Οι μπίζνες θέλουν ρίσκα, όχι πούρα...

Ο Ανδρ. Βγενόπουλος είναι ένας κλασικός έλληνας επιχειρηματίας. Χρησιμοποιεί την αδιαμφισβήτη ευφυία του και τις διασυνδέσεις του με την κρατική, τραπεζική κι όχι μόνο μηχανή για να αποκομίζει υπερκέρδη με το λιγότερο δυνατό κόστος για εκείνον. Στον ίδιο, δηλαδή, προσωποποιείται το οικονομικό μοντέλο που κάποιοι είχαν βαφτίσει εκσυγχρονισμό, ορισμένοι άλλοι επανίδρυση του κράτους, τρίτοι πράσινοι ανάπτυξη κι εκείνοι που έχουν τα λιγότερα ταμπού με την πραγματικότητα ονομάζουν απλώς "φούσκα" ή "αέρα κοπανιστό". Αυτή είναι η ελληνική επιχειρηματικότητα που λατρεύεται από τα συμβατικά μέσα ενημέρωσης κι από ένα λάιφσταϊλ που όσο περισσότερο βυθιζόμαστε στην ύφεση τόσο πιο γυμνο φανερώνεται και στους πιο φανατικούς υποστηρικτές του...

Στην Ελλάδα υπάρχουν ακόμα άνθρωποι (όσοι τέλος πάντων δεν έχουν "δραπετεύσει" στο εξωτερικό) που είναι ικανοί επιχειρηματίες, δηλαδή καινοτόμοι, τολμηροί και πανέξυπνοι. Ολοι αυτοί, όμως, πολεμούνται εμμέσως ή αμέσως από ένα σύστημα που αβαντάρει τη μετριότητα, λατρεύει τη λαμογιά και καταδικάζει το ταλέντο. Το αναποτελεσματικό εκπαιδευτικό σύστημα, η γραφειοκρατία και η φορολογία, σε συνδυασμό με την απαξίωση από ανθρώπους που επειδή δε μπορούν να πετάξουν ψηλά εμποδίζουν κι όσους μπορούν να το κάνουν να απλώσουν τα φτερά τους, μας καταδικάζει ως λαό σε ένα τέλμα πολύ πιο επκίνδυνο από το λάκκο που μας έχουν σκάψει οι τροϊκανοί. Η έξοδος από την κρίση είναι και θέμα καλού γούστου. Από το μπίζνεσμαν με το πούρο, τους δέκα φουσκωτούς και την ατέλειωτη ψευτομαγκιά πρέπει να περάσουμε στον επιχειρηματία που είναι πρόθυμος να ριψοκινδυνεύσει τα πάντα για να κάνει πραγματικότητα όνειρα που είναι πολύ βαθύτερα από ένα εξοχικό στη Μύκονο ή από ένα σαλέ στο Γκσταντ...

Χωρίς ιδέες μπορώ να ζω, δίχως καταθεσούλες όχι...

Αν θέλουμε να είμαστε λίγο περισσότερο ειλικρινείς με τον εαυτό μας από όσο συνήθως, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι αυτό που κινεί πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο τις ζωές μας είναι το τρελό μας πάθος για το χρήμα. Αλλος μπορεί να αρκείται με λιγότερα, άλλος με περισσότερα, όπως κι αν έχει όμως είναι για τα φράγκα που είμαστε διατεθειμένοι να εξεγερθούμε πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο. "Η πατρίδα, η θρησκεία, η ιδεολογία, η αγάπη δεν παίζουν κανένα ρόλο;", μπορεί να αναρωτηθούν οι πιο ρομαντικοί ανάμεσά σας. Επιτρέψτε μου, όμως, δηλητηριασμένος ίσως από τον κυνισμό, να τονίσω πως αν θέταμε όλα τα παραπάνω ως προτεραιότητες, θα είχαμε ήδη επαναστατήσει. Ωστόσο, το φιτίλι που θα βάλει τη φωτιά δεν θα είναι άλλο από το να μας κλέψουν τις "γλυκές" μας καταθεσούλες ή να πλειστηριάσουν τα πολυαγαπημένα μας σπιτάκια. Ας μη γελιόμαστε, μεγαλώσαμε σε ένα περιβάλλον που μας ήθελε όσο πιο καπιταλιστές γινόταν, δηλαδή ατομικιστές και συμφεροντολόγους, είναι δύσκολο να το ανατρέψουμε αν δε μας στερήσουν ακόμα και την ελπίδα πως μια ημέρα μπορούμε να γίνουμε πλούσιοι...

Σε αυτό το πλαίσιο, είναι λογικό να σπεύδουμε να μαζεύουμε τις καταθέσεις μας ή να μεταβιβάζουμε τα ακίνητά μας για να μην πιαστούμε στην τσιμπίδα των νόμων που είναι φτιαγμένοι για να εξυπηρετούν πρώτα και κύρια τα αφεντικά μας. Δεν θα ήταν, ωστόσο, προτιμότερο αν αντί να σπαταλούσαμε όλη μας την ενεργητικότητα στο να σβήνουμε φωτιές που έχουν ανάψει άλλοι, να ανάβαμε τις δικές μας; Δεν είναι κρίμα να συμβιβαζόμαστε στο ρόλο τού κομπάρσου λούμπεν προλετάριου, όταν διανοίγεται η δυνατότητα για την εφαρμογή άλλων πολιτικών, οι οποίες δεν διακατέχονται από εκδικητικότητα κι αλαζονεία, αλλά από κοινωνική δικαιοσύνη;...  

Η διάλυση της Ε.Ε., νίκη τού ευρωπαϊσμού...

Σύμφωνα με έναν από τους μεγαλύτερους μύθους που κυκλοφορούν στην πιάτσα, αυτοί που μας κυβερνούν είναι ευρωπαϊστές κι όσοι τους ενταντιώνονται είναι αντιευρωπαϊστές. Με βάση, επομένως, αυτήν τη μυθολογία οφείλουμε να στηρίζουμε οποιαδήποτε απόφαση των Βρυξελλών, δηλαδή στην ουσία τής Γερμανίας, γιατί σε διαφορετική περίπτωση επιδιώκουμε τη διάλυση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος και του μεταπολεμικού οράματος για την ενωμένη Ευρώπη. Στην πράξη, βεβαίως, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: την Ευρώπη διαλύουν τα διευθυντήρια τα οποία συμπεριφερόνται σε εκλεγμένες κυβερνήσεις σα να είναι γκάνγκτερ και συμμορίτες τους οποίους ανέχονται από απλή μεγαλοθυμία και γι' αυτό εκείνοι θα πρέπει να υπακούουν τυφλά σε ό,τι κι αν τους διατάζουν...
Αυτή η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν έχει κανένα μέλλον. Από τη στιγμή που μεγαλοπιάστηκε και πίστεψε ότι με ένα κοινό νόμισμα θα λύσει όλα της τα προβλήματα είχε ναρκοθετήσει τα θεμέλια μιας σοβαρής πολιτικής ενοποίησης, η οποία θα προέκρινε τα συμφέροντα των λαών κι όχι αδηφάγων ελίτ. Το ερώτημα, επομένως, δεν είναι αν θα διαλυθεί η ευρωζώνη, αλλά το πότε. Κι αυτό εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το πότε θα συνειδητοποιήσουν οι ευρωπαϊκοί λαοί ότι δεν υπάρχει κανένα νόημα να θυσιάζεσαι εφ' όρου ζωής για να αυξάνεις τα πλεονάσματα της γερμανικής οικονομίας. Σε άλλες χώρες, οι οποίες δεν έχουν υποφέρει όσο η Ελλάδα τα τελευταία τρία χρόνια, το κύμα πηγαίνει προς την εξέγερση. Αργά ή γρήγορα αυτό θα συμβεί και στη χώρα μας, ιδίως όταν θα αρχίσουν οι πλειστηριασμοί ακινήτων κι όταν ξεκινήσουν κι επισήμως οι κλοπές των καταθέσεών μας. Και τότε το διευθυντήριο του Βερολίνου θα βρεθεί ενώπιος ενωπίω με τις ιστορικές του ευθύνες. Πολύ πριν από τις γερμανικές εκλογές τού φθινοπώρου...  

