Από πότε οι θύτες έγιναν θύματα;...

Ποιός είναι, τελικώς, ο ένοχος για τη λίστα Λαγκάρντ, την απόκρυψή της και τη μη αξιοποίησή της από τις ελληνικές αρχές; Οι πρωθυπουργοί, οι υπουργοί Οικονομικών, οι επικεφαλής του ΣΔΟΕ και της ΕΥΠ, οι πρέσβεις και οι λοιποί παρατρεχάμενοι που ασχολήθηκαν λίγο ή πολύ με το θέμα; Οχι βεβαίως! Αυτός που ευθύνεται είναι ο Κώστας Βαξεβάνης, ο δημοσιογράφος που την αποκάλυψε όταν, για παράδειγμα, ο Β. Βενιζέλος είχε "ξεχάσει" πως την είχε στην κατοχή του σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις κι ο Γ. Παπακωνσταντίνου είχε δώσει στις αρμόδιες αρχές μόνο δέκα ονόματα από τα χιλιάδες που αναφέρονταν στη λίστα. Κατηγορείται, δηλαδή, σήμερα από "μπουμπούκους" κι από λοιπά σαπισμένα φρούτα τής μεταπολίτευσης για συγκάλυψη ο άνθρωπος που αν δεν ήταν ο ίδιος σήμερα θα συσχετίζαμε την Κ. Λαγκάρντ αποκλειστικώς με την θέση της ως γενικής διευθύντριας του ΔΝΤ...
Το ερώτημα επανακάμπτει δριμύτερο: ποιά δημοσιογραφία θέλουμε; Αυτή που χαριεντίζεται με την εξουσία, προτάσσοντας τις δημόσιες σχέσεις από την αποκάλυψη; Την καθως πρέπει δημοσιογραφία που το τίποτα το παρουσιάζει σαν κοσμοϊστορικό γεγονός και στολίζει τη λαμογιά με κοσμητικά επίθετα για να αφήνονται στο απυρόβλητο οι εμπνευστές της; Τη δημοσιογραφία που παρουσιάζει τα σύκα σκάφη και τη σκάφη σύκα; Αν ναι, τότε καλώς και διώκονται οι ρεπόρτερ που επιμένουν ότι είδηση είναι μόνο αυτό που θέλει κάποιος να αποκρύψει κι όχι να διαφημίσει. Αν όχι, είμαστε έτοιμη ως κοινωνία να την υπερασπιστούμε με κάθε τρόπο, απομονώνοντας τους συκοφάντες κι αρνούμενοι να μαζέψουμε τη "μπάλα" από την εξέδρα όπου  τη στέλνουν όσοι έχουν πολλά να κρύψουν; Είναι πολύ εύκολο να αποκαλούμε τους δημοσιογράφους αλήτες και ρουφιάνους και πολλές φορές έχουμε δίκιο. Οταν, όμως, αλήτες και ρουφιάνοι είναι αυτοί που καταγγέλλονται με στοιχεία από τους δημοσιογράφους είναι κρίμα να συνεχίζουμε να τους στηρίζουμε με την ανοχή μας και, κυρίως, με την ψήφο μας...