Δεν θα κερδίσουμε στην πρέφα το "ευτυχισμένο 2014"...

Είμαι ο μόνος που έχει βαρεθεί να ακούει τη φράση "πιστεύω ότι το 2014 θα είναι καλύτερο, θα γυρίσει ο τροχός κι όλα θα πάνε καλά" σε διάφορες εκδοχές της; Συνήθως, μάλιστα, εκστομίζεται από ανθρώπους που είτε δεν κάνουν τίποτα για να συμβεί αυτό, ελπίζοντας ίσως σε κάποιο θαύμα, είτε επιχειρούν ό, τι περνά από το χέρι τους, εκόντες άκοντες, για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα. Και ναι, μπορούν να γίνουν χειρότερα... Φοβάμαι, όμως, πως και τα τελευταία δείγματα του 2013 είναι αποθαρρυντικά για κάθε καλοπροαίρετο που δεν αισθάνεται κάποια ηθική υποχρέωση να είναι αισιόδοξος γιατί έτσι το απαιτούν οι ημέρες ή επειδή αυτό επιβάλλει η νωθρότητα η οποία προσπαθεί να επιβληθεί από χίλιες δυο καθεστωτικές πλευρές. Εκτός αν θεωρείτε τα "μιζοκάλαντα" και τις τυφλές σφαίρες στην οικία τού γερμανού πρέσβη προμηνύματα εθνικής αντίστασης...

Για να τελειώνουμε (και) με αυτό το παραμύθι. Το "ευτυχισμένο 2014" (πόσο γρήγορα περνούν τα χρόνια!) δεν θα μας το κάνει δώρο κάποια θεία δύναμη ή κάποιος σωτήρας πολιτικός ούτε θα το κερδίσουμε στη ρουλέτα, στο μπαρμπούτι ή στην πρέφα. Για να συμβεί πρέπει να το παλέψουμε, όσο κοινότοπο κι αν ακούγεται αυτό ή και δυσάρεστο σε όσους ανάμεσά μας επιδιώκουν να τους πάρει κάποιος από το χεράκι και να τους περάσει στην απέναντι όχθη από την κρίση αβρόχοις ποσί. Αν τη χρονιά που ξεκινά σε λίγες ώρες οι Λιάπηδες τιμωρούνται ουσιαστικώς κι όχι με τέσσερα χρόνια με αναστολή ή συνειδητοποιήσουμε ότι η Ανγκ. Μέρκελ δεν πρόκειται να αλλάξει την πολιτική της ακόμα κι αν κρεμάσουμε τον πρέσβη της στην πλατεία Συντάγματος (μάλλον το αντίθετο θα συμβεί), τότε θα μπορούσα να γράψω με περισσότερη σιγουριά για ένα καλύτερο αύριο. Μη νομίζετε, κι εγώ ψάχνω μια αφορμή να χαμογελάσω από κάποιο εξωτερικό ερέθισμα κι όχι απλώς γιατί αυτή γνωρίζω ως επιτυχέστερη μέθοδο επιβίωσης...

Δεν αμφιβάλλω πως υπάρχουν ακόμα σε αυτήν τη χώρα νησίδες που γεννούν προσδοκίες για το μέλλον. Τις βλέπω στους επιστήμονες που καινοτομούν, στους ανθρώπους τής τέχνης που χρησιμοποιούν τη δημιουργία ως μέθοδο προώθησης των φιλοδοξιών τους κι όχι την εξόντωση της κατσίκας τού γείτονα ή το ακατάσχετο γλείψιμο στην εξουσία, στους νέους που είναι αλλεργικοί στο κουτόχορτο. Τις βλέπω σε όλους εκείνους που τραβούν την ανηφόρα χωρίς να ελπίζουν πως στην κορυφή της θα βρίσκεται κάποιο καταφύγιο αλλά ικανοποιημένοι και μόνο με το γεγονός ότι συνεχίζουν κι ας λυσσομανά ο άνεμος, κι ας έχουν εγκαταλειφθεί στην τύχη τους από τους "στρατηγούς" τους, εκπληρώνοντας το πιο αρχέγονο από τα ανθρώπινα καθήκοντα, το καθήκον να σηκώνεσαι κάθε φορά που πέφτεις. Αν ήμουν στην θέση αυτών των ανθρώπων, θα έφευγα για να κυνηγήσω το όνειρό μου στο εξωτερικό και δεν θα έμενα σε αυτήν τη χώρα που αντιμετωπίζει τους πολίτες της σαν να μην ήταν η μητέρα τους, αλλά η κακιά μητριά τους. Αν, όμως, αυτοί οι άνθρωποι αποφασίσουν να μείνουν και γίνουν πλειοψηφικό ρεύμα στη σημερινή λούμπεν ελληνική κοινωνία, τότε ναι, "ο ήλιος θα μοιάζει βέβαιος για τον κόσμο", όπως τόσο σοφά έχει γράψει ο Γιάννης Ρίτσος. Κι ο γράφων θα μπορεί τέτοια εποχή τού χρόνου να εύχεται σε όλους σας το 2015 να είναι έστω το ίδιο ευτυχισμένο με το 2014...

Υ.Γ.: Θα υποκύψω στον πειρασμό και θα σας ευχηθώ καλή Πρωτοχρονιά και μια ακόμα καλύτερη χρονιά! Τα ξαναλέμε την Πέμπτη.

Με λένε Χάρη Τομπούλογλου...

Ο Ακ. Τσοχατζόπουλος, ο Γ. Παπαντωνίου, ο Αντ. Κάντας, ο Χ. Τομπούλογλου, ο Μ. Λιάπης και τόσοι άλλοι που έκαναν πάρτι όλα αυτά τα χρόνια εκμεταλλευόμενοι τα δημόσια αξιώματά τους δεν είναι χειρότεροι άνθρωποι από εμένα κι από εσένα ταλαίπωρε αναγνώστη μου. Πολύ φοβάμαι πως κι εγώ κι εσύ θα κάναμε τα ίδια ή και χειρότερα αν περνούσαν από τα χέρια μας, για παράδειγμα, εξοπλιστικά προγράμματα δισεκατομμυρίων ευρώ. Κι αυτό δεν θα συνέβαινε γιατί γεννηθήκαμε διεφθαρμένοι και φαύλοι, αλλά γιατί έχουμε μεγαλώσει σε ένα σύστημα το οποίο υποθάλπει τα χυδαιότερα των ενστίκτων μας, τα αθωώνει και, μάλιστα, ειρωνεύεται ξεδιάντροπα όποιον θεωρεί πως οι στέρεα θεμελιωμένες κοινωνίες δε χτίζονται πάνω στην αγιοποίηση του ατομικού ή, στην καλύτερη των περιπτώσεων, του οικογενειακού ή τοπικού συμφέροντος, αλλά στην πρόταξη του συλλογικού. Στην κυνική παραδοχή τού Χ. Τομπούλογλου "δεν είμαι μαλάκας όλοι να τα παίρνουν και να μην τα παίρνω κι εγώ" κρύβεται όλη η πικρή αλήθεια για την τραγωδία τού πολιτισμού μας. Το εύκολο κι ατιμώρητο χρήμα, με την εξουσία και τη φήμη που συνεπάγεται, να ποιός είναι ο πραγματικός θεός μας, για τον οποίο είμαστε πρόθυμοι να θυσιάζουμε ακόμα και την αξιοπρέπειά μας...

Η λαμογιά δεν είναι γραμμένη στο DNA μας. Διδάσκεται από τη νεαρή ηλικία, κυρίως μέσα από τα παραδείγματα που δεχόμαστε από αυτούς που υποτίθεται πως έχουν αναλάβει το καθήκον να μας εντάξουν ομαλώς στο κοινωνικό σύνολο. Τα πάντα κινούνται γύρω από την ατομική επιτυχία, η οποία έχει τη μορφή τού με κάθε κόστος πλουτισμού, τον οποίο ακολουθούν όλες οι ανέσεις ενός τρόπου ζωής που διαφημίζεται ως ο ιδανικός. Το πρόβλημά μας δεν είναι πως ο Τσοχατζόπουλος έζησε σα Μίδας εκμεταλλευόμενος τα αξιώματα με τα οποία τον τίμησε ο ελληνικός λαός. Το πρόβλημά μας είναι πως δεν ήμασταν εμείς ο Τσοχατζόπουλος, πως δε βρεθήκαμε οι ίδιοι στην θέση του, πως αρκεστήκαμε στο να τον χειροκροτούμε όταν μας κανάκευε από τα μπαλκόνια που επιφυλάσσουν οι πολιτικάντηδες για τους εαυτούς τους για να μη φαίνεται το πραγματικό ύψος τους κι όταν μας διόριζε στο Δημόσιο με αντάλλαγμα να ψηφίζουμε εσαεί τον "πράσινο ήλιο" και τον κάθε πράσινο ήλιο. Ποιός ανάμεσά μας θαυμάζει τον εργάτη που δουλεύει από το πρωί μέχρι το βράδυ προσπαθώντας να ζήσει με εντιμότητα τον εαυτό του και την οικογένειά του κι απαιτεί να ανταμείβεται αναλόγως του μόχθου του; Αυτός δε μαγεύει με τη ρητορική του τα πλήθη, δεν είναι όμορφος σαν τον Τζορτζ Κλούνι, έξυπνος σαν τον Αϊνστάιν, άπληστος σαν τον Αλέξανδρο τον αποκαλούμενο και Μέγα, δεν κλωτσά πολύ καλά μια μπάλα, δεν πέφτει, μεταφορικώς και κυριολεκτικώς, στο ίδιο κρεβάτι με την εξουσία ώστε να είναι κάτι παραπάνω από ανώνυμος...   

Κανένας δρόμος δεν θα πάρει το όνομά του, κανένας ανδριάντας δεν θα στηθεί σε κάποια κεντρική πλατεία για χάρη του, κανένας δημοσιογράφος και κανένας ιστορικός δεν θα μνημονεύσει τον καθημερινό αγώνα του ως κάτι το τόσο εξαιρετικό ώστε να του δώσει ονοματεπώνυμο. Αυτός ο άνθρωπος είναι εκατομμύρια φορές σημαντικότερος από τις Μενεγάκηδες αυτού του κόσμου, αλλά ζει και θα πεθάνει με τη στάμπα τού ανεπαρκούς κορόιδου που δεν άπλωσε το χέρι του για να αρπάξει αυτό που πίστευε ότι δεν του ανήκει. Ενδεχομένως κάποια στιγμή να του δώσουν κάποιο βραβείο ώστε οι "μεγάλοι" και "τρανοί" να καλύψουν την υποχρέωσή τους να δείχνουν, κι όχι φυσικά να είναι, ανθρωπιστές αλλά δεν είναι αυτό το πρότυπο του ανθρώπου που θέλουν να περνούν στους υπηκόους τους. Οποιος δεν αγωνίζεται για το χρήμα, τη δόξα, τις βίλες, τα κότερα, τις Φεράρι, τις γκόμενες αντιμετωπίζεται σαν κάτι το αρρωστημένα αντισυμβατικό, περιθωριοποιείται ή εξοντώνεται αν θεωρηθεί πως αποκτά τη δυνατότητα επιρροής. Κι έτσι μένουμε να αγιοποιούμε τους Τσοχατζόπουλους κι όταν "πέφτουμε από τα σύννεφα" μαθαίνοντας πως δεν είναι τόσο άγιοι όσο θέλαμε να πιστεύουμε, το μοναστήρι να είναι καλά: πάντα θα υπάρχουν εκεί έξω πρόθυμοι ματαιόδοξοι να υποδυθούν το όγδοο θαύμα τού κόσμου κι απαίδευτες, κι άρα ταξικώς ασυνείδητες, μάζες με τόσο χαμηλή αυτοεκτίμηση που θα θεοποιούν το τίποτα και θα εξοστρακίζουν το σπουδαίο...

Οι εξωγήινοι ζουν ανάμεσά μας και είναι υπουργοί...

Ποιός είπε πως δεν υπάρχουν εξωγήινοι; Είναι τόσο εξοικειωμένοι, μάλιστα, με το όλο περιβάλλον που έχουν πάρει κι ανθρώπινες μορφές. Μπορώ να σας κατονομάσω, μάλιστα, με μεγάλη ευκολία τρεις από αυτούς: τους υπουργούς Οικονομικών Γ. Στουρνάρα, Υγείας Αδ. Γεωργιάδη και Περιβάλλοντος Γ. Μανιάτη. Ο πρώτος αποδίδει στον περσινό ήπιο χειμώνα την πτώση στα έσοδα από το πετρέλαιο θέρμανσης, ο δεύτερος πιστεύει ότι ο μόνος τρόπος για να καταπολεμηθεί το λαθρεμπόριο καυσίμων είναι να ξεπαγιάσουν οι έλληνες και την ίδια ώρα σπεύδει να αρνηθεί πως έχει οποιαδήποτε σχέση με τον "γίγαντα" πρόεδρο του "Αγλαΐα Κυριακού" και κολλητό του φίλο που πιάστηκε επ' αυτοφώρω να δωροδοκείται, ενώ ο τρίτος ζητά από τους πολίτες που υφίστανται τις συνέπειες μιας οικονομικής γενοκτονίας να επενδύσουν στην πράσινη ενέργεια, το όραμα δηλαδή του ρεζίλη των Παπανδρέου που στα χαρτιά ήθελε να μας μετατρέψει σε Δανία τού Νότου αλλά μας έκανε Ζιμπάμπουε του Βορρά...

