Τέλος των ιδεολογιών; Πολύ θα θέλατε...

Εχετε αναρωτηθεί γιατί εκείνοι που αδιαφορούν για τα εργασιακά δικαιώματα και προτάσσουν στην θέση τους την ανταγωνιστικότητα επιμένουν να μιλούν για το τέλος των ιδεολογιών και την αντικατάστασή τους από χαλαρές αμπελοφιλοσοφίες τού τύπου "να ζούμε ενάρετα και με αρχές"; Θέλουν να πιστέψουμε ότι δεν υπάρχουν πια κοινωνικές τάξεις, ότι αυτές έχουν καταργηθεί δια μαγείας γιατί, τόσο "απλά", οι φτωχοί μπορούν να γίνουν πλούσιοι με σκληρή δουλειά, επιμονή και υπομονή. Τί κι αν στην Ελλάδα των μνημονίων ειδικότερα οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι αν δε γίνονται πλουσιότεροι, τουλάχιστον δε μπαίνουν στον "κόπο" να συνεισφέρουν ανάλογα με τις οικονομικές τους δυνάμεις; Σύμφωνα με την απλοϊκή θεώρησή τους, αν δουλεύεις 25 ώρες το 24ωρο θα εξελιχθείς σίγουρα σε κάτι ανάμεσα σε Ωνάση και Ροκφέλερ...
Σε μια κοινωνία, ωστόσο, ίσων ευκαιριών κανείς δεν θα ήταν απαραίτητο να εργάζεται όλη ημέρα μόνο και μόνο για να επιβιώνει. Θα εργαζόταν ελάχιστες ώρες κι αν οι φιλοδοξίες του δε σταματούσαν σε μια άνετη ζωή, αλλά ήθελε το κάτι παραπάνω τότε θα μπορούσε ασφαλώς να ξημεροβραδιάζεται στην εργασία του μέχρι να πετύχει τον όποιο στόχο του. Μέχρι όμως να συμβούν όλα αυτά, οι τάξεις και οι ιδεολογίες θα υπάρχουν γιατί θα φωνάζει από μακριά πως αυτός ο κόσμος είναι άδικος. Οσο θα υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και το εκπαιδευτικό, πολιτικό και μιντιακό σύστημα δεν ενθαρρύνουν την απόκτηση ταξικής συνείδησης, την αφύπνιση και την εξέγερση απέναντι στην αδικία θα υφίσταται η ανάγκη για την Αριστερά που θα απαιτεί κοινωνική δικαιοσύνη και για Δεξιά η οποία θα προσπαθεί να μην καταρρεύσει το κατεστημένο. Ολα τα υπόλοιπα δεν είναι τίποτα άλλο από προπαγανδιστική επιχείρηση να καταπνιγεί η όποια αντίδραση σε ένα βαθιά σαπισμένο σύστημα, το οποίο φρίττει και μόνο με τη σκέψη πως εκεί έξω υπάρχουν κι ελεύθερα πνεύματα που δεν αποδέχονται να ταΐζονται με τη δημιουργία ψευδαισθήσεων...