμε, όμως, τίποτα παραπάνω από το να δημιουργούσαμε στην θέση του χίλιους άλλους Μιχαλολιάκους, πολύ πιο επικίνδυνους από τη στιγμή που θα τους είχαμε απονείμει και το "μετάλλιο" των κυνηγημένων από το σύστημα. Το φαινόμενο θα εξακολουθούσε να υπάρχει, και μάλιστα γιγαντωμένο, αφού δεν θα είχαμε κάνει τίποτα παραπάνω από το να πιστέψουμε ότι είχαμε απαλλαγεί από το δέντρο επειδή θα είχαμε κόψει τα κλαδιά του κι όχι τις ρίζες του...   

Αλλού βαρούν τα τύμπανα κι αλλού χορεύει η νύφη...

Υπάρχουν εγκληματίες μετανάστες, επίορκοι δημόσιοι υπάλληλοι, φοροφυγάδες ελεύθεροι επαγγελματίες; Ασφαλώς και υπάρχουν κι ασφαλώς θα πρέπει να τιμωρούνται παραδειγματικώς. Αν θέλουμε να χτίσουμε μέσα από τα χαλάσματα ένα κράτος δικαίου, είναι προφανές ότι οφείλουμε να είμαστε αμείλικτοι με τον οποιοδήποτε λειτουργεί με τη νοοτροπία Καίσαρα. Κανένα ψάρι, όμως, δε βρομά από την ουρά του, γι' αυτό και η κάθαρση πρέπει να ξεκινήσει από τον ίδιο τον "Καίσαρα", από την τραπεζική, επιχειρηματική, πολιτική και ιερατική ελίτ αυτής της χώρας την οποία τα μιντιακά παπαγαλάκια αφήνουν στο απυρόβλητο.
Είναι δημοσιογραφικό καθήκον να καταγράφεις τις ληστείες που διαπράττει ένας πακιστανός, τη μίζα που λαμβάνει ένας εφοριακός, την απόδειξη που δεν κόβει ένας υδραυλικός. Είναι απαράδεκτο, όμως, ταυτοχρόνως να σιωπάς προκλητικώς για τα εγκλήματα του "λευκού κολλάρου", τα οποία είναι απείρως πιο επιβαρυντικά για τις ζωές μας: για το πού πήγαν, για παράδειγμα, τα 200 και βάλε δισεκατομμύρια ευρώ που έχουν δοθεί από το 2008 στις ελληνικές τράπεζες και οι μίζες που δόθηκαν από Siemens και Intracom στο πολιτικό σύστημα, για το λαθρεμπόριο καυσίμων, το ξέπλυμα μαύρου χρήματος και τις εξωχώριες εταιρείες των 200 πλουσιότερων ελλήνων ή για το αφορολόγητο της εκκλησιαστικής περιουσίας. Εχεις, επομένως, κάθε δικαίωμα να τα βάζεις με το ελάφι που αμάρτησε, αρκεί να δείχνεις τα δόντια σου πριν από όλους και στο λιοντάρι που βρυχάται ανενόχλητο.

Τολμά, όμως, κανένα δημοσιογραφικό ανδρείκελο των διαπλεκόμενων μέσων ενημέρωσης να καυτηριάσει τη μαζική φυγή κεφαλαίων πλουσίων στο εξωτερικό; Αντιθέτως, πέφτει σαν το κοράκι πάνω σε εκείνους που ζητούν το αυτονόητο σε μια πολιτεία που έχει ως προτεραιότητά της την κοινωνική δικαιοσύνη κι όχι την επιβίωση ενός σάπιου συστήματος, δηλαδή ο καθένας να συνεισφέρει στο δημόσιο ταμείο με βάση την οικονομική του δυνατότητα. Το κεφάλαιο δεν κάνει καμιά χάρη στο λαό όταν του προσφέρει εξαήμερη, ανασφάλιστη εργασία για 300 ευρώ. Αντιθέτως, ο λαός τού κάνει χάρη όταν ψηφίζει ορντινάντσες που νομοθετούν προς όφελος των λίγων. Θέμα πολιτικής βούλησης είναι να εντοπίσεις, να φορολογήσεις και να συλλέξεις το προκλητικό χρήμα, εξελιξη που μπορεί να χρηματοδοτήσει πολιτικές αναδιανομής τού πλούτου. Τί θέλουμε επομένως; Να μας διαιρούν και να βασιλεύουν ή να τους πετάξουμε από τα παλάτια που έχτισαν με το δικό μας μόχθο κι ανοχή; Ιδού το πραγματικό ερώτημα για κάθε σκεπτόμενο πολίτη κι όχι για κάθε λούμπεν κι εθελόδουλο προλετάριο...

 

Στην Αργεντινή αντιστάθηκαν...

Γιατί το κουράζουμε το πράγμα και δε φτάνουμε στο τέρμα μια ώρα αρχύτερα; Γιατί, για παράδειγμα, δεν περικόπτονται οι συντάξεις στο μηδέν ή, ακόμα καλύτερα, γιατί δεν καταργείται το δικαίωμα στη σύνταξη ώστε όλοι μας να απολαμβάνουμε ισοβίως το δικαίωμα στην εργασία, το οποίο απελευθερώνει, όπως έλεγαν οι φίλοι μας οι ναζιστές; Γιατί, επίσης, να βάζουμε σε κόπο τούς εργοδότες μας να τρέχουν να βρίσκουν κέρματα για να πληρώνουν εμάς και τις μειωμένες ασφαλιστικές εισφορές τους και να μην τους κάνουμε δώρο το μόχθο μας ώστε να απολαμβάνουν ακόμα περισσότερα πλούτη; Και γιατί, παρακαλώ, να δουλεύουμε μόνο έξι ημέρες; Το πολύ πολύ να επιτρέψουμε στους πιο θρήσκους μεταξύ μας να εκκλησιάζονται για μια ώρα τα πρωινά τής Κυριακής πριν μεταβούν στην εργασία τους προκειμένου να δημιουργήσουν ακόμα μεγαλύτερη υπεραξία για τα αφεντικά τους. Για να μη μιλήσω για το πόσο μεγάλη πολυτέλεια είναι η λήψη φαρμάκων και η ιατρική περίθαλψη: όσοι έχουν λεφτά και είναι γεροί ας ζήσουν. Ετσι κι αλλιώς όλοι μας μια ημέρα θα πεθάνουμε. Αν γίνει νωρίτερα από αργότερα γλιτώνουμε και την ταλαιπωρία που λέγεται "αγώνας για επιβίωση". Οσο για τη δημόσια περιουσία, δεν το συζητώ: γιατί να μην ιδιωτικοποιήσουμε και τον αέρα που αναπνέουμε και να φορολογηθούμε για τη χρήση του; Από πού κι ως πού δικαιούνται οι φτωχοί να αναπνέουν δωρεάν; Δε χρειαζόμαστε λαθρεπιβάτες στην εκφασισμένη νεοφιλελεύθερη ζούγκλα που οραματιζόμαστε για εμάς και τα παιδιά μας...
Σε λίγες ώρες ή ημέρες η θεατρική παράσταση που παίχτηκε στη χώρα μετά από τις εκλογές τού Ιουνίου θα λάβει τέλος. Οι Αντ. Σαμαράς, Β. Βενιζέλος και Φ. Κουρέλης θα κατεβούν από τη σκηνή όπου έπαιξαν με...μικρή επιτυχία τους ρόλους των επαναδιαπραγματευτών και θα ντυθούν με τα δικά τους ρούχα, εκείνα των λακέδων των τραπεζιτών κι επιχειρηματιών νταβατζήδων μέσα στα οποία, άλλωστε, αισθάνονται πιο άνετα. Τα μέτρα που θα ανακοινώσουν στον ελληνικό λαό αναμένεται να είναι ντροπή όχι μόνο για την κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά για τον πολιτισμό μας. Πώς αλλιώς μπορώ να χαρακτηρίσω, για παράδειγμα, την περαιτέρω μείωση των συντάξεων των 300 και κάτι ευρώ; Με τί μούτρα θα προσπαθήσουν να μας πείσουν πως για τη σωτηρία τού κεφαλαίου θα πρέπει, εν έτει 2012, να πεθάνουν χιλιάδες, ου μην κι εκατομμύρια, άνθρωποι από το κρύο, από την έλλειψη ιατρικής φροντίδας και φαρμάκων κι από την ασιτία;...
Ποιά είναι η διαφορά τής σημερινής Ελλάδας κι αυτής που μας ετοιμάζουν για το προσεχές μέλλον από την προ δεκαετίας Αργεντινή; Πέρα από το ότι εμείς έχουμε την...τιμή να συναλλασσόμαστε με ευρώ, η μεγαλύτερη διαφορά είναι πως εκεί οι άνθρωποι εξεγέρθηκαν εναντίον τής εξαθλίωσής τους. Δε χτυπούσαν μετανάστες και δεν παρακολουθούσαν ημέρα νύχτα τουρκικές σαπουνόπερες ευελπιστώντας πως θα έρθει κάποιος πολιτικός μεσσίας να τους σώσει. Με λίγα λόγια, πήραν τη κατάσταση στα χέρια τους κι ανάτρεψαν τη μοίρα τους. Μπορούμε να κάνουμε το ίδιο; Βεβαίως και μπορούμε, αρκεί να αφήσουμε την κλάψα και να το θελήσουμε με πράξεις κι όχι μόνο στα λόγια...