Είναι προφανές ότι τα στελέχη (και) αυτής της κυβέρνησης είτε έχουν μόνιμη κατοικία σε άλλο γαλαξία είτε μας δουλεύουν ψιλό γαζί. Δε μπορώ να εξηγήσω αλλιώς γιατί παριστάνουν τις σύγχρονες Μαρίες Αντουανέτες με ραμμένα στα μέτρα τους κοστούμια κι αδυνατούν να κατανοήσουν ότι ο λαός δεν είναι σε θέση να αγοράσει ούτε ψωμί ούτε παντεσπάνι κι αυτό δεν οφείλεται σε κάποια θεία τιμωρία αλλά στις δικές τους πολιτικές. Πώς είναι δυνατό ο υπουργός Οικονομικών να μην έχει αντιληφθεί ακόμα ότι οι πολίτες υπερφορολογούνται γιατί οι κρατικοί μηχανισμοί δεν έχουν την ικανότητα και τη βούληση να συλλάβουν τη φοροδιαφυγή και η κυβέρνηση την τόλμη να περιορίσει τη φοροαποφυγή των πλουσίων και πως την ίδια στιγμή αναγκάζονται να συμφιλιωθούν με τον παγετό που επικρατεί στα σπίτια τους επειδή δεν έχουν τα λεφτά να θερμανθούν με οποιοδήποτε άλλο περιβαλλοντικώς φιλικό τρόπο;

Με τί θράσος παριστάνει ο υπουργός Υγείας τον κήνσορα της ηθικής, της διαφάνειας και της εξυγίανσης του δημόσιου τομέα, τσουβαλιάζοντας στο ίδιο σακί όλους τους γιατρούς τής χώρας, όταν έχει ο ίδιος διορίσει διοικητές στα νοσοκομεία ανθρώπους με μοναδικό προσόν τους ότι έχουν πολιτευτεί με τα κόμματα-ερείπια της μεταπολίτευσης; Και γιατί κάνει πως δεν ξέρει τον Χ. Τομπούλογλου, ο οποίος κατά δήλωσή του δεν είναι μαλάκας να τα παίρνουν όλοι εκτός από αυτόν, με τον οποίο είχαν φάει μαζί, συνοδεία τής "Μπουμπούκας", τα γιαούρτια που τους είχε πετάξει το λούμπεν προλεταριάτο σε ζαχαροπλαστείο; Κι ο υπουργός Περιβάλλοντος πόσα κιλοβάτ υποκρισίας διαθέτει ώστε από τη μια να ψαλιδίζει την κρατική συνδρομή στα νοικοκυριά προκειμένου να στραφούν στην πράσινη ενέργεια κι από την άλλη να τα ψέγει γιατί δεν έχουν περιβαλλοντική συνείδηση; Λες κι αν είχαν την οικονομική δυνατότητα τα νοικοκυριά θα προτιμούσαν να συγκεντρώνονται γύρω από το τζάκι ώστε οι γηραιότεροι της οικογένειας να τους λένε παραμύθια για τα παλιά "καλά" χρόνια που οι ελίτ δωροδοκούσαν το πόπολο με θεσούλες στο Δημόσιο, καταναλωτικά δάνεια κι ένα λάιφσταϊλ-σαπουνόφουσκα...

Οι ηγέτες οφείλουν να οδηγούν με το παράδειγμα. Σε διαφορετική περίπτωση είναι δημαγωγοί τού χειρίστου είδους, λαοπλάνοι κι επικίνδυνοι για τα λαϊκά συμφέροντα. Κι αυτό ακριβώς ήταν από την αρχή το πρόβλημα του σημερινού πολιτικού συστήματος, το ότι δε διέθετε δηλαδή την ηθική νομιμοποίηση να ζητήσει θυσίες από τον ελληνικό λαό γιατί ήταν το ίδιο που τον έριξε στα βράχια. Από την εποχή που ψηφίστηκε το πρώτο μνημόνιο μέχρι σήμερα δεν παρακολουθούμε στον πολιτικό στίβο τίποτα άλλο από μια απεγνωσμένη προσπάθεια της σάπιας μεταπολίτευσης να καθυστερήσει τον αναπόφευκτο θάνατό της. Το πολιτικό κατεστημένο ψυχορραγεί και δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι αυτό που θα το διαδεχθεί θα είναι ικανό να φέρει μια πραγματική αλλαγή. Για ένα, όμως, πράγμα δύναμαι να μιλήσω με μια σχετική σιγουριά, ταυτιζόμενος θέλω να φαντάζομαι με πολλούς από εσάς: πως δεν αντέχω άλλο να βλέπω τα ίδια πρόσωπα που μας οδήγησαν στην καταστροφή να υποδύονται σήμερα τους διασώστες...

Σαμαράδες, Βενιζέλοι, Κουβέληδες, Λοβέρδοι, Σημίτηδες και οι λοιποί μετά βίας επιζώντες τού μεταπολιτευτικού ναυαγίου καλό θα είναι να αποσυρθούν από τα φώτα τής ράμπας ιδία βουλήσει και να μας αφήσουν στην ησυχία μας να επιλέξουμε τη διάδοχή τους κατάσταση. Διαφορετικά πολύ φοβάμαι πως μέσα στο 2014 θα βρεθούμε ενώπιον εξεγερτικών καταστάσεων που θα θυμίζουν την πρόσφατη αραβική άνοιξη και το φινάλε δικτατόρων όπως ο Σαντάμ κι ο Γκαντάφι, για να μην θυμηθώ την τύχη τού Τσαουσέσκου. Το απεύχομαι γιατί καμιά δημοκρατία δε μπορεί να βασίζεται στην εκδίκηση για να αποκτήσει γερά θεμέλια, δεν αποκλείω όμως αυτό να συμβεί όσο οι φαύλοι εξακολουθούν να βαυκαλίζονται πως έχουν αστείρευτες σωματικές και ψυχικές δυνάμεις...

Γιατί δε μου αρέσουν τα χριστούγεννα...

Ποτέ δε μου άρεσαν τα χριστούγεννα, σε αντίθεση με το πάσχα που μέχρι το παραμύθι τής ανάστασης σου διηγείται μια συγκλονιστική ανθρώπινη τραγωδία με οικουμενικές και διαχρονικές διαστάσεις. Ισως επειδή είμαι μίζερος, ίσως όμως επειδή ποτέ δεν κατάλαβα γιατί θα πρέπει να ξεχειλίζω από αγάπη και καλοσύνη για όλους τους συνανθρώπους μου για ένα το πολύ 15ήμερο το χρόνο, υπακούοντας στο ανελέητο μάρκετινγκ του καταναλωτισμού, και τις υπόλοιπες ημέρες να επιστρέφω στην αγαπημένη μου συνήθεια να μη δίνω δεκάρα τσακιστή για τον πλησίον μου που δεν έχει στον ήλιο μοίρα και περιμένει να τα βγάλει πέρα από την ελεημοσύνη των ξένων. Είναι αλήθεια ότι δεν αγαπώ όλους τους ανθρώπους, κι αν αυτό μου προσφέρει ελαφρυντικό δε μισώ και κανένα. Αλλά, πιστέψτε με, όσους αγαπώ δεν τους αγαπώ μόνο για 15 ημέρες το χρόνο, οπότε τουλάχιστον έχω απαλλαχθεί από το βάρος τής υποκρισίας...

Ο Ιησούς για μένα δεν αντιπροσωπεύει τον θεάνθρωπο, ώστε να αισθάνομαι υποχρέωση να γιορτάσω ξέφρενα τα γενέθλιά του, αλλά μια σπουδαία ανθρώπινη προσωπικότητα με σάρκα κι οστά, τη διδασκαλία τής οποίας έως ένα βαθμό επικροτώ. Δεν θα αποδεχθώ, όμως, ποτέ την καταπίεση που επιβάλλει όχι μόνο ο χριστιανισμός αλλά κάθε θρησκεία στην ανθρώπινη φύση. Δε ντρέπομαι που είμαι θνητός ούτε για τα πάθη και τα σφάλματά του γιατί όλα αυτά είναι που με διαφοροποιούν, που μας διαφοροποιούν και δε μας κάνουν απλώς κομμάτια μιας αγέλης. Κι επ' ουδενί δεν είμαι διατεθειμένος να θυσιάσω τις απολαύσεις αυτής της ζωής που μου δόθηκε με την προσδοκία πως όταν πεθάνω θα με περιμένει μια καλύτερη στη βασίλεια των ουρανών, την οποία όμως κανείς δε μπορεί να μου περιγράψει με ακρίβεια ώστε να μπορέσει να με πείσει...

Ποτέ δεν θα καταλάβω, για παράδειγμα, γιατί θα πρέπει να μισώ το σώμα μου και τις απαιτήσεις του, όπως επιβάλλουν οι θρησκείες. Λυπάμαι, αλλά αδυνατώ να κατανοήσω γιατί θα γίνω καλύτερος άνθρωπος αν νηστεύω συγκεκριμένες ημέρες το χρόνο, αν απέχω από το σεξ πριν το γάμο ή αν δε βρίζω όταν ακούω τις μαλακίες τού αιώνα από το διπλανό μου. Με συγχωρείτε, δηλαδή, αλλά πόσο εγκρατής είναι αυτός που δεν τρώει ούτε τυρί τη σαρακοστή αλλά την ημέρα τού πάσχα καταβροχθίζει ένα ολόκληρο αρνί μόνος του; Και γιατί αυτός είναι πιο ενάρετος κι έχει διδαχθεί περισσότερα για την εγκράτεια από μένα που τρώω πιο ισορροπημένα όλο το χρόνο; Οι άνθρωποι όχι μόνο έχουν δικαίωμα αλλά και υποχρέωση να ικανοποιούν τις επιθυμίες τους, πόσω μάλλον από τη στιγμή που δεν ξέρω κανένα ανάμεσά μας που θα ζήσει για πάντα, με την εξαίρεση ίσως του Κ. Μητσοτάκη!

Ο άνθρωπος που ικανοποιεί τις επιθυμίες του δίχως να θυσιάζει τον προσωπικό του κώδικα τιμής, που έχει πολύ μεγαλύτερη αξία από τους νόμους και τους κανόνες που του θέτουν οι κοινωνικές συμβάσεις, δεν προκαλεί ευχαρίστηση μόνο στον εαυτό του αλλά συνεισφέρει και στην κοινωνική ειρήνη. Ναι, καλά διαβάσατε γιατί αυτός που δεν έχει απωθημένα, κόμπλεξ, στερητικά σύνδρομα, που δεν αυτομαστιγώνεται γιατί έτσι πιστεύει ότι ξορκίζει το κακό είναι λιγότερο επικίνδυνος για το κοινωνικό σύνολο από εκείνον ο οποίος στην προσπάθειά του να καταπνίγει τους δαίμονές του (γιατί όλοι έχουμε δαίμονες μέσα μας κι όλοι προσπαθούμε έως ένα βαθμό να τους καταπνίξουμε) γίνεται αποκρουστικά μισαλλόδοξος κι εχθροπαθής...

Το πρόβλημά μου, επομένως, με τις θρησκείες δεν είναι τόσο το ότι δεν πιστεύω ότι πίσω από τα σύννεφα, πέρα από την θλίψη κρύβεται ένας σοφός παππούλης που παίζει ζάρια με τις ζωές μας. Αυτό, έτσι κι αλλιώς, κανείς μας δε μπορεί να το αποδείξει ή να το διαψεύσει όσο είναι ακόμα ζωντανός. Το σημαντικότερο πρόβλημα είναι πως οι θρησκείες αποτέλεσαν διαχρονικά έναν πολύ εύσχημο τρόπο κατάπνιξης της ανθρώπινης δημιουργικότητας, μια βιομηχανία παραγωγής τύψεων κι ενοχών ώστε το πόπολο να ελέγχεται πάντοτε από μια κάστα δήθεν εκλεκτών τού θεού οι οποίοι τον κυβερνούσαν και τον κουμάνταραν με διάφορους τρόπους επικαλούμενοι τον "Μεγαλοδύναμο".

Πολλές φορές, μάλιστα, η εκκλησιαστική ελίτ και οι πολιτικές παραφυάδες της επιβάλλουν στο ποίμνιό τους αρχές που οι ίδιες δεν ακολουθούν. Πόσοι από τους αρχιπαπάδες μας, για παράδειγμα, βιοπορίζονται μόνο με τα απολύτως απαραίτητα, δεν κυκλοφορούν με αμαξάρες η όταν βάζουν τα ρούχα τής δουλειάς δε νομίζεις πως έχουν επιστρέψει από χρυσωρυχείο τής άγριας Δύσης; Για να μην αναφερθώ σε άλλου είδους ερωτικά αδικήματα, όπως οι ίδιοι τα βαφτίζουν για τους άλλους αλλά για τους εαυτούς τους είναι "κάπως" πιο ελαστικοί...

Πώς να με πείσει, επομένως, να είμαι εγκρατής ο αρχιπαπάς που τρώει με χρυσά κουτάλια και, κυρίως, με ποιό ηθικό πλεονέκτημα έχει το θράσος να ορίζει και το δικό μου τρόπο ζωής, επεμβαίνοντας και στην κοσμική λειτουργία τού κράτους; Γι' αυτό και είμαι διατεθειμένος να χάσω το στοίχημα και να βράζω αιωνίως στα καζάνια τής κολάσεως, αν αυτό είναι το αντίτιμο που πρέπει να καταβάλω για να ζήσω στη γη όσο πιο ελεύθερα μου το επιτρέπει η κοινωνική υποκρισία να ζω, απαλλαγμένος από τα "πρέπει" των άλλων και υπόλογος μόνο στα δικά μου "θέλω"...   

Υ.Γ.: Οπως κι αν έχει, σας εύχομαι χρόνια πολλά κι ευτυχισμένα! Ραντεβού την Παρασκευή.

 

Δεν ήμουν τσόγλανος, τσόγλανο μ' έκανες εσύ Βαγγέλη...

