Οταν λείπει το πνεύμα, περισσεύει η σοβαροφάνεια...

Μου αρέσει η διαφήμιση με πρωταγωνίστρια την Κ. Στανίση! Προφανώς και δεν θεωρώ το τραγουδάκι της ισάξιο τραγουδιών τού Μίκη Θεοδωράκη, του Μάνου Χατζιδάκι ή του Βασίλη Τσιτσάνη ούτε η "νονά" είναι τραγουδίστρια του γούστου μου, αλλά δε μπαίνω στη διαδικασία να συγκρίνω πατάτες με ντομάτες παρά μόνο "οπωροκηπευτικά" τής ίδιας κατηγορίας. Από τη στιγμή, επομένως, που και οι ίδιοι οι δημιουργοί τού διαφημιστικού δεν παίρνουν τον εαυτό τους στα σοβαρά, αλλά αντιθέτως χλευάζουν υπογείως μια πραγματικότητα που είναι από μόνη της κιτς, γιατί να παριστάνουμε από την πλευρά μας τους τροχονόμους τής αισθητικής και να καταδικάζουμε ό,τι δεν ταιριάζει με στερεότυπα και με την πολιτική ορθότητα;...
Ενδεχομένως να είναι καλά κρυμμένος φθόνος από τη μεριά μου, αλλά σιχαίνομαι τη δήθεν πνευματική ελίτ αυτής της χώρας, που έχει πιάσει στασίδι ελέω καλών δημόσιων σχέσεων και υποτέλειας στην πολιτική και οικονομική εξουσία και λοιδορεί οτιδήποτε δεν της μοιάζει. Οι ψευτοκουλτουριάρηδες ηδονίζονται αποκλειστικώς με τα δικά τους δημιουργήματα, ένας συνδυασμός αναμασήματος και προ πολλού εγκαταλελειμμένης έμπνευσης, γελούν μόνο με τα δικά τους αστεία, αλλά δεν θρηνούν ποτέ για τη μετριότητα της φαντασίας τους και τη μηδαμινότητα του ταλέντου τους. Απλώς στέκονται πάνω σε ένα βάθρο που τους έχουν τοποθετήσει οι νταβατζήδες τους για να τους κάνουν τα παπαγαλάκια και τους γελωτοποιούς τους και κριτικάρουν όποιους τους βγάζουν τη γλώσσα ευθέως ή με έναν υπόγειο κι ακόμα πιο αποκαθηλωτικό τρόπο...
Δε σας αρέσει " κυρίες" και "κύριοι" η Κ. Στανίση; Τί σας εμποδίζει να φτιάξετε το δικό σας "Αξιον Εστί", το δικό σας "Χαμόγελο της Τζοκόντας" ή τη δική σας "Συννεφιασμένη Κυριακή"; Οι δύσκολοι καιροί που ζούμε, αποτελούν την καλύτερη πρώτη ύλη για τους αληθινούς δημιουργούς. Μόνο που αυτούς δεν θα τους βρούμε στις λίστες με τα φανερά και κρυφά κονδύλια των υπουργείων και στα πλυντήρια βρόμικου χρήματος τραπεζιτών κι επιχειρηματιών, παρά μόνο εκεί που η τέχνη δε διστάζει να γίνει ένα με το χώμα, να κυλιστεί στη λάσπη των πιο καλά κρυμμένων ανθρώπινων συναισθημάτων και να σατιρίσει ένα κατεστημένο που όσο πνεύμα του λείπει με τόση σοβαροφάνεια δηλητηριάζει τους αδαείς...