Μάλλον μας περνούν για ηλίθιους...

Ξεκινώ με το αυτονόητο, τουλάχιστον στην θεωρία: ουδείς αναμάρτητος. Προφανώς αυτό ισχύει και για την κυβέρνηση Σαμαρά, καθώς και την αστυνομία και τη δικαιοσύνη οι οποίες διαχρονικώς στην Ελλάδα λειτουργούσαν σαν το μακρύ χέρι τού συστήματος: καταδίωκαν ή ανέχονταν ανάλογα με τις βουλές των αφεντικών τους και είχαν πάντοτε μια "καλή" δικαιολογία για το τί έπρατταν. Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο κομμουνιστικός κίνδυνος, σήμερα είναι η καταστροφή που θα επέλθει αν δεν ακολουθήσουμε το δρόμο των μνημονίων. Μόνο που αυτό το διαβρωμένο τρίγωνο εξουσίας όχι μόνο δε ζήτησε ποτέ συγγνώμη για τη μέχρι προχθές στάση του απέναντι στο αβγό τού φιδιού, αλλά περιμένει και χειροκροτήματα για τη δήθεν "μηδενική ανοχή" του στο νεοφασισμό...

Μάλλον μας περνούν για ηλίθιους, για να μη γράψω τίποτα χειρότερο και προσβάλω το μικροαστισμό τους. Η Χρυσή Αυγή είναι μια εγκληματική οργάνωση που δρα εδώ και περίπου τρεις δεκαετίες, αλλά οι κυβερνώντες θέλουν να μας πουν πως ο ογκωδέστατος φάκελος που έχει σχηματιστεί για τους νεοναζί προέκυψε μόλις την τελευταία εβδομάδα χάρη στην άοκνη προσπάθεια των οργάνων τής τάξης. Μας κοροϊδεύουν ψιλό γαζί: κι αυτή η κυβέρνηση γνώριζε για τα εγκλήματα των χρυσαυγιτών από την αρχή μόνο που τους χάιδευε στην περίπτωση που μαλακώσουν λίγο το λόγο τους και μπορέσει και συγκυβερνήσει μαζί τους στην περίπτωση που δεν της βγαίνουν αλλιώς τα κουκιά. Ο "κοριός", για παράδειγμα, της Αντιτρομοκρατικής βρισκόταν σε πλήρη λειτουργία και πριν από τη δολοφονία τού Παύλου Φύσσα, οι Εσωτερικές Υποθέσεις γνώριζαν για τη σαπίλα στο Αστυνομικό Τμήμα Νίκαιας (εδώ το ήξεραν και οι πέτρες), η ΕΥΠ είχε φακελωμένους τους νεοναζί (κάποιοι από αυτούς, άλλωστε, ήταν και στελέχη της), ενώ το συστημικότατο "Εθνος" του Γ. Μπόμπολα με το που δολοφονήθηκε το παλικάρι στην Αμφιάλη είχε, "όλως τυχαίως", έτοιμο αποκαλυπτικό ρεπορτάζ για τη δράση τής Χρυσής Αυγής...

Τί σημαίνουν όλα αυτά; Πως το σύστημα διέθετε το υλικό για να στείλει στη "μπουζού", που θα έλεγε και η σύζυγος Μιχαλολιάκου, τους χρυσαυγίτες εδώ και πολύ καιρό. Προτίμησε, όμως, την πολιτική τού κατευνασμού, θεωρώντας πως είναι προτιμότερο οι δυσαρεστημένοι ψηφοφόροι του να καταλήξουν στην ακροδεξιά από την Αριστερά. Ο λόγος που άλλαξε η τακτική του οφείλεται τόσο σε εξωγενείς παρεμβάσεις (από Ε.Ε. και ΗΠΑ) όσο και στο φόβο του πως οι νεοναζί "χρήσιμοι ηλίθιοι" αποκτούσαν μια δυναμική που μπορεί να τους έφερνε ακόμα και στην εξουσία χωρίς να χρειάζονται κυβερνητικούς εταίρους. Είναι αστείο, άλλωστε, να ακούς τον Αντ. Σαχλαμαρά, με το γνωστό ακροδεξιό παρελθόν του και τους ακροδεξιούς "μπουμπούκια" συνεργάτες του, να βγάζει κηρύγματα κατά της μισαλλοδοξίας. Είναι σα να ακούς το Χίτλερ να μιλά με θαυμασμό για την ευφυία των εβραίων ή τον Τζορτζ Μπους να καταφέρεται σε βάρος των πολυεθνικών τού πετρελαίου. Ο πρωθυπουργός δεν πιστεύει αυτά που λέει, αλλά διαθέτει το πολιτικό ένστικτο επιβίωσης ώστε να κατανοεί ότι μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορεί να συγκρατήσει τους "νοικοκυραίους" του από το να αναζητήσουν την ελευθερία τους...

Ο "Πρίγκιπας Φίρερ" πέφτει, για το φασισμό έχουμε δρόμο ακόμα...

Σήμερα είναι μια όμορφη ημέρα για την ελληνική δημοκρατία. Θα ήταν, όμως, πολύ πιο όμορφη αν η σύλληψη των νεοναζιστών είχε γίνει μετά από τον πρώτο ξυλοδαρμό ή εκβιασμό για τον οποίο είχαν δώσει σχετική εντολή κι όχι ύστερα από μια δεκάδα, τουλάχιστον, δολοφονιών. Είναι τεράστιες οι ευθύνες τού πολιτικού συστήματος που επέτρεψε στη Χρυσή Αυγή να λειτουργήσει ως γνήσια παρακρατική οργάνωση προκειμένου να ανασχεθεί το φυλλορρόημά του προς τα αριστερά. Κι αποδεικνύεται, επίσης, πόσο άθλια ήταν η έμπνευση και η διακίνηση της θεωρίας των δύο άκρων, με την οποία η κυβέρνηση ήθελε να ταυτίσει το νεοναζισμό με το ΣΥΡΙΖΑ. Η αξιωματική αντιπολίτευση δεν είναι το αριστερό κόμμα των ονείρων μου, χρησιμοποιεί το λαϊκισμό και συγκροτείται από πολλές μετριότητες. Αλίμονο, όμως, σε εκείνους που για να παραμείνουν έστω και μια ημέρα παραπάνω στην εξουσία έσπευσαν να εξομοιώσουν την επίσημη Αριστερά με ανθρώπους που κατηγορούνται για ανθρωποκτονίες, ξυλοδαρμούς, εκβιασμούς και συγκρότησή τους με ναζιστικά πρότυπα. Δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να δηλητηριάσουν ακόμα περισσότερο με το φασισμό μια λούμπεν κοινωνία που άγεται και φέρεται γιατί κανείς δε φρόντισε ποτέ να τη διδάξει ταξική συνείδηση, πολιτική ευθύνη και πρόταξη του συλλογικού από το ατομικό συμφέρον...

Είναι ενθαρρυντικό ότι έξω από τη ΓΑΔΑ δεν έχουν συγκεντρωθεί παρά μερικές εκατοντάδες γραφικοί που έχουν το θράσος να υψώνουν τη χιλιοαιματοβαμμένη, κι από τα ναζιστικά ινδάλματά τους, ελληνική σημαία για να υπερασπιστούν δολοφόνους. Δεν πρέπει, όμως, να ξεχνάμε πως αυτή η εγκληματική οργάνωση διαθέτει 18 βουλευτές και πως οι δημοσκοπήσεις την παρουσίαζαν σταθερώς στην τρίτη θέση, με αυξητικές τάσεις. Οσοι τη στήριξαν με την ψήφο ή με την πρόθεση ψήφου τους δε γνώριζαν πως οι χρυσαυγίτες δεν είναι τα καλύτερα "παιδιά"; Πως δολοφονούσαν, βαρούσαν ή εκβίαζαν με την ανοχή τής κυβέρνησης, της αστυνομίας και της δικαιοσύνης; Δεν τους στήριζαν, όμως, με το εντελώς ηλίθιο επιχείρημα πως η βία τής Χρυσής Αυγής ήταν χρήσιμη για να τρομάζει το σάπιο πολιτικό κατεστημένο; Κι ας ήταν αυτό ακριβώς το σύστημα, πολιτικό-επιχειρηματικό-τραπεζικό-, που την θώπευε πολιτικά και τη χρηματοδοτούσε με σκοπό να διατηρήσει τα προνόμιά του. Δεν έχουν περάσει δα και τόσο πολλές ημέρες από τότε που γνωστό μιντιακό παπαγαλάκι καλούσε τη Χρυσή Αυγή να μετριάσει λίγο το λόγο της ώστε να συγκυβερνήσει με τη ΝΔ για να αποφευχθεί η άνοδος στην εξουσία τής "επάρατης" Αριστεράς...

