Εχουν μάτια και βλέπουν μόνο όσα θέλουν να δουν...

Αν ο Αντ. Σαχλαμαράς κι ο Κάρ. Παπούλιας τύχαινε να βρεθούν από τους πρώτους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Αουσβιτς, στις δηλώσεις τους θα μιλούσαν με τα καλύτερα λόγια για την αισθητική αρτιότητα της πινακίδας "Arbeit macht frei". Οι εκατόμβες νεκρών θα περνούσαν απαρατήρητες από τα εθελοτυφλούντα μάτια τους, τα οποία βλέπουν μόνο ό,τι θελουν να δουν και για τα υπόλοιπα παριστάνουν πως δεν υπάρχουν. Δείτε, για παράδειγμα, τον Πρόεδρο της Ολιγαρχίας, ο οποίος ως άλλος τουρίστας περιηγήθηκε στις εγκαταστάσεις τής Cosco στον Πειραιά και μίλησε με τα θερμότερα λόγια για την ελληνοκινεζική συνεργασία. "Λησμόνησε", όμως, να ρωτήσει για εκδικητικές απολύσεις, μισθούς και  υπερωρίες που δεν καταβάλλονται ποτέ ή για παντελή απουσία ελέγχου των δραστηριοτήτων της και για χαριστικές συμβάσεις. Στο πλαίσιο κινεζοποίησης της χώρας αυτές είναι λεπτομέρειες που όχι μόνο δεν θα έπρεπε να διερευνούνται δικαστικώς, αλλά ούτε καν να αναφέρονται στη δημόσια συζήτηση...

Είναι ειρωνικό αλλά ο παράδεισος για τους νεοφιλελεύθερους δεν είναι άλλος από την "κομμουνιστική" Κίνα. Αυτή τη χώρα έχουν ως πρότυπο όταν μιλούν για ανάπτυξη, ανταγωνιστικότητα, ευελιξία κι άλλες αόριστες έννοιες, οι οποίες ακούγονται ωραίες στα αφτιά αλλά η υλοποίησή τους περιλαμβάνει πολύ αίμα, κι όχι πλουσίων. Δυσκολεύομαι να αντιληφθώ το όφελος για το μέσο έλληνα που θα αμείβεται με 200 ευρώ το μήνα, στόχος που περιλαμβάνεται στην "Τελική Λύση", στην περίπτωση που ο ρυθμός ανάπτυξης στην Ελλάδα φτάσει το 10% ή αυξηθούν ακόμα περισσότερο οι εξαγωγές. Οταν, όμως, δέχεσαι συνεχώς την πλύση εγκεφάλου από τα διαπλεκόμενα μίντια, τα οποία επιβιώνουν αποκλειστικώς και μόνο χάρη στις πολιτικές τους διασυνδέσεις και σε θαλασσοδάνεια, πως το μεγάλο πρόβλημα είναι ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός, η ανάγκη διάσωσης των τραπεζών και η απουσία επενδύσεων κι όχι η αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου, είναι λογικό να ονειρεύεσαι την Κίνα κι όχι την κοινωνική δικαιοσύνη ή να βλέπεις μόνο όσα βλέπουν ο Αντ. Σαχλαμαράς κι ο Πρόεδρος της Ολιγαρχίας...  

Απ' την Κική και την Κοκό διαλέγω τη δημοκρατία...

Η κοινοβουλευτική δημοκρατία, για όσους τουλάχιστον δεν την αποδέχονται ως μια γνήσια μορφή δημοκρατίας, είναι στην ουσία η επιλογή τού μη χείρον βέλτιστον. Κι αυτό γιατί όσοι αγαπούν τη γνήσια άμεση δημοκρατία δεν είναι εύκολο να συμβιβάζονται με την ιδέα πως η μόνη δυνατότητα που έχουν να ελέγξουν τις εξελίξεις είναι κάθε τέσσερα χρόνια σε μια εκλογική διαδικασία από την οποία καλούνται να επιλέξουν ανάμεσα σε υποψήφιους που τους βλέπουν σαν πελάτες κι όχι ως πολίτες. Γι' αυτό και δεν τρέφω ψευδαισθήσεις για το σημερινό πολιτικό σκηνικό, το οποίο μόνο αισιοδοξία δε γεννά για το μέλλον: από τη μια έχουμε μια κυβέρνηση η οποία στην οικονομία υλοποιεί νεοφιλελεύθερες πολιτικές και στην κοινωνία έχει υιοθετήσει την ακροδεξιά ατζέντα τής Χρυσής Αυγής κι από την άλλη μια πολυδιασπασμένη Αριστερά, η οποία λειτουργεί σα να της χρωστά κάποιος την εξουσία και να μη χρειάζεται να τη διεκδικήσει γι' αυτό και σφάζεται ήδη για τη διανομή ρόλων όταν καταλάβει τα "χειμερινά ανάκτορα"...

Σε αυτό το πλαίσιο κατανοώ απολύτως τους ανθρώπους που αισθάνονται μετέωροι ανάμεσα στον καπιταλισμό τής καταστροφής και στο λαϊκισμό τής ανευθυνότητας. Ωστόσο, αδυνατώ να δείξω συμπόνια για όσους περιμένουν από τους άλλους να τους σώσουν γι' αυτό κι αισθάνονται απογοήτευση κάθε φορά που ένας ακόμα σωτήρας αποδεικνύεται κατώτερος των περιστάσεων. Το γράφω από την αρχή τής κρίσης και δεν θα κουραστώ να το γράφω όσο δε βλέπω κάποια αλλαγή νοοτροπίας: την κάθαρση δεν θα τη φέρουν η Ανγκ. Μέρκελ, ο Βλ. Πούτιν, ο Αντ. Σαχλαμαράς, ο Αλ. Τσίπρας ή οποιοσδήποτε άλλος "μεσσίας", αλλά εμείς οι ίδιοι. Οσο δεν το καταλαβαίνουμε τόσο θα αυτοπαγιδευόμαστε σε κομματικά παιχνίδια που διεξάγονται μόνο για την τιμή των όπλων και τη νομή τής εξουσίας...   

Ευχαριστούμε Νίκο Δένδια!

Κι αυτή η κυβέρνηση χρησιμοποιεί το νόμο, την τάξη και την ασφάλεια προκειμένου να επιβάλλει πολιτικές που ευνοούν τους λίγους και θίγουν τους πολλούς. Γι' αυτό χρησιμοποιεί όποιο μέσο έχει στη διάθεσή της ώστε να καταπνίγει φωνές αντίδρασης και να ακούγεται μόνο η επίσημη γραμμή, αυτή που ισχυρίζεται πως η ανάπτυξη θα έρθει από το 2014, χρονιά κατά την οποία οι κόποι και οι θυσίες των ελλήνων θα πιάσουν, επιτέλους, τόπο. Βλέπετε, ο Αντ. Σαχλαμαράς σε αυτό το κομμάτι, δηλαδή στη δημιουργία φρούδων ελπίδων, αποδεικνύεται καλύτερος του φίλου του ρεζίλη των Παπανδρέου. Σε αυτό το πλαίσιο η δουλειά που κάνει ο Ν. Δένδιας στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης είναι "εξαιρετική": υλοποιεί την ατζέντα τής Χρυσής Αυγής, καταδικάζοντάς την ταυτοχρόνως ως νεοναζιστικό μόρφωμα, και την ίδια ώρα εξουσιοδοτεί την αστυνομία να λειτουργεί στην ουσία ως ιδιωτικός στρατός των εθνικών μας νταβατζήδων, όπως συμβαίνει για παράδειγμα στις Σκουριές Χαλκιδικής...

Από την άλλη, ωστόσο, ο Ν. Δένδιας αποφάσισε ένα μέτρο το οποίο ο ίδιος επιθυμεί να εντάξει σε αυτά που λαμβάνει για τη φίμωση της αντίθετης γνώμης, αλλά στο τέλος θα του γυρίσει μπούμερανγκ. Αυτό αφορά τους περιορισμούς στις διαδηλώσεις κάτω των 200 ατόμων, το οποίο κακώς μέμφονται η αντιπολίτευση και οι εργατοπατέρες από τη στιγμή που θα αφαιρέσει από τους όποιους κυβερνώντες επιχειρήματα προς την κατεύθυνση της ενεργοποίησης του κοινωνικού αυτοματισμού. Αλίμονο αν απαγορευτούν οι συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις έστω και των τριών ατόμων. Από την άλλη, όμως, το φαινόμενο να παραλύει η Αθήνα για μια συγκέντρωση που θα χωρούσε σε ταξί ούτε περιποιεί τιμές στο εργατικό κίνημα ούτε το βοηθά να αποκτήσει περισσότερους οπαδούς. Επομένως, ζητούμενο για την αντιπολίτευση και τη ΓΣΕΕ δεν είναι να διαμαρτύρεται για τους περιορισμούς στις συγκεντρώσεις-παρωδίες, αλλά να σχεδιάσει άλλες μεθόδους δράσης, οι οποίες δεν θα στρέφουν τη μια κοινωνική ομάδα απέναντι στην άλλη και δεν θα περιορίζονται σε "επαναστατικές" βολτούλες χωρίς συνέχεια και δίχως παλμό...  