Μη μας κάνεις την άγιο, αμάρτησες...

Η Ανγκ. Μέρκελ δεν είναι ο Αδ. Χίτλερ. Σε αντίθεση με τον "Φίρερ" η καγκελάριος δε μισεί τους εβραίους, τους ανάπηρους ή τους τσιγγάνους, δεν ονειρεύεται την "τελική λύση" μέσα από στρατόπεδα συγκέντρωσης και φούρνους ούτε επιβουλεύεται την κυριαρχία της πάνω στους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς λαούς με τη δύναμη των πάντσερ. Η "φράου νάιν" δεν είναι ρατσίστρια ή μισαλλόδοξη ούτε επιδιώκει το αιματοκύλισμα της Γηραιάς Ηπείρου.Τότε γιατί τη μισεί τόσο πολύ ο ευρωπαϊκός Νότος και δε χάνει την ευκαιρία να την παραλληλίζει με τον πλέον απεχθή δικτάτορα του 20ού αιώνα; Γιατί την ηγεμονία πολλοί αγάπησαν, τον ηγεμόνα όμως κανείς. Πόσω μάλλον όταν, υποκριτικώ τω τρόπω, επιθυμεί να στηρίξει την εξουσία του στην επίκληση της ηθικής. Τίποτα, όμως, δεν είναι πιο χυδαίο από την επιλεκτική χρησιμοποίηση των ηθικών αξιών...
Η Γερμανία έχει δίκιο όταν ισχυρίζεται πως τα οικονομικά μοντέλα τής Ελλάδας και της Κύπρου έχουν καταρρεύσει. Προφανώς δε μπορούμε να ζούμε εις τον αιώνα τον άπαντα με δανεικά ή με χρήματα που προέρχονται από "ξέπλυμα" βρόμικων δραστηριοτήτων. Αυτή είναι, όμως, μόνο η μία όψη τού νομίσματος. Η Ευρώπη δε χωρίζεται σε αμαρτωλούς κι αγίους. Η Γερμανία γνώριζε πόσο σαθρό ήταν το οικονομικό μοντέλο τής Ελλάδας, όμως όχι μόνο δεν έκανε τίποτα για να το ανακόψει αλλά το συντηρούσε και το επέκτεινε με κάθε τρόπο. Ποιός δάνειζε αφειδώς τις ελληνικές τράπεζες και το ελληνικό Δημόσιο; Ποιός δωροδοκούσε με τη σέσουλα το ελληνικό πολιτικό σύστημα και την ελληνική δημόσια διοίκηση αν όχι οι γερμανικές εταιρίες; Φορολογικός και τραπεζικός παράδεισος ήταν μόνο η Κύπρος; Δεν είναι και το Λουξεμβούργο, για παράδειγμα, το οποίο επιλέγουν κυρίως οι γερμανοί φοροφυγάδες; Για να δικαιούται να ασκεί ο οποιοσδήποτε πολιτική με σημαία του την ηθικολογία, οφείλει πρωτίστως να είναι ο ίδιος ηθικός κι έντιμος. Σε διαφορετική περίπτωση δρα ιμπεριαλιστικά χρησιμοποιώντας προσχήματα και καταργώντας τη λογική...
Η Ανγκ. Μέρκελ δεν είναι ο Αδ. Χίτλερ. Δεν επιβάλλει τους δογματισμούς της στο εσωτερικό και στο εξωτερικό με τα SS. Το κάνει πολύ πιο ύπουλα και στη χώρα μας, με την αμέριστη βοήθεια κάθε λογής γερμανοτσολιάδων οι οποίοι αντιπαθούν βαθύτατα τον ελληνικό λαό, ντρέπονται που είναι έλληνες. Οπου σταθούν κι όπου βρεθούν δεν έχουν τίποτα θετικό να σχολιάσουν για την εθνική τους προέλευση, παρά μόνο υμνούν τους γερμανούς, αυτόν τον "φανταστικό και πειθαρχημένο" λαό που, ω τί κρίμα, πέρα από τον Γκαίτε, τον Μαρξ ή το Μπετόβεν, επέτρεψε να φυτρώσει και να γιγαντωθεί και το τέρας τού φασισμού. Οι έλληνες δεν είμαστε ο περιούσιος λαός, ποτέ δεν ήμασταν μολονότι αυτό θέλουν να πιστεύουν για εμάς τα βιβλία που μελετήσαμε στα σχολικά μας χρόνια ή οι κορώνες των εθνικιστών. Δεν είμαστε, όμως, και για πέταμα, όπως θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε οι ευρωλιγούρηδες κι όλοι οι ξενόδουλοι με τη χαμηλή αυτοπεποίθηση και την ετερόφωτη προσωπικότητα. Η Ανγκ. Μέρκελ δεν είναι ο Αδ. Χίτλερ. Πολύ φοβάμαι, όμως, πως μας επιστρέφει σε μια εποχή κατά τη διάρκεια της οποίας η Γερμανία δε συνδεόταν με το διαφωτισμό ή το ρομαντισμό, αλλά με τις τραγωδίες που γεννά η αλαζονεία η οποία δε βρίσκει αντίσταση στον ερχομό της...

Η Κύπρος δεν πρόκειται να χρεοκοπήσει...

Δεν ξέρω ποιό σχέδιο θα επιλεγεί στο τέλος, αλλά για ένα πράγμα είμαι σχεδόν βέβαιος: η Κύπρος δεν πρόκειται να χρεοκοπήσει είτε υποκύψει στους εκβιασμούς είτε φωνάξει ξανά ένα βροντερό "όχι". Κι αυτό γιατί οι υποτιθέμενοι γίγαντες που την απειλούν, στηρίζονται σε πήλινα πόδια και το ξέρουν πολύ καλά. Πίσω από το αμείλικτο ύφος της η Ανγκ. Μέρκελ τρέμει το ποντίκι που βρυχάται, το οποίο μπορεί να μεταδώσει τον "ιό" τής ανυπακοής και σε άλλες χώρες που μέχρι τώρα λειτουργούν σαν κουταβάκια της, κακή ώρα όπως η Ελλάδα. Ακόμα, εξάλλου, κι αν η καγκελάριος επιλέξει να αυτοπυροβοληθεί, θα είναι η Γερμανία και η ίδια προσωπικώς που θα πληρώσουν, επίσης, βαρύ τίμημα. Η μεν χώρα της θα έχει ανοίξει τον ασκό του αιόλου και θα έχει δώσει το εναρκτήριο λάκτισμα για τη διάλυση αυτής της παρωδίας νομισματικής ένωσης που ονομάζεται ευρωζώνη, η δε Ανγκελα θα πρέπει να αποχαιρετήσει τη φιλοδοξία της να εκλεγεί για τρίτη φορά καγκελάριος το ερχόμενο φθινόπωρο...
Μακάρι η Κύπρος να κρατήσει ή, τέλος πάντων, να συμφωνήσει σε έναν αξιοπρεπή συμβιβασμό. Φοβάμαι, όμως, τον πρόεδρό της που έχει στο στόμα του το "ναι" πριν καν του το ζητήσουν οι ευρωπαίοι και οι αμερικανοί. Φοβάμαι και την ελληνική κυβέρνηση, η οποία εξακολουθεί να σιωπά αντί να σταθεί στο πλευρό τής Λευκωσίας και να απαιτήσει επαναδιαπραγμάτευση και του δικού της μνημονίου. Φοβάμαι, όμως, και τον ελληνικό λαό και τη χλιαρή στήριξή του στον κυπριακό. Γιατί δε συμπαραστεκόμαστε; Πανικοβαλλόμαστε στην θέα τής σκιάς μας, υποκύπτουμε κι εμείς εμμέσως σε έναν ακόμα εκβιασμό; Ο,τι κι αν συμβαίνει δεν πρέπει να κλείσουμε τη χαραμάδα στην αντίσταση που άνοιξε το κυπριακό Κοινοβούλιο στις αρχές τής εβδομάδας. Δεν έχουμε την πολυτέλεια για μια ακόμα χαμένη μάχη σε έναν πόλεμο που είναι αναπόφευκτο να κερδίσουμε, έστω κι αν αυτό μας βρει στο σημείο μηδέν...  