Ο αυτοαποκαλούμενος "Πρίγκιπας Φίρερ", Ν. Μιχαλολιάκος και οι αυλικοί του φαίνεται πως καταρρέουν. Μη γελιόμαστε, όμως, πως μαζί τους θα πέσει τόσο εύκολα κι ο φασισμός, ο οποίος για πολλούς συμπολίτες μας αποτελεί τρόπο ζωής. Καμιά πραγματική δημοκρατία δε μπορεί να στηριχθεί στην απαγόρευση της αντίθετης άποψης, πόσω μάλλον στην αντιμετώπισή της με βία. Ημέρα με την ημέρα περιτριγυρίζομαι από όλο και περισσότερους ανθρώπους που έχουν πιστέψει ότι τα ξέρουν όλα κι όταν κάποιος τους εναντιώνεται δεν απαντούν με επιχειρήματα, αλλά με ύβρεις και προσβολές. Πώς θα απαλλαγούμε, επίσης, από το φασισμό όταν παράγοντες που δρουν ως καταλύτης του, όπως η φτώχεια, η ανεργία και κυρίως οι κοινωνικές ανισότητες, γιγαντώνονται συνεχώς εξαιτίας των μνημονιακών πολιτικών; Μακάρι, επομένως, η ελληνική δικαιοσύνη να σταθεί για μια φορά αντάξια του ρόλου της και να καταδικάσει τα καθάρματα που εκμεταλλεύτηκαν τον πόνο τού ελληνικού λαού για να κερδοσκοπήσουν οικονομικώς και πολιτικώς. Ακόμα, όμως, κι αν ο Ν. Μιχαλολιάκος ή ο Ηλ. Κασιδιάρης γεράσουν στη φυλακή θα τους ακολουθήσουν άλλοι φασίστες αν δε φροντίσουμε να εκπαιδεύσουμε, ξεκινώντας από το σπίτι και το σχολείο, την κοινωνία να μη μισεί, αλλά να αγωνίζεται για την καλυτέρευση της ζωής της ως συνόλου κι αν δεν ανατρέψουμε πολιτικές που κάνουν τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους... 

Φοβούνται ακόμα και την κοινοβουλευτική ολιγαρχία τους...

Αυτοί που μας κυβερνούν, είτε βρίσκονται στο μέγαρο Μαξίμου και στα υπουργεία είτε ανήκουν στο παρακράτος, δεν είναι ευφυείς, είναι κουτοπόνηροι. Φροντίζουν να το αποδεικνύουν και με την κουβέντα που έχει ανοίξει για εκλογές σε 15 περιφέρειες ή και σε όλη τη χώρα αν παραιτηθούν οι χρυσαυγίτες βουλευτές. Είναι πιθανό να διαψευστώ, αλλά δε νομίζω πως θα συμβεί κάτι τέτοιο. Στην πολιτική είτε ενεργοποιείς τα όπλα σου χωρίς να προειδοποιείς για τη χρήση τους ή απειλείς με τη χρησιμοποίησή τους, αλλά δεν το κάνεις ποτέ γιατί ξέρεις ότι στην τελική εσύ θα είσαι ο μεγαλύτερος χαμένος. Για ποιό λόγο να θελήσει μια εγκληματική οργάνωση όπως η Χρυσή Αυγή να μείνει εκτός Βουλής και να χάσει την ασυλία που απολαμβάνει τώρα; Υπάρχει, βεβαίως, πάντοτε ο παράγοντας της αυτοκαταστροφής, αλλά η μέχρι σήμερα πορεία τής ηγετικής ομάδας των νεοναζιστών, η οποία χαρακτηρίζεται από την ικανοποίηση προσωπικών παθών μέσα από την προβολή ενός μισαλλόδοξου μανδύα, δημιουργεί σχεδόν τη βεβαιότητα ότι δεν πρόκειται να προχωρήσει στο απονενοημένο για την ίδια διάβημα...

Από την άλλη βρίσκονται οι κουτοπόνηροι που βαυκαλίζονται πως ανήκουν στο συνταγματικό τόξο, μολονότι έχουν κάνει τα βέλη τού Συντάγματος κουρελόχαρτα προκειμένου να ικανοποιούν τους εγχώριους και ξένους νταβατζήδες τους. Με τη βοήθεια που τους προσφέρουν τα μιντιακά παπαγαλάκια τους μας πλασάρουν ένα άλλο παραμύθι: πως αν προκύψουν επαναληπτικές εκλογές δεν πρέπει να γίνει το "λάθος" και να κατεβούν τα κόμματα μεμονωμένα, αλλά να συνασπιστούν όλα εναντίον τής Χρυσής Αυγής. Λες και το μήνυμα σε βάρος τού φασισμού δε μπορεί να σταλεί κι εναντίον τού νεοφιλελευθερισμού που τον εκτρέφει. Θέλουν, με λίγα λόγια, να στήσουν ενέδρα στην Αριστερά και να αποσοβηθεί αυτός που για τους ίδιους αποτελεί το μεγάλο κίνδυνο: να καταρρεύσει η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου και να αναδειχθεί από τις κάλπες μια κυβέρνηση που δεν θα εναντιωθεί μόνο στην παραφροσύνη τού νεοναζισμού, αλλά και στη λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού. Φοβούνται ακόμα και την κοινοβουλευτική ολιγαρχία τους, που έχουν στήσει με βάση την εξυπηρέτηση των επιθυμιών τους. Γι' αυτό και οι εκλογές μού μοιάζουν περισσότερο με σενάριο επιστημονικής φαντασίας παρά με λογική κατάληξη... 

Σα να μη δολοφόνησαν ποτέ τον Παύλο Φύσσα...

Ας υποθέσουμε πως σήμερα κιόλας η Χρυσή Αυγή τίθεται εκτός νόμου και οι Μιχαλολιάκοι, οι Κασιδιάρηδες και τα λοιπά νεοναζιστικά αποβράσματα κάνουν παρέα στη φυλακή στους Τσοχατζόπουλους και στους Λαυρεντιάδηδες, όντας όλοι τους της ίδιας συνομοταξίας λαμόγιων. Ξεμπερδέψαμε με το φασισμό; Οσο θα ξεμπερδεύαμε από ένα δένδρο κόβοντας τα κλαδιά κι όχι τις ρίζες του. Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται ο λόγος για τον οποίο αυτή η κυβέρνηση δε μπορεί να πατάξει την ακροδεξιά: γιατί την εξέθρεψε με τις πολιτικές της που φτωχοποιούν μεγάλα στρώματα του πληθυσμού, την ανέχτηκε όσο της εξασφάλιζε ένα ανάχωμα στις ψήφους τού λούμπεν προλεταριάτου που θα μπορούσαν να κατευθυνθούν στην Αριστερά και τώρα έρχεται εκ των υστέρων να ξηλώσει δήθεν ένα σαπρόφυτο που η ίδια καλλιέργησε, αλλά φαίνεται πως δε μπορεί πλέον να ελέγξει ή θεωρεί πως μπορεί να απορροφήσει τους ψηφοφόρους του... 

Αύριο η Χρυσή Αυγή ενδεχομένως να λέγεται Ασημένιο Δειλινό ή Χάλκινο Απομεσήμερο. Θα υπάρχει ωστόσο. Ισως όχι με τη μορφή των σημερινών ακροδεξιών βουλευτών, αλλά με αυτή, για παράδειγμα, έφεδρων των ένοπλων δυνάμεων που καλούν, εμμέσως πλην σαφώς,το λαό σε πραξικόπημα. Αυτό σημαίνει πως ναι μεν πρέπει να τιμωρηθούν αυστηρώς όσοι εμπλέκονται στη δολοφονία τού Παύλου Φύσσα και στα υπόλοιπα εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου στα οποία πρωταγωνιστούν οι χρυσαυγίτες, αλλά αν υπακούσουμε ξανά στην Ανγκ. Μέρκελ και συνεχίσουμε τις πολιτικές άγριας λιτότητας χωρίς κριτήρια κοινωνικής δικαιοσύνης θα είναι σα να πετάμε κι άλλο πετρέλαιο σε σπίτι που έχει ήδη πάρει φωτιά.

Αυτό φαίνεται, άλλωστε, κι από το ότι μια εβδομάδα μετά από τη στυγνή κι εκ προμελέτης δολοφονία στην Αμφιάλη, η λαϊκή συμμετοχή στα συλλαλητήρια καταδίκης της είναι περιορισμένη, ο απεργιακός πυρετός έχει κοπάσει και οι δικαιολογίες γα το δολοφόνο όλο και πληθαίνουν στα στόματα των ταξικώς ασυνείδητων θυμάτων, που εξακολουθούν να φιλούν τα χέρια των δήμιων τους. Με λίγα λόγια, "business as usual" για μια κοινωνία που παραμένει, στην πλειονότητά της, απαθής ακόμα κι όταν έχει χυθεί το αίμα ενός νέου ανθρώπου. Με αυτά και με άλλα φτάνω στο σημείο να λυπάμαι τους λύκους: πρέπει να είναι αφόρητα πληκτικό να εξασφαλίζεις τόσο εύκολα την τροφή σου όσο στη σημερινή Ελλάδα των προβάτων που λατρεύουν τους σφαγείς τους...   

Εξεγέρσου εσύ, θα σε βλέπω απ' τον καναπέ...