  

"Οικογενειάρχες" τής πλάκας...

Μια από τις αγαπημένες συνήθειες των "νοικοκυραίων" τού νεοφιλελευθερισμού είναι να συγκρίνουν τα οικονομικά τού κράτους με αυτά μιας οικογένειας. Βασισμένοι, επομένως, σε αυτήν την απλοϊκή θεωρία τους ισχυρίζονται πως όπως μια φαμίλια οφείλει να μην ξοδεύει περισσότερα από όσα βγάζει, το ίδιο πρέπει να συμβαίνει και με τον κρατικό προϋπολογισμό. Για να μιλήσω όμως τη γλώσσα τους, ένας οικογενειάρχης όταν δεν έχει χρήματα για να εξοφλήσει τους δανειστές του και να ταΐσει ταυτοχρόνως τα παιδιά του θα θέσει ως προτεραιότητα το δεύτερο. Εκτός αν δεν αγαπά την οικογένειά του, οπότε θα κριθεί και γι' αυτό...
Ακουσα τον Χ. Ράιχενμπαχ, έναν από τους πολλούς "γκαουλάιτερ" που έχουν εγκατασταθεί στη χώρα μας όπως οι γύπες που μυρίζονται αίμα, για το καλό μας βεβαίως βεβαίως κι όχι για την προώθηση των γερμανικών συμφερόντων, να υποστηρίζει πως η τρόικα εσωτερικού έχει πετύχει πάρα πολλά πράγματα μέσα σε λιγότερο από 100 ημέρες. Ομολογώ ότι τσιμπήθηκα πολλές φορές σε μια απέλπιδα προσπάθειά μου να διαπιστώσω αν ο ίδιος και η πλειονότητα των ελλήνων ζούμε στην ίδια χώρα με αυτή που μας παρουσιάζεται από τα μίντια της διαπλοκής, τα οποία ανοίγουν τη μία "σαμπάνια" μετά από την άλλη για τα καλά λόγια που ακούγονται από τους τρομοκρατημένους στο ενδεχόμενο ελληνικής εξόδου από το ευρώ τροϊκανούς. Ο Χ. Ράιχενμπαχ κι ο κάθε Ράιχενμπαχ έχουν αντιληφθεί ότι στην Ελλάδα αγοράζουν τα φάρμακά τους ακόμα και οι ασφαλισμένοι; Πως περισσότεροι από ένα εκατομμύριο έλληνες (ανάμεσά τους ένας στους δύο νέους) είναι άνεργοι; Πως ολοένα αυξανόμενος αριθμός εργαζομένων πληρώνεται, το νωρίτερο, κάθε τρεις μήνες με δελτίο παροχής υπηρεσιών και με μάξιμουμ 400 ευρώ, την ώρα που "λυσσομανούν" οι αυξήσεις στα προϊόντα, στις υπηρεσίες και στους φόρους; Οι εγχώριοι και ξένοι Ράιχενμπαχ δηλώνουν, με ξετσίπωτη υπερηφάνεια, πως διασώζουν τη χώρα με τα νέα μέτρα άγριας λιτότητας και με το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας της κι αυτήν την οικονομική γενοκτονία τού πληθυσμού της παρουσιάζουν σα "διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις"...
Για να επανέλθω στο αρχικό παράδειγμα, εσείς τί βαθμό θα βάζατε σε έναν οικογενειάρχη που αφήνει τα παιδιά του νηστικά, όταν δεν τα δέρνει από "αγάπη", και τα υποχρεώνει να ζουν σε ένα αχούρι μόνο και μόνο για να λένε οι γείτονες πόσο συνετός είναι; Γι' αυτό και μου φαίνονται τουλάχιστον θλιβεροί όλοι εκείνοι οι οποίοι στήνουν πανηγύρι για να γιορτάσουν τη δική τους επιβίωση πάνω στα πτώματα των ψηφοφόρων τους, που προφανώς τους θεωρούν υπηκόους μπανανίας. Μήπως θα έπρεπε να τους χαλάσουμε τη γιορτή;...   

Μήπως να ξεκινούσαμε καμιά επανάσταση "σιγά σιγά";...

Εχω μια πολύ καλή συνταγή για εσάς που δεν έχετε χρόνο για να σκέφτεστε τα προβλήματα σε βάθος: παίρνετε μετανάστες, δημοσίους υπαλλήλους κι ορισμένους "τυφλούς" τής Ζακύνθου, τους βάζετε σε ένα μπλέντερ κι ό,τι απομένει το τηγανίζετε σε πολύ δυνατή φωτια! Δεν έχει σημασία αν το φαγητό που θα προκύψει δεν θα τρώγεται. Αρκεί που εσείς θα έχετε καταπολεμήσει τα νεύρα σας με λίγη "μαγειρική" και χωρίς να έχετε δαπανήσει πολύ φαιά ουσία...
Δεν υποστηρίζω πως τα σύνορά μας πρέπει να είναι ανοιχτά για τους πάντες, πως όλοι όσοι υπηρετούν σήμερα στο ελληνικό Δημόσιο είναι χρήσιμοι ή πως δεν υπάρχουν συμπολίτες μας οι οποίοι έσπευσαν να πουλήσουν τη δική τους ψήφο και τις ψήφους της οικογένειάς τους για ένα επιδοματάκι. Δεν πρέπει να πέσουμε, όμως, στην παγίδα τού κοινωνικού αυτοματισμού που μας έχει στήσει το καταρρέον σύστημα, το οποίο πετά τη μπάλα στην εξέδρα για να μην ασχολούμαστε με τα "όργια" που διαδραματίζονται στον αγωνιστικό χώρο. Την ίδια ώρα που η πλειονότητα του λαού βυθίζεται στη φτώχεια, οι 200 ολιγάρχες αυτής της χώρας ετοιμάζονται να μιμηθούν τους "ομολόγους" τους της Ρωσίας στις αρχές τής δεκαετίας τού 1990, να αποκτήσουν μπιρ παρά το δημόσιο πλούτο και να καρπωθούν τη μερίδα τού λέοντος από όποιο Κοινοτικό χρήμα εισρεύσει δίκην ανταλλάγματος για την υποδούλωση του πληθυσμού. Τα μιντιακά παπαγαλάκια, όμως, τα οποία είναι λαλίστατα κι αρκούντως δηλητηριώδη όταν είναι να επιχειρηματολογήσουν εμμέσως υπέρ του παγκάλειου "μαζί τα φάγαμε", παρουσιάζονται ιδιαιτέρως φειδωλά στο να ψέξουν τη φοροδιαφυγή, τη φοροαποφυγή και τη διαπλοκή των αφεντικών τους. Σαν καλά σκυλάκια γαβγίζουν όποιον δε μπορεί να τους αγγίζει και κουνούν την ουρά τους σε όποιον τους πετάξει ένα κοκαλάκι...
Το υποστηρίζω από την αρχή τής κρίσης και δεν θα κουραστώ να το επαναλαμβάνω: η σωτηρία μας δεν πρόκειται να έρθει από κανένα Σαμαρά κι από κανένα Τσίπρα, αν πρώτα εμείς δεν ξεσηκωθούμε εναντίον της νεοφιλελεύθερης καταιγίδας. Αυτό δεν είναι απαραίτητο να γίνει μόνο με μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις, αλλά και, αν όχι κυρίως, στην καθημερινότητά μας, όπως μπορεί ο καθένας μας. Ο φασισμός και οι εργασιακοί εκβιασμοί, για παράδειγμα, δε συμβαίνουν στη σφαίρα τής φαντασίας, στην οποία ζει η ελίτ αυτής της χώρας, αλλά σε κάθε γειτονιά. Και η αντίσταση σε όσους μας συμπεριφέρονται σα να είμαστε ανεγκέφαλοι σκλάβοι δε χρειάζεται τη νομιμοποίηση κανενός κόμματος για να εκφραστεί. Η αξιοπρέπεια είναι, πρωτίστως, προσωπικό ζήτημα, γι' αυτό ας μην περιμένουμε από τους άλλους να ξεκινήσουν την επανάσταση για εμάς. Γιατί αν το κάνουν, θα προστεθεί μια ακόμα χαμένη ευκαιρία στην προσπάθεια για λαϊκή χειραφέτηση...  