Ρατσισμός, ένα συνώνυμο του ναρκισσισμού...

Η εφηβεία είναι, παρ' όλες τις δυσκολίες της, μια όμορφη περίοδος στη ζωή ενός ανθρώπου. Εχει τη νοστιμιά του να είσαι παρορμητικός χωρίς να σκέφτεσαι τις συνέπειες, να ονειρεύεσαι ένα διαφορετικό κόσμο και να φαντάζεσαι πως θα τον πετύχεις με ένα σάλτο, να συγκρούεσαι με τους άλλους πιστεύοντας, με αυτήν την αγνή πίστη που σβήνει αργότερα η εμπειρία, ότι μόνο εσύ έχεις δίκιο κι όλοι οι υπόλοιποι είναι συμβιβασμένοι, "κότες" και μικροαστοί. Τα προβλήματα, όμως, ξεκινούν όταν τερματίζεις το πνευματικό σου κοντέρ στα 18 κι αρνείσαι από εκεί και πέρα να αναλύσεις τις αποτυχίες που στρώνει στο δρόμο σου η ζωή όχι για να σε τιμωρήσει ή να σε εκδικηθεί, αλλά γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να γίνεις καλύτερος. Η έννοια του αιώνιου έφηβου είναι προσφιλής στα μιντιακά κλισέ και ίσως να συγκινεί ερωτικά μερίδα τού πληθυσμού, ωστόσο είναι και η πιο γρήγορη οδός για το διανοητικό θάνατο, το χειρότερο θάνατο που μπορεί να περιμένει το, υποτίθεται, πιο έλλογο των όντων, τον άνθρωπο...
Σε αυτό το πλαίσιο είναι αρκετοί εκείνοι που αδυνατούν να διαχωρίσουν το συμβιβασμό από την ωριμότητα, προτιμούν να ακκίζονται με μια ανούσια ψευτοεπαναστατικότητα και να βαυκαλίζονται τους ατίθασους αντάρτες  σε έναν πόλεμο που διεξάγουν όχι για να τον κερδίσουν αλλά για να μπορούν να επαίρονται σε συγγενείς, φίλους και, οι πιο ματαιόδοξοι, στην Ιστορία πως έπραξαν το χρέος τους, ωστόσο απέτυχαν γιατί οι υπόλοιποι δε μπόρεσαν να κατανοήσουν το μεγαλείο τής σκέψης και της δράσης τους. Ανάγουν το μέσο σε σκοπό, επομένως είναι λογικό το ότι στο τέλος βλέπουν το δέντρο τής πνευματικής τους αυτοϊκανοποίησης και χάνουν το δάσος τής πραγματικής αλλαγής. Φωνάζουν, βρίζουν, απειλούν προκειμένου να καλύψουν όσο επιμελέστερα μπορούν την απουσία πραγματικών επιχειρημάτων, την αδυναμία τους να αντιληφθούν πως στο σκάκι δεν κερδίζει όποιος θέλει να κάνει ρουά ματ με την πρώτη κίνηση, αλλά εκείνος που σπρώχνει με υπομονή κι ευφυία τον αντίπαλο στην παγίδα του...
Η Ελλάδα χρειάζεται αναμφίβολα μια επανάσταση. Μόνο που αυτή θα είναι ανώφελη αν περιοριστεί στην αναδιανομή ρόλων στο παιχνίδι τής εξουσίας και δε συνοδευτεί από αλλαγή νοοτροπιών, στερεοτύπων, ιδεοληψιών και πεποιθήσεων που μας κρατούν μαντρωμένους στα στενά όρια της προσωπικής μας αντιληπτικής ικανότητας. Οταν δεν θα αντιμετωπίζουμε τη διαφορετική άποψη σαν προδοσία κι όταν συγκεντρώσουμε τις δυνάμεις μας για να επιτεθούμε οργανωμένα κι όχι χύδην σε αυτούς που πραγματικά μας καταστρέφουν τη ζωή κι όχι στους μαύρους, στους κίτρινους, στους γκέι ή στους συναδέλφους μας τότε θα έχουμε καταλάβει ότι ο ρατσισμός, η ξενοφοβία και η μισαλλοδοξία δε χρειάζονται νόμους για να εξαφανιστούν αλλά ταξική συνείδηση κι αρκετό λιγότερο ναρκισσισμό...    

Ας μην κυβερνήσει ποτέ η Αριστερά, αν είναι ασχεδίαστη...

Ο ΣΥΡΙΖΑ δέχεται εδώ και πολύ καιρό μια άνευ προηγουμένου επίθεση για κόμμα τής αντιπολίτευσης από τα διαπλεκόμενα μίντια. Δύσκολα μπορεί να θυμηθεί κανείς πότε ήταν η τελευταία φορά που χρησιμοποιήθηκε τόσο έντονη προπαγάνδα συκοφάντησης και διαστρέβλωσης από την πλευρά των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης. Στο ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο, αποδεικνύονται μαθητευόμενοι μάγοι στον τρόπο όχι μόνο που διαχειρίζονται το επικοινωνιακό παιχνίδι (στο κάτω κάτω τής γραφής αυτό μικρή σημασία έχει για το λαό), αλλά κυρίως στο πώς σκέφτονται να κυβερνήσουν την επαύριο των εκλογών, αν βγουν νικητές από αυτές.
Αντί να αμύνεται κάθε φορά που δέχεται επίθεση για ψύλλου πήδημα από την τρόικα εσωτερικού, ο Αλέξης Τσίπρας και η παρέα του έχουν υποχρέωση να περάσουν στην επίθεση. Κι όταν κάνω λόγο για επίθεση δεν εννοώ το "αέρα πατέρα να πέσει η χολέρα, η Βαστίλη, τα χειμερινά ανάκτορα" κι ό,τι άλλο επαναστατικό έχετε στο μυαλό σας. Πολύ φοβάμαι, άλλωστε, πως αν δεν αλλάξουμε πρώτα νοοτροπία ακόμα και σήμερα να φύγει το μνημόνιο από τη ζωή μας δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα προς το καλύτερο σε αυτήν τη χώρα. Με την επίθεση εννοώ τη διαμόρφωση κι επικοινωνιακή διάχυση από την πλευρά τής Αριστεράς ενός ολοκληρωμένου προγράμματος, με έμφαση στην παιδεία, στη δικαιοσύνη, στην υγεία και στην εργασία, με σκοπό τη δημιουργία πολιτών που θα απαιτήσουν τη δίκαιη αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου για αρχή. Δεν έχει κανένα νόημα η διακυβέρνηση της χώρας από την Αριστερά να είναι μια παρένθεση και μόνο στο δρόμο τού καπιταλιστικού συστήματος. Θα έχει ουσία μόνο αν διαμορφώσει πολίτες με ταξική συνείδηση, οι οποίοι δεν θα τρομοκρατούνται με το παραμικρό και δεν θα ανέχονται να τους συμπεριφέρονται σαν πελάτες ή, ακόμα χειρότερο, σα δούλους.
Χρειαζόμαστε πολίτες που θα αγαπούν τη συμμετοχική δημοκρατία και την ελευθερία κι όχι το νόμο, την τάξη και την ασφάλεια. Αν, επομένως, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι διατεθειμένος να προχωρήσει σε τέτοιου είδους ριζοσπαστικές τομές, αλλά αρκεστεί  στο μοίρασμα οφιτσίων σε πεινασμένους για εξουσία "αριστερούς", ας μην κυβερνήσει ποτέ. Θα είναι κρίμα να μαγαρίσει κι αυτός μια τόσο όμορφη ιδεολογία... 

Ο καπιταλισμός πίσω από τη σουηδική γυμναστική...

