Δεν παραγράφονται τα εγκλήματα κατά τής ανθρωπότητας...

Θα σωθεί η Ελλάδα από τις γερμανικές αποζημιώσεις; Θα επιτευχθεί με αυτόν τον τρόπο αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου σε αυτήν τη χώρα ή θα αλλάξει το παραγωγικό της μοντέλο; Όχι βεβαίως. Δεν θα σωθούμε από την εφάπαξ καταβολή ενός σημαντικού, αν μη τί άλλο, ποσού ούτε θα σταματήσουμε να παράγουμε ελλείμματα και χρέη σα να μην υπάρχει αύριο. Αλίμονο, όμως, αν συνδέουμε πάντοτε την πολιτική με τον ωφελιμισμό, αν εξαρτούμε την ηθική δικαίωση ενός έθνους που υπέφερε τα πάνδεινα κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής με τις σύγχρονες ανάγκες του για επιβίωση σε ένα οικονομικό περιβάλλον το οποίο εκβιάζει συνεχώς για να επιβιώσει έστω και λίγο παραπάνω.

Η Γερμανία έχει ηθική, αν όχι πολιτική, υποχρέωση να αποζημιώσει την Ελλάδα για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διέπραξε σε αυτόν τον τόπο στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Πόσω μάλλον όταν είχαμε αποδεχθεί, κι ορθώς, τη διαγραφή του γερμανικού δημόσιου χρέους που συνετέλεσε στο μεταπολεμικό γερμανικό θαύμα. Οι χώρες δεν πρέπει να λειτουργούν εκδικητικώς ούτε όμως αποξενωμένες κι από τη δικαιοσύνη. Γι’ αυτό και είναι ιταμές οι δηλώσεις τού Β. Σόιμπλε και του όποιου Σόιμπλε σύμφωνα με τις οποίες όλα αυτά είναι χαμένη υπόθεση. Τα κράτη, ειδικώς αυτά που θέλουν να διατηρούν ηγεμονικό ρόλο, οφείλουν να αναγνωρίζουν τις ιστορικές τους ευθύνες όχι μόνο στα λόγια, αλλά και στις πράξεις. Γι’ αυτό και η ελληνική κυβέρνηση έχει χρέος τόσο απέναντι στις γενιές που θυσιάστηκαν όσο και σε αυτές που θα θυσιαστούν από το γερμανικό ζυγό να απαιτήσει αποζημιώσεις. Όχι για να τη βγάλουμε φτηνά, αλλά γιατί αυτό απαιτεί η Ιστορία…