Τα παιδιά είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό έργα των γονιών τους, αν πιστέψουμε ότι ο ανθρώπινος χαρακτήρας διαμορφώνεται στα πρώτα χρόνια τής ζωής μας. Αυτό πολύ απλώς σημαίνει πως η μετέπειτα συμπεριφορά μας καθορίζεται από τις αρχές και τις αξίες με τις οποίες έχουμε μεγαλώσει στην παιδική μας ηλικία. Αν, για παράδειγμα, οι γονείς έχουν μάθει στους κανακάρηδές τους να συμπεριφέρονται ως τσογλάνια, αυτήν τη συμπεριφορά είναι πολύ πιθανό να περάσουν και στα δικά τους παιδιά, δημιουργώντας έναν κύκλο που δε μπορεί παρά να είναι φαύλος. Γι' αυτό και πολλοί μπορούν να κατηγορήσουν το ΣΥΡΙΖΑ πως υποθάλπει τον εκτσογλανισμό τής ελληνικής κοινωνίας. Πολλοί, αλλά όχι το ΠΑΣΟΚ κι ο πρόεδρός του. Γιατι αν κάποιοι έχουν "ντοκτορά" στον εκτσογλανισμό είναι αυτοί που κυβέρνησαν τη χώρα τα τελευταία 30 χρόνια με σημαία τους το νεποτισμό, την αναξιοκρατία, το φεουδαρχισμό, το συντεχνιασμό, τον εργατοπατερισμό, τη φαυλότητα και την ασυδοσία. Ετσι δεν είναι Βαγγέλη μου;...

Πολλοί, επίσης, μπορούν να κατηγορήσουν το ΣΥΡΙΖΑ γιατί έσπευσε να ανοίξει την αγκαλιά του στους πασόκους που εγκαταλείπουν το καράβι που βουλιάζει. Οχι όμως το ίδιο το ΠΑΣΟΚ κι ο πρόεδρός του. Γιατί αν είναι μια φορά κατακριτέοι οι γονείς που αφήνουν ή διδάσκουν τα παιδιά τους να είναι τσογλάνια, είναι χίλιες φορές χυδαιότεροι εκείνοι που τα λοιδορούν κι από πάνω λες και τα έχουν μεγαλώσει κάποιοι άλλοι. Ακούω πολλές φορές όσους έχουν απομείνει στη Χαριλάου Τρικούπη να χρησιμοποιούν ειρωνικότατους χαρακτηρισμούς για τους πρώην συντρόφους τους και να τους αποδίδουν όλα τα βάρη τής σαπισμένης μεταπολίτευσης. Δεν αντιλέγω πως πολλοί από εκείνους που μύρισαν εξουσία στην Κουμουνδούρου και κατευθύνθηκαν προς τα εκεί είναι πολιτικοί τυχοδιώκτες. Πάντοτε ήταν όμως κι εν γνώσει όσων παραμένουν πιστοί στο Β. Βενιζέλο. Θα πίστευα, επομένως, την κριτική τους αν την έκαναν την εποχή που το ΠΑΣΟΚ κέρδιζε αυτοδυναμίες με ποσοστά άνω τού 40%. Αν έδιωχναν, δηλαδή, τους σάπιους από το πάλαι ποτέ Κίνημα όταν αυτό ήταν εδώ, ενωμένο, δυνατό. Τώρα η συμπεριφορά όσων υβρίζουν τους πρώην συνεταίρους τους στην απομύζηση του δημόσιου πλούτου δε μπορεί να αξιολογηθεί ως προάσπιση του δημοσίου συμφέροντος. Οσοι έχουν απομείνει στο ΠΑΣΟΚ δεν είναι παρά εκείνοι που δεν έχουν βρει ακόμα καράβι να τους μεταφέρει απέναντι από τη Σπιναλόγκα και βρίζουν όσους τα κατάφεραν να πιαστούν από μια βάρκα και να ξεφύγουν από τον τόπο τού μαρτυρίου...

Διακινδυνεύω μια πρόβλεψη: το ΠΑΣΟΚ τέτοια εποχή τού χρόνου θα είναι εξωκοινοβουλευτικό κόμμα κι ο πρόεδρός του θα έχει μείνει δίχως βουλευτική ασυλία να προσπαθεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του δικαστικώς σε ένα σωρό υποθέσεις διαφθοράς στις οποίες είναι αναμεμειγμένος. Κι εγώ, επομένως, στην θέση του θα έτρεμα για το τί θα φέρει το μέλλον. Δεν είναι λίγο να θεωρείς τον εαυτό σου Ναπολέοντα, αλλά το μόνο με το οποίο να μπορείς να συγκριθείς μαζί του είναι το άδοξο φινάλε του στο Βατερλό και η εξορία στην Αγία Ελένη, η οποία έρχεται οσονούπω. Είναι πικρό να πιστεύεις ότι είσαι φτιαγμένος για τα μεγάλα και σπουδαία και να αναγκάζεσαι να στηρίζεσαι στην εμπιστοσύνη μετρημένων στα δάχτυλα του ενός χεριού Κουκουλόπουλων για να κρατιέσαι στο πολιτικό προσκήνιο. Αυτήν τη στιγμή ο Β. Βενιζέλος είναι αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, υπουργός Εξωτερικών και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Ο Αντ. Σαχλαμαράς εξαρτάται τόσο πολύ από αυτόν που θα μπορούσε να τον διορίσει κι αντιβασιλέα αν του το ζητούσε. Ο Μπένι, ωστόσο, ξέρει πολύ καλύτερα από τον καθένα ότι δεν είναι τίποτα άλλο από γίγαντας με πήλινα πόδια, που αρκούν οι επερχόμενες βουλευτικές εκλογές για να τον γκρεμίσουν και να τον στείλουν να κάνει παρέα στον Τσοχατζόπουλο στον Κορυδαλλό. Κι όπως θα έλεγε και το πολιτικό του ίνδαλμα, ο Ναπολέων Βοναπάρτης, ο θάνατος δεν είναι τίποτα μπροστά στο να ζεις ηττημένος και δίχως δόξα για το υπόλοιπο της ζωής σου... 

Ο Ιησούς θα συγχωρούσε τον Ξηρό, οι χριστιανοί πάλι όχι...

Δεν υπήρξα ποτέ θαυμαστής τής "17 Νοέμβρη" και, γενικότερα, του αντάρτικου πόλεως. Δεν θεωρώ πως η δολοφονία μεμονωμένων εκπροσώπων τής ελίτ ή τα τυφλά χτυπήματα, τα οποία ελλοχεύουν τον κίνδυνο θανάτωσης "άμαχου πληθυσμού", θα γκρεμίσουν το σύστημα. Δεν το γκρέμισαν άλλωστε, όπως έχει αποδειχθεί στην πράξη. Αν οι δολοφονίες τής 17Ν και των υπόλοιπων ανταρτών πόλεως ήταν ικανές να βελτιώσουν τη ζωή τής πλειονότητας των πολιτών, θα κρατούσα κι εγώ τσίλιες στο πεζοδρόμιο για να μην τους συλλάβουν. Δεν είχαν κανένα νόημα όμως γιατί ακόμα κι αν κατάφερναν να σκοτώσουν τον Β. Βαρδινογιάννη, για παράδειγμα, το σύστημα, το οποίο είναι η βάση τού κακού, θα έπλαθε αμέσως δέκα νέους Βαρδινογιάννηδες.

Αντιθέτως, του πρόσφεραν άλλοθι ενίσχυσης και, κυρίως, δικαιολόγησης της κρατικής βίας σε βάρος και των πολιτών που πολεμούν και με άλλους τρόπους το κατεστημένο πέρα από περίστροφα και μολότοφ. Υπάρχει, όμως, μια ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στα μέλη τής 17Ν και στους χρυσαυγίτες δολοφόνους. Οι περισσότεροι από τους πρώτους δεν αποκήρυξαν τις πράξεις τους για να γλιτώσουν τη "μπουζού" ούτε τον Μαρξ και τον Μπακούνιν, ενώ τα ακροδεξιά αποβράσματα μας παριστάνουν τώρα τους απογόνους τού Γκάντι και κάνουν πως δεν ξέρουν καν ποιός ήταν ο Χίτλερ. Γι' αυτό και τα μέλη τής 17Ν δικαιούνται να αποκαλούν τα εγκλήματά τους πολιτικά και να θεωρούνται πολιτικοί κρατούμενοι, σε αντίθεση με τους νεοναζί, τα αδικήματα των οποίων εμπίπτουν καθαρώς στο κοινό ποινικό δίκαιο. Ο Σ. Ξηρός, ο Δ. Κουφοντίνας και οι άλλοι σκότωναν για να ανατρέψουν το καθεστώς, όχι για να τρομοκρατήσουν όσους τους ανταγωνίζονταν στο παραεμπόριό τους, για παράδειγμα... 

Κάποια στιγμή ο Σ. Ξηρός πρέπει να αποφυλακιστεί. Όχι μόνο γιατί είναι βαριά άρρωστος, αλλά επειδή κανένα σωφρονιστικό σύστημα και καμιά δημοκρατία που σέβονται την ονομασία τους δε μπορούν να περιλαμβάνουν στις ποινές τους την θανατική και της ισόβιας κάθειρξης και το "οφθαλμός αντί οφθαλμού" ως πολιτική. Για να προλάβω τις αντιδράσεις σας σπεύδω να γράψω πως το ίδιο επιθυμώ και για τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα που βρίσκονται τώρα ή θα βρεθούν συντόμως στον Κορυδαλλό. Ναι, να τιμωρηθούν όλοι τους για τις πράξεις τους, κι όχι μόνο με φυλάκιση αλλά και με εναλλακτική θητεία, αλλά σε κανέναν άνθρωπο δεν αξίζει να πεθάνει στη φυλακή, ακόμα κι αν δεν έχει δεχθεί την ψυχολογική και κάθε άλλου είδους υποστήριξη που χρειάζεται και θα έπρεπε να του δίνεται για να ενταχθεί στη συνέχεια στην κοινωνία ως ισορροπημένο μέλος της.

Δε βρισκόμαστε, θέλω να νομίζω, ακόμα στο μεσαίωνα για να ρίχνουμε ανθρώπους στα μπουντρούμια και να πετάμε τα κλειδιά τους στον ωκεανό. Αλλωστε, όσοι εξεγείρονται με το αίτημα αποφυλάκισης Ξηρού δεν άκουσα να κάνουν το ίδιο για τους απριλιανούς πραξικοπηματίες, για παράδειγμα. Ο ανθρωπισμός, εξάλλου, δεν περιμένει ανταλλάγματα για να προσφέρεται. Κι αν οι εγκληματίες δεν τον έδειξαν στα θύματά τους,δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για το κράτος ή για τους πιο φαρισαίους ανάμεσά μας να μην τον δείχνουν στους θύτες. Πόσω μάλλον όταν αυτοπαρουσιάζονται ως χριστιανοί...

Ο Σ. Ξηρός υποφέρει, μεταξύ άλλων, από πολλαπλή σκλήρυνση κατά πλάκας κι από σχεδόν ολική τύφλωση και ζητεί την αποφυλάκισή του για να νοσηλευτεί σε δημόσιο νοσοκομείο. Πόσο επικίνδυνος, επομένως, μπορεί να θεωρείται πια για τους καλούς μου νοικοκυραίους, οι οποίοι πιστεύουν ότι θα κερδίσουν τον παράδεισο ανάβοντας το ένα κερί μετά από το άλλο στις εκκλησιές κι όχι δείχνοντας τη στοιχειώδη ανθρωπιά σε κάποιον που είναι, με βάση τα δικά τους στερεότυπα, αμαρτωλός;...

Σε λίγες ημέρες ο χριστιανισμός γιορτάζει τα γενέθλια του Jesus Christ Superstar, ο οποίος καρφωμένος στο σταυρό τού μαρτυρίου του είχε τα αρχίδια να ζητήσει από αυτόν που θεωρούσε μπαμπά του να συγχωρέσει όσους τον είχαν φέρει σε αυτήν την θέση γιατί δεν ήξεραν τί έκαναν. Κι όμως, η συγχώρεση είναι μια άγνωστη έννοια στις ψυχές πολλών από αυτούς που αυτοπαρουσιάζονται ως οπαδοί του, αλλά πιστεύουν ότι θα κερδίσουν την αιώνια ζωή αν δεν τρώνε κρέας κάθε Τετάρτη και Παρασκευή, ενώ την ίδια ώρα αδυνατούν να αντιληφθούν με το μικροσκοπικό μυαλό τους πως η σωτηρία τής ψυχής είναι κάτι πολύ βαθύτερο από σταυροκοπήματα και δίαιτες Ατκινς... 

Χεστήκαμε για τα ναυπηγεία, είναι η οικονομία ηλίθιοι...

Ας υποθέσουμε πως υπερψηφιζόταν η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για σύσταση εξεταστικής επιτροπής για τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά και τα υποβρύχιά του. Θα έβαζα το χέρι μου στη φωτιά, με επουσιώδη κίνδυνο να το χάσω, πως η σημερινή κοινοβουλευτική πλειοψηφία δεν θα πρότεινε ποτέ τη σύσταση προανακριτικής επιτροπής και πως ακόμα κι αν συνέβαινε αυτό δεν θα οδηγούσε τον Β. Βενιζέλο στο Ειδικό Δικαστήριο. Κι αυτό δεν το υπογράφω γιατί διαθέτω κανένα κληρονομικό χάρισμα, αλλά γιατί έχω δει τί έχει γίνει με όλες τις υπόλοιπες εξεταστικές και προανακριτικές επιτροπές που έχουν συσταθεί στη Βουλή. Οι μόνοι κερδισμένοι δεν ήταν η δικαιοσύνη και η αλήθεια, αλλά όσοι συμμετείχαν σε αυτές, οι οποίοι πέρα από την έξτρα αποζημίωση που τσέπωναν, ανταμείβονταν με μια θεσούλα στο υπουργικό συμβούλιο για το ξέπλυμα των κατηγορουμένων, συγγνώμη για το έργο τους ήθελα να γράψω αλλά μερικές φορές δεν τα καταφέρνει να με παρασέρνει η αυτολογοκρισία...