Η Σουηδία δεν είναι μέλος τής ευρωζώνης, δεν έχει κυβερνηθεί από φαύλους τα τελευταία 40 χρόνια, οι κάτοικοί της δεν είναι τεμπέληδες, δεν πίνουν καφέδες και ούζα όλη ημέρα και δε βλέπουν ήλιο για να αποπροσανατολίζονται. Τότε τί έχουν τα έρμα κι εξεγείρονται στα προάστια της Στοκχόλμης με τόση μανία; Γιατί οι σουηδοί και οι μετανάστες που ζουν στα γκέτο δεν κάθονται στα αβγά τους και δε δέχονται στωικά την αύξηση των ταξικών ανισοτήτων και στη δική τους κοινωνία; Αν μη τί άλλο, τα πρόσφατα γεγονότα στη σκανδιναβική αυτή χώρα, την οποία έχουν θεοποιήσει οι κήνσορες της σοσιαλδημοκρατίας, αποκαλύπτουν τη βαθύτερη αιτία μιας γενικευμένης δυστυχίας των λαών που δεν οφείλεται σε κάποιο ελαττωματικό DNA της φυλής ή σε έναν απλό δημοσιονομικό εκτροχιασμό και σε ένα τρυφηλό λάιφσταϊλ, αλλά σε κάτι πολύ βαθύτερο. Το πρόβλημα είναι συστημικό, συστημικότατο κι έχει όνομα: λέγεται καπιταλισμός...

Ωστόσο, κι εμείς στην Ελλάδα επικεντρωνόμαστε στο φαινόμενο, είτε με τα μνημόνια είτε με τα αντιρατσιστικά νομοσχέδια που ψηφίζουν ή σχεδιάζουν να ψηφίσουν οι κυβερνώντες μας. Οσο ο παραγόμενος πλούτος πηγαίνει στους λίγους κι όσο η πλειονότητα ζει με ψίχουλα φιλανθρωπίας ο κόσμος μας θα παραμένει ένα καζάνι που βράζει: οι άνθρωποι θα μεταναστεύουν, θα περιθωριοποιούνται κι όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι θα εκτονώνονται με λούμπεν και γι' αυτό αδιέξοδες ασκήσεις βίας, από τη στιγμή που δεν αποκτούν ποτέ την απαραίτητη ταξική συνείδηση για να κατανοήσουν ότι τα λουριά με τα οποία τους περιφέρουν δεν τα κρατούν οι ξένοι, οι ομοφυλόφιλοι ή οι μουσουλμάνοι. Αλλού βαρούν τα όργανα κι αλλού χορεύει η νύφη, και γι' αυτό αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση δεν πρόκειται να ευτυχήσει ποτέ...    

Ενα ρατσιστικό αντιρατσιστικό νομοσχέδιο...

Αν τραγουδήσω το "μαύρο το σκύλο τον αράπη" τού Γιώργου Ζαμπέτα, φωνάξω πάνω στα νεύρα μου "όχι ρε πούστη μου" κι αρνηθώ το Ολοκαύτωμα μιλώντας στην παρέα μου στην καφετέρια μπορεί να καταλήξω στη φυλακή! Κι αυτό γιατί στην επικοινωνιακή και μόνο απόπειρα να καταπολεμηθεί ο ρατσισμός και η ξενοφοβία με το νομοσχέδιο-γιοφύρι τής Αρτας, που όλο κατατίθεται αλλά ποτέ δε φτάνει στη Βουλή, δεν τιμωρούνται μόνο οι πράξεις αλλά και τα λόγια. Ναι μεν αναφέρεται πως ό,τι λέγεται, πρέπει να είναι πρόσφορο στο να προκαλέσει βία ή να υποκινήσει μίσος, αλλά ποιός είναι εκείνος ο ανώτατος κριτής ο οποίος θα ορίζει πότε και ποιά κουβέντα υποδαυλίζει πάθη και πότε και ποιά τα καταπραΰνει; Πώς είναι δυνατό να καταπολεμηθεί ο ρατσισμός από τους ανθρώπους που οργανώνουν στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και Ξένιους Δίες και καταργούν το νόμο περί ιθαγένειας; Κι από την άλλη γιατί θα πρέπει, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε δήθεν το φασισμό, να παραδοθούμε στη χειρότερη μορφή του, δηλαδή τον πολιτικό ορθολογισμό;...

Η κυβέρνηση δεν θέλει να καταπολεμήσει το ρατσισμό. Αν το ήθελε, θα χτυπούσε τις γενεσιουργές του αιτίες, όπως το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, τις ταξικές ανισότητες, την οικονομική εξαθλίωση της μάζας και την ανυπαρξία πολιτικών ενσωμάτωσης. Δεν θέλει καν να καταπολεμήσει τη Χρυσή Αυγή, απλώς να εξασφαλίσει πως στην περίπτωση που καταρρεύσει η τρόικα εσωτερικού θα υπάρχει εκεί έξω ένα ανάχωμα στην άνοδο της Αριστεράς στην εξουσία. Από την άλλη όσοι πιστεύουν ότι είμαστε όλοι υποχρεωμένοι να συμμεριζόμαστε τη δική τους αισθητική, καλή ή κακή δεν έχει σημασία, διαθέτουν τον ίδιο σεβασμό για τη δημοκρατία που διέθεταν οι πιο αυταρχικοί τύραννοι. Ακόμα κι όταν δεν πρόκειται για απλή επίδειξη υποκρισίας, δεν έχουν κανένα δικαίωμα να ορίζουν τα δικά τους κριτήρια γούστου, χιούμορ ή ευθιξίας και τη δική τους θεώρηση της ιστορίας- επαναλαμβάνω, ανεξαρτήτως αν συμφωνώ ή όχι μαζί τους-, ως άξια του απόλυτου σεβασμού από τους υπόλοιπους, σε βαθμό ποινικοποίησης οτιδήποτε δεν τους ταιριάζει. Ο καθωσπρεπισμός δεν έφερε ποτέ το καινούριο, παρά μόνο την υποδούλωση στο παρελθόν και τη μισαλλοδοξία...

Ο Λαμπράκης ζει και θα ξαναδολοφονηθεί...

Ζούμε στην Ελλάδα τού 2013 ή του 1963; Η συμπλήρωση 50 χρόνων από τη δολοφονία τού Γρηγόρη Λαμπράκη κάνει πολλούς να αναρωτιόμαστε αν παρ' όλα όσα έχουν συμβεί το μεσοδιάστημα σε αυτόν τον τόπο, "που ένα χρόνο ζει ειρήνη και 40 στη φωτιά", έχουμε επιστρέψει για τα καλά πίσω σε εποχές όπου το να είσαι απέναντι στην εξουσία δεν έφερνε απλώς προσκόμματα στην επαγγελματική σου ανέλιξη, αλλά έθετε και σε κίνδυνο ακόμα και την ίδια σου τη ζωή. Ναι, σήμερα δεν υπάρχει Παλάτι, οι αμερικανοί δεν αποφασίζουν και διατάζουν στην Ελλάδα, οι αριστεροί είναι χωμένοι στους  καναπέδες τους και δεν κάνουν "διακοπές" στη Μακρόνησο, δεν πηγαίνουμε στο σινεμά για να μάθουμε τα τελευταία γεγονότα και στα σπίτια μας είμαστε κολλημένοι μπροστά σε  έναν τηλεοπτικό δέκτη ή μια οθόνη υπολογιστή, αλλά, αλήθεια, πόσο πολύ απέχουμε από το να δολοφονηθεί ένας πολιτικός μόνο και μόνο γιατί οι απόψεις του δεν ταιριάζουν με αυτές του συστήματος; Πόσο έχουμε απομακρυνθεί από τη φίμωση με κάθε τρόπο της αντίθετης γνώμης από παρακρατικές ομάδες που διαθέτουν μάλιστα και κοινοβουλευτική νομιμοποίηση;...

Τα ερωτήματα είναι προφανώς ρητορικά, αλλά ακόμα κι αν δεν ήταν θα έτρεμε το χέρι μου αν επιχειρούσα να τα απαντήσω. Κι αυτό γιατί φοβάμαι πολύ πως τα μόνα μαθήματα που έχουμε πάρει από την ιστορία μας, αρχαία και πιο σύγχρονη, είναι αυτά που βολεύουν την προγονολατρεία, για την οποία είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε ακόμα και την αλήθεια. Είναι προτιμότερο, άλλωστε, για τη διαμόρφωση εθνικής συνείδησης να θυμόμαστε όχι μόνο πως είμαστε απόγονοι του Περικλή, αλλά και του Σχεδίου "Περικλής", που οδήγησε στις εκλογές βίας και νοθείας τού 1961 και στη δολοφονία Λαμπράκη. Δυστυχώς όμως στη σημερινή Ελλάδα, όπου κουμάντο κάνουν πάλι κάποιοι ξένοι, όπου η μη συστημική γνώμη περιθωριοποιείται κι όπου οι νεοφασίστες ορίζουν στην ουσία την πολιτική ατζέντα, το πραγματικό ερώτημα δεν είναι αν μπορεί να επαναληφθεί μια δολοφονία Λαμπράκη, αλλά μόνο ποιό θα είναι το όνομά του αυτήν τη φορά...

