Οσο
κι αν σιχαίνομαι το μανιχαϊσμό, μπαίνω στον πειρασμό να διαχωρίσω τη
δημοσιογραφία σήμερα στην Ελλάδα σε δύο μεγάλες κατηγορίες, που προφανώς δε
χωρούν όλους τους δημοσιογράφους, ωστόσο δυστυχώς σε αυτές βρίσκουν πεδίο
δράσης οι περισσότεροι. Στη μία ανήκει η δημοσιογραφία που ουρλιάζει, όχι γιατί
έχει δίκιο αλλά είτε γιατί αυτό πουλά, κι αυτή είναι η ευμενέστερη κριτική,
είτε για να κρύψει άλλες πομπές κι αμαρτίες. Η δεύτερη κατηγορία είναι η
δημοσιογραφία που σιωπά είτε από φόβο, που και πάλι είναι η πιο επιεικής
εκδοχή, είτε από συμφέρον προκειμένου να μη θίξει τέως, νυν ή μελλοντικούς
νταβατζήδες της…
Στο τεύχος τού περιοδικού «HOT DOC» που κυκλοφορεί υπάρχει αναλυτικό ρεπορτάζ για σχέδιο δολοφονίας σε βάρος τού δημοσιογράφου Κώστα Βαξεβάνη. Ο καθένας μπορεί να το διαβάσει και να βγάλει τα συμπεράσματά του όπως εκείνος κρίνει: μπορεί να θεωρήσει πως όσα γράφονται είναι τεκμηριωμένα, μπορεί πάλι να τα χαρακτηρίσει αποκυήματα φαντασίας. Κανένα πρόβλημα με αυτό. Ωστόσο ουδείς επαγγελματίας δημοσιογράφος δικαιούται να αποκρύψει από την κοινή γνώμη αυτήν τη σοβαρή καταγγελία, η οποία αν ευσταθεί μας γυρίζει πίσω σε εποχές όπου για να μπορείς να κάνεις ρεπορτάζ έπρεπε να κυκλοφορείς με κουμπούρια για να προστατεύεσαι από το παρακράτος. Γιατί το δημοσιογραφικό σινάφι καταπίνει την κάμηλο και διυλίζει τον κώνωπα; Το φοβίζει πια τόσο πολύ ότι ως ηθικός αυτουργός τού σχεδίου δολοφονίας, στο οποίο εμπλέκονται μυστικές υπηρεσίες κι άλλοι δημοσιογράφοι, καταγγέλλεται τραπεζίτης;…
Η
αυτολογοκρισία είναι η χειρότερη μορφή λογοκρισίας στην οποία μπορεί να
υποπέσει ένας δημοσιογράφος. Προκαλεί, για παράδειγμα, το κοινό αίσθημα η
ομολογία πριν από λίγο καιρό τού Γ. Πρετεντέρη πως γνώριζε αυτός κι άλλοι
συνάδελφοί του πως οδηγούμαστε στη χρεοκοπία, αλλά προτίμησαν, με χίλιες
δικαιολογίες μήπως και περισώσουν την αξιοπιστία τους, να μην πουν τίποτα στο
αποχαυνωμένο πόπολο, αφήνοντάς το να παραμυθιάζεται με τα ψέματα που το «τάιζε»
και συνεχίζει φυσικά να το «ταΐζει» η εξουσία. Αλίμονο αν ο δημοσιογράφος κρατά
τις πληροφορίες που του διοχετεύονται για τον εαυτό του, έστω κι αν οι νόμοι
είναι με τέτοιο τρόπο κατασκευασμένοι ώστε να δικαιώνουν τα λαμόγια και να
καταδικάζουν την ελευθεροτυπία. Σε αυτήν την περίπτωση μόνος του εκτίθεται ως «παπαγαλάκι»,
πάντοτε στην υπηρεσία σκοτεινών συμφερόντων και ποτέ τής ενημέρωσης του λαού…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου