Η στολή τού Σούπερμαν δε φοριέται μόνο στις Απόκριες...

Δεν υπάρχει πιο υπερτιμημένο επάγγελμα στον κόσμο από αυτό του ηγέτη, το οποίο στην Ελλάδα έχει λάβει και το χαρακτηρισμό τής χαρισματικής προσωπικότητας. Ετσι και καταφέρεις να αποκτήσεις αυτήν την ιδιότητα τα υπόλοιπα έρχονται από μόνα τους. Στις επιτυχίες είσαι κάτι ανάμεσα σε θεό και ημίθεο, ενώ στις αποτυχίες πάντοτε βρίσκεται κάποιος άλλος για να ερμηνεύσει το ρόλο τού αποδιοπομπαίου τράγου. Πριν από έξι χρόνια, για παράδειγμα, η ανθρωπότητα έβλεπε στο πρόσωπο του Μπαράκ Ομπάμα την αλλαγή που προσδοκούσε ύστερα από την θλιβερή οκταετία Μπους στη διακυβέρνηση του πλανήτη. Ο μετέπειτα πρώτος μαύρος πρόεδρος των ΗΠΑ και οι προστάτες του εκμεταλλεύτηκαν αυτήν την ανάγκη για να πλάσουν για τον "εκλεκτό" ένα προφίλ το οποίο θα διευκόλυνε την άλωση της Τροίας όχι με τα όπλα αλλά με το Δούρειο Ιππο...

Δεν αρνούμαι πως είναι καλύτερος από τον προκάτοχό του, έστω κι αν η  "κουτσή" μεταρρύθμιση στο δημόσιο σύστημα υγείας και η κεϊνσιανή οικονομική πολιτική που ακολουθεί δεν είναι παρά ασπιρίνες στο σώμα ενός βαριά ασθενούς. Οι υπερσυντηρητικοί αμερικανοί, ωστόσο, επαινούν άθελά τους και δίχως λόγο τον Μ. Ομπάμα όταν τον αποκαλούν σοσιαλιστή. Κι αυτό γιατί ένας πραγματικός σοσιαλιστής, για παράδειγμα, δεν θα στήριζε την άνοδο στην εξουσία στην Ουκρανία των νεοναζί που κυνηγούν κομμουνιστές, όπως κυνηγούσε κάποτε η Κου Κλουξ Κλαν τους ανθρώπους που ανήκουν στην ίδια φυλή με τον αμερικανό πρόεδρο...

Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι ο Μ. Ομπάμα κι ο κάθε πολιτικάντης με γοητευτική φιγούρα κι ευχέρεια στο λόγο που αυτοπροτείνεται στις ελίτ για να παίξει το ρόλο τής μαριονέτας που αυτές χρειάζονται για να χειραγωγούν την κοινή γνώμη. Είναι η ίδια η κοινή γνώμη που, ακόμα και σήμερα που οι πληροφορίες διαχέονται σε ρυθμό αστραπής, επιμένει να αναγορεύει ορισμένους ανθρώπους σε πιο ίσους από τους υπόλοιπους, προσδίδοντάς τους χαρακτηριστικά που δεν ταιριάζουν στην ατελή, όταν λειτουργεί αυτόνομα από το κοινωνικό σύνολο, ανθρώπινη φύση.

Ολοι οι άνθρωποι αυτού του κόσμου συγκροτούμε τον θεό, ενώνοντας τα προτερήματά μας. Κανείς μας δεν είναι, ωστόσο, κάποια υπερφυσική δύναμη όταν διαχωρίζεται από τους άλλους, όσο σπάνια κι αν είναι τα χαρίσματά του. Γι' αυτό και είναι αστείο το 2014 να αναζητούμε ακόμα μεσσίες που θα μας πάρουν από το χεράκι για να διασχίσουμε την φουρτουνιασμένη θάλασσα σώοι κι αβλαβείς. Ακόμα κι όταν απλώνουν τα χέρια τους προς το μέρος μας, άλλωστε, δεν το κάνουν για να μας σώσουν αλλά είτε για να μας οδηγήσουν στην παγίδα που οι ίδιοι και τα αφεντικά τους έχουν στήσει σε βάρος μας είτε για να μας πνίξουν μια ώρα αρχύτερα...

Οι ευρωπαίοι κομισάριοι, εξάλλου, δε διστάζουν πλέον να το λένε ευθέως στους καθημαγμένους έλληνες. Σε πρόσφατη έκθεσή της η Ευρωπαϊκή Επιτροπή μάς συμβουλεύει να γίνουμε σερβιτόροι γιατί αυτή είναι η δουλειά τού μέλλοντος στην Ελλάδα, ίσως μόνο αυτή. Δεν υποτιμώ το συγκεκριμένο επάγγελμα και τη χρησιμότητά του, πόσω μάλλον όταν ο ίδιος με ένα δίσκο στο χέρι θα έμοιαζα με κινούμενη βόμβα, μόνο που αντιπροσωπεύει το είδος τού εργαζόμενου που ονειρεύεται κάθε αφέντης. Αυτού, δηλαδή, που υπηρετεί τους άλλους για τρεις κι εξήντα, δίχως να του δίνεται η δυνατότητα να αξιοποιεί άλλα ταλέντα του, που ενδεχομένως να τον απελευθέρωναν από τη δουλεία τής μισθωτής εργασίας.

Από την παγωμένη Ουκρανία έως τη ζεστή χώρα μας οι μάζες αναζητούν σωτήρες σε όλους τους άλλους, για παράδειγμα στους αμερικανούς, στους ρώσους ή στους γερμανούς, αλλά σπάνια στον εαυτό τους. Προτιμούν να τρέχουν δεξιά κι αριστερά για να παίρνουν παραγγελίες από το να χειραφετηθούν από τους λυτρωτές-δεσμώτες τους. Το πολύ πολύ να ντυθούν τώρα στις Απόκριες με τη στολή κάποιου σούπερ ήρωα, πιστεύοντας ότι μπορούν να είναι τέτοιοι μόνο τη συγκεκριμένη περίοδο του χρόνου κι όχι στην καθημερινότητά τους. Κι όμως, όλοι μας θα γίνουμε Σούπερμαν αν απαλλαγούμε από αυτούς που τον παριστάνουν με τη δική μας ανοχή...   

  

Το "Ποτάμι" δε γυρίζει πίσω στους ίδιους "Πρωταγωνιστές"...

Χρειάζεται η χώρα νέο κόμμα; Ναι, χρειάζεται γιατί τα υπάρχοντα, ακόμα κι αυτά της Αριστεράς, μυρίζουν ναφθαλίνη. Η Ελλάδα, ωστόσο, δεν έχει ανάγκη να αλλάξει η Μαριορή φερετζέ για να την πάρει το...Ποτάμι. Δε χρειαζόμαστε μια συνέχεια του ΠΑΣΟΚ του Κ. Σημίτη πίσω από το οποίο είχε συνασπιστεί όλη η διαπλοκή, ούτε κομματίδια τα οποία δημιουργούνται και πορεύονται με βάση τις έρευνες της κοινής γνώμης που έχει σιχαθεί τους επαγγελματίες τής πολιτικής, αλλά δεν ξέρει κι εκείνη τί θέλει ακριβώς γι' αυτό άγεται και φέρεται από τον κάθε ευείδη λαοπλάνο. Ο Στ. Θεοδωράκης κι ο σχηματισμός-παρωδία που προετοιμάζουν οι προστάτες του για χάρη του κουβαλούν στα "νερά" τους όλα τα φθαρμένα υλικά τού παρελθόντος. Όλα τα πρόσωπα που κυβερνούν σήμερα τη χώρα κι επιθυμούν να συνεχίζουν να την κυβερνούν κρυπτόμενα πίσω από το χαριτόβρυτο πρόσωπο ενός αγράμματου τηλεοπτικού αστέρα, ο οποίος, όπως φάνηκε κι από την ιδρυτική διακήρυξη του "Ποταμιού", αντιμετωπίζει την πολιτική όπως και τα σοβαρά θέματα με τα οποία έχει καταπιαστεί στις εκπομπές του: επιφανειακά, δηλαδή, κι ως οχήματα εξυπηρέτησης του αδικαιολόγητου ναρκισσισμού του...

Στο πόνημα του, το οποίο θα μπορούσε να είχε γράψει ο Θ, Τζήμερος κι οποιοσδήποτε άλλος συλλαμβάνει την πολιτική με όρους διαφημιστικού-επικοινωνιακού λάιφσταϊλ, ο Στ. Θεοδωράκης μάς λέει για το πόσο θλίβεται όταν βλέπει τον κοσμάκη να στριμώχνεται στα λεωφορεία για να πάει στη δουλειά του, χωρίς ωστόσο να διευκρινιζει πως ο ίδιος βρίσκεται μπροστά από το τιμόνι τού πολυτελούς τζιπ του όταν γίνεται αυτόπτης μάρτυρας της ζωής τού λαουτζίκου, και προσθέτει πόσο αηδιασμένος αισθάνεται από την αναξιοκρατία. Λες κι εκείνος λάμπει στο δημοσιογραφικό στερέωμα για την αξία του κι όχι εξαιτίας άλλων προσόντων του που έθελξαν τον Χρ. Λαμπράκη και τον Στ. Ψυχάρη, μεταξύ άλλων. Είναι πολύ μικρή αυτή η χώρα, Σταύρο μου, κι ακόμα μικρότερη η δημοσιογραφική πιάτσα για να μη γνωρίζουμε πρόσωπα και καταστάσεις...

Η Ελλάδα δεν πρόκειται να αλλάξει χάρη στα αγαπημένα μεγαλοπαιδιά τού μιντιακού-επιχειρηματικού και τραπεζικού κατεστημένου, τα οποία αναλαμβάνουν την αποστολή αυτοκτονίας να περισώσουν ό,τι έχει απομείνει από Κινήματα που ξέφτισαν και....Ελαιοκαλλιέργειες που ξεράθηκαν πριν καν καρπίσουν. Θα αλλάξει από πραγματικά νέα κι άφθαρτα πρόσωπα, που δεν ταυτίζουν την πολιτική με το "χαϊλίκι" τού λάιφσταϊλ και με τις τηλεοπτικές παραγωγές στις οποίες...Πρωταγωνιστές δεν είναι οι συνεντευξιαζόμενοι αλλά ο δημοσιογράφος με το σακιδιάκι, το φιλάρεσκο πρόσωπο του οποίου τραβούν ταυτοχρόνως 15 κάμερες για να μη χαθεί ούτε ένα καρέ από το συμπονετικό, πονεμένο τάχα μου μουτράκι του...

