Είμαστε τόσο σπουδαίοι όσο το θελήσουμε να γίνουμε...

Η ήττα από τη νίκη έχουν πολύ περισσότερες ομοιότητες από αυτές που μπορεί να φαντάζεται κανείς. Στην πραγματικότητα πρόκειται για δίδυμες αδελφές, οι οποίες διαχωρίστηκαν στη γέννα και κάποια στιγμή στη διαδρομή τής ζωής τους, νωρίτερα ή αργότερα, ξανασυναντιούνται για να πιάσουν το νήμα από εκεί που το είχαν αφήσει. Γι' αυτό και οι υπόλοιποι οφείλουμε να τις αντιμετωπίζουμε σχεδόν με τον ίδιο τρόπο. Οση γενναιότητα κι αυτοσυγκράτηση, για παράδειγμα, θέλει να αποδέχεσαι ότι δεν έγινες ο βασιλιάς τού κόσμου ύστερα από μια επιτυχία άλλο τόσο απαιτείται να στέκεσαι γερά στα πόδια σου μετά από μια αποτυχία και να πείθεις πρώτο από όλους τον εαυτό σου πως αξίζεις περισσότερα από αυτά που κέρδισες...

Την ήττα επομένως, όπως αυτή της εθνικής ομάδας σε αθλητικό επίπεδο ή της χώρας στο οικονομικό, οφείλεις να τη λαμβάνεις σοβαρά υπόψη, να την αναλύεις για να εντοπίζεις τα λάθη σου, να κάνεις την αυτοκριτική σου δίχως αυτομαστιγώματα και την κριτική  σου στους άλλους χωρίς έλεος. Αυτό, ωστόσο, που είναι ανεπίτρεπτο είναι να την αποδέχεσαι. Οποιος το κάνει, σκάβει το λάκκο τής αυτοκαταστροφής, της μεμψιμοιρίας και του ελλείμματος αυτοπεποίθησης στον οποίο θα πέφτει συνεχώς. Ο κάθε άνθρωπος πρέπει να λέει στον εαυτό του μετά από κάθε ήττα "την επόμενη φορά θα είναι αλλιώς" κι όχι "ποτέ ξανά" κι αυτό οι διεθνείς φαίνεται πως το γνωρίζουν. Σε αντίθεση με όσους μας κυβερνούν και, κυρίως, εκείνους που αποδέχονται ότι δεν υπάρχει ευτυχία πέρα από την τρόικα και γι' αυτό προσκαλούν τους αγάδες τους να τους σφάζουν συνεχώς μήπως κι αγιάσουν με αυτόν τον τρόπο...

Οι φοβισμένοι νοικοκυραίοι είναι ίσως η μεγαλύτερη απειλή για την πατρίδα μας, αυτοί που φοβούνται να ξεμυτίσουν έστω κι ένα μέτρο πέρα από τη συνήθεια, που είναι ικανοποιημένοι για το ότι η εθνική Ελλάδας έφτασε στους 16 του Παγκόσμιου Κυπέλλου και δεν ονειρεύτηκαν ακόμα και την κατάκτησή του, οι πρόθυμοι για υποταγή με το πρώτο ξεροκόμματο που θα τους πετάξουν οι αφέντες τους. Αυτοί οι νοικοκυραίοι, με τις οικτρές συντηρητικές επιλογές τους, είναι εκείνοι που αλυσοδένουν όσους, σαν άλλοι Οσκαρ Ουάιλντ, ναι μεν αναγνωρίζουν ότι κυλιόμαστε στη λάσπη αλλά έχουν το βλέμμα τους στραμμένο στα αστέρια. Εκείνοι που λένε "θα μπορούσαμε να είμαστε καλύτερα, αλλά όποιος θέλει τα πολλά χάνει και τα λίγα" αποτελούν τροχοπέδη για μια ολόκληρη χώρα ώστε όχι απλώς να ορθοποδήσει αλλά και να πατήσει πόδι στους δυνάστες της.

Οχι κύριοι. Ακόμα κι αν ήμασταν καλά εδώ που βρισκόμαστε, θα ήμασταν εγκληματίες αν αφήναμε το βίο μας να χορταριάζει αντί να τον πηγαίνουμε ένα έστω βήμα παραπέρα. Και τον παράδεισο να είχαμε κατακτήσει θα ήμασταν ένοχοι αν αράζαμε εκεί για το υπόλοιπο της ζωής μας, χωρίς να υπολογίζουμε πως οι παράδεισοι δεν είναι φτιαγμένοι από στέρεα υλικά αλλά από αέρα που δεν βολεύεται στον ίδιο τόπο παρά μόνο για λίγο χρονικό διάστημα...

Καλά κάνουν, επομένως, οι διεθνείς μας και είναι στενοχωρημένοι, εύγε τους που κλαίνε γιατί χάθηκε ένα πέναλτι. Κι αυτό όχι γιατί βεβαίως πρόδωσαν έναν ταλαιπωρημένο λαό που περίμενε ένα καλό χτύπημα για να ξεχυθεί στους δρόμους, αλλά γιατί γνώριζαν πολύ καλά ότι ταβάνι τους είναι μόνο ο ουρανός, τίποτα χαμηλότερο από αυτόν. Το πιθανότερο είναι πως η νοοτροπία τους θα ήταν διαφορετική αν είχαν για προπονητές τούς σαμαροβενιζέλους να τους λένε πριν από το παιχνίδι τής Κυριακής "κοιτάξτε παιδιά, είμαστε ένα αδύναμο έθνος σε ανάγκη γι' αυτό μην παίξετε για τη νίκη, απλώς προσπαθήστε να διασώσετε τον εαυτό σας κι αυτούς που σας ταΐζουν και, ποιός ξέρει, ίσως σε 50 χρόνια από τώρα τα πράγματα να είναι καλύτερα για όλους". Αν στον πάγκο τής εθνικής ομάδας κάθονταν ο σημερινός πρωθυπουργός και οι υπουργοί του θα μιλούσαν για "success story" αν χάναμε "μόνο" με 4-0 από την Κόστα Ρίκα...

Ευτυχώς, όμως, αυτοί οι άνδρες που αγωνίστηκαν στη Βραζιλία ξέρουν πολύ καλά, αφού οι περισσότεροι άλλωστε από αυτούς παίζουν στο εξωτερικό, πως οι αντίπαλοί τους δεν είναι μυθικά τέρατα με 15 πόδια, δέκα χέρια και τρεις ουρές, αλλά κοινοί θνητοί όπως και οι ίδιοι και πως όσο εύκολο είναι να χάνουμε από αυτούς άλλο τόσο εφικτό είναι και να τους κερδίζουμε. Χρωστούμε πολλά σε αυτήν την εθνική ομάδα κι οφείλουμε να αντλήσουμε αυτή πέρα από την επιμονή της, που είναι αναπόφευκτο να δικαιώνεται κάποια στιγμή, την αυτοπεποίθηση που δημιουργεί το αίσθημα πως ναι μεν η ήττα είναι μέσα στο παιχνίδι, αλλά στο μυαλό πρέπει να βρίσκεται μόνο η νίκη. Την ώρα που οι κυβερνώντες μας καλλιεργούν με τις πολιτικές τους την ηττοπάθεια, τους μονόδρομους και το ραγιαδισμό μια χούφτα ποδοσφαιριστών απόδειξε ότι είμαστε τόσο υποτελείς όσο επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να γινόμαστε και τόσο σπουδαίοι όσο το θελήσουμε... 

Οι νεοφιλελεύθεροι θέλουν ένα κράτος- Πάμπλο Εσκομπάρ. Λογικότατο...

Ο Θ. Τζήμερος έχει κάθε λόγο να επιθυμεί οι δύο τόνοι ηρωίνης που κατασχέθηκαν στα χέρια εφοπλιστών να καταλήξουν δίκην κρατικής δωρεάς στο πόπολο. Μόνο ένας αποχαυνωμένος λαός, άλλωστε, θα μπορούσε να υποστηρίζει νεοφιλελεύθερους σαν και του λόγου του, κόντρα στα ταξικά του συμφέροντα. Δεν αντιτίθεμαι στην ελεύθερη διακίνηση ναρκωτικών, με την έννοια πως αν δεν επιτρέπουμε οτιδήποτε προξενεί κακό στην κατάχρησή του στην ανθρώπινη υγεία θα έπρεπε να μην κάνουμε τίποτα άλλο από το να βάζουμε παντού απαγορεύσεις, από το αλκοόλ και τον τζόγο για παράδειγμα έως τα δελτία ειδήσεων του MEGA. Αλίμονο, όμως, αν το κράτος που τόσο μισεί ο Θ. Τζήμερος και οι ομοϊδεάτες του αντί να αποτελεί τον κεντρικό πυλώνα για τη δίκαιη αναδιανομή τού εισοδήματος μετατραπεί επισήμως σε πρεζέμπορο που διανέμει την άσπρη σκόνη αντί για ευκαιρίες για αξιοπρεπή απασχόληση. Αν είναι έτσι, ας καλέσουμε τους διάφορους ανά τη γη έμπορους ναρκωτικών να μας δώσουν το "know how" για το πώς ένα ήδη λούμπεν προλεταριάτο θα εκφυλιστεί ακόμα περισσότερο, ναρκωμένο από τις ψευδαισθήσεις των εξαρτησιογόνων ουσιών...

Ο καθένας μας έχει το αναφαίρετο δικαίωμα στην αυτοκαταστροφή του και γι' αυτό θα πρέπει να μπορεί να επιλέγει τη μέθοδο με την οποία θα την καταφέρει. Δεν μπορούμε να απαγορεύουμε τα μπαρ, τα πρακτορεία ΠΡΟ-ΠΟ ή την τηλεόραση γιατί κάποιοι εθίζονται παραπάνω σε όλα αυτά και βλάπτουν τον εαυτό τους. Δεν είναι, άλλωστε, αυτά που ωθούν τους ανθρώπους στα άκρα, απλώς βρίσκονται εκεί για να καλύπτουν τεχνητές ανάγκες που δημιουργούνται από ένα σωρό άλλες αιτίες. Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι δεν χρειάζονται τις παραισθήσεις για να περνούν καλά, αυτές δεν είναι τίποτα άλλο παρά η καταφυγή των απελπισμένων από μια ζωή η οποία δεν είναι ακριβώς αυτή που ονειρεύτηκαν...

Ο καθένας μας κουβαλά ένα σταυρό. Αλλοι είναι πιο δυνατοί και δεν έχουν ανάγκη από ντόπα για να τον ανεβάσουν έως το Γολγοθά, άλλοι πάλι είμαστε πιο αδύναμοι και καταφεύγουμε στις χημικές ενισχύσεις. Το κράτος σε αυτήν τη διαδρομή ναι μεν οφείλει να επιτρέπει την ελεγχόμενη διακίνηση ναρκωτικών ουσιών, δεν είναι δυνατό όμως να στήνει τα δικά του μαγαζιά χορήγησής τους, είτε τα ονομάζει " δημόσια coffee shops" είτε ΟΚΑΝΑ. Κύριο μέλημά του οφείλει να είναι να δημιουργεί αυτές τις κοινωνικές συνθήκες που θα λειτουργούν αποτρεπτικώς για τον οποιοδήποτε στο να καταφεύγει στη χρήση ουσιών. Το να οδηγείς με τις πολιτικές που ακολουθείς τους ανθρώπους στην παράκρουση κα ύστερα να τους χορηγείς μεθαδόνη για να την ξεπεράσουν είναι το ίδιο με το να κάψεις τον Γιάννη και ύστερα να τον αλείψεις με λάδι...

Προφανώς και δεν είναι μόνο οικονομικοί οι λόγοι για τους οποίους κάποιος θέλει να εγκαταλείπει την πραγματικότητα για να δημιουργεί το δικό του χημικό κόσμο. Σε διαφορετική περίπτωση η πλουσιότατη Νορβηγία δεν θα είχε το μεγαλύτερο αριθμό ναρκομανών, κατ' αναλογία πληθυσμού, στην Ευρώπη. Είναι κλισέ, αλλά ισχύει ότι το χρήμα ναι μεν βοηθά στην κατάκτηση της ευτυχίας ωστόσο δεν είναι ο ενδεδειγμένος οδικός χάρτης προς αυτή. Κατανοώ ότι να γράφεις κάτι τέτοιο σε μια χώρα που βιώνει μια οικονομική γενοκτονία ενδεχομένως να εκλαμβάνεται σαν εστετισμός, όμως κανένας δεν ευτύχησε μόνο και μόνο γιατί διέθετε ένα γεμάτο τραπεζικό λογαριασμό, βίλα ή ακριβά αυτοκίνητα στο γκαράζ του. Η ευτυχία έχει την ικανότητα να κρύβεται από το αδηφάγο βλέμμα τής ύλης και να βρίσκει καταφύγιο σε αυτά που θεωρούνται μικρά, ασήμαντα ή κι αυτονόητα, από το φίλι τής αγαπημένης ή την αγκαλιά ενός φίλου έως τη χαρά τού παιχνιδιού και το γέλιο ενός παιδιού. Κι όσο πιο γρήγορα το καταλαβαίνει κανείς σε αυτήν τη διαδρομή που μας κατευθύνει με γοργούς ρυθμούς από τη γέννηση μέχρι τον θάνατο τόσο περισσότερο καλό κάνει στον εαυτό του και τόσο πιο πολύ φτωχαίνει τους διάφορους έμπορους τής ελπίδας... 

 

Της δικαιοσύνης ήλιε σαμαροβενιζελικέ...

Δεν είμαι θιασώτης τής αυτοδικίας. Υποτίθεται πως σε μια ευνομούμενη κοινωνία λειτουργούν οι θεσμοί οι οποίοι είναι επιφορτισμένοι με τη διατήρηση της εθνικής ασφάλειας και της τάξης, καθώς και με την απονομή τού δικαίου. Τί γίνεται, όμως, όταν στρατός, αστυνομία και δικαιοσύνη δεν υπηρετούν την πατρίδα και τους πολίτες, αλλά την κυβέρνηση και τους νταβατζήδες της; Γιατί να αισθανόμαστε προστατευμένοι όταν ξέρουμε ότι με το που θα βρεθούμε στους δρόμους για να διαδηλώσουμε κατά τής οικονομικής μας γενοκτονίας θα βρεθούν απέναντί μας ένστολοι στους οποίους οι σαμαροβενιζέλοι έχουν τάξει αυξήσεις για να εξαπολύουν κύματα αποτρεπτικής βίας σε όποιον τολμήσει να βγάλει το κεφάλι του από το νερό; Και πώς να νιώθουμε σίγουροι ότι θα βρούμε το δίκιο μας στα δικαστήρια κατά των απανωτών αντισυνταγματικών μέτρων που λαμβάνουν οι κυβερνώντες, με τα οποία καταστρατηγείται το δικαίωμα στην αξιοπρεπή διαβίωση, όταν οι δικαστές τα τσεπώνουν αναδρομικώς με κυβερνητική χείρα βοηθείας ώστε σε λίγο καιρό να βγάλουν νόμιμη και συνταγματική ακόμα και τη δουλεία σε αυτήν τη χώρα;...