Γερμανοί, ρώσοι ή αμερικανοί θα σώσουν τους λαούς που μπορούν να σωθούν κι από μόνοι τους;...

Ποιοί θα σώσουν την Ελλάδα και την Κύπρο; Οι γερμανοί, οι ρώσοι ή μήπως οι αμερικανοί; Αυτές οι απαντήσεις δίνονται ως επί το πλείστον στο δημόσιο διάλογο. Γι' άλλη μια φορά, δηλαδή, στη μακρόχρονη ιστορία του ο ελληνισμός πιστεύει ότι η λύση στα δράματά του θα έρθει μόνο αν προσδεθεί στο άρμα ενός και μόνο έθνους, αναλόγως με τη μορφή τής ξενοδουλίας που έχει επιλέξει ο καθένας από εμάς για να πορεύεται στη ζωή του: κάποιοι τρελαίνονται με τη γερμανική πειθαρχία, άλλοι με το χριστιανό ορθόδοξο "ξανθό γένος", ενώ ορισμένοι έχουν δει τόσες αμερικανικές ταινίες ή έχουν σπουδάσει τόσο πολλά χρόνια στις ΗΠΑ που έχουν πιστέψει ότι η Ελλάδα δε μπορεί να υπάρξει αν δε βρίσκεται ένας σερίφης πάνω από το "κεφάλι" της. Με λίγα λόγια, επιμένουμε να ασκούμε εξωτερική πολιτική με τον ίδιο τρόπο που υποστηρίζουμε ποδοσφαιρικές ομάδες...

Η Ελλάδα και η Κύπρος θα σωθούν κυρίως χάρη στην "ομοιοπαθητική", λύνοντας δηλαδή μόνες τους τα χρόνια προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Από τη στιγμή, όμως, που δε ζούμε μόνοι μας σε αυτόν τον πλανήτη έχουμε την ανάγκη διεθνών συνεργασιών, αλλά και βοήθειας σε ορισμένες περιπτώσεις. Η διπλωματία, ωστόσο, δεν ασκείται με την τυφλή προσκόλληση σε συγκεκριμένους ξένους παράγοντες, αλλά κινούμενη πολύπλευρα, χωρίς να αποκλείουμε συνεργασίες με κανένα και δίχως δογματισμούς. Θα πρέπει, επίσης, να καταλάβουν οι ξένες δυνάμεις που απειλούν την Κύπρο και την Ελλάδα πως η αλληλεγγύη είναι δρόμος διπλής κατεύθυνσης και πως δεν είναι δυνατό από τη μια πλευρά εκείνες μόνο να εκβιάζουν κι από την άλλη μόνο να υπακούν. Το δίκιο σου δεν το βρίσκεις πηγαίνοντας με το σταυρό στο χέρι, ψηφίζοντας ό,τι σου ζητούν ή ανεχόμενος οποιαδήποτε θυσία, αλλά απαντώντας στο μαχαίρι με μαχαίρι, όταν τα λόγια δεν είναι αρκετά. Ετσι κι αλλιώς όπλα υπάρχουν ακόμα στη φαρέτρα τόσο της Ελλάδας όσο και της Κύπρου και θα υπάρχουν όσο ο παγκόσμιος καπιταλισμός δεν έχει καμιά σχέση με τη σταθερότητα, τη λογική και τη δικαιοσύνη.

Εφτασε η άνοιξη και δεν το είδα στο ημερολόγιο...

Κανείς δεν ξέρει πού θα καταλήξει η υπόθεση της Κύπρου. Πιθανότατα, μάλιστα, θα πονέσουν και οι κύπριοι πολύ μέχρι να βγουν από την καταιγίδα. Σήμερα, όμως, είναι μια υπέροχη ημέρα για τον ελληνισμό, αλλά και για τους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς λαούς, κυρίως του Νότου, κι όχι μόνο γιατί μπαίνει ημερολογιακώς η άνοιξη. Για πρώτη φορά στήνεται ένα τείχος απέναντι σε πολιτικές που εξομοιώνουν τους πλούσιους με τους μικρομεσαίους όταν πρόκειται να αναληφθούν βάρη. Για πρώτη φορά, εξάλλου, αποδεικνύεται, και με τη δήλωση Μέρκελ πως περιμένει νέα πρόταση από τη Λευκωσία, πως η διατήρηση της εθνικής αξιοπρέπειας δεν έχει μόνο ηθικό εκτόπισμα, αλλά και ουσιαστικό. Στην Κύπρο άκουγαν τα σκυλιά που γάβγιζαν, αλλά δεν τα φοβήθηκαν. Στην Ελλάδα όχι μόνο φοβηθήκαμε τα σκυλιά, αλλά τα βάλαμε και μέσα στο σπίτι, τα πιέσαμε να μας δαγκώσουν κι αφού δεν το έκαναν αυτά, αφήσαμε να το κάνουν η κυβέρνηση και τα διαπλεκόμενα μίντιά μας...

Αυτές τις ημέρες υλοποιείται στην Κύπρο το σενάριο "τί θα γινόταν στην Ελλάδα αν δεν είχαμε ψηφίσει τα μνημόνια". Κι αυτό που συμβαίνει δεν περιποιεί τιμή σε όσους έχουν λυσσάξει τα τελευταία τρία χρόνια να μας απειλούν πως θα επέλθει η εποχή των παγετώνων αν δεν υπακούσουμε σε ό,τι μας ζητούν οι δανειστές. Μπορεί στο τέλος οι κύπριοι να χάσουν, αλλά έχουν σοβαρές πιθανότητες να κερδίσουν γιατί έχουν κάνει το πρώτο βήμα, έχουν αποφασίσει δηλαδή να δώσουν τη μάχη...

Υ.Γ. Ο μπίζνεσμαν αρχιεπίσκοπος της Κύπρου προσφέρει όλη την εκκλησιαστική περιουσία στη διάσωση της χώρας του. Στην Ελλάδα ο μπίζνεσμαν αρχιεπίσκοπος Τζερόνιμο παλεύει για να μη φορολογηθεί καν η εκκλησιαστική περιουσία...  

Το θηρίο θα πεινά όσο συνεχίζουμε να το ταΐζουμε με τις σάρκες μας...