Αν αφαιρέσεις από την πολιτική την ιδεολογία είναι σα να προσφέρεις σε κάποιον σα δώρο ένα άδειο κουτί στο οποίο απλώς έχεις βάλει μια κορδέλα κι έχεις επενδύσει με ένα όμορφο αμπαλάζ. Αυτόν τον τρόπο χρησιμοποιεί, όμως, κι ο Στ. Θεοδωράκης για να εξαπατήσει τους πολίτες οι οποίοι έχουν σιχαθεί, και με το δίκιο τους, τους δεξιούς κι αριστερούς σωτήρες που τόσα χρόνια χρησιμοποιούν τις δήθεν ιδεολογίες τους για να νέμονται την εξουσία οι ίδιοι και οι νταβατζήδες τους. Ούτε ο "Πρωταγωνιστής" δημοσιογράφος απάντα, ωστόσο, στο κορυφαίο ερώτημα, αυτό που θα οφείλαμε να είχαμε ως κριτήριο για να ξεχωρίζουμε την ήρα από το στάρι και το οποίο θα έπρεπε να ορίζει και τις επιλογές μας: θα προχωρήσει στην υλοποίηση πολιτικών δίκαιης αναδιανομής τού παραγόμενου πλούτου και δημιουργίας ίσων ευκαιριών για όλους τους κατοίκους αυτής της χώρας;

Το ερώτημα είναι, φυσικά, ρητορικό αφού όλοι ξέρουμε ότι ο Στ. Θεοδωράκης έχει πολύ καλούς τρόπους για να δαγκώσει τα σκυλιά που τον ταΐζουν και τα οποία τον προβάλλουν από τα μέσα ενημέρωσης που ελέγχουν σα να είναι ο πρίγκιπας του παραμυθιού τον οποίο κάθε κοριτσόπουλο, γιατί όχι κι αγόρι, οφείλει να παντρευτεί. Και γι' αυτό είναι επικίνδυνος υφαρπαγής ψήφων από το ταλαιπωρημένο πόπολο: είναι πιο όμορφος από τον Κ. Σημίτη, τον Β. Βενιζέλο, όλους μαζί τους "58", τον Στ. Ψυχάρη, τον Γ. Μπόμπολα και τον Β. Βαρδινογιάννη και ξέρουμε πολύ καλά στην εποχή τής εικόνας που ζούμε πόσο εύκολα επιπλέουν οι καλοσχηματισμένοι φελλοί...


 

Οταν το κάπνισμα θεωρείται επανάσταση, οι ελίτ κοιμούνται ήσυχες...

Το δικαίωμα στην αυτοκαταστροφή είναι αναφαίρετο. Ο καθένας μας είναι ελεύθερος να επιλέξει τον τρόπο που θα πεθάνει, αφού έτσι κι αλλιώς μάλλον είναι πολύ δύσκολο, από όσο έχει δείξει η εμπειρία μας, να γλιτώσουμε εντελώς τον θάνατο. Σε αυτό το πλαίσιο κάποιος, για παράδειγμα, μπορεί να πίνει αλκοόλ έως το συκώτι του να μοιάζει με ηφαιστειακή τέφρα ή να ρουφά κοκαΐνη ώσπου η μύτη του να λιώσει και να απομείνει ένα κενό ανάμεσα στο στόμα και στα μάτια. Μπορεί, επίσης, να καπνίζει έως ότου οι πνεύμονές του πάρουν το χρώμα τού ερέβους. Σε καμιά περίπτωση, ωστόσο, δεν έχει το δικαίωμα να επιλέξει, εξαιτίας τού δικού του πάθους, να αποφασίσει και τον τρόπο με τον οποίο θα σκοτώσει κι εκείνον που βρίσκεται στον ίδιο χώρο μαζί του. Αν ο παθητικός καπνιστής επιθυμεί να αυτοκτονήσει με αυτόν τον τρόπο, γούστο του και καπέλο του. Δεν θα είναι, όμως, ο καπνιστής εκείνος που θα πάρει αυτήν την απόφαση για λογαριασμό του...

Βεβαίως αυτά είναι ψιλά, συντηρητικά γράμματα σε αυτήν την υπανάπτυκτη χώρα στην οποία η αγένεια και η γαϊδουριά έχουν ταυτιστεί με την επαναστατικότητα, ακόμα και με τον αντιαμερικανισμό. Πόσο θλιβερό είναι να υποτασσόμαστε αδιαμαρτύρητα στις απαιτήσεις τού κάθε δυνάστη μας αλλά να υψώνουμε τα λάβαρα τής ανταρσίας αν μας απαγορέψει να καπνίζουμε σε δημόσιους χώρους; Τότε μόνο ξυπνά ο Τσε Γκεβάρα μέσα μας, ανάβουμε το τσιγαράκι μας λες και με αυτή μας την κίνηση γκρεμίζουμε το κατεστημένο και ύστερα φτύνουμε τον καρκίνο μας σε όποιον "καπιτάλα" απορεί με το πώς είναι δυνατό να συνδέεται με την εξέγερση μια συνήθεια από την οποία οι μεγάλες κι αμερικανικές όσο δεν πάει άλλο καπνοβιομηχανίες, που δεν τις αποκαλείς ακριβώς προπύργια του σοσιαλισμού, κερδίζουν εκατομμύρια επί εκατομμυρίων ευρώ από το δικό μας αργό θανατο. Δεν έχω δει, επίσης, πολλούς επαναστάτες τού γλυκού νερού, οι οποίοι έχουν καταλήξει στο δικό τους "επιστημονικό" συμπέρασμα πως το παθητικό κάπνισμα δε σκοτώνει, να καπνίζουν μπροστά στην έγκυο γυναίκα τους ούτε τις ίδιες να καπνίζουν ούτε όλους τους να φουμάρουν ενώπιον των παιδιών τους. Το παθητικό κάπνισμα δε βλάπτει κανέναν άλλο παρά μόνο τα βλαστάρια σας κύριοι καπνιστές; Γιατί αν πιστεύετε κάτι τέτοιο, στο χωριό μου αυτήν την πεποίθηση την αποκαλούν υποκρισία...

"Μας έχουν κόψει τα πάντα, δεν θα μας κόψουν και το τσιγάρο", φωνάζουν οι λούμπεν έλληνες που είναι ικανοί να συγκεντρωθούν κατά εκατοντάδες χιλιάδες στην πλατεία Συντάγματος στην περίπτωση που κηρυχθούν εκτός νόμου ο καπνός κι ο καπουτσίνο, αλλά που δεν υψώνουν ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι όταν τους συμπεριφέρονται σα να ήταν σκλάβοι. Το σύστημα μας ποτίζει με αποχαυνωτικές εξαρτήσεις κι εμείς πιστεύουμε ότι του πηγαίνουμε κόντρα όταν εξεγειρόμαστε στην απελευθέρωση από αυτές. Γενιές και γενιές ελλήνων έχουν ανατραφεί με την ιδεοληψία πως μαγκιά είναι να πίνεις και να καπνίζεις κι αυτοκαταστροφή να διεκδικείς τα δικαιώματά σου. Κι αυτό δεν το γράφω παριστάνοντας τον Γκάντι, ο οποίος κρίνει τους άλλους αφ' υψηλού έχοντας απαλλάξει τον εαυτό του από τα ανθρώπινα πάθη. Αλίμονο, όμως, αν περνάμε για προσόντα τα ελαττώματά μας κι ακόμα πιο αλίμονο αν τα επιβάλλουμε με το έτσι θέλω στους συνανθρώπους μας. Οι επιστήμονες ισχυρίζονται, και καλά κάνουν γιατί βασίζουν τη δουλειά τους σε εργαστηριακά στοιχεία και δεδομένα, πως ο καρκίνος τού πνεύμονα είναι ο πιο διαδεδομένος καρκίνος σήμερα στην Ελλάδα. Θα μου επιτρέψουν να διαφωνήσω μαζί τους. Το πιο διαδεδομένο καρκίνωμα είναι το λούμπεν προλεταριάτο, το οποίο εισπνέει τοξικά δηλητήρια κι εκπνέει δουλικότητα... 

  

Συμπαθείς τη Χρυσή Αυγή; Πες το καθαρά κι άσε τον "πόλεμο των ιδεών"...

Πόσες δολοφονίες, ξυλοδαρμούς, νταβατζιλίκια, απάτες, πλαστογραφίες και υπεξαιρέσεις χρειαζόμαστε για να αποκαλέσουμε και νομικά τη Χρυσή Αυγή εγκληματική οργάνωση, δηλαδή συμμορία τού κοινού ποινικού δικαίου; Φαίνεται πως κάποιοι μέσα στην αγωνία τους να διασωθούν, είναι πρόθυμοι να περιμένουν κι άλλους νεκρούς πριν αποδεχθούν το αυτονόητο για το νεοναζιστικό μόρφωμα που μολύνει τη χώρα εδώ και δεκαετίες. Γι’ αυτό κι αναζητούν άλλοθι στις δημόσιες εμφανίσεις τους για τους χρυσαυγίτες εγκληματίες, αναρωτώμενοι δήθεν αθώα για το κατά πόσο είναι τεκμηριωμένο το κατηγορητήριο σε βάρος τους. Είναι οι ίδιοι που ακόμα κι αν έπιαναν τον Μιχαλολιάκο και τον Κασιδιάρη να ξεκοιλιάζουν έναν αφγανό επ’ αυτοφώρω θα έλεγαν «ναι μεν καταδικάζω το φασισμό, άλλωστε προέρχομαι από αριστερή οικογένεια, αλλά δε μπορούμε να ποινικοποιούμε τις ιδέες όσο αποκρουστικές κι αν είναι αυτές»…

Ως προς την ποινικοποίηση των ιδεών συμφωνώ μαζί τους, έστω κι αν το κατεστημένο με τα μιντιακά του παπαγαλάκια χρησιμοποιεί αυτό το επιχείρημα ως πρόσχημα. Ο καθένας μπορεί να μισεί τους μαύρους, τους εβραίους, τους αλβανούς, τους ομοφυλόφιλους, τους κομμουνιστές, τους μπαμπουίνους και τους εξωγήινους. Κι όχι μόνο αυτό αλλά δικαιούται και να επικοινωνεί ελεύθερα το μίσος του, κάνοντας χρήση της ελευθερίας τού λόγου και της ελευθεροτυπίας. Η Χρυσή Αυγή, ωστόσο, εδώ και δεκαετίες δεν περιορίζεται στη ρητορική τού μίσους αλλά την έχει επεκτείνει στην πράξη, σκοτώνοντας και λιντσάροντας όποιον δεν της αρέσει είτε για ιδεοληπτικούς λόγους είτε γιατί στέκεται εμπόδιο στις παράνομες δραστηριότητές της. Ας μην ξεχνούν οι «φίλοι» μου αγνοί εθνικιστές και μισαλλόδοξοι πως οι χρυσαυγίτες δε βαρούν όλους τους πακιστανούς παρά μόνο εκείνους που δε συνεργάζονται μαζί τους…

Σε αυτό και μόνο σε αυτό το πλαίσιο, στο ότι η Χρυσή Αυγή δεν είναι πολιτικό κόμμα αλλά εγκληματική οργάνωση, θα συναινούσα στην θέση της εκτός νόμου. Με την έννοια, δηλαδή, ότι δεν απαγορεύεται η ιδεολογία της αλλά η δυνατότητά της να σχεδιάζει και να εκτελεί εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου. Βεβαίως δεν τρέφω την αυταπάτη πως θα έχουμε ξεμπερδέψει με το φασισμό βγάζοντας στην παρανομία την ισχυρότερη έκφρασή του. Ηδη, άλλωστε, η Χρυσή Αυγή ετοιμάζεται να κατεβεί στις επόμενες εκλογές με άλλη ονομασία. Είναι χρήσιμο, ωστόσο, να ξεκαθαρίσει το τοπίο ως προς τους φανερά ή κρυφά συμπαθούντες το νεοναζισμό.

