Ας είναι βαρύ το χώμα που θα τη σκεπάσει...

Η Μ. Θάτσερ δεν είναι νεκρή όπως θέλουν να πιστεύουν όσοι συνδέουν τον θάνατο ενός ανθρώπου με την παύση της εγκεφαλικής του λειτουργίας. Η αποκαλούμενη από τους θαυμαστές της "Σιδηρά Κυρία" είναι ολοζώντανη, όχι στις καρδιές μας αλλά στις πολιτικές που εφαρμόζονται αυτήν τη στιγμή στη χώρα μας και σε πολλά άλλα μέρη τού κόσμου, για τις οποίες θα μπορούσε να διεκδικήσει τα πνευματικά δικαιώματα σε κάποιο μεταφυσικό δικαστήριο. "Δεν υπάρχει κοινωνία παρά μόνο μεμονωμένα άτομα", ήταν η φράση της που συμπυκνώνει καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη την πολιτική διαδρομή τής κόρης τού μπακάλη, η οποία άφησε στο πέρασμά της μια ανάπηρη εργατική τάξη κι ένα αποθρασυμένο κεφάλαιο να αλωνίζει με τις ευλογίες τού νόμου. Η γυναίκα που χαρακτήρισε τρομοκράτη το Νέλσον Μαντέλα, αλλά έπινε ευχαρίστως το απογευματινό της τσάι με τον Αουγκούστο Πινοτσέτ, η πρωθυπουργός που εφηύρε έναν πόλεμο, αυτόν στα Φόλκλαντς, για να κερδίσει εκλογικές αναμετρήσεις και τη μάχη της με τα συνδικάτα δεν αναπνέει πια τον ίδιο αέρα με εμάς. Μόνο που η ανάσα των πολιτικών της εξακολοθεί να μας στοιχειώνει...
Είναι αλήθεια ότι η Θάτσερ έχει πολλούς οπαδούς, οι οποίοι αρέσκονται να αυτοχαρακτηρίζονται νεοφιλελεύθεροι και να επιτίθενται στους φτωχούς κι αδύναμους, αποκαλώντας τους φθονερούς απέναντι στην επιτυχία των άλλων. "Εσύ φταις που δεν είσαι πλούσιος", συνηθίζουν να ισχυρίζονται χωρίς καν να μπαίνουν στον κόπο να αναρωτηθούν αν έχουν όλοι οι άνθρωποι ξεκινήσει τη ζωή τους από την ίδια αφετηρία κι αν είναι πρόθυμοι να πουλήσουν την ψυχή τους στο διάβολο για τα χρήματα, την εξουσία και τη δόξα. Συγκρίνουν ντομάτες με πατάτες για να κρύψουν κάτω από το χαλί το μείζον ζήτημα νομιμοποίησης του καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο προκαλείται από την άδικη ανισοκατανομή τού παραγόμενου πλούτου και τις άνισες ευκαιρίες που δίνονται σε διαφορετικές κατηγορίες πολιτών για να αποκτήσουν ταξική συνείδηση και να αναδείξουν τα χαρίσματά τους. Ναι, ο φτωχός μπορεί να γίνει πλούσιος, ο άσημος διάσημος, ο υποτελής βασιλιάς. Μόνο που αυτήν του την επιτυχία, αν θεωρήσουμε πως κάτι τέτοιο είναι επιτυχία, δεν θα την οφείλει στο σύστημα που μεγάλωσε και δρα, αλλά μολονότι μεγάλωσε και δρα σε αυτό το σύστημα. Η Θάτσερ και οι όμοιοί της παρέλαβαν κοινωνίες και παρέδωσαν αγέλες. Γι' αυτό και είναι χρέος μας να τους θάψουμε όσο πιο βαθιά γίνεται στο χώμα, όχι για λόγους εκδίκησης αλλά για να μην επιτρέψουμε στον εαυτό μας να χαθεί έτι περαιτέρω στο ναρκισσισμό τού ατομικισμού, αυτήν την τερατώδη ασθένεια που τρώει τις σάρκες μας και καταστρέφει τις κοινότητές μας...