Τα δημοκρατικά τόξα μοιάζουν περισσότερο με μπούμερανγκ...

Πώς θα σας φαινόταν αν μια συμμορία εγκληματιών αποφάσιζε να κηρύξει τον πόλεμο στο οργανωμένο έγκλημα; Θα ήταν, για να το θέσω κομψά, κάπως παράδοξο. Κι όμως αυτό το παράδειγμα μου έρχεται στο νου όταν ακούω  την τρόικα εσωτερικού να κάνει λόγο για το σχηματισμό δημοκρατικού τόξου απέναντι στην ακροδεξιά. Στα τρελά της "κέφια", μάλιστα, όταν δηλαδή θεωρεί πως μπορεί να το στηρίξει επικοινωνιακώς, φροντίζει να συμπεριλαμβάνει και την Αριστερά στους αντιπάλους τού πολιτεύματος προκειμένου να στηρίξει την επιβίωσή της πάνω στην θεωρία των δύο άκρων. Οι άνθρωποι που περνούν πολυνομοσχέδια με διαδικασίες εξπρές, που καταργούν τη Βουλή με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, που επιστρατεύουν οποιαδήποτε επαγγελματική κατηγορία δε συμμορφώνεται με τις υποδείξεις της, που χρησιμοποιούν την αστυνομία και τα ΜΑΤ για να καταπνίγουν με τη βία λαϊκές κινητοποιήσεις και κινήματα δε δικαιούνται να αυτοαποκαλούνται δημοκράτες. Αν θέλουν να είναι πιο ειλικρινείς με τον εαυτό τους, ας παρουσιαστούν και μια φορά με την πραγματική τους  ιδιότητα, αυτή των υπηρετών ολιγαρχών...

Ο βασικός αντίπαλος της κυβέρνησης δεν είναι ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε η Χρυσή Αυγή. Είναι η πραγματικότητα, αυτή η αδυσώπητη κυρία που όσο κι αν θες να τη μασκαρεύεις αυτή πάντοτε θα βρίσκει τρόπο να βγαίνει αμακιγιάριστη, περιφρονώντας εκείνους που τη γλείφουν για να τους κάνει τα χατίρια. Γι' αυτό κι όσα επαινετικά άρθρα κι αν γραφτούν για τον Αντ. Σαχλαμαρά στο εξωτερικό, όσες αναβαθμίσεις από "απόλυτα σκουπίδια" σε "απλώς σκουπίδια" κι αν προκύψουν από τους οίκους αξιολόγησης, όση προπαγάνδα κι αν "λουστούμε" από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης πώς μπορείς να πείσεις για παράδειγμα έναν άνεργο 25 χρόνων πως θα βρει δουλειά σε αυτήν τη χώρα ή έναν ώριμο για συνταξιοδότηση πως η σύνταξη για την οποία πλήρωνε τόσα χρόνια τα μαλλιά τής κεφαλής του θα "κουρευτεί" κι άλλο επειδή αυτό ζητά ο Π. Τόμσεν; Δε μπορείς, γι' αυτό κι όσα "τόξα" κι αν εξαπολύσουν οι κυβερνώντες μας, αυτά στην πορεία  θα αποδειχθούν μπούμερανγκ...  

Η συνιστώσα τής επιτυχίας περνά μέσα από την ενότητα...

Την ώρα που το σύστημα συνασπίζει όλες τις δυνάμεις του, από την ακροδεξιά τής Χρυσής Αυγής και του Γ. Καρατζαφίρερ μέχρι την κεντροαριστερά τού Φ. Κουρέλη, η Αριστερά αναλώνεται για μια ακόμα φορά σε μια ομφαλοσκόπηση γύρω από το αυτονόητο, για το αν δηλαδή θα διεκδικήσει να κυβερνήσει αυτήν τη χώρα ενωμένη ή αν θα επιμείνει να διατηρεί τα μαγαζάκια της αντί να οικοδομήσει κάτι πολύ μεγαλύτερο. Δε γνωρίζω αν ο Παναγιώτης Λαφαζάνης είναι πιο αριστερός από τον Αλέξη Τσίπρα ή αν ο Δημήτρης Παπαδημούλης είναι πιο "οπορτούνας" από τον Αλέκο Αλαβάνο. Ολοι τους, όμως, έχουν το ιστορικό χρέος να σφίξουν μαζί τη γροθιά τους, συμφωνώντας δημοσίως έστω στο ελάχιστο, στο ότι δηλαδή το καράβι οφείλει να αλλάξει άμεσα κατεύθυνση. Γι' αυτό και είναι χρήσιμο για τον τόπο αντί να μαλώνουν για το ποιός θα πιάσει στα χέρια του το τιμόνι, κάποιος να το κάνει άμεσα πριν γίνουμε ένα με το "παγόβουνο"...

Η πολυφωνία αποτελούσε πάντοτε τον πλούτο, αλλά και την κατάρα τής Αριστεράς. Από τη μια είναι πλεονέκτημα να σκέφτεσαι και να διατυπώνεις τις απόψεις σου ελεύθερα και χωρίς τη δαμόκλειο σπάθη τής κομματικής πειθαρχίας πάνω από το κεφάλι σου, από την άλλη όμως αυτή η χώρα έχει πληρώσει ακριβά την αδυναμία των αριστερών κομμάτων να συνεννοηθούν ακόμα και για τα στοιχειώδη. Σε αυτό το πλαίσιο κι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ανάγκη των φωνών τής συνείδησής του που τον καλούν να μη μετεξελιχθεί σε ΠΑΣΟΚ, όπως και οι φωνές τής συνείδησης οφείλουν να κατανοήσουν πως απέναντι στο μαύρο μέτωπο που εκτείνεται από τη Χρυσή Αυγή μέχρι τη ΜΝΗΜΑΡ πρέπει να αντιπαρατεθεί ένα ισχυρό αριστερό μέτωπο. Γι' αυτό και η Αριστερά δεν αντέχει άλλες διασπάσεις. Δεν θα ήταν μόνο αυτοκαταστροφικές, αλλά κυρίως καταστροφικές για τον τόπο, ο οποίος την ώρα τής ανασύνταξης από την τέφρα του δε χρειάζεται σωτήρες, αλλά σωτήριες πολιτικές. Αν δεν το καταλάβει αυτό η Αριστερά, ύστερα από μερικά χρόνια θα χτυπά εις μάτην το κεφάλι της στον τοίχο τής Ιστορίας. Για μια ακόμα φορά...

Το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο χτύπημα κατά της δημοκρατίας!

Από ό,τι φαίνεται το πολιτικό σύστημα της χώρας πιστεύει ότι με τις τσουκνίδες ξεμπερδεύεις αν τοποθετήσεις σελοφάν πάνω από το χώμα στο οποίο φυτρώνουν. Γι' αυτό και δεν είναι τυχαίο πως θεωρούν πως μπορεί η χώρα να απαλλαγεί από το νεοφασισμό μόνο αν επιβάλλει εξοντωτικά πρόστιμα, ποινές φυλάκισης κι αποκλεισμού από την πολιτική ζωή στους σημερινούς εκπροσώπους του. Μα, το ζητούμενο είναι να εκπέσουν του βουλευτικού αξιώματος ο Ν. Μιχαλολιάκος κι ο Ηλ. Κασιδιάρης ή να κοπούν από τη ρίζα τους οι αιτίες που φουσκώνουν τον αέρα στα "πανιά" τής απόλυτης μισαλλοδοξίας; Το πρόβλημα είναι να μην ξαναδούμε τις φάτσες τους ή να τους στερήσουμε οποιοδήποτε επιχείρημα όταν απευθύνονται στο λούμπεν προλεταριάτο, στο οποίο βρίσκουν ευήκοα ώτα; Οι νεοναζιστικές μουτσούνες γρήγορα βρίσκουν "επάξιους" αντικαταστάτες όταν εκεί έξω υπάρχει ένα ακροατήριο να τις ακούσει...