Δεν ανέχομαι, για παράδειγμα, να ακούω τους δικηγόρους των χρυσαυγιτών να λένε πόσο απεχθάνονται το φασισμό και πως οι ίδιοι είναι αριστεροί, αλλά υπερασπίζονται δολοφόνους γιατί τάχα μου η δικογραφία σε βάρος τους δεν είναι δεμένη. Θα το θεωρούσα πολύ πιο έντιμο εκ μέρους τους να πουν πως το κάνουν για τα φράγκα ή επειδή, τέλος πάντων, ακόμα και οι χιμπαντζήδες με τα μαύρα έχουν το δικαίωμα στην υπεράσπιση. Προφανώς όποιος ψηφίζει Χρυσή Αυγή ή στέκεται ως συνήγορος υπεράσπισης στο πλευρό της δεν είναι αυτομάτως και φασίστας. Μόνο που η υπερβολική ανοχή μας είναι που τρέφει όλο και πιο πολύ το τέρας που θα κατασπαράξει στο τέλος δικαίους κι αδίκους…

Τίμα τον "πατερούλη" σου και σκάβε το λάκκο σου...

Τί κοινό έχουν οι οπαδοί τού Ατρόμητου, που βιαιοπραγούν για τα «μάτια» τού προέδρου τής ομάδας τους ο οποίος προφυλακίστηκε για λαθρεμπόριο καυσίμων, με τους διχασμένους ουκρανούς που ζητούσαν με αίμα την παραμονή ή αποπομπή τού ηγέτη τής χώρας τους; Εχουν την ανάγκη ενός «πατερούλη» που θα τους πάρει από το χέρι, ανεξαρτήτως αν τους πετάξει στο γκρεμό ή όχι. Είναι τουλάχιστον τραγικό τα ίδια τα θύματα της φοροδιαφυγής Σπανού να τον αγκαλιάζουν, να τον φιλούν και να βρίζουν και να χτυπούν όσους τον συνέλαβαν. Κι αν το πρόβλημα ήταν «μόνο» οι οπαδοί τού Ατρόμητου ή οι ουκρανοί διαδηλωτές δεν θα έδινα ιδιαίτερη σημασία. Το ζήτημα, ωστόσο, είναι σαφώς γενικότερο κι αφορά, δυστυχώς, και την πλειονότητα του ελληνικού λαού η οποία εξακολουθεί να λειτουργεί ως λούμπεν προλεταριάτο. Αν δεν ίσχυε αυτό, άλλωστε, ο Αχ. Μπέος δεν θα διεκδικούσε ποτέ στα σοβαρά τη δημαρχία τού Βόλου ούτε, παλαιότερα, ο Κοσκωτάς κι ο Σαλιαρέλης θα αντιμετωπίζονταν από τους οπαδούς τού Ολυμπιακού ως αθώα θύματα του κατεστημένου… 

Πόσο πιο απλά να το γράψω; Ο καθένας μας έχει τη μάνα και τον πατέρα που τον έφεραν στον κόσμο και δε χρειάζεται κανέναν άλλο «γονέα». Δεν είναι δυνατό να στοιχιζόμαστε πίσω από απατεώνες μόνο και μόνο γιατί αγοράζουν καλούς μπαλαδόρους για την ομαδάρα μας, ξεπλένοντας το χρήμα το οποίο με διάφορους τρόπους έχουν κλέψει από εμάς τους ίδιους ή, όσον αφορά τους ουκρανούς, πίσω από την Ευρωπαϊκή Ενωση ή τη Ρωσία δίχως να σκεφτόμαστε πως η χώρα μας δεν θα κερδίσει ποτέ την πραγματική ανεξαρτησία της αν εμείς οι ίδιοι δεν πάψουμε να αντικαθιστούμε τα παλιά με νέα αφεντικά. Κι ούτε αυτός ο κόσμος θα αλλάξει ποτέ αν αφήσουμε τις ΗΠΑ να ναρκοθετούν νόμιμα και πρόσφατα εκλεγμένες δημοκρατικώς κυβερνήσεις, όπως θέλουν να κάνουν τώρα στη Βενεζουέλα συνεχίζοντας μια δυσώδη παράδοση δεκαετιών, ούτε αν δεχόμαστε πως στην Ιταλία, στην τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης, ακόμα κι αυτές οι εκλογές τής κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας δεν έχουν καμιά σημασία αν το Βερολίνο έχει αποφασίσει διαφορετικά.

Θα με ρωτήσετε, όμως, και με το δίκιο σας, ποιός θεσμός θα οδηγήσει στη χειραφέτηση του λαού όταν όλοι είναι κομμένοι και ραμμένοι για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τής ελίτ; Από τη στιγμή που γεννιόμαστε μέχρι την ώρα που πεθαίνουμε δεν κάνουμε τίποτα άλλο από το να διδασκόμαστε την υποταγή σε κανόνες που μπορεί να έχουν τεθεί ακόμα και χιλιετίες πριν κι αφορούσαν άλλες συνθήκες ζωής. Κανένα κατεστημένο δε νιώθει τόσο σίγουρο ώστε να επιτρέπει στους υπηκόους του να περπατούν με τις δικές τους δυνάμεις κι όχι να μπουσουλούν ή να βαδίζουν με πατερίτσες. Σήμερα είναι το δημόσιο χρέος που τάχα μας εμποδίζει από το να κατακτήσουμε την κοινωνική δικαιοσύνη, λες και δεν είναι εφικτό ακόμα κι αυτό να μηδενιστεί αν η φορολόγηση για παράδειγμα γίνει δικαιότερη. Χθες ήταν ο «μεγάλος στόχος» για την είσοδο στην ευρωζώνη, αύριο θα εφευρεθεί κάποια άλλη δικαιολογία για τη διαιώνιση της λιτότητας. Ο στόχος, ωστόσο, της ελίτ παραμένει διαχρονικά ο ίδιος: η αιώνια κυριαρχία της μέσω μηχανισμών κατάπνιξης της ελεύθερης βούλησης και προπαγάνδισης της δικής της νομιμότητας. Και γι’ αυτό απαιτούνται πρόβατα που θα αποθεώνουν τους δήμιους τους και θα λοιδορούν τους αφυπνιστές τους…    

Το κράτος έχει συνέχεια. Το κράτος τους πρέπει να πεθάνει...

Η διανομή μερίδων κρέατος στη Βαρβάκειο μετατράπηκε την Τσικνοπέμπτη σε συσσίτιο, αλλά τα μιντιακά παπαγαλάκια σπεύδουν να υπενθυμίσουν πως το κράτος έχει συνέχεια και με αυτό εννοούν ότι η κυβέρνηση που θα προκύψει από τις προσεχείς εκλογές οφείλει να τηρήσει και το επόμενο μνημόνιο που θα συνυπογράψουν Σαχλαμαράς-Βενιζέλος. Δεν είναι τρόπος τού λέγειν περίεργο πώς αντιλαμβάνεται η ελίτ τη νομιμότητα; Την επικαλείται κι ορκίζεται σε αυτή όταν αφορά την τήρηση των μνημονιακών υποχρεώσεων της χώρας, μόνο που λησμονεί να μας πει πόσο συνταγματικές είναι αυτές οι δεσμεύσεις.

Θα μου πείτε, βεβαίως, πως οι περισσότερες έχουν εγκριθεί από το Συμβούλιο της Επικρατείας. Μόνο που και οι πέτρες γνωρίζουν ότι οι αποφάσεις που έχει λάβει το ανώτατο διοικητικό δικαστήριο τα τελευταία τέσσερα χρόνια είναι πρωτίστως πολιτικές και δευτερευόντως νομικές κι έχουν ληφθεί από πρόσωπα που έχουν φροντίσει να εξαιρέσουν τους εαυτούς τους από την κρίση. Δεν θέλω πεινασμένους δικαστικούς, αλλά δεν είναι δυνατό όλα σε αυτόν τον τόπο να είναι ωραία καμωμένα και η μόνη ένστασή τους να ακούγεται όταν φτάνει η συζήτηση στο ψαλίδισμα των αμοιβών και των εργασιακών δκαιωμάτων τους. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά από την ασφάλεια της εξασφαλισμένης από τις αποφάσεις που οι ίδιοι βγάζουν για τους εαυτούς τους ζωής τους να κρίνουν νόμιμες όλες τις υπόλοιπες περικοπές μισθών, συντάξεων κι εργασιακών δικαιωμάτων...

Τί λένε ουσιαστικώς τα φερέφωνα του καθεστώτος στον ελληνικό λαό; Τον καλούν να επιζήσει από τη φιλανθρωπία των βασανιστών του γιατί "το κράτος έχει συνέχεια". Αλίμονο αν εξεγερθεί σε αυτό το κράτος. Το απαγορεύουν οι διεθνείς συνθήκες που έχει υπογράψει και οι οποίες τηρούνται κατά το δοκούν, στη λογική τού "τα δικά μας δικά μας και τα δικά σας πάλι δικά μας". Τί απομένει, επομένως, στο λαό αν κάνει πως ενστερνιστεί αυτήν τη λογική; Μα, να φτιάξει νέο κράτος με τον ίδιο τρόπο που οι ποδοσφαιρικές ομάδες αλλάζουν ονομασία ή πέφτουν από την Α' στη Γ' Εθνική για να απαλλαγούν από τα χρέη τους. Δε μπορεί κάτι τέτοιο να θεωρείται νόμιμο και ηθικό όταν αφορά επιχειρήσεις τις οποίες έχουν διαχειριστεί οι εθνικοί μας νταβατζήδες και να χαρακτηρίζεται παράνομη κι ανήθικη η επίκληση της πλειονότητας του ελληνικού πληθυσμού στο στοιχειώδες: στη ζωή με αξιοπρέπεια...

Αν πρέπει, επομένως, να παραβούμε το διεθνές δίκαιο για να εξασφαλίσουμε πως οι ίδιοι, τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας δεν θα ζουν ως σκλάβοι για τα υπερκέρδη των αφεντικών τους οφείλουμε να το παραβούμε. Η ελευθερία, η δημοκρατία, η ισότητα, η ισονομία, η ισοπολιτεία και η κοινωνική δικαιοσύνη ήταν διαχρονικά απαγορευμένες αρχές από την εκάστοτε καθεστηκυία τάξη. Τις έθετε πάντοτε εκτός νόμου, καλώντας το λαό σε πλήρη υποταγή στη βούλησή της. Και είναι μόνο όταν ο λαός στέκεται όρθιος ενώπιον των ευθυνών που του τίθενται από την ταξική του συνείδηση που γράφεται Ιστορία με χρυσά γράμματα. Το κράτος, κοντολογίς, έχει συνέχεια. Το κράτος τους, ωστόσο, πρέπει να πεθάνει από χθες κιόλας...  

Ο Γιωργάκης που κι άλλοι ήθελαν να του μοιάσουν...