Ακόμα να καταλάβουν γιατί οι λαοί τούς μισούν...

Δε μπορώ να καταλάβω γιατί οι λαοί δεν θέλουν το...καλό τους. Γιατί, για παράδειγμα, στη βόρειο Αφρική και στη Μέση Ανατολή δεν κατανοούν ότι οι ΗΠΑ δεν είναι μια ιμπεριαλιστική χώρα η οποία εξακολουθεί να μετρά τη δύναμή της με εισβολές ή απειλές εισβολών σε άλλα κράτη; Γιατί στην Ισπανία και στην Πορτογαλία είναι τόσο αγνώμονες απέναντι στα "σκληρά, αλλά αναγκαία" νεοφιλελεύθερα μέτρα και στο "ιαματικό" ΔΝΤ; Πότε, επιτέλους, θα "σοβαρευτεί" το πόπολο και θα πάψει να βγαίνει στους δρόμους διαμαρτυρόμενο εναντίον πολιτικών που θεσπίζονται για τη δική του ευημερία σε 20, 50...500 χρόνια από σήμερα;
Δε γνωρίζω αν τα "γεράκια" τής Ουάσιγκτον και οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών έχουν ασχοληθεί ποτέ στα σοβαρά να δώσουν μια καλή απάντηση στο ερώτημα "γιατί μας μισούν οι λαοί". Από την αντίδρασή τους, πάντως, φαίνεται πως στο δικό τους πλανήτη δεν υπάρχουν τίποτα άλλο παρά υπολογισμοί για το πώς το 1% θα εξακολουθεί να νέμεται αποκλειστικώς τον πλούτο τού 99%. Για παράδειγμα, ο προοδευτικός, υποτίθεται, Μ. Ομπάμα χρησιμοποιεί ως σημαντικότερα επιχειρήματα για την επανεκλογή του στην προεδρία των ΗΠΑ την εν ψυχρώ δολοφονία τού κατασκευασμένου "νούμερο ένα" εχθρού τής πατρίδας του (Οσάμα Μπιν Λάντεν) και τη διάσωση μιας πολυεθνικής εταιρείας ("General Motors"). Την ίδια ώρα, βεβαίως, το Γκουαντάναμο εξακολουθεί να είναι ανοιχτό, η ανεργία παραμένει σε υψηλο, για τα αμερικανικά δεδομένα, επίπεδο, οι τράπεζες, στις οποίες οφείλεται η παγκόσμια κρίση, συνεχίζουν να λειτουργούν ανεξέλεγκτες, ενώ το οικονομικό χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών γιγαντώνεται, με τη μεσαία τάξη να πιέζεται ασφυκτικώς. Οσα τρισεκατομμύρια δολάρια και να σπαταλήσει η αμερικανική κυβέρνηση στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, όσους Μπιν Λάντεν και να εκτελέσει θα έπρεπε ήδη να γνωρίζει ότι θα γεννηθούν άλλοι που θα πάρουν την θέση του στην "τζιχάντ" σε βάρος τού κράτους-παγκόσμιου χωροφύλακα, όσο αυτό επιμένει να χρησιμοποιεί δυο μέτρα και δύο σταθμά στην αυστηρότητά του απέναντι στην προσβολή θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων ανά τη γη...
Τα ίδια, πάνω κάτω, ισχύουν και για τους οικονομικούς τρομοκράτες τής τρόικας, οι οποίοι βλέπουν ακόμα και "καλά παιδιά", όπως η κυβέρνηση τής Πορτογαλίας, να αποτυγχάνουν στην εξυγίανση των χωρών τους λαμβάνοντας το "φάρμακο" της άγριας λιτότητας που τους χορηγείται. Πόσοι, όμως, αλήθεια πιστεύουν ακόμα ότι εκείνοι που "συνταγογραφούν" αφειδώς με παραλήπτες τα κράτη τού ευρωπαϊκού Νότου το κάνουν με την ιδιότητα του ευσυνείδητου γιατρού κι όχι της διαβολικής μαύρης χήρας, που εξοντώνει τους συζύγους της για να καρπώνεται την περιουσία τους; Γι' αυτό και δε συμφωνώ με εκείνους που ισχυρίζονται πως το ΔΝΤ έχει αποτύχει από όπου κι αν έχει περάσει. Αντιθέτως, πέτυχε και με το παραπάνω τους πραγματικούς του στόχους, οι οποίοι δεν ήταν και δεν είναι άλλοι από τη διαιώνιση της οικονομίας τής ζούγκλας, με όποιο κόστος κι αν έχει αυτή για την πλειονότητα των ανθρώπων...
Οι μουσουλμάνοι δεν εξεγέρθηκαν μόνο για ένα βίντεο που θεωρούν προσβλητικό για τον προφήτη τους και οι ισπανοί και οι πορτογάλοι δεν κατέβηκαν κατά εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμους απλώς για να υποδηλώσουν την αντίθεσή τους σε ένα νέο κύμα "εσωτερικής υποτίμησης", όπως αποκαλείται στα...νεοφιλελεύθερα η περαιτέρω φτωχοποίηση των λαών. Το έκαναν και θα το κάνουν κυρίως για να δηλώσουν τη δυσφορία τους σε βάρος των κάθε είδους κέντρων λήψης αποφάσεων, που δεν τους ακούν, δεν τους σέβονται και δεν τους υπολογίζουν. Ολοι αυτοί οι "καλοί κύριοι" τής τρόικας οι οποίοι βρίσκονται κάθε τρεις και λίγο στη χώρα μας έχουν συνομιλήσει ποτέ τους με έναν άνεργο, έναν ανασφάλιστο εργαζόμενο οικογενειάρχη ή συνταξιούχο των 400 ευρώ και τους έχουν ρωτήσει αν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με τις μηνιαίες υποχρεώσεις τους; Οι χορτάτοι και οι εθελόδουλοι ενδεχομένως να θεωρήσουν την πρόταση λαϊκίστικη, αλλά μόνο αν όσοι απαιτούν και ψηφίζουν "σκληρά, αλλά αναγκαία" μέτρα έπρεπε να περάσουν έστω ένα μήνα με τα χρήματα με τα οποία ζητούν από άλλους να τα βγάλουν πέρα, τότε ίσως και να ανάνηπτε η συνείδησή τους. Δεν θα έπρεπε να περιμένουμε, όμως, τη σωτηρία μας από την αγαθή προαίρεση των άλλων, αλλά μέσα από το δικό μας προσωπικό αγώνα, τη δική μας άρνηση υποταγής στη δουλεία και την αφύπνιση που αν δεν έχει ταξικές ρίζες δεν πρόκειται ποτέ να οδηγήσει σε ένα δικαιότερο κόσμο...  
 

Η Αριστερά τού καναπέ θα φέρει στην εξουσία το φασισμό...

