Ο Ρουβίκωνας διέβη το Ρουβίκωνα...

Ο καθένας θέτει για τον εαυτό του τα όρια της δημόσιας συμπεριφοράς του κι από ποιο σημείο και μετά θα πρέπει να ντρέπεται γι' αυτή. Οι του Ρουβίκωνα, για παράδειγμα, θεωρούν πως το να υπερασπίζονται έναν δολοφόνο όπως ο Δ. Κουφοντίνας ρίχνοντας καπνογόνα και μπογιές στη Βουλή είναι θεμιτό κι όχι διπλό σφάλμα, αφού, πέρα από όλα τα άλλα, αντιγράφουν μεθόδους των χιμπαντζήδων με τα μαύρα...

Η δημοκρατία έχει ανάγκη τον ακτιβισμό, έστω κι αν ο ακτιβισμός ξεπερνά ορισμένες φορές το πλαίσιο του νόμου. Δεν χρειάζεται, όμως, το λαϊκισμό ενός λούμπεν προλεταριάτου που πιστεύει ότι θα φέρει την κοινωνική δικαιοσύνη επισκεπτόμενο χρωματοπωλεία...

Κι αν ο ο κακομαθημένος Ρουβίκωνας αποθρασύνεται κι επιχειρεί να αλλάξει επίπεδο από τα τρικάκια και τα ντου σε γραφεία γιατρών στις μπογιές και στα καπνογόνα στη Βουλή κι αύριο ενδεχομένως να θελήσει να εισβάλει κι εκεί, το ερώτημα είναι έως ποιο σημείο η επαναστατική γυμναστική θα γίνεται ανεκτή από την οργανωμένη πολιτεία. Και γι' αυτό δεν ευθύνεται μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού, θυμίζω, πως κι ο Αντ. Σαμαράς, για παράδειγμα, είχε υποσχεθεί να βγάλει τις κουκούλες και δεν έβγαλε καμία. Όπως κι αν έχει, το αστείο που παρατραβά, ακόμα κι αν στην αρχή φέρνει το γέλιο, στο τέλος καταντά κουραστικό κι ενίοτε κι επικίνδυνο...

Φυσικά κι ο Ρουβίκωνας δεν αποτελεί το νούμερο ένα πρόβλημα για την πάταξη της εγκληματικότητας και την προστασία τής δημοκρατίας. Όταν η τρίτη σε μέγεθος Κοινοβουλευτική Ομάδα ανήκει σε μία νεοναζιστική εγκληματική οργάνωση δολοφόνων είναι προφανές ότι η ολοκλήρωση της δίκης τής Χρυσής Αυγής είναι πολύ πιο επείγουσα προτεραιότητα...

Αλίμονο, όμως, αν περνούν όλοι οι υπόλοιποι μπαχαλάκηδες κάτω από το ραντάρ γιατί υπάρχουν κι επίορκοι πολιτικοί που διασπαθίζουν με διάφορους τρόπους το δημόσιο χρήμα ή είναι και ηθικοί αυτουργοί σε δολοφονίες. Ακόμα και να βάψουν οι ρουβικωναίοι όλη τη Βουλή κόκκινη με τις μπογιές τους, ακόμα κι αν πάρει άδεια από τη φυλακή το απόλυτο ίνδαλμα των επαναστατών τής φακής η κοινωνία μας δεν θα γίνει καλύτερη, αλλά χειρότερη, πιο φοβική και πιο μαζεμένη στο καβούκι της. Αλίμονο, επομένως, αν υπό το φόβο ενός νέου Δεκεμβρίου του 2008 επιτρέψουμε στους επαγγελματίες τής λούμπεν αντίδρασης να συνεχίζουν να ασχημονούν στο όνομα μιας Αριστεράς που την καταλαβαίνουν μόνο ως δύναμη επιβολής με τη χρήση άσκοπης βίας...