Οποιοι έχουν ερευνήσει έστω στοιχειωδώς το ζήτημα των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων δεν έχουν πολλές αμφιβολίες για το ότι ο ρεζίλης των Παπανδρέου έχει λερωμένη τη φωλιά του. Απλώς στοιχηματίζουν για το αν τα εκατομμύρια που διακινήθηκαν επί ημερών του σε οργανώσεις όπως αυτές που υποτίθεται πως ασχολήθηκαν με τις συσκευασίες ντομάτας στην Ακτή τού Ελεφαντοστού ή με την ενίσχυση των οινοπαραγωγών τού Μεξικού κατάληξαν, έστω ένα μέρος τους, στον προσωπικό του πλουτισμό ή αφορούσαν παιχνίδια στη γεωπολιτική σκακιέρα στα οποία ο ρεζίλης συμμετείχε ως ένα άβουλο πιόνι...

Όπως κι αν έχει πάντως είναι τραγικό πως ο Γ. Παπανδρέου έχει ήδη γράψει ιστορία, την οποία θα αποστηθίζουν και τα εγγόνια των εγγονών μας όταν θα διδάσκονται για τις συνθήκες υπό τις οποίες "μπήκαν στην Πόλη οι οχτροί" για τρίτη και φαρμακερή φορά. Υπό αυτή την έννοια θα έχει να καυχιέται στον πατέρα του και στον παππού του πως μολονότι εκείνοι υπήρξαν σαφώς ισχυρότερες προσωπικότητες, η δική του επιρροή στην πορεία αυτού του τόπου ήταν πολύ πιο καθοριστική. Εστω κι αν μιλάμε για έναν άτυπο διαγωνισμό ανάμεσα σε καταστροφείς...

Η Ελλάδα δεν ήταν δυνατό να εξακολουθεί να πορεύεται όπως πορευόταν μέχρι το 2009. Με αυτό, όμως, δεν εννοώ το δανεισμό ως αυτοτελή έννοια, αλλά το δανεισμό που κατέληγε στις τσέπες "ημετέρων", στην αναπαραγωγή ενός δυσλειτουργικού δημόσιου τομέα στον οποίο συνωστίζονταν "πράσινα" και "γαλάζια" παιδιά, στη διαιώνιση μιας κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας μηδενικού ρίσκου και μιας τραπεζικής εξαλλοσύνης που λειτουργούσε με τοκογλυφικούς όρους κι ανευθυνότητα πεντάχρονου. Αν ο ρεζίλης των Παπανδρέου έβαζε την υπογραφή του το 2010 σε ένα μνημόνιο, έστω με ξένους δανειστές, το οποίο θα έθετε ως στόχο τη διάλυση αυτών των διαβρωτικών φαινόμενων, τη ριζοσπαστική και δίκαιη αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου και την προσφορά ίσων ευκαιριών ανάδειξης μέσω της φορολόγησης όσων έπρεπε να φορολογηθούν και της απαλλαγής εκείνων που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα, σήμερα θα έπρεπε να είχαμε στήσει μια προτομή του στην πλατεία Συντάγματος. Αληθινή κι όχι πικρά σαρκαστική όπως στο φωτομοντάζ παραπάνω...

Προφανώς έχει τη σημασία του αν ο ρεζίλης των Παπανδρέου μας έβαλε στην εποχή των μνημονίων από αφέλεια ή από εγκληματική πρόθεση. Αν ισχύει το δεύτερο, πρέπει να οδηγηθεί στην ποινική δικαιοσύνη. Δεν αντέχω, όμως, να ακούω κι εκείνους που υποστηρίζουν πως οι χρόνιες παθογένειές μας έφεραν την κρίση κι όχι οι μνημονιακές επιλογές. Το υποστηρίζουν, μάλιστα, με τον ίδιο κυνισμό που ένας δολοφόνος χορηγεί το δηλητήριο σε έναν ασθενή ο οποίος μπορεί να ζήσει αν ακολουθήσει άλλη θεραπεία. Ολοι αυτοί είναι το ίδιο ένοχοι με τον ρεζίλη γι' αυτό που βιώνουμε σήμερα. Απλώς ο Γ. Παπανδρέου έτυχε να είναι εκείνος που αποφάσισε το άλμα στο κενό που κι άλλοι ονειρεύονταν να κάνουν...

Κι αν ακόμα τα μνημόνια περιλαμβάνουν όρους προς τη σωστή κατεύθυνση, κι αν ακόμα οι κυβερνήσεις που πέρασαν αυτήν την τετραετία προτίμησαν να δώσουν έμφαση στο ψαλίδισμα των οικονομικών απολαβών και των εργασιακών δικαιωμάτων τής πλειονότητας του πληθυσμού, παράγοντες που ισχύουν, δεν παύει ωστόσο να έδωσαν όρκο ατιμίας σε ένα κείμενο με ξεκάθαρη ιδεολογική στόχευση: την αντικατάσταση της εγχώριας ελίτ από μια διεθνή, κατά βάση γερμανική, η οποία θα διαφεντεύει τους έλληνες με την ίδια σκληρότητα με την οποία το έκαναν και οι προκάτοχοί της...

Το αποτέλεσμα, άλλωστε, δικαιώνει τους εμπνευστές αυτών των πολιτικών, έστω κι εν μέρει: οι πλούσιοι, έλληνες και ξένοι, έγιναν πλουσιότεροι, οι μικρομεσαίοι φτωχοί και οι πένητες νεκροί. Μπορούμε, επομένως, για όλα αυτά να θεωρούμε αποκλειστικό υπεύθυνο τον ρεζίλη των Παπανδρέου και να ζητούμε την κεφαλή του επί πίνακι για να πάρουμε το αίμα μας πίσω. Συγχέοντας, όπως πάντοτε, τους φυσικούς με τους ηθικούς αυτουργούς, οι οποίοι εξακολουθούν να μένουν ατιμώρητοι, τόσο πολιτικά όσο και ποινικά...  

Αν είσαι γκέι δε σε φοβάμαι, δε μου είναι όμως κι αρκετό...

Η ομοφυλοφιλία δεν είναι ιδεολογία αλλά σεξουαλικός προσανατολισμός και το AIDS δεν είναι ποινικό αδίκημα αλλά ασθένεια. Αυτή η παραδοχή, ωστόσο, έχει δύο όψεις. Από τη μία δεν είναι δυνατό κανένας πολιτικός να κατηγορείται για το ότι είναι γκέι ή οροθετικός. Οποιος πέφτει τόσο χαμηλά ώστε να καταδικάζει κάποιον άνθρωπο, ανεξαρτήτως της επαγγελματικής ή θεσμικής του ιδιότητας, γι' αυτόν το λόγο δεν κάνει τίποτα άλλο από το να χρησιμοποιεί το ιδεοληπτικό οπλοστάσιο της Χρυσής Αυγής. Το συγκεκριμένο νόμισμα έχει, όμως, και την άλλη όψη του: κανένας πολιτικός δε μπορεί να χρησιμοποιεί την ομοφυλοφιλία ή την ασθένειά του προς άγρα ψήφων. Αυτές δεν είναι πολιτικά επιχειρήματα, δεν αποκαλύπτουν ιδεολογική συγκρότηση κι όταν χρησιμοποιούνται για ψηφοθηρικούς λόγους από εκείνον που είναι είτε ομοφυλόφιλος είτε οροθετικός περισσότερο από όλους προσβάλλουν τους άλλους ομοφυλόφιλους κι οροθετικούς. Βλέπετε, κι ο ρατσισμός είναι δρόμος διπλής κατεύθυνσης...

Αυτό συμβαίνει και με τον Γρ. Βαλλιανάτο, ο οποίος έχει γίνει γνωστός στο πανελλήνιο κυρίως για τη λάιφσταϊλ αισθητική με την οποία αντιμετωπίζει τα πάντα, από τη σεξουαλικότητα μέχρι την πολιτική. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να δηλώνει δημοσίως αν του αρέσουν οι άνδρες ή οι γυναίκες κι έχει κάθε δικαίωμα να κρατά μυστική την προσωπική του ζωή. Κατανοώ, επίσης, ότι ο κοινωνικός στιγματισμός είναι τέτοιος που κάνει σχεδόν απαγορευτικό για κάποιον ομοφυλόφιλο να παραδέχεται τις σεξουαλικές του προτιμήσεις. Γι' αυτό και είναι προς τιμή τού Γρ. Βαλλιανάτου το ότι, σε αντίθεση με πολλούς άλλους γκέι της "σόου μπιζ" οι οποίοι παριστάνουν στα μίντια τους γυναικοκατακτητές, δεν έκρυψε ποτέ ότι του αρέσουν οι άνδρες. Είναι, όμως, αυτή η γενναιότητα αρκετή για να γίνει κάποιος καλός δήμαρχος Αθηναίων; Προφανώς κι όχι, πόσω μάλλον όταν με άλλες δημόσιες τοποθετήσεις του έχει παρουσιαστεί υπέρμαχος του νεοφιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου, το οποίο έχει αφήσει πίσω του κοινωνίες-συντρίμμια....

Εχω κάθε καλή διάθεση να παρακολουθήσω την προεκλογική εκστρατεία τού Γρ. Βαλλιανάτου χωρίς ιδεολογικές προκαταλήψεις. Η Αθήνα χρειάζεται νέες ιδέες, έμπνευση, φαντασία και προφανώς όποιος μπορεί να συνεισφέρει σε αυτούς τους τομείς είναι καλοδεχούμενος. Ο Γρ. Βαλλιανάτος, ωστόσο, κι ο κάθε Βαλλιανάτος που βγάζει το ψωμί του προμοτάροντας τα γούστα του στο κρεβάτι θα έχει ασελγήσει σε βάρος τής ομοφυλοφιλικής κοινότητας αν ως εναλλακτική πρόταση κάνει σημαία του σχεδόν αποκλειστικώς το σεξουαλικό του προσανατολισμό. Η ελληνική κοινωνία οφείλει να εξέλθει του μεσαίωνα και να αποδώσει, για παράδειγμα, και στα ομοφυλόφιλα ζευγάρια τα δικαιώματα που έχει απονείμει εδώ και δεκαετίες στα ετεροφυλόφιλα. Δεν έχει ανάγκη, ωστόσο, από μια υποψηφιότητα "μία από τα ίδια" με τη διαφορά ότι συμμετέχει και στα "gay parade". Γιατί τότε και η κοινωνία μένει βυθισμένη στο σκοταδισμό της και η γκέι κοινότητα γελοιοποιείται εκ των έσω...

Ο (α)κατάλληλος άνθρωπος την (α)κατάλληλη στιγμή στην (α)κατάλληλη θέση...