Η υπόθεση των ναυπηγείων είναι σύνθετη, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ζημιώθηκε εντέλει το ελληνικό Δημόσιο και, κυρίως, πως υπήρξε δόλος πίσω από τις υπουργικές αποφάσεις που πάρθηκαν. Δεν είναι, δηλαδή, καραμπινάτο σκάνδαλο, όπως για παράδειγμα η Λίστα Λαγκάρντ ή οι μίζες Τσοχατζόπουλου. Κι ο ίδιος ο Β. Βενιζέλος έχει πιο επικίνδυνους για τον ίδιο σκελετούς στη ντουλάπα του από τα υποβρύχια που γέρνουν. Τί σημαίνουν όλα αυτά; Πως στην θέση τού Αλ. Τσίπρα και των μιντιακών φερέφωνών του θα αφιέρωνα τον πολύτιμο χρόνο μου σε σημαντικότερα ζητήματα από το να κατηγορήσω για μια ακόμα φορά τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ για διαφθορά. Οχι, βεβαίως, γιατί ο Μπένι είναι πιο αγνός κι από τον κρίνο, αλλά γιατί δεν είναι αυτό το θέμα που απασχολεί τον ελληνικό λαό...

Οποιοι πιστεύουν στο ΣΥΡΙΖΑ ότι το πρόβλημα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι να καταφέρει να αλώσει και τα συντρίμμια τού ΠΑΣΟΚ και πως το πόπολο μένει καρφωμένο μπροστά στις τηλεοπτικές του οθόνες για να ακούει τον Αλ. Τσίπρα να αποκαλεί φαύλο τον Β. Βενιζέλο και τον Β. Βενιζέλο να χαρακτηρίζει λαϊκιστή τον Αλ. Τσίπρα μάλλον είναι τόσο ευαρεστημένοι με τον ατομικό τους πλούτο, όπως αποδείχθηκε για κάποιους από αυτούς με τη δημοσίευση του πόθεν έσχες τους, που αδυνατούν ακόμα και ν' αφουγκραστούν την κραυγή τής κοινωνίας. Πόσω μάλλον να τη συναισθανθούν. Θα δώσω τη βοήθεια του κοινού στους συριζαίους και θα τους γράψω τί ουρλιάζει ο κοσμάκης σε όσο απλούστερη γλώσσα μπορώ: "χεστήκαμε για τα ναυπηγεία, είναι η οικονομία ηλίθιοι"...

Την ώρα που οι έλληνες περιμένουν στην ουρά των κοινωνικών παντοπωλείων, μέσα στο κρύο και στο αγιάζι, από τις οκτώ το βράδυ τής προηγούμενης ημέρας για να πάρουν προτεραιότητα για το 2014 όταν ξεκινήσουν οι εγγραφές στις εννιά το πρωί τής επομένης, τους είναι παντελώς αδιάφορη μια ακόμα επικοινωνιακή ναυμαχία Τσίπρα-Βενιζέλου. Το ξέρουν ότι το πολιτικό κατεστημένο είναι διεφθαρμένο, αυτό άλλωστε διέφθειρε κι αρκετούς ανάμεσά μας. Τη στιγμή που οι επισήμως καταγεγραμμένοι άστεγοι στην Αθήνα έχουν φτάσει τις 60.000 είναι ανήκουστο το ανίκανο πολιτικό προσωπικό, στα αριστερά και στα δεξιά τού κομματικού φάσματος, να μας ζαλίζει τον έρωτα για τα μάτια τού κόσμου. Στην Ελλάδα των χιλιάδων πλέον αυτοκτονιών είναι προσβλητικό να βλέπεις την πολιτική της ελίτ να ακκίζεται σα να βρισκόμαστε ακόμα στην εποχή όπου δέναμε τα σκυλιά με τα δανεικά λουκάνικα. Ο λαός δεν ταΐζεται με υποβρύχια, αλλά με δουλειές με αξιοπρέπεια, κοινωνική δικαιοσύνη, πραγματική παιδεία και ίσες ευκαιρίες. Ολα αυτά, όμως, είναι ψιλές κουβέντες για τους πολέμαρχους της ατάκας... 

Κοιτώ Μιχάλη μου το χάλι σου εδώ και χρόνια...

Κατανοώ τη λογική τού Μ. Λιάπη: είναι προτιμότερο να σε θεωρούν ηλίθιο από λαμόγιο. Καλύτερα, δηλαδή, για τον ίδιο να τον θυμόμαστε ως τον πολιτικό γόνο που έβγαλε βόλτα το πολυτελές αυτοκίνητό του με πλαστές πινακίδες για να φορτίσει τις μπαταρίες του παρά ως τον πρώην υπουργό που βρισκόταν στο "pay roll" των μαύρων ταμείων τής Siemens. Τί αξία, άλλωστε, έχουν μερικά πλημμεληματάκια μπροστά σε πιθανή καταδίκη του για κακουργήματα σε βάρος τού ελληνικού Δημοσίου και, κατ' επέκταση, του ελληνικού λαού; Χίλιες φορές, επομένως, να γίνει ο Michel De Liapis ρεντίκολο στην κοινή γνώμη και να αυτοπαρουσιαστεί ως χειμαζόμενος από την κρίση συνταξιούχος που δεν έχει λεφτά ούτε για να πληρώσει νόμιμες πινακίδες (για πλαστές πάντως είχε, ίσως να ήταν κι αυτές ευγενική χορηγία κάποιας γερμανικής πολυεθνικής...) από το να οδηγηθεί στη δικαιοσύνη για πολύ βαρύτερα αδικήματα. Ποιός, αυτός ο "μεγάλος" και "τρανός" ανιψιός και πρωτοξάδερφος πρώην πρωθυπουργών και λερωθεί στο σύνολό της η αγία, για την ελληνική δεξιά, οικογένεια Καραμανλή...

Θα μου πείτε πως κι ο Αλ Καπόνε για φοροδιαφυγή συνελήφθη κι όχι για τις δεκάδες ή εκατοντάδες δολοφονίες των οποίων υπήρξε φυσικός ή ηθικός αυτουργός. Ο Μ. Λιάπης πάλι, δεν είναι βεβαίως δολοφόνος, έστω κι αν με τη μεταφορική σημασία τής λέξης έχει συνδράμει κι αυτός με την ανικανότητα, την κακοδιοίκηση και τη φαυλότητά του στο να διέρχεται σήμερα ο ελληνικός λαός μια οικονομική γενοκτονία που μόνο μπροστά σε αυτήν της κατοχής ωχριά...ακόμα. Ωστόσο η σύλληψη του πρώην υπουργού για μικρότερης σημασίας αδικήματα από αυτά για τα οποία θα έπρεπε να είχε συλληφθεί εδώ και πολλά χρόνια καταδεικνύει κι ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, σημαντικότερο από το δημόσιο χρέος: το έλλειμμα δικαιοσύνης και τα δυο μέτρα και δυο σταθμά που χρησιμοποιεί η Θέμιδα για να αξιολογεί την ελίτ και το πόπολο...

Πριν μόλις λίγες ημέρες αποφάνθηκε, για παράδειγμα, πως κανένας δεν είναι ένοχος για το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου, ώστε να μπορεί ο αρχιερέας τής διαπλοκής, όπως τον ξέπλυνε, να παρουσιάζεται ως χρυσή κι άμεμπτη εφεδρεία τού συστήματος. Για να μην αναφερθώ στο σκάνδαλο Siemens, για το οποίο αν ποτέ μαθαίναμε την αλήθεια στις πλήρεις διαστάσεις της ο Ακ. Τσοχατζόπουλος θα είχε για παρέα του στο Κορυδαλλό τουλάχιστον το μισό πολιτικό και μιντιακό κατεστημένο τής μεταπολίτευσης. Κι αν δε με πιστεύετε, ρωτήστε και τον Π. Τσίμα που είχε ταξιδέψει με τον Μ. Λιάπη το 2005 στη Γερμανία, ας πούμε για το ποδοσφαιρικό Κύπελλο Συνομοσπονδιών, για να μη φανώ πιο κακός από όσο μου επιτρέπει ο τυποκτόνος νόμος τού Β. Βενιζέλου από το 1994 να γίνω...

Δεν ταυτίζομαι, επομένως, με τις κορώνες των σημερινών εφημερίδων και ιστοσελίδων για ξεπεσμό τού Μ. Λιάπη. Πάντα τέτοιος ήταν, ένας απατεώνας δηλαδή του κοινού ποινικού δικαίου στον οποίο παρείχαν άπλετη ασυλία το βουλευτικό και υπουργικό του αξίωμα και κυρίως η οικογενειακή του κληρονομιά. Από ανίκανους και διεφθαρμένους γόνους πολιτικών τζακιών, άλλωστε, άλλο τίποτα σε αυτήν τη χώρα, η οποία έχει μάθει να πορεύεται αιώνες τώρα με το νεποτισμό και την αναξιοκρατία που αυτονόητα τον ακολουθεί. Φοβάμαι, όμως, πως όσο η δικαιοσύνη θα συνεχίζει να καταπίνει την κάμηλο και να διυλίζει τον κώνωπα τόσο τα αποκαλούμενα εγκλήματα του λευκού κολάρου θα καθαρίζονται με το απορρυπαντικό για πάσα χρήση τού "μαζί τα φάγαμε"...  

  

 

Το πόθεν αίσχος των "κομμουνιστών" νεοφιλελεύθερων...

Ισως οι νεοφιλελεύθεροι σε αυτήν τη χώρα να είναι περισσότερο κομμουνιστές από όσο θα ήθελαν και οι ίδιοι να πιστεύουν για τον εαυτό τους! Γι' αυτό κι από χθες λυσσομανούν γιατί ένας βουλευτής τού ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε 1.000.000 ευρώ τραπεζικές καταθέσεις. Φαντάζομαι πως θα ήθελαν αυτό το ποσό να έχει διανεμηθεί στους φτωχότερους των συμπολιτών μας ώστε να μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους και να βελτιώσουν την ποιότητα ζωής τους. Φαντάζομαι, επίσης, πως το ίδιο επιθυμούν και για τα πολλά περισσότερα εκατομμύρια της ελίτ αυτής της χώρας, που βρίσκονται είτε στην Ελλάδα είτε στην Ελβετία είτε σε οποιοδήποτε άλλο φορολογικό παράδεισο, ώστε να υπάρξει επιτέλους κοινωνική δικαιοσύνη. Δεν τολμώ, όμως, να φανταστώ πως τα δικαιικά τους κριτήρια είναι τόσο επιλεκτικά ώστε να απαιτούν κοινωνική δικαιοσύνη μόνο όταν είναι να λοιδορήσουν ένα βουλευτή τής Αριστεράς αλλά τη λησμονούν εντελώς όταν είναι να δικαιολογήσουν τα υπερκέρδη μιας φαύλης ελίτ, η οποία χρηματοδοτεί την προπαγάνδα τους. Αν είναι ανήθικο, επομένως, ο Δ. Τσουκάλας να έχει 1.000.000 ευρώ στην τράπεζα όταν συμπολίτες μας πεθαίνουν από την πείνα, εκτιμώ πως είναι χίλιες φορές πιο ανήθικο να χρησιμοποιείς δυο μέτρα και δυο σταθμά όταν την ίδια ώρα δε λες κουβέντα, στην καλύτερη των περιπτώσεων, ή υμνολογείς τραπεζίτες ή επιχειρηματίες με πολλαπλάσια περιουσία την οποία θέλουν να διατηρήσουν υποβάλλοντας το λαουτζίκο σε άγρια λιτότητα...

Είναι τραγελαφικό, όπως κι αν έχει, να ακούς τους νεοφιλελεύθερους να ξεσπαθώνουν για την υπερσυγκέντρωση πλούτου από ένα άτομο, ανεξαρτήτως μάλιστα αν αυτό τον έχει καρπωθεί κλέβοντας ή εκμεταλλευόμενο τα ολάνοιχτα παράθυρα ενός συστήματος που επιβιώνει όπως τα σαπρόφυτα. Ναι, "αγαπητοί" μου νεοφιλελεύθεροι, πρέπει να τίθενται όρια στον πλούτο σε κοινωνίες όπου τα δύο τρίτα τους λιμοκτονούν ή αδυνατούν να ζήσουν με αξιοπρέπεια, σε όλες δηλαδή. Αλίμονο, όμως, αν αυτά θεσπίζονται μόνο για αριστερούς βουλευτές. Κι αυτό γιατί αν είναι μια φορά υποκριτής ένας αριστερός πρώην συνδικαλιστής και νυν βουλευτής που θρηνεί δημοσίως για την ανισοκατανομή τού πλούτου και στη βίλα του δεν ξέρει σε ποιά από όλες τις πισίνες του να πρωτοβουτήξει, είναι χίλιες φορές πιο υποκριτής αυτός που ενοχλείται μόνο από τον αριστερό πλουτισμό κι από την άλλη όχι μόνο αδιαφορεί αλλά κι επιβραβεύει το δεξιό πλουτισμό. Και είναι, επίσης, χίλιες φορές πιο υποκριτικό να κατακευραυνώνεις τη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος και τη διαπλοκή από τη μεριά των συνδικαλιστών, αλλά να κλείνεις τα μάτια στα "μακροβούτια" στο δημόσιο ταμείο που έχουν κάνει κι εξακολουθούν να κάνουν οι εφοπλιστές, οι τραπεζίτες και οι μεγαλοεπιχειρηματίες αυτής της χώρας, κρατώντας πολύ περισσότερη ώρα την αναπνοή τους για να συγκεντρώσουν όσο το δυνατό περισσότερα τιμαλφή...

