Οσο υπάρχουν τάξεις, θα υπάρχει πάλη...

Δεν είναι κρίμα να βρισκόμαστε στο 2013, αλλά να μοιάζει σα να μην έχει περάσει ούτε μια ημέρα από το 1886, όταν οι εργάτες σκοτώνονταν στο Σικάγο γιατί είχαν το "θράσος" να διεκδικήσουν οκτώ ώρες δουλειάς, οκτώ ώρες ανάπαυσης κι οκτώ ώρες ύπνου; Κι όμως αύριο υπάρχει η ανάγκη να γιορτάσουμε μια ακόμα εργατική Πρωτομαγιά και μάλιστα πιο έντονα από προηγούμενες χρονιές. Με ενάμισι εκατομμύριο ανέργους, εργαζόμενους με μισθούς πεινάς και με εργασιακές σχέσεις σκλαβοπάζαρου είναι ντροπή να υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που να διακηρύσσουν πως έχουμε τελειώσει με την πάλη των τάξεων. Αυτή ζει και βασιλεύει και τις κοινωνίες καταστρέφει. Η πάλη των τάξεων θα μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας μόνο την ημέρα που ο εργάτης θα πληρώνεται όσο αξίζει ο μόχθος τής εργασίας του και θα εργάζεται παραπάνω μόνο αν θέλει να ξεχωρίσει από το πλήθος και για κανέναν άλλο λόγο. Μπορεί, επομένως, ο Καρλ Μαρξ να μην είχε όλες τις σωστές απαντήσεις, είχε θέσει όμως όλα τα σωστά ερωτήματα, τα οποία εξακολουθούν να μένουν αναπάντητα για την πλειονότητα των ανθρώπων όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλο τον κόσμο...

Πολλοί θα ήθελαν να ξεχάσουμε πως η Πρωτομαγιά είναι εργατική, αρκετοί μάλιστα θα ήθελαν να μην είναι απεργία παρά μόνο αργία για να απολαμβάνουμε τις μυρωδιές τής άνοιξης και τις χαρές τής φύσης. Έχουμε όλους τους επόμενους μήνες μπροστά μας για να γευτούμε το ελληνικό καλοκαίρι. Θα μπορούσαμε, επομένως, να "θυσιάσουμε" μια ημέρα για να τιμήσουμε τους νεκρούς τού εργατικού κινήματος στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, για να θυμηθούμε πως έζησαν κι άνθρωποι οι οποίοι δε συμβιβάζονταν με λιγότερο ήλιο και οι οποίοι αγωνίστηκαν για το αυτονόητο, την αξιοπρέπεια δηλαδή. Αυτό δε σημαίνει, υποχρεωτικώς, συμμετοχή στην απεργιακή κινητοποίηση. Θα μπορούσε να είναι κάτι πολύ βαθύτερο, μια αφορμή ταξικής αφύπνισης μέσα σε καιρούς που μας θέλουν υπνωτισμένους να αποδεχόμαστε την καταστροφή μας σα να ήταν θείος νόμος. Οι εργάτες έχουν νικηθεί κατά καιρούς. Αυτό, όμως, δε συνέβη γιατί ήταν αδύναμοι, αλλά επειδή ήταν διχασμένοι ανάμεσα σε εκείνους που δεν αποδέχονταν το ελάχιστο όταν θα μπορούσαν να έχουν τα πάντα κι εκείνους που βολεύονταν με λίγα ψίχουλα κι έτρεμαν και μόνο στην προοπτική να ζήσουν χωρίς αφέντες. Τί να ευχηθώ επομένως; Καλό αγώνα ή καληνύχτα;...