Το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο το οποίο ψηφίζεται αυτές τις ημέρες στη Βουλή είναι ένα τεράστιο σφάλμα κι ένα χτύπημα κατά της δημοκρατίας! Κι αυτό όχι γιατί δεν είναι τόσο αυστηρό όσο θα ήθελαν ορισμένοι, αλλά γιατί θα αποδειχθεί αναποτελεσματικό στην πράξη όσο η ανεργία θα γιγαντώνεται και οι μικρομεσαίοι θα φτωχοποιούνται και, κυρίως, γιατί σε μια πραγματική δημοκρατία δικαίωμα έκφρασης διαθέτουν ακόμα κι εκείνοι που την απεχθάνονται. Προφανώς και θα πρέπει να τιμωρούνται αυστηρότατα οι σωματικές επιθέσεις σε μετανάστες και λοιπούς απόκληρους, ωστόσο αν πέσουμε στην παγίδα τού τί υποκινεί το μίσος πολύ φοβάμαι πως ο πολιτικός ορθολογισμός θα έχει πάρει για τα καλά το πάνω χέρι και η ελευθεροτυπία θα γίνει μια γλυκιά ανάμνηση. Οσο κι αν απεχθανόμαστε τη ρητορική των Κασιδιάρηδων, οφείλουμε να τους αναγνωρίζουμε το δικαίωμα να τη διατυπώνουν γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα έπρεπε να θεωρούμε τους εαυτούς μας πάνσοφους κριτές και φορείς τής μοναδικής αλήθειας. Οποιος το πιστεύει αυτό για τον εαυτό του, είναι πιο χρήσιμος στο φρενοκομείο παρά στην κοινωνία κι οπωσδήποτε δε διακατέχεται από τα δημοκρατικά αντανακλαστικά από τα οποία βαυκαλίζεται πως εμφορείται...
   

Η ΟΛΜΕ έδωσε μια "μάχη" που δεν ήθελε να κερδίσει...

Τα κάστρα συνήθως πέφτουν από μέσα. Οσο πάνοπλος κι αποφασισμένος κι αν είναι ο αντίπαλος, αν ο επιτιθέμενος διαθέτει σχέδιο και τσαγανό δεν υπάρχει περίπτωση ούτε μία στο εκατομμύριο να καμφθεί. Οταν, όμως, απουσιάζουν αυτές οι αρετές τα τείχη μοιάζουν με χαρτόκουτα και οι αγωνιστές με κουτσαβάκηδες. Πόσω μάλλον όταν ρίχνουν το λαό τους σε μια μάχη που δεν είχαν σχεδιάσει και δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι ήθελαν να κερδίσουν...

Αυτό συνέβη και με την ΟΛΜΕ, η οποία μπήκε σε μια αδιέξοδη διαδικασία για χάρη τής επικοινωνίας και ίσως ικανοποίησης προσωπικών στρατηγικών, με θύματα όμως χιλιάδες εκπαιδευτικούς τής χώρας, τα δίκαια αιτήματα των οποίων "ποδοπατήθηκαν" από τα άδικα και συντρίφτηκαν στο τέλος από το χουντικό μέτρο τής επίταξης. Αν οι συνδικαλιστές μας επιθυμούν τη διάσωση κι ευημερία των μικρομεσαίων οφείλουν να κάτσουν όλοι μαζί σε ένα τραπέζι και να βρουν έναν τρόπο να μη βγάζει ο ένας τα μάτια τού άλλου μόνο και μόνο για να παριστάνει το μάγκα στα στενά όρια τής συντεχνίας του. Φτάνει πια με τις μονοήμερες απεργίες κάθε που χιονίζει και με τη χρησιμοποίηση των πιο ευπαθών κοινωνικών ομάδων ως ομήρων πάνω στη λογική τού "ας καεί το σπίτι τού γείτονα, αρκεί να μην είναι το δικό μου"...

Αυτήν τη μάχη ή θα τη δώσουμε όλοι μαζί και θα νικήσουμε ή θα χάσουμε ή θα προχωρήσουμε σε αυτή από διαφορετικά βιλαέτια κι όποιον πάρει ο χάρος, έτσι πρόχειρα και "γιουρούσικα". Αν οι Παναγόπουλοι, οι Φωτόπουλοι και οι Παπαχρήστοι αυτής της χώρας αγαπούν το λαό όσο ισχυρίζονται πως τον αγαπούν θα παραμερίσουν τα στενά συντεχνιακά ή κι ατομικά τους συμφέροντα και θα αποφασίσουν...χθες γενική απεργία διαρκείας. Πρέπει, δηλαδή, να μείνουμε μόνο με τις αλυσίδες για να αντιδράσουμε; Η αξιοπρέπειά μας θα θιγεί μόνο όταν μείνουμε γυμνοί να ζητιανεύουμε για ένα κομμάτι ψωμί και μια στέγη για να κοιμηθούμε; Από τη στιγμή, επομένως, που οι συνδικαλιστικές μας ηγεσίες εμφανίζονται ανίκανες να συγκροτήσουν ένα παλλαϊκό μέτωπο με δίκαια αιτήματα κι εφαρμόσιμες πολιτικές, δε μένει άλλη λύση από την αυτοοργάνωση στη δουλειά, στη γειτονιά, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια κι όπου αλλού κυλά ακόμα ανθρώπινο αίμα που δεν ανέχεται να του πλασάρουν την αδικία ως μονόδρομο και την υποδούλωση ως απελευθέρωση...  

Μιλούν για ανάπτυξη ενώ στρώνουν το έδαφος στη δραχμή...

Αντί η τρόικα εσωτερικού να παραμυθιάζει το πόπολο με επιστροφή στην ανάπτυξη, επενδύσεις κι επιστρατεύσεις είναι καιρός να του πει και μια πικρή αλήθεια: πως η επιστροφή στη δραχμή ύστερα από τις γερμανικές εκλογές τού Σεπτεμβρίου δεν είναι απλώς σενάριο, αλλά ένα πολύ σοβαρό ενδεχόμενο. Είναι, άλλωστε, ολοφάνερο ακόμα και στους πιο εθελοτυφλούντες ότι το ελληνικό πρόγραμμα ως έχει σήμερα δε βγαίνει παρά μόνο αν ο Αντ. Σαχλαμαράς κι ο Γ. Στουρνάρας πείσουν τους έλληνες πως η μόνη οδός σωτηρίας τους είναι να πεθάνουν από την πείνα. Γι' αυτό και η κυβέρνηση αντί να πανηγυρίζει για την αναβάθμιση της ανύπαρκτης πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας καλό θα ήταν να έχει αρχίσει να επεξεργάζεται ένα σχέδιο όσο γίνεται πιο ομαλής μετάβασης στη δραχμή γιατί παρά τη μιντιακή τρομοκρατία η δραχμή δεν θα επιστρέψει εξαιτίας της ανεύθυνης Αριστεράς, αλλά επειδή θα τη φέρουν οι πολιτικές εκείνων που υποτίθεται πως την απεύχονταν όπως ο διάβολος το λιβάνι...
Οποιος υποστηρίζει πως η επιστροφή στη δραχμή θα γίνει χωρίς τεράστιες θυσίες και δίχως πόνο κερδοσκοπεί πολιτικώς απέναντι στον ελληνικό λαό. Αυτή η μετάβαση θα είναι επαχθής, θα οριστικοποιήσει τη διάλυση του σημερινού πολιτικού συστήματος και θα δημιουργήσει άνευ προηγουμένου κοινωνικές ανατροπές. Αυτό σημαίνει πως το αποτέλεσμα μπορεί να είναι θαύματα, μπορεί όμως να είναι και τέρατα. Από την άλλη, όμως, αδυνατώ να κατανοήσω πόσο καλύτερα θα εξελιχθούν τα πράγματα στην περίπτωση που παραμείνουμε πάση θυσία στο ευρώ. Το νόμισμα δεν είναι δυνατό να είναι φετίχ κι επ'ουδενί να αποτελεί την "κόκκινη γραμμή" για τη σημερινή και τις όποιες κυβερνήσεις προκύψουν στο μέλλον. Το ουσιαστικό ζητούμενο είναι να αναδιανεμηθεί με κοινωνική δικαιοσύνη ο παραγόμενος πλούτος, να δοθούν ίσες ευκαιρίες ευημερίας στο σύνολο του πληθυσμού και να ανακατευθυνθεί η Παιδεία προς την καλλιέργεια πολιτών κι όχι πελατών, η οποία θα ενισχύσει και θα εδραιώσει την άμεση δημοκρατία. Ολα τα υπόλοιπα είναι επιθανάτιοι ρόγχοι ενός σαπισμένου συστήματος που αναζητά σανίδα σωτηρίας στη φετιχοποίηση κερμάτων και χαρτονομισμάτων...   