Εχω βαρεθεί ν' ακούω κι έχω βαρεθεί να κάνω κι ο ίδιος στον εαυτό μου (μη βγάζω την ουρά μου απέξω) την ερώτηση "γιατί ο λαός δεν ξεσηκώνεται" και τη διαπίστωση ότι "εμείς φταίμε, που τους αφήνουμε να παίζουν με τις ζωές μας". Τις περισσότερες, μάλιστα, φορές όσοι ισχυρίζονται τα παραπάνω ξεθυμαίνουν με αυτόν τον τρόπο όλη την τάχα μου επαναστατική τους παρόρμηση και ύστερα γυρίζουν κανονικά στις όποιες δουλειές τους ή στην ανεργία τους, υπακούοντας σε αφεντικά που τους αντιμετωπίζουν σα σκλάβους ή σε μια ηττοπάθεια που βρίσκει "διέξοδο" στη φραπεδιά, στο τάβλι και στη μπάλα. Κι όταν έρχεται  η ώρα να παλέψουν για μια καλύτερη ζωή δε μπαίνουν καν στον κόπο να απεργήσουν ή να λάβουν μέρος σε ένα συλλαλητήριο παρά μόνο ξέρουν από την άνεση τού καναπέ τους να κατηγορούν μόνο τους άλλους για τη δική τους κατάντια και να αναζητούν σωτήρες που θα τους πάρουν από το χεράκι και θα τους περάσουν στην απέναντι στεριά...

Ναι, ξέρω, η απεργία δεν πληρώνεται και είμαστε όλοι τόσο απασχολημένοι με τη μάχη τής επιβίωσης που δεν έχουμε χρόνο να διαμαρτυρηθούμε στις πλατείες για το νεοφιλελευθερισμό και το ρατσισμό που αφαιρούν ζωές συνανθρώπων μας. Μόνο που γι' αυτόν ακριβώς το λόγο θα έπρεπε και να απεργούμε και να γεμίζουμε τους δρόμους και τα πεζοδρόμια, για να μπορούμε αύριο να ζούμε με αξιοπρέπεια σε έναν κόσμο που δεν θα μας αντιμετωπίζει σαν είλωτες, αλλά ως όντα που δικαιούνται να ανταμείβονται δίκαια για το μόχθο τους. Είναι προσόν να είσαι φρόνιμος και συνετός όταν οι καιροί είναι καλοί, είναι όμως αυτοκαταστροφικό όταν ξεσπά η θύελλα. Μη μας κάνει εντύπωση, επομένως, που οι δήθεν δυνατοί δε μας απλώνουν το χέρι τους για να μας τραβήξουν προς τα πάνω, αλλά μας ρίχνουν βαθύτερα στη λάσπη. Ποιός τυφλός δεν θέλει το φως του και ποιός τσιφλικάς εθελόδουλους κολλήγους;...

Μέχρι να γίνουν οι μπάτσοι αστυνομικοί...

Εχω ένα "νέο" για σας: δε ζούμε σε κοινωνία αγγέλων, και πώς να ζούσαμε άλλωστε αφού και κανένας από μας μεμονωμένα δεν είναι άγγελος; Γι' αυτό και χρειαζόμαστε όργανα της τάξης που να επιβάλλουν το νόμο, ακόμα και με δικαιολογημένη χρήση βίας. Σε αυτό το πλαίσιο δεν είμαι από εκείνους που υποστηρίζουν πως η αστυνομία πρέπει να καταργηθεί και να αντικατασταθεί από δανδήδες που θα μοιράζουν γαρύφαλλα στους κλέφτες και στους δολοφόνους. Γιατί όχι να φτάσουμε και σε αυτό το σημείο κάποια ημέρα, πρέπει να προηγηθεί όμως η ολοκληρωτική αλλαγή των κοινωνικών δομών και κυρίως εκείνων που επιτρέπουν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, την άδικη κατανομή τού παραγόμενου πλούτου. Αλίμονο, ωστόσο, αν θέτουμε την ασφάλεια πάνω από την ελευθερία και είμαστε διατεθειμένοι να παραδώσουμε κάθε μας ατομικό και πολιτικό δικαίωμα σε αντάλλαγμα για νόμο και τάξη, έννοιες που διαμορφώνει μια κλειστή ολιγαρχία ως επί το πλείστον για το συμφέρον της. Κι αλίμονο αν πέφτουμε από τα σύννεφα όταν "μαθαίνουμε" πως ακόμα κι αξιωματικοί τής ΕΛ.ΑΣ. διατηρούν δεσμούς με τη Χρυσή Αυγή...

"Σταγονίδια" δεν υπάρχουν μόνο στην κεφαλή, αλλά και στη "μαρίδα", αυτή για παράδειγμα που έδωσε την πρώτη θέση στο νεοναζισμό στο εκλογικό τμήμα που ψήφισαν οι μπάτσοι τής ΓΑΔΑ στις τελευταίες εκλογές. Και οι "μικροί" είναι και οι πιο επικίνδυνοι, αφού πολλοί από αυτούς είναι ενδεχόμενο να μην κινητροδοτούνται από το χρήμα αλλά από γνήσιο εθνικισμό και μισαλλοδοξία που όσο πιο ηλίθιος είναι αυτός που τους φέρει μαζί του σαν τιτλους τιμής τόσο πιο ανεξέλεγκτος μπορεί να γίνει. Καλά κάνει, βεβαίως, ο υπουργός Δένδιας και "ξηλώνει" αυτούς που μέχρι πρότινος θώπευε και υμνούσε για τις επιχειρήσεις-"σκούπες"τους, αλλά ο δρόμος είναι μακρύς μέχρι να αποκτήσουμε σώματα ασφαλείας που θα τιμούν τον όρκο τους και δεν θα χρησιμοποιούν την εξουσία που έχουν στη διάθεσή τους για να εκδηλώνουν ακόμα και με τη βία τα χειρότερα και πιο καταπιεσμένα ένστικτά τους. Είναι κρίμα, άλλωστε, νέα παιδιά των 800 ευρώ να πετούν χημικά και να δέρνουν κάθε τρεις και λίγο ανθρώπους που βρίσκονται στην ίδια δεινή οικονομική θέση με αυτά, αλλά κάνουν κάτι παραπάνω από το να υπακούουν τυφλά στις εντολές των βιαστών τους. Μόνο τότε οι μπάτσοι θα γίνουν αστυνομικοί, όταν ενώσουν τις δυνάμεις τους με τον υπόλοιπο λαό και στραφούν εναντίον αυτών που είναι ο πραγματικός εχθρός τους, ο πραγματικός εχθρός μας, όχι οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και οι ξένοι δηλαδή αλλά η ολιγαρχία που κυβερνά αυτόν τον τόπο...  

Μέρκελεος...

Το ερώτημα επανέρχεται ανά τακτά διαστήματα: οι λαοί χρειάζονται ηγέτες; Για μένα αυτό το ερώτημα είναι της ίδιας κοπής με το αν οι λαοί έχουν ανάγκη να κερδίζουν το Τζόκερ κάθε τέσσερα χρόνια. Προφανώς και δύσκολα θα αρνηθεί κανείς εκατομμύρια ευρώ που έρχονται από το πουθενά, ωστόσο πόσο πιθανό είναι αυτό να συμβεί έστω και μία φορά στη ζωή ενός ανθρώπου; Κι αν ακόμα του συμβεί, πόσο εύκολο είναι να απαγορεύσει στο γρήγορο πλουτισμό να τον διαφθείρει σε βαθμό κατά τον οποίο στην πραγματικότητα θα διάγει μια μίζερη ζωή, απλώς με περισσότερα φράγκα στο πορτοφόλι του; Αναλόγως, πόσο πιθανό είναι να κυβερνιέσαι συνεχώς από άξιους ηγέτες, οι οποίοι μάλιστα δεν θα γλυκαθούν ποτέ από το μέλι που κρύβει στο βάζο της η εξουσία; Και γιατί, επομένως, να είναι λιγότερο χρήσιμο οι κοινωνίες μας να δημιουργούν πολίτες με ταξική συνείδηση και πολιτική συγκρότηση, που θα αποφασίζουν οι ίδιοι για την τύχη τους αντί να την εναποθέτουν στον ώμο ενός και μόνο ανθρώπου, ο οποίος στην καλύτερη περίπτωση να κουβαλά πολλά από τα ελαττώματα της θνητότητάς του και στη χειρότερη να είναι μια από τα ίδια; Δεν είναι προτιμότερη η συνεργασία μεταξύ ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων από την ενός ανδρός ή μιας γυναικός αρχή, πόσω μάλλον όταν η τελευταία δε μπορεί να δει πέρα από τη μύτη της;... 

Κατανοώ γιατί οι γερμανοί ανανέωσαν, με εμφατικό μάλιστα τρόπο, την εμπιστοσύνη τους στην Ανγκ. Μέρκελ. Ενας οικογενειάρχης ενδιαφέρεται να ταΐζει την οικογένειά του άμεσα κι όχι μακροπρόθεσμα κι από τη στιγμή που η καγκελάριος του παρέχει αυτήν τη δυνατότητα γιατί να της αρνηθεί μια τρίτη τετραετία; Οποιος, όμως, θέλει να αυτοαποκαλείται μεγαλοφυής ηγέτης οφείλει να βλέπει κι αυτά που οι υπόλοιποι δε μπορούν να δουν κι όχι απλώς να έχει την ικανότητα να μακιγιάρει τις λανθασμένες κρίσεις τού παρελθόντος και να θέτει το ατομικό ή κομματικό συμφέρον πάνω από το εθνικό. Η μέχρι σήμερα πολιτική τής Ανγκ. Μέρκελ είναι κοντόφθαλμη και σε βάθος χρόνου, εφόσον δεν αλλάξει, πρόκειται να καταστρέψει και τους υπηκόους της. Οποιος πιστεύει ότι η έπαυλή του δεν κινδυνεύει μολονότι τα γειτονικά του χαμόσπιτα έχουν πάρει φωτιά βλέπει τόσο μακριά όσο κάποιος με εφτά βαθμούς μυωπία. Σε ένα άλλο επίπεδο, όποιος εκτιμά πως μπορεί να ηγεμονεύει δια παντός στην Ευρώπη εφαρμόζοντας άγριες πολιτικές λιτότητας κινδυνεύει να βρεθεί σύντομα ενώπιον ενός επώδυνου αδιεξόδου.