Δεν γράφω ελαφρά τη καρδία αυτό που ακολουθεί, θέλοντας να νομίζω πως δεν υπερβάλλω: αν οι πολιτικοί που ψήφισαν κι εφάρμοσαν τα μνημόνια ευθύνονται για εσχάτη προδοσία, οι δικαστικοί που τα επικύρωσαν έχουν διπλή ευθύνη ακριβώς γιατί στόλισαν με το μανδύα τής νομιμότητας την πιο ανατριχιαστική παραβίαση ανθρώπινων δικαιωμάτων γνώρισε η Ευρώπη μετά από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Είναι ακριβώς η ίδια ευθύνη ενός ατόμου που είναι αυτόπτης μάρτυρας στο βιασμό ενός παιδιού κι όχι μόνο δεν καταγγέλλει τον δράστη, αλλά τον αθωώνει. Και είναι ακόμα χυδαιότερο να συμβαίνει αυτό μόνο και μόνο για να μην απολέσει, αλλά και για να αυξήσει, τις αποδοχές της η τρίτη εξουσία την ώρα που γύρω της η μία επαγγελματική ομάδα μετά από την άλλη καταρρέουν. Το μότο "ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν" μπορεί να αρέσει στους λάτρεις των Μπιτλς και του Τζέιμς Μποντ, ωστόσο όταν καθορίζει τις αποφάσεις αυτών που υποτίθεται πως είναι αδέκαστοι δημιουργεί σοβαρό πρόβλημα στη διατήρηση έστω αυτής της κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας...

Προφανώς και δεν θέλω τους δικαστές πένητες, έρμαια στη διαβρωτική προδιάθεση της ελίτ. Αλίμονο, όμως, αν είναι οι ίδιοι οι οποίοι απονέμουν στον εαυτό τους το προνόμιο να διατηρούν ή και να αυξάνουν τις αποδοχές τους με αυτό το επιχείρημα. Σκεφτείτε να ήσασταν εργοδότης και να ερχόταν κάποιος να σας ζητήσει δουλειά δηλώνοντάς σας πως αν δε τον αμείβατε ικανοποιητικώς εκείνος θα λαδωνόταν με την πρώτη ευκαιρία. Θα τον προσλαμβάνατε; Μάλλον όχι. Πώς, επομένως, να έχουμε όλοι μας εμπιστοσύνη πως αν βρεθούμε κατήγοροι ή κατηγορούμενοι στο δικαστήριο οι άνθρωποι που θα κρίνουν τα επιχειρήματα ή τις πράξεις μας θα το κάνουν με βάση το Σύνταγμα και τους νόμους, έστω αυτούς που έχει ψηφίσει το κατεστημένο προς όφελός του, κι όχι με το τί εντολές θα έχουν δοθεί από το Μέγαρο Μαξίμου ή από το υπουργείο Δικαιοσύνης; Δεν αμφιβάλλω πως υπάρχουν κι έντιμοι δικαστές, έχω γνωρίσει αρκετούς από αυτούς. Μόνο που η σύζυγος του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι τίμια, πρέπει και να φαίνεται. Κι αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα δείχνει περισσότερο πουτάνα από ποτέ... 





 

Οι αγράμματοι διεθνείς μας ξέρουν περισσότερα για τη ζωή από όσα οι χαραμοφάηδες του Κολωνακίου...

Το ποδόσφαιρο είναι κάτι παραπάνω από ένα παιχνίδι κι όποιος δεν το πιστεύει είχε χθες μια ακόμα καλή ευκαιρία για να αλλάξει γνώμη. Μια ολόκληρη χώρα δεν περίμενε από τον Γιώργο Σαμαρά να ευστοχήσει μόνο σε ένα πέναλτι, αλλά να βρει μια αφορμή για να νιώσει ξανά υπερήφανη, για να αισθανθεί πως δεν υπάρχουν μόνο έλληνες που λένε "ναι σε όλα", που αποδέχονται μοιρολατρικώς την ήττα δίχως διαπραγμάτευση, που σκύβουν το κεφάλι για να τρώνε τη μια καρπαζιά μετά από την άλλη, αλλά κι εκείνοι που παλεύουν κυριολεκτικώς μέχρι το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή, κατανοώντας πλήρως, έστω κι αν δεν διαθέτουν πανεπιστημιακά πτυχία, το πιο κρυμμένο μυστικό τής ύπαρξής μας: ότι χαμένος δεν είναι αυτός που ηττάται, αλλά εκείνος που δεν αγωνίζεται για να κερδίσει, ακόμα κι όταν η ματαιότητα δείχνει να έχει σαφές προβάδισμα...

Τα παιδιά τής εθνικής Ελλάδας δεν είναι ήρωες ή, τέλος πάντων, δεν είναι περισσότερο ήρωες από τους μεροκαματιάρηδες που εργάζονται νύχτα ημέρα για να μπορούν να παρέχουν τον επιούσιο στην οικογένειά τους. Δεν θυσιάζουν τη ζωή τους για κάποιους άλλους ή για κάποιο ανώτερο ιδανικό κι αμείβονται γι' αυτό που κάνουν, και μάλιστα πλουσιοπάροχα. Αποτελούν, όμως, τον ορισμό τού επαγγελματία. Κάνουν τη δουλειά τους όσο καλύτερα μπορούν σε μια χώρα ερασιτεχνών, όχι με την έννοια των εραστών τής τέχνης αλλά της προχειρότητας, της τσαπατσουλιάς και της μιζέριας. Και γι' αυτό και μόνο, αν όχι για οτιδήποτε άλλο, οφείλουμε να αισθανόμαστε υπερήφανοι για τους διεθνείς μας...

Μακάρι και οι πολιτικοί μας να παραδειγματίζονταν από την εθνική μας ομάδα, η οποία διαθέτει και σχέδιο και ταλέντο για να το υλοποιεί και κυρίως πάθος, αυτό που άλλωστε ξεχωρίζει τους προικισμένους από τους γίγαντες. Αντί να στέλνουν υποκριτικά συγχαρητήρια τηλεγραφήματα οι ίδιοι άνθρωποι που έχουν επιτρέψει να διαφεντεύουν το ελληνικό ποδόσφαιρο οι γκάνγκστερ βαρόνοι τής ηρωίνης, θα ήταν προτιμότερο να γίνουν κι εκείνοι κάποια στιγμή επαγγελματίες υπηρέτες των συμφερόντων τού ελληνικού λαού από τυμπανιστές τής καταστροφής του και λακέδες των ολετήρων του. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως οι περισσότεροι από τους διεθνείς μας αγωνίζονται στο εξωτερικό.

Τί να κάνουν στην Ελλάδα, όπου κάθε Κυριακή θα ακούν να βρίζουν τις μάνες τους κοιλαράδες λούμπεν τής εξέδρας, οι οποίοι αν περπατήσουν 500 μέτρα θα ζητήσουν τη μεταφορά τους με ασθενοφόρο στο πλησιέστερο νοσοκομείο; Γιατί να αγωνίζονται με ελληνικές ομάδες σε ένα πρωτάθλημα που μυρίζει σαπίλα και στο οποίο τα στημένα ματς είναι περισσότερα από τα καθαρά; Πάλι καλά να λέμε που μπορούμε να τους απολαμβάνουμε με την εθνική μας ομάδα γιατί αν έκαναν κάποιο άλλο επάγγελμα κι έφευγαν στο εξωτερικό η Ελλάδα θα τους έχανε μία και καλή. Υστερα, βεβαίως, θα αισθανόταν υπερήφανη για τα ξενιτεμένα παιδιά της, τα ίδια τα οποία αντιμετώπιζε με αδικαιολόγητο μίσος όταν βρίσκονταν ακόμα στη γεωγραφική της επικράτεια και θα μπορούσαν να την ξεκολλήσουν από το τέλμα...

Μακάρι, επίσης, να βγαίναμε στους δρόμους για να πανηγυρίσουμε κάποια καλλιτεχνική επιτυχία- ένα Νόμπελ, ένα Οσκαρ, κάτι βρε αδερφέ-, μόνο που η πνευματική ηγεσία αυτού του τόπου (της κάνω μεγάλη παραχώρηση για να χαρακτηρίζω με αυτόν τον τρόπο τους χαραμοφάηδες του Κολωνακίου) είναι πολύ απασχολημένη με το να ακούει Σοπέν και Μπαχ στα σουαρέ που διοργανώνει με την ευγενική χορηγία τού χρεοκοπημένου ελληνικού Δημοσίου και των τραπεζιτών-μεγαλοεπιχειρηματιών νταβατζήδων του. Οι συγγραφείς, οι σκηνοθέτες, οι εικαστικοί και κάθε λογής άλλοι καλλιτέχνες μας θα ειρωνευτούν την αγάπη τού λαουτζίκου για τη μπάλα, κρατώντας για τον εαυτό τους το προνόμιο της σοφίας κι αλληλοβραβευόμενοι για τα αυτιστικά έργα τους τα οποία δεν αφορούν κανέναν άλλο παρά το σινάφι τους. Κι όταν περνούν τα σύνορα της χώρας μας, εκεί που δεν υπάρχει το ελληνικό κράτος-πατερούλης για να τους επιχορηγεί και οι ξένες ελίτ έχουν τους δικούς τους διασκεδαστές και δεν έχουν ανάγκη από άλλους, δεν τους αναγνωρίζει ούτε ο τελωνειακός που διαβάζει το ονοματεπώνυμό τους στο διαβατήριο...

Ναι, το πόπολο είναι ακαλλιέργητο και πολλές φορές φταίει κι αυτό που δεν συλλαμβάνει τα βαθιά νοήματα των διανοούμενων. Ακόμα, όμως, και οι αμόρφωτοι δεν θα πανηγυρίσουν απλώς και μόνο βλέποντας 11 μαντραχαλάδες να κυνηγούν ένα τόπι. Περιμένουν από αυτούς να ματώσουν τη φανέλα, ακόμα κι αν δεν κερδίσουν, προκειμένου να συγκινηθούν και οι ίδιοι. Κι αυτή τη συγκίνηση δεν τη βρίσκουν στα πονήματα των αρχοντοχωριατών Φάουστ του πνεύματος, που έχουν ανταλλάξει εδώ και χρόνια το ταλέντο τους για μια "διαβολική" θεσούλα στην αυλή τής ελίτ, αναλαμβάνοντας να νανουρίζουν αυτούς που θα έπρεπε να αφυπνίζουν...       

Το καλό με την Ιστορία: δεν είναι ποτέ αργά να ορίσεις πώς θα γραφτούν οι επόμενες σελίδες της...

Στην κυβέρνηση πρέπει να τρίβουν τα χέρια τους με την είδηση πως περίπου οκτώ στους δέκα έλληνες δε θα πάνε διακοπές για οικονομικούς λόγους. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο για μια εξουσία από έναν κουρασμένο λαό ο οποίος, αποκαμωμένος όπως είναι από τη συνεχή εργασία προκειμένου να "παράγει" τους φόρους και τα χαράτσια που αποφεύγει η ελίτ, δεν έχει τις δυνάμεις για κάτι άλλο από το να αποχαυνώνεται παρακολουθώντας τηλεόραση για ηλίθιους και να τρομοκρατείται για τα δεινά που θα έλθουν αν επιλέξει άλλο δρόμο από την οικονομική του γενοκτονία. Βρισκόμαστε στο 2014, η τεχνολογία έχει κάνει άλματα, οι άνθρωποι διαθέτουν ευκολότερη πρόσβαση στη γνώση κι όμως τα εργασιακά δικαιώματα και η ανεργία έχουν επιστρέψει στις εποχές που μετακινούμασταν με κάρα και βλέπαμε μόνο χάρη στο φως τού ήλιου. Αντί να δουλεύουμε ελάχιστες ώρες μέσα στην ημέρα, παράγοντας τον δικαίως μοιρασμένο πλούτο αυτής της γης ο οποίος φτάνει και περισσεύει για όλους μας, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο προκειμένου να δημιουργούμε τα υπερκέρδη των λίγων. Κι αυτό ονομάζεται ξεδιάντροπα ανάπτυξη κι ανταγωνιστικότητα...

Σκεφτείτε, ωστόσο, πόσο αυτοκαταστροφικό θα ήταν για την ελίτ να χρηματοδοτούσε την ταξική αφύπνιση του λαού και θα καταλάβετε πολλά. Αν, για παράδειγμα, τα παιδιά στο σχολείο δεν μάθαιναν να παπαγαλίζουν ξεπερασμένες γνώσεις ή άχρηστες για τη φυσική τους κλίση και να υπακούουν τυφλά σε εντολές ανωτέρων, αλλά να συνεργάζονται και να εμβαθύνουν σε πράγματα που τους ευχαριστούν, το ένα κοπάδι προβάτων δεν θα αντικαθιστούσε το άλλο στην ελληνική Ιστορία. Φανταστείτε, για παράδειγμα, μια χώρα που το κράτος της θα επιδοτούσε την αγορά βιβλίων, την παρακολούθηση θεατρικών παραστάσεων και κινηματογραφικών προβολών ή την παραγωγή τηλεοπτικών και διαδικτυακών προγραμμάτων που δεν προσβάλλουν τη νοημοσύνη αλλά δίνουν τροφή για σκέψη. Αναλογιστείτε μια Ελλάδα που δεν θα στέλνει τη νέα γενιά της να χάνει το χρόνο της στο στρατό προς τέρψη ανίκανων και τεμπέληδων καραβανάδων, αλλά αντιθέτως μετάτρεπε τα στρατόπεδα σε κέντρα έρευνας και καινοτομίας ή ανάπτυξης δεξιοτήτων για όσους δεν πηγαίνουν πανεπιστήμιο και την ίδια ώρα παρείχε τις υποδομές στα ΑΕΙ και ΤΕΙ να μεγαλουργήσουν, αξιοποιώντας το πλούσιο ταλέντο των καθηγητών και φοιτητών τους, οι οποίοι τώρα αναζητούν καταφύγιο στο εξωτερικό για να έχουν πάντοτε δουλίτσα οι δουλοπρεπείς νοικοκυραίοι. Οραματιστείτε μια πατρίδα που δεν θα πληρώνει από το δημόσιο ταμείο της τους τραγοπαπάδες για να καπηλεύονται τη μεταθανάτια αγωνία τού πόπολου, αλλά τα πιο άξια κατά τεκμήριο τέκνα της σε όλους τους τομείς...

Το μόνο που χρειάζεται για να συμβούν όλα τα παραπάνω και πολλά άλλα είναι πολιτική βούληση, η οποία θα κατευθύνει τα κονδύλια που σήμερα σπαταλιούνται σε μια σειρά ανώφελων διαδικασιών, προς τέρψη τής διαφθοράς, της αναξιοκρατίας και του νεποτισμού, σε πολύ πιο παραγωγικά πράγματα, πάντοτε λαμβάνοντας υπόψη την κοινωνική δικαιοσύνη. Για όλα αυτά είναι αρκετή μια αναίμακτη επανάσταση, έστω κι αν αυτή δεν βολεύει εκείνους που ορκίζονται στο νόμο και στην τάξη από τη μια πλευρά και στην αντάρτικη γυμναστική από την άλλη. Δεν είναι απαραίτητο να ακολουθούμε πιστώς τις μνημονιακές επιταγές ή να κρεμάσουμε τους προδότες στην πλατεία Συντάγματος για να δούμε άσπρη ημέρα. Το ζητούμενο είναι να πιέσουμε την επερχόμενη κυβέρνηση της Αριστεράς (οι σαμαροβενιζέλοι και τα κεντροαριστερά εξαπτέρυγά τους είναι αδύνατο να κάνουν κάτι διαφορετικό από αυτό που έκαναν πάντα, να λειτουργούν δηλαδή σαν τα πιστά κουταβάκια των αφεντικών τους) προς μεταρρυθμίσεις οι οποίες ούτε θα υπηρετούν το κατεστημένο ούτε όμως θα εξωραΐζουν τη γραφειοκρατία και το συντεχνιασμό. Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι οι εξουσιαστές μας κυβερνούν δίχως να μας λαμβάνουν υπόψη. Αν, για παράδειγμα, το κίνημα των "Αγανακτισμένων" δεν εγκατάλειπε τις θέσεις του μετά από την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου τέτοιες ημέρες πριν τρία χρόνια, αλλά συνέχιζε να συγκεντρώνει μισό εκατομμύριο και παραπάνω ψυχές στο κέντρο τής Αθήνας η Ιστορία αυτού του τόπου θα είχε γραφτεί διαφορετικά. Αυτό είναι, όμως, και το καλό με την Ιστορία: δεν είναι ποτέ αργά για να ορίσεις πώς θα γραφτούν οι επόμενες σελίδες της...    