Ο κίνδυνος με τον Αδ. Γεωργιάδη είναι διπλός. Ο πρώτος είναι ο προφανής, τον έχουν αντιληφθεί ακόμα και τα μικρά παιδιά που έχουν αντικαταστήσει τον Καραγκιόζη τού Ευγένιου Σπαθάρη με την πιο σύγχρονη εκδοχή του: ο σημερινός υπουργός Υγείας δεν ήταν ποτέ τίποτα περισσότερο από ένας επιτυχημένος τηλεπωλητής βιβλίων τής πλάκας, ο οποίος εκμεταλλεύτηκε την ένδεια ικανών προσώπων στον πολιτικό στίβο και, κυρίως, καινοτόμων πολιτικών ιδεών κι αναρριχήθηκε εκεί όπου δεν θα αναρριχόταν ποτέ σε οποιαδήποτε χώρα δεν είναι μπανανία. Ο δεύτερος κίνδυνος, όμως, που προσωποποιεί ο Αδ. Γεωργιάδης είναι κι ο σοβαρότερος. Κι αυτό γιατί λειτουργεί υπόγεια. Η υπουργάρα, η οποία την ώρα που ο τομέας τής δημόσιας περίθαλψης βρίσκεται σε αναβρασμό εκείνος "τουιτάρει" για το πόσο μεγάλη τιμή αισθάνεται που ξάπλωσε τα οπίσθιά του εκεί που τα είχε ξαπλώσει κι ο JFK, έχει περάσει σε μερίδα τής κοινής γνώμης την αντίληψη πως ναι μεν είναι ένας διψασμένος για δημοσιότητα κομπλεξικός ψυχοπαθής, ωστόσο τον πολεμούν γιατί λέει αλήθειες και προχωρά σε μεταρρυθμίσεις στις οποίες οι προκάτοχοί του δεν τόλμησαν να προχωρήσουν...

Ο Αδ. Γεωργιάδης, όμως, είναι ίδιος κι απαράλλαχτος με αυτούς που υποτίθεται πως αγωνίζεται για να καταπνίξει. Το μαρτυρά η χρέωση του δημόσιου ταμείου για το ταξίδι αναψυχής του στις ΗΠΑ, το οποίο συνδύασε με δεκάρικους σε καφετέριες. Το αποδεικνύει και το τηλεφώνημά του σε ποδοσφαιροπαράγοντα για να συνδράμει ώστε να γίνει προπονητής ένας φίλος του που δεν είχε υποβάλει καν αίτηση κι ο οποίος μπορεί να μη γνωρίζει ακόμα και το πώς μοιάζει μια μπάλα. Αυτά που υποτίθεται πως θέλει να βελτιώσει στη δημόσια υγεία, όπως τις μίζες, τα ρουσφέτια, την αναξιοκρατία και τη σπατάλη, τα εφαρμόζει κι ο ίδιος ώστε να ικανοποιείται η προσωπική του ματαιοδοξία να τον αποκαλούν "κύριο κύριο υπουργό". Αυτό δεν είναι, όμως, και το πρόβλημα με όλους τους μέτριους; Δανείζονται την αξία των αξιωμάτων τους αντί να προσδίδουν οι ίδιοι αίγλη σε αυτά χάρη στην ικανότητά τους...

Με αυτόν τον τρόπο, επομένως, έχει κατορθώσει ο εθνικός μας Μπουμπούκος να ξεγελάσει ακόμα και σοβαρούς ανθρώπους, οι οποίοι πιστεύουν ότι οι αδιαμφισβήτητες παθογένειες της δημόσιας υγείας θα ιαθούν από έναν κομάντο αυτοκτονίας που έχει στείλει η τρόικα για να προχωρά σε δολοφονίες χαρακτήρων γιατρών, νοσηλευτών και λοιπού προσωπικού προκειμένου να μετατραπεί και η μέριμνα για την υγεία των πολιτών σε απόλυτα ιδιωτικό αγαθό το οποίο θα απολαμβάνουν μόνο όσοι μπορούν να πληρώνουν το κόστος του. Προφανώς και οι επαγγελματίες τού χώρου έχουν τις δικές τους μεγάλες ευθύνες για την κατάντια τής δημόσιας υγείας. Δεν ήταν, άλλωστε, ο Αδ. Γεωργιάδης που ξεκίνησε τις υπερκοστολογησεις μηχανημάτων, φαρμάκων ή αναλώσιμων, εκείνος που έπαιρνε "φακελάκια" κι αυτός που δημιούργησε την πατέντα τής μεταφοράς των ασθενών από τα δημόσια στα ιδιωτικά ιατρεία. Γι' αυτό και οι γιατροί και οι νοσηλευτές δε βρίσκουν την κατανόηση από τον κόσμο στην οποία προσδοκούσαν...

Από την άλλη, όμως, ο υπουργός Υγείας χρησιμοποιεί μια μεγάλη αλήθεια, το ότι η δημόσια υγεία εξακολουθεί να αποτελεί μια χοάνη διαφθοράς, ώστε να επιτύχει την πλήρη διάλυσή της. Η λογική του δεν είναι καν "πονάει χέρι, κόβει χέρι" γιατί στόχος του δεν είναι η θεραπεία, έστω με λανθασμένα κριτήρια. Σκοπός είναι η απόλυτη εμπορευματοποίηση της υγείας, που θα αυξήσει το επίπεδο θνησιμότητας και θα δημιουργησει μια κοινωνία η ελίτ τής οποίας θα απολαμβάνει περίθαλψη πολυτελείας και η συντριπτική πλειονότητα θα προσεύχεται στην Παναγιά να μην αρρωστήσει και υποχρεωθεί να τη συναντήσει μια ώρα αρχύτερα. Υπό αυτήν την έννοια ο Αδ. Γεωργιάδης είναι ο κατάλληλος άνθρωπος την κατάλληλη στιγμή στην κατάλληλη θέση. Περαστικά μας... 

Ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος από "καλούς" χριστιανούς...

Ο Αντ. Σαχλαμαράς έχει κάθε δικαίωμα να επισκέπτεται το Αγιο Ορος, να σταυροκοπιέται μέχρι να πάθει εξάρθρωση, να φιλά όποια εικόνα κυκλοφορεί γύρω του και να ψέλνει με τη φάλτσα φωνή του το "Πάτερ Ημών", το "Πιστεύω" κι οποιοδήποτε άλλο χριστιανικό άσμα έχει γίνει σε όλους μας πλύση εγκεφάλου να απομνημονεύσουμε από τα σχολικά μας χρόνια. Ο Αντ. Σαχλαμαράς διατηρεί το ίδιο δικαίωμα και με την ιδιότητα του πρωθυπουργού, αν έτσι ευφραίνεται η ψυχή του, καθώς και να διαφημίζει την πίστη του ζητώντας από τις κάμερες να τον ακολουθούν οπουδήποτε υπάρχει παπάς κι αγιαστούρα. Δεν αμφισβητώ, επίσης, πως ο Αντ. Σαχλαμαράς διακατέχεται από ένα βαθύ θρησκευτικό συναίσθημα, μολονότι περιορίζει την εκδήλωσή του μόνο στους ομοίους του, είτε πρόκειται για την ταξική ή για την εθνική του κάστα. Κι αν ακόμα μερικές φορές ισχυρίζεται πως συνομιλεί με τον θεό, δε χάθηκε κι ο κόσμος. Κι εγώ πιάνω πολλές φορές τον εαυτό μου να ονειροπολεί και να μπερδεύει την πραγματικότητα με τη φαντασία...

Ποιό είναι, επομένως, το πρόβλημά μου με το θρησκευτικό σόου που παρακολουθήσαμε το Σαββατοκύριακο; Το ότι ο Αντ. Σαχλαμαράς δεν πήγε στο Αγιο Ορος για τη σωτηρία τής ψυχής του, αλλά για να στείλει ένα μήνυμα στους "συνετούς" νοικοκυραίους. Με το λόγο του, στον οποίο σε κάθε δεύτερη πρόταση υπήρχε κι ένα "με τη βοήθεια του θεού", και με τις κινήσεις του, όπως τα χειροφιλήματα σε συνδαιτυμόνες τού Εφραίμ (αλήθεια, αυτόν δεν τον είδε;...) και τα ειδωλολατρικά προσκυνήματα στις εικόνες ήταν σα να έλεγε στο χριστεπώνυμο πλήθος: "Κοιτάξτε μην κάνετε καμιά μαλακία και ψηφίστε τον άθεο Τσίπρα και τη διαβολική αριστερή κομπανία του, η οποία θα απαγορεύσει τις εκκλησίες, θα κυνηγήσει την πίστη και, Θου Κύριε φυλακί τω στόματί μου, θα διαχωρίσει την κοσμική από την θρησκευτική εξουσία. Ε, όχι λοιπόν κουλ Αλέξη. Δεν θα μας εμποδίσεις εσύ και το σατανικό παρεάκι σου να ακολουθήσουμε τον πιο σύντομο δρόμο προς το Ιράν. Το πόπολο γουστάρει θεοκρατία, τώρα ειδικά που του έχω αρπάξει όλα τα υπόλοιπα για να ελπίζει σε αυτά, κι αυτό έχω σκοπό να του παραδώσω όταν θα έχω φάει τα ψωμιά μου. Πολύ σύντομα δηλαδή"...

Αυτό είναι, επομένως, το πρόβλημά μου: το ότι παρακολουθήσαμε ένα φαρισαϊκό πανηγύρι, σαν αυτά τα οποία στήνουν οι άπιστοι σύζυγοι για να κάνουν ανενόχλητοι τις ακολασίες τους, σκουπίζοντας με "σ' αγαπώ" τις βρομιές τους, ή οι απατεώνες τού κοινού ποινικού δικαίου για να ξεγελούν όσο το δυνατό περισσότερους. Φοβάμαι τους ανθρώπους που εκφράζουν την πίστη, την αγάπη ή την εντιμότητά τους μόνο με τα λόγια κι όχι με τις πράξεις τους. Δυσπιστώ απέναντι σε εκείνους που σταυροκοπιούνται κάθε που περνούν από εκκλησία, με βομβαρδίζουν με "πρώτα ο θεός" κάθε δίλεπτο και με αντιμετωπίζουν σαν το μεγαλύτερο εγκληματία όταν τρώω σουβλάκι τη Μεγάλη Εβδομάδα ή όταν κάνω σεξ πριν το γάμο. Στη δική τους ζωή τα πάθη είναι είτε κρυφά είτε ανύπαρκτα και ειλικρινώς δεν ξέρω να σας απαντήσω τί είναι χειρότερο...

Αν υπάρχει θεός, θα πάω στην κόλαση. Αυτό δεν θα συμβεί, όμως, γιατί κατά τη διάρκεια της ζωής μου έτρωγα χοιρινό τις Τετάρτες και τις Παρασκευές ή γιατί μπορεί να επιθύμησα τη γυναίκα τού πλησίον μου, αλλά για τα ελαττώματά μου που δε φρόντισα να εξαλείψω και τα προτερήματα που δεν ενδιαφέρθηκα να τελειοποιήσω. Δεν πιστεύω στον θεό, ωστόσο εκτιμώ πως αν υπήρχε θα είχε πολύ περισσότερο χιούμορ, αυτοσαρκαστική διάθεση και γενναιοδωρία ψυχής από όλους αυτούς τους σαλτιμπάγκους που παριστάνουν τους επί γης αντιπροσώπους του, λες και τους έχει παραχωρήσει κάποιο franchise κι εκείνοι ανοίγουν υποκαταστήματα ή καταδικάζουν ανθρώπους στο όνομά του...

Χούντα is in the air...