Κανείς δεν ξέρει την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές πού θα καταλήξει η μπίλια στην υπόθεση της Κύπρου. Υπάρχουν, όμως, τρεις πολιτικοί αρχηγοί οι οποίοι δεν πρέπει να αισθάνονται ιδιαιτέρως υπερήφανοι (και) για τις τελευταίες εξελίξεις. Αντιθέτως, οφείλουν να αισθάνονται για ακόμα μια φορά εκτεθειμένοι. Πρόκειται για τη γνωστή τρόικα εσωτερικού, αλλά και προκατόχους της όπως ο ρεζίλης των Παπανδρέου, οι οποίοι καταπίνουν ό,τι τους δίνεται ως εντολή από την τρόικα εξωτερικού χωρίς να πουν ούτε ένα "μα". Εξευτελίζεται, φυσικά, κι ο πρόεδρος της Κύπρου, Ν. Αναστασιάδης, ο οποίος συνεχίζει επιτυχημένα το έργο τής υποτέλειας που ξεκίνησε με το Σχέδιο Ανάν. Αποδεικνύεται, όμως, κυρίως ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι η Κύπρος, η Ελλάδα, η Πορτογαλία ή οποιαδήποτε άλλη χώρα, αλλά το ίδιο το σύστημα, το οποίο είναι τόσο σαθρό που αρκεί ο κίνδυνος κατάρρευσης ενός κράτους 700.000 ψυχών για να ταρακουνηθούν τα χρηματιστήρια όλου του κόσμου. Την ίδια ώρα εκτίθενται, για μια ακόμα φορά, και οι ευρωπαίοι "εταίροι" μας αφού, όπως αποκαλύπτεται από τους διαλόγους τού Eurogroup της Παρασκευής, η  εκβιαστική, στο όριο της χυδαιότητας, συμπεριφορά τους δε διαφέρει σε τίποτα από αυτή μαφιόζων...
Ποιός, εξάλλου, μπορεί να πιστέψει την ελληνική κυβέρνηση όταν ισχυρίζεται πως δεν κινδυνεύουν οι καταθέσεις στις ελληνικές τράπεζες; Ποιά διαβεβαίωσή της, άλλωστε, έχει αποδειχθεί "χαλκέντερη" στο πέρασμα του χρόνου; Ψέματα και, στην καλύτερη περίπτωση, μισές αλήθειες, αυτά μας σερβίρονται τα τελευταία τρία χρόνια, αλλά εμείς φοβόμαστε μήπως ανεβεί η Αριστερά στην εξουσία και οι κομμουνιστές μάς πάρουν τα σπίτια και τις καταθέσεις. Κυβερνιόμαστε από νενέκους, οι οποίοι θα προτιμήσουν να πεθάνουν μετά των νταβατζήδων τους από το να τους κοντράρουν, εξοργιζόμαστε με το φασιστικό χαιρετισμό ενός ανόητου ποδοσφαιριστή, ωστόσο χειροκροτούμε ακόμα εκείνους που βάζουν τα χέρια τους βαθιά στις τσέπες μας, βλέπουμε το πλοίο να πλησιάζει το παγόβουνο αλλά εμείς τρέμουμε να στρίψουμε το καράβι μήπως και υπάρχει άλλο παγόβουνο, πανικοβαλλόμαστε στην πιθανότητα να χάσουμε τα "ωραία μας τα λεφτουδάκια", αλλά δεν κάνουμε τίποτα, απολύτως ΤΙΠΟΤΑ γι' αυτό, υποταγμένοι σε ένα αέναο δόγμα τού σοκ, το οποίο  δεν θα τελειώσει χάρη στην θεία πρόνοια ή σε εθνοσωτήρες παρά μόνο αν αντιδράσουμε έμπρακτα και σε όλες μας τις δραστηριότητες. Σε διαφορετική περίπτωση, η τραγωδία δεν θα σταματήσει ούτε όταν γίνουμε Βουλγαρία, αφού το θηρίο θα εξακολουθεί να πεινά όσο εμείς θα συνεχίζουμε να το τρέφουμε αφειδώς με τις σάρκες μας...  
     

Σχεδιάζουμε το παρελθόν, αδιαφορούμε για το μέλλον...

Οταν κάποιος έλληνας πετυχαίνει στο εξωτερικό, όλοι οι συμπατριώτες του οφείλουμε να είμαστε εθνικώς υπερήφανοι γι' αυτόν. Καμαρώνουμε σαν τα κοκκόρια όταν μαθαίνουμε για κάποιον που προέρχεται από τα μέρη μας κι ο οποίος καταξιώνεται, για παράδειγμα, ως επιστήμονας, καλλιτέχνης, πολιτικός ή αθλητής σε μια άλλη χώρα. Αυτό είναι απολύτως θεμιτό και λογικό. Στην Ελλάδα, όμως, κάνουμε ό,τι μπορούμε για να αποκλείσουμε από την κοινωνική καταξίωση ανθρώπους που υπέπεσαν στο "έγκλημα" να μην έχουν γεννηθεί "ωραίοι ως έλληνες". Τα ανώτατα δικαστήριά μας, μάλιστα, έφτασαν και στο σημείο να ακυρώσουν το νόμο Ραγκούση για την ιθαγένεια, που ήταν ένα πρώτο καλό βήμα προς την κοινωνική ενσωμάτωση. Φαίνεται πως σε αυτήν τη χώρα θέλουμε να έχουμε συμπατριώτες μας βουλευτές στο γερμανικό Κοινοβούλιο, αλλά θεωρούμε ανεπίτρεπτο να χορηγήσουμε την ελληνική υπηκοότητα σε ένα 18χρονο που έχει γεννηθεί και μεγαλώσει στην Ελλάδα. Αντιθέτως, όπως αφήνουν να διαρρεύσει "πατριώτες" πολιτικοί μας σε υπεύθυνα πόστα, θα πρέπει πρώτα να αποδείξουν ότι γνωρίζουν άπταιστα την ελληνική γλώσσα και ιστορία προκειμένου να τους θεωρήσουν έλληνες. Λες κι όλοι οι υπόλοιποι μιλούμε τα ελληνικά σαν τον Εμμανουήλ Κριαρά ή γνωρίζουμε την ελληνική ιστορία καλύτερα κι από τον Παπαρρηγόπουλο...

Η  ελληνική κοινωνία συντηρητικοποιείται πολύ πιο γρήγορα από όσο αφυπνίζεται. Κλείνεται στο καβούκι της αντί να γίνει πιο εξωστρεφής, φοβάται ενώ θα έπρεπε να επαναστατεί, αντί να ενσωματώσει άλλους πολιτισμούς κι άλλους τρόπους σκέψης εξακολουθεί να μηρυκάζει τα αρχαία της τα κάλλη, να ταΐζει μουσακά και τζατζίκι ξελιγωμένους για φολκλόρ τουρίστες και να φορά φουστανέλες όταν δίπλα της η εποχή τρέχει με χίλια. Δεν ισχυρίζομαι πως πρέπει να περιθωριοποιήσουμε τις παραδόσεις μας στο όνομα του καινούριου. Η μετανάστευση, ωστόσο, οι νέες τεχνολογίες και η ευκολότερη μετακίνηση πληθυσμών γενικότερα μας προσφέρουν τη χρυσή ευκαιρία να παρουσιάσουμε ως χώρα ένα διαφορετικό πρόσωπο, το οποίο δεν θα πετά στα σκουπίδια την πολιτιστική της κληρονομιά αλλά δεν θα τη βλέπει σαν τοτέμ που δεν επιδέχεται αλλαγών και, ταυτοχρόνως, θα δίνει τη δυνατότητα στους ανθρώπους που βρίσκονται σήμερα στο περιθώριο για διάφορους λόγους να δημιουργήσουν δίχως να απολογούνται για προσβολή ιερών κι οσίων ή να χρειάζεται να αποδεικνύουν ότι δεν είναι ελέφαντες. Αυτή η χώρα χρειάζεται περισσότερη ελευθερία και δημοκρατία, όχι κι άλλο σκοταδισμό κι ολιγαρχία...

Η εποχή των κουτσαβάκηδων...

Οι κουτσαβάκηδες, οι ψευτόμαγκες δηλαδή που μπερδεύουν την περπατησιά τους με το αντριλίκι τους, δεν είναι νέο φρούτο στην Αθήνα. Είχε εμφανιστεί από την εποχή τού Όθωνα. Αναβιώνει, όμως, στις ημέρες μας κι όχι μόνο από τους συνήθεις υπόπτους χρυσαυγίτες. Το στιλ "Κασιδιάρης", το μάτσο αρσενικό το οποίο περπατά κι αφήνει πίσω του τόνους μισαλλόδοξης σκόνης, που τόσο γοητεύει αρκετούς μεταξύ τού λούμπεν προλεταριάτου έχει ήδη γίνει αντικείμενο αντιγραφής κι από εκπροσώπους τού πολιτικού κατεστημένου, οι οποίοι βλέποντας τον κοινωνικό όλεθρο να πλησιάζει όλο και πιο κοντά προσπαθούν με σπασμωδικές κινήσεις να πείσουν τους ψηφοφόρους τους πως αυτοί δεν είναι "φλώροι" όπως άλλοι συνάδελφοί τους και δεν έχουν κανένα πρόβλημα να χτυπήσουν κάποιον άλλο ή να συναινέσουν σε χειροδικίες που μπορεί να ικανοποιούν μέρος τού εκλογικού σώματος, το οποίο περισσότερο από όλα διψά για αίμα στην αρένα παρά για δικαιοσύνη...