   

Αν δεν υπήρχε ο Λαφαζάνης, ο Τσίπρας θα έπρεπε να τον εφεύρει...

Δεν είμαι πολύ καλός στα μαθηματικά, σε σημείο που αν κοντραριστώ σε ένα σχετικό διαγωνισμό με έναν προικισμένο επτάχρονο το πιθανότερο είναι πως θα ηττηθώ κατά κράτος. Φαντάζομαι, ωστόσο, πως οι γνώσεις μου δεν με προδίδουν όταν ισχυρίζομαι πως το ποσοστό που συγκέντρωσε ο ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες ευρωεκλογές δεν του αρκεί για να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Τί σημαίνει αυτό; Πως είτε πρέπει να δημιουργήσει ένα πλειοψηφικό ρεύμα για λογαριασμό του είτε να βρει συμμάχους. Προσωπικά, θα προτιμούσα το δεύτερο γιατί αποφεύγονται με αυτόν τον τρόπο πιο εύκολα το σενάριο της αλαζονείας που δημιουργεί η απόλυτη εξουσία, καθώς και μια ενδεχόμενη διολίσθηση στη σοσιαλδημοκρατία.

Το ερώτημα είναι, βεβαίως, σε ποιούς θα απευθυνθεί ο Αλέξης Τσίπρας για να ζητήσει κυβερνητική συνεργασία. Αν είναι να το κάνει με αποδέκτες το ΚΚΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το Σχέδιο Β ή ακόμα κι αντιμνημονιακούς πολιτικούς από το ΠΑΣΟΚ και τη ΜΝΗΜΑΡ, που προτιμούν αυτά τα δύο κόμματα να αναζητήσουν συνεργασία με την Αριστερά κι όχι με την ακροδεξιά τού Αντ. Σαχλαμαρά, με βρίσκει απολύτως σύμφωνο. Αν είναι, όμως, να καθίσει στο ίδιο τραπέζι με τους σαμαροβενιζέλους προς αναζήτηση του "μεγάλου συνασπισμού", τον οποίο διακαώς επιθυμεί η ελίτ, τότε θα γίνω ο σκληρότερος πολέμιός του...

Το δείγμα κι από την Κεντρική Επιτροπή είναι θετικό. Θα ήταν, άλλωστε, αυτοκτονικό ο ΣΥΡΙΖΑ να απολέσει το αριστερό, ριζοσπαστικό, ακτιβιστικό προφίλ του τώρα που το λούμπεν προλεταριάτο αναζητά σε αυτόν το αποκούμπι για να βγει από το τέλμα στο οποίο το έχουν βυθίσει οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές τής άγριας λιτότητας για τους πολλούς και της ευνοιοκρατίας για τους λίγους. Από τη στιγμή που η μεσαία τάξη έχει καταρρεύσει δεν υπάρχει κανένας λόγος να υποκύψει η Αριστερά στις ιδεολογικές εκπτώσεις τής συστημικότατης κεντροαριστεράς.

Το παιχνίδι έχει ανοίξει κι όσο εύκολο είναι για τους θατσερικούς να σκοράρουν άλλο τόσο γίνεται και για όσους επιζητούν ανατρεπτικές στρατηγικές που θα οδηγήσουν στο πανάρχαιο αίτημα για κοινωνική δικαιοσύνη μέσω τής αναδιανομής τού παραγόμενου πλούτου και της δημιουργίας ίσων ευκαιριών για την παραγωγή νέου. Τώρα είναι επιτέλους η ώρα τής Αριστεράς για να κυβερνήσει αυτόν τον τόπο και θα ήταν έγκλημα να απολέσει αυτήν την ιστορικότατη ευκαιρία μπαίνοντας στον πειρασμό να συμβιβαστεί με τους διαχρονικούς διώκτες της...

Σε αυτήν την πρόκληση που έχει μπροστά του ο Αλέξης Τσίπρας είναι τυχερός που έχει πλάι-απέναντί του τον Παναγιώτη Λαφαζάνη. Αν δεν υπήρχε ο ηγέτης τής Αριστερής Πλατφόρμας, θα έπρεπε οπωσδήποτε να εφευρεθεί προκειμένου να λειτουργεί ως αντίβαρο σε οποιαδήποτε θανάσιμη στροφή προς το κέντρο. Είναι ωφέλιμο για το ΣΥΡΙΖΑ το γεγονός ότι υπάρχει στο εσωτερικό του μια ισχυρή ομάδα η οποία, ακόμα κι αν διαφωνώ με την προτεραιότητα που δίνει στην έξοδο από την ευρωζώνη, βρίσκεται εκεί για να χτυπά καμπανάκια σε εκείνους που έχουν γλυκαθεί από την εξουσία πριν καν την κατακτήσουν και οι οποίοι συμπεριφέρονται σα Ναπολέοντες δίχως στράτευμα.

Είναι αλήθεια ότι η πολυφωνία έχει παίξει στο παρελθόν αυτοκαταστροφικό ρόλο στην Αριστερά. Αλίμονο, όμως, αν με την προοπτική τής κατάληψης των χειμερινών ανακτόρων φιμώνεται κι οποιαδήποτε άποψη η οποία δεν συμφωνεί με το ότι ο αρχηγός Αλέξης είναι ένα υπέρλαμπρο, δίχως ελαττώματα αστέρι με θεϊκά κι όχι γήινα χαρακτηριστικά. Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης και οι συνοδοιπόροι του οφείλουν να παραμείνουν στο ΣΥΡΙΖΑ και, πολύ περισσότερο, να μη διαγραφούν έστω ως μια συμβολική κίνηση πως η Κουμουνδούρου δεν πρόκειται να ξεχάσει τις ρίζες της μετακομίζοντας στο μέγαρο Μαξίμου. Δεν ταιριάζει η προσωπολατρία στην Αριστερά κι ας έχει υποπέσει κι εκείνη σε αυτό το αμάρτημα ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν...     



 

Ψάχνοντας τον Μητσοτάκη και τον Σαμαρά της νέας χιλιετίας...

Ο κάθε βουλευτής μπορεί να ανακαλύψει χίλιες δικαιολογίες για να υπερψηφίσει κάποια από τις προτάσεις που θα κατατεθούν για την Προεδρία τής Δημοκρατίας. Οι αποκαλούμενοι "λαϊκοί δεξιοί", για παράδειγμα, που αποσχίστηκαν κάποια στιγμή από τη Ν.Δ. ή τους Ανεξάρτητους Έλληνες ενδεχομένως να θεωρούν μια καλή ιδέα να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο τουρίστας τής Ραφήνας και να δικαιολογήσουν με αυτόν τον τρόπο την απόφασή τους στο εκλογικό ακροατήριο που ζητά ανατροπή. Θα κοροϊδέψουν, ωστόσο, μόνο τον εαυτό τους γι' αυτήν τους την επιλογή όταν όλοι ξέρουμε πως τον προσεχή Φεβρουάριο το διακύβευμα είναι πολύ μεγαλύτερο από το ποιός θα καταθέτει στεφάνια και θα παρίσταται στις παρελάσεις την προσεχή πενταετία. Οσοι υπερψηφίσουν οποιαδήποτε πρόταση, ακόμα κι αν η δεξιά προβοκάρει με τον Μανώλη Γλέζο, τον Ν. Κωνσταντόπουλο ή κάποιον άλλον Αριστερό, θα έχουν δώσει ουσιαστικώς ψήφο εμπιστοσύνης σε μια κυβέρνηση η οποία πιθανότατα μέχρι τότε θα έχει περάσει, ή θα έχει έστω επιχειρήσει να το πετύχει, και τρίτο μνημόνιο...

Ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει τις επιλογές του, αλλά είναι θλιβερή η εικόνα των πρώην νεοδημοκρατών ή πασόκων βουλευτών οι οποίοι βιάζονται να επιστρέψουν στο μαντρί δίχως να έχει εκλείψει ούτε ένας από τους λόγους που υποτίθεται πως τους οδήγησε στο να φύγουν από αυτό αρχικώς. Από την ώρα που συνεχίζονται οι πολιτικές άγριας λιτότητας, με το ψαλίδισμα μισθών και συντάξεων, την υψηλή φορολογία, τον εργασιακό μεσαίωνα, την ανεργία, την ακρίβεια και τα δύο μέτρα και δύο σταθμά στην απονομή δικαιοσύνης, όπως αποδεικνύεται κι από την υπόθεση των υποβρυχίων ή από την αλληλοαθώωση Βενιζέλου-Προβόπουλου, είναι λογικό να υποψιάζομαι πως άλλοι είναι οι λόγοι για τους οποίους ορισμένοι ετοιμάζονται να δώσουν γη, ύδωρ και...Πρόεδρο της Δημοκρατίας στους σαμαροβενιζέλους και στους νταβατζήδες τους...

Στην καλύτερη περίπτωση είναι η προσωπική τους επιβίωση που τους ενδιαφέρει. Στη χειρότερη οι ομοιότητες θα είναι πολλές με τη μαύρη προδικτατορική περίοδο, τότε που οι αμερικανοί και το παλάτι ανεβοκατέβαζαν κυβερνήσεις προκαλώντας στην ανάγκη τους για διαιώνιση του καθεστώτος τους αποστασίες και χούντες επί πληρωμή. Ενδεχομένως κάποιοι να πιστεύουν ότι με αυτόν τον τρόπο θα επιβραβευτούν από το σύστημα αναλαμβάνοντας αργότερα ακόμα και πρωθυπουργικά καθήκοντα, όπως ο Κ. Μητσοτάκης, ποντάροντας στη μνήμη χρυσόψαρου του ελληνικού λαού. Αλλωστε κι ο νυν πρωθυπουργός είχε πρωταγωνιστήσει κάποτε σε μια αποστασία και δεν του βγήκε εντέλει σε κακό. Κανένας τους, όμως, δεν γλίτωσε από τη βάσανο της ιστορικής ευθύνης, η οποία είναι ακόμα μεγαλύτερη τώρα που κρίνεται το μέλλον τής χώρας για τα επόμενα τουλάχιστον 50 χρόνια...

Ντρέπομαι να λέω πως είμαι δημοσιογράφος κι όχι από σεμνότητα...

Ντρέπομαι να λέω πως είμαι δημοσιογράφος στην Ελλάδα. Θα ντρεπόμουν λιγότερο αν έλεγα πως είμαι έμπορος ναρκωτικών ή σωματέμπορος. Οταν το κάνω, βλέπω αμέσως την αντιπάθεια στα σπάργανά της στα πρόσωπα των άλλων, οι οποίοι από μέσα τους κάνουν υπολογισμούς για το πόσα φράγκα μπορεί να τσεπώνω από τα ρεπορτάζ που βγάζω ή που δεν βγάζω στη δημοσιότητα. Το χειρότερο είναι πως δεν διαθέτω σοβαρά επιχειρήματα για να τους αντικρούω. Με ποιά παραδείγματα να τους πείθω πως δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα όταν το μεγαλύτερο κομμάτι τής δικής μου δουλειάς και πολλών άλλων συναδέλφων είναι να αναπαράγουμε κοινοποιημένες ειδήσεις ή να κάνουμε ρεπορτάζ τα οποία βολεύουν ή τουλάχιστον δεν ξεβολεύουν τους εκάστοτε εργοδότες μας; Δεν αγοράζω πλέον εφημερίδες ή περιοδικά και γενικώς δεν είμαι διατεθειμένος να πληρώνω για να αποκτώ κάποιο αντίτυπο ελληνικού μέσου ενημέρωσης. Κι έχει νομίζω τη σημασία του όταν το γράφει αυτό ένας άνθρωπος που όταν ήταν μικρός κολλούσε την εφημερίδα στη μύτη του για να τη ρουφήξει όπως ο Μικ Τζάγκερ την κοκαΐνη...

Δεν με εκπλήσσει, επομένως, η καταγγελία τού Γαβριήλ Σακελλαρίδη για το νόμο τής...Ζούγκλας στα μέσα ενημέρωσης. Πόσω μάλλον όταν φωτογραφίζει έναν...Κίτρινο Τύπο που δημιούργησε σχολή εκβιασμών από την εποχή ακόμα που κατάστρεφε μουσικές κι όχι μόνο καριέρες με τη δημοσιογραφία τής κλειδαρότρυπας, την οποία βεβαίως δεν ήταν ο ίδιος που εφηύρε αλλά που την "απογείωσε" με τακτικές που θυμίζουν περισσότερο γκάνγκστερ και λιγότερο ρεπόρτερ. Αυτήν τη στιγμή, ως επί το πλείστον τουλάχιστον, μεσουρανούν στο ελληνικό δημοσιογραφικό στερέωμα είτε εγκληματίες τού κοινού ποινικού δικαίου, κοινώς λαμόγια, είτε υποκριτές τού χειρίστου είδους, που καταγγέλλουν τα μνημόνια αλλά τα εφαρμόζουν πιστά στα δικά τους μαγαζιά, είτε γλείφτες κι ομοτράπεζοι της κάθε εξουσίας...

Κι από πίσω τους ακολουθεί μια γαλέρα φοβισμένων υποτακτικών τής νοοτροπίας "μη χάσουμε τη δουλίτσα μας" και κυρίως αγράμματων παιδαρελίων, μαλωμένων με τη γραμματική και το συντακτικό κι επιρρεπών στη γλύκα που σου δίνει ο συναγελασμός με τον αρχοντοχωριατισμό, τα οποία πιστεύουν ότι η δημοσιογραφία είναι να καλύπτεις τί χρώμα βρακί φορά η Ελ. Μενεγάκη ή να αντιγράφεις μια είδηση, που ομολογουμένως δεν έχεις το χρόνο να τσεκάρεις την ορθότητά της, από κάποια άλλη ιστοσελίδα. Ακόμα και τώρα, μεσούσης της κρίσης η οποία έχει πλήξει το δημοσιογραφικό επάγγελμα περισσότερο από πολλά άλλα, βγαίνουν από τους "φούρνους" σχολών αμφίβολης ποιότητας "δημοσιογράφοι" που θέλουν να ασχοληθούν με αυτό το επάγγελμα για να βγαίνουν στο γυαλί και να τους βλέπουν σε όλη την Ψωροκώσταινα κι όχι για την ουσία του, για να γίνουν δηλαδή το κακό σπυρί στον κώλο αυτών που μας κυβερνούν...

"Κι εσύ ρε μεγάλε είσαι καλύτερος από όλους αυτούς και γίνεσαι τιμητής των πάντων;", θα με ρωτήσετε και με το δίκιο σας. Οχι, θα σας απαντήσω με πάσα ειλικρίνεια, είμαι ο χειρότερος όλων γιατί καθημερινώς επινοώ και μια νέα δικαιολογία για τον εαυτό μου προκειμένου να μην τα παρατήσω και να ασχοληθώ με κάτι περισσότερο αξιοπρεπές, τίμιο και ηθικό. Προσπαθώ να εντοπίζω τις τρύπες τού συστήματος και να βγάζω από εκεί τα μυστικά του, καθώς και να παίρνω κουράγιο από συναδέλφους που είναι τιμή μου να έχω εργαστεί ή να εργάζομαι μαζί τους κι ακόμα περισσότερο να με θεωρούν φίλο τους. Είναι παρήγορο πως υπάρχουν ακόμα εκεί έξω δημοσιογραφικές οάσεις που δεν ασχολούνται με αυτήν τη βρομοδουλειά για να γίνουν πλούσιοι ή διάσημοι αλλά από μεράκι γι' αυτό που κάνουν, γνωρίζοντας ότι ο Σίσυφος τους κοιτά από μια γωνιά κι ακόμα κι εκείνος τους οικτίρει...

