Χίλιες φορές δεξιός παρά "αριστερός τής ευθύνης"...

Τί είναι η πολιτική, τί είναι το ζουμί της; Είναι, απλώς, η διαχείριση της καθημερινότητας, χωρίς την ανάληψη πρωτοβουλιών που θα αλλάζουν τα κακώς κείμενα και θα βελτιώνουν ό,τι μένει στάσιμο; Ή, μήπως, είναι το ακριβώς αντίθετο, η υλοποίηση δηλαδή ενός μακροπρόθεσμου πλάνου το οποίο δεν θα εξαρτάται από τη βούληση των οικονομικώς ισχυρών, την ικανοποίηση μικροκομματικών ωφελημάτων και το λαϊκισμό; Με λίγα λόγια, τί χρειαζόμαστε περισσότερο ως κοινωνία, τους λογιστές που μετρούν σταγόνα σταγόνα το λάδι και το ξύδι για να μη μείνει παραπονεμένη η φράου Μέρκελ ή τους οραματιστές που θα γκρεμίσουν ένα σύστημα που αυτοεξευτελίζεται με την πρώτη ευκαιρία, όπως συμβαίνει στην προκαταρκτική επιτροπή για τη Λίστα Λαγκάρντ, και θα δημιουργήσουν στην θέση του μια χώρα η οποία δεν θα αποτελείται από πελάτες αλλά από πολίτες;
Ας θέσουμε, επιτέλους, τις προτεραιότητές μας στη σωστή τους διάσταση κι ας απομακρύνουμε από την εξουσία εκείνους που αντί για αναδιανεμητική πολιτική σχεδιάζουν χαράτσια, αντί για αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου και των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας ψαλιδίζουν μισθούς και συντάξεις κι αντί για έμφαση στην παιδεία, στην καινοτομία και στην αναγέννηση της αγροτικής και βιοτεχνικής οικονομίας εξορίζουν τα δυνατότερα μυαλά μας στο εξωτερικό για να βρίσκουν χώρο να αναπνέουν οι μετριότητες και οι φαύλοι...
Στο ποδόσφαιρο υπάρχει ένας πολύ απλός κανόνας: για να σκοράρεις, πρέπει πρώτα να βγεις στην επίθεση. Οσο μένεις ταμπουρωμένος στην άμυνα και δεν ξεμυτίζεις ούτε για να οργανώσεις μια στοιχειώδη αντεπίθεση στο μόνο που μπορείς να ελπίζεις είναι στην αστοχία τού αντιπάλου. Το ίδιο συμβαίνει και με την τρόικα εσωτερικού. Πείτε μου εσείς ποιό θέμα από όσα κατά καιρούς συζητά με την τρόικα εξωτερικού έχει τεθεί από την ίδια; Μονίμως διατάσσεται να εφαρμόζει πολιτικές που της θέτουν οι δανειστές μας και τις οποίες αρκείται στο να καμουφλάρει επικοινωνιακώς βαφτίζοντας το κρέας ψάρι, όπως συνέβη με το χαράτσι στα ακίνητα.
Κι αν ο Αντ. Σαχλαμαράς κι ο Β. Βενιζέλος κουβαλούν στην πλάτη τους το άγος τής μεταπολίτευσης, ως ηγέτες των δύο κομμάτων που μονοπώλησαν την εξουσία τα τελευταία 40 χρόνια, ο Φ. Κουρέλης γιατί δεν έθεσε ποτέ, έστω για τα μάτια τού κόσμου, στο τραπέζι των συζητήσεων πιο αριστερές πολιτικές, παρά μόνο κλαίγεται κι οδύρεται για τα μέτρα που δε μπόρεσε να αποσοβήσει, αν κι έδωσε σκληρή μάχη όπως θέλει να ισχυρίζεται η μνημαρίτικη προπαγάνδα; Γιατί εξακολουθεί να προσφέρει αριστερό άλλοθι σε οικονομικούς εγκληματίες; Κι ως πότε θα παζαρεύει το αριστερό του παρελθόν για ένα δύο υπουργεία παραπάνω και μερικές ακόμα υψηλόβαθμες θεσούλες στη δημόσια διοίκηση; Αν αυτή είναι η Αριστερά τής ευθύνης, θα προτιμούσα να είμαι δεξιός. Τουλάχιστον δεν θα κορόιδευα όσους θα με ψήφιζαν και, κυρίως, τον εαυτό μου...