Με τους βιομήχανους δεν κυβερνάς, κυβερνιέσαι...

Οι βιομήχανοι δεν ενδιαφέρονται για καλοκαιρινές ή χειμερινές κολεξιόν, αφού είναι παντός καιρού. Μπορούν να συμμαχήσουν με τον οποιοδήποτε προκειμένου να μην απωλέσουν ούτε ένα από τα προνόμια που τους προσφέρουν η άδικη κατανομή τού παραγόμενου πλούτου, η επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα και η αντιμετώπισή τους σαν ιερές αγελάδες οι οποίες δεν πρέπει με τίποτα να χάσουν ούτε ένα ευρώ από τα κέρδη τους. Χθες συμμαχούσαν με τον καταρρεύσαντα δικομματισμό, αύριο δεν θα έχουν πρόβλημα να τα τακιμιάσουν ακόμα και με το ΣΥΡΙΖΑ αν είναι να σώσουν το τομάρι τους. Αυτοί τη δουλειά τους κάνουν. Η Αριστερά, όμως, ποιό σκοπό υπηρετεί καμαρώνοντας σαν την κοκότα δίπλα σε κρατικοδίαιτους καπιταλιστές, οι οποίοι μάλιστα έχουν πάψει προ πολλού να είναι βιομήχανοι αφού έχουν πουλήσει τις επιχειρήσεις τους; Αυτό είναι το αναπτυξιακό μοντέλο που ονειρεύεται για τη χώρα, ο συναγελασμός της δηλαδή με ανθρώπους των οποίων οι υποδείξεις προς την τρόικα γίνονται αργά ή γρήγορα νόμοι τού κράτους και στη συνέχεια παριστάνουν τους φιλεύσπλαχνους κροίσους οι οποίοι συναγωνίζονται σε αντιμνημονιακές κορώνες τον Αλέξη Τσίπρα;...

Η Ελλάδα έχει ανάγκη τις επιχειρήσεις και τους επιχειρηματίες. Δεν έχει ανάγκη, όμως, τους παρασιτικούς επενδυτές που έκαναν τα χρήματά τους απομυζώντας το δημόσιο πλούτο και οι οποίοι την ώρα τής κρίσης "έσπρωξαν" τα λεφτουδάκια που άλλοι αγωνίστηκαν για να τα βγάλουν στο εξωτερικό και σε εξωχώριες εταιρίες. Δε χρειάζεται τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας, οι οποίοι σήμερα γλείφουν εκεί που έφτυναν μέχρι χθες ούτε βιομήχανους που αν λειτουργούσε η Δικαιοσύνη και το πολιτικό και μιντιακό σύστημα δεν ήταν στο "pay roll" τους θα έκαναν παρέα στη φυλακή στον Ακ. Τσοχατζόπουλο, στο Λ. Λαυρεντιάδη και σε άλλα "μπουμπούκια". Το μεγάλο ερώτημα, ωστόσο, παραμένει: τί ανάγκη τούς έχει η Αριστερά ώστε να παρευρίσκεται στις εκδηλώσεις τους και να ανταλλάσσει αστειάκια μαζί τους, κάνοντας ανέκδοτο το Μαρξ και το Λένιν προκειμένου να γίνει αρεστή στους φαύλους; Ο λαός τού φωνάζει από τα Αριστερά, αλλά ο Αλέξης Τσίπρας φαίνεται πως έχει βάλει παρωπίδες και κοιτά μόνο προς τα δεξιά. Αυτή, όμως, είναι και η ασφαλέστερη επιλογή για να μην κυβερνήσει ποτέ ή, απλώς, να διαχειριστεί συντηρητικά μια τραγωδία μαζί με τους υπεύθυνούς της...
 

"Δεν υπάρχουν άγγελοι σου λέω"...

Επαναλαμβάνω: διαφωνώ με την απεργία των εκπαιδευτικών κατά τη διάρκεια των πανελλαδικών εξετάσεων, όχι γιατί πιστεύω ότι οι νέοι μας με την είσοδό τους σε πανεπιστημιακή σχολή εξασφαλίζουν το μέλλον τους, αλλά γιατί όσοι έχουμε περάσει από αυτήν τη δοκιμασία γνωρίζουμε πόσο ψυχοφθόρα είναι και πως οποιαδήποτε αλλαγή τής τελευταίας στιγμής δεν κάνει την κατάσταση καλύτερη. Αφήστε που η μεμονωμένη απεργιακή κινητοποίηση ενός επαγγελματικού κλάδου, χωρίς συνεννόηση με τους υπόλοιπους και δίχως συγκεκριμένο πλάνο, περισσότερο ωφελεί τον αποκαλούμενο κοινωνικό αυτοματισμό παρά οτιδήποτε άλλο. Είναι άλλη υπόθεση, όμως, όλα αυτά και διαφορετική η χουντική τακτική τής τρόικας εσωτερικού να κάνει χρήση, κάθε τρεις και λίγο, ενός ακρότατου μέτρου όπως η επιστράτευση προκειμένου δια της πυγμής να επιβάλλει πολιτικές οι οποίες έχουν ελάχιστη λαϊκή επιδοκιμασία...
Οι εκπαιδευτικοί δεν είναι ούτε δαίμονες, όπως τους θέλει η κυβερνητική και μιντιακή προπαγάνδα, ούτε όμως κι άγιοι, όπως τους παρουσιάζει η αντιπολίτευση και μέρος τής κοινής γνώμης που έχει στο μυαλό της μια εξιδανικευμένη εικόνα τού δασκάλου ο οποίος ολημερίς κι ολονυχτίς δεν κάνει τίποτα άλλο από το να ενδιαφέρεται για την εκπαίδευση πολιτών κι όχι παπαγάλων. Ολοι έχουμε πάει σχολείο κι έχουμε συγχρωτιστεί με δασκάλους με το "Δ" κεφαλαίο, αλλά και με δασκάλους που μόνο πλακάτ δε φορούσαν που να έγραφε "είμαι εδώ για τα φράγκα και τη μονιμότητα και δε μου καίγεται καρφί για εσάς κωλόπαιδα". Δεν θα μπω στη διαδικασία να μετρήσω ποιοί είναι οι περισσότεροι. Αυτό που ενδιαφέρει πιο πολύ τη δεδομένη περίοδο είναι να δημιουργηθεί ένα κοινό απεργιακό μέτωπο των εργαζομένων, το οποίο ωστόσο δεν θα έχει σκοπό να μην αλλάξουν οι συντεχνιασμοί τού παρελθόντος, αλλά να προστατευτούν κι ενισχυθούν επί ίσης βάσης τα εργασιακά δικαιώματα από ένα καθεστώς που δε δείχνει κανένα σεβασμό απέναντι στην εργασία.

Σε αυτό το πλαίσιο, δε μπορεί να υπάρξει καμιά ανοχή σε τακτικές επιστράτευσης οι οποίες παραβιάζουν κατάφωρα το Σύνταγμα κι εκθέτουν τη δημοκρατία στη χώρα που τη γέννησε. Από την άλλη, όμως, μου είναι αποκρουστική και μόνο η εικόνα εργατοπατέρων οι οποίοι αντιδρούν ακόμα και στα στοιχειώδη, όπως είναι η αξιολόγηση και η κατάργηση της μονιμότητας. Σε αυτήν τη ζωή όλοι μας πρέπει να κρινόμαστε ανά πάσα στιγμή, αναλαμβάνοντας το ρίσκο τής υποκειμενικότητας και της αντεκδίκησης από την οποία οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα δεν είναι δυνατό να προστατευτούν. Σε διαφορετική περίπτωση δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι θα εξακολουθούν να βγάζουν ο ένας τα μάτια τού άλλου σε έναν ταξικό εμφύλιο από τον οποίο θα κερδίζουν διαχρονικώς μόνο οι υποκριτές θιασώτες τού νόμου και της τάξης... 

Στους αγώνες θυσιάζεσαι, δεν θυσιάζεις...