Υποτίθεται πως λόγω Αγίου Βαλεντίνου "love is in the air". Ενδεχομένως. Πολύ φοβάμαι, ωστόσο, πως ο αέρας τής αγάπης έχει μολυνθεί από διοξείδια χουντικού άνθρακα, οι εκδηλώσεις των οποίων είναι ολοφάνερες. Πώς αλλιώς μπορώ να χαρακτηρίσω μια πολιτική ατμόσφαιρα στην οποία διώκεται η δημοσιογράφος Πόπη Χριστοδουλίδου, με βάση μάλιστα κι άρθρο τού στρατιωτικού ποινικού κώδικα που ισχύει μόνο εν καιρώ πολέμου, γιατί δημοσίευσε στον ιστότοπό της επίσημο Φύλλο τής Εφημερίδας τής Κυβερνήσεως; Ή το περιρρέον κλίμα που επιτρέπει σε αστυνομικούς να απειλούν με μηνύσεις την "Ελληνοφρένεια" γιατί δεν αντέχουν να βλέπουν τον πραγματικό τους εαυτό στον τηλεοπτικό καθρέφτη ή στα δικαστήρια να απαγορεύουν εκπομπή που αφορά τους νεκρούς τού Φαρμακονησίου; Και πώς να μην ανησυχώ, έστω γι' αυτήν την κοινοβουλευτική ολιγαρχία που ζούμε, όταν τα μαντρόσκυλα της εξουσίας, δηλαδή οι μπάτσοι, ξημεροβραδιάζονται έξω από σχολεία για...προληπτικούς λόγους κι απαιτούν από τους καθηγητές να γίνουν ρουφιάνοι των μαθητών τους;

Ναι, ξέρω: ο πρωθυπουργός μας είναι εκλεγμένος κι όχι συνταγματάρχης, στους κεντρικούς δρόμους των Αθηνών δεν κυκλοφορούν τα τανκ, στο Καλλιμάρμαρο η κυβέρνηση δεν διοργανώνει πανηγύρια για την πολεμική αρετή των ελλήνων και στη Μπουμπουλίνας στεγάζεται το υπουργείο Πολιτισμού κι όχι κέντρο βασανιστηρίων. Δεν αντιλέγω, επομένως, πως στο παλκοσένικο το εργάκι που παίζεται λέγεται δημοκρατία. Όποιος βρεθεί, όμως, πίσω από την κουίντα είτε γιατί δεν ήθελε τα φώτα τής δημοσιότητας είτε γιατί δεν επιθυμούσε να θυσιάσει τις αρχές του για να τα κερδίσει, διαπιστώνει ότι το καθεστώς που μας κυβερνά, χρησιμοποιεί επανειλημμένως μεθόδους οι οποίες παραπέμπουν σε καθεστώτα τα οποία φημίζονταν για τον απολυταρχισμό τους κι όχι για την ανεκτικότητα, που είναι το ελάχιστο, στην αντίθετη άποψη...

Η Πόπη Χριστοδουλίδου δεν είναι η πρώτη δημοσιογράφος που διώκεται για ρεπορτάζ που δε βολεύει την εξουσία. Τα παιδιά στο Κερατσίνι που κατηγορούνται για το "έγκλημα των εγκλημάτων", δηλαδή για την κατάληψη σχολείου, δεν είναι τα πρώτα που βρέθηκαν στην θέση τού κατηγορούμενου γιατί "δεν συνεμορφώθησαν προς τας υποδείξεις". Ούτε ο πρόσφατος παροξυσμός κρατικής βίας, οι ηθικοί αυτουργοί τής οποίας δεν την καταδικάζουν "από όπου κι αν προέρχεται", στην αντιφασιστική συγκέντρωση στην πλατεία Συντάγματος ήταν τυχαίος. "Όπου δε πίπτει προπαγάνδα, πίπτει ράβδος", αυτή είναι η εντολή την οποία έχει δώσει η ελίτ στους λακέδες της, είτε αυτοί λέγονται δικαστικά φερέφωνα είτε μιντιακά παπαγαλάκια είτε μπάτσοι και λοιπές ένοπλες δυνάμεις...

Είναι απολύτως φυσιολογικό, άλλωστε, όταν η προπαγάνδα έχει φάει τα ψωμιά της η εξουσία να καταφεύγει στο διαχρονικά αγαπημένο της παιχνίδι, αυτό της βίαιης καταστολής οποιασδήποτε αντίδρασης. Αν ο Χρ. Ξηρός, ο Ν. Μαζιώτης ή η Π. Ρούπα εξαπέλυαν απρόκλητη χημική επίθεση σε χιλιάδες διαδηλωτές και σάπιζαν στο ξύλο μερικούς από αυτούς θα ήταν ειδεχθείς τρομοκράτες οι οποίοι "δεν τρομάζουν τη δημοκρατία μας". Οι ΜΑτατζήδες, ωστόσο, που χρησιμοποιούν τις ίδιες ακριβώς τυφλές μεθόδους είναι όργανα του νόμου και της τάξης. Σε μια κοινωνία, όμως, που ο Τύπος φιμώνεται ή, το ακόμα χειρότερο, αυτοφιμώνεται προκειμένου να μπουκώσει με χρήμα και να είναι αρεστός στην ελίτ, στα σχολεία διδάσκεται το ρουφιανιλίκι και στους δρόμους πνίγεται στο αίμα κάθε μορφή αντίστασης στην οικονομική γενοκτονία, τα περιθώρια αισιοδοξίας στενεύουν επικίνδυνα. Πόσω μάλλον όταν αυτές οι παθογένειες αντιμετωπίζονται από την πλειονότητα σα "μια ακόμα φυσιολογική ημέρα στο Ελλαδιστάν"...



  

Καλλιστεία μετριοτήτων κι απατεώνων...

Αν ήσασταν κριτές σε ένα διαγωνισμό ομορφιάς και οι φιναλίστ ήταν η Γεωργία Βασιλειάδου και η Σαπφώ Νοταρά θα δυσκολευόσασταν να εντοπίζατε κάποια αξιόπιστα κριτήρια με τα οποία θα επιλέγατε τη λιγότερο άσχημη. Κι αυτό γιατί θα σας ήταν αδύνατο να χαρακτηρίζατε όμορφη κάποια από τις δύο αυτές, συμπαθείς κατά τα άλλα, φιγούρες τού παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Το ίδιο συμβαίνει και με τις προσεχείς αυτοδιοικητικές εκλογές, κατά τις οποίες οι ψηφοφόροι, ελλείψει άξιων υποψηφίων, θα κληθούν να επιλέξουν ανάμεσα σε μετριότητες, στην καλύτερη περίπτωση, κι απατεώνες στη χειρότερη. Θα μου πείτε πως πάντα αυτό συνέβαινε. Θα σας απαντήσω πως με τις φετινές υποψηφιότητες αποδεικνύεται ότι τελικώς το βαρέλι δεν έχει πάτο...

Από πού να ξεκινήσω και πού να τελειώσω; Την ψήφο των αθηναίων διεκδικεί ο νυν δήμαρχος Γ. Καμίνης, ο οποίος στα τέσσερα χρόνια τής δημαρχίας του έχει να υπερηφανεύεται μόνο για το ότι το ταμείο δεν είναι μείον. Δεν αμφισβητώ τη σημασία του, μόνο που από τον επικεφαλής τού μεγαλύτερου δήμου τής χώρας περιμένεις πολύ περισσότερα από το να είναι ένας καλός λογιστής. Διεκδικητές είναι, επίσης, ένας άγνωστος νεαρός τού κομματικού σωλήνα, τον οποίο ακόμα και οι γονείς του δεν είναι σίγουροι αν του έχουν δώσει το όνομα Γαβριήλ, ο πρώην δήμαρχος Ν. Κακλαμάνης, ο αποκαλούμενος και "Δενδροφάγος", το αγαπημένο παιδί των εφοπλιστών Αρούλης Σπηλιωτόπουλος, ο χρυσαυγίτης υπόδικος κοπρίτης Ηλ. Κασιδιάρης, ο κατηγορούμενος για φοροδιαφυγή Β. Καπερνάρος κι ο Ν. Σοφιανός, επιλογή μια από τα ίδια για το ΚΚΕ.

Στην Αττική ξανακατεβαίνει ο περιφερειάρχης Γ. Σγουρός, ο οποίος μοιράζει χρήματα στους "πάμφτωχους" εφοπλιστές-ιδιοκτήτες ΠΑΕ για την κατασκευή γηπέδων, στην Κεντρική Μακεδονία ο νυν Απ. Τζιτζικώστας, που θεωρούσε χρέος του να ανεβάσει στην εξέδρα τής εθνικής γιορτής τους χρυσαυγίτες, διαγκωνίζεται με τον Γ. Ιωαννίδη, ο οποίος πέρασε και δεν ακούμπησε, δυο φορές μάλιστα, από το υφυπουργείο Αθλητισμού που είναι κι ο τομέας του και θέλει να μας πείσει τώρα πως θα τα καταφέρει καλύτερα σε περιφερειακό επίπεδο. Για να μη μιλήσω για την πόλη μου, το Βόλο, η οποία ετοιμάζεται να παραδώσει τα κλειδιά τού δημαρχιακού της μεγάρου σε έναν ορίτζιναλ γκάνγκστερ, τον Αχ. Μπέο, ύστερα από δεκαετίες κακοδιοίκησης από γιαλαντζί μαφιόζους. Το μόνο που περιμένω είναι να κατεβεί υποψήφιος κι ο "Αγαπούλας" Ψωμιάδης στην Καβάλα για να σας ζητήσω να μου κλείσετε τα μάτια και να με πυροβολήσετε αφού θα τα έχω δει όλα πλέον...

Είναι τέτοια η ένδεια ικανών υποψηφίων ώστε ο Γιάννης Μπουτάρης, με όλες τις υπερβολές και τις αστοχίες του, να φαντάζει σαν όαση στην έρημο, ειδικώς σε μια πόλη όπως η Θεσσαλονίκη που υπέφερε επί χρόνια από υπερσυντηρητικούς, πατριδοκάπηλους κι απατεώνες, και με τη δικαστική βούλα, τοπικούς άρχοντες όπως ο Π. Ψωμιάδης κι ο Β. Παπαγεωργόπουλος. Στα κομματικά γραφεία αναρωτιούνται καθόλου, μέσα στο μιθριδατισμό τους, για τους λόγους για τους οποίους οι άξιοι τους γυρίζουν την πλάτη; Αν θέλετε μερικές πρόχειρες όσο κι αυτονόητες απαντήσεις, πρώτον γιατί αρκετοί έχουν φύγει ήδη για το εξωτερικό, όπου δεν είναι απαραίτητο να έχουν μπάρμπα στην Κορώνη ή να δωροδοκούν για να κάνουν καριέρα, και δεύτερον γιατί όσοι έχουν ξεμείνει, αισθάνονται ανήμποροι να αλλάξουν από μόνοι τους ένα διαβρωμένο σύστημα το οποίο μπάζει από παντού. Είναι πιο πιθανό να γίνουν ένα με αυτό, να διαφθαρούν δηλαδή και οι ίδιοι, παρά να επιβάλουν μεταρρυθμίσεις τις οποίες κανείς άλλος δεν είναι διατεθειμένος να υποστηρίξει. Ούτε καν ο λαός ο οποίος μπορεί να ωφεληθεί από αυτές, αφού το ρίσκο βρίσκεται έξω από τις επιλογές του και τα "καλά και συμφέροντα" εξακολουθούν να ορίζουν την ατζέντα του. Δεν επικροτώ αυτήν την ηττοπάθεια, τη βρίσκω ωστόσο δικαιολογημένη. Κι αυτό είναι το τραγικότερο...