Ξέρω, ωστόσο, ότι δεν αρκεί να μην έχεις δωροδοκηθεί ή να μην έχεις λάβει ο ίδιος κρατική διαφήμιση όταν αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό έχει γίνει με τα αφεντικά σου, τα οποία πετούν και σε σένα ένα ξεροκόμματο δίκην μισθού. Δεν είναι αρκετό να συντάσσεις ανυπόγραφα διαφημιστικά κείμενα για τους εθνικούς μας νταβατζήδες ώστε να ξεγελάς τη συνείδησή σου πως τουλάχιστον δεν λέρωσες το όνομά σου με αυτά τα σκατά. Δεν φτάνει να σιωπάς όταν θα όφειλες να φωνάζεις. Κι αυτά δεν είναι λόγια ενός μετανοημένου εγκληματία, αλλά ενός αθεράπευτου λάτρη τής δημοσιογραφίας, ο οποίος εξακολουθεί να επινοεί λόγους για να την υπηρετεί ακόμα κι αν δεν γουστάρει πολλούς συναδέλφους του, έστω κι αν συνεχίζει πολλές φορές να εξαπατά και τη δική του συνείδηση γιατί "the show must go on"...

  

Η Δικαιοσύνη θα θρηνεί την ημέρα που θα πεθάνει ο Ξηρός...

Απευθύνω το ηθικό δίλημμα στον ανθρωπισμό σας: έρχεται μπροστά σας ένας φυλακισμένος με ποσοστό αναπηρίας 93%, με πολλαπλά και σοβαρά προβλήματα υγείας, μεταξύ των οποίων ολική τύφλωση, αδυναμία αυτοεξυπηρέτησης και σκλήρυνση κατά πλάκας. Κι αυτός ο άνθρωπος δεν σας ζητά να τον αποφυλακίσετε, αλλά να συνεχίσει την έκτιση της ποινής του περιορισμένος κατ' οίκον. Δεν ξέρω τί θα κάνατε εσείς, προσωπικώς πάντως θα αποδεχόμουν το αίτημά του ακόμα κι αν επρόκειτο για τον Ν. Μιχαλολιάκο ή για κάποιον άλλο χιμπαντζή με μαύρα ο οποίος είχε στήσει μια εγκληματική οργάνωση του κοινού ποινικού δικαίου με ιδεοληπτικό προκάλυμμα. Πόσω μάλλον από τη στιγμή που αφορά κάποιον ο οποίος, ομολογουμένως στρεβλά, σκότωνε φαύλους όχι για να κονομήσει αλλά γιατί πίστευε ότι με αυτόν τον τρόπο θα έκανε καλύτερη την κοινωνία μας, όπως ο Σάββας Ξηρός...

Η Δικαιοσύνη που λειτουργεί με την εκδικητικότητα ήρωα σπαγγέτι γουέστερν ασελγεί απέναντι στο όνομά της. Σε ένα κράτος δικαίου επιβάλλεις ποινή στον παραβάτη τού νόμου με την οποία τον σωφρονίζεις και τον επιστρέφεις κάποια στιγμή στην κοινωνία ως συνειδητοποιημένο πολίτη κι όχι ως σωματικό και ψυχικό ράκος. Σε καμία περίπτωση, πάντως, δεν τον εξοντώνεις, είτε άμεσα, με μια τουφεκιά ή στην ηλεκτρική καρέκλα, είτε αργά και βασανιστικά δίχως να σέβεσαι τα σοβαρά προβλήματα υγείας τού ανθρώπου που έχεις καταδικάσει. Το δήθεν επιχείρημα νηπιακού επιπέδου που αποτυπώνεται στο ερώτημα "αν ο Ξηρός είχε σκοτώσει το δικό σου παιδί, θα ήσουν το ίδιο μεγάθυμος;" δεν μπορεί να σταθεί σε σοβαρή κριτική. Ακόμα κι αν ο γράφων θα ήθελε να πάρει ένα μαχαίρι και να ξεκοιλιάσει τον δολοφόνο τού παιδιού του, αλίμονο αν θέλουμε από μια ευνομούμενη πολιτεία να λειτουργεί σε κατάσταση βρασμού ψυχής, τυφλωμένη από μίσος και ρεβανσισμό. Σε μια τέτοια περίπτωση την καθιστούμε χειρότερη κι από τον ειδεχθέστερο εγκληματία, τις μεθόδους τού οποίου θα έχει στην ουσία αντιγράψει και θα έχει επιχειρήσει να εξωραΐσει...

Κι αν ακόμα ο ανθρωπισμός σας βρίσκεται σε μόνιμη χειμερία νάρκη, σας καλώ να μελετήσετε τα στοιχεία στις χώρες όπου εξακολουθεί να εφαρμόζονται η θανατική ποινή ή άλλου είδους "παραδειγματικές" τιμωρίες, όπως ακρωτηριασμός των χεριών στους ληστές. Οι άνθρωποι δεν σταμάτησαν να σκοτώνουν, να κλέβουν ή να να πωλούν ναρκωτικά ακόμα και γνωρίζοντας ότι σε περίπτωση σύλληψής τους, τους περιμένει ο δήμιος. Κι αυτό γιατί απλούστατα η ανθρώπινη φύση, οι κοινωνικές συνθήκες και η καταπολέμηση της εγκληματικότητας είναι πολύ πιο σύνθετες διαδικασίες από το "πονά χέρι, κόβει χέρι" και σίγουρα δεν βελτιώνεται η κατάσταση αντιγράφοντας κακόγουστα αμερικανικά "b movies"...

Επαναλαμβάνω για εκατομμυριοστή φορά ότι δεν είμαι ούτε φανερός ούτε κρυφός θαυμαστής τής "17 Νοέμβρη" ή κάποιας άλλης από τις πολλές αντάρτικες οργανώσεις πόλης στις οποίες έχουν παρεισφρήσει εδώ και χρόνια άλλωστε κάθε λογής πράκτορες. Δεν θεωρώ πως δολοφονώντας τον Αντ. Σαχλαμαρά, τον Β. Βαρδινογιάννη ή τον Β. Μαρινάκη θα καταρρεύσει ο καπιταλισμός και θα ζήσουμε από εκεί και πέρα σε ένα σοσιαλιστικό παράδεισο. Το κατεστημένο είναι πολύ πιο βαθιά ριζωμένο (και) στην ελληνική κοινωνία ακόμα κι από τους πιο επιφανείς εκπροσώπους του και θέλει εκ βάθους ξερίζωμα κι όχι απλώς κόψιμο των πιο σάπιων κλαδιών του. Μόνο οι αφελείς ή οι τεμπέληδες μπορούν να πιστεύουν το αντίθετο. Διαχωρίζω, ωστόσο, αυτούς που παραβιάζουν το νόμο με πολιτικά κίνητρα από εκείνους που το κάνουν από ιδιοτέλεια...

Δεν αμφιβάλλω πως ανθρώπινη ζωή αφαιρείται και στη μία και στην άλλη περίπτωση, αλλά είναι διαφορετικό να σκοτώνεις με σκοπό την κοινωνική δικαιοσύνη από το να κάνεις το ίδιο για να γίνεις περισσότερο πλούσιος. Γι' αυτό και οι κρατούμενοι της "17 Νοέμβρη", πέρα από την περίπτωση Σάββα Ξηρού για την οποία έχουμε καταδικαστεί εξάλλου κι από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και η οποία έχει ξεπεράσει προ πολλού τα όρια των βασανιστηρίων και της σαδιστικής εξόντωσης, πρέπει να έχουν διαφορετική αντιμετώπιση από τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα, αρκετοί από τους οποίους εξακολουθούν να σουλατσάρουν ελεύθεροι στο κτίριο της Βουλής και να απειλούν με το ύφος τραμπούκων που ξέρουν ότι μπορούν να το κάνουν δίχως συνέπειες γιατί διαθέτουν ισχυρές πλάτες να τους προστατεύουν στα υψηλότερα διαζώματα της ελίτ... 

Υπερήφανος για τους εφοπλιστές; Περισσότερο για τον μπακάλη τής γειτονιάς...

Μπορούμε να κοροϊδευόμαστε όσο θέλουμε, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να λέμε τα πράγματα και με το όνομά τους: η φοροαποφυγή δεν είναι τίποτα άλλο από νόμιμη φοροδιαφυγή, αδίκημα δηλαδή τόσο νομικό όσο και, κυρίως, ηθικό από τη στιγμή που αποτρέπει τη δίκαιη αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου. Με δεδομένο ότι οι ελίτ είναι αυτές που φτιάχνουν τους νόμους κομμένους και ραμμένους στα μέτρα τους είναι λογικό να έχουν επινοήσει και διάφορες μεθόδους ώστε να αποφεύγουν να καταβάλλουν τους φόρους που αναλογούν στα εισοδήματά τους. Κι αυτό βεβαίως δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλο τον κόσμο. Γι' αυτό κι έχουν κατασκευάσει νομικά εκτρώματα όπως τις "οφσόρ" εταιρίες και τους φορολογικούς παραδείσους ώστε να κλέβουν αποτελεσματικότερα το μόχθο των υπηκόων τους...

Σε αυτό το πλαίσιο είναι λογικό και οι εφοπλιστές μας να μην είναι παράνομοι όταν δεν πληρώνουν ούτε δεκάρα τσακιστή στο ελληνικό Δημόσιο, αφού έχουν κατορθώσει να θωρακίσουν ακόμα και συνταγματικώς τις φοροαπαλλαγές τους. Μου σηκώνονται οι τρίχες ωστόσο όταν τους ακούω να λένε πως η ρευστότητα με την οποία κατασκευάζουν νέα πλοία προέρχεται από την τσέπη τους και δεν είναι κρατικοδίαιτοι ή όταν παρουσιάζονται σαν φιλάνθρωποι. Κι ο λαός θα είχε ρευστότητα, δεν θα είχε ανάγκη από μια θεσούλα στο Δημόσιο και θα ήταν φιλάνθρωπος αν δεν πλήρωνε μια σειρά φόρων, χαρατσιών και εισφορών που του απομυζούν τα ούτως ή άλλως πενιχρά του εισοδήματα την ώρα που εκείνοι που το αντέχει η τσέπη τους σφυρίζουν αδιάφορα...

Στην θεωρία η ναυτιλία αποτελεί μία από τις ατμομηχανές τής οικονομίας μας. Αν τη βάλουμε, όμως, κάτω από το μεγεθυντικό φακό θα διαπιστώσουμε ότι δεν είναι τίποτα άλλο από ένα ακόμα εθνικό παραμύθι με το οποίο νανουρίζονται οι μάζες. Οι εφοπλιστές πληρώνουν μηδενικούς ή ελάχιστους φόρους, άρα δεν συνεισφέρουν στο δημόσιο ταμείο και πάντως όχι περισσότερα από τον μπακάλη τής γειτονιάς. Οι εφοπλιστές χρησιμοποιούν όλο και λιγότερους έλληνες εργαζόμενους, άρα δεν συνδράμουν στην καταπολέμηση της ανεργίας. Οι εφοπλιστές έχουν τις περισσότερες καταθέσεις κι επενδύσεις τους στο εξωτερικό, επομένως δεν στηρίζουν ούτε το εγχώριο χρηματοπιστωτικό σύστημα να σταθεί στα πόδια του ούτε την πραγματική οικονομία να κινηθεί. Εκτός αν θεωρήσουμε πως τα κοσμικά τους πάρτι, τα φιλανθρωπικά τους γκαλά και, τώρα τελευταία, και η ενασχόλησή τους με την πολιτική μάς είναι αρκετά για να αισθανόμαστε εθνικώς υπερήφανοι γι' αυτούς...

Τί σημαίνουν όλα αυτά; Πως το ελληνικό κράτος δεν θα έχει κάποια ουσιαστική επίπτωση στην περίπτωση που ανοίξει πόλεμο μαζί τους, στη λογική τού τί είχε και τί έχασε. Αφήστε που η απειλή των εφοπλιστών πως θα εγκαταλείψουν την ελληνική σημαία στα πλοία τους πέραν του ότι υπονομεύει τις λεκτικές τους διακηρύξεις περί αγάπης για την πατρίδα κι άρα το γόητρό τους μοιάζει περισσότερο με σκυλί που γαβγίζει όταν αισθάνεται φόβο. Ξέρουν πολύ καλά και οι ίδιοι ότι τα προνόμια που τους παρέχονται σήμερα από την ελληνική πολιτεία, ακόμα και σε ζητήματα ασφάλειας με τις πειρατείες να χτυπούν κόκκινο, δεν θα τα βρουν αν υψώσουν, για παράδειγμα, σημαία Λιβερίας...

Κι αν υποθέσουμε ακόμα πως το σύνολο της περιουσίας όλων των εφοπλιστών ανήκει σε εξωχώριες εταιρίες, ποιός ο λόγος η ελληνική πολιτεία να τους παρέχει περαιτέρω άσυλο αντί να τους κυνηγά όπου βρεθούν κι όπου σταθούν; Οι πολιτικοί μας δεν καταδιώκουν τον παράνομο πλουτισμό των εφοπλιστών όχι για κάποιον άλλο λόγο παρά μόνο γιατί τους χρηματοδοτούν τις προεκλογικές τους καμπάνιες και τους έχουν στο "pay roll" τους, φιλελεύθερους, σοσιαλδημοκράτες και φασίστες. Είναι τόσο κυνικό αλλά, δυστυχώς, και τόσο αληθινό. Βλέπετε εσείς πουθενά να εξυπηρετείται κάποιο εθνικό συμφέρον σε όλο αυτό το χυδαίο αλισβερίσι;...

 

"Πούστηδες" σε συσκευασία "άντρακλα"...

Μου είναι πολύ θλιβερό να πρέπει να γράψω τα παρακάτω εν έτει 2014. Θα ήταν τραγικό αν υποχρεωνόμουν να το έκανα το 1014 ή το 414, αλλά γίνεται ακόμα τραγικότερο αυτά που θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητα, το ότι δηλαδή οι ομοφυλόφιλοι οφείλεται να έχουν τα ίδια οικογενειακά δικαιώματα με τους ετεροφυλόφιλους κι ότι οι εβραίοι δεν είναι οι απεσταλμένοι τού σατανά στη Γη, δεν είναι για σημαντική μερίδα ελλήνων. Κι όχι μόνο αυτό αλλά το Σαββατοκύριακο, με αφορμή το "Athens Pride" και σχόλιο βρετανίδας συγγραφέως για τον αντισημιτισμό των συμπατριωτών μας, είχα την ατυχία να διαβάσω στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης μια σειρά απογοητευτικών σχολίων πνευματικής ωριμότητας νηπίων από ελληναράδες που μετρούν το αντριλίκι τους βρίζοντας τους "πούστηδες" και τους "σιωνιστές" την ίδια ώρα που στέκονται σούζα μπροστά σε αυτούς που τους καταστρέφουν τη ζωή. Οι ίδιοι "άντρακλες" που ειρωνεύονται τους γκέι, τις λεσβίες και τους τρανς γιατί εκδηλώνουν ανοιχτά το σεξουαλικό τους προσανατολισμό, σε μια χώρα που η μόνη της ουσιαστική διαφορά με το Ιράν είναι πως αντί για μουλάδες έχει παπάδες, και οι οποίοι αναρωτιούνται συνεχώς γιατί οι...άλλοι δεν ξεσηκώνονται εναντίον τής οικονομικής τους γενοκτονίας, έχουν έτοιμα στα στόματά τους τα "μάλιστα κύριε" στα αφεντικά τους, υπακούοντας σε αυτά με την ίδια "τόλμη" ενός λιποτάκτη...