Δεν είναι, επομένως, τυχαίο ότι τρεις βουλευτές της ΝΔ (Μ. Κεφαλογιάννης, Γ. Ιωαννίδης, Γ. Καράμπελας) κι ένας του ΠΑΣΟΚ (Δ. Κρεμαστινός) καταψήφισαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την άρση τής ασυλίας τού Ηλ. Κασιδιάρη για τη χειροδικία του σε βάρος τής Λ. Κανέλλη σε τηλεοπτική εκπομπή. Αυτοί οι τέσσερις βουλευτές δεν είναι απαραιτήτως φασίστες, ακροδεξιοί, μισογύνηδες ή οπισθοδρομικοί. Προσπαθούν, απλώς, να πάνε μαζί με το κύμα κι όχι κόντρα σε αυτό, να μην τους ξεβράσει κι όταν η θάλασσα ηρεμήσει να βρίσκονται με την πλευρά των νικητών που θα έχουν επιζήσει της τρικυμίας. Προκειμένου να τα καταφέρουν το βρίσκουν λογικό να θωπεύουν ένα ακροατήριο που αρκείται στη "χαλάρωση" μέσω της βίας, το οποίο ικανοποιείται με την αυτοδικία επί δικαίους κι αδίκους και είναι έτοιμο να στείλει στο εκτελεστικό απόσπασμα τον πρώτο αποδιοπομπαίο τράγο που θα βρει στο πέρασμά του. Υπάρχει εκεί έξω πολύς κόσμος που θα ήθελε να έβλεπε, εκείνο το πρωινό τού Ιουνίου, τη Λ. Κανέλλη να πέφτει αιμόφυρτη στο τηλεοπτικό πλατό κι από πάνω της το "γενναίο πολέμιο του συστήματος" Ηλ. Κασιδιάρη να καμαρώνει για το "αριστούργημά" του. Όλα τα προσωπικά απωθημένα, ενοχές και υστερήσεις θα εξαφανίζονταν και το καλό θα είχε νικήσει το κακό, σε μια μάχη όμως που δεν πρόκειται ποτέ να διεξαχθεί στην πραγματικότητα γιατί είναι πολύ απλοϊκή για να συμβεί...
 

Ο Σαμαράς αυτοπυροβολήθηκε, αλλά ψάχνει να βρει ποιός τον πυροβόλησε...

Οι μισθοί και οι συντάξεις μειώνονται, οι φόροι αυξάνονται, το κράτος πρόνοιας εξαλείφεται, η πλειονότητα των ελλήνων είτε βρίσκεται στην ανεργία είτε φεύγει στο εξωτερικό προκειμένου να επιβιώσει και η δημόσια περιουσία ξεπουλιέται στο γιουσουρούμ για ένα κοστούμ. Κατά τα άλλα, σύμφωνα με το γνωστό "βαθύ" αναλυτή Αντ. Σαχλαμαρά, η κοινωνία δηλητηριάζεται από την άκρα αριστερά και την άκρα δεξιά. Αλίμονο, πάντως, αν πίστευα ότι ο πρωθυπουργός μας πιστεύει αυτά που λέει για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Απλώς, προσπαθεί να κερδίσει χρόνο την ώρα που η τρόικα ζητά κι άλλο αίμα στην αρένα. Τα πράγματα, άλλωστε, είναι λιγότερο περίπλοκα από όσο φαίνονται: η ελληνική κοινωνία δηλητηριάζεται από τις ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές, οι οποίες για να επιβληθούν χρησιμοποιείται ο κρατικός αστυνομικός αυταρχισμός κι ο ιδιωτικός των ακροδεξιών μορφωμάτων, που κερδίζουν ολοένα και περισσότερο έδαφος...
Ο Αντ. Σαχλαμαράς θα μπορούσε σήμερα να είναι το απόλυτο αφεντικό στην πολιτική σκηνή τής χώρας, αν είχε το θάρρος να επιμείνει στην αρχική του τοποθέτηση πως το μνημόνιο σκοτώνει την πραγματική οικονομία. Κι αυτό όχι γιατί είχε δίκιο στο μείγμα τής πολιτικής που πρότεινε και το οποίο απάλλασσε τον πλούτο από την υποχρέωσή του να φορολογηθεί, αλλά γιατί είχε εντοπίσει πως οι πολιτικές λιτότητας είναι φάρμακο που σκοτώνει, ειδικώς σε περίοδο ύφεσης. Ο σημερινός πρωθυπουργός, όμως, προτίμησε τον εύκολο δρόμο τού συμβιβασμού με τα εγχώρια και ξένα αφεντικά προκειμένου να πραγματοποιηθεί το όνειρό του να γίνει ένοικος του Μεγάρου Μαξίμου. Προτίμησε, δηλαδή, την εφήμερη δόξα και να βάλει στο παιχνίδι την Αριστερά και την ακροδεξιά από το να αποδειχθεί ο μόνος πολιτικός για τον οποίο ο λόγος του είναι δέσμευση. Αν σήμερα, επομένως, νιώθει καυτή την ανάσα τού Αλέξη Τσίπρα δεν έχει παρά τον εαυτό του να κατηγορήσει κι όχι τη "δηλητηριασμένη" πραγματικότητα που κι ο ίδιος συνετέλεσε ώστε να δημιουργηθεί... 

 

Το Δημόσιο των ελλήνων ολιγαρχών...

Η πιο βολική απάντηση για τις ελίτ στο ερώτημα για το ποιός ευθύνεται για τη χρεοκοπία τής χώρας είναι η υπόδειξη με το δάχτυλο του δημόσιου τομέα. Πράγματι, το Δημόσιο είναι γραφειοκρατικό, δυσλειτουργικό, υπερδιογκωμένο κι εν πολλοίς ελλειμματικό. Αυτό, όμως, που δε μας εξηγούν οι κήνσορες της δήθεν επιχειρηματικότητας είναι το ποιός ωφελήθηκε περισσότερο από αυτήν τη στρέβλωση. Το εξαγορασμένο με μια καλή θεσούλα ή εξυπηρετησούλα πόπολο, το οποίο προτίμησε να μετατραπεί σε πελάτης από πολίτης, ή μήπως μια μικρή ομάδα 300 οικογενειών, οι οποίες στήριξαν τον πλούτο τους στην άμεση διαπλοκή τους με το δημόσιο χρήμα; Πόσοι έλληνες ολιγάρχες μπορούν σήμερα να ισχυριστούν με καμάρι πως ο πλούτος τους οφείλεται σε κάποια καινοτόμο ιδέα τους κι όχι στις υπόγειες συναλλαγές τους με την πολιτική εξουσία και τα "μακροβούτια" τους στο δημόσιο ταμείο; Πόσες τράπεζες δικαιούνται να "κλαίγονται" για τα αποθεματικά τους όταν τις "καλές" εποχές δανείζονταν φτηνά, αλλά δάνειζαν το Δημόσιο ως κοινοί τοκογλύφοι;...

Οι νεοφιλελεύθεροι έχουν δίκιο όταν ισχυρίζονται πως το κράτος δεν είναι δυνατό να είναι επιχειρηματίας ούτε ο "πατερούλης" που θα τραβά τους πάντες από το χέρι, είτε το θέλουν είτε όχι. Οι ίδιοι, βεβαίως, επικαλούνται αυτό το επιχείρημα γιατί ρέπουν προς την ασυδοσία, στη χωρίς έλεγχο και με κάθε κόστος για τις ζωές των περισσοτέρων απληστία. Το κράτος οφείλει, ωστόσο, να ρυθμίζει και να ελέγχει αυστηρά την τήρηση των κανόνων τού παιχνιδιού και να εξυπηρετεί το ίδιο κοινωνικές ανάγκες, να παρέχει ίσες ευκαιρίες ανέλιξης και να διατηρεί στην κατοχή του κερδοφόρες επιχειρήσεις που ενδεχομένως να μην ταυτίζονται με κάποιο κοινωνικό αγαθό, ωστόσο είναι απαραίτητες προκειμένου να καλύπτονται ελλείμματα που προκύπτουν από μη κερδοσκοπικές δραστηριότητες. Γι' αυτό κι όποιος πολιτικός ή όποιος άλλος διορισμένος τεχνοκράτης υποστηρίζει πως πρέπει να ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα παραδέχεται εμμέσως τη δική του ανικανότητα να διοικήσει μακριά από διαπλεκόμενες εξαρτήσεις και ρουσφετολογικές εξυπηρετήσεις. Το πρόβλημα, επομένως, σε μια τέτοια περίπτωση δεν είναι το κράτος, αλλά αυτοί που έχουν επιλεγεί να το κυβερνήσουν... 

Θυσίασαν μια γενιά για να σώσουν τις τράπεζες, αλλά δεν αλλάζουν πολιτική...