Εκ των πραγμάτων η Γερμανία είναι πολύ δύσκολο να ανταγωνιστεί χώρες όπως η Κίνα και η Ινδία, οι οποίες πέρα από υπερπολλαπλάσιο πληθυσμό κάνουν άλματα προόδου και σε θέματα τεχνογνωσίας και βελτίωσης της ποιότητας των προϊόντων τους. Πού θα πουλά, λοιπόν, στο εγγύς μέλλον τα προϊόντα της όταν θα έχει αφήσει άφραγκους τους πλέον προνομιακούς εταίρους της στην Ευρώπη; Η αύξηση της εσωτερικής κατανάλωσης είναι μια καλή λύση και για τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη, αφού θα λειάνει το δόγμα τής λιτότητας, ωστόσο μια μεγάλη χώρα για να παραμείνει μεγάλη δε μπορεί να "πλέει" σε λίμνες, αλλά σε ωκεανούς. Μόνο που αυτοί αξιώνουν πραγματικούς καπετάνιους για να αντιμετωπίσουν τα πελώρια κύματά τους κι όχι λοστρόμους με ενδυμασία κυβερνήτη...  

Υ.Γ. Η δημοσίευση μιας σοκαριστικής φωτογραφιας, ακόμα κι ενός ανθρώπου την ώρα που πεθαίνει, μπορεί να θεωρηθεί θεμιτή όταν με αυτή επιτυγχάνεται η αναγκη για ενημέρωση και, δευτερευόντως, για κοινωνική αφύπνιση. Αυτό το πλαίσιο, για παράδειγμα, υπηρέτησε η φωτογραφία τού λαβωμένου Γρηγόρη Λαμπράκη ή οι φωτογραφίες νεκρών παιδιών κατα τη διάρκεια πολεμικών συρράξεων. Στην περίπτωση του Παύλου Φύσσα ξέραμε ήδη ότι ήταν νεκρός, όπως ξέρουμε ότι η φωτογραφια του δε χρησιμοποιήθηκε από τη συγκεκριμένη ρυπαροφυλλάδα-διαφημίστρια της Χρυσής Αυγής για να αφυπνίσει το λαό από το λήθαργο του φασισμού, αλλά για να μοσχοπουλήσει. Ας είναι καλά, πάντως, ο "κομιστής" γιατί χωρίς να το επιδιώκει, κατάφερε να ξυπνήσει τη μάζα από την θερινή νάρκη της...  

ΟΛΑ για το φασισμό...

Ο καθένας είναι ελεύθερος να πιστεύει σε όποια ιδεολογία γουστάρει. Οφείλει, όμως, να την υπερασπίζεται παντού και πάντοτε γιατί διαφορετικά στην καλύτερη περίπτωση είναι υποκριτής και στη χειρότερη κοινός απατεώνας. Θέλεις, για παραδειγμα, "φίλε" μου χρυσαυγίτη να πιστεύεις ότι οι έλληνες είναι ανώτερος λαός κι όλοι οι υπόλοιποι πρέπει να εξαφανιστούν από προσώπου γης; Αυτή η αντίληψή σου πέρα από το ότι προσκρούει στους κανόνες τής λογικής είναι και απάνθρωπα μισαλλόδοξη. Είναι δικαίωμα σου, ωστόσο, να  ασπάζεσαι το ρατσισμό ως πολιτική. Οταν, όμως, όπως αποκαλύπτεται σε σχετικά ρεπορτάζ, "φίλε" μου χρυσαυγίτη χρησιμοποιείς ως εμπορικούς συνεργάτες σου πακιστανούς, τους οποίους προμηθεύεις για να τα πουλήσουν στο παραεμπόριο ρούχα που προσφέρουν συμπολίτες μας, αυτογελοιοποιείσαι τόσο όσο δεν θα μπορούσε να το καταφέρει σε βάρος σου κανένας ιδεολογικός σου αντίπαλος...

Είναι, επίσης, επιτρεπτό, σε κράτη που εφαρμόζεται η ελευθεροτυπία, να δημοσιεύεις κάθε τόσο στη ρυπαροφυλλάδα σου ρεπορτάζ που παρουσιάζουν ουδέτερα, αν δεν εξυμνούν, "ανδραγαθήματα" χρυσαυγιτών που έχουν αποδειχθεί επικοινωνιακές απάτες, όπως η συνοδεία γιαγιάδων στα ATM, ή τη λάιφσταϊλ πλευρά τους για να μας πείσεις πως και οι ρατσιστές είναι άνθρωποι σαν και τους υπόλοιπους, αφού ερωτεύονται, παντρεύονται και βαφτιζουν τα παιδιά τους. Οταν όμως "φίλε μου κομιστή" θεωρείς είδηση, όπως έκανες παλιότερα με τη φωτογραφία δύο ανθρώπων που έκαναν σεξ, μια φωτογραφία με έναν άνθρωπο να αργοσβήνει στην αγκαλιά τής κοπέλας του είσαι αρρωστημένος. Και γινεσαι αχρείος όταν παριστάνεις και τον αντιφασίστα με το φαρισαϊκό σου τιτλο προκεμένου να μας πείσεις πως όλα τα κάνεις για τη δημοκρατία και τη δημοσιογραφία κι όχι για τα φράγκα και την επιβίωση των νταβατζήδων σου. Καλό το παραμύθι σου Θέμο μου, αλλά όταν τοσο καιρό μας εμφάνιζες τον κακό το λύκο για Κοκκινοσκουφίτσα μην περιμένεις τώρα να πιστέψουμε ότ βρίσκεσαι στο πλευρό των αθώων κορασίδων...   

"Στοιχειώδες Γουάτσον"...

Οσο υπάρχουν άνθρωποι θα υπάρχουν κι εκείνοι που πιστεύουν, με την πίστη μουτζαχεντίν, πως όσοι δεν αντιλαμβάνονται τον κόσμο όπως οι ίδιοι οχι μόνο πρέπει να λογοκρίνονται αλλά, γιατί όχι, και να σκοτώνονται. Στο καπιταλιστικό μας συστημα, άλλωστε, που αναδεικνύει τον ατομικισμό και τον αναπόφευκτο ναρκισσισμό που αυτός φέρνει σε αρετές, είναι λογικό κάποιοι να μπερδεύουν τη σκιά με το μπόι τους. Το μεγάλο πρόβλημα, ωστόσο, δημιουργείται όταν η αλαζονεία, η μισαλλοδοξία και η βία ως αυτοσκοπός ναι μεν δεν απαγορεύονται από το νόμο αλλά θεωρούνται αποδεκτά από την πλειονότητα. Οταν, για παράδειγμα, θεωρείται πατριωτικό να τσεκουρώνεις αλλοδαπούς ή αριστερό να σκοτώνεις απεργοσπάστες. Οταν, με λίγα λόγια, χτυπάμε το γάιδαρο όταν φταίει το σαμάρι για να αποδεικνύουμε με τη συμπεριφορά μας πως τα πρόβατα τρώγονται από τους λύκους γιατί αυτά το θέλησαν κι όχι γιατί δε μπορούσαν να αντισταθούν στα δόντια των φονιάδων τους...

Σε αυτό το πλαίσιο, η Αριστερά έχει κολοσσιαίες ιστορικές ευθύνες για το γιγάντωμα του νεοναζισμού. Αντί να βρίσκεται δίπλα στον πολίτη στην καθημερινότητά του, αυτή που δεν καταγράφεται από τις τηλεοπτικές καμερες, προτιμά τις φιλόδοξες συγκεντρώσεις, τους πανηγυρικούς στις διαδηλώσεις κα τις υποσχέσεις στους πάντες για τα πάντα. Δεν ισχυρίζομαι πως η Αριστερά πρέπει να απουσιάζει από τς απεργίες ή να μη διοργανώνει ομιλίες αφύπνισης. Αν δε λερώσει όμως τα χέρια της, με το να κυλιστεί στη λάσπη στην οποία βυθίζονται οι εν δυνάμει ψηφοφόροι της, αλλά αφήνει τους χρυσαυγίτες να διοργανώνουν, για παράδειγμα, διανομές τροφίμων ή εκπαιδευτικά σεμινάρια δεν υπάρχει περίπτωση να αναστραφει η δυναμική που έχει δημιουργηθεί προς την ακροδεξιά. Ο λαός μισεί το μνημόνιο, αλλά την ώρα τής κάλπης θα ψηφίσει, έτσι λούμπεν που είναι, εκείνον που θα θυμάται από τη γειτονιά του, ακόμα κι αν τον θυμάται να πλακώνει πακιστανούς, κι όχι αυτούς που φορώντας τα ακριβά τους πουκάμισα μιλούν για φτώχεια κι ανεργία από τα κουλτουριάρικα καφενεία τους. "Στοιχειώδες Γουάτσον", που θα έλεγε κι ο Σέρλοκ Χολμς...    