Δεν θεωρώ το Φ. Σαχινίδη τόσο αφελή ώστε να πιστεύει ότι η θεαματική άνοδος της Χρυσής Αυγής οφείλεται στο ΣΥΡΙΖΑ. Ο άνθρωπος είναι, απλώς, πολιτικάντης παλαιάς κοπής, ο οποίος προσπαθεί να διασωθεί κατηγορώντας άλλους για τις δικές του αμαρτίες και του συστήματος που υπηρέτησε και συνεχίζει να υπηρετεί. Αν ο πρώην υπουργός Οικονομικών ήθελε να είναι ειλικρινής, κυρίως απέναντι στους ανθρώπους που τον ψηφίζουν για την πολιτική του ευθυκρισία, θα ομολογούσε ότι ο λόγος που έχουν "εκτοξευτεί" όχι μόνο οι χρυσαυγίτες αλλά κι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το ότι τα τελευταία τρία χρόνια ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. εφαρμόζουν μια πολιτική η οποία αφανίζει τους φτωχούς κι εξαθλιώνει τους μικρομεσαίους. Αν, επομένως, ο Φ. Σαχινίδης κι ο κάθε Σαχινίδης του πάλαι ποτέ δικομματισμού θέλει να πληροφορηθεί τα αίτια της κατρακύλας του μπορεί κάλλιστα να κοιτάξει στον καθρέφτη του...
Γιατί, όμως, η Αριστερά δεν καρπώνεται όσο θα έπρεπε τη φθορά των κομμάτων που αποτελούν την τρόικα εσωτερικού, σε αντίθεση με τη Χρυσή Αυγή; Μήπως γιατί ταυτίζεται με την ακροδεξιά, όπως θέλουν να προπαγανδίζουν τα γνωστά αστοιχείωτα παπαγαλάκια; Λυπάμαι που θα τους στενοχωρήσω, αλλά στην αριστερή ιδεολογία η δίκαιη αναδιανομή τού πλούτου δεν αφορά μόνο την "άρεια φυλή", αλλά όλους τους ανθρώπους, ανεξαιρέτως καταγωγής, χρώματος, θρησκεύματος ή οποιασδήποτε άλλης ιδιότητας. Η Αριστερά έχει μείνει δημοσκοπικώς στάσιμη κυρίως γιατί έχει παραχωρήσει το προνομιακό της πεδίο, δηλαδή τον ακτιβισμό, στους νεοναζί. Αν δε βρεθεί στους δρόμους τής διαμαρτυρίας και στα πεζοδρόμια της πάλης για την καθημερινή επιβίωση είναι αφελές να περιμένει πως ο λαός θα αποκτήσει ταξική συνείδηση και δεν θα άγεται και φέρεται από μισαλλόδοξους δημοκόπους, που εκμεταλλεύονται την αγωνία του για να νεκραναστήσουν στην Ελλάδα το χιτλερικό τους ιδεώδες...
Η Αριστερά δεν αρκεί να περιγράφει και να καταγγέλλει την καταστροφή. Οφείλει πρωτίστως και με όσα μέσα έχει στη διάθεσή της να την καταπολεμά στην πράξη. Γιατί, για παράδειγμα, να μη μοιράζει τρόφιμα στους ανήμπορους, αφήνοντας χώρο στους χρυσαυγίτες να δείχνουν την α λα καρτ, βασισμένη στην υπηκοότητα "ανθρωπιά" τους σε διάφορες πλατείες τής χώρας; Γιατί η Αριστερά να μην οργανώνει φροντιστήρια για μαθητές φτωχών και μικρομεσαίων οικογενειών ή γιατί να μην προμηθεύει με φάρμακα και ιατρική περίθαλψη τους ανασφάλιστους κι όσους δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να τα εξασφαλίσουν μόνοι τους; Καλές είναι οι ιδεολογικές ζυμώσεις και η δημιουργία επαφών με το εξωτερικό, αλλά αν η Αριστερά περιμένει την εξουσία να της έρθει σα δώρο, από ιστορική υποχρέωση ή από νομοτέλεια, πολύ φοβάμαι πως θα μείνει να κοιτά με ανοιχτό το στόμα την τελετή ορκωμοσίας ως πρωθυπουργού τού Ν. Μιχαλολιάκου...    

Με δυο κουβέρτες μπορούμε να ξαναφτιάξουμε πατρίδα...

Ηταν τέτοιες ημέρες πριν από 90 χρόνια όταν ο προπάππους μου και η οικογένειά του προσπαθούσαν να διαφύγουν από τη φλεγόμενη Σμύρνη, την ώρα που δίπλα τους η ελληνική ιστορία ετοιμαζόταν να καταγράψει μια από τις πιο "μαύρες" σελίδες της. Πριν καταφέρει να μπει στη βάρκα που θα τον μετέφερε στην "Παλαιά Ελλάδα", η οποία τον υποδέχθηκε με την ίδια πάνω κάτω "αγάπη" που υποδέχεται σήμερα τους πακιστανούς, μπαγκλαντεσιανούς και λοιπούς απόκληρους, είχε περάσει των παθών του τον τάραχο: είχε πυροβοληθεί και κρυφτεί υπό την προστασία τούρκου γείτονα, ενώ μέχρι να...συνωστιστεί στο λιμάνι τής "μάνας" Σμύρνης, όπως θέλουν να πιστεύουν ότι συνέβη οι πολιτικώς ορθοί αναθεωρητές, έτρωγε φύλλα από αμπέλια και κοιμόταν δίπλα σε πτώματα. Κι όταν ο 20χρονος τότε προπάππους μου έφτασε στην προκυμαία δεν είχε μαζί του τίποτα παραπάνω από δύο κουβέρτες. Κι όμως, με αυτές τις δύο κουβέρτες μπόρεσε να φτιάξει σπιτικό και οικογένεια. Πατρίδα, βεβαίως, ήταν αδύνατο να δημιουργήσει γιατί κανένας τόπος δε μπορεί να υποκαταστήσει το γενέθλιο...
Δεν ξέρω αν θα έχουμε έστω δυο κουβέρτες όταν θα κοπάσει η "καταιγίδα" που ζούμε τα τελευταία τρία χρόνια. Αξίζει, όμως, να ρίχνουμε πού και πού καμιά ματιά στην πλούσια ιστορία αυτής της χώρας, όχι μόνο στις ηρωικές αλλά και στις οδυνηρές στιγμές της, για να παίρνουμε μαθήματα για το μέλλον. Προφανώς και οι Μεγάλες Δυνάμεις τής εποχής έπαιξαν σημαίνοντα ρόλο στη Μικρασιατική Καταστροφή, ωστόσο ήμασταν εμείς οι ίδιοι με τις αυτοκαταστροφικές μας επιλογές που θα έπρεπε να χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο για την απώλεια των "αλησμόνητων πατρίδων". Το ίδιο συμβαίνει, μέσες άκρες, και σήμερα. Αν η τρόικα έχει φτάσει στο σημείο να απαιτεί σχεδόν την χωρίς αποδοχές κι ασφαλιστικά δικαίωματα εξαήμερη εργασία, αυτό οφείλεται κυρίως σε εκείνους που άφησαν κι αφήνουν συνεχώς κερκόπορτες ανοιχτές. Αν ακόμα και το τραπεζικό κεφάλαιο, όπως μαρτυρά η έκθεση της Alpha Bank, παραδέχεται ότι τα δημόσια έσοδα είναι περισσότερα από αυτά που υπολογίζει η τρόικα και γι' αυτό θα έπρεπε να αναζητούμε τα μισά χρήματα από όσα αναζητούνται σήμερα, καταλαβαίνει ο οποιοσδήποτε ότι στόχος δεν ήταν ποτέ η δημοσιονομική εξυγίανση αυτής της χώρας, αλλά η υφαρπαγή τής δημόσιας περιουσίας της και η κινεζοποίηση της αγοράς εργασίας της ως προμηνύματα για το τί θα ακολουθήσει στην υπόλοιπη Ευρώπη...
Ακόμα κι έτσι, όμως, ακόμα και με δυο κουβέρτες μπορούμε να ξαναφτιάξουμε πατρίδα. Το έκαναν στο παρελθόν οι πρόγονοί μας και μπορούμε να το κάνουμε και σήμερα. Αρκεί στα "αποκαΐδια" τής δικής μας ζωής να συμπεριλάβουμε τους υποκριτές φανφαρόνους, οι οποίοι στα λόγια είτε θλίβονται για το κακό που προκαλούν είτε παριστάνουν τους προστάτες των αδυνάμων, αλλά στην πράξη είτε εφαρμόζουν μεσαιωνικές πολιτικές είτε φοροδιαφεύγουν και φοροαποφεύγουν συνεχώς επικαλούμενοι το θλιβερό "ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό". Κι αν η υποκρισία τής δεξιάς είναι συνυφασμένη με την επιλογή της να υπερασπίζεται τα συμφέροντα των λίγων έναντι των πολλών, για τους οποίους κρατά σα "δωράκι" (και πάλι όταν δεν αποχαλινώνεται εντελώς) την ομηρία σε μια ζωή ανάμεσα στη φτώχεια και στα πλούτη, η υποκρισία ορισμένων Αριστερών στα λόγια και δεξιών στην τσέπη είναι χίλιες φορές πιο καταδικαστέα. Κι αυτό μολονότι όταν τραγουδούν δεν κάνουν φάλτσα...    

Η χρεοκοπία είναι η μεγάλη μας ευκαιρία!

Τόσο καμάρι πια πώς το αντέχουν; Η κυβέρνηση, οι σπόνσορές της και τα μιντιακά παπαγαλάκια τους δε μπορούν να κρύψουν τη χαρά τους για τους επαίνους που τους απονέμονται από την τρόικα για τα "κατορθώματά" τους, τα οποία πόρρω απέχουν από τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η χώρα. Εκτός αν σε αυτές περιλαμβάνονται οι νέες οριζόντιες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, η εξαήμερη εργασία ή οι γρήγορες και φτηνές απολύσεις. Γιατί, επομένως, να είναι δυσαρεστημένοι οι δανειστές μας από τη στιγμή που τους δίνουμε ό,τι θέλουν κι ακόμα παραπάνω, με αντάλλαγμα τη διαίωνιση της φτωχοποίησης της συντριπτικής πλειονότητας των ελλήνων, στο όριο της απόλυτης εξαθλίωσης;...