Ο Παρθενώνας ανήκει στην ανθρωπότητα, αλλά η κλοπή είναι κλοπή...

Τα έργα τέχνης δεν έχουν εθνικότητα. Ανήκουν προφανώς στο δημιουργό τους, ο οποίος τα δωρίζει στην ανθρωπότητα. Τα βιβλία, για παράδειγμα, του Ντοστογιέφσκι δεν είναι ρωσικά, οι πίνακες του Νταλί δεν είναι ισπανικοί, η μουσική τού Μπετόβεν δεν είναι γερμανική αλλά οικουμενική. Κάθε χώρα πρέπει να είναι υπερήφανη και να προστατεύει τους σπουδαίους καλλιτέχνες της, οφείλει όμως να διαθέτει τη γενναιοδωρία να παραδέχεται ότι τα πνευματικά αριστουργήματα δε χρειάζονται βίζα για να ταξιδεύουν, ούτε διαβατήριο που να υποδηλώνει τον τόπο "παρασκευής" τους. Υπερβαίνουν τα τεχνητά σύνορα που έχουν τοποθετήσει οι στενόμυαλοι, προκειμένου να γίνονται κτήμα κάθε νου και κάθε ψυχής που δεν αναζητούν το υπερβατικό στη βασιλεία των ουρανών αλλά στο μεγαλείο τής γήινης έμπνευσης.

Σε αυτό το πλαίσιο, το Βρετανικό Μουσείο έχει δίκιο όταν ισχυρίζεται πως και τα γλυπτά τού Παρθενώνα δεν ανήκουν στην Ελλάδα, αλλά στους απανταχού λάτρεις τής καλλιέπειας. Εξανίσταμαι, επίσης, όταν ακούω "ελληναράδες" να κλαψουρίζουν για τη χαμένη αδελφή των Καρυάτιδων, την ίδια ώρα που δεν έχουν πατήσει ποτέ το πόδι τους στον Παρθενώνα ή στο Νέο Μουσείο τής Ακρόπολης, εξακολουθούν να αποκαλούν τα γλυπτά "ελγίνεια" ή "μάρμαρα", ίσως σαν αυτά που χρησιμοποίησαν όταν κατασκεύαζαν τους αρχοντοχωριάτικους λουτροκαμπινέδες τους, και να ταυτίζουν την τέχνη με τις βιντεοκασέτες τού '80, τα σκυλάδικα της εθνικής οδού και τις κατά παραγγελία προσωπογραφίες τους. Είναι οι ίδιοι "ελληναράδες" που σήμερα αποθεώνουν τον Τζορτζ Κλούνι για το ότι υποστηρίζει το αίτημα επιστροφής των γλυπτών, αν και είναι ζήτημα αν ο αστέρας τού Χόλιγουντ έχει ιδέα περί τίνος πρόκειται, και την ίδια στιγμή είναι έτοιμοι να τον αποκαλέσουν "χαζοαμερικανάκι" στην περίπτωση που πετάξει καμιά "ανθελληνική" μπαρούφα, ας πούμε για το κυπριακό...

Πριν ξεσπάσετε την οργή σας πάνω μου για το δήθεν ανθελληνικό μου παραλήρημα, σας ενημερώνω πως είμαι υπέρ τής επιστροφής των γλυπτών τού Παρθενώνα στην Αθήνα, για τον ίδιο λόγο που είμαι υπέρμαχος της επιστροφής οποιοδήποτε έργου τέχνης έχει πέσει αντικείμενο λεηλασίας ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που αντιμετώπιζαν τις κάθε είδους αποικίες τους σαν τσιφλίκι στο οποίο μπορούσαν να κάνουν ό,τι θέλουν. Ο λόρδος Ελγιν κι ο κάθε λόρδος Ελγιν δεν ήθελαν να διασώσουν τις αρχαιότητες από τους "κανίβαλους" ιθαγενείς ή από την καταστροφή τους λόγω πολεμικών συρράξεων. Αν αυτός ήταν ο σκοπός τους, άλλωστε, δεν θα τις μεταπωλούσαν με υψηλότατο τίμημα και θα απαιτούσαν το γυρισμό τους όταν οι συνθήκες στον τόπο καταγωγής τους θα εξομαλύνονταν. Επιπλέον, τα γλυπτά τού Παρθενώνα είναι ίσως τα μοναδικά έργα τέχνης αυτής της αξίας τα οποία είναι διαχωρισμένα.

Κι όσο κι αν είναι βολικό για το ίδιο το Βρετανικό Μουσείο το επιχείρημα πως στις αίθουσές του, στις οποίες φιλοξενούνται κι άλλα εκθέματα-προϊόντα κλοπής από άλλες χώρες, μπορεί κανείς να "περπατήσει" την παγκόσμια ιστορία χωρίς να απαιτείται να ταξιδέψει σε κάθε ένα κράτος ξεχωριστά, έχει ηθική υποχρέωση να παραδεχθεί ότι όλα αυτά τα χρόνια λειτούργησε με τον ίδιο τρόπο που λειτουργεί ένας κλεπταποδόχος. Φαντάζομαι πως και στα βρετανικά δικαστήρια δύσκολα θα μπορούσε κάποιος "επαγγελματίας" αυτού του είδους να αθωωθεί με τη δικαιολογία πως αγόρασε ένα κλεμμένο ρολόι για να το διασώσει από τον κλέφτη, πόσω μάλλον όταν δεν έχει σκοπό να το επιστρέψει στο θύμα τής κλοπής...

Ο Β. Βενιζέλος δεν είναι ακριβώς ο αγαπημένος μου πολιτικός. Θεωρώ, όμως, αρκετά έντιμη την πρόταση που είχε καταθέσει με την ιδιότητα του υπουργού Πολιτισμού πριν 13 χρόνια, με την οποία εισηγείτο να τεθεί στο περιθώριο το ζήτημα της ιδιοκτησίας, να επιστραφούν τα γλυπτά στην Αθήνα, ειδικά με την κατασκευή τού Νέου Μουσείου τής Ακρόπολης, και σε αντικατάστασή τους το Βρετανικό Μουσείο να φιλοξενεί περιοδικές εκθέσεις άλλων ελληνικών αρχαιοτήτων. Αν οι βρετανοί πίστευαν πραγματικά στην οικουμενικότητα των έργων τής ανθρώπινης διάνοιας, θα είχαν αποδεχθεί άμεσα αυτήν την πρόταση και θα τη συμπλήρωναν με το δανεισμό, για παράδειγμα, των λίθων τού Στόουνχετζ, λέω τώρα. Και οι ίδιοι όμως γνωρίζουν ότι οι σοφιστείες τους είναι προφάσεις εν αποικιοκρατικές αμαρτίαις και τίποτα παραπάνω. Βρίσκουν, ωστόσο, και τα κάνουν σε λαούς που κι όταν τους σπάνε τις αλυσίδες αυτοί συμπεριφέρονται σαν ακόμα να τις κουβαλούν, έτσι όπως έχουν συνηθίσει να συμπεριφέρονται σα σκλάβοι...   

Στη νέα δημοκρατία μας ξημερώνει η χρυση αυγή τού φασισμού...

Προτείνω στην κυβέρνηση να μην περιοριστεί στα ημίμετρα, όπως η αφαίρεση του δικαιώματος του εκλέγειν κι εκλέγεσθαι από τους ομογενείς κι αλλοδαπούς με νόμιμα χαρτιά στις επερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές, αλλά να προχωρήσει στο αμέσως επόμενο βήμα, με το οποίο θα ξεκαθαρίσει και στους πλέον αφελείς ότι η ατζέντα που ακολουθεί δε διαφέρει σχεδόν σε τίποτα από αυτή της Χρυσής Αυγής. Απλώς, το ακροδεξιό παρεάκι τού Μεγάρου Μαξίμου, το οποίο απαρτίζεται από "γίγαντες" της διανόησης όπως ο Γ. Μουρούτης, ο Φ. Κρανιδιώτης κι ο Χρ. Λαζαρίδης, είναι πιο συγκρατημένο στις δημόσιες εκδηλώσεις του και δεν προτάσσει το χέρι του για να χαιρετά ναζιστικά ούτε κρατά τσεκούρια και μαχαίρια για να σφάζει μετανάστες, μολονότι είναι πολύ πιθανό να ενθουσιάζεται όταν προχωρούν σε τέτοιου είδους ενέργειες οι ομοϊδεάτες του της Χρυσής Αυγής, οι οποίοι δεν έχουν τέτοια κόμπλεξ.

Ας νομιμοποιήσουν, επομένως, ο Αντ. Σαχλαμαράς και το κρυφονεοναζί επιτελείο του τους ξυλοδαρμούς και τις δολοφονίες ξένων, ας εγκαταστήσουν θαλάμους αερίων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης που έχουν ήδη δημιουργήσει, ας στήσουν ανδριάντες στους τσιφλικάδες τής Νέας Μανωλάδας και στους λιμενικούς τού Φαρμακονησίου, ας τοποθετήσουν φράχτες, ναρκοπέδια κι ελεύθερους σκοπευτές κατά μήκος όλων των συνοριακών γραμμών τής χώρας προκειμένου να μας προστατεύουν από την εισβολή των "κατώτερης ποιότητας" μεταναστών, που θα έλεγε ένας άλλος "τιτάνας" τής πολιτικής σκέψης, ο Ν. Δένδιας...

Πόσο υπερήφανος θα αισθανόμουν αν ήμουν ο Ν. Μιχαλολιάκος, βλέποντας έστω από τη μπουζού την ελληνική πολιτεία να εφαρμόζει τις ιδεοληψίες για τις οποίες αγωνίστηκα σε όλη μου τη ζωή, αντικρίζοντας το φασισμό να παίρνει σάρκα κι οστά, να εμποτίζει πρώτα την ψυχή τού λαού και ύστερα να μετουσιώνεται σε νόμους τού κράτους. Ζούμε σε μία χώρα που θεωρεί φυσιολογικό κάποιο "αραπάκι" που έχει γεννηθεί κι έχει πάει σχολείο σε αυτή να μην έχει καμιά ιθαγένεια, εκτός αν κάνει καριέρα στο NBA όπως ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, όπως και να μην έχει δικαίωμα να ψηφίζει ή να ψηφίζεται κάποιος "αράπης" που πληρώνει φόρους και δημοτικά τέλη στην Ελλάδα.