Το αίμα κυλά...επανάσταση κι όχι εκδίκηση ζητά

Τώρα που η συντριπτική πλειονότητα αρχίζει να αντιλαμβάνεται πως το θεώρημα των δύο άκρων, όπως το προπαγανδίζει η κυβέρνηση, ισχύει μόνο στη φαντασία εκείνων που θέλουν να δικαιολόγουν την οικονομική γενοκτονία τού νεοφιλελευθερισμού και τη νεοναζιστική βία τού μισαλλόδοξου συρφετού, μήπως ήρθε η ώρα να κερδίσουμε για πρώτη φορά τη λογική σε αυτήν τη χώρα; Γιατί αν ο στόχος από εδώ και πέρα δεν είναι να περιθωριοποιήσουμε και φυλακίσουμε την ακροδεξιά και τους υπόγειους συμπαραστάτες της και, κυρίως, να αφανίσουμε τους λόγους οι οποίοι γεννούν τη στήριξη στην παραφροσύνη, αλλά να σκοτώσουμε, δίκην αντιποίνου, ένα χρυσαυγίτη έχουμε πέσει στην παγίδα τού άσκοπου εμφυλιοπολεμικού κλίματος που βολεύει ορισμένους, αλλά όχι τους πολλούς...

Προφανώς και οι Κασιδιάρηδες είναι αντίπαλοι των λαϊκών αγώνων, τους οποίους θέλουν να περιορίσουν στο κυνηγητό αλλοδαπών, σε γκροτέσκο εκδηλώσεις εθνικής αμνησίας και σε ξύλο σε βάρος όλων όσων δε συμμερίζονται τη δική τους διεστραμμένη αντίληψη της πραγματικότητας. Θα είναι τραγικό λάθος, ωστόσο, να σπαταλήσουμε το σύνολο των δυνάμεών μας για να δούμε να χύνεται χρυσαυγίτικο αίμα. "Οφθαλμός αντί οφθαλμού κι ο κόσμος τυφλώνεται", που θα έλεγε κι ο Μαχάτμα Γκάντι, ο οποίος είχε αντιληφθεί πως πέρα από την απάνθρωπη διαδικασία τής εκδίκησης, με την οποία το θύμα ταπεινώνεται αντιγράφοντας τον θύτη, το μόνο που θα καταφέρουμε θα είναι να ενισχύσουμε στη λούμπεν μερίδα τής κοινής γνώμης, η οποία δεν είναι διόλου ασήμαντη, την αντίληψη πως η Χρυσή Αυγή είναι δίκαιη κι απέραντη και κυνηγιέται από το σύστημα το οποίο τάχα μου θέλει να ανατρέψει. Δεν θέλω, επομένως, να δω αίμα χρυσαυγίτη, όπως δεν θέλω να βλέπω το αίμα πολιτικών αρχηγών έτσι γενικώς κι αορίστως για να αισθάνομαι δικαιωμένος. Η επανάσταση είναι μια πολύ βαθύτερη διαδικασία από την εκδίκηση. Δεν θα πρέπει να τα μπερδεύουμε αν δεν θέλουμε να αντικαταστήσουμε το παράλογο με ένα νέο παράλογο...

Περιμένοντας τον Χίτλερ κι όχι κοινωνική δικαιοσύνη...

Και να που φτάσαμε και στη δολοφονία...Η πραγματική απορία βεβαίως είναι πώς δε φτάσαμε νωρίτερα σε αυτή από τη στιγμή που αφέθηκε στην οικονομική γενοκτονία ένας λούμπεν λαός, ο οποίος δε διδάχθηκε ποτέ πώς να διαχειριστεί το εύκολο χρήμα ούτε και πώς να ζήσει χωρίς αυτό. Και το ερώτημα που πλανάται είναι αν το αίμα τού Παύλου Φύσσα είναι το τελευταίο που χύνεται δίκην σπονδής στη μισαλλοδοξία ή μήπως δεν είναι παρά μόνο η αρχή σε μια Ελλάδα που μοιάζει να αναζητά περισσότερο ένα σχιζοφρενή με περιποιημένο μουστάκι, περίεργο καρεδάκι, φασιστική ρητορική και προτεταμένο δεξί χέρι για να την κυβερνήσει παρά κοινωνική δικαιοσύνη κι άλλες τέτοιες "χαζομάρες"...

Ποιός να σταματήσει, όμως, την παράνοια; Η κυβέρνηση, η οποία ετοιμάζεται να πλασάρει ένα τρίτο μνημόνιο και η οποία κάνει πράξη την αντικομμουνιστική προπαγάνδα περασμένων δεκαετιών, υφαρπάζοντας στην ουσία και την ακίνητη περιουσία των πολιτών; Η αντιμνημονιακή αντιπολίτευση που περιπλανάται ανάμεσα στον άκρατο λαϊκισμό και στην τζάμπα μαγκιά; Ή, μήπως, αυτό το ασυνάρτητο σμάρι αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων που λέγεται πόπολο και δυσκολεύεται ακόμα και στην καταστροφή του να βρει μια λογική γραμμή συνεννόησης;...

Δεν ξέρω για σας, αλλά προσωπικώς αισθάνομαι παγιδευμένος, όντας ζωντανός, σε ένα φέρετρο κι από πάνω μου κλαίνε κι οδύρονται διάφοροι "σωτήρες", οι οποίοι όμως δεν κάνουν το αυτονόητο για όποιον θέλει το καλό μου: να μου ανοίξουν για να βγω, να ανασάνω και να δω πώς θα συνεχίσω τη ζωή μου. Αντιθέτως, περιμένουν την ώρα που θα στερέψω από οξυγόνο ώστε να μου βγάλουν έναν όμορφο επικήδειο και ύστερα να με θάψουν με βασιλικές τιμές για να ξεγελάσουν τους επόμενους που θα πάρουν σειρά. Και τί κάνεις σε αυτές τις περιπτώσεις, αναρωτιέστε κι αναρωτιέμαι κι εγώ μαζί σας. Για μένα, πάντως, μία λύση υπάρχει: δεν αποδέχεσαι τη μοίρα σου, δεν κλαις το ριζικό σου και δεν περιμένεις να ξεψυχήσεις. Χτυπάς με τη γυμνή σου γροθιά το φέρετρο μέχρι αυτό να ανοίξει είτε από τη δική σου δύναμη είτε από εκείνων που θα αντιληφθούν, έστω και την ύστατη ώρα, πως αν δώσουμε όλοι μαζί ένα χεράκι το καπάκι μπορεί να μετακινηθεί και οι νεκροί να αναστηθούν επί γης κι όχι σε κάποια βασιλεία των ουρανών. Ολα αυτά σας ακούγονται μακάβρια; Αν ναι, μάλλον δεν έχετε ακόμα αντιληφθεί πόσο πολύ πιο μακάβριο είναι να γίνονται πολιτικές δολοφονίες στην Ελλάδα εν έτει 2013 και τί κατάληξη μπορεί να έχει η λαϊκή ανοχή στην παραφροσύνη...

Ποιοί σκοτώνουν την Παιδεία; Αυτοί με το ισχυρότερο κίνητρο...

Ούτε οι κροκόδειλοι δεν θα έχυναν τόσα δάκρυα όσα χύνουν τα MEGAλα κανάλια τής διαπλοκής για την απεργία των εκπαιδευτικών, την οποία χαρακτηρίζουν ταξική γιατί πλήττονται τα παιδιά μικρομεσαίων οικογενειών που πηγαίνουν στα δημόσια σχολεία κι όχι τα πλουσιόπαιδα που φοιτούν στα ιδιωτικά. Οπως καταλαβαίνετε, η ολιγαρχία που κυβερνά αυτόν τον τόπο και τα μιντιακά παπαγαλάκια της προσπαθούν πλέον να πείσουν για το δήθεν δίκαιο των μνημονιακών επιχειρημάτων τους χρησιμοποιώντας φιλική προς το πόπολο φρασεολογία: "είστε καλά παιδιά, σας αγαπάμε, κακώς σας σέρνουν οι ΜΑΤατζήδες στην άσφαλτο, αλλά γυρίστε στις δουλειές σας και μην τολμάτε να αποσοβήσετε την καταστροφή σας γιατί περισσότερο την πληρώνει ο λαουτζίκος κι όχι οι μεγαλοαστοί", ψιττακίζουν τα δημοσιογραφικά φερέφωνα ακολουθώντας "their masters voices"...

Δεν θεωρώ τους εκπαιδευτικούς το ευτυχέστερο παράδειγμα αγωνιστικότητας. Οφειλαν να παλέψουν όλο το καλοκαίρι προκειμένου να μην περάσει ο νόμος με τον οποίο υποβαθμίζεται έτι περαιτέρω η δημόσια παιδεία και τίθενται άμεσα σε κίνδυνο οι δουλειές τους αντί να είναι εξαφανισμένοι στις παραλίες. Αυτό, όμως, δε σημαίνει πως έχουν άδικο που κατεβαίνουν στους δρόμους, έστω και κατόπιν εορτής, ή πως θα πρέπει να δέχονται αγόγγυστα τα δακρυγόνα των εντεταλμένων τσάτσων τής εξουσίας και να επιστρέψουν ηττημένοι στις σχολικές αίθουσες. Αυτή η απεργία είναι πράγματι ταξική, με την έννοια όμως του αιτήματος ενίσχυσης της δημόσιας δωρεάν παιδείας και της συντριβής των μνημονιακών επιλογών κι όχι της εξυπηρέτησης, απλώς, συντεχνιακών συμφερόντων. Ο φτωχός ή μικρομεσαίος μαθητής δεν πρόκειται να λάβει τη μόρφωση που έχει ανάγκη σε ένα ιδιωτικό εκπαιδευτήριο, το οποίο δε μπορούν να πληρώσουν οι γονείς του και με αυτόν τον τρόπο όλο και θα αυξάνονται οι ταξικές ανισότητες και η κοινωνική δικαιοσύνη θα παραμένει όνειρο απατηλό...