Υπάρχει, πάντως, μια πιθανή εξέλιξη που με ανησυχεί περισσότερο κι από τη χρεοκοπία μας. Αυτή είναι να πιαστούμε στη "φάκα", τρώγοντας τα "τυράκια" που ενδεχομένως να μας πετάξουν, όπως για παράδειγμα την απελευθέρωση πόρων του ΕΣΠΑ, που θα κινήσουν κάπως την αγορά και θα δημιουργήσουν ορισμένες θέσεις εργασίας. Δεν ισχυρίζομαι κάτι τέτοιο από πολιτική εμπάθεια, κοινωνική αναλγησία κι από αναισθησία απέναντι στους πολυάριθμους ανέργους αυτής της χώρας. Το υποστηρίζω με την έννοια πως σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο δεν θα προκύψει τίποτα καλύτερο από την παράταση ζωής σε ένα ξοφλημένο πολιτικό, επιχειρηματικό και τραπεζικό σύστημα, το οποίο θα εξακολουθεί να καρπώνεται τη μερίδα τού λέοντος, πετώντας τα "αποφάγια" του στο λαό. Η Ελλάδα, όμως, χρειάζεται ολική αλλαγή του οικονομικού μοντέλου που ακολουθείται μέχρι σήμερα και σε αυτήν την αλλαγή δεν έχουν καμιά θέση πρόσωπα του παρελθόντος, τα οποία ταυτίστηκαν με τις πιο μαύρες ημέρες τής διαπλοκής, της ευνοιοκρατίας και της ρεμούλας...
Γι' αυτό και το "μακάρι να γίνουμε Αργεντινή" τού Αλέξη Τσίπρα περιέχει ένα σημαντικό μήνυμα αισιοδοξίας, όσο παράδοξο κι αν διαβάζεται. Κι αυτό γιατί δεν πρέπει να υποτιμούμε την αξία ενός ξεκινήματος από την αρχή, από το οποίο θα έχουμε απεμπλακεί από την ελίτ που μας οδήγησε στην καταστροφή. Ποιός, αλήθεια, πιστεύει ότι το καινούριο θα φέρουν πολιτικοί όπως ο Αντ. Σαμαράς, επιχειρηματίες όπως ο Γ. Μπόμπολας και τραπεζίτες όπως ο Μ. Σάλλας; Αυτό, βεβαίως, δε σημαίνει πως θα πρέπει να δώσουμε λευκή εντολή σε οποιοδήποτε νέο "μάγο" και σε οποιαδήποτε πολιτική θελήσει αυτός να εφαρμόσει. Ωστόσο, ξεκινώντας από το μηδέν έχουμε πολύ περισσότερες δυνατότητες, ακόμα και σε ψυχολογικό επίπεδο, για να οικοδομήσουμε ένα κράτος που θα δίνει έμφαση στην αναδιανομή τού πλούτου και στην κοινωνική δικαιοσύνη από το να συνεχίζουμε να κυλιόμαστε στη λάσπη και στη μιζέρια, ταϊζόμενοι με ψίχουλα και υποτασσόμενοι στην προπαγανδιστική τρομοκρατία φαύλων... 

Το "casse-toi riche con" γιατί δε μεταφράζεται στα ελληνικά;...

Κι όμως, υπάρχει και η δημοσιογραφία η οποία δε λειτουργεί ως παπαγαλάκι συμφερόντων ή υποτασσόμενη στον πολιτικό ορθολογισμό και πουριτανισμό τον οποίο επιβάλλουν οι λίγοι πάνω στους πολλούς. Μόνο που, δυστυχώς, δεν ευδοκιμεί στη χώρα μας αλλά στην Εσπερία, όπως μαρτυρά και το χθεσινό πρωτοσέλιδο της "Liberation", η οποία δε δίστασε να χαρακτηρίσει με την πιο διαδεδομένη ελληνική βρισιά έναν από τους πλουσιότερους γάλλους, τον ιδιοκτήτη τής "Lοuis Vuitton", ο οποίος απείλησε να πάρει τον πλούτο που άλλοι παρήγαν για τον ίδιο και να τον μεταφέρει στο εξωτερικό. Αντιθέτως, στην Ελλάδα κάθε φορά που ακούγεται έστω ως πρόθεση η δίκαιη φορολόγηση των πλουσίων τα κυρίαρχα μίντια σπεύδουν να απειλήσουν εκ μέρους των αφεντικών τους πως θα αδειάσουν οι τράπεζες, θα αυξηθεί η ανεργία και, γενικώς, γαία πυρί μιχθήτω. Κι έτσι φτάνουμε στο σημείο να δίνεται νέα αμνηστία στους φοροφυγάδες, όπως παλαιότερα δόθηκε στους ιδιοκτήτες αυθαιρέτων κι άλλες "συμπαθείς" συνομοταξίες για τις οποίες η νομιμότητα είναι μια υποχρέωση που αφορά μόνο τους άλλους...
Δικαίωμά τους να πιστεύουν τα παπαγαλάκια πως αυτή η χώρα δε μπορεί να επιβιώσει χωρίς πλούσιους. Ωστόσο δε δικαιούνται, παραλλήλως, να βγάζουν αφρούς κάθε φορά που αναφέρονται στους χρυσαυγίτες, αυτές τις θρασύδειλες απομιμήσεις ανθρώπων που τα βάζουν μόνο με τους αδύναμους μετανάστες κι όχι, για παράδειγμα, με τους λαθρέμπορους καυσίμων. Κι αυτό γιατί κάθε "πετραδάκι" που τοποθετείται στο "οικοδόμημα" της ατιμωρησίας και της ανισονομίας είναι "βούτυρο στο ψωμί" όλων εκείνων που πολιτεύονται με μισές αλήθειες και μισά ψέματα προκειμένου να πραγματοποιήσουν το όραμά τους για μια μισαλλόδοξη και ναζιστική Ελλάδα. Την ώρα που οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι ετοιμάζονται να δώσουν κυριολεκτικώς και τον τελευταίο τους οβολό ώστε να μη χάσει η τραπεζική, επιχειρηματική και πολιτική ελίτ το αγαπημένο της παιχνίδι, το ευρώ, βλέπουν όλους εκείνους που τόσα χρόνια "συνεισφέρουν" μόνο τη διαπλοκή τους στα δημόσια οικονομικά να γλιτώνουν αβρόχοις ποσί από άλλο ένα πομπωδώς εξαγγελλόμενο "σαφάρι" κατά της φοροδιαφυγής. Τί δεν καταλαβαίνουν, επομένως, οι χορτάτοι από τη δημοσκοπική άνοδο του ναζισμού; Ανέμους κοινωνικής ανισότητας έσπειραν, θύελλες ακροδεξιάς θα θερίσουν, και μαζί τους όλοι μας...

Το "Μεγάλο μας Τσίρκο" δε βγάζει γέλιο...

Το "Μεγάλο μας Τσίρκο", το θρυλικό έργο τού Ιάκωβου Καμπανέλλη, δεν περιοδεύει μόνο στην Αττική και στην περιφέρεια, αλλά δίνει και μόνιμες παραστάσεις στο Μέγαρο Μαξίμου! Πρόκειται για το "θέατρο" που φιλοξενεί κάθε τρεις και λίγο τις συσκέψεις τής τρόικας εσωτερικού, η οποία ακόμα δεν έχει καταφέρει να καταλήξει στο πώς θα πλασάρει στο πόπολο με τον καλύτερο επικοινωνιακώς τρόπο το νέο πακέτο άγριας λιτότητας με το οποίο δεσμεύτηκε στην τρόικα εξωτερικού να εξαφανίσει άπαξ δια παντός την ελληνική μεσαία τάξη. Το δυστύχημα για τους Αντ. Σαμαρά, Β. Βενιζέλο και Φ. Κουρέλη είναι ωστόσο πως το "σόου" τους, όσο τραγελαφικό κι αν είναι, δε βγάζει γέλιο...
Τα τελευταία τρία σχεδόν χρόνια παρακολουθούμε το ίδιο ακριβώς έργο, απλώς αλλάζουν κάποιοι από τους πρωταγωνιστές γιατί η υπομονή τού κόσμου με αυτούς τους θεατρίνους έχει εξαντληθεί. Την ίδια ώρα, εξάλλου, που οι νέοι δεν έχουν δουλειές, που οι εργαζόμενοι προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με πετσοκομμένους μισθούς, που οι πένητες αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο και που οι συνταξιούχοι υποχρεώνονται να πληρώνουν ακόμα και για να κλείσουν ραντεβού με το γιατρό τους, η πολιτική ελίτ με τα μιντιακά παπαγαλάκια της έχει εξαπολύσει ένα νέο προπαγανδιστικό πόλεμο για να μας πείσει πως η καταιγίδα που λυσσομανά γύρω μας είναι μια μικρή μπόρα, η οποία θα περάσει εντός ολίγου και πως το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι υπομονή κι ας βραχούμε λίγο.