Αν ο Δ. Τσουκαλάς, κι ο κάθε Τσουκαλάς, έλαβε εφάπαξ 1.000.000 ευρώ από τα ιδιωτικά αφεντικά του για να μην τους κάνει το βαρύ πεπόνι προφανώς και είναι υπόλογος στους εργαζόμενους που εκπροσωπούσε και στους ψηφοφόρους του. Αναρωτιέμαι, ωστόσο, αν οι νεοφιλελεύθεροι κι αυτής της χώρας επιθυμούν πραγματικά, με αφορμή το βουλευτή τού ΣΥΡΙΖΑ, να ανοίξει μια σοβαρή συζήτηση για το πού καταλήγει ο παραγόμενος πλούτος, πόσο αυτός φορολογείται και πόσο αναδιανέμεται. Στο κάτω κάτω της γραφής ο Δ. Τσουκαλάς δε φυγάδευσε στο εξωτερικό τα λεφτά του όπως οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, από εκείνους που μας παριστάνουν τους φιλάνθρωπους από τηλεοράσεως. Και η δεξιά, επιτέλους, σε αυτόν τον τόπο πρέπει να μας εξηγήσει τί θεωρεί σωστό, οι αριστεροί να είναι φτωχοί λόγω ιδεολογίας και οι δεξιοί πλούσιοι λόγω κυνισμού ή, λέω εγώ τώρα, να θεσπιστούν πολιτικές που θα επιβάλλουν την κάλυψη των υλικών αναγκών όλων των πολιτών από τον καθένα ανάλογα με τις δυνατότητές του στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του. Αλίμονο όμως, οι άνθρωποι δεν είναι κομμουνιστές, μόνο φαρισαίοι... 

  

Ο "εχθρός λαός" έφερε και την αιθαλομίχλη...

Οφείλω να παραδεχθώ ότι οι "ιδιοφυίες" που μας κυβερνούν αν μη τί άλλο έχουν έφεση στην πρωτοτυπία. Αντί, για παράδειγμα, να προτρέπουν τον ελληνικό λαό να τρώει παντεσπάνι αντί για ψωμί, σαν άλλες Μαρίες Αντουανέτες, εκδηλώνουν την οικολογική ανησυχία τους και τους προβληματισμούς τους για τη δημόσια υγεία καλώντας τον να μη χρησιμοποιεί συχνά τα τζάκια και τις ξυλόσομπές του για να ζεσταθεί. Βλέπετε, και για την αιθαλομίχλη το πόπολο είναι που ευθύνεται κι όχι φυσικά η εκτόξευση του πετρελαίου θέρμανσης στα ύψη και η γενικότερη απομείωση των εισοδημάτων του. Το θεώρημα του "μαζί τα φάγαμε" στην πιο περιβαλλοντικώς εκδοχή τού "μαζί τα εισπνέουμε"...

Ο "εχθρός λαός" είναι πανταχού παρών: στην κατάσχεση της πρώτης κατοικίας του και των τραπεζικών του λογαριασμών, στη φυλάκισή του για χρέη στο Δημόσιο, το οποίο βεβαίως από την άλλη τον πληρώνει όποτε το θυμηθεί-για να μη μιλήσω για το ανύπαρκτο κοινωνικό κράτος που του προσφέρει-, στον αναδρομικό κολασμό του για πράξεις που όταν τελέστηκαν δεν ήταν καν ποινικά αδικήματα. Αρκεί να διαβάσει κανείς την ατζέντα των θεμάτων που συζητά η τρόικα εσωτερικου με την τρόικα εξωτερικού για να αντιληφθεί ποιοί θα κληθούν και πάλι να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη. Κι αν αρκετά από τα μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση μετατρέπουν ακόμα και το Σύνταγμα σε κουρελόχαρτο μικρό το κακό. Θα έρθει το Συμβούλιο της Επικρατείας, όπως κάνει επανειλημμένως τα τελευταία τριάμισι χρόνια, σαν άλλος από μηχανής θεός για να ξεπλύνει κάθε παραβίαση του καταστατικού χάρτη τής χώρας κι όλα μέλι γάλα...

Το σημαντικότερο πρόβλημα δεν ήταν ποτέ το δημόσιο χρέος αυτό καθεαυτό, αλλά η άνιση κι άδικη κατανομή τού πλούτου που παραγόταν σε αυτήν τη χώρα και των δανεικών που εισέρρεαν σε αυτήν.  Το ελληνικό κράτος δανειζόταν με τοκογλυφικούς όρους κι από τις ελληνικές τράπεζες, οι οποίες σήμερα ποιούν τη νήσσα για την κρίση εισπράττοντας ταυτοχρόνως περισσότερα από 250 δισεκατομμύρια ευρώ από το θύμα τους, το οποίο αρνείται να ακολουθήσει το ισλανδικό παράδειγμα και να διασώσει τους πολίτες του από τους τραπεζίτες του. Τα περισσότερα από αυτά τα χρήματα κατάληξαν στο ταμείο τής κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας, μιας οικονομικής ελίτ μερικών εκατοντάδων οικογενειών που αρνούνται ακόμα και σήμερα να καταβάλουν το μερίδιο που τους αναλογεί για την έξοδο της χώρας από την κρίση.

Με τα υπόλοιπα λεφτά δωροδοκήθηκε το πόπολο για να στηρίζει ΠΑΣΟΚ και ΝΔ κι εμμέσως τους νταβατζήδες τού μεταπολιτευτικού δικομματισμού. Κι όμως ακόμα και τώρα, κατά τη διάρκεια της οικονομικής γενοκτονίας που διαδραματίζεται, είναι αρκετοί εκείνοι που δείχνουν με το δάχτυλο το λούμπεν προλεταριάτο ως ηθικό αυτουργό τής καταστροφής του. Ο λαός ευθύνεται, και σε μεγάλο βαθμό μάλιστα, όχι όμως γιατί τα έφαγε μαζί με τους κάθε λογής Πάγκαλους αλλά γιατί τους επέτρεψε να τον εξαπατούν μπροστά στα μούτρα του και γιατί ακόμα και τώρα προτιμά να τους ανέχεται από το να τους πετάξει στο φουρτουνιασμένο ωκεανό χωρίς σωσίβιο...  



 

Αν ο Σόρος δεν ήταν εβραίος...

Αθελά του ο Τ. Σόρος, ο οποίος αποτελεί την εμβληματική προσωποποίηση της καπιταλιστικής απληστίας, έθεσε πολύ ενδιαφέροντα διλήμματα στην ελληνική κοινωνία: "αποδέχεσαι τη φιλανθρωπία από όπου κι αν προέρχεται ή κάνεις εξαιρέσεις"; "Προτιμάς να μην ξεπαγιάσουν τα παιδιά σου ή την αξιοπρέπειά σου"; Δεν έχω εύκολες απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα. Φοβάμαι, για παράδειγμα, πως πολλοί από τους κατοίκους τής Νάουσας που είπαν ένα "περήφανο όχι" στην προσφορά τού ιδρύματος του γνωστού κερδοσκόπου το έκαναν περισσότερο γιατί αυτός είναι εβραίος...

Αν τα χρήματα προέρχονταν από μια εταιρία ρώσου ολιγάρχη, για παράδειγμα, θα ήταν καλοδεχούμενα γιατί θα είχαν χριστιανή ορθόδοξη προέλευση. Εκτιμώ, δηλαδή, πως αρκετοί ναουσαίοι σε μια τέτοια περίπτωση δεν θα αναρωτιούνταν ποιές σκοπιμότητες θα ήθελε να εξυπηρετήσει η επιχείρηση του "αδελφού ξανθού γένους", όπως αναρωτιούνται για τον Τ. Σόρος ούτε θα πρόβαλαν το επιχείρημα πως αυτό είναι δουλειά τού κράτους. Φυσικά και είναι και φυσικά το κράτος πρέπει να επιβάλει αναδιανεμητικές πολιτικές που και το ταμείο του θα γεμίσουν και το χάσμα ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς θα σμικρύνουν. Μόνο που τα παιδιά στη Νάουσα κρυώνουν αυτήν τη στιγμή που κάθομαι και σας αραδιάζω θεωρίες και χρειάζονται θέρμανση τώρα...

Το ίδιο ερώτημα τίθεται, βεβαίως, κι όταν διοργανώνει συσσίτια η Χρυσή Αυγή. Κι αν εσύ έχεις την αξιοπρέπεια να μη λάβεις φιλανθρωπία από φασίστες και προτιμάς να πεθάνεις από την πείνα, έχεις το δικαίωμα να αρνηθείς κι εκ μέρους τού παιδιού σου; Δεν θα κάκιζα, επομένως, όσους αποδέχονται τη φιλανθρωπία από όπου κι αν προέρχεται, μολονότι αυτή δεν είναι τίποτα άλλο στην ουσία από ξέπλυμα χρήματος που έχει αρπάξει το μεγάλο κεφάλαιο από τους μικρομεσαίους. Δε μπορείς να απαιτείς όμως από τους άλλους να γίνουν ήρωες εναντίον τού συστήματος, πόσω μάλλον όταν τα επιχειρήματα που προβάλλεις παραπέμπουν περισσότερο σε εθνικιστικές θεωρίες συνωμοσίας και αντισημιτικά παραληρήματα. Μπορεί κι εγώ, αν κατάληγα στην απόλυτη ένδεια, να έπαιρνα ένα πιάτο φασολάδα όχι μόνο από τα χέρια ενός χρυσαυγίτη αλλά κι από τον ίδιο το διάβολο και σίγουρα θα το έκανα για να ταΐσω το παιδί μου...

Σε θεωρητικό επίπεδο θα σας έλεγα πως για τον εαυτό μου δεν θα το έκανα, αλλά θα ξεφτιλιζόμουν για χάρη τού παιδιού μου. Δεν θα είχα το δικαίωμα, δηλαδή, να καταδικάσω στο κρύο, στην πείνα και, αλίμονο, στον θάνατο ανθρώπινες ζωές για τις οποίες είμαι υπεύθυνος για να είμαι εντάξει με τους προσωπικούς μου ηθικούς κώδικες. Ας επιλέξει μόνος του ο γιος μου ή η κόρη μου, όταν ενηλικιωθούν, αν θα αγαπούν το σοσιαλισμό και θα απεχθάνονται τον καπιταλισμό ή το αντίστροφο. Κανένας μας δεν έχει το δικαίωμα να επιβάλει στα παιδιά του τις δικές του ιδεολογικές αντιλήψεις ή να επιτρέψει στην πλειονότητα να τους επιβαλει τις δικές της. Κι ας είναι αυτός ο κανόνας...   

Δε βλέπω φως στο τούνελ όσο παίζουμε εκτός έδρας...

Ο ένας ρωτά τον άλλο σε αυτήν τη χώρα αν βλέπει φως στην άκρη τού τούνελ, ευελπιστώντας απεγνωσμένα σε μια θετική απάντηση, έστω κι αν είναι ψεύτικη. Οταν ρωτούν κι εμένα, μου είναι πολύ δύσκολο να πω πως βλέπω. Ενδεχομένως να φταίει πως συνηθίζω να θεωρώ το ποτήρι μισοάδειο κι όχι μισογεμάτο. Δε με βοηθά, ωστόσο, και η πραγματικότητα να χαρίσω ένα χαμόγελο παραπάνω. Σκεφτείτε μόνο τα θέματα συζήτησης των τελευταίων ημερών: ο κοσμάκης ξεροσταλιάζει έξω από τη ΔΕΗ για λίγο ρεύμα, όταν δε σκοτώνεται εξαιτίας τής έλλειψής του, τα συσσίτια ολοένα κι αυξάνονται κι όταν διανέμονται δωρεάν προϊόντα ποδοπατείται και η αξιοπρέπεια μαζί με τους πεινασμένους, η επίσημη ανεργία πλησιάζει όλο και περισσότερο το 30%, τα παπαγαλάκια διαρρέουν πως δεν θα δοθεί ούτε μια νέα σύνταξη το 2014 για να σφυγμομετρήσουν την αντίδραση του πόπολου, συζητούμε για το αν όσοι δε μπορούν πλέον να πληρώσουν τα δάνειά τους γιατί τα εισοδήματά τους καταβαραθρώθηκαν τα τελευταία χρόνια θα μένουν σε ξενώνες όπως ζήτησε ο Π. Τόμσεν κι αν εκείνοι που επένδυσαν τα χρήματά τους σε ακίνητα, όταν οι κυβερνήτες τούς έλεγαν πως λεφτά υπάρχουν, θα πρέπει να τα ξαναπληρώσουν για να έχουν το κράτος "συγκάτοικό" τους. Θέλει μεγάλη δύναμη ψυχής για να χαμογελάς μετά από όλα αυτά, έτσι δεν είναι;...

Οχι, δε βλέπω φως στην άκρη τού τούνελ γιατί δε βρισκόμαστε καν στο σωστό πεδίο μάχης, αγωνιζόμενοι συνεχώς "εκτός έδρας". Είναι αδιανόητο το μόνο που διαπραγματευόμαστε να είναι αν θα επιστρέψουμε στον εργασιακό μεσαίωνα και στην εποχή των σπηλαίων κι όχι πολιτικές δίκαιης αναδιανομής τού παραγόμενου πλούτου και ίσων ευκαιριών για την παραγωγή νέου, για την αναμόρφωση του εκπαιδευτικού συστήματος, για δημόσια δωρεάν υγεία για όλους, για να πληρώσουν επιτέλους οι φοροφυγάδες και φοροαποφεύγοντες του λευκού κολάρου, για ίδια ατομικά και πολιτικά δικαιώματα με τις πλειονότητες στις κάθε είδους μειονότητες. Λυπάμαι, αλλά αδυνατώ να συμμετάσχω σε μια δημόσια συζήτηση που διεξάγεται με προβιομηχανικούς όρους κι όταν προσπαθείς να εκστομίσεις πως υπάρχουν και οι άνθρωποι πίσω από τους αριθμούς σε κοιτούν λες και τους είπες πως υπάρχει ζωή στον Αρη. Με λίγα λόγια, δεν είναι δυνατό να διαπραγματευόμαστε τα αυτονόητα, αλλά να απαιτούμε και πολλά περισσότερα από αυτά...