Είναι στοιχειώδης υποχρέωση της πολιτείας να απονείμει στους ομοφυλόφιλους τα δικαιώματα να παντρεύονται, να υπογράφουν σύμφωνο συμβίωσης ή να υιοθετούν παιδιά. Η ετεροφυλοφιλία, άλλωστε, δεν είναι προαπαιτούμενο για να είναι κάποιος καλός σύντροφος, μητέρα ή πατέρας. Ούτε μπορεί να αποτελεί κριτήριο το ανεγκέφαλο επιχείρημα για τα πρότυπα που θα έχει το παιδί που μεγαλώνει με δύο "πατεράδες" ή δύο "μανάδες". Πέρα από το ότι ομοφυλόφιλος γεννιέσαι και δεν γίνεσαι κι όσο πιο γρήγορα αποδεχθείς τη σεξουαλικότητά σου τόσο πιο ευτυχισμένος θα είσαι στη ζωή σου, αν σε ένα αγόρι αρέσουν τα κορίτσια ή σε ένα κορίτσι τα αγόρια δεν θα αποτραπούν να κυνηγήσουν το αντικείμενο του πόθου τους επειδή στο σπίτι τους κυριαρχεί μια άλλη συναισθηματική κατάσταση. Οποιος το πιστεύει αυτό, καλό θα είναι να βγάλει τη μούχλα από πάνω του γιατί πέρα του ότι βρομίζει ο ίδιος τη μυρίζουν και οι άλλοι γύρω του και γίνεται συλλογικώς αφόρητη...

Δυστυχισμένη οικογένεια προφανώς και μπορεί να είναι και η γκέι φαμίλια. Αυτό, όμως, θα συμβαίνει είτε για λόγους που υπερβαίνουν το σεξουαλικό προσανατολισμό είτε γιατί είναι αναγκασμένη να συναναστρέφεται έναν κοινωνικό συντηρητισμό που σε αρκετές περιπτώσεις ταυτίζεται με αυτό που αποκαλούμε ευσχήμως ανεκτικότητα. Αυτή εκφράζεται με φράσεις όπως "ο καθένας στο σπίτι του μπορεί να κάνει ό,τι θέλει" ή "αρκεί να μην ενοχλούν", οι οποίες σημαίνουν, αντιστρέφοντας τη σκέψη όσων επιχειρηματολογούν με αυτόν τον τρόπο, πως είναι απαράδεκτο να παρελαύνεις αν είσαι γκέι (μάλλον οι παρελάσεις είναι πνευματική ιδιοκτησία των υπερπατριωτών και των θρησκόληπτων) κι ότι επίσης τους απαγορεύεται να σε φλερτάρουν γιατί αυτό είναι προνόμιο των "στρέιτ". Από όσο γνωρίζω, όμως, δεν έχει βγει (ακόμα) κάποιος νόμος που να απαγορεύει τις διαδηλώσεις ή το φλερτ, αν και πολύ θα το ήθελαν οι έλληνες "ταλιμπάν" που ελκύονται από ανελεύθερα φονταμενταλιστικά καθεστώτα ή κι από μια δική τους υπολανθάνουσα ροπή στην "ανωμαλία" για την οποία κατηγορούν τους άλλους...

Είμαστε, επίσης, τόσο κομπλεξικοί που προσβαλλόμαστε όχι γιατί επτά στους δέκα, σύμφωνα με έρευνα, έχουμε αντισημιτικές πεποιθήσεις αλλά γιατί μια βρετανίδα μας προσκάλεσε να πάμε να γαμηθούμε γι' αυτόν το λόγο. Τα σεξιστικά κι εθνικιστικά σχόλια, μάλιστα, που ακολούθησαν το συγκεκριμένο "tweet" στην ουσία επιβεβαίωσαν τα λεγόμενα της συγγραφέως. Αντί να μας ενοχλεί που ως κοινωνία αποδεχόμαστε ότι οι εβραίοι είναι η μήτρα τού κακού και τα "Πρωτόκολλα της Σιών" είναι που επιβάλλουν τί γίνεται στον κόσμο κι όχι η απάθεια του λούμπεν προλεταριάτου, προσβληθήκαμε από μια, ομολογουμένως άκομψη, περιγραφή τού εθνικού μας ρατσισμού. Λυπάμαι και πάλι που την εποχή κατά την οποία η ανθρωπότητα ετοιμάζεται να στείλει δείγματά της στον Αρη αναγκάζομαι να γράφω πως για την κατάντια τού καθενός μας δεν φταίνε οι γκέι, οι εβραίοι, οι αλβανοί, οι πακιστανοί, οι νεφελίμ και οι ελοχίμ, αλλά πρωτίστως ο μισαλλόδοξος και ταξικώς ασυνείδητος εαυτούλης μας. Αν οι αρειανοί είναι, όπως προδικάζουν τα καλλιτεχνικά έργα επιστημονικής φαντασίας, πνευματικώς πιο εξελιγμένοι από τους γήινους θα πρέπει να ετοιμάζονται από τώρα για πολλά γέλια όταν μας γνωρίσουν...

  

Τί ξεφτίλα να μη βρίσκουν αντίσταση οι σφαγείς μας...

Δεν ξέρω αν η επόμενη κυβέρνηση της Αριστεράς θα φέρει την αλλαγή που έχει ανάγκη αυτός ο τόπος. Αυτό μόνο το μέλλον μπορεί να μας το πει. Ενα είναι, όμως, βέβαιο, ότι αυτή η κυβέρνηση δεν το μπορεί γιατί απλούστατα δεν το θέλει. Η χθεσινή ημέρα ήταν άλλη μια απόδειξη γι' αυτό: από τη μια οι εργαζόμενοι στη Χαλυβουργία απολύονταν ομαδικώς και η εκτελεστική εξουσία συνωμοτούσε με τη δικαστική για να ταπεινωθούν οι καθαρίστριες, αυτές οι μεγάλες "εχθροί" τού πρωτογενούς πλεονάσματος και της ανάπτυξης, ενώ η αστυνομική βία σε βάρος τους μας υπενθύμιζε πως οι μπάτσοι εξακολουθούν να βρίσκονται εδώ για να προστατεύουν με τα κλομπ και τα δακρυγόνα τα συμφέροντα των αφεντάδων τους και να τους ψηφίζουν, είτε τους ίδιους είτε τα χρυσαυγίτικα εξαπτέρυγά τους. Από την άλλη ο κατηγορούμενος για τη λίστα Λαγκάρντ πρώην υπουργός Γ. Παπακωνσταντίνου απολογήθηκε στα κρυφά για ένα από τα πολλά εγκλήματά του (αλήθεια, πότε θα συσταθεί η εξεταστική για το μνημόνιο την οποία είχε υποσχεθεί ο Αντ. Σαχλαμαράς;) κι αφέθηκε ελεύθερος με 30.000 ευρώ, τα οποία είναι ψίχουλα σε σχέση με όσα αποκόμισε όλα αυτά τα χρόνια υπηρετώντας τις ελίτ...

Το υπουργείο Οικονομικών θα πληρώνει περισσότερα στα ιδιωτικά συνεργεία καθαρισμού από ό, τι στις 595 απολυμένες καθαρίστριες. Ο στόχος, ωστόσο, δεν ήταν ποτέ η δημοσιονομική εξυγίανση, ακόμα κι αν πιστέψουμε ότι οι άνθρωποι επιτρέπεται να θυσιάζονται για να ευημερούν οι αριθμοί. Το σύστημα ήθελε να δώσει ένα μάθημα στο πόπολο. Οι καθαρίστριες δεν έπρεπε να νικήσουν, αλλά να φύγουν ηττημένες από την πλατεία Συντάγματος, τους άξιζε η τιμωρία γιατί αψήφησαν τις αποφάσεις των γιάπηδων απόφοιτων των Χάρβαρντ και των Γέιλ, οι οποίοι γνωρίζουν τα πάντα για τη δημιουργική λογιστική αλλά δεν ξέρουν να πουν ούτε ένα "συγγνώμη" στις γυναίκες που τους ξεσκάτιζαν τόσα χρόνια και τις οποίες "περιποιήθηκαν" με τους Μπαλούρδους τους.

Οι αγώνες πρέπει να μένουν αδικαίωτοι και η κοινωνική δικαιοσύνη να εξευτελίζεται ώστε αύριο μεθαύριο το κατεστημένο και τα μιντιακά παπαγαλάκια του να καταδικάζουν τη βία που έρχεται ως απάντηση στη δική τους βία και να τρομοκρατούν με αυτή τους νοικοκυραίους. Καταδικάστε εσείς τη γυναίκα που δικαιώθηκε από τα δικαστήρια, δεν εφαρμόστηκε ποτέ η απόφαση ακύρωσης της απόλυσής της κι ενδεχομένως να πάρει στα χέρια της μια πέτρα για να τη ρίξει σε αυτούς που της καταστρέφουν τη ζωή. Δεν έχω το ηθικό ανάστημα για να το κάνω και φοβάμαι πως πολλοί λίγοι το έχουν... 

Οι καθαρίστριες δεν έχασαν. Δεν χάνει ποτέ όποιος παλεύει για την αξιοπρέπειά του. Χαμένη είναι η κυβέρνηση, η οποία ετοιμάζεται για νέα ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με μερικά ψωροδισεκατομμυριάκια ευρώ αλλά είναι "δημοσιονομικά νουνεχής" όσον αφορά την εκταμίευση χρημάτων για τις γυναίκες κοντά στο όριο συνταξιοδότησης που άφησε στους πέντε δρόμους. Χαμένοι είμαστε κι όλοι οι υπόλοιποι, οι οποίοι στην καλύτερη περίπτωση στεκόμαστε θεατές στον αγώνα των καθαριστριών και τις χειροκροτούμε και στη χειρότερη τις σνομπάρουμε, κάνοντας λόγο για ματαιότητα, ή τις κατηγορούμε, όπως ο ανεκδιήγητος ομοτράπεζος των νταβατζήδων Θ. Πάγκαλος, πως μαζί τα φάγαμε και τα τρώμε...

Θα πρέπει, δηλαδή, να απομείνουμε μόνο με τις αλυσίδες μας για να συνειδητοποιήσουμε ότι στη νέα Ελλάδα που μας ετοιμάζουν η ζωή μας θα είναι ίδια με αυτή που επιφύλαξαν τώρα στους χαλυβουργούς και στις καθαρίστριες; Οσοι έχουν δουλειά θα αμείβονται με 300 ευρώ, οι συνταξιούχοι με 200 κι όλοι τους θα υποχρεώνονται να πληρώνουν εισιτήριο ακόμα και για να κάνουν το μπάνιο τους στην θάλασσα, εφόσον ευοδωθεί το κυβερνητικό σχέδιο για πλήρες ξεπούλημα (και) του αιγιαλού και των παραλιών. Αυτή είναι η πατρίδα που οραματίζεται η τρόικα, τα σχέδια της οποίας ασμένως υλοποιούν οι σαμαροβενιζέλοι. Γι' αυτό και σήμερα πρέπει να είμαστε όλοι με την θέλησή μας καθαρίστριες και χαλυβουργοί. Σε διαφορετική περίπτωση θα γίνουμε σύντομα θέλοντας και μη και δεν θα έχουμε πει ούτε "αχ". Τί ξεφτίλα να μη βρίσκουν αντίσταση οι σφαγείς μας, έτσι δεν είναι;...   

 

Το Μουντιάλ είναι Σέξπιρ δίχως σενάριο...

Αν κάποιος μου ζητούσε να του απαριθμούσα δέκα πράγματα για τα οποία αξίζει αυτή η ζωή, δεν θα λησμονούσα να του ανάφερα το Μουντιάλ. Ναι, το ποδόσφαιρο δεν είναι σημαντικότερο από το αίτημα για κοινωνική δικαιοσύνη κι αξιοπρέπεια, αλλά δεν θα καταλάβω ποτέ τους άντρες που δεν τους αρέσει. Είναι λογικοφανές το επιχείρημά τους πως το θέαμα 22 μαντραχαλάδων να κυνηγούν ένα τόπι κι εκατομμύρια θεατές να παρακολουθούν με αγωνία την προσπάθειά τους προσβάλλει τη νοημοσύνη τους. Αδυνατούν να κατανοήσουν οι δύστυχοι κουλτουριάρηδες αυτό που τα παιδιά αντιλαμβάνονται από τις πρώτες ημέρες τής ζωής τους σε αυτόν τον πλανήτη: πως θεμέλιος λίθος τής ύπαρξής μας είναι το παιχνίδι...

Από την ημέρα που γεννιόμαστε μέχρι την ημέρα που πεθαίνουμε, υποδυόμαστε ρόλους. Η πιο γνήσια πλευρά τού χαρακτήρα μας ωστόσο αποκαλύπτεται όταν εγκαταλείπουμε τα προσχήματα κι αφηνόμαστε στο πάθος τής πάλης για την επικράτηση. Κι αν κάποιοι υπερβαίνουν τα εσκαμμένα και θυσιάζουν ό, τι ευγενικό υπάρχει μέσα τους μόνο και μόνο για την πρωτιά, γι' αυτό δεν φταίει το παιχνίδι παρά μόνο η αρρωστημένη ψυχή τους, που δεν βρίσκει θεραπεία ούτε στην αγνότητα...

Το ποδόσφαιρο μπορεί να γίνεται το όπιο των λαών, αν οι μάζες δεν καταναλώνουν τίποτα άλλο πέρα από αυτό. Αν το μόνο με το οποίο ασχολείσαι από το πρωί μέχρι το βράδυ είναι η ομάδα σου, το πνεύμα σου σκοτώνεται από το φανατισμό που γεννά η μονομέρεια. Αν, όμως, μου απαγόρευαν να ξαναδώ αγώνα, θα τους έλεγα "πάρτε ένα περίστροφο και τινάξτε εδώ και τώρα τα μυαλά μου στον αέρα"! Τί νόημα θα είχε μια ζωή που δεν θα ξανάβλεπα τον αγαπημένο μου Μισέλ Πλατινί να στέλνει το πέναλτι στα ουράνια στον προημιτελικό με τη Βραζιλία στο Μουντιάλ τού 1986 ή τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα να ξεδιπλώνει όλο το εύρος τής ανθρώπινης φύσης στο ματς με την Αγγλία στο ίδιο Παγκόσμιο Κύπελλο, όταν μέσα σε λίγα λεπτά αμάρτησε με το "χέρι τού θεού" για να εξαγνιστεί με το γκολ τού αιώνα;...

Το ποδόσφαιρο είναι αρχαία τραγωδία, Σέξπιρ χωρίς σενάριο, παιγμένος από ανθρώπους που με τα πόδια τους αποκαλύπτουν τόσα για τον ανθρώπινο ψυχισμό όσα οι ποιητές μοιάζουν ανίκανοι να ξεγυμνώσουν με χίλιες λέξεις. Στο Μουντιάλ τού 1990 ο "θεός" Μαραντόνα ξεσπούσε σε λυγμούς ηττημένος. Πώς να μη δακρύσει μαζί του ένας 12χρονος θνητός; Και πώς να μη συγκινηθείς όταν στο Μουντιάλ τού 2006, στην τελευταία παράσταση της καριέρας του ο καλύτερος μπαλαδόρος τής γενιάς του, ο Ζινεντίν Ζιντάν, διάλεξε ο ίδιος να ρίξει την αυλαία όχι με θρίαμβο αλλά με τη ματαίωσή του, κουτουλώντας τον αντίπαλο που είχε το θράσος να βρίσει τη μάνα του; Πράγματι, ο τελευταίος έγινε παγκόσμιος πρωταθλητής εκείνη τη βραδιά, αλλά όλοι θυμόμαστε τους Αμλετ, ελάχιστοι τους Ρόζεγκραντζ και Γκίλντεστερν...