Μακάρι να μπορούσα να πίστευα ότι τα μέτρα που πρόκειται να ψηφίσει σε λίγο καιρό η κυβέρνηση θα είναι τα τελευταία επαχθή. Μακάρι να βρισκόμουν υπό την επήρεια ψυχοφαρμάκων και να γελούσα από ανακούφιση κάθε φορά που άκουγα πως αν σώσουμε τις τράπεζες θα "πέσει" χρήμα στην αγορά και η πραγματική οικονομία θα επανεκκινήσει. Μακάρι να μπορούσα να ταύτιζα το συμφέρον μιας πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας με το δικό μου συμφέρον, να έδινα τόπο στην οργή και να συνέχιζα να έτρωγα σφαλιάρες με το χαμόγελο στα χείλη. Καλώς ή κακώς, όμως, δεν τελώ υπό την επήρεια ναρκωτικών και γι' αυτό μου είναι πολύ δύσκολο να πάρω στα σοβαρά το παραμύθι πως αν δεν αντιδράσω, αν δεν αντιδράσουμε οι καλοί τροϊκανοί θα μας βοηθήσουν να περάσουμε τη γέφυρα και δεν θα μας αφήσουν μόνους μας να πεθάνουμε από ακατάσχετη αιμορραγία.
Η αλήθεια είναι, ωστόσο, πως είμαστε το ίδιο δυνατοί με αυτούς! Αν η Ελλάδα σταματούσε σήμερα να πληρώνει τα χρέη που της φόρτωσε το εγχώριο και διεθνές τραπεζικό κεφάλαιο, αν διέκοπτε την εφαρμογή μνημονίων που σκοτώνουν τον πληθυσμό της κι οδηγούν τους "τραυματίες" για εργασία στο εξωτερικό, αν απειλούσε, έστω, με έξοδο από την ευρωζώνη, φλέρταρε για την αξιοποίηση του πλούτου της με τρίτες χώρες κι απελευθέρωνε τις ορδές των μεταναστών που καταλήγουν εδώ, δίνοντάς τους το δικαίωμα να κατευθυνθούν στις ευρωπαϊκές χώρες στις οποίες θέλουν να βρεθούν, τότε θα βλέπαμε ξεκάθαρα ότι ο Δαβίδ δεν είναι τόσο κοντός όσο νομίζαμε κι ο Γολιάθ όχι τόσο ψηλός όσο φοβόμασταν.
Αν είχαμε τη παιδεία να καταλαβαίναμε πως οι μόνοι που χρειάζονται ποιμένες είναι τα πρόβατα, θα ήμουν πιο σίγουρος ότι ο λαός μπορεί να βρει το δρόμο του χωρίς μεσάζοντες. Εστω, όμως, και σε αυτό το πολιτικό πλαίσιο μπορούμε να στραφούμε σε εκείνες τις δυνάμεις που δεσμεύονται για τη δίκαιη αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου και οι οποίες, όταν αναπόφευκτα θα έρθουν στην εξουσία, οφείλουν να θέσουν τις προϋποθέσεις δημιουργίας συνειδητοποιημένων πολιτών, οι οποίοι δεν θα αντιδρούν στην απουσία κράτους χειροκροτώντας τους θαυμαστές τού ναζισμού. Φυσική κατάληξη αυτού του εγχειρήματος θα πρέπει να είναι η θεσμοθέτηση ενός νέου Συντάγματος, το οποίο θα καθορίζει το χρονοδιάγραμμα κατοχύρωσης αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών. Αυτή θα είναι και η καλύτερη απάντηση σε όσους πιστεύουν ότι μπορούν να κυβερνούν για πάντα υπηκόους, αλλά και σε όσους θεωρούν πως η δικτατορία τού προλεταριάτου είναι ο μόνος δρόμος για το σοσιαλισμό... 

Δε γεμίζει το στομάχι με χάντρες και καθρεφτάκια...

Νέος θρίαμβος για το έθνος! Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα αγοράζει...ιταλικά και ισπανικά (ούτε καν ελληνικά) ομόλογα από τη δευτερογενή αγορά. Αυτή η "επιτυχία" έρχεται να προστεθεί στη χορεία των "best hits" των τελευταίων τριών χρόνων, όπως ήταν τα μνημόνια και το PSI. Φαίνεται πως η τρόικα εσωτερικού εξακολουθεί να συμπεριφέρεται στον ελληνικό λαό όπως οι "κονκισταδόρες" στους ιθαγενείς. Μας προσφέρουν χάντρες και καθρεφτάκια σε αντάλλαγμα για τον αφανισμό μας και την αφαίρεση της γης μας. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά δε βρίσκω αυτήν την ανταλλαγή δίκαιη...

Το μεγάλο πρόβλημα δεν ήταν ποτέ το δημόσιο χρέος αυτής της χώρας. Φαντάζομαι, άλλωστε, πως αν ήταν δεν θα μας επιβάλλονταν πολιτικές οι οποίες το αυξάνουν αντί να το μειώνουν...Η Ελλάδα χρειάζεται βραχυπρόθεσμα αναδιανεμητικές πολιτικές, με τις οποίες θα καταργείται ο πλούτος των λίγων κι αυτό προς όφελος των πολλών, και μακροπρόθεσμα αναπτυξιακά μέτρα τα οποία όμως δεν θα απευθύνονται στη σημερινή επιχειρηματική, τραπεζική κι επιχειρηματική ολιγαρχία, αλλά στην πλειονότητα των πολιτών. Τί να την κάνουμε την επαναγορά ελληνικών ομολόγων στη...δευτέρα παρουσία όταν μέχρι τότε οι μισθοί και οι συντάξεις στην Ελλάδα θα έχουν εξομοιωθεί με αυτούς της Ουγκάντας κι όταν με την πάλαι ποτέ δημόσια περιουσία θα κάνουν πάρτι έλληνες και ξένοι ολιγάρχες;...
Και ύστερα μας φταίει ο Αλέξης Τσίπρας όταν ισχυρίζεται το αυτονόητο, πως θα ήταν προτιμότερο να γινόμασταν Αργεντινή, όπου οι άνθρωποι πείνασαν αλλά κράτησαν την αξιοπρέπειά τους, από το να πεινάσουμε και να χάσουμε ταυτοχρόνως την αξιοπρέπειά μας, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα τού 2012. Ο συνταξιούχος, ο άνεργος, ο εργαζόμενος των 400 ευρώ, ο ανάπηρος, ο ασθενής, το απροστάτευτο παιδί δεν πρόκειται να επιβιώσουν χάρη σε λογιστικές αλχημείες, αλλά μόνο αν εκείνοι που λαμβάνουν τις αποφάσεις για τις ζωές τους αποφασίσουν να θέσουν ως προτεραιότητα τη διάσωσή τους και την κάτι παραπάνω από αξιοπρεπή διαβίωσή τους. Κανείς, άλλωστε, δε γέμισε το στομάχι του με προπαγάνδα...      

Εμπρός, όλοι μαζί να κάνουμε πρωθυπουργό το Μιχαλολιάκο!

Συνεχίστε Αντώνη, Βαγγέλη και Φώτη να ακολουθείτε την ίδια πολιτική και η Χρυσή Αυγή θα σας ανταμείψει με ένα άγαλμα για τον καθένα επειδή τη βοηθήσατε να γίνει πρώτη δύναμη στη χώρα. Ήδη άλλωστε, αν λάβουμε υπόψη σημερινή δημοσκόπηση, αυτή η εγκληματική συμμορία που σπέρνει τη μισαλλοδοξία και την τρομοκρατία με το "μανδύα" τού κοινοβουλευτικού κόμματος έχει κατορθώσει να είναι τρίτο κόμμα με πάνω από 10%. Γιατί να μην κάνει η μάζα το τελευταίο άλμα προς την απόλυτη παράνοια και να οδηγήσει στην εξουσία αυτό το συνονθύλευμα δημαγωγών και τραμπούκων, το οποίο πατά στους χειρότερους φόβους κι ένστικτα του λαού προκειμένου να νομιμοποιήσει στην Ελλάδα, σχεδόν 70 χρόνια μετά από το δίκαιο τέλος τού ινδάλματός του, του Αδόλφου Χίτλερ, ξανά το φασισμό, αυτήν τη χυδαία απόληξη του αποτυχημένου καπιταλισμού;