Το "κίνημα της τσουγκράνας" στην Ιταλία, όπως παλιότερα οι "αγανακτισμένοι" στην Ισπανία και στην Ελλάδα, αποδεκνύει ότι στον ευρωπαϊκό νότο βρίσκεται μια κοινωνία που κοχλάζει στην "κατσαρόλα" τής λιτότητας, της αδικίας, της ανισότητας και της υποκρισίας. Είναι, όμως, ακόμα μια κοινωνία εν πολλοίς ανοργάνωτη, η οποία ναι μεν δυσπιστεί, και καλά κάνει, απέναντι στους επίσημους κι ανεπίσημους θεσμούς, όπως τα κόμματα, οι τράπεζες, η εκκλησία, αλλά εξακολουθεί να ταλανίζεται από "παιδικές ασθένειες" στην προσπάθειά της να αφυπνιστεί ταξικώς. Στις προσεχείς ευρωεκλογές, για παράδειγμα, θεωρείται σχεδόν βέβαιη η ενίσχυση της ακροδεξιάς παντού στην Ευρώπη και ειδικώς στο νότο...

Κι εδώ είναι το μεγάλο στοίχημα για όσους συμπνέουμε με το όραμα για κοινωνική δικαιοσύνη: να χρησιμοποιήσουμε τις πρώτες ύλες που μας παρέχει άθελά του ο καπιταλισμός στην απόλυτη αλαζονεία του για ακόμα περισσότερα κέρδη, λες και τα σάβανα έχουν τσέπες, και να παρασκευάσουμε τροφή για σκέψη. Δε μιλώ για πλύση εγκεφάλου, προπαγάνδα κι οτιδήποτε άλλο που παραπέμπει σε φασισμό, αν και είναι ίδιον και των κοινοβουλευτικών ολιγαρχιών, αλλά για άνοιγμα των πνευματικών οριζόντων τής μάζας μέσα από την παιδεία που εθίζει στη συλλογικότητα και την αλληλεγγύη που τονώνει τη συντροφικότητα. Δεν έχει δημιουργηθεί, άλλωστε, κι ούτε πρόκειται να δημιουργηθεί, ισχυρότερο "πυρηνικό όπλο" από τον άνθρωπο που ελεύθερα στοχάζεται. Και ναι, όταν ο ταξικός πόλεμος θα διεξαχθεί με τους δικούς μας όρους τότε θα μπορώ να σας πω πως βλέπω φως στην άκρη τού τούνελ...       

Οι χιμπαντζήδες με τα μαύρα παρασιτούν όπου δε σπέρνει η Αριστερά...

"Είμαι ένας φασίστας, ο οποίος μισεί τους αριστερούληδες, τα αλλοδαπά γουρούνια, τις αδελφές νοσοκόμες, τα άθεα κοπρόσκυλα, τη δημοκρατία, οτιδήποτε τέλος πάντων δε μου μοιάζει. Αντιθέτως, λατρεύω τον Χίτλερ, το ναζισμό, τη μισαλλοδοξία, την άποψη πως μετά από τους ελληναράδες οι θεοί τού Ολύμπου έσπασαν το καλούπι και δε γεννήθηκαν άλλοι λαοί με τη δική μας θεία υπόσταση, αγαπώ, όσο μπορεί κάποιος σαν εμένα να αγαπά, τα όπλα, το ξύλο, τις δολοφονίες των όποιων άλλων, τα νταβατζιλίκια, το ψευτονταηλίκι και την πόζα". Αν κάποιος από όσους βρίσκονται έστω στα ανώτερα κλιμάκια της Χρυσής Αυγής παραδεχόταν όλα τα παραπάνω δεν θα φανερωνόταν βεβαίως ήρωας στα μάτια μου, αλλά τουλάχιστον θα εκτιμούσα την ειλικρίνειά του και το θάρρος του να αποκαλύψει την ηλιθιότητά του. Αυτά, όμως, είναι πολύ δύσκολα πράγματα για τους κουτσαβάκηδες που πιστεύουν ότι κρατώντας καλάσνικοφ, χρησιμοποιώντας τα ενίοτε σε "πακιστάνια" και βρίζοντας χυδαία όποιον δε συμφωνεί με τις ιδεοληψίες τους γίνονται περισσότερο άνδρες από το λιγοστό που έχουν προικιστεί από τη φύση...

Αντιθέτως, τύποι όπως ο Ηλ. Κασιδιάρης παρουσιάζονται σήμερα σα μετενσάρκωση του Γκάντι για να εξαπατήσουν για μια ακόμα μια φορά το λούμπεν προλεταριάτο, το οποίο πιστεύει ότι οι χιμπαντζήδες με τις μαύρες μπλούζες αποτελούν ένα υβρίδιο Σούπερμαν και Μπάτμαν το οποίο θα μας απαλλάξει από τους "κακούς". Τί να υποθέσω γι' αυτούς που ντρέπονται για την όποια ιδεολογία τους; Πως ντρέπονται, για παράδειγμα, και για τη μάνα και τον πατέρα τους; Στην καλύτερη περίπτωση να δεχθώ πως το ελάχιστο γνώθι σαυτόν που διαθέτουν τους κάνει επιφυλακτικούς στο να ομολογούν δημοσίως τις ιδεοληψίες τους. Στη χειρότερη περίπτωση πως δεν υπήρξαν ποτέ άνθρωποι κάποιας ιδεολογίας, ακόμα και του εθνικιστικού-πατριδοκάπηλου ναζισμού, αλλά εγκληματίες τού κοινού ποινικού δικαίου που αντί να ξεπλύνουν τα βρόμικα χρήματά τους στην Ελβετία το κάνουν στη Βουλή, υφαρπάζοντας τις ψήφους τής απελπισμένης, ταξικώς ασυνείδητης μάζας...

Από την άλλη, πάντως, επιμένω να ζητώ από την Αριστερά, αντί να περιορίζεται να καταδικάζει αφ' υψηλού το φασισμό, να σταθεί δίπλα στον πολίτη στην καθημερινότητά του. Δε χρειάζεται, εξάλλου, να κατακτήσει την εξουσία για να το κάνει. Φοβάμαι, μάλιστα, πως δεν θα την πάρει ποτέ αν δεν το πράξει. Γιατί, για παράδειγμα, να αφήνει τους χρυσαυγίτες να αλωνίζουν στα σχολεία και να μη δημιουργήσει η Αριστερά τις δικές της εκπαιδευτικές μονάδες, όποια μορφή μπορεί να λάβουν αυτές-από σεμινάρια έως σχολεία, για παράδειγμα, κοινωνικής ενσωμάτωσης κι αποδοχής τού διαφορετικού-, γιατί να μην ανοίξει τα δικά της κοινωνικά παντοπωλεία ή να πληρώνει το ρεύμα σε όσους αδυνατούν να φανούν εντάξει με τα δικά τους οικονομικά μέσα;

Διαβεβαίωνω την αριστερή ελίτ, γιατί υπάρχει κι αυτή στην Ελλάδα, ότι δεν θα μολυνθεί με κάποιο θανατηφόρο ιό αν αντί για το χιλιοστό συνέδριο γα το μαρξισμό, στο οποίο θα ακουστούν τα ίδια και τα ίδια, χρηματοδοτήσει την κατασκευή και λειτουργία υποστηρικτικής σχολικής μονάδας για τα παιδιά φτωχότερων οικογενειών, στην οποία θα μάθουν να είναι πρώτα από όλα πολίτες και μετά διψασμένες για χρήμα κι εξουσία μονάδες ή πειθήνιοι σκλάβοι τού συστήματος. Αν, όμως, για την επίσημη Αριστερά η εξουσία έχει μετατραπεί σε αυτοσκοπό, ας μην απορεί για την ολοένα αυξανόμενη διάπλαση φασιστοπαίδων. Οταν δεν καλλιεργείς το χωράφι σου, είναι λογικό να στο φάει ο δάκος και η μουχρίτσα...  

   

Ελιά και Κώτσο βασιλιά θέλει πάλι η διαπλοκή...

Είναι συγκινητική η απόπειρα της διαπλοκής να παρουσιάσει τη συνάθροιση 700 γερόντων τής σαπισμένης μεταπολίτευσης στο θέατρο Ακροπόλ σαν ένα σαρωτικό ανανεωτικό κύμα που θα γκρεμίσει τα κακώς κείμενα και θα λυτρώσει τη χώρα. Ετυχε να περάσω χθες βράδυ από το χώρο συνάθροισης, ο οποίος μύριζε μούχλα, και στην αρχή νόμισα πως επρόκειτο για εκδρομή ΚΑΠΗ από την επαρχία που έφτασε στην Αθήνα για να απολαύσει μια θεατρική παράσταση. Κατά μία έννοια, βεβαίως, αυτό έγινε γιατί η πλειονότητα όσων μίλησαν και παρευρέθηκαν, οι νεαρότεροι των οποίων είχαν προλάβει να συναντήσουν την τελευταία γενιά πτεροσαύρων λίγο πριν την εποχή των παγετώνων, παρίσταναν τους μεταρρυθμιστές τού συστήματος που οι ίδιοι δημιούργησαν με σαθρά υλικά. Και, φυσικά, όπου γάμος και χαρά τής διαπλοκής ο Κ. Σημίτης πρώτος, να μας υπενθυμίζει την παρουσία του και την προθυμία του να εμφανιστεί ως η χρυσή εφεδρεία των ελίτ όταν προκύψει ανάγκη. Λίαν συντόμως δηλαδή...

Με βάση τη λογική των κεντροαριστερών και των μιντιακών φερέφωνών τους, εξάλλου, το ΚΚΕ που γέμισε τις προάλλες το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, το οποίο όπως και να το κάνουμε είναι αρκετά μεγαλύτερο από το Ακροπόλ, μάλλον πηγαίνει για αυτοδυναμία στις επόμενες εκλογές. Με μπαγιάτικη ζύμη και πολυκαιρισμένη μαγιά, όμως, δε μπορείς να φτιάξεις φρέσκα κουλούρια. Πολλώ μάλλον όταν ο λόγος των κεντροαριστερών δεν έχει καμιά ουσία παρά μόνο ξαναζεσταμένες γενικολογίες, αυταρέσκεια στο όριο ενός παντελώς αδικαιολόγητου ναρκισσισμού, τσάι και συμπάθεια. Δεν έχω κάτι εναντίον τής τρίτης ηλικίας. Απεναντίας υπάρχουν ηλικιωμένοι με καρδιά εφήβου, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης ή ο Μανώλης Γλέζος, οι οποίοι εξακολουθούν να αποτελούν πρότυπα αγωνιστικής δράσης για τις νεώτερες γενιές. Αλλά, πείτε μου, στον θεό που πιστεύετε τί παραπάνω μπορούν να προσφέρουν στη χώρα τύποι όπως ο Π. Αυγερινός, που μέχρι να τον ακούσω χθες νόμιζα πως είχε πεθάνει, ή ο Ν. Μπίστης, ο οποίος αλλάζει κόμματα συχνότερα κι από όσο ο Αντ. Σαχλαμαράς θέση για το μνημόνιο;...

Αυτοί οι παρημασμένοι πολιτικοί έχουν το θράσος να μιλούν για τις νεοελληνικές παθογένειες, τις οποίες βεβαίως θα διορθώσουν οι ίδιοι με τις αστείρευτες αντοχές και ικανότητές τους, σα να κυβέρνησαν άλλοι την Ελλάδα τα τελευταία 30 χρόνια. Μοιάζουν με τους δολοφόνους που επιστρέφουν στον τόπο τού εγκλήματος για να βοηθήσουν δήθεν την αστυνομία να διαλευκάνει το μυστήριο. Θέλετε, όντως, να συνδράμετε αξιοθρήνητα φαντάσματα του παρελθόντος; Ομολογήστε πρώτα τις αμαρτίες σας, ζητήστε συγχώρεση από το πόπολο και ύστερα ελάτε αν έχετε καμιά καλή ιδέα, κι όχι για να δούμε αν πέτυχε το τελευταίο σας μπότοξ, και κοινωνήστε την. Αυτό που συμβαίνει, όμως, τώρα είναι παρωδία. Οι κεντροαριστεροί έχουν πάρει καλάθια για να συλλέξουν τους καρπούς τής...Ελιάς, μιας που είναι η εποχή τού λιομαζώματος τώρα. Μόνο που ξέχασαν κάτι πολύ βασικό, δεν έχουν φυτέψει καν το δένδρο ή, για την ακρίβεια, αυτό που φύτεψαν έχει προ πολλού μαραζώσει. Μπαμ ηκούσθη στον αέρα, επομένως, μα το βόλι πήγε πέρα... 

Σαδομαζοχιστής για το χατίρι σου δεν θα γίνω Αλέξη...