"Θυσιάσαμε μια γενιά για να σώσουμε τις τράπεζες". Ποιός το είπε; Η Αλέκα Παπαρήγα, ο Αλέξης Τσίπρας ή ο...Μ. Σουλτς, ο γερμανός πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου, που όταν είχε επισκεφτεί τη χώρα μας τον περασμένο Μάιο μας απειλούσε πως αν ψηφίσουμε πολιτικές που σώσουν τους νέους και θυσιάζουν τις τράπεζες θα είμαστε ανεγκέφαλοι οι οποίοι θα βγάλουμε την Ελλάδα από την ευρωζώνη; Κι όμως, είναι ο Μ. Σουλτς που έκανε την παραπάνω δήλωση, άλλος ένας της συνωμοταξίας των τροϊκανών που ναι μεν παραδέχεται ότι οι σχεδιασμοί τους έφεραν τον όλεθρο, αλλά "τί να κάνουμε τώρα, μια ψυχή που είναι να ΄βγει ας βγει μια ώρα αρχύτερα"...
Η Ευρώπη σπατάλησε 700 δισεκατομμύρια ευρώ για να διασώσει το τραπεζικό της σύστημα, όταν το ίδιο ποσό θα μπορούσε να χορηγηθεί στους πιο αδύναμους των ευρωπαϊκών κοινωνιών, όχι με τη μορφή τζόκερ ή μάννα εξ ουρανού, αλλά μέσω της εκπαίδευσης και της δημιουργίας θέσεων εργασίας, οι οποίες θα διασφαλίζουν την ωρίμανση πολιτών κι όχι την εξαγορά πελατών. Σε κανένα νόμο τής φυσικής δεν είναι γραμμένο ότι σε περίπτωση κατάρρευσης του καπιταλισμού-καζίνου οι φορολογούμενοι οφείλουν να δίνουν γη και ύδωρ για τη σωτηρία των τραπεζιτών. Αυτή η επιλογή ήταν καθαρώς πολιτική απόφαση ανθρώπων που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο βρίσκονται στο "pay roll" χρηματοπιστωτικών οργανισμών που όταν καταρρέουν λόγω της απληστίας τους θυμούνται τα ευεργετήματα του σοσιαλισμού...
Από τη στιγμή, επομένως, που οι τεχνοκράτες των Βρυξελλών παραδέχονται τα σφάλματά τους, ας κάνουν ένα βήμα παραπέρα κι ας αποδείξουν στην πράξη ότι μπορεί να υπάρξει και μια άλλη Ευρώπη, στην οποία οι λαοί δεν θα παλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί, αλλά για την περαιτέρω διεύρυνση της κοινωνικής δικαιοσύνης. Σε διαφορετική περίπτωση, ας μας απαλλάξουν αυτοί οι "κύριοι" τουλάχιστον από την υποκρισία τους...   

Θα "αναπνέουμε" χρυσό με τσέπες γεμάτες με αέρα κοπανιστό...

Οσοι αντιτίθενται σε επενδύσεις ή..."επενδύσεις" δεν είναι πάντοτε αθώες περιστερές που ενδιαφέρονται αποκλειστικώς για το περιβάλλον ή για το δημόσιο συμφέρον. Αν θέλετε, τις περισσότερες φορές ή και οι περισσότεροι είναι άνθρωποι που θίγονται τα ατομικά τους συμφέροντα και προκειμένου να αποκτήσουν τη λαϊκή επιδοκιμασία επικαλούνται υπέρτερα αγαθά. Αυτή είναι και η περίπτωση με τα περίφημα μεταλλεία χρυσού στη Χαλκιδική, για χάρη των οποίων και "φυσικά" της ανάπτυξης θα καταστραφεί ένα ολόκληρο δάσος. Η πλειονότητα των κατοίκων που διαμαρτύρεται έχει τους δικούς της ιδιοτελείς λόγους για να το κάνει. Οσο κουτοπόνηρα, ωστόσο, κι αν είναι τα κίνητρά τους άλλο τόσο κουτοπόνηρα είναι και τα κίνητρα των επιχειρηματιών που δραστηριοποιούνται στην περιοχή και οι οποίοι χρησιμοποιούν την αστυνομία, τα μίντια, ακόμα και τον πρωθυπουργό τής χώρας για να αποκομίσουν υπερκέρδη από μία επένδυση από την οποία η Ελλάδα και οι εργαζόμενοί της δεν έχουν παρά ελάχιστα να αποκομίσουν...

Σαφώς και πρέπει να απεμπλακεί η επιχειρηματικότητα από τη γραφειοκρατία και τη δαιμονοποίηση. Δεν είναι έγκλημα να επενδύεις, είναι ωστόσο κακουργηματικό επικαλούμενος τη δημιουργία μερικών θέσεων εργασίας να γράφεις στα παλιά σου τα παπούτσια όλα τα υπόλοιπα. Ο άνθρωπος αναπνέει με οξυγόνο, όχι με χρυσό γι' αυτό και δεν θα έχει κανένα νόημα να έχει πολύτιμα μέταλλα στις τσέπες του αν βρίσκεται στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου με αναπνευστήρα γιατί θα έχει καταστρέψει όλα τα δάση. Λένε, επίσης, πως το Αιγαίο και το Ιόνιο είναι θάλασσες γεμάτες πετρέλαιο και φυσικό αέριο. Και τί θα γίνει δηλαδή; Θα σπείρουμε δεξαμενές και τάνκερ στα ομορφότερα νησιά τού κόσμου για να παίρνουμε ως χώρα ένα ελάχιστο ποσοστό από τα υπερκέρδη ξένων πολυεθνικών;...
Οι υπέρμαχοι των με κάθε κόστος επενδύσεων ισχυρίζονται πως η χώρα χρειάζεται χρήματα άμεσα. Αν δεν κάνω λάθος, όμως, τα πρώτα έσοδα από τον ορυκτό πλούτο δεν θα έρθουν νωρίτερα από μια δεκαετία από τώρα. Αντί, ωστόσο, η κυβέρνηση να προχωρά σε κινήσεις που θα γεμίσουν το δημόσιο ταμείο σήμερα, φορολογώντας το μεγάλο κεφάλαιο για παράδειγμα όπως του αρμόζει, ονειρεύεται Ελ Ντοράντο και για να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα φυλακίζει και ρίχνει χημικά ακόμα και σε ανήλικους. Πλούτος υπάρχει και τώρα σε αυτήν τη χώρα, δεν υπάρχει λόγος να της αποστερήσουμε τις ομορφιές της μόνο και μόνο για να γίνουν οι πλούσιοι πλουσιότεροι την ώρα που οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι...

Αφού έχουν βρει "παπάδες" γιατί να μη σφάξουν δέκα εκατομμύρια;

Κι εμείς που πιστέψαμε (λέμε τώρα!) πως έχει αλλάξει το κλίμα τί θα απογίνουμε; Πού χάθηκε πάλι η Ελλάδα που είχε ανακτήσει την αξιοπιστία της χάρη στις κοπιώδεις προσπάθειες της τρόικας εσωτερικού, η Ελλάδα που δε βυθίστηκε στην «αναρχία» τής Αριστεράς, η Ελλάδα τής ευθύνης; Γιατί ενώ το κράτος δεν παραδόθηκε στους ανεγκέφαλους μαρξιστές που, άκουσον άκουσον, θέλουν δίκαιη αναδιανομή τού πλούτου κι όχι λιτότητα επί λιτότητα, η τρόικα εξωτερικού δεν έχει μετακινηθεί ούτε σπιθαμή από τις ακραίες επιλογές της, μολονότι έχει παραδεχθεί ότι έκανε κάποια «λαθάκια» στο πρόγραμμά της;

