Η Δημοκρατία αντιπαθεί τις απαγορεύσεις...

Η πιο άδοξη φάση στη ζωή ενός ανθρώπου είναι όταν αρχίζει να πιστεύει ότι έχει δίκιο στα πάντα. Οταν μπει σε αυτή τη διαδικασία, δύσκολα βρίσκει την οδό τής επιστροφής στη λογική. Από αυτό το σημείο και μετά αυτός ο άνθρωπος παύει να είναι χρήσιμος στο στενότερο κι ευρύτερο κοινωνικό του περιβάλλον κι όχι μόνο αυτό αλλά καθίσταται τρομακτικά επικίνδυνος στους γύρω του. Σε αυτήν τη σφαίρα έχει μπει εδώ κι αρκετό καιρό ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, Ν. Δένδιας, ο οποίος επιβεβαίωσε με το κλείσιμο του indymedia πως υπηρετεί μία και μόνο ιδεολογία, το φασισμό...

Σε μια όνομα και πράγμα Δημοκρατία ο καθένας έχει δικαίωμα να λέει ό,τι θέλει. Από τη στιγμή που κανένας μας δε διαθέτει το αλάθητο και κανένας μας δεν είναι παντογνώστης από πού κι ως πού θέτουμε κανόνες και παίρνουμε αποφάσεις για να φιμώνουμε απόψεις που δε συμφωνούν με τις δικές μας; Σε μια Δημοκρατία που σέβεται την ιστορική της προέλευση έχω κάθε δικαίωμα να  επιχειρηματολογώ υπέρ οποιασδήποτε ιδέας, όσο αποκρουστική κι αν είναι για το διπλανό μου. Δικαιούμαι να μιλώ υπέρ των βομβιστικών επιθέσεων, της δολοφονίας πολιτικών προσώπων ή κατά των μαύρων, των ομοφυλόφιλων ή των ανάπηρων. Στην πραγματική Δημοκρατία δικαιούμαι να αυτοπροσδιορίζομαι τρομοκράτης ή φασίστας και να προσπαθώ να πείθω κι άλλους για τις ιδέες ή ιδεοληψίες μου. Μια ευνομούμενη πολιτεία δικαιούται να με τιμωρήσει μόνο όταν περάσω την κόκκινη γραμμή και δολοφονήσω έναν πολιτικό ή σκοτώσω έναν "αράπη". Αλίμονο, όμως, αν το κάνει νωρίτερα γιατί τότε επεμβαίνει σε μια σφαίρα που επεμβαίνουν μόνο οργουελικού τύπου καθεστώτα, στην ανθρώπινη διάνοια δηλαδή...
Προϋπόθεση της ελεύθερης επιλογής είναι η ελευθερία έκφρασης και η ελευθεροτυπία. Αν υποθέσουμε πως θέλουν κάποιοι καλοπροαίρετα να μισήσουμε την τρομοκρατία ή το φασισμό, ας μας επιτρέψουν να μάθουμε περισσότερα για την τρομοκρατία ή το φασισμό, να ακούσουμε αυτούς που μας καλούν να βάλουμε βόμβες στις τράπεζες ή να μαχαιρώσουμε τον πακιστανό τής γειτονιάς μας. Δεν καταδικάζω κάθε μορφή βίας ούτε εξομοιώνω τη λούμπεν επίθεση σε ένα χρηματοπιστωτικό οργανισμό με το χυδαίο ξυλοφόρτωμα ενός μετανάστη. Από την κυβέρνησή μου, όμως, απαιτώ να επιτρέπει σε όλα τα λουλούδια να ανθίζουν και να μου παρέχει, μέσω της παιδείας, τα εφόδια να ξεχωρίζω τα γαρύφαλλα από τις τσουκνίδες κι όχι να μου δίνει μια λίστα με το τί μου επιτρέπεται να διαβάζω και τί όχι. Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες κι ο φασισμός στις απαγορεύσεις...