Κανείς δε μπορεί να είναι βέβαιος ότι μια έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα είναι ωφέλιμη για τους πολίτες της. Γνωρίζουμε, όμως, πολύ καλά ότι η παραμονή μας στην ευρωζώνη με κάθε κόστος έχει οδηγήσει σε μια οικονομική γενοκτονία, η οποία όταν ξεδιπλωθεί στις πλήρεις διαστάσεις της δεν θα έχει πολλά να ζηλέψει από τις τραγικότερες στιγμές τής σύγχρονης Ιστορίας μας, όπως την περίοδο της κατοχής. Σήμερα, άλλωστε, ζούμε τις συνέπειες της υπαρκτής χρεοκοπίας, που οι κυβερνώντες μας απειλούν πως θα συμβεί αν τραβήξουμε διαφορετικό δρόμο. Γιατί, επομένως, το ευρώ έχει γίνει φετίχ όχι μόνο για την κυβέρνηση αλλά και για τον Αλ. Τσίπρα; Γιατί ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν κρατά έστω μια πιο ουδέτερη στάση, διακινδυνεύοντας με αυτήν που τηρεί τώρα να εκτεθεί σύντομα ανεπανόρθωτα, παρά βγαίνει παντού να μιλήσει για την αναγκαιότητα παραμονής μας στην ευρωζώνη; Και τί είδους σκληρή διαπραγμάτευση μπορείς να κάνεις όταν έχεις προεξοφλήσει στον αντίπαλό σου πως δεν είσαι διατεθειμένος να τη φτάσεις μέχρι τέλους;...

Δεν ξέρω αν ο Αλ. Τσίπρας τα έχει βρει με την εγχώρια και διεθνή διαπλοκή ή ειλικρινώς πιστεύει στο δήθεν μονόδρομο του ευρώ. Οπως κι αν έχει, είναι κρίμα να μη μπορεί να ερμηνεύει τα σημάδια των καιρών και γι' αυτό να γίνεται αντιφατικός. Δεν είναι δυνατό από τη μια πλευρά να λοιδορείς, ορθώς ποιώντας, τον πρωθυπουργό, τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης και τον υπουργό Οικονομικών για τη στοχοπροσήλωσή τους στα μνημόνια, αλλά από την άλλη να αγνοείς μια από τις βασικές παραμέτρους, αν όχι τη βασικότερη, που μας οδήγησαν στο να μετατραπούμε σε αποικία χρέους. Ο αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης, εξάλλου, θα χρειαστεί σοβαρότερα επιχειρήματα όταν βρεθεί τετ α τετ με την καγκελάριο της Γερμανίας από το "κοίτα με Ανγκελα και θαύμασέ με, είμαι ο νέος, ωραίος και κουλ Αλέξης κι επομένως πρέπει να μου κάνεις όλες τις χάρες"...

Δεν ανήκω σε εκείνους που επιθυμούν την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη, μολονότι αποδείχθηκε κολοσσιαίο λάθος η ένταξή μας σε αυτή, για την οποία θα πρέπει να "ευγνωμονούμε" αιωνίως τον αρχιερέα τής διαπλοκής Κ. Σημίτη, τον οποίο κάποιοι θέλουν να επιβάλουν κι ως τον επόμενο πρωθυπουργό τής χώρας. Θα προτιμούσα, πάντως, ένα κοινό νόμισμα των χωρών τού ευρωπαϊκού Νότου, το οποίο θα λειτουργούσε ανταγωνιστικώς στο γερμανικό ευρώ κι όχι στην υπηρεσία τού γερμανικού επεκτατισμού. Δεν ανήκω, ωστόσο, και σε εκείνους που θα δεχθούν να συνεχιστούν πολιτικές απόλυτης καταστροφής των μικρομεσαίων στρωμάτων προκειμένου στις τσέπες τους οι πλούσιοι, οι μόνοι που θα διαθέτουν λεφτά, να έχουν ευρώ για να μετακινούνται στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και τουριστικά θέρετρα...

Το διακύβευμα είναι πολύ σημαντικότερο από το νόμισμα, είναι η φραγή σε πολιτικές που κάνουν τους φτωχούς φτωχότερους και τους πλούσιους πλουσιότερους και η ταυτόχρονη επιβολή αναδιανεμητικών μέτρων κοινωνικής δικαιοσύνης. Οσοι θεωρούν το ευρώ φετίχ βάζουν το κάρο μπροστά από το άλογο, αδυνατώντας να αντιληφθούν, μεταξύ άλλων, και τη ριζοσπαστικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, η οποία δεν θα ανέχεται για πολύ καιρό ακόμα τον αφανισμό της με το ψευδοεπιχείρημα "μα, σας κρατάμε στην Ευρώπη". Μην απορούν, επομένως, στην Κουμουνδούρου που δε μπορούν να ξεκολλήσουν από τη δημοσκοπική μάχη στήθος με στήθος με τους αυθεντικότερους βιτσιόζους τού συστήματος. Αν περπατούσαν και λίγο στην κοινωνία, παρατώντας τς ατέρμονες κομματικές συνάξεις και μιντιακές εμφανίσεις τους, ίσως και να το αντιλαμβάνονταν...




 

Οι νοικοκυραίοι βαριούνται να διαδηλώσουν ακόμα και για τους αγαπημένους τους μπάτσους...

Μάλλον πράκτορες ξένων δυνάμεων ήταν οι εκατοντάδες διαδηλωτές που εγκλωβίστηκαν από τους μπάτσους στα Προπύλαια κατά την πορεία στη μνήμη τού Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Πράκτορες, άλλωστε, ξένων δυνάμεων ήταν και οι χιλιάδες έφηβοι που είχαν βγει ειρηνικώς στους δρόμους πριν πέντε χρόνια για να διαμαρτυρηθούν για τη δολοφονία ενός συνομηλίκου τους από όργανο της τάξης, τρομάρα του, και η διαμαρτυρία των οποίων καπηλεύτηκε από μερικές εκατοντάδες γνωστούς άγνωστους που είναι γνωστοί στην αστυνομία, αρκετοί μάλιστα από αυτούς προέρχονται από τα σπλάχνα της, οι οποίοι έκαναν γης μαδιάμ την Αθήνα κι άλλες πόλεις. Βλέπετε, για τους φιλήσυχους νοικοκυραίους μας, οι οποίοι όταν δεν αισθάνονται πως τους ψεκάζουν, παθιάζονται με το να ανακαλύπτουν θεωρίες συνωμοσίας από τούρκους, εβραίους κι αμερικανούς για να αποδεικνύουν πόσο σπουδαίος είναι ο νωθρός εγκέφαλός τους, θεωρείται απίθανο το πιο δυναμικό κομμάτι τής κοινωνίας μας να ξεσηκώνεται όταν το 2008 αισθάνθηκε πως έπεσε κι αυτό θύμα τής αυθαιρεσίας των δυνάμεων καταστολής τής εξουσίας κι όταν σήμερα τα μιντιακά παπαγαλάκια τού λένε πως καταστρέφεται γιατί τα πανεπιστήμια είναι κλειστά κι όχι γιατί η χώρα έχει μετατραπεί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης για άνεργους νέους. Κι όμως, τις περισσότερες φορές η αλήθεια είναι πολύ πιο απλή από αυτή που διαβάζουμε στα αστυνομικά μυθιστορήματα...

Οι νοικοκυραίοι είναι ο τύπος τού ανθρώπου που πιστεύει ότι ο φυσικός βιότοπος ενός καρχαρία, για παράδειγμα, είναι το ενυδρείο. Αδυνατούν να αντιληφθούν ότι εκεί έξω υπάρχει ένας ωκεανός που αφρίζει κι ότι, καλώς ή κακώς, οι νεολαίοι μας ανήκουν σε αυτόν κι όχι στα μαντρωμένα τουριστικά τους συγκροτήματα. Ας το βάλουν καλά στο υπερσυντηρητικό μυαλό τους: οι έφηβοι έχουν όχι απλώς δικαίωμα αλλά υποχρέωση να αμφισβητούν τους πάντες και τα πάντα, ακόμα κι αν δεν θέτουν τα σωστά ερωτήματα ή δε δίνουν τις ορθές απαντήσεις, ακόμα κι αν αγνοούν τα ερωτήματα ή τις απαντήσεις. Ένα είναι σίγουρο, δεν είναι επαναστάτες χωρίς αιτία γιατί στην κοινωνία όπου θέλουν να τους εντάξουν, υπάρχουν χίλιοι δυο καλοί λόγοι για να επαναστατήσεις εναντίον της. Αυτούς θα τους βρουν στην πορεία, η κοινωνία όμως έχει ανάγκη εδώ και τώρα την ορμή και τον ενθουσιασμό τους, το ταρακούνημά τους που την ξυπνά από το λήθαργο και την κάνει να συνειδητοποιεί ότι τελικώς δεν είναι όλα τόσο αγγελικά πλασμένα όσο θέλει να βαυκαλίζεται πως είναι...

Ακούω, βεβαίως, τους νοικοκυραίους να διαμαρτύρονται για το ότι η νεολαία και η Αριστερά δεν εξεγείρονται όταν σκοτώνεται ένας μπάτσος εν ώρα καθήκοντος ή, για παράδειγμα, δεν έγινε το ίδιο για τους εργαζομένους τής Marfin. Θα συμφωνήσω μαζί τους: δεν πρέπει να οδηγηθούμε στον ταξικό εμφύλιο από τη στιγμή που κι ο μπάτσος κι ο εργαζόμενος της Marfin είναι μισθωτοί που δεν ανταμείβονται για το μόχθο τους όσο θα ήταν δίκαιο. Φυσικά δεν αναφέρομαι στους μπάτσους που βαρούν άγρια και πετούν χημικά για ψύλλου πήδημα για να δείξουν πόσο άγρια αρσενικά φαντάζονται τον εαυτό τους πως είναι και να κρύψουν τα βαθιά ριζωμένα μέσα τους κόμπλεξ κατωτερότητας από τα οποία βασανίζονται. Θα έπρεπε, ωστόσο, όλοι μαζί οι μικρομεσαίοι να ενώσουμε τις δυνάμεις μας σε βάρος των ελίτ που μας πίνουν το αίμα.

Γιατί, όμως, καλοί μου νοικοκυραίοι περιμένετε από τους άλλους να κάνουν τις διαδηλώσεις τής αρεσκείας σας; Δεν είναι δύσκολο, ξέρετε, να σηκωθείτε από τον καναπέ και να τις κάνετε μόνοι σας. Βάζετε λίγη δύναμη στα χέρια και τα τρυφερά σας οπίσθια αυτομάτως ξεκολλούν από το έπιπλο από το οποίο παρακολουθείτε το αγαπημένο σας τουρκικό σίριαλ. Κακώς, επομένως, η Αριστερά δε διαδηλώνει για τη δολοφονία ενός μπάτσου των 700 ευρώ από έναν εγκληματία. Αλλά αυτό δε μπορεί να στέκεται ως επιχείρημα εναντίον της όταν αυτοί που υποτίθεται πως νοιάζονται περισσότερο για τους μπάτσους δεν ξεβολεύονται ούτε για να πάνε στην τουαλέτα. Ετσι δεν είναι αγαπημένοι μου, νωθροί, δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι νοικοκυραίοι;...      

 

"Ολα μοιάζουν αδύνατα μέχρι τη στιγμή που γίνονται"...

Αν ο Νέλσον Μαντέλα δε νικούσε το απαρτχάιντ, αισθάνομαι σα ν' ακούω τί θα έλεγαν αυτοί που δε μπαίνουν καν στον κόπο να προσπαθούν για έναν καλύτερο κόσμο. Θα μιλούσαν για μια ζωή που πήγε χαμένη γιατί δεν κατάλαβε ότι "έτσι είναι η ζωή και πώς να την αλλάξεις". Είναι οι ίδιοι που και σήμερα λοιδορούν όσους αντιστέκονται σε ένα σύστημα το οποίο επιβραβεύει την αδικία και τον κυνισμό και καταπνίγει τη δημοκρατία, την ελευθερία και την ισότητα. Ο Νέλσον Μαντέλα, ωστόσο, και οι χιλιάδες Νέλσον Μαντέλα που υπάρχουν εκεί έξω κι ας μην τους έχει κάνει η Ιστορία τη χάρη να καταγράψει τα ονόματά τους έχουν διαφορετική άποψη: πιστεύουν ότι αυτός ο κόσμος μπορεί να αλλάξει γιατί έχουν διαβάσει γι' αλλαγές και τον έχουν δει και οι ίδιοι με τα μάτια τους να αλλάζει. Μπορεί μια ημέρα να με διαψεύσουν οι επιστήμονες, αλλά στο ανθρώπινο DNA δεν έχει εντοπιστεί ακόμα το γονίδιο της σκλαβιάς. Με αυτό ως δεδομένο έχω κάθε δικαίωμα, επομένως, να εικάζω πως με το στίγμα τής εθελοδουλίας δε γεννιέται κανείς, αλλά τον κάνουν να νιώθει δούλος όσοι του στερούν την εκπαίδευση, την εργασία, τα χρήματα και τον ελεύθερο χρόνο που ταιριάζουν σε κάθε homo sapiens...

Στα χέρια μας είναι να φτάσει η ημέρα που δεν θα χρειαζόμαστε κάποιον να περνά 27 από τα πιο δημιουργικά χρόνια τής ζωής του στη φυλακή για να είμαστε όλοι ελεύθεροι. Να μην έχουμε, δηλαδή, ανάγκη από ήρωες των οποίων το θάρρος και την επιμονή να θαυμάζουμε, αλλά να είμαστε όλοι σαν κι αυτούς, να αγωνιζόμαστε όλοι για μια καλύτερη ποιότητα ζωής, για έναν πλανήτη όπου λιγότερο από το 1% του πληθυσμού δεν θα απορροφά περισσότερο από το 99% του παραγόμενου πλούτου, όπου η καταπίεση δεν θα υφίσταται ως έννοια κι όπου όλοι θα απολαμβάνουν τους καρπούς που θα αντιστοιχούν στο μόχθο τους. Το πιο όμορφο, μάλιστα, είναι πως για να τα πετύχουμε όλα αυτά δεν είναι απαραίτητο να καταφύγουμε στη βία σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Παιδεία, πραγματική παιδεία, αυτό είναι ίσως το μοναδικό εφόδιο που απαιτείται για να λυτρωθούμε από δυνάστες και σωτήρες, επίγειους κι επουράνιους...