Η σπείρα των Μιχαλολιάκου-Κασιδιάρη και λοιπών "καλόπαιδων" πρέπει να αισθάνεται απεριόριστη ευγνωμοσύνη στην τρόικα εσωτερικού, η οποία πιστεύει ότι ο τρόπος καταπολέμησης της Χρυσής Αυγής είναι η συνέχιση της φτωχοποίησης των μικρομεσαίων, τους οποίους ωθεί προς την επιλογή λούμπεν συμπεριφορών, καθώς και η οικειοποίηση των μεθόδων της. Η επιχείρηση "Ξένιος Ζευς" δεν είναι τίποτα άλλο από δικαίωση της ρητορικής τού μίσους. Τί σημασία έχει αν ο Ν. Δένδιας δεν έχει επιλέξει (ακόμα;) την τοποθέτηση ναρκών στα σύνορα ή την εκτέλεση των μεταναστών, αν δηλαδή δεν έχει φτάσει το "copy paste" των πρακτικών τής Χρυσής Αυγής στο απόλυτό του; Αρκεί που η συντεταγμένη Πολιτεία, προκειμένου να διασωθεί, έχει αποδεχθεί ότι θα χτυπήσει το φαινόμενο κι όχι την αιτία, νομιμοποιώντας στην ουσία όλους εκείνους που μέχρι σήμερα ξεστόμιζαν μόνο στα σκοτάδια πως για όλα τα δεινά αυτής της χώρας φταίνε οι ξενοι...
Οποιος πιστεύει ότι στην Ελλάδα, στην οποία θέλουν να θεσμοθετήσουν ακόμα και την εξαήμερη εργασία και που η ανεργία μπορεί να φτάσει και το 30%, η εγκληματικότητα και η φτώχεια θα μειωθούν με την εξαφάνιση και του τελευταίου αλλοδαπού μάλλον αρέσκεται να "κολυμπά" στην επιφάνεια των προβλημάτων και γι' αυτό θα "βυθιστεί" με το πρώτο κυματάκι. Τρέμω με τη συνεχή άνοδο της Χρυσής Αυγής γιατί προκαλεί στο μυαλό μου όλο και περισσότερους συνειρμούς με τη Γερμανία τού μεσοπολέμου. Και τρέμω ακόμα περισσότερο με αυτήν τη αδιανόητη συμπόρευση με τις μνημονιακές πολιτικές τής συστημικής πνευματικής ελίτ, η οποία ναι μεν καταδικάζει το φασισμό ωστόσο θωπεύει, από συμφέρον ή από πνευματική νωθρότητα, τις γενεσιουργές του αιτίες. Πότε, επιτέλους, θα αντιδράσουμε στο σκοταδισμό; Οταν θα δούμε το Ν. Μιχαλολιάκο από τα κυβερνητικά έδρανα να διατάζει την αυτοκατάργηση της Βουλής; Τότε, όμως, όσοι σήμερα σωπαίνουν ή τρίβονται στη γκλίτσα τής εξουσίας δεν θα έχουν κανένα, μα κανένα δικαίωμα να κοιτούν σα χάνοι μπροστά στο χάος που δεν θα έχουν κάνει τίποτα για να αποτρέψουν την κυριαρχία του...    

Η εκκλησία να σωθεί και για τους άλλους...έχει ο θεός

Η εκκλησία αποφάσισε τη μείωση κατά 25% των μισθών των ιεραρχών και περικοπή του 13ου μισθού τους. Μην είστε αφελείς, αυτά δεν έγιναν στην Ελλάδα των...παχιών αγελάδων, αλλά στην Κύπρο. Αντιθέτως, στη χώρα μας ο αρχιεπίσκοπος Τζερόνιμο επισκέφτηκε τον πρωθυπουργό στο Μέγαρο Μαξίμου όχι βεβαίως για να του μεταφέρει την αγωνία τού κόσμου για το μέλλον του, αλλά για να γλιτώσει τους μισθούς των παπάδων. Αλίμονο, τί είναι άλλωστε πιο χρήσιμο σε μια κοινωνία που προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της; Μήπως οι δάσκαλοι και οι καθηγητές που θα διαπαιδαγωγούν πολίτες κι όχι πελάτες; Μήπως οι γιατροί και οι νοσηλευτές, για να μην πηγαίνουν οι άνθρωποι μια ώρα αρχύτερα να βρουν τον πλάστη τους; Μήπως οι πυροσβέστες ώστε να μείνει στο τέλος έστω ένα δένδρο; Ή μήπως οι συνταξιούχοι, που ό,τι ήταν να δώσουν το έδωσαν και τώρα πρέπει να τελειώνουμε μαζί τους όσο γίνεται νωρίτερα; Οχι βεβαίως! Αυτή η χώρα χρειάζεται παπάδες για να τελούν χρυσοπληρωμένα μυστήρια, να κοιμίζουν το πόπολο με προσευχές, να του διδάσκουν το αυτομαστίγωμα και να το εξομολογούν αντί να εξομολογούνται οι ίδιοι για τα αμαρτήματά τους...
Δεν αμφιβάλλω πως υπάρχουν και παπάδες οι οποίοι βρίσκονται κοντά στο ποίμνιό τους όχι μόνο στα λόγια αλλά και στις πράξεις. Δεν αμφισβητώ, επίσης, την ανάγκη που αισθάνονται αρκετοί άνθρωποι να πιστεύουν σε κάτι υπερφυσικό προκειμένου να καταπίνουν καλύτερα τα βάσανα της ζωής και να υπνωτίζονται αναζητώντας μια βασιλεία των ουρανών, χαμένη στα βάθη των γαλαξιών. Είναι ντροπή, όμως, για την Ιερά Σύνοδο να λειτουργεί τούτη εδώ την ώρα προτάσσοντας το συντεχνιακό της συμφέρον. Ο αρχιεπίσκοπος όφειλε να είχε πάει στον Αντ. Σαμαρά και να του έλεγε πως προσφέρει στον ελληνικό λαό όχι μόνο τον περισσευούμενο χιτώνα του, αλλά και το μοναδικό του, αντί να παριστάνει το μοναχοφάη εργατοπατέρα ο οποίος διακατέχεται από τη λογική "οι δικοί μου να σωθούν και για τους υπόλοιπους...έχει ο θεός".
Κι όχι, δεν θεωρώ προσφορά τής εκκλησίας το φιλανθρωπικό της έργο, με το οποίο υποτίθεται πως ξεπλένονται οι διαφόρων ειδών αμαρτίες της, από το "άρμεγμα" του κρατικού προϋπολογισμού μέχρι την ορθόδοξη προπαγάνδα με την οποία εξακολουθεί να "ποτίζεται" η νεολαία μας λες και βρισκόμαστε ακόμα στο Βυζάντιο. Αν η εκκλησία, όπως και η κάθε Μ. Βαρδινογιάννη, πλήρωναν τους φόρους που αναλογούν στην περιουσία τους, οι απόμαχοι της ζωής, για παράδειγμα, δεν θα έβλεπαν σήμερα τις συντάξεις τους να μηδενίζονται. Ο ελληνικός λαός δε χρειάζεται τον οίκτο τους, αλλά την πραγματική συμμετοχή τους στην κοινή προσπάθεια για ανόρθωση αυτής της χώρας. Δε λέω, οι προσευχές στις χριστοπαναγίες έχουν το φολκλόρ τους, ωστόσο το ψωμί, η παιδεία και η ελευθερία δεν κερδίζονται με "κυρ ελέησον", αλλά με αγώνες...  

Ναι, φταίνε και οι φτωχοί για τη φτώχεια τους!

Φταίνε οι φτωχοί για τη φτώχεια τους, όπως δήλωσε ευθαρσώς μια Αυστραλή κληρονόμος; Ναι, φταίνε και οι ίδιοι, αλλά όχι για τους λόγους που επικαλείται η πλουσιότερη γυναίκα τού κόσμου, η οποία βρήκε έτοιμη την πηγή τής αλαζονείας της. Οι φτωχοί δεν είναι φτωχοί γιατί είναι τεμπέληδες και γιατί παίρνουν επιδόματα ανεργίας, αλλά γιατί έχουν "αγοράσει" ακριβά το μεγαλύτερο "δέλεαρ" του καπιταλισμού: πως μπορούν κι αυτοί να γίνουν μια ημέρα πλούσιοι και να καταδυναστεύουν εκείνους που έμειναν μικρομεσαίοι. Και, κυρίως, οι φτωχοί παραμένουν φτωχοί γιατί κάθε φορά που οι οικονομικώς ισχυροί υπόσχονται διατήρηση και δημιουργία νέων θέσεων εργασίας με την προϋπόθεση τα θύματά τους να δεχθούν να εργάζονται όλο και περισσότερες ώρες και ημέρες, ανασφάλιστοι και με κάθε λογής ελαστική σχέση εργασίας, εκείνοι υποκύπτουν στον ωμό εκβιασμό αντί να ξεσηκωθούν και να πετάξουν από πάνω τους τις αλυσίδες που τους έχουν φορέσει...