Όταν θέλεις να πετύχεις κάτι, υπάρχουν δύο τρόποι για να το καταφέρεις. Είτε με κατά μέτωπο επίθεση κι όποιον πάρει ο χάρος, είτε ακολουθώντας μια πιο έξυπνη τακτική, η οποία ενδεχομένως να μην προκαλέσει αχό, ωστόσο στο τέλος μπορεί να φανεί πολύ πιο αποτελεσματική. Δυστυχώς στην Ελλάδα η παράδοση του «αέρα πατέρα» και της επαναστατικής γυμναστικής δεν επιτρέπει να ακούγονται πιο ψύχραιμες φωνές, οι οποίες δε μπερδεύουν την αγωνιστικότητα με τον εκβιασμό και την υποδαύλιση του κοινωνικού αυτοματισμού…

Οι εκπαιδευτικοί έχουν δίκιο σε αρκετά από τα ζητήματα που έχουν θέσει στο τραπέζι. Έχουν δίκιο, επίσης, όταν καταγγέλλουν τα διαπλεκόμενα μίντια για σκόπιμη δαιμονοποίηση κάθε κοινωνικής τάξης που αντιμάχεται στην καταστροφή της. Μια απόφασή τους, όμως, για απεργιακές κινητοποιήσεις κατά τη διάρκεια των πανελλαδικών εξετάσεων και δημιουργεί πρόσθετο άγχος στους ήδη αγχωμένους μαθητές και τους γονείς τους και πολύ δύσκολα θα βοηθήσει στην προσπάθεια των εκπαιδευτικών να κερδίσουν τη συμπάθεια της κοινής γνώμης που δεν τους βλέπει έτσι κι αλλιώς με καλό μάτι, όσο άδικο κι αν είναι αυτό.

Υπάρχουν πολύ πιο έξυπνοι τρόποι για τη διεκδίκηση δικαιωμάτων, οι οποίοι όχι μόνο δεν θα διχάσουν την κοινωνία αλλά θα τη συμπαρασύρουν σε ένα γενικότερο απεργιακό μέτωπο, το οποίο δεν θα είναι και χρονικώς αποσπασματικό, αλλά θα έχει διάρκεια. Γιατί, για παράδειγμα, οι εκπαιδευτικοί να μην κατακλύσουν τους  μεγάλους δρόμους των μεγάλων πόλεων καθ’ όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού, περίοδο κατά την οποία διακοπεύουν, ώστε να πείσουν και τους πλέον δύσπιστους για το δίκαιο των αιτημάτων τους; Οι αγώνες προϋποθέτουν, πάνω από όλα, θυσίες, κυρίως δικές μας και δευτερευόντως των άλλων. Όχι αντιστρόφως…

Οταν οι πεφωτισμένοι χαϊδεύουν στο μάγουλο την ακροδεξιά...

Η Κ. Δημουλά είναι μια σπουδαία ποιήτρια, ίσως ό,τι καλύτερο διαθέτει αυτήν τη στιγμή η ελληνική λογοτεχνία σε...ζωντανή μορφή. Γιατί όχι επομένως, και το λέω σοβαρά, να μην κερδίσει κι ένα Νόμπελ Λογοτεχνίας, όταν αυτό το έχουν κερδίσει αρκετοί χειρότεροι από την ίδια ποιητές και συγγραφείς;Οσα, εξάλλου, της αποδόθηκαν για τους μετανάστες δεν ήταν ρατσιστικό παραλήρημα. Να με συγχωρείτε, όμως, που θα το γράψω κι ας μην είμαι οπαδός τού πολιτικού ορθολογισμού, αλλά όσα είπε η ποιήτρια στην εκδήλωση των Atenistas δεν ήταν ακριβώς ένα κήρυγμα υπέρ της συναδέλφωσης των λαών. Φαίνεται, εξάλλου, πως και οι διανοούμενοι αυτής της χώρας μπερδεύουν την ανεκτικότητα με την αλληλεγγύη και την ανοχή με την πολιτισμική γενναιοδωρία. Πράγματι, δεν υπάρχουν χώροι στην Κυψέλη, αλλά φαντάζομαι πως οι πολιτικές ενσωμάτωσης δεν ταυτίζονται με τη νομιμοποίηση γκέτο ή στρατοπέδων συγκέντρωσης για απόκληρους...
Ξέρετε, ωστόσο, τί είναι το πιο τραγικό στην περίπτωση της Κ. Δημουλά; Πως μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια τής κρίσης, στο διάστημα που ο ελληνικός λαός έχει φορτωθεί μόνος του το βάρος να μετανοήσει για αμαρτίες που δε βαραίνουν μόνο ή κυρίως τον ίδιο, δεν θυμάμαι την εθνική μας ποιήτρια να έχει κάνει κάποια σημαντική δημόσια παρέμβαση και να έχει καταθέσει την άποψή της για το τίς πταίει. Δεν περιμένω από την Κ. Δημουλά να συμφωνήσει μαζί μου για να τη χειροκροτήσω. Θα ήθελα, όμως, να ακούσω καθαρά από το στόμα ενός φωτισμένου ανθρώπου κάποιες λέξεις βαθύτερες από το "δε βρίσκω παγκάκι να καθήσω στην Κυψέλη". Δε διαφωνώ πως οι καλλιτέχνες μιλούν κυρίως με τα έργα τους, γι' αυτό και δεν θα επιθυμούσα η Κ. Δημουλά να γινόταν "μαϊντανός" προς χάρη τής τηλοψίας. Σε καιρούς, ωστόσο, κρίσης, όπως το έπραξαν και συνάδελφοί της του αστικού χώρου όπως ο Γιώργος Σεφέρης, οι πνευματικοί άνθρωποι δε δικαιούνται να σιωπούν. Είναι υποχρεωμένοι να μιλούν και το πόπολο να ακούει από αυτούς κάτι ουσιαστικότερο από το πόσο καλός ράπτης είναι ένας μετανάστης στη γειτονιά τής εθνικής ποιήτριας. Τί να περιμένει αλλιώς το λούμπεν προλεταριάτο όταν ακούει τους πεφωτισμένους να χρησιμοποιούν μια ρητορική που ναι μεν δεν ταυτίζεται με την ακροδεξιά, αλλά την θωπεύει στο μάγουλο;... 

Ο Γκάλης να γίνει ο κανόνας κι όχι η εξαίρεση...

Ο Νίκος Γκάλης είναι ο σημαντικότερος έλληνας αθλητής όλων των εποχών. Επρεπε, όμως, να περάσουν περίπου 19 χρόνια από την ημέρα που τον εξανάγκασαν να σταματήσει το μπάσκετ προκειμένου οι διάφοροι αρμόδιοι-αναρμόδιοι να τον τιμήσουν όπως του αξίζει για την προσφορά του. Υπάρχει, άραγε, καλύτερη απόδειξη από τη ζωή αυτού του μπασκετμπολίστα για το ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα που τρομάζει μπροστά στην θέα οποιουδήποτε ξεπερνά τη μετριότητα γι'αυτό και προτιμά να τον παραδίδει στη λήθη ώστε να φαίνονται ψηλότεροι όσοι κρατούν στα χέρια τους τα γκέμια;..
Αν ο Νίκος Γκάλης είχε γεννηθεί στην Θεσσαλονίκη κι όχι στη Νέα Υόρκη, θα είχε υποχρεωθεί να αντιμετωπίσει ένα εκπαιδευτικό σύστημα που θα τον έσπρωχνε στη συμβατικότητα και θα τον υποχρέωνε να ασχοληθεί με χίλια δυο άλλα πράγματα από το να αξιοποιήσει το ταλέντο του. Αν δεν παπαγάλιζε στο σχολείο, μπορεί η μόνη του επαφή με την πορτοκαλί μπάλα να ήταν σουτάκια με φίλους σε κάποια παρατημένη μπασκέτα. Αν ο ίδιος δεν ήταν πρότυπο επαγγελματία σε μια χώρα ερασιτεχνών, σήμερα οι περισσότεροι συνάδελφοί του θα εξακολουθούσαν να είναι δέσμιοι μακροχρόνιων συμβολαίων τα οποία θα τους ετοίμαζαν επιχειρηματίες με ειδίκευση στο ξέπλυμα βρόμικου χρήματος. Κι αν δε διέθετε την αξιοπρέπεια του ανθρώπου που έχει πλήρη συνείδηση του μεγαλείου του, θα αφηνόταν να γίνει βορά ενός ετερόφωτου τσίρκου το οποίο διψά για χρήμα και δόξα με κάθε τίμημα. Εξαιτίας όλων αυτών δεν απορώ που ο Γκάλης δε βραβεύτηκε όταν τα μαλλιά του ήταν ακόμα μαύρα, αλλά για το ότι βραβεύτηκε έστω και τώρα...
Δεν ασπάζομαι την θεωρία των ειδώλων και των προτύπων. Αν οι γονείς θέλουν τα παιδιά τους να έχουν τα σωστά, ό,τι κι αν μπορεί να σημαίνει αυτό, παραδείγματα ζωής ας γίνουν οι ίδιοι τα κατάλληλα είδωλα και πρότυπα για τα βλαστάρια τους. Ωστόσο υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εκεί έξω η ζωή των οποίων θα έπρεπε να διδάσκεται στα ελληνικά σχολεία, όχι σε μορφή αγιογραφίας ένα βήμα πριν από την θεοποίηση, αλλά για να συνειδητοποιούν οι νέες γενιές πως υπάρχει κι άλλος δρόμος από τη λαμογιά, τον ωχαδερφισμό, την εθελοδουλία ή την κοινοτοπία για να πετύχει κανείς. Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα οφείλει να παράγει εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες Γκάληδες κάθε χρόνο, βοηθώντας το ταλέντο τους σε οποιοδήποτε τομέα να ανθίσει κι όχι να μαραθεί σε ένα περιβάλλον που ευνοεί το συμβιβασμό και την ηττοπάθεια. Δυστυχώς, όμως, μέχρι αυτό να συμβεί, το ταλέντο σε αυτήν τη χώρα είτε θα χάνεται είτε θα αποσιωπάται για να κυβερνούν αμέριμνοι οι ανίκανοι και φαύλοι...  

