Οι νεοφιλελέδες δεν θα συγχωρήσουν ποτέ στον Τσίπρα ότι τους κέρδισε με τα ίδια τους τα όπλα...

Η πρόταση της κυβέρνησης για αύξηση του ΦΠΑ στα τρόφιμα (ακόμα και στο 23%) και στα εισιτήρια των μέσων μαζικής μεταφοράς, καθώς και η διατήρηση του ΕΝΦΙΑ (έστω μειωμένου με τις νέες αντικειμενικές αξίες) σαφώς κι αποτελούν ήττα για τους μικρομεσαίους. Αν, όμως, διαβάσει κανείς ολόκληρο το ελληνικό πακέτο, ακόμα κι αν δεν το αντιδιαστείλει με το κωλόχαρτο που έδωσε ο κλόουν Γιούνκερ στον Αλέξη Τσίπρα, θα διαπιστώσει ότι ναι μεν υπάρχουν υπαναχωρήσεις από το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, ωστόσο από αυτές δεν θίγονται τα συμφέροντα των πιο αδύναμων οικονομικώς στρωμάτων κι επιτυγχάνεται ο στόχος τής δίκαιης αναδιανομής των φορολογικών βαρών μέσω της επιβάρυνσης των υψηλότερων εισοδημάτων. Πέρα από όλα τα άλλα, εξάλλου,η κυβέρνηση έχει καταθέσει και πρόταση για τη μείωση του χρέους ταυτοχρόνως με τη χορήγηση πακέτου που δεν θα πηγαίνει σχεδόν αποκλειστικώς για να αποπληρώνουμε δάνεια επί δανείων, όπως συμβαίνει σήμερα, αλλά για την πολυθρύλητη ανάπτυξη με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης...

Ακόμα και στο ΦΠΑ μειώνεται αυτός για τα φάρμακα και για το ηλεκτρικό ρεύμα, ενώ καταγράφεται, μεταξύ άλλων, σταδιακή επιστροφή από τον εργασιακό μεσαίωνα και μέριμνα για τις ιδιωτικοποιήσεις (πέραν του ότι αποκλείονται αυτές της ΔΕΗ και της ΕΥΔΑΠ) διατήρησης των θέσεων εργασίας και των δικαιωμάτων των εργαζομένων, συν τη διατήρηση της κρατικής συμμετοχής, έστω σε μειοψηφία. Πού θέλω να καταλήξω; Πως ναι μεν θα αποτελεί συντριβή αν στο τέλος γίνει αποδεκτό το πρόγραμμα των διεθνών τοκογλύφων, από την άλλη ωστόσο αν υπογραφεί το ελληνικό τότε μπορούμε να μιλάμε όχι μόνο για έναν έντιμο συμβιβασμό αλλά για μια νίκη, πρωτοφανή μάλιστα για τα δεδομένα των πέντε τελευταίων χρόνων...

Η σκληρή στάση που κρατούν οι δανειστές, όσο κι αν διαβάζεται ως παράδοξο, περισσότερο διευκολύνει παρά δυσκολεύει τον Αλέξη Τσίπρα. Κι αυτό γιατί τον υποχρεώνει, ακόμα κι αν ο ίδιος είχε μια πιο συμβιβαστική στάση, να εμμείνει στις κόκκινες γραμμές του, οι οποίες δεν τον απομακρύνουν από το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Την ίδια ώρα ριζοσπαστικοποιείται ολοένα και μεγαλύτερο κομμάτι τής ελληνικής κοινωνίας. Εκεί έξω βρίσκονταν πολλοί συντηρητικοί στη νοοτροπία μικροαστοί (ακόμα κι αν αυτοπαρουσιάζονταν ως προοδευτικοί), οι οποίοι χάρη στη στρατηγική που ακολούθησε ο πρωθυπουργός και η οποία εξέθεσε τους εταίρους αντιλαμβάνονται όλο και περισσότερο πως οι ακραίοι σε αυτήν τη διελκυστίνδα τής διαπραγμάτευσης δεν είναι ο Αλέξης Τσίπρας και οι υπουργοί του αλλά οι ξένοι πιστωτές, οι οποίοι επιμένουν στο ίδιο νεοφιλελεύθερο τροπάρι σαν να μην βρίσκεται σε καθεστώς ανθρωπιστικής κρίσης μια αναπτυγμένη χώρα για πρώτη φορά μετά από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτή είναι, άλλωστε, και η πεμπτουσία τού άγριου καζινοκαπιταλισμού: μια δράκα ανθρώπων που αμείβεται με μερικές δεκάδες ή κι εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ το μήνα να απαιτεί από την πλειονότητα να τα βγάζει πέρα με 500, 300 και 200 ευρώ. Κι αυτά τα νούμερα μόνο αποκύημα της φαντασίας μου δεν είναι...

Κοντολογίς, ο έντιμος συμβιβασμός μοιάζει όλο και περισσότερο με τη ρήξη. Αφήστε που η οικονομία τής φούσκας έχει τόσο θολούς κανόνες (αν μπορεί να ισχυριστεί κάποιος πως αυτοί υφίστανται στο οικοδόμημα της ασύδοτης αγοράς) ώστε αυτό που μέχρι χθες θεωρείτο πιστωτικό γεγονός, δηλαδή η μη πληρωμή μιας δόσης στο ΔΝΤ και η ομαδοποίησή της για συνολική πληρωμή αργότερα, δεν θεωρείται πια. Ποιός ξέρει, μπορεί και στις 30 Ιουνίου αν δεν υπάρχει συμφωνία και η Ελλάδα προτιμήσει να πληρώσει μισθούς και συντάξεις αντί για τους εκβιαστές οι τελευταίοι δεν αποκλείεται να βαφτίσουν κάπως αλλιώς αυτήν την εξέλιξη από χρεοκοπία...

Η κυβέρνηση της Αριστεράς δεν κάνει τίποτα άλλο από το να χτυπά το σύστημα με τα ίδια του τα εργαλεία, να εκμεταλλεύεται τα ορθάνοιχτα παράθυρα που αυτό άφησε προκειμένου να υπερασπιστεί τα υπερκέρδη μιας θλιβερής μειοψηφίας ώστε να γυρίσει το παιχνίδι και να κερδίσουν αυτοί που τόσα χρόνια κρατούσαν το ρόλο των υποζυγίων. Κι αυτό πληγώνει πολύ τους νεοφιλελέδες, να πέφτουν θύματα δηλαδή της δικής τους μηχανής βασανιστηρίων. Συμπερασματικά, δεν έχει κανένα λόγο ο Αλέξης Τσίπρας να αυτοκτονήσει πολιτικώς υπογράφοντας ένα κατάπτυστο μνημόνιο όταν είναι κάτι παραπάνω από δυνατό να σαρώσει τη μπάνκα...