Εξηγούμαι: δεν πιστεύω πως το σημερινό δημόσιο σχολείο κάνει πολλά βήματα προς τη δημιουργία αφυπνισμένων πολιτών κι όχι πελατών-δούλων τού συστήματος. Αντιθέτως, ενθαρρύνει την πνευματική νωθρότητα, παρέχοντας τις καλύτερες υπηρεσίες σε όσους αναζητούν πρόβατα για να τους ακολουθούν για πάντα. Αυτό που χρειαζόμαστε, ωστόσο, είναι ένα άλλο δημόσιο σχολείο, το οποίο θα επιτρέπει στο ταλέντο να καρπίσει και στην ατομική βούληση να μην τσουβαλιάζεται με τη συλλογική μετριότητα, κι όχι την κατάργησή του προς τέρψη εκείνων που ασχολούνται επαγγελματικώς με την ιδιωτική εκπαίδευση, όπως ο Αλέξανδρος Σαμαράς, αδελφός τού πρωθυπουργού και πρόεδρος του Κολλεγίου Αθηνών. Δεν είναι απαραίτητο, άλλωστε, να έχεις διαβάσει πολλά αστυνομικά μυθιστορήματα για να καταλάβεις πως πίσω από το φόνο βρίσκεται κάποιος με ένα πολύ ισχυρό κίνητρο για να τον διαπράξει...   

Ο φασισμός είναι δρόμος πολλαπλής κατεύθυνσης...

Τα άκρα κυριαρχούν σε περιόδους κρίσης. Βλέπετε, έχουν περάσει τόσοι αιώνες αλλά η κάθε εξουσία δε φρόντισε ποτέ να διαμορφώσει πολίτες με ταξική συνείδηση που θα προέτασσαν το δημόσιο από το ατομικό συμφέρον. Αλίμονό της, άλλωστε, αν το έκανε. Θα έβαζε τα χέρια της και θα έβγαζε τα μάτια της αφού ένας λαός που δεν άγεται και φέρεται είναι ένας λαός που αποφασίζει μόνος του για την τύχη του και δεν περιμένει να του τη διαμορφώνουν αυτόκλητοι σωτήρες...

Στην Ελλάδα σήμερα κυριαρχούν τα άκρα, εκείνοι δηλαδή που πολιτεύονται με την απέχθεια, διαλαλούν τη μισαλλοδοξία, εγκαθιστούν στον "θρόνο" τη δική τους και μόνο άποψη και βαράνε όσους έχουν το "θράσος" όχι μόνο να σκέφτονται διαφορετικά, αλλά και να είναι διαφορετικοί στην όψη και στις συνήθειες. Σε αυτόν τον τόπο οι ακραίοι έχουν ονοματεπώνυμα: είναι οι νεοφιλελεύθεροι ιέρακες της υποταγής στο μεγάλο κεφάλαιο, οι οποίοι μετατρέπουν το νόμο της ζούγκλας σε θεία επιταγή και οι οποίοι αποδίδουν την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο σε παράδοση που είναι κρίμα να χαθεί. Ακραίοι είναι, επίσης, οι χρυσαυγίτες κήρυκες του εθνικισμού, της μισαλλοδοξίας και της βαρβαρότητας. Οποιος εξακολουθεί να πιστεύει ότι υπάρχουν ανώτεροι και και κατώτεροι λαοί, προφανώς χρησιμοποιεί πειραγμένη πνευματική ζυγαριά...

Ακραίοι είναι, όμως, και οι αριστεριστές, οι οποίοι εμποδίζουν με κάθε τρόπο να ακουστεί οποιαδήποτε γνώμη δε συμφωνεί με τη δική τους για έναν άλλο κόσμο, σοσιαλιστικό. Ο φασισμός, η επιβολή δηλαδή της μιας και μόνο άποψης και η κατάπνιξη ακόμα και με τη βία των υπόλοιπων, είναι δρόμος πολλαπλής κατεύθυνσης. Κι όσο κι αν διαφωνώ βαθύτατα με τη χυδαιότητα του νεοφιλελευθερισμού και του νεοναζισμού ομολογώ ότι δε διαθέτω την απόλυτη πνευματική διάνοια ώστε να πιστεύω ότι έχω δίκιο και οι νεοφιλελεύθεροι και ναζί άδικο σε βαθμό που να τους απαγορεύω να δημοσιοποιούν τα εμέσματά τους...

Ας κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας για να διαλύσουμε τις γενεσιουργές αιτίες τής ταξικής και φυλετικής μισαλλοδοξίας, ας τιμωρούμε αυστηρώς τις όποιες πράξεις βίας εν ονόματί τους, αλλά αλίμονο αν γίνουμε και οι ίδιοι τα τέρατα που κυνηγούμε, ακολουθώντας τις μεθόδους τους. Γιατί τότε ο κόσμος που θα έχουμε δημιουργήσει θα είναι ίδιος κι απαράλλαχτος με τον παλιό, που τόσο αντιπαθούμε στα χαρτιά... 

Τα παπαγαλάκια στρώνουν το έδαφος για το αβγό τού φιδιού...

Δεν καταλαβαίνω γιατί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης καταγγέλλουν το γνωστό παγαλάκι τού ΣΚΑΪ, που θα μου επιτρέψετε να μην αναφέρω καν το όνομά του γιατί δεν θέλω να μολύνω με αυτό το συγκεκριμένο ιστότοπο. Θα έπρεπε να τον ευγνωμονούμε γιατί ο τύπος βγήκε δημόσια να εκφράσει την απελπισία τού συστήματος το οποίο υπηρετεί και το οποίο έχει φτάσει στο σημείο να γλείφει τους νεοναζί για να μη συμβεί το απευκταίο για την ολιγαρχία αυτού του τόπου, δηλαδή να κυβερνήσει αυτήν τη χώρα η Αριστερά. Σε αυτό το πλαίσιο οι χρυσαυγίτες δεν είναι μισαλλόδοξοι τραμπούκοι κι εν δυνάμει δολοφόνοι τού κοινού ποινικού δικαίου, αλλά παραστρατημένοι δεξιοί, που αν τους πλύνουμε σε υψηλή θερμοκρασία θα γίνουν πιο καθαροί κι από καινούριο κοστούμι. Μην κοιτάτε που έχουν μια τάση να υψώνουν το δεξί τους χέρι λίγο πιο ψηλά από το μέσο όρο, που βαράνε όποιον δεν έχει το ίδιο χρώμα με δαύτους ή που δε συμμερίζεται τη δική τους διεστραμμένη αίσθηση πατριωτισμού. Τα "παιδιά" έχουν παραστρατήσει απλώς, αφήστε που θα μας "απαλλάξουν" κι από τον αριστερό κίνδυνο όπως οι παππούδες τους από τους εαμίτες και οι πατεράδες τους από τους κομμουνιστές...

Το "παπαγαλάκι" τού ΣΚΑΪ, που κυκλοφορεί στο δρόμο με το μανδύα τού δημοσιογράφου, εκτελεί απλώς τη δουλειά που του έχουν αναθέσει: να μαζέψει τις αντιδράσεις τού πόπολου στο ενδεχόμενο μιας "συντηρητικής" συγκυβερνησης ΝΔ-Χρυσής Αυγής και να το προετοιμάσει ώστε αν αυτό συμβεί να δεχθεί πως γίνεται για το καλό του. Αλίμονο αν ο λαουτζίκος πιστέψει ότι το μέλλον του βρίσκεται στην κοινωνική δικαιοσύνη, δηλαδή στη δίκαιη ανακατανομή τού παραγόμενου πλούτου ώστε να μην κουβαλούν οι πολλοί τις αμαρτίες λίγων. Οφείλει να δεχθεί ακόμα και τους μπρατσωμένους αρνητές τού Ολοκαυτώματος, αφού αυτοί θα τον προστατεύσουν τάχα από όσους επιβουλεύονται την καθαρότητα της φυλής μας. Ας κάνουμε, επομένως, υπουργούς και τους Μιχαλολιάκους και τους Κασιδιάρηδες, έστω κι αν λησμονούμε πως αυτή ακριβώς η ανοχή τού γερμανικού κατεστημένου στην παράνοια, 80 χρόνια νωρίτερα, άνοιξε το δρόμο για την αιώνια ντροπή τού ανθρώπινου γένους που έχουμε ξεχάσει στα Αουσβιτς και στα Νταχάου της συνείδησής μας...

Κάπου ανάμεσα στη Ρεπούση και στον Ανθιμο χάνεται η Ελλάδα που αγαπάμε...