Ραγιάδες Πεκίνου...

Ο Αντ. Σαχλαμαράς έχει δικαίωμα να ταξιδέψει όχι μόνο μέχρι την Κίνα, όπως έχει προγραμματίσει για τα μέσα Μαΐου, αλλά και μέχρι το Βόρειο Πόλο ή κι ακόμα πιο πέρα, έως τη Σελήνη ή μέχρι και στον Αρη, προκειμένου να βρει επενδυτές για τη χώρα. Μόνο που υπάρχουν πολύ πιο οικονομικές λύσεις από το να στέλνουμε τον πρωθυπουργό μας κάθε τρεις και λίγο στο εξωτερικό προκειμένου να φέρει την ανάπτυξη στην Ελλάδα. Η σοβαρότερη από αυτές σχετίζεται με την αλλαγή τής πολιτικής που ακολουθείται τα τελευταία τρία χρόνια στη χώρα και η οποία συνδέεται άμεσα με μια σειρά οφθαλμοφανέστατων συνεπειών, από την αύξηση της ανεργίας μέχρι την άνοδο του φασισμού. Αν, επομένως, ο Αντ. Σαχλαμαράς ενδιαφέρεται πραγματικά για την έξοδο της πλειονότητας των ελλήνων από την κρίση, δεν είναι απαραίτητο να πετάξει μέχρι το Πεκίνο. Εκτός αν θέλει να πάρει και ιδέες για να εφαρμόσει την πλήρη κινεζοποίηση των εργασιακών σχέσεων και στην Ελλάδα...

Είναι αστείο να εξακολουθούμε να αναζητούμε την κάθαρση στο δράμα από τους ξένους όταν την ίδια ώρα είναι ευάριθμοι οι μνηστήρες που εποφθαλμιούν τον εθνικό πλούτο ο οποίος ξεπουλιέται μπιρ παρά. Υπάρχει, άραγε, καλύτερη απόδειξη από αυτή πως στην Ελλάδα παράγεται πλούτος, ο οποίος όμως είτε δεν αξιοποιείται πλήρως είτε καταλήγει στα χέρια λίγων νταβατζήδων; Δυστυχώς, όμως, ο ραγιαδισμός έχει καταφέρει να επιβιώσει πολύ περισσότερα χρόνια από την τουρκοκρατία κι αυτός είναι που ορίζει και τώρα τις επίσημες κι ανεπίσημες πολιτικές. Προχθές μας έσωζαν οι βρετανοί, μετά οι αμερικανοί και τώρα είναι η σειρά των γερμανών, των κινέζων ή των ρώσων να το κάνουν, αναλόγως των γούστων τού καθενός. Ούτε που μας έχει περάσει, ωστόσο, από το μυαλό πως μπορούμε να σωθούμε από μόνοι μας. Το θεωρούμε αδύνατο να ζούμε χωρίς προστάτες, γι' αυτό κι αναζητούμε διαχρονικά τον αφέντη που θα ορίζει τη ζωή μας κι εμείς θα τον υπηρετούμε για ένα κομμάτι ψωμί. Για να σπάσεις, όμως, τις αλυσίδες, πρέπει πρώτα να πάψεις να τις αγαπάς. Και για εμάς η εθελοδουλία παραμένει εθνικό σπορ...             

Στις σούβλες που στήνουμε για τους άλλους, εμείς θα είμαστε τα αρνιά...

Ο Γ. Καμίνης είναι ένας αποτυχημένος δήμαρχος και γι' αυτό δε φταίει μόνο η οικονομική κρίση. Κάποιος άλλος στην θέση του, περισσότερο επινοητικός και λιγότερο δουλοπρεπής, θα μπορούσε να ισχυρίζεται στο τέλος τής θητείας του πως άφησε πίσω του έργο και μάλιστα σε δύσκολους καιρούς. Αυτό, όμως, πολύ δύσκολα θα μπορέσει να το επικαλεστεί ο δήμαρχος Αθηναίων κι ακόμα πιο δύσκολα θα είναι σε θέση να το αποδείξει όταν έρθει η ώρα των δημοτικών εκλογών. Σήμερα, ωστόσο, δε μπορεί κανένας δημοκρατικός πολίτης να μη στηρίζει το Γ. Καμίνη στη βιαιοπραγία εναντίον του, από την οποία μάλιστα χτυπήθηκε 12χρονο κορίτσι, στην οποία προέβη ένα ακόμα από τα νεοφασιστικά "μπουμπούκια" με τα οποία φρόντισε να "στολίσει" το Κοινοβούλιο το 7% του πληθυσμού...
Εχει δικαίωμα η Χρυσή Αυγή να μοιράζει τρόφιμα, αίμα και...μισαλλοδοξία μόνο σε έλληνες; Ασφαλώς και το έχει σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα, ακόμα κι αν αυτό δεν είναι του γούστου της. Ωστόσο, δεν έχει κανένα δικαίωμα να προσπαθεί με το "έτσι θέλω" να επιβάλλει το ρατσισμό της και σε χώρους που όχι μόνο δεν της ανήκουν, αλλά αποτελούν και σύμβολα άλλου είδους αγώνων, όπως είναι η πλατεία Συντάγματος. Αλίμονο αν νομιμοποιείται ο πνευματικός σκοταδισμός λίγο πιο κάτω από τη Βουλή κι αλίμονο αν τον νομιμοποιούμε κι εμείς ως πολίτες με την ανοχή ή συμμετοχή μας. Ακόμα και στην πείνα μπορεί να υπάρχει η αξιοπρέπεια της μη αποδοχής της δήθεν φιλανθρωπίας από τα χέρια φαύλων, φασιστών και ρατσιστών...
Πολύ φοβάμαι, όμως, πως θα βρεθούν πάλι πολλοί ανάμεσά μας που θα εκφράσουν τον θαυμασμό τους για τους "μάγκες" χρυσαυγίτες που αποδεικνύουν πόσο "άντρες" και "τίμιοι" είναι με το να τα βάζουν ακόμα και με μπουνιές με τα αποβράσματα του συστήματος που καταστρέφει τη ζωή μας. Κι αυτή ακριβώς είναι η τραγωδία όσων ζουν στο ενδιάμεσο της λαμογιάς και του λαϊκισμού: καλούνται να ζήσουν σε μια κοινωνία που αντιδρά στον εκφυλισμό της με απάθεια και πρωτογονισμό. "Ή είσαι με τον Καμίνη ή είσαι με τον Καιάδα", δεν υπάρχει άλλη λύση για το λούμπεν προλεταριάτο, το οποίο ακόμα δεν έχει καταλάβει ότι στις σούβλες τις οποίες στήνει και οι οποίες στήνονται για τους όποιους "άλλους" το ρόλο των αρνιών θα τον παίξει στο τέλος το ίδιο...

Υ.Γ. Καλό Πάσχα σε όλους, ραντεβού την επόμενη εβδομάδα.