Μετά από όλα αυτά μπορείτε να με κατηγορήσετε για παλιμπαιδισμό. Από την πλευρά μου, βλέπω το Μουντιάλ σα μια πολύ καλή ευκαιρία για να επιστρέψω στην παιδική ηλικία: τότε που ήμουν, τότε που ήμασταν όλοι μας σοφοί... 




 

Κάποιοι ονειρεύονται ένα νέο 1965 μισό αιώνα αργότερα...

Λένε πως οι κυβερνήσεις σχηματίζονται κατ' εικόνα κι ομοίωση της κοινωνίας, πως αντανακλούν είτε το βάθος είτε τη ρηχότητά της. Κι εν μέρει έχουν δίκιο, αν υπολογίσουμε πως οι περισσότεροι "ανασχηματισμένοι" υπουργοί είναι εκλεγμένοι βουλευτές. Αρνούμαι, όμως, ακόμα και τώρα να δεχθώ ότι το μεγαλύτερο κομμάτι τού ελληνικού λαού μπορεί να ταυτίζεται με μαριονέτες τής τραπεζικής κι επιχειρηματικής ελίτ, με "ανανήψαντες" ακροδεξιούς, πολιτικά βαμπίρ και τηλεμαϊντανούς. Η Ελλάδα που γνωρίζω δεν αποτελείται αποκλειστικώς από Χαρδουβέληδες, Βορίδηδες, Λοβέρδους και Γιακουμάτους. Ναι, υπάρχουν αρκετοί σαν αυτούς στην καθημερινότητά μας, μόνο που βρίσκονται και πολλοί άλλοι που εκπροσωπούν επάξια επαγγελματικές κατηγορίες με σημαντικότερη προσφορά στο κοινωνικό σύνολο από τους επαγγελματίες λακέδες τής ελίτ, τους κρυφονεοφασίστες και τους δημοσιογράφους που με τη συμπεριφορά τους ευτελίζουν ακόμα περισσότερο το επάγγελμά τους. Πώς και γιατί να έχει εμπιστοσύνη το πόπολο σε αυτά που διαβάζει κι ακούει όταν αυτός που τα γράφει και τα λέει σήμερα υποτίθεται πως είναι όσο το δυνατό αντικειμενικότερος κριτής τής εξουσίας και την ακριβώς επόμενη ημέρα ένα ακόμα πιόνι της;...

Εχετε αναρωτηθεί γιατί οι περισσότεροι υπουργοί Οικονομικών τής τελευταίας τετραετίας κι ένας πρωθυπουργός, ο Λ. Παπαδήμιος, υπήρξαν σύμβουλοι κι άνθρωποι της εμπιστοσύνης τού Κ. Σημίτη; Είναι γιατί ο "κινέζος" ήξερε να επιλέγει τους καλύτερους συνεργάτες; Αν εξασκήσουμε το μνημονικό μας και θυμηθούμε πως αρκετοί από αυτούς είναι ή θα έπρεπε να είναι υπόλογοι στη δικαιοσύνη, όπως ο Θ. Τσουκάτος, ο Τ. Μαντέλης, ο Γ. Πανταγιάς κι ο Γ. Παπαντωνίου, θα δυσκολευτούμε να συμφωνήσουμε στο ότι γνώριζε να επιλέγει τους άριστους μεταξύ των άριστων. Αντιθέτως, τη σωστή απάντηση θα τη βρούμε αν θυμηθούμε πώς είχε χαρακτηρίσει τον Κ. Σημίτη κάποτε ο Κ. Καραμανλής: "αρχιερέα τής διαπλοκής". Δεν είναι τυχαίο πως δεν υπήρξε πρωθυπουργός στη μεταπολίτευση που να απόλαυσε μεγαλύτερη υποστήριξη από τα διαπλεκόμενα συμφέροντα και τα μιντιακά τους παπαγαλάκια από τον Κ. Σημίτη.

Ενας άχρωμος, άοσμος κι άγευστος λογιστάκος και πειθήνιο όργανο των εθνικών μας νταβατζήδων, ο οποίος πηγαίνει κάθε χρόνο διακοπές στο ίδιο νησί-άλλο ένα δείγμα τού μέχρι πού φτάνει η φαντασία τού ανδρός-, παρουσιάστηκε σαν το θαύμα των θαυμάτων. Ακόμα και τώρα που η δημιουργική λογιστική του αποδείχθηκε ο Δούρειος Ιππος για την οικονομική γενοκτονία τού ελληνικού λαού κι όχι μόνο αυτοί που κρατούν τα σκοινιά επιμένουν να τον νεκρανασταίνουν μέσω της υπουργοποίησης και πρωθυπουργοποίησης κολλητών του, εξίσου πρόθυμων να χορεύουν στο ρυθμό που τους παίζουν οι ελίτ. Θα είχαν νεκραστήσει ήδη και τον ίδιο τον Κ. Σημίτη, αν δεν ήταν τόσο αχώνευτος για το εκλογικό σώμα...

Η κυβέρνηση που σχημάτισε η Ανγκ. Μέρκελ κι αποδέχθηκαν οι σαμαροβενιζέλοι δεν έχει σκοπό να βγάλει την τετραετία. Αυτό δεν το πιστεύουν ούτε καν οι εμπνευστές της. Πρόκειται για ένα καθαρώς εκλογικό σχήμα το οποίο είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των τηλεοπτικών παραθύρων και θα κληθεί να φέρει σε πέρας το νέο μεγάλο πρότζεκτ, μια πρόγευση του οποίου μας δόθηκε από την έκθεση της τρόικας. Δεν ξέρω αν θα το πουν τρίτο μνημόνιο ή θα του δώσουν ένα πιο εύηχο όνομα, το βέβαιο είναι ότι για το φθινόπωρο μας έχουν ετοιμάσει ένα νέο κοστούμι μέτρων-μια από τα ίδια: μειώσεις μισθών και συντάξεων, περαιτέρω εργασιακή απορρύθμιση, όπως με την "απελευθέρωση" απολύσεων, φορολογικές επιβαρύνσεις κι άγιος ο θεός.

Οσοι πιστέψατε ότι τα δύσκολα πέρασαν κι ότι ανοίγει μπροστά μας διάπλατος ο δρόμος τής ανάπτυξης, γι' αυτό και ξαναψηφίσατε τους σαμαροβενιζέλους, καλό θα είναι να επαναξιολογήσετε τα εγκεφαλικά σας κύτταρα. Τα χειρότερα δεν πέρασαν, αλλά έρχονται τώρα. Κι αυτό γιατί όσο μικρό κι αν είναι ένα κυματάκι, μοιάζει με πελώριο όταν έχει προηγηθεί ένα τσουνάμι. Δεν ξέρω αν θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι την προσεχή άνοιξη για να τους δούμε να πέφτουν. Οποιος, όμως, βουλευτής που δεν ανήκει επισήμως στη Ν.Δ. ή στο ΠΑΣΟΚ διανοηθεί να συμπράξει μαζί τους για την εκλογή Προέδρου τής Δημοκρατίας θα κουβαλά από εκεί και πέρα το ίδιο ιστορικό άγος στους ώμους του με αυτό του Κ. Μητσοτάκη και των άλλων αποστατών τού 1965, μισό αιώνα αργότερα...        

 

Η "Ντόλυ" κυβερνά αυτόν τον τόπο...

Αντί να παραθέσω τα ονόματα των υπουργών Οικονομικών, αλλά και των υπόλοιπων υπουργών που πέρασαν αυτά τα τέσσερα χρόνια από τη χώρα, θα είμαι πιο περιεκτικός και θα τους δώσω το όνομα "Ντόλυ": ναι, του κλωνοποιημένου πρόβατου που κάποιοι στα μέσα τής δεκαετίας τού 1990 είχαν προβλέψει πως θα ήταν η αρχή τού κακού. Γ. Παπακωνσταντίνου, Β. Βενιζέλος, Φ. Σαχινίδης, Γ. Ζανιάς, Γ. Στουρνάρας και τώρα Γκ. Χαρδούβελης, όλοι τους είναι κάτι χειρότερο από "παιδιά" τού Κ. Σημίτη, αν μπορεί να υπάρξει κάτι χειρότερο από αυτό: έχουν προκύψει από τη μήτρα τού σοσιαλδημοκρατικού νεοφιλελευθερισμού, αυτού του αρρωστημένου οικονομικού θεωρήματος που προτάσσει τη δημιουργική λογιστική από τη δίκαιη αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου υπέρ των πολλών. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως ο νέος "τσάρος" τής οικονομίας αποτελεί χαρακτηριστικό εκπρόσωπο της Ελλάδας που μας οδήγησε στην καταστροφή: από το "swap" της Goldman Sachs του 2001 έως το PSI, το οποίο στην αρχή κατέκρινε και στη συνέχεια λάτρεψε ως οικονομικός σύμβουλος του Λ. Παπαδήμιου, ο Γκ. Χαρδουβέλης, αγαπημένο "παιδί" και της οικογένειας Λάτση, είναι απλώς ο επόμενος στη λίστα των αναλώσιμων μνημονιολατρών που έχουν βάλει στόχο ζωής να συνεχίσουν την άγρια λιτότητα σε βάρος τής πλειονότητας του λαού για όσο πάει...

Μια από τις πολλές απορίες μου είναι η εξής: πώς είναι δυνατό ο Αντ. Σαχλαμαράς να αλλάζει τόσα πρόσωπα από μια κυβέρνηση που έχει "πετύχει" τόσα πολλά; Ο πρωθυπουργός δεν μας μιλούσε μέχρι χθες με καμάρι για τα επιτεύγματα των υπουργών του; Ανάπτυξη, "success story", πρωτογενές πλεόνασμα, έξοδος στις αγορές, τόσα "κατορθώματα" ζήσαμε με αυτούς που φεύγουν τώρα ως αποτυχημένοι. Γιατί αλλάζει, επομένως, ο Αντ. Σαχλαμαράς μια ομάδα που κερδίζει; Μήπως γιατί δεν κερδίζει τελικώς, όπως μας είπαν ακόμα και μετά από τις ευρωεκλογές οι κυβερνώντες και τα μιντιακά παπαγαλάκια τους; Αν ο Αδ. Γεωργιάδης αναγέννησε τη δημόσια υγεία γιατί κουνά μαντήλι στον "καλύτερο πρωθυπουργό τής μεταπολίτευσης", όπως χαρακτήρισε στο τελευταίο του ρεσιτάλ γλειψίματος εκεί που πρώτα κατουρούσε τον Αντ. Σαχλαμαρά; Αν ο Γ. Στουρνάρας έσωσε την οικονομία μας, γιατί να το ρισκάρουμε αντικαθιστώντας τον έστω και με κάποιον που του μοιάζει τόσο πολύ; Αν η χώρα βιώνει την ανάπτυξη γιατί αντικαθίσταται ο καθ' ύλη αρμόδιος υπουργός Κ. Χατζηδάκης; Και τα παραδείγματα συνεχίζονται...

Θα μου πείτε, "είναι όλοι τους επιτυχημένοι αλλά ο λαός δεν το κατάλαβε και γι' αυτό χρειάζεται μια ανανέωση και με νέα πρόσωπα με καλύτερα επικοινωνιακά χαρίσματα". Αν ισχυρίζεστε κάτι τέτοιο, προφανώς έχουμε διαφορετική άποψη για τη νεότητα. Αν ο Μ. Βορίδης, ο Μ. Γιακουμάτος, ο Κ. Τασούλας, ο Ανδρ. Λοβέρδος και τόσοι άλλοι είναι φρέσκα πρόσωπα, μάλλον θα είστε από εκείνους που πιστεύουν ότι αν κάποιος δεν πατήσει πρώτα τα 90 δεν μπορεί να θεωρηθεί γέρος. Κι αν ο Αντ. Σαχλαμαράς ψάχνει τρόπους για να επικοινωνήσει το έργο του ενόψει βουλευτικών εκλογών και με εκπροσώπους της αποκαλούμενης λαϊκής δεξιάς, πού είναι ο πρωθυπουργός ο οποίος υποτίθεται είναι σκληρός πολέμιος του λαϊκισμού; Ας μην κοροϊδευόμαστε άλλο: άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς μήπως και κερδίσει λίγο περισσότερο χρόνο μια κυβέρνηση στην οποία συμμετέχουν ακόμα εκλεκτοί τού Βερολίνου-λείψανα ενός κόμματος του 8%, όπως ο Β. Βενιζέλος, ο Μ. Χρυσοχοΐδης, ο Π. Κουκουλόπουλος και η Αντζ. Γκερέκου. Το σόου, όμως, τελείωσε και οι κάλπες δεν αργούν... 


   

 

Ο Δον Κιχώτης είχε περισσότερες πιθανότητες με τη Δουλτσινέα, αλλά γιατί όχι;...

Οποιος ήθελε κι άλλες αποδείξεις ότι η Ελλάδα είναι προτεκτοράτο τις πήρε με όσα ακολούθησαν της παραίτησης του γενικού γραμματέα Δημοσίων Εσόδων τού υπουργείου Οικονομικών. Η Κομισιόν, ούτε λίγο ούτε πολύ, εξέδωσε ανακοίνωση στήριξης του Χ. Θεοχάρη, του σκληρού διώκτη δηλαδή του κάθε μικρομεσαίου, ο οποίος ταυτοχρόνως σφύριζε αδιάφορα στη μεγάλη φοροδιαφυγή των διαφόρων λιστών Λαγκάρντ. Αυτό είναι εν μέρει λογικό: δεν βρίσκεις εύκολα πάντοτε τόσο καλούς υποτακτικούς, διατεθειμένους να είναι Δράκοντες απέναντι στους βιοπαλαιστές και "γατάκια" όταν έχουν να κάνουν με την ελίτ. Αν, όμως, πιστεύει η κυβέρνηση ότι μπορεί να μας εξαπατήσει ρίχνοντας όλη την ευθύνη σε ένα απλό πιόνι τού συστήματος είναι βαθιά γελασμένη. Πόσω μάλλον όταν είναι ηλίου φαεινότερο ότι ο περιλάλητος ανασχηματισμός πρώτα θα πάρει την έγκριση του Βερολίνου και ύστερα θα ανακοινωθεί και στους ιθαγενείς...

Δεν το αισθάνεστε κι εσείς πως ύστερα από τις εκλογές επανερχόμαστε στην "κανονικότητα" της τελευταίας τετραετίας; Σας είχαν πει, για παράδειγμα, πριν πάτε στην κάλπη πως οι επικουρικές συντάξεις θα μειωθούν κι άλλο; Πως θα χρειαστεί νέο "κούρεμα" του δημόσιου χρέους γιατί δεν είναι βιώσιμο; Πως θα έκλειναν την Ολομέλεια της Βουλής νωρίτερα για να παραγραφούν μια ώρα αρχύτερα όλα τα αδικήματα των κυβερνήσεων Παπανδρέου-Παπαδήμου (για παράδειγμα μνημόνια, PSI, υποβρύχια)  ή για να μη συζητηθεί η νέα εσοδεία σκανδάλων, από την υπόθεση Μπαλτάκου έως τη δωροδοκία Μιχελάκη από τον εφοπλιστή δίχως καράβια Αν. Πάλλη; Πως τα δημόσια έσοδα δεν πηγαίνουν και τόσα καλά γι' αυτό και θα εξαναγκαστεί σε παραίτηση ο καθ' ύλη αρμόδιος γενικός γραμματέας; Το μόνο που σας έλεγαν οι κυβερνώντες και τα μιντιακά τους παπαγαλάκια ήταν πως πετύχαμε πρωτογενές πλεόνασμα, πως βγήκαμε στις αγορές, πως θα δημιουργηθούν εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας, πως τα δύσκολα πέρασαν. Εν μέρει, εξάλλου, η προπαγάνδα τους πέτυχε αφού τρεις στους δέκα ψηφοφόρους πείστηκαν ότι δεν ζουν σε καθεστώς οικονομικής γενοκτονίας ή, τέλος πάντων, πως αυτό πνέει τα λοίσθια χάρη στην ακάματη προσπάθεια των σαμαροβενιζέλων. Η ανθρώπινη βλακεία είναι αήττητη και δυστυχώς παίρνει μαζί της στην άβυσσο κι όσους επιμένουν να έχουν τα μάτια τους ανοιχτά κι όχι χωμένα στην άμμο όπως η στρουθοκάμηλος...