Αν κάποιος ξένος που γνωρίζει ελληνικά παρακολουθήσει, έστω και μια ημέρα, ελληνική τηλεόραση ή επισκεφτεί τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης με ελληνικά ονοματεπώνυμα, θα πιστέψει ότι υπάρχουν δύο κατηγορίες ελλήνων: από τη μία οι έλληνες τύπου Ρεπούση που μισούν την Ελλάδα κι από την άλλη οι έλληνες τύπου μητροπολίτη Ανθιμου που μισούν όσους δεν είναι έλληνες. Αυτά τα είδη συμπατριωτών μας κυριαρχούν στο δημόσιο λόγο, σαλαμοποιώντας όσους αγαπάμε την πατρίδα μας, αλλά εκτιμούμε, όπως έγραψε κι ο Σολωμός, ότι θα πρέπει να θεωρούμε εθνικό ό,τι είναι αληθές κι όχι το αντίστροφο...

Η Ελλάδα δεν είναι η χειρότερη χώρα τού κόσμου, όπως θέλουν να την παρουσιάζουν οι νεοφιλελεύθεροι θιασώτες τού θατσερισμού και οι εθελόδουλοι αριστεροί τής συνευθύνης. Είναι μια όμορφη πατρίδα με ανθρώπους που ξέρουν να γλεντούν ακόμα και το χαμό τους, να εκμεταλλεύονται το φως με το οποίο έχουν προικιστεί και να σηκώνονται όταν οι άλλοι αρχίζουν να πιστεύουν ότι θα μείνουν για πάντα πεσμένοι. Από την άλλη, η Ελλάδα δεν είναι η καλύτερη χώρα τού κόσμου, όπως επιθυμούν να τη βλέπουν οι κάθε απόχρωσης εθνικιστές και μισαλλόδοξοι. Είναι μια πατρίδα που κατοικείται από ανθρώπους με έλλειμμα αυτοπεποίθησης, οι οποίοι πιστεύουν ότι με το ραγιαδισμό θα επιβιώσουν πιο εύκολα και οι οποίοι ζουν με την ψευδαίσθηση πως η πρωτιά βρίσκεται στο DNA τους κι όλοι οι υπόλοιποι λαοί αποτελούν το ντεκόρ στο ελληνικό μεγαλείο. Οποιος, πάντως, ψάχνει για επίγειους ή επουράνιους παραδείσους, απλώς μεταθέτει στους άλλους την ευθύνη να τους δημιουργήσει με το μόχθο και τον αγώνα του...

Η Μέρκελ πιο "αριστερή" από τους έλληνες νεοφιλελεύθερους...

Τα πρεζάκια τού νεοφιλελευθερισμού και της εθελοδουλίας δε σταματούν να υμνούν τους γερμανούς για την πίεση που μας ασκούν να προχωρήσουμε σε μεταρρυθμίσεις-απορρυθμίσεις. Μόνο που ξεχνούν να αναφέρουν πως η Ανγκ. Μέρκελ και οι υποτακτικοί της ανά τακτά διαστήματα υπενθυμίζουν πως στην Ελλάδα οι πλούσιοι δεν έχουν ματώσει ακόμα και πως το σύνολο των βαρών έχει πέσει στους μικρομεσαίους. Βεβαίως, η καγκελάριος δεν έγινε αριστερή, δεν είναι υπέρ της δίκαιης αναδιανομής τού παραγόμενου πλούτου ούτε κατά της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Τα συμφέροντα των δικών της επιχειρηματιών και βιομηχάνων θέλει να εξυπηρετήσει. Δεν παύει, ωστόσο, να λέει τη μεγαλύτερη αλήθεια για την κρίση που διέρχεται η χώρα τα τελευταία χρόνια και η οποία δεν είναι ελληνική, αλλά βαθιά συστημική. Κι αυτό γιατί η διαφθορά, οι ανισότητες και οι διακρίσεις δεν είναι χαρακτηριστικά των "τεμπέληδων" κι "άπληστων" ελλήνων, αλλά του συστήματος στο οποίο λειτουργούν.

Για κάποιους λόγους, οι οποίοι δεν εξηγούνται αλλιώς πέρα από μια επιτυχημένη επικοινωνιακή προπαγάνδα, οι νεοφιλελεύθεροι αυτοπαρουσιάζονται ως οι γνησιότεροι μεταρρυθμιστές. Λες κι όλα πρέπει να αλλάξουν ή πρέπει να αλλάξουν προς την κατεύθυνση που οι ίδιοι επιδιώκουν και η οποία, κατά "σύμπτωση", επιβαρύνει τους εργαζόμενους κι απαλλάσσει τους εργοδότες. Προφανώς και η Ελλάδα έχει ανάγκη μεταρρυθμίσεων, όχι όμως, για παράδειγμα, την επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα ούτε την κατάλυση και των τελευταίων ψηγμάτων δημοκρατίας που έμειναν όρθια. Κοινωνική δικαιοσύνη. Αυτό είναι το "κλειδί" για τη νέα Ελλάδα, το οποίο ωστόσο οι νεοφιλελεύθεροι αφήνουν σκοπίμως κάτω από το χαλί κι ούτε που αναρωτιούνται πού βρίσκεται, ενώ η λαϊκίστικη αριστερά το ταυτίζει με το συντεχνιασμό. Και κάπου εκεί ανάμεσα γίνονται "σάντουιτς" όσοι δε βλέπουν το μέλλον τους ως σκλάβοι δανειστών ή εργατοπατέρων... 

Η αντίσταση δεν πάει δύο μήνες διακοπές το καλοκαίρι...

Ποιός ανάμεσά μας μπορεί να ισχυριστεί πως το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα είναι ιδανικό; Θα ανταποκρινόταν, μάλιστα, καλύτερα στην πραγματικότητα εκείνος που θα έλεγε πως είναι για γέλια και για κλάματα. Και γι' αυτό, φυσικά, δε φταίνε μόνο όσοι όλα αυτά τα χρόνια σπαταλούσαν τα χρήματα του κρατικού προϋπολογισμού για κανόνια αντί για σχολεία, πίσω από τα οποία κρύβονταν μίζες δισεκατομμυρίων, αλλά κι εκείνοι που υποτίθεται πως υπηρετούσαν τη δημόσια εκπαίδευση. Οι εκπαιδευτικοί ποτέ δεν αμείβονταν σε αυτήν τη χώρα όπως άξιζε στο λειτούργημά τους, πόσω μάλλον σε σύγκριση με άλλες κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων, οι οποίες θεωρητικώς τουλάχιστον έχουν μικρότερη χρησιμότητα στο κοινωνικό σύνολο αλλά "τύχαινε" να είναι "πράσινα" ή "γαλάζια" παιδιά. Οφείλουν, όμως, σήμερα να αναλάβουν και οι ίδιοι τις δικές τους ευθύνες για την απαξίωση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας κι αυτό γιατί αρκετοί με την αδιαφορία τους, τον ωχαδερφισμό, τη νωθρότητα και το μικροαστισμό τους μεγάλωσαν γενιές και γενιές στην ουσία αγράμματων και ταξικώς ασυνείδητων πελατών τού κομματικού συστήματος κι όχι πολιτών...

Προφανώς και η κυβέρνηση δεν έχει στο μυαλό της την αναβάθμιση του εκπαιδευτικού συστήματος με τις αλλαγές που φιλοδοξεί να περάσει. Το μυαλό της βρίσκεται απλώς στο να εξοικονομήσει χρήματα για να γλυκάνει τους τοκογλύφους και να προωθήσει την ιδιωτική παιδεία. Πού ήταν, όμως, οι "αγωνιστές" εκπαιδευτικοί όλο το καλοκαίρι, όταν και σχεδιαζόταν η περαιτέρω απαξίωση της δημόσιας παιδείας; Δικαιολογημένα σήμερα απεργούν, αλλά θα ήταν πολύ πιο πειστικοί απέναντι στο κοινωνικό σύνολο αν τη μαχητικότητα που επιδεικνύουν τώρα την επιδείκνυαν και κατά το δίμηνο των διακοπών τους. Τα προβλήματα δε λύνονται με μακροβούτια, αλλά με συνεχείς αγώνες, χειμώνα καλοκαίρι, εργάσιμες ημέρες κι αργίες. Σε διαφορετική περίπτωση διευκολύνεται πολύ το έργο εκείνων που επιδιώκουν συνεχώς τον ταξικό εμφύλιο, άλλως πως κοινωνικό αυτοματισμό, να μιλούν στο λούμπεν πόπολο για προνομιούχους και κατάργηση συντεχνιακών προνομίων. Συμπαρατάσσομαι, επομένως, με μια απεργία διαρκείας των εκπαιδευτικών, μόνο που οι δρόμοι πρέπει να είναι γεμάτοι με επαναστάτες και τον Αύγουστο, τα Χριστούγεννα και το Πάσχα... 