Κι αν ακόμα είναι αργά, που δεν είναι, για όσους έχουμε ολοκληρώσει εδώ και καιρό τις ακαδημαϊκές μας σπουδές, έχουμε κι άλλη ευκαιρία να εξιλεωθούμε για τις ενοχές μας: να παραδώσουμε στα παιδιά μας ένα εκπαιδευτικό σύστημα που θα τα μαθαίνει να σκέφτονται ελεύθερα και να αυτοπειθαρχούν κι όχι να παπαγαλίζουν και να στέκονται ζυγισμένα στοιχισμένα μπροστά στη μπότα τού δασκάλου. Δεν έχουμε ανάγκη από στρατιωτάκια αλλά από ανοιχτόμυαλα πλάσματα που θα εντρυφούν στη συλλογικότητα, μέσω για παράδειγμα ομαδικών εργασιών και λοιπών κοινών δραστηριοτήτων, κι όχι στον ατομικισμό και θα τους δίνεται η δυνατότητα να αποκτούν ταξική συνείδηση ώστε μεγαλώνοντας να μη γίνονται φρόνιμοι, συνετοί και φοβισμένοι νοικοκυραίοι αλλά βαθιά καλλιεργημένοι πολίτες, οι οποίοι δεν θα ανέχονται την κοροϊδία των ελίτ, δεν θα βασανίζονται από τύψεις που άλλοι τους καλλιεργούν και θα απαιτούν αυτά που τους ανήκουν...

Ο Νέλσον Μαντέλα είναι ζωντανός, θα είναι κι όταν η ανθρωπότητα δεν θα έχει ανάγκη άλλους Νέλσον Μαντέλα γιατί θα ζούμε σε ένα δίκαιο κόσμο. Ακόμα και τότε, όμως, ο αγώνας του θα αποτελεί παράδειγμα του τί μπορεί να πετύχει η θέληση του ανθρώπου έστω κι αν το κορμί του είναι φυλακισμένο. Ο Νέλσον Μαντέλα θα είναι εκεί για να βγάζει τη γλώσσα σε όλους όσοι έχουν υψώσει τη σημαία τής ηττοπάθειας ως σύμβολο ζωής και περιμένουν πάντοτε από τους άλλους να κάνουν τη διαφορά. Ο "Μαντίμπα" θα βρίσκεται ακόμα εδώ για να αποδεικνύει ότι η επανάσταση είναι μια πολύ βαθύτερη διαδικασία απ' το παίρνω ένα όπλο και θερίζω όποιον βρω μπροστά μου. Απαιτεί, πρωτίστως, πνευματική προεργασία και ψυχική ενδοσκόπηση. Κι αν η παιδεία, η πραγματική παιδεία ως προϋπόθεση της επανάστασης δεν είναι τόσο "σέξι" ορολογία όσο το "αντάρτικο πόλεων" για παράδειγμα ή ο συμβολισμός τής Βαστίλης και των χειμερινών ανακτόρων, διαθέτει ένα πολύ σημαντικότερο πλεονέκτημα: αφήνει στην ανεργία τους καταπιεστές και τους αυτόκλητους μεσσίες, τους μόνους που αξίζουν να μείνουν εσαεί χωρίς δουλειά, και δημιουργεί στέρεα θεμέλια ώστε να μη χρειαζόμαστε στο μέλλον επαναστάσεις για να γκρεμίζουν άλλες σαπισμένες επαναστάσεις...   

Κι ο κυρ Μήτσος θα 'ταν φιλάνθρωπος αν δεν πλήρωνε φόρους...

Τελικώς, λεφτά υπάρχουν; Το ερώτημα δεν τίθεται σωστά γιατί το είχε θέσει παραπλανητικώς ο ρεζίλης των Παπανδρέου ως κατάφαση πριν τις εκλογές τού 2009. Οταν το είπε ο πρώην πρωθυπουργός και την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές λεφτά δεν υπάρχουν. Τα έχει φάει η διαπλοκή και τα "κόκαλά" τους έχει γλείψει το λούμπεν προλεταριάτο. Λεφτά, όμως, μπορούν να βρεθούν και σήμερα, με μια προϋπόθεση ωστόσο η οποία δεν εκπληρώθηκε σχεδόν ποτέ από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα: να υπάρξει η πολιτική βούληση για να σπάσουν αβγά. Και με αυτό δεν εννοώ μόνο να πάνε, για παράδειγμα, σπίτι τους όσοι δημόσιοι υπάλληλοι είναι άχρηστοι ή περισσευούμενοι ή στη φυλακή όλοι οι επίορκοι εφοριακοί, αλλά κυρίως να διαμορφωθούν πολιτικές, με προτεραιότητα στο κομμάτι τής φορολογίας και της απονομής δικαιοσύνης, οι οποίες θα διαμορφώσουν το θεσμικό και νομοθετικό πλαίσιο για τη δίκαιη ανακατανομή τού παραγόμενου πλούτου σε αυτήν τη χώρα...

Μόνο οι εθελοτυφλούντες δε βλέπουν πως λεφτά υπάρχουν στην Ελλάδα. Κι όχι μόνο υπάρχουν, αλλά επιδεικνύονται με χίλιους δυο τρόπους: από το κοσμικό λάιφσταϊλ μερικών εκατοντάδων οικογενειών μέχρι τις φιλανθρωπίες τους, με τις οποίες προσπαθούν να ξεπλύνουν το χρήμα τους και, οι πιο ευσυνείδητοι ανάμεσα στους έλληνες κροίσους, ίσως και τις ενοχές τους. Αντί, όμως, το πολιτικό σύστημα να σπεύσει να ελέγξει το πόθεν έσχες τού πλούτου τους και να τις φορολογήσει δικαίως, στην καλύτερη περίπτωση πέφτει γονυπετές στα πόδια τους παρακαλώντας να δείξουν πατριωτισμό. Στη χειρότερη κάνει ό,τι περνά από το χέρι του ώστε την οικονομική κρίση να πληρώσει ο λαουτζίκος, ο οποίος έχει υποβληθεί εδώ και πολύ καιρό στην άθλια ψυχολογική πίεση του "μαζί τα φάγαμε" και τώρα του λένε "πώς κάνεις έτσι, δεν υπερφορολογείσαι κιόλας". Λες και στα ψευδεπίγραφα στατιστικά τού μέσου όρου μπορεί να αποτυπωθεί πως κάποιοι δεν πληρώνουν φράγκο για να κυματίζουν, για παράδειγμα, περήφανες οι ελληνικές σημαίες στα νερά τής Γουαδελούπης, αλλά οι πολλοί καταβάλλουν ακόμα και το μαντήλι που δεν έχουν για να κλάψουν...

Δεν αντέχω άλλο να βλέπω κάθε βράδυ τη Μ. Βαρδινογιάννη στο δελτίο τού MEGA να περιφέρει το τελευταίο της μπότοξ και την "ανθρωπιά" της φορώντας τις αστραφτερές τουαλέτες της και να μας μιλά για τα επιτεύγματα του νοσοκομείου που πλήρωσε για την κατασκευή του, αλλά να μη μας λέει ούτε αυτή ούτε οι πληρωμένοι κονδυλοφόροι της πόσα νοσοκομεία θα είχαν χτιστεί αν η οικογένειά της πλήρωνε τους φόρους που αναλογούν στα εισοδήματά της κι αν αυτά δημιουργήθηκαν με νόμιμο ή ηθικό τρόπο. Και η Μ. Βαρδινογιάννη είναι μόνο ένα τρανταχτό παράδειγμα. Από την άλλη, ο κάθε μέσος ανθρωπάκος αν δεν πλήρωνε φράγκο για φόρους, χαράτσια στα ακίνητα, τέλη αλληλεγγύης, επιτηδεύματος, ασφαλιστικές εισφορές κ.λ.π. κ.λ.π. είμαι σίγουρος ότι θα του περίσσευαν λεφτά, αν όχι για να πληρώσει για την κατασκευή νοσοκομείου, τουλάχιστον για την αγορά ενός ακτινολογικού μηχανήματος. Ο μέσος ανθρωπάκος που δεν είναι συνεπής απέναντι στις υποχρεώσεις του στην πολιτεία χαρακτηρίζεται λαμόγιο και λωποδύτης από τα κυρίαρχα μίντια. Αντιθέτως, οι άνθρωποι της εφοπλιστικής, τραπεζικής κι επιχειρηματική ελίτ βαφτίζονται ευεργέτες στο όνομα των οποίων ο ελληνικός λαός οφείλει να πίνει νερό (πού λεφτά για κρασί). Λεφτά, επομένως, υπάρχουν. Αρκεί να διαθέτεις τη βούληση να τα μαζέψεις...  

   
 

Δεν είναι η χαμένη εξεταστική που κατάστρεψε το πανεπιστήμιο...

Οι "στρουθοκάμηλοι" περισσεύουν σε αυτήν τη χώρα. Δείτε, για παράδειγμα, τί συμβαίνει με τα πανεπιστήμια. Όλοι ορκίζονται πως αγωνίζονται για τη δημόσια δωρεάν παιδεία, αλλά όλοι βάζουν το λιθαράκι τους για την υποβάθμισή της. Κι αν μη τί άλλο, κανένα πρόβλημα δε λύθηκε ποτέ με την υποκρισία παρά μόνο με την ειλικρινή παράθεση επιχειρημάτων. Γιατί, επομένως, οι διοικητικοί υπάλληλοι δεν παραδέχονται ότι απεργούν γιατί χάνουν τις δουλειές τους, αλλά παριστάνουν πως αγωνίζονται για μια καλύτερη ανώτατη εκπαίδευση; Δεν είναι ντροπή να μάχεσαι για την εργασία σου, ειδικώς αν πιστεύεις ότι είσαι άξιος γι' αυτή. Προς τί, λοιπόν, ο κλαυθμός κι οδυρμός για ανώτερα αγαθά από τη στιγμή που τα δάκρυα θα ήταν πολύ πιο πιστευτά αν οι διοικητικοί υπάλληλοι απεργούσαν για την υποβάθμιση των ΑΕΙ και τις εποχές που έδεναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα;...

Κι εδώ υπεισέρχεται η υποκρισία τής πολιτικής ηγεσίας τής χώρας και των μιντιακών εξαπτέρυγών της. Λυπάμαι που θα στενοχωρήσω τον Κ. Αρβανιτόπουλο, τον Γ. Πρετεντέρη και τον "πάθος για το χρήμα σε κάνει Παύλο Τσίμα", αλλά τα πανεπιστήμια δεν καταστράφηκαν αυτές τις 13 εβδομάδες τής απεργίας των διοικητικών υπαλλήλων ή από τον "ποιητή Φανφάρα" Θ. Πελεγρίνη. Ηταν καταστραμμένα κι όταν οι εξεταστικές περίοδοι διεξάγονταν κανονικώς. Ήταν καταστραμμένα, για παράδειγμα, κι όταν ήταν φοιτητής ο γράφων και τη χώρα κυβερνούσε ο εκλεκτός τής διαπλοκής Κ. Σημίτης. Οι τριτοκοσμικές υποδομές, η απαρχαιωμένη διδακτική ύλη, η ασυδοσία, η διαφθορά ή η σκόπιμη υποβάθμιση του δημόσιου πανεπιστημίου ώστε να έρθουν σα σωτήρες τα ιδιωτικά και να μη δημιουργηθούν εργαζόμενοι με ταξική συνείδηση κι επαφή με την αγορά εργασίας είναι χρόνιες παθογένειες. Και γι' αυτές ασφαλώς ευθύνεται και η Αριστερά, η οποία χάιδεψε μπαχαλίστικες νοοτροπίες κι αγιοποίησε πρακτικές που υποθάλπουν το συντεχνιασμό, την οικογενειοκρατία και τη φαυλότητα...

Με λίγα λόγια, η Αριστερά, άθελά της ή ηθελημένως, έριξε κι εξακολουθεί να ρίχνει νερό στο μύλο τού συστήματος, το οποίο βολεύεται με τη μαζική παραγωγή στην ουσία απαίδευτων εργαλείων που απλώς θα εκτελούν τις εντολές των αφεντικών τους χωρίς να έχουν μάθει να ζητούν κάτι καλύτερο από μια θέση στη γαλέρα. Και κάπως έτσι, με τη νοοτροπία πως κάθε ελληνόπουλο θα πρέπει να έχει να μοστράρει ένα πτυχίο στους γονείς του και στον κοινωνικό του περίγυρο, γεμίσαμε σήμερα με άνεργους πτυχιούχους οι οποίοι έχουν μάθει να κάνουν μόνο ένα πράγμα, το οποίο πολλές φορές είτε δεν τους εκφράζει συναισθηματικώς είτε δεν έχει ζήτηση στην αγορά εργασίας, κι επομένως αποτελούν πρόσφορα θύματα προς εκμετάλλευση από τον πολιτικάντη που θα τους διορίσει για να εξαγοράσει το βουλευτιλίκι ή από τον επιχειρηματία που αναζητά σκλάβους που θα παράγουν τα υπερκέρδη του...

Προφανώς το πανεπιστήμιο δε πρόκειται να βελτιωθεί αν δεν ανοίξει. Αυτή είναι, ωστόσο, η ελάχιστη προϋπόθεση για τη ριζική μεταμόρφωσή του. Κι αν λάβω υπόψη τις κουτοπόνηρες πρακτικές που χρησιμοποιούνται ένθεν κακείθεν με αφορμή την απεργία των διοικητικών υπαλλήλων, επιτρέψτε μου να αμφισβητώ εντόνως αν υπάρχει η πολιτική βούληση για την αναγέννησή του...