Το γράφω με πολύ μεγάλη θλίψη, αλλά η σημερινή Ελλάδα δεν πληγώνει απλώς τα παιδιά της, τα σκοτώνει. Οπου κι αν στρέψω το βλέμμα μου δεν αντικρίζω τίποτα άλλο από σαπίλα, μιζέρια, αναξιοκρατία, αδιαφάνεια, λαμογιά, την ίδια που υπήρχε και προ μνημονίων, "απλώς" γιγαντωμένη. Και το ακόμα χυδαιότερο; Τα σάπια, μίζερα, ανίκανα αρπακτικά που λαθροβιούν στους υπονόμους των παράνομων κι ανήθικων δοσοληψιών τους προσπαθούν να βυθίσουν όλο και περισσότερο στη δική τους λάσπη τις οάσεις δημιουργικότητας κι εντιμότητας σε αυτόν τον τόπο ή τις εξωθούν στο να πάρουν το δρόμο τής μετανάστευσης. Ακουγα τις προάλλες την κρατικοδίαιτη δημοσιογράφο Μ. Πυργιώτη, η οποία είναι και πρόεδρος του Ιδρύματος Καραμανλή, να ισχυρίζεται με τον ίδιο ενθουσιασμό που οι ιδεολογικοί της πρόγονοι αποκαλούσαν τις Μακρονήσους νέους Παρθενώνες πως είναι θετικό που η νεολαία ξενιτεύεται γιατί αργά ή γρήγορα θα επιστρέψει στην Ελλάδα και θα κομίσει στη γλυκιά μας πατρίδα τις εμπειρίες της προς όφελος της ελληνικής οικονομίας. Οχι κυρία Πυργιώτη μου. Οι έλληνες που θα φύγουν από την Ψωροκώσταινα, αηδιασμένοι από τη ζωή που τους "προσφέρετε" εσείς και οι νταβατζήδες σας, και πετύχουν στην αλλοδαπή δεν πρόκειται να επιστρέψουν ποτέ παρά μόνο αν εμφιλοχωρήσει στον εγκέφαλό τους το μικρόβιο της αυτοκαταστροφής...

Ποιός λογικός άνθρωπος θα εγκατάλειπε μια πετυχημένη καριέρα στο εξωτερικό για να έχει την "τιμή" να συναλλάσσεται με ένα σύστημα το οποίο ευνοεί τη λαθροχειρία, την οικογενειοκρατία, τον κομματισμό, τη ρεμούλα και τη μετριότητα σε ένα καθεστώς εργασιακού μεσαίωνα; Αν ζούσε σήμερα ο Σαρτρ δεν θα ισχυριζόταν πως η κόλαση είναι οι άλλοι, αλλά πως αυτή βρίσκεται στην Ελλάδα. Κι όσο αν έχουμε χρέος απέναντι στην ιστορία τής πατρίδας μας και στα γεννημένα ή αγέννητα παιδιά μας να πολεμούμε για μια καλύτερη χώρα, οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι ο Δον Κιχώτης είχε περισσότερες πιθανότητες να κερδίσει τους ανεμόμυλους και την καρδιά τής αγαπημένης του Δουλτσινέας. Αυτό δεν κάνει τον αγώνα μας άσκοπο, απλώς του δίνει τις πραγματικές, ηρωικές του διαστάσεις... 

   

Η Χρυσή Αυγή είναι το στρατιωτικό σκέλος τής Ν.Δ...

Η Ν.Δ. του Αντ. Σαχλαμαρά θυμίζει σε πάρα μα πάρα πολλά τη μετεμφυλιακή και προδικτατορική δεξιά: δαιμονοποιεί την Αριστερά, καπηλεύεται τον πατριωτισμό, θεσμοποιεί τη μισαλλοδοξία, υπηρετεί τυφλά τους ξένους προστάτες της, καπελώνει τη Δικαιοσύνη, δεν εφαρμόζει τις αποφάσεις της που δεν τη βολεύουν, παραβιάζει επανειλημμένως ακόμα και το Σύνταγμα και τους νόμους που οι ελίτ έχουν θεσπίσει προς το συμφέρον τους και χρησιμοποιεί τη βία, κρατική των δυνάμεων ασφαλείας και παρακρατική τής Χρυσής Αυγής, προκειμένου να διατηρεί ένα κλίμα τρομοκρατίας. Η Ν.Δ. του Αντ. Σαχλαμαρά δεν είναι διαφορετικό κόμμα από τη Χρυσή Αυγή τού Ν. Μιχαλολιάκου. Είναι, "απλώς", η πολιτικώς ορθή εκδοχή τού νεοφασισμού στην πατρίδα μας, η κεκαλυμμένη ακροδεξιά τού Κυρίου, η προβιά την οποία έχει ενδυθεί ο οπισθοδρομισμός για να φαίνεται μεταρρυθμιστικός και φιλοευρωπαϊκός...

Γι' αυτό και σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θα προσπερνούσα δίχως να σταθώ τις κατηγορίες που εκτόξευσε χθες από τη Βουλή ο προφυλακισμένος αρχιχιμπαντζής με τα μαύρα. Μόνο που γνωρίζοντας το βίο και την πολιτεία τού Αντ. Σαχλαμαρά και του ακροδεξιού επιτελείου του, το βίντεο Μπαλτάκου και την κίνηση της κυβέρνησης να κλείσει άρον άρον την Ολομέλεια της Βουλής ώστε να παραγραφεί μια σειρά αδικημάτων, από τα μνημόνια και τη Λίστα Λαγκάρντ έως τα υποβρύχια και το PSI, και να ψηφιστούν νόμοι-εκτρώματα, όπως αυτός για τον αιγιαλό, από ελεγχόμενες μικρότερες πλειοψηφίες, δε μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου πως με τον Ν. Μιχαλολιάκο επικοινωνούσε κι ο διευθυντής τού γραφείου Τύπου τού πρωθυπουργού Γ. Μουρούτης και δύο τουλάχιστον υπουργοί. Για κάποιο "περίεργο" λόγο δηλαδή δεν θεωρώ απίθανο να υπήρχε και να υπάρχει μια υπόγεια συνεννόηση της "λάιτ" με τη "χαρντ κορ" ακροδεξιά σε αυτόν τον τόπο, οι οποίες σε αγαστή συνεργασία με τη διαπλεκόμενη σοσιαλδημοκρατία, η οποία θεωρεί τον εαυτό της παρθένα μόνο και μόνο γιατί σπεύδει να αυτοναρκώνεται όταν οι φασίστες επιβήτορες ασελγούν πάνω στο πτώμα της,  απεργάζονται την "Τελική Λύση" για τη μη άνοδο της Αριστεράς στην εξουσία...

Πόσα κόρνερ, άραγε, θα χρειαστούν για να σφυριχτεί πέναλτι; Στους πόσους εξευτελισμούς τής κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας θα συνειδητοποιήσουμε ότι το πολίτευμα δεν κινδυνεύει από τους 300 συγκεντρωμένους ηλίθιους στην πλατεία Συντάγματος που έψαλλαν ναζιστικούς ύμνους, αλλά από τους 300 (τρόπος τού λέγειν) εντός τού Κοινοβουλίου, οι οποίοι αλλάζουν τους κανόνες τού παιχνιδιού κατά πώς βολεύει τα αφεντικά τους. Η κοινοβουλευτική ολιγαρχία δεν κινδυνεύει από τους δεκάρικους λόγους και τα νταηλίκια εγκληματιών τού κοινού ποινικού δικαίου, αλλά από τους ίδιους τους υποτιθέμενους φύλακές της. Ναι, οι πιο συνειδητοποιημένοι πολίτες έχουν κάθε δικαίωμα να κουνούν το δάχτυλο στο λούμπεν προλεταριάτο που πιστεύει ότι οι χρυσαυγίτες είναι αντισυστημικοί ήρωες οι οποίοι αποδίδουν δικαιοσύνη, έστω και με τους νόμους τής άγριας Δύσης. Είναι ντροπή, ωστόσο, να κάνουν το ίδιο όσοι όχι μόνο έχουν στρώσει με τις συμπεριφορές τους το χαλί στο νεοναζισμό για να παρελάσει έως την εξουσία αλλά και συνευρίσκονται στα κρυφά μαζί του, σαν άλλοι παράνομοι εραστές στα μοτέλ τής συνταγματικής ανωμαλίας...

Και είναι ακόμα μεγαλύτερη ντροπή αυτοί που απεργάζονται από κοινού σχέδια στο σκοτάδι για να διαιωνίσουν το συντηρητικό και μισάνθρωπο ραγιαδισμό να κατηγορούν την Αριστερά γιατί επιχειρεί να απελευθέρωσει την πολιτικώς ασυνείδητη εργατική τάξη και τους μικρομεσαίους από τη δηλητηριώδη αγκάλη των νοσταλγών τού χιτλερισμού. Η χώρα κινδυνεύει κυρίες και κύριοι με τον ίδιο τρόπο που κινδύνευε και πριν μια χούφτα παρανοϊκοί συνταγματάρχες καταλύσουν και την τότε επίφαση δημοκρατίας το 1967: όχι από τους "κομμουνιστάς", οι οποίοι πολύ φοβάμαι πως δεν θα προλάβουν να κυβερνήσουν, αλλά από τους κομμουνιστοφάγους, όχι από τους "εθνοπροδότες" αλλά από τους υπερπατριώτες, όχι από τους περήφανους ανθρώπους που δεν ανέχονται το μέλλον τους να είναι η ελεημοσύνη αλλά από τους γερμανοτσολιάδες που ορκίζονται να φυλάσσουν βωμούς κι εστίες την ίδια ώρα που αφήνουν τα περιττώματά τους στη Ρωμιοσύνη. Την ίδια Ρωμιοσύνη που κάθε ημέρα που περνά καταδικάζεται να ξαναζήσει τις χειρότερες στιγμές τής Ιστορίας της αφού "φρόντισε" να μη διδαχθεί τίποτα από αυτές...        

Ξύλο στις καθαρίστριες, δώρα στους Λάτσηδες στην Ελλάδα τού "νόμου και της τάξης"...

Κάθε φορά που προκύπτει ένταση στο κοινωνικό πεδίο, η οποία μπορεί να λάβει τη μορφή έκρηξης, η εκάστοτε κυβέρνηση απευθύνεται στα συντηρητικά αντανακλαστικά των νοικοκυραίων, καλώντας τους να απομονώσουν τους "αναρχοάπλυτους μπαχαλάκηδες" και να συσπειρωθούν γύρω από τους κυβερνήτες τους, οι οποίοι υποτίθεται πως τους διασφαλίζουν νόμο και τάξη. Η επίκληση, άλλωστε, των νόμων που είναι κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα τής ελίτ είναι τάχα μου το ηθικό πλεονέκτημα της δεξιάς έναντι της Αριστεράς, η οποία στα μάτια των στενόμυαλων δεν επιδιώκει την κοινωνική δικαιοσύνη και την ανατροπή ενός φαύλου συστήματος αλλά τη βία ως αυτοσκοπό στο πλαίσιο μιας ανούσιας επαναστατικής γυμναστικής. Θα συμφωνήσω μαζί τους στο ότι να πετάξεις μια μολότοφ ή να ρίξεις μια πέτρα σε ένα μπάτσο, γουρούνι, δολοφόνο δεν ανατρέπει το κατεστημένο. Αντιθέτως, το ενδυναμώνει αφού υποδαυλίζει τον υπολανθάνοντα οπισθοδρομισμό που όλοι κουβαλούμε μέσα μας...

Τί συμβαίνει, όμως, όταν ακόμα κι αυτή η σικέ νομιμότητα επιστρέφει μπούμεραγκ σε αυτούς που την εγκατάστησαν και δήθεν την περιφρουρούν σαν κόρη οφθαλμού; Τί γίνεται, για παράδειγμα, όταν οι υπουργάρες μας δεν σέβονται δικαστικές αποφάσεις κι όχι μόνο δεν γκρεμίζουν τα παράνομα "Mall" των Λάτσηδων και δεν επαναπροσλαμβάνουν παρανόμως απολυθείσες καθαρίστριες, αλλά χαρίζουν στους νταβατζήδες τους ακόμα και τα ευτελέστατα πρόστιμα τα οποία τους έχουν επιβάλει και στέλνουν τις δυνάμεις καταστολής τους για να βιαιοπραγήσουν σε βάρος των γυναικών που φροντίζουν να έχουν τουλάχιστον καθαρές τις χέστρες τους αφού έχουν βρόμικη τη συνείδησή τους; Οταν η από τη φύση της ατίθαση Αριστερά αψηφά τους άδικους νόμους απαιτώντας κοινωνική δικαιοσύνη, αυτό βαφτίζεται αναρχία. Οταν το κάνει η "νομοσεβούμενη" δεξιά μήπως λέγεται φαρισαϊσμός;...

Τα δύο μέτρα και δύο σταθμά ήταν πάντοτε μια αποτελεσματική μέθοδος διαιώνισης της άνισης κατανομής τού πλούτου και της δικαιολόγησης της μικροδιαφθοράς. Οσο οι πλούσιοι δεν πληρώνουν τα εγκλήματά τους και οι μικρομεσαίοι αφήνονται να υποδύονται το ρόλο των φτωχοδιαβόλων προκειμένου να κάνουν τα στραβά μάτια στη λεηλασία τής ελίτ, μην περιμένετε αυτός ο τόπος να αλλάξει. Πόσω μάλλον όταν το "αφοπλιστικό" επιχείρημα του συστήματος σε αυτές τις περιπτώσεις είναι πως είτε θα χάσουν τις θέσεις τους χιλιάδες εργαζόμενοι είτε δεν θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας. Αφήνω στην άκρη τη χυδαιότητα που έχουν αυτά τα λόγια όταν προέρχονται από "συμπονετικούς" εργοδότες που έχουν τους υπαλλήλους τους ανασφάλιστους, να τους δουλεύουν ατέλειωτες ώρες για ένα καρβέλι ψωμί, το οποίο μάλιστα τους το δίνουν με καθυστέρηση. Θα χρησιμοποιήσω το παράδειγμα του "Mall" για να αποδείξω ότι το πρόβλημα δεν είναι ότι η κυβέρνηση αναγνωρίζει μεν την παρανομία, αλλά δεν μπορεί να κάνει κάτι γιατί θα χάσουν τη δουλειά τους όσοι εργάζονται σε αυτό, αλλά το ότι δεν έχει την πολιτική βούληση να τα βάλει με τους κεφαλαιοκράτες, όπως ένας σκύλος δεν θα δαγκώσει ποτέ το χέρι τού αφεντικού του που τον ταΐζει. Οι υπάλληλοι του "Mall", για παράδειγμα, θα μπορούσαν να αποζημιωθούν με τα εκατομμύρια ευρώ που θα έπρεπε να πληρώσουν οι Λάτσηδες ως πρόστιμο. Από εκεί και πέρα, ο χώρος θα μπορούσε να δοθεί ξανά στους ίδιους ή σε άλλους επιχειρηματίες για εμπορική αξιοποίηση, αλλά με τήρηση της νομιμότητας αυτήν τη φορά, με την ψήφιση νόμου που θα τους υποχρέωνε να επαναπροσλάβουν τους ίδιους εργαζόμενους. Τόσες φωτογραφικές διατάξεις έχουν περάσει για τους προστάτες τους, ας περάσουν και μία για τους υπηκόους τους...