Τα ερωτήματα προφανώς και είναι ρητορικά, όπως και τα ακόλουθα. Αν είχατε βρει κάποιον στον οποίο θα φορτώνατε όλες σας τις αμαρτίες κι εκείνος σας έλεγε «σφάξε με κι άλλο αγά μου να αγιάσω» τί θα κάνατε; Θα τον απαλλάσσατε από το μαρτύριο, λέγοντάς του πως κανείς δεν είναι τέλειος, ή θα τον αφήνατε να χαροπαλεύει με τις τύψεις του και θα τον εκμεταλλευόσασταν μέχρι να αδειάσουν από αίμα οι φλέβες του; Γιατί, επομένως, οι δανειστές μας να μη μας απειλούν ξανά με διακοπή των δόσεων, αν δεν εφαρμόσουμε στο ακέραιο όσα δεινά έχουν συμφωνήσει οι κυβερνήσεις μας να υποστεί ο λαός; Αφού έχουν βρει «παπάδες»- τους Αντ. Σαχλαμαρά, Β. Βενιζέλο και Φ. Κουρέλη- γιατί να μην θάψουν δέκα εκατομμύρια ψυχές;…

Η πολιτική υποταγής που ακολουθεί αυτή η κυβέρνηση είναι αδιέξοδη, εκτός αν θεωρούμε διέξοδο τη Βουλγαρία και τη Λετονία. Θα βρεθεί, επίσης, σε αδιέξοδο οποιαδήποτε κυβέρνηση σπεύσει να αμβλύνει τις γωνίες προκειμένου να καλοπιάσει τους νοικοκυραίους που σε λίγο δεν θα έχουν νοικοκυριό για να νοιαστούν. Από την αρχή αυτού του Γολγοθά δεν υπήρχε άλλη λύση από τη σύγκρουση με τον κρατούντα νεοφιλελευθερισμό. Όταν ο άλλος σε απειλεί με γενοκτονία, εσύ δεν του απαντάς «να το συζητήσουμε», αλλά τον πιάνεις από το λαιμό κι αν χρειαστεί του τον στρίβεις κιόλας. Κι αν αυτό το θεωρείτε πολύ νοσηρό για τα εκλεπτυσμένα γούστα σας, αναλογιστείτε πως σε διαφορετική περίπτωση θα είναι με το δικό σας κεφάλι που κάποιοι θα ξεγελούν την ακόρεστη πείνα τους για κέρδος κι εξουσία…   

Ο σοσιαλισμός δεν πεθαίνει μαζί με τους σημαιοφόρους του...

Ποιοί είναι, αλήθεια, οι πραγματικά σπουδαίοι ηγέτες; Εκείνοι που κυβερνούν επί δεκαετίες; Οσοι παραμένουν δημοφιλείς ανάμεσα στους υπηκόους τους όσα χρόνια κι αν περάσουν; Οχι! Σπουδαίοι ηγέτες είναι αυτοί που όταν έρθει η ώρα να αποσυρθούν, για διάφορους λόγους, από την κεντρική σκηνή έχουν αφήσει πίσω τους έργο το οποίο διαθέτει στοιχεία διαχρονικότητας και δεν εξαρτάται η επιβίωσή του από τη δική τους βιολογική παρουσία. Οποιος αφήνει πίσω του μια καλοκουρδισμένη μηχανή, δε χρειάζεται να την οδηγεί εφ' όρου ζωής, από τη στιγμή που θα έχει δημιουργήσει τις αναγκαίες προϋποθέσεις για να λειτουργεί ακόμα και στον αυτόματο πιλότο. Σε αυτό το πλαίσιο, μόνο ο χρόνος θα δείξει αν ο Ούγκο Τσάβες ήταν ένας πραγματικός ηγέτης, που έφερε το σοσιαλισμό στη Βενεζουέλα κι ενέπνευσε δικαίως εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, ή ήταν απλώς ένας ακόμα λαϊκιστής που φτιασίδωνε τη ματαιοδοξία και μεγαλομανία του χάρη στο σπουδαίο επικοινωνιακό του χάρισμα...
Οπως κι αν έχει, είναι δύσκολο να υπερασπίζεσαι το σοσιαλισμό σε έναν κόσμο που έχει ποντάρει τα πάντα στον καπιταλισμό. Και είναι, επίσης, φυσιολογικότατο ένας άνθρωπος με τόσο έντονη προσωπικότητα όπως ο εκλιπών πρόεδρος της Βενεζουέλας να χαρακτηρίζεται από αντιφάσεις. Μόνο οι μετριότητες έχουν άλλωστε ένα πρόσωπο, το οποίο επιδεικνύουν με καμάρι δίχως να καταλαβαίνουν ότι προδίδουν με αυτόν τον τρόπο την αδυναμία τους να σκέφτονται πέρα από το συνηθισμένο. Δεν ξέρω, επίσης, αν ο Ούγκο Τσάβες πέθανε από φυσιολογικά αίτια ή αν ο θάνατός του ήταν στην ουσία μια δολοφονία. Το μόνο βέβαιο είναι ότι πολλοί θιασώτες τής κοινωνίας τού ατομικισμού και της οικονομίας τής αρπαγής με κάθε κόστος χάρηκαν από την απώλεια ενός πολιτικού που συγκινούσε το λαό γιατί του έλεγε το αυτονόητο: πως δεν υπάρχει τίποτα ιερότερο σε αυτήν τη γη από την ανθρώπινη επιθυμία για ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη...
Δεν αναζητώ ούτε ήρωες ούτε δαίμονες. Η ζωή είναι μια πολύ πιο σύνθετη διαδικασία από αυτή που μπορεί να οριοθετηθεί από τα σύμβολα. Προφανώς, όμως, ορισμένοι άνθρωποι δικαιούνται του σεβασμού μας περισσότερο από κάποιους άλλους κι αυτό το οφείλουν στην πορεία τους σε αυτόν τον πλανήτη, από τον οποίο είμαστε όλοι περαστικοί. Είναι πολύ νωρίς για να αποτιμηθεί το έργο τού Ούγκο Τσάβες. Στα γνήσια δάκρυα ωστόσο του βενεζουελάνικου λαού, ο οποίος εξέλεξε τον πρόεδρό του ακόμα κι όταν ήταν ετοιμοθάνατος, αποκαλύπτεται η ευγνωμοσύνη του για την επανάσταση που έγινε κι ο φόβος του πως κάποιοι μπορούν να του τη στερήσουν. Οσο υπάρχουν, όμως, άνθρωποι που δεν αποδέχονται την αδικία ως νόμο τής φύσης και δυσφορούν στην θεοποίηση του κέρδους οι ιδέες που πρέσβευε ο Ούγκο Τσάβες δεν κινδυνεύουν να χαθούν, όπως δε χάθηκαν όταν οι πληρωμένοι φονιάδες εκτελούσαν τον Τσε Γκεβάρα ή τον Σαλβαδόρ Αλιέντε. Ο σοσιαλισμός είναι συνεχής αγώνας, μια υπόσχεση που πρέπει να τηρείται καθημερινώς. Κι όταν οι σημαιοφόροι του γονατίζουν, εκεί βρίσκονται εκατομμύρια ψυχές για να σηκώσουν ψηλά τα τίμια λάβαρα πριν λερωθούν από τη βρομιά τής απληστίας και τη δυσωδία που αναδύει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο...    

Στην Ελλάδα θα μείνουν μόνο οι χειροκροτητές των αρχηγών...

Η ελίτ αυτής της χώρας, διαμέσου ενός από τους πιο πιστούς εκπροσώπους της, του διοικητή τής Τραπέζης τής Ελλάδος, ισχυρίζεται πως έχουμε διανύσει το 70% της πορείας προς τη σωτηρία μας, αλλά μένει ένα 30% ακόμα που θα είναι και το πιο επώδυνο. Τί κάνει δηλαδή; Προσφέρει στο πόπολο τα πιο αποτελεσματικά ναρκωτικά για να τον κρατά μαντρωμένο, την ελπίδα και το φόβο, αυτόν το θανατηφόρο συνδυασμό για την ελεύθερη σκέψη η οποία γεννά κάθε επαναστατική κίνηση. Την ίδια ώρα, η ελίτ καλεί τον ελληνικό λαό να στοιχηθεί πίσω από την κυβέρνησή του ώστε όλοι μαζί να βγάλουμε τη χώρα από το τούνελ. Ωραία όλα αυτά, αλλά υπάρχει μια βασική προϋπόθεση: λαός και Κολωνάκι να παλεύουν για τον ίδιο στόχο, μόνο που αυτό κάθε άλλο παρά ισχύει...