Αντώνη, δώσε μας λίγο από αυτό που πίνεις

Όταν οι πλούσιοι κάνουν φιλανθρωπία είναι υποκρισία. Δεν είναι δυνατό από τη μια μεριά και με χίλια δυο μέσα να υφαρπάζεις το μόχθο των εργαζομένων σου, να γράφεις στα παλιά σου τα παπούτσια την ισονομία και τις ίσες ευκαιρίες και να προσπαθείς να κερδίζεις πατώντας επί πτωμάτων κι από την άλλη να δίνεις ψίχουλα από τα υπερκέρδη σου για να ξεγελάς την εφορία, την κοινωνία και τις τύψεις σου. Από την άλλη, βεβαίως, όταν το κράτος κάνει φιλανθρωπία αντί να μεριμνά για την κοινωνική δικαιοσύνη, την ισοκατανομή των βαρών και τη δίκαιη αναδιανομή τού πλούτου, αυτό ονομάζεται έγκλημα. Όπως είναι εγκλήματα, για παράδειγμα, οι 50.000 θέσεις κοινωφελούς εργασίας ή το επίδομα θέρμανσης με τα οποία η σημερινή κυβέρνηση προσπαθεί να συντηρήσει το μύθο πως μαζί τα φάγαμε, πετώντας μας τα σπόρια από ένα πάρτι που δεν τέλειωσε ποτέ για ορισμένους…

Θα ήθελα να μου έδινε ο Αντ. Σαχλαμαράς λίγο από αυτό που πίνει και τα βλέπει όλα ρόδινα σε μια Ελλάδα που ακόμα μια φορά δεν πανηγυρίζει για τα πραγματικά της κατορθώματα, αλλά για τη δημιουργική της λογιστική. Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο Κ. Σημίτης που έπαιζε με τα νούμερα ώστε να φανεί η Ψωροκώσταινα Σουηδία και να μπει στην ΟΝΕ, η οποία αποτέλεσε και τη χαριστική βολή στη μεταπολίτευση. Σήμερα έρχεται ο πρωθυπουργός με το πρωτογενές του πλεόνασμα, το οποίο βασίζεται στην ουσιαστική στάση πληρωμών τού Δημοσίου και στην οικονομική γενοκτονία των ελλήνων, ώστε να κάνει τη φιγούρα του. Θα ήταν σαν ο Ναπολέων να ισχυριζόταν μετά από το Βατερλό πως νίκησε μόνο και μόνο γιατί δε σκοτώθηκε στη μάχη. Άλλωστε ο πρωθυπουργός μας διαθέτει κάτι από τη μεγαλομανία τού γάλλου στρατηγού. Σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, που δεν ξέρω αν πάσχει κι εκείνος πλέον από την ασθένεια Τσοχατζόπουλου: αν το ψέμα, δηλαδή, του έχει γίνει τόσο έντονο βίωμα που το πιστεύει πια για αλήθεια…  

Ο θεός βλάπτει σοβαρά την επανάσταση…

Τί μπορεί να κάνει ένας λαός που δε μαθαίνει την ιστορία του, αλλά αντιθέτως πιστεύει σε ένα μεταφυσικό παππούλη ο οποίος θα τον δικαιώσει για τα σημερινά του βάσανα στη βασιλεία των ουρανών; Πάντως όχι να επαναστατήσει. Θα είναι αιωνίως καταδικασμένος να επαναλαμβάνει τα σφάλματά του και να ευελπιστεί πως αυτά θα συγχωρεθούν μετά θάνατον. Γι’ αυτό και δε μου κάνει καμιά εντύπωση που κι αυτή η κυβέρνηση καταργεί το μάθημα της ιστορίας από τα επαγγελματικά Λύκεια, αλλά διατηρεί τη χριστιανική ορθόδοξη προπαγάνδα. Αλίμονο αν μια ημέρα από τα σχολεία βγαίνουν συνειδητοποιημένοι πολίτες κι όχι πειθήνια πρόβατα, πρόθυμα να αυτομαστιγώνονται γιατί αυτό δήθεν απαιτεί ένας σαδιστής θεός…

Η Μ. Ρεπούση δεν είναι του γούστου μου: δε μου αρέσουν οι επιστήμονες που προκαλούν απλώς για να προκαλούν και για να ακούγεται το όνομά τους. Ωστόσο δε μπορώ παρά να συμφωνήσω μαζί της όταν ζητά την κατάργηση της θρησκευτικής κατήχησης ή την αντικατάστασή της από την θρησκειολογία, από την ισομερή δηλαδή διδασκαλία όλων των θρησκειών, του αγνωστικισμού και της αθεΐας. Αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα θα το θεωρούσαν αναχρονισμό ακόμα και στο Ιράν.

Δεν είναι δυνατό να επιβάλλεται σε ένα παιδί η θρησκεία του μέσω της βάφτισής του, όταν οι μόνες λέξεις που γνωρίζει είναι «μαμά» και «μπαμπά». Είναι ανεπίτρεπτο σε μια τάχα μου ανεξίθρησκη κοινωνία οι μαθητές να στέλνονται ακόμα στις εκκλησίες και να διδάσκονται πως ο μόνος ορίτζιναλ προφήτης ήταν ο Jesus Christ Superstar κι όλοι οι άλλοι είναι «μουσαντένιοι». Πώς να επιλέξεις με ελεύθερη βούληση ύστερα από λοβοτομή; Και πώς να επαναστατήσεις όταν ο θεός που σου προπαγανδίζουν απαιτεί από σένα να μην τρως κρέας την Τετάρτη και την Παρασκευή, αλλά σου ζητά να γυρίζεις και το άλλο μάγουλο απέναντι στο άδικο; Δεν είναι του γούστου μου η Μ. Ρεπούση, αλλά αυτός ο συμβιβασμένος και «νοικοκυραίος» θεός σας μου κάθεται περισσότερο στο στομάχι…

Η αυτοκριτική βάσανο για τους μέτριους...

Δεν θέλω να αιθεροβατώ. Δεν περιμένω πως θα φτάσει ποτέ η ημέρα που ο Κ. Σημίτης θα παραδεχθεί ότι η ένταξη της χώρας στην ευρωζώνη έκανε τόσο καλό στην Ελλάδα όσο η είσοδος του Δούρειου Ιππου στην Τροία. Οφείλω να αποδεχθώ ότι κάποια πράγματα δε γίνονται: ο Αντ. Σαχλαμαράς δεν θα συναντηθεί ποτέ με την εντιμότητα, ο Β. Βενιζέλος δεν θα πάψει στιγμή να βάζει το χέρι του στο «μέλι» κι ο Αρχιερέας τής Διαπλοκής δεν θα παραδεχθεί ότι έχει κάνει λάθη στην καριέρα του, στη μακρόχρονη διάρκεια της οποίας υπηρέτησε την επιχειρηματική και τραπεζική ολιγαρχία όσο λίγοι. Θα περίμενα, ωστόσο, από τον Κ. Σημίτη να κάνει μια ύστατη χάρη στον ελληνικό λαό, έστω στα βαθιά του γεράματα: να τον αφήσει να βρει το δρόμο του μακριά από φαντάσματα του παρελθόντος, τα οποία αδυνατούν ακόμα να κατανοήσουν τη ζημιά που έχουν κάνει σε αυτόν τον τόπο…

Προφανώς κι ο Κ. Καραμανλής κι ο ρεζίλης των Παπανδρέου έχουν μεγάλη ευθύνη για το ότι σήμερα στην Ελλάδα ο νεοφιλελευθερισμός πειραματίζεται τα καινούρια του κόλπα. Γι’ αυτό κι ορθώς τους κρίνει αρνητικώς ο Αρχιερέας τής Διαπλοκής, έστω και με άλλη επιχειρηματολογία, τον οποίο μαζί με όσους «εκσυγχρονιστές» δε βρίσκονται στη φυλακή ή δεν είναι υπόδικοι τα κυρίαρχα μίντια εξακολουθούν να παρουσιάζουν σα Νέστορα που μόνο εκείνος μπορεί να γλιτώσει τους έλληνες από τους ανίκανους και τους λαϊκιστές.

Αναρωτιέμαι, όμως, πότε θα βρει το θάρρος ο Κ. Σημίτης να κοιτάξει τον εαυτό στον καθρέφτη και πέρα από ένα «φτου σου μεγάλε, μη σε ματιάσω» ξεστομίσει και κάποιο «mea culpa». Κι έχει κάμποσες αφορμές για να το πει, πέρα από το έγκλημα της ένταξης της Ελλάδας στο κλαμπ τής ΟΝΕ, που ήταν σα να έβαζες έναν τυφλό να πιλοτάρει αυτοκίνητο της Φόρμουλα Ένα στο σιρκουί του Μόντε Κάρλο: για τα Ιμια, για το χρηματιστήριο, τα δημόσια έργα που κατέληγαν υπερκοστολογημένα στους ίδιους και στους ίδιους εθνικούς εργολάβους, για τους Ολυμπιακούς Αγώνες που μας κόστισαν ο κούκος αηδόνι, την αδυναμία του να ελέγξει το πάρτι διαφθοράς στην αυλή του και, κυρίως, την παροιμιώδη του υπόκλιση σε κάθε είδους συμφέροντα που αντιμετώπιζαν το δημόσιο ταμείο σα δικό τους και το πόπολο σα σκλάβους που πρέπει να θυσιάζονται συνεχώς για να παραμείνουν ελάχιστοι πάμπλουτοι και οι πολλοί με τα λίγα.  Την επόμενη φορά, επομένως, που ο Κ. Σημίτης θα επιδιώξει να αποκτήσει δημόσιο λόγο, ας μη λησμονήσει πάλι την αυτοκριτική, αυτήν την αρετή των σπουδαίων, που είναι τόσο μεγάλο βάσανο όμως για τους μέτριους…