Δεν ξέρω αν μέτρα όπως η κατάργηση του οκτάωρου και η εξαήμερη εργασία, τα οποία έτσι κι αλλιώς εφαρμόζονται εδώ και καιρό στην πραγματική οικονομία, αποτελούν απλώς προπέτασμα καπνού για να περάσουν αβρόχοις ποσί τα μέτρα των 13,5 δισεκατομμυρίων ευρώ ή είναι απλώς ένδειξη απόλυτης αποθράσυνσης εκ μέρους των δανειστών μας. Αυτό που γίνεται, πάντως, όλο και πιο κατανοητό είναι πως η υπαγωγή τής χώρας στο διεθνή έλεγχο δεν έγινε για να εξυγιάνει τα δημόσια οικονομικά της, αλλά και για να χρησιμοποιηθεί ως χώρα-"πρότυπο" για το πώς πρέπει να "κινεζοποιηθούν" οι εργασιακές σχέσεις στην Ευρώπη και μέσω της δημιουργίας ειδικών οικονομικών ζωνών, όπως ονομάζουν στον 21ο αιώνα τα στρατόπεδα αναγκαστικής εργασίας...

Τί περιμένουμε για να εξεγερθούμε; Μάλλον να δημιουργηθεί ένα εκπαιδευτικό πλαίσιο το οποίο δεν θα ανατρέφει ραγιάδες, αλλά συνειδητοποιημένους πολίτες οι οποίοι δεν θα διυλίζουν τον κώνωπα και θα καταπίνουν την κάμηλο. Ως τότε θα συνεχίζουμε να έχουμε μια λούμπεν μάζα που θα είναι πρόθυμη να πετροβολά τους πιο αδύναμους από αυτή, όπως είναι οι μετανάστες, από το να τα βάλει με εκείνους που της πίνουν, στην πραγματικότητα, το αίμα. Όπως θα έλεγε κι ο μυθιστορηματικός επιθεωρητής Ρέμπους τού Ιαν Ράνκιν, "περνάμε τον περισσότερο χρόνο μας κυνηγώντας τον υπόκοσμο, ενώ θα έπρεπε να προσέχουμε περισσότερο τον υπέρκοσμο"...   

Καληνύχτα ήλιε, καληνύχτα...

Είναι παράδοξο να γιορτάζουν νεκροί τα γενέθλιά τους, κι όμως αυτό συμβαίνει σήμερα στο ΠΑΣΟΚ, το κόμμα που ο ελληνικός λαός ερωτεύτηκε χάρη στον Ανδρ. Παπανδρέου, το χαρισματικό δημαγωγό κι απατεώνα, ο οποίος καπηλεύτηκε την αριστερή φρασεολογία για να αναρριχηθεί στην εξουσία και να λεηλατήσει τη δημόσια περιουσία. Ωστόσο, με το πέρασμα του χρόνου, τον θάνατο του ιδρυτή του και την ανάληψη της προεδρίας από το δήθεν εκσυγχρονιστή αρχιερέα τής διαπλοκής ο έρωτας στέρεψε και μετατράπηκε σε ένα γάμο συμφέροντος. Οταν, όμως, ο ρεζίλης των Παπανδρέου διέπραξε, είτε από αφέλεια είτε από απληστία, ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, την πρόσδεση της χώρας μας στις καταστροφικές πολιτικές τού ΔΝΤ, τότε το διαζύγιο για εκείνους που τόσα χρόνια επιβίωναν ή και πλούτισαν παριστάνοντας τους ιδεολόγους "πρασινοφρουρούς" ήταν η μόνη επιβεβλημένη λύση. Ποιός κρατά, άλλωστε, τη λεμονόκουπα όταν την έχει στύψει μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο;...
Δεν απαξιώνω πλήρως την παρουσία τού ΠΑΣΟΚ στο δημόσιο βίο αυτής της χώρας. Συμφωνώ, για παράδειγμα, με την άποψη ότι η πραγματική μεταπολίτευση δεν ξεκίνησε το 1974, όταν την ακραία δεξιά διαδέχθηκε στα ηνία η πιο μαζεμένη δεξιά, αλλά το 1981. Δεν αντιλέγω, επίσης, ότι τα πρώτα χρόνια άσκησε αναδιανεμητικές πολιτικές, οι οποίες όμως γρήγορα απαξιώθηκαν με τη δημιουργία ενός κομματικού, "πράσινου" κράτους το οποίο δε στελέχωναν οι άξιοι αλλά τα στελέχη τής κλαδικής. Στο συνολικό απολογισμό, ωστόσο, το ΠΑΣΟΚ αποτελούσε πάντοτε, ιδιαιτέρως την πρώτη περίοδό του, το καλά χρηματοδοτούμενο από διαφόρων ειδών συμφέροντα ανάχωμα στην άνοδο της Αριστεράς. Βεβαίως, "μάστορας" σε αυτό αποδείχθηκε ο Ανδρ. Παπανδρέου, ο οποίος με την προσωπική του γοητεία είχε την ικανότητα να αποπλανεί έναν ολόκληρο λαό ακόμα κι όταν ήταν ένας ετοιμοθάνατος παππούλης, παντρεμένος με μια ζουμερή σαραντάρα και ζώντας σε μια βίλα που χτίστηκε χάρη στο χρήμα των σκανδάλων για τα οποία δεν καταδικάστηκε ποτέ όπως θα έπρεπε. Στη συνέχεια, ο Κ. Σημίτης μπόρεσε να συγκρατήσει τη μεσαία τάξη χάρη σε "μεγάλες ιδέες", τις οποίες θα πληρώνουν και τα παιδιά των παιδιών μας: τους Ολυμπιακούς Αγώνες, το Χρηματιστήριο και, φυσικά, την ένταξη της Ψωροκώσταινας στην ΟΝΕ, η οποία παραμύθιασε τη μεσαία τάξη με φτηνό δανεισμό κι έυκολο χρήμα και στο τέλος οδήγησε τους πλούσιους να βγάλουν βρόμικο χρήμα 207 δισεκατομμυρίων ευρώ στο εξωτερικό από το 2003 ως το 2011, όπως αποκαλύφθηκε, και τους μικρομεσαίους να συγκεντρώνουν πληροφορίες για τη ζωή στη Σιέρα Λεόνε, η οποία είναι και η χώρα την οποία βλέπουν ως πρότυπο για την Ελλάδα οι δανειστές μας...
Αν ζούσε σήμερα ο Φρόιντ, είμαι σίγουρος ότι θα ήθελε πολύ να μελετούσε την περίπτωση του ρεζίλη των Παπανδρέου, μιας κλασικής ίσως υπόθεσης "πατροκτρόνου" ο οποίος, αδύναμος ων ως προσωπικότητα να ξεπεράσει το ιστορικό μέγεθος του πατέρα του, προτίμησε, έστω υποσυνείδητα, να καταστρέψει το δημιούργημα του γεννήτορά του. Αν, παντως, κατάστρεφε μόνο ένα κόμμα, έστω το εμβληματικότερο της μεταπολίτευσης, το πρόβλημα θα ήταν μικρό. Το δυστύχημα, όμως, είναι πως τα ψυχολογικά ζητήματα ενός ανόητου γόνου θα ταλανίζουν τις ζωές εκατομμυρίων για δεκαετίες. Κι ευθύνη γι' αυτό έχουν κι όσοι είτε συναίνεσαν, είτε υπηρέτησαν και υπηρετούν ακόμα αδιέξοδες πολιτικές. Ο Β. Βενιζέλος δεν έχει το δικαίωμα να κλαίγεται για το σκορποχώρι που του παράδωσε ο ρεζίλης των Παπανδρέου γιατί ευθύνεται κι ο ίδιος σε πολύ μεγάλο βαθμό γι' αυτό, όντας μάλιστα υπουργός Οικονομικών κατά την υπογραφή και ψήφιση του δευτέρου μνημονίου. Κι αν τώρα το ΠΑΣΟΚ παλεύει για την ίδια του την ύπαρξη, ευθύνεται κυρίως στο ότι δεν υπήρξε ποτέ ένα κόμμα που το ένωνε με την κοινωνία η ιδεολογία, παρά μόνο το συμφέρον. Γι' αυτό και θα πρέπει σιγά σιγά να συμβιβάζονται στην Ιπποκράτους με τη σκέψη πως όποιος ζει από το ξίφος, πεθαίνει κι από αυτό...