Ο στόχος τής ελίτ, εγχώριας και διεθνούς, είναι η φτωχοποίηση σε επίπεδο Βουλγαρίας ή Λετονίας των εργαζομένων ώστε να γίνουν πιο "ανταγωνιστικά" τα προϊόντα της. Με λίγα λόγια ψάχνει για δούλους χωρίς πολλές απαιτήσεις παρά έναν πενιχρότατο μισθό ώστε να αβγατίσουν λίγοι τις περιουσίες τους, οι οποίες έχουν θιγεί ελάχιστα έως καθόλου από την κρίση. Πώς είναι δυνατό, ωστόσο, ο λαός να θέλει να στηρίξει μια τέτοια προσπάθεια, στο όνομα και της καταπολέμησης της ανεργίας, όταν ο πραγματικός στόχος πρέπει να είναι η αναδιανομή τού πλούτου μέσα από μια δίκαιη φορολόγηση, απονομή δικαιοσύνης και παροχή ίσων ευκαιριών για να ορθοποδήσουν οι σημερινοί διωκόμενοι του συστήματος; Σε αυτό το πλαίσιο, όντως υπάρχει ανάγκη για ενότητα, για λαϊκή ενότητα όμως απέναντι σε πολιτικές που σκοτώνουν και οι οποίες επιβάλλονται με τρομοκράτηση, αυταρχισμό κι αρκετές δόσεις βίας. Σε διαφορετική περίπτωση, ολοένα και θα αυξάνεται ο αριθμός των προικισμένων ανθρώπων που θα καταφεύγουν στο εξωτερικό για ένα αξιοπρεπές κομμάτι ψωμί και στην Ελλάδα θα μείνουν μόνο οι χειροκροτητές αρχηγών και οι λακέδες κάθε εξουσίας...  

Στην Πορτογαλία οι λούμπεν προλετάριοι δε βομβαρδίζονται με ψευτοδιλήμματα...

Οι συγκρίσεις μάς βοηθούν να εξάγουμε συμπεράσματα, υπό έναν πολύ σημαντικό όμως όρο: πως δε συγκρίνουμε ντομάτες με πατάτες γιατί σε μια τέτοια περιπτωση κινδυνεύουμε να παγιδευτούμε σε λεπτομέρειες που δε συνάδουν με την πραγματικότητα. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, για παράδειγμα, το σαββατοκύριακο πολλοί αντιπαρέθεταν επί ίσοις όροις τη μεγαλειώδη διαδήλωση στη Λισαβόνα κατά της λιτότητας με την υποδοχη ήρωα που επιφύλαξαν στο ρεζίλη των Παπανδρέου μερικές δεκάδες αμετανόητοι πασόκοι, που πρώτα θα τους φύγει η ψυχή και μετά θα σταματήσουν να λατρεύουν τους Παπανδρέου σα να ήταν η επί γης επιβεβαίωση ότι υπάρχει θεός. Το ΠΑΣΟΚ είναι το κόμμα που ταυτίστηκε με τη μεταπολίτευση, επομένως είναι λογικό να εξακολουθούμε να υφιστάμεθα την παρουσία σταγονιδίων τού πασοκισμού. Το ότι, βεβαίως, πολύ δύσκολα θα συγκεντρώνονταν στην Αθήνα ένα εκατομμύριο ψυχές και μάλιστα σαββατιάτικα για να διαμαρτυρηθούν για τη φτωχοποίησή τους είναι ένα σοβαρότατο ζήτημα, το οποίο όμως είναι πολύ βαθύτερο από τον ασυγκράτητο θαυμασμό για έναν αποτυχημένο με διάσημο επώνυμο...
Συνεχώς αναρωτιόμαστε γιατί οι έλληνες, σε αντίθεση με τους πορτογάλους, τους ισπανούς και τους ιρλανδούς, δεν έχουμε εξεγερθεί σε βάρος τής υποδούλωσής μας. Προφανώς το λούμπεν προλεταριάτο δε μπορεί να αποκτήσει ταξική συνείδηση από τη μία ημέρα στην άλλη. Κι αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ αν καλείται κάθε φορά να δίνει απαντήσεις σε ερωτήματα που δεν τον αφορούν άμεσα. Αλήθεια, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία ή στην Ιρλανδία οι κυβερνήσεις τους και τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης βομβάρδισαν ποτέ τους πολίτες τους με ψευτοδιλήμματα όπως "λιτότητα ή ευρώ" ή δαιμονοποίησαν την αντιπολίτευση σε βαθμό που να νομίζεις πως έρχεται το τέλος τού κόσμου σε περίπτωση εκλογής της; Οι λούμπεν προλετάριοι είναι λούμπεν όπου γης. Πουθενά, όμως, δεν δέχτηκαν την πλύση εγκεφάλου που υπέστησαν στα καθ' ημάς... 

Αν δε μπορούν να μας σώσουν, γιατί δε βγάζουν τουλάχιστον το σκασμό;

Δεν είμαι υποστηρικτής τού πολιτικού ορθολογισμού. Αντιθέτως, τον θεωρώ μια από τις χειρότερες μορφές φασισμού από τη στιγμή που περιορίζει την ανθρώπινη σκέψη σε στερεότυπα έκφρασης και συμπεριφοράς, τα οποία αύριο ενδεχομένως να είναι λίγο ή πολύ ξεπερασμένα. Ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι γουστάρει χωρίς να κινδυνεύει να υποστεί συνέπειες νόμων οι οποίοι έχουν σχεδιαστεί για να σκεπάζουν τα κόμπλεξ των κατά καιρούς κυβερνώντων. Ο καθένας, όμως, που θέλει να έχει δημόσιο λόγο στη σύγχρονη εποχή, που αυτό είναι πιο εύκολο από ποτέ, οφείλει να βουτά πέντε και δέκα φορές τη γλώσσα του στο μυαλό του πριν εκστομίσει ό,τι θέλει  να εκστομίσει. Κι οφείλει, επίσης, να το γνωρίζει, αν δεν το κάνει συνειδητά μόνο και μόνο για να δημιουργήσει ντόρο γύρω από το όνομά του, ότι είναι δικαίωμά του να θεωρεί το νεοφιλελευθερισμό θείο δώρο, αλλά είναι ντροπή να υποβιβάζει την ανθρώπινη ζωή στα δικά του χαμηλά μέτρα μόνο και μόνο για να κρύψει τις πραγματικές αιτίες τού κακού...
Γιατί δε μας λέει, για παράδειγμα, ο "πολύς" Θ. Τζήμερος ποιός πραγματικά φταίει που οι φοιτητές τής Λάρισας κάηκαν από μαγκάλι γιατί δεν είχαν χρήματα να αγοράσουν πετρέλαιο; Ποιός ευθύνεται για τη φτωχοποίηση της πλειονότητας των ελλήνων; Ποιός θα πρέπει να λογοδοτήσει που οι έλληνες δεν απολαμβάνουν μιας στοιχειωδώς καλής παιδείας, αλλά επαφίενται στο προσωπικό τους ταλέντο και στο μεράκι των καθηγητών τους; Μέσα στη νεοφιλελεύθερη αναλγησία του ο Θ. Τζήμερος έχει απόλυτο δίκιο. Τα πάντα είναι θέμα παιδείας, από τις πρακτικές και θεωρητικές γνώσεις που αποκτάς μέχρι τον τρόπο που συμπεριφέρεσαι και διαλέγεις να πολιτεύεσαι στη ζωή σου. Αφού τύποι όπως αυτός, νεκρόφιλα πολιτικά εκτρώματα, δε μπορούν να μας σώσουν γιατί δε βγάζουν τουλάχιστον το σκασμό; Γιατί θα πρέπει σε καθημερινή βάση να μας εκδηλώνουν πόσο μισούν το λαό και πόσο ανώτερη θεωρούν τη δική τους φυλή των άπληστων αρπακτικών, που το μόνο που σκέφτονται από την ώρα που θα ξυπνήσουν μέχρι την ώρα που θα πέσουν για ύπνο είναι το πώς θα αποκομίσουν περισσότερα κέρδη; Αυτοί οι άνθρωποι είναι πολύ έξυπνοι, σπουδαγμένοι και πλούσιοι για να πεθάνουν από μαγκάλι. Τους είναι, όμως, και πολύ δύσκολο να ζήσουν με αξιοπρέπεια....