Δε διαφωνώ να δοθούν πολιτικά δικαιώματα στους ελληνικής καταγωγής κατοίκους άλλων χωρών. Αλίμονο όμως αν μπορούν να αναδεικνύουν τοπικούς ή εθνικούς άρχοντες όσοι έχουν φύγει από την πατρίδα εδώ και 50 χρόνια, τα παιδιά και τα εγγόνια τους δε μιλούν καν ελληνικά και οι ίδιοι νομίζουν πως οι έλληνες κυκλοφορούν στους δρόμους με χλαμύδες, χορεύοντας συρτάκι, κάθε δεύτερη λέξη που χρησιμοποιούν είναι "ώπα", λέγονται Ζορμπάς και τρώνε μουσακά από το πρωί μέχρι το βράδυ και να μη μπορούν όσοι κατοικούν μόνιμα σε αυτόν τον τόπο...

Δεν τρέφω αυταπάτες. Ο Αντ. Σαχλαμαράς και ο στενοί συνεργάτες του, συνοδοιπόροι του από τα χρόνια τού εθνικιστικού μορφώματος της Πολιτικής Ανοιξης κι ακόμα νωρίτερα, δεν ακολουθούν την ακροδεξιά ατζέντα των χιμπαντζήδων με τα μαύρα με σκοπό να τους απομονώσουν και να μην τους επιτρέψουν να λεηλατήσουν το λούμπεν προλεταριάτο. Ασπάζονται ειλικρινώς τις ιδεοληψίες τους, απλώς ντρέπονται να το ομολογήσουν ακόμα και στον παπά τής ενορίας τους, μολονότι κι εκείνος ενδεχομένως να προδίδει τον Ιησού με τις ίδιες σκέψεις.

Ακόμα, όμως, κι αν θεωρούσα πως ο πρωθυπουργός μας μπορεί να μην είναι σοσιαλιστής αλλά είναι τέλος πάντων ένας καθώς πρέπει φιλελεύθερος αστός, δεν θα τον δικαίωνα για την τακτική με την οποία προτιμά να καταπνίξει το φασισμό.  Και σε αυτό δεν έχω το ένστικτό μου με το μέρος μου, αλλά την Ιστορία, η οποία έχει αποδείξει πολλάκις ότι όσες φορές ασκήθηκαν πολιτικές κατευνασμού τής μισαλλοδοξίας αυτές ήταν τραγικά αναποτελεσματικές.

Στην αυτιστική Ελλάδα, ωστόσο, αδυνατούμε ακόμα να αντιληφθούμε ότι ο κίνδυνος δε βρίσκεται στην πολυπολιτισμικότητα, αλλά στον απομονωτισμό και στη γκετοποίηση. Δεν είναι ο ξένος το πρόβλημα, αλλά η αυταρεσκεια με την οποία αντιμετωπίζουμε ακόμα και τα ελαττώματά μας. Δεν έχουμε ταξιδέψει ούτε στις μισές χωρες τού κόσμου, αλλά "σαν την Ελλάδα δεν έχει". Αρνούμαστε να γνωρίσουμε σε βάθος άλλους λαούς και πολιτισμούς, ωστόσο είμαστε σίγουροι ότι οι έλληνες είναι οι ευφυέστεροι και πιο ελευθεροι άνθρωποι του πλανήτη, μολονότι η υποτέλεια έχει κολλήσει πάνω τους σαν δεύτερη στρώση δερματος. Πώς να μη μένουμε στάσιμοι, επομένως, αυνανιζόμενοι με τα αρχαία κάλλη μας την ώρα που οι άλλοι μας προσπερνούν με ταχύτητα φωτός;... 


 

Η Αργεντινή άφησε τη δουλειά στη μέση…

Μπορώ να καταλάβω τους πανηγυρισμούς των ανά τη γη ταλιμπάν τού νεοφιλελευθερισμού για την επιδείνωση της αργεντίνικης οικονομίας. Περίμεναν μια δεκαετία για να πάρουν το αίμα τους πίσω από αυτήν την ανυπότακτη χώρα, η οποία πέταξε έξω το ΔΝΤ και τις καταστροφικές πολιτικές του, επανεθνικοποίησε τράπεζες κι επιχειρήσεις κι επέβαλε συνθήκες προστατευτισμού τής εγχώριας παραγωγής. «Ορίστε πού οδηγούν αυτές οι πολιτικές ρήξης με το σύστημα», μας λένε παριστάνοντας τους σοφούς μάντεις και μαζί με τους συνοδοιπόρους τους σοσιαλδημοκράτες στρέφουν το δάχτυλο προς τη ριζοσπαστική Αριστερά, κατηγορώντας την πως ακόμα κι αν έχει δίκιο να φωνάζει για κοινωνική δικαιοσύνη οι επιλογές της είναι ουτοπικές στον καιρό τής παγκοσμιοποίησης. «Πώς μπορείς να παραμείνεις παρθένα όταν ζεις σε ένα μπουρδέλο;», αναρωτιούνται όταν αυνανίζονται με τις ιδεοληψίες τους. Είναι, όμως, έτσι τα πράγματα;

Ας ξεκινήσουμε με το ότι η Αργεντινή κατάφερε να ξανασταθεί στα πόδια της ύστερα από την κατάρρευση στην οποία την οδήγησαν οι νεοφιλελεύθερες επιλογές τού καζινοκαπιταλισμού. Η ανάκαμψη, εξάλλου, δεν ήρθε ακολουθώντας τις πολιτικές τις οποίες επιβάλλει η τρόικα στη χώρα μας και τις οποίες πειθήνια ακολουθούν εκείνοι που παρ’ όλες τις θυσίες τού ελληνικού λαού δε μπορούν να βγάλουν ένα πρωτογενές πλεόνασμα της προκοπής. Αν η Αργεντινή είχε προσπαθήσει να στηριχθεί στο μοντέλο ΔΝΤ οι κατσαρόλες θα ακούγονταν ξανά στις πλατείες του Μπουένος Άιρες εδώ και πολύ καιρό. Το λατινοαμερικανικό αυτό, όμως, κράτος δεν απόφυγε τις συνέπειες της ανταρσίας του κι αυτό όχι τόσο γιατί είναι δύσκολο να αναδιανείμεις τον πλούτο σε ένα διεθνές περιβάλλον που νομιμοποιεί το ανάποδο, αλλά γιατί από ένα σημείο και μετά εφάρμοσε συμβιβαστικά, σοσιαλδημοκρατικά μέτρα που ναι μεν απαλύνουν τον πόνο των μικρομεσαίων, ωστόσο δεν τον γιατρεύουν.

Η διανομή επιδομάτων, για παράδειγμα, την οποία τόσο θαυμάζουν οι θιασώτες τού σκανδιναβικού μοντέλου, είναι προφανώς καλύτερη επιλογή από την κατάργηση του κοινωνικού κράτους και την επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα που πρεσβεύει ο θατσερισμός, δεν προσφέρει όμως οριστικές λύσεις. Η σοσιαλδημοκρατία έχει απαξιωθεί όχι μόνο γιατί ταυτίζεται πλέον με τον κορπορατισμό, αλλά και γιατί εξάντλησε τις δυνατότητές της να συμβιβάζει την υπερσυγκέντρωση κεφαλαίου από τους λίγους με την παροχή συνθηκών αξιοπρεπούς διαβίωσης στην πλειονότητα. Η μεσαία τάξη, απότοκος αυτής της δωροληπτικής λογικής, έχει πεθάνει στην Ελλάδα κι αργοπεθαίνει στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, οι οποίες διαπιστώνουν πλέον ότι η είσοδος νέων δυνάμεων στο παγκόσμιο οικονομικό παιχνίδι δεν τους επιτρέπουν να λεηλατούν όπως παλιά νέους πόρους και να μοιράζουν οι ελίτ τους τα ψίχουλα στους πρόθυμους να συμβιβαστούν με τα λίγα υπηκόους τους. Ο «Κολόμβος» δεν έχει πια νέους κόσμους να κατακτήσει και οι ιθαγενείς δεν εξαγοράζονται ακόμα με καθρεφτάκια και χρυσά δόντια…

Πώς, επομένως, θα μπορέσουμε να επιβιώσουμε στο νέο οικονομικό περιβάλλον, τώρα που κανείς δε μπορεί να μας προσφέρει ψάρια για να ξεγελούμε την πείνα μας; Πολύ απλά, συνειδητοποιώντας ότι όλες αυτές τις δεκαετίες εμείς ήμασταν που ψαρεύαμε τις γόπες, τις κουτσομούρες και τα μπαρμπούνια κι όχι εκείνοι που μας τα έπαιρναν από τα δίχτυα, μας τα πουλούσαν χρυσάφι και για να μην επαναστατήσουμε μας πετούσαν και μερικά ψαροκόκαλα γιατί πάνω από όλα ήταν φιλάνθρωποι. Ύστερα από τόσους αιώνες αποικιοκρατίας και ιμπεριαλιστικής απληστίας έχει συγκεντρωθεί άφθονος πλούτος στην Ευρώπη για να συντηρήσει όχι μόνο τα παιδιά των παιδιών των «γηγενών» ευρωπαίων αλλά και των κατατρεγμένων μεταναστών, τις περιουσίες των οποίων πρώτα λεηλατήσαμε με εισβολές και υποκινώντας εμφυλίους πολέμους και ύστερα στήσαμε φράχτες για να τους εμποδίσουμε να γλιτώσουν από την κόλαση που εμείς δημιουργήσαμε για «χάρη» τους. Αυτό που λείπει είναι η δίκαιη αναδιανομή αυτού του πλούτου κι όχι η δήθεν ανάγκη για δημοσιονομική πειθαρχία, η οποία είναι τόσο παραγωγική όσο η τήρηση της στρατιωτικής δεοντολογίας από ένα φαντάρο.

Γι’ αυτό και η τρόικα τώρα αμφισβητεί το πρωτογενές πλεόνασμα, ανεξαρτήτως αν έχει επιτευχθεί με λογιστικές αλχημείες. Αλλωστε και η είσοδός μας στην ευρωζώνη με τέτοιες επιτεύχθηκε, αλλά τότε όχι μόνο κανείς ευρωπαίος δεν εναντιώθηκε αλλά όλοι τους σιγοντάρισαν πρόθυμα την εθελούσια υποταγή μας στα κελεύσματα του νεοφιλελευθερισμού. Οι τροϊκανοί τρέμουν με την ιδέα πως μια αριστερή κυβέρνηση θα διαθέτει στο οπλοστάσιό της και το επιχείρημα πως δε χρειάζεται τον ξένο δανεισμό για να τα βγάλει πέρα. Αποδεικνύουν, δηλαδή, για μια ακόμα φορά ότι στόχος των μνημονίων δεν ήταν η διάσωση της ελληνικής οικονομίας αλλά η διαιώνιση της αποικιοκρατικής αντίληψης με την οποία αντιμετωπίζεται το νεοελληνικό κράτος από την εποχή τής ίδρυσής του. Αν αποτυγχάνει, επομένως, τώρα η Αργεντινή αυτό δεν οφείλεται στο ότι δεν ακολούθησε το «μονόδρομο» της άγριας λιτότητας, αλλά γιατί δεν τόλμησε το επόμενο θαρραλέο βήμα από τη σοσιαλδημοκρατία στο σοσιαλισμό. Ελπίζω στο ΣΥΡΙΖΑ να βλέπουν και να παραδειγματίζονται…