Το ίδιο ισχύει και για τους διαβόητους νόμους με τους οποίους οι διάφοροι αεριτζήδες απαλλάσσονται σχεδόν κάθε νομικής και φορολογικής υποχρέωσης προκειμένου να αρπάξουν κοψοχρονιά ακόμα και τον αέρα που αναπνέουμε. Κι όλα αυτά στο όνομα των επενδύσεων και της ανάπτυξης, λες και ο καιροσκόποι έχουν στο μυαλό τους το μακροπρόθεσμο κέρδος και το τί θα αφήσουν πίσω τους για την ελληνική κοινωνία. Είναι νεοφιλελεύθερο μύθευμα πως η οικονομία για να επανεκκινήσει οφείλει να ξεπουληθεί η περιουσία τού ελληνικού λαού κι αυτός να παραδώσει γη και ύδωρ στους λεφτάδες σωτήρες του. Πλούτος υπάρχει μπόλικος σε αυτήν τη χώρα κι επιδεικνύεται ανερυθρίαστα στις τηλεοπτικές μας οθόνες και στις σελίδες των κουτσομπολίστικων και λάιφσταϊλ περιοδικών. Μόνο που είναι άδικα διανεμημένος. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, πόσα θα μπορούσαν να είχαν συμβεί αν τα διάφορα ΕΣΠΑ δεν μοιράζονταν αποκλειστικώς στους ίδιους και στους ίδιους αετονύχηδες κολλητούς τής εξουσίας, αλλά δίνονταν σε ανθρώπους με καινοτόμες ιδέες, βιώσιμα επιχειρηματικά σχέδια και διάθεση για δημιουργία κι όχι για αρπαχτές, όπως και τα εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ που έχουν δοθεί για τις τραπεζικές ανακεφαλαιοποιήσεις. Δεν έχω κάτι προσωπικό με τους σεΐχηδες με τις κελεμπίες που μοστράρουν τα πετροδολάριά τους στους ευρωπαίους λιγούρηδες. Δεν τους έχουμε ανάγκη ωστόσο για να ορθοποδήσουμε οικονομικώς. Δικαιοσύνη, από αυτή χρειαζόμαστε και είναι ακριβώς αυτή που μας στερούν εκείνοι που μετέτρεψαν τη ζωή μας από γιορτή σε βασανιστήριο...    

    

 

Και οι έσχατοι έσονται...υπουργοί

Η δεξιά δεν είχε για πρώτη φορά υποψήφιο στο β' γύρο ούτε στην Αθήνα, το μεγαλύτερο Δήμο τής χώρας, ούτε στην Αττική, τη μεγαλύτερη περιφέρεια. Το λιγότερο που μπορεί να σημαίνει αυτό είναι πως ο λαός αποδοκίμασε τους υποψηφίους της Αρ. Σπηλιωτόπουλο και Γ. Κουμουτσάκο αντιστοίχως. Σε μια "φυσιολογική" πολιτεία αυτό θα σήμαινε πως οι δύο αυτοί πολιτευτές θα αναγκάζονταν να επιστρέψουν στις δουλειές τους, αν πιστέψουμε ότι είχαν ποτέ κάτι τέτοιο και δεν ήταν απλώς παιδιά τού κομματικού σωλήνα. Στο Ελλαδιστάν, ωστόσο, κανένας αποτυχημένος δεν πάει σπίτι του αν έχει αποδείξει την απόλυτη αφοσίωσή του στον πρωθυπουργό που τον έστειλε στην εκλογική μάχη σαν άλλο κομάντο αυτοκτονίας, όχι για να κερδίσει αλλά για να διασώσει τους υποψηφίους τού παραπαίοντος κυβερνητικού του εταίρου...

Γι' αυτό και οι Σπηλιωτόπουλος-Κουμουτσάκος προβάρουν σήμερα υπουργικά κοστούμια. Γι' αυτό και το ίδιο ένδυμα ξαναδοκιμάζει πάνω του ο καρεκλοθήρας Ανδ. Λοβέρδος, ο οποίος αφού είδε πως το κομματίδιο που δημιούργησε είχε τόση απήχηση στο εκλογικό σώμα όση οι πετσέτες θαλάσσης στους εσκιμώους επέστρεψε στο μαντρί, "φυσικά" για να σώσει κι εκείνος τη χώρα. Πώς τυχαίνει, βεβαίως, η σωτηρία τής γλυκιάς μας πατρίδας να περνά από εκείνους που δημιούργησαν την αναγκαιότητα διάσωσής της αυτό μόνο η αδικαιολόγητη από τα πραγματικά περιστατικά φιλοδοξία τους το ξέρει και οι νταβατζήδες που κινούν τα στόματα των μαριονεττών, οι οποίες προσφέρονται αδιαμαρτύρητα γι' αυτήν τη δουλειά...

Κανένας, ούτε στην Ελλάδα ούτε στο εξωτερικό, δεν έχει πάρει κάποιο ουσιαστικό μάθημα από τα χρόνια των μνημονίων. Οι σαμαροβενιζέλοι μαγειρεύουν τον ανασχηματισμό σα να ήμασταν ακόμα στην εποχή των δανεικών παχιών αγελάδων, όταν το σύστημα με ένα μακιγιάρισμα αισθανόταν ακόμα πως είναι θελκτικό στους πολίτες. Προσπαθούν να βρουν από ένα οφίτσιο σε κάθε ηττημένο υποψήφιο βλαχοδήμαρχο, βλαχοπεριφερειάρχη και βλαχοευρωβουλευτή που συμπεριέλαβαν στα ψηφοδέλτιά τους επιβραβεύοντας αυτό που στο κέντρο των Αθηνών βαφτίζουν κομματική αφοσίωση αλλά στο χωριό μου το ονομάζουν λαϊκή κατακραυγή. Ισχύει, βεβαίως, ότι ο λαός δεν κάνει πάντοτε τις καλύτερες επιλογές κι αρκετές φορές αφήνει στην απέξω ικανούς για να προκρίνει άχρηστους γητευτές. Ας δεχθώ, επίσης, πως άνθρωποι όπως ο Γ. Κουμουτσάκος, ο οποίος μου είναι ένας συμπαθής δεξιός, αξίζουν μια ευκαιρία να δοκιμάσουν την τύχη τους σε ένα υπουργείο για να δούμε πόσα απίδια βάζει ο σάκος τους. Αλλά ο Αρούλης ή ο Ανδρ. Λοβέρδος ξανά υπουργοί; Ημαρτον, που θα έλεγε κι ο Γ. Γεωργίου!

Το μεγαλύτερο πρόβλημα, πάντως, δεν είναι τα πρόσωπα που θα κληθούν να εφαρμόσουν τις υπαγορευμένες από τους δανειστές μας πολιτικές, αλλά οι συγκεκριμένες πολιτικές αυτές καθαυτές. Τώρα που πέρασαν οι ευρωεκλογές ο Β. Σόιμπλε δεν έχει πλέον λόγο να κρύβεται, προετοιμάζοντάς μας για το τρίτο μνημόνιο, μολονότι μέχρι πρότινος μας έλεγε ο ίδιος και τα εγχώρια φερέφωνά του πως τα δύσκολα πέρασαν και ζούμε στην Ελλάδα τής ανάπτυξης, του πρωτογενούς πλεονάσματος, της εξόδου στις αγορές και του δωρεάν wi-fi για το πόπολο. Ο υπουργός Οικονομικών τής Γερμανίας, μάλιστα, είναι τόσο "ευγενής" ώστε ναι μεν μας καλεί να αυτοκτονήσουμε για μια ακόμα φορά, αλλά τώρα μας δίνει τη δυνατότητα να διαλέξουμε πώς θα το κάνουμε. Η αυτοκτονία, πάντως, για τον ίδιο και τα δικά του αφεντικά είναι απαράβατος όρος και του νέου πακέτου "διάσωσης"...

Για όλα αυτά και για πολλά ακόμα δεν θεωρώ τη δημοκρατία, ακόμα και την άμεση, το ιδανικό πολίτευμα. Αυτό θα ήταν η αριστοκρατία, να είχαμε δηλαδή επτά ενάρετους σοφούς, απρόσβλητους από την αλαζονεία και τη διαφθορά τής απόλυτης εξουσίας, οι οποίοι θα έπαιρναν τις αποφάσεις τους με γνώμονα το γενικό συμφέρον. Επειδή, ωστόσο, ο καθένας μας δίνει διαφορετικό ορισμό τού σοφού κι επειδή με όσες καλές προθέσεις κι αν ξεκινά κανείς η εξουσία έχει το "χάρισμα" να διαβρώνει και τις πιο αγνές ψυχές, ας συμβιβαστούμε με τη δημοκρατία. Οχι βεβαίως τη σημερινή κοινοβουλευτική ολιγαρχία, αλλά ένα μοντέλο διοίκησης που προσιδιάζει περισσότερο στην αρχαία Αθήνα και το οποίο μπορεί να καταλήξει στο σοσιαλισμό, αυτήν τη φορά από τα κάτω κι όχι από τα πάνω, με την πρακτική αποδοχή του δηλαδή από τους πολίτες κι όχι με την αυταρχική επιβολή του από ένα γραφειοκρατικό κι άρα διεφθαρμένο κόμμα...

Ας εκμεταλλευτούμε τις νέες τεχνολογίες όχι μόνο για να δίνουμε ραπόρτο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για το πού βρισκόμαστε και πώς αισθανόμαστε κάθε στιγμή τής ημέρας, αλλά και για να λαμβάνουμε αποφάσεις, ξεκινώντας από το συνοικιακό επίπεδο και φτάνοντας, ύστερα από μια διαδικασία πολιτικής ωρίμανσης στην οποία κομβικό ρόλο θα παίξει το σχολείο, και στη λήψη αποφάσεων σε εθνικό επίπεδο. Από όσο γνωρίζω, άλλωστε, οι αρχαίοι αθηναίοι που πρώτοι εφάρμοσαν κάτι αντίστοιχο έγιναν πρώτη δύναμη στον κόσμο κι όχι ευρωπαϊκή μπανανία, όπως οι απόγονοί τους. Σε μια πρώτη φάση εξάλλου μπορούμε, για παράδειγμα, να χρησιμοποιούμε και τη μέθοδο της κλήρωσης για τη συμπλήρωση των 300 θέσεων του Κοινοβουλίου, με αναλογική αντιπροσώπευση όλων των επαγγελματικών κατηγοριών και των ανέργων και για μία και μοναδική τετραετή θητεία. Τότε μόνο θα θεωρήσω πως το βουλευτιλίκι είναι λειτούργημα κι όχι μια ακόμα πολύ προσοδοφόρα μπίζνα. Εκτός αν πιστεύετε ότι οι 300 που αποφασίζουν αυτήν τη στιγμή για την τύχη μας είναι αναντικατάστατοι σοφοί των σοφών, που προέρχονται από όλα τα κοινωνικά στρώματα και διαθέτουν αδιαμφισβήτητες περγαμηνές ήθους...    

 

Πάνε τέσσερα χρόνια από τότε που δεν έφυγες ποτέ...

Στο πρώτο γλυκοχάραμα ταξίδεψες να βρεις αυτό που σου στερήθηκε.

Στο κλέψαν μες απ’ τα χέρια γιατί πολύ το ζήλεψαν, πολλοί το φθόνησαν το άδολο το φως τού πρωινού.

Αυτό που ατίθασα σκορπά τη χλεύη του για ό, τι σκοτεινιάζει τις κόρες των ματιών.

Φτερούγισες πάνω απ’ την θολή αναλαμπή των γεγονότων, άπλωσες την ατελεύτητη καρδιά σου για να σκεπάσεις το δάκρυ των θνητών και τη ντροπή των αθανάτων.

Χαϊδεύεις γλυκά με τις στάλες τής βροχής τους καρπούς που δεν σ’ άφησαν να θερίσεις.

Κι εκείνοι στη μνήμη τής τρυφερότητας υπόσχεση σου δίνουν πως ό, τι έσπειρες ανέγγιχτο θα μείνει απ’ την θύελλα.

Χαμογελάς κι ο ήλιος βρίσκει τον άξιο διάδοχό του.

Οι ακτίνες του λιώνουν την απελπισία για να φυτρώσει η γλυκιά ανάμνηση.

Το σπουργίτι δεν αντέχει την ανελέητη βαρυχειμωνιά τής απώλειας.

Γι’ αυτό και χτίζει παντού φωλιές, για να εγκλωβίσει την παρουσία.

Η άνοιξη σ’ αποχαιρέτησε θλιμμένη για τις τύψεις με τις οποίες φόρτωσε τα μελλοντικά καλοκαίρια.

Σου ‘κλεισε τα μάτια για να μη δεις τις βουκαμβίλιες να κοκκινίζουν από θυμό και τις γαρυφαλλιές να μαραίνονται απ' την αδικία.

Σ’ αποχαιρέτησαν τα χρώματα, τ' αρώματα, τα βλέμματα, μ’ αντίο δεν σου είπαν.

Δεν γυρίζεις εκεί απ’ όπου δεν ξεστράτισες ποτέ.

Δεν λησμονείς ό, τι θωρεί για πάντα η ψυχή σου.

Μόνο το σώμα σου αρπάξαν τα θηρία, μονάχα αυτό μπορούσαν.

Αδύναμα να ξετρυπώσουν την Αγάπη απ' το καταφύγιο της θύμησης.

Ανίκανα να μυρίσουν την αναπνοή της μες την αποφορά τού τετριμμένου.

Πώς να επιστρέψεις όταν δεν έφυγες ποτέ;

Πώς να ξεχάσεις με τόσα όνειρα ζωντανά για συντροφιά;

Πώς να μισήσεις τον θάνατο όταν γονυπετής σ’ εκλιπαρεί γι' άφεση αμαρτιών;

Πώς να καταδικάσεις τους θεούς γιατί λάτρεψαν ό, τι έχτισαν τα συναισθήματα;

Μάνα, πατέρας, κόρη, γιος σ’ ένα τετράγωνο που δεν υπόκυψε στο κάλεσμα του τριγώνου.

Όσα οι κροίσοι αποζητούν στην ύλη, οι άπληστοι για ευτυχία θα τα 'διναν για ένα σου άγγιγμα, ένα φιλί.

Χωρίς παράπονο, δίχως ικεσία.

Μ’ απαίτηση μονάχα για δικαιοσύνη, έστω την ύστατη στιγμή. Μ’ αντίο δεν σου λένε.

Αντίο λένε μόνο τα χείλη των ασεβών.

Αυτών που δεν δροσίστηκαν ποτέ απ’ τα πάθη των ανθρώπων.

Όσοι γνωρίζουν το αιώνιο μυστικό δεν θρηνούν, μα περιμένουν.

Την ολόφωτη ημέρα που πνεύμα και κορμί ξανανταμώνουν σε μια μέθεξη πανηγυρική, σε μια σκηνή χωρίς επίγειους και ουράνιους κομπάρσους.

Ξανά μαζί αγκαλιασμένα, για να γιορτάσουν αυτό που ούτε ο χρόνος έχει τη δύναμη ν’ αφανίσει.

Την Αγάπη, τη με αρχή, μέση, αλλά δίχως τέλος αιώνια Αγάπη...