Ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ποιος ΣΥΡΙΖΑ;...

Ακόμα κι αν ο Αλέξης Τσίπρας πίστευε ότι είχε χρόνο για να ανασυγκροτήσει το κόμμα του, το κατ’ ευφημισμό αναπτυξιακό νομοσχέδιο που έδωσε σε δημόσια διαβούλευση η κυβέρνηση τον επανάφερε οπωσδήποτε στην αδήριτη ανάγκη η αντιπολίτευσή του να μην είναι μόνο δημιουργική και μάχιμη, αλλά κι άμεση. Κάθε ημέρα που περνά θα γίνεται όλο και πιο φανερό γιατί ο Κ. Μητσοτάκης επιδίωκε την υπογραφή ενός τέταρτου μνημόνιου, για να χαρακτηρίσει δηλαδή ως θεσμική υποχρέωσή του- βαριά κληρονομιά από τους προηγούμενους- την εφαρμογή τού νεοφιλελεύθερου μοντέλου του το οποίο κι ασπάζεται ασμένως. Χάρη, βεβαίως, και στην οργουελική γλώσσα των περισσότερων ΜΜΕ, που παρουσιάζουν καθ’ έξη το μαύρο άσπρο, ο πρωθυπουργός επιχειρεί να πείσει πως οι πολιτικές του είναι κάτι το καινούριο μολονότι όπου έχουν εφαρμοστεί στον πλανήτη- και στην Ελλάδα την τελευταία δεκαετία- έχουν αφήσει πίσω τους κοινωνικά συντρίμμια...

Ο Κ. Μητσοτάκης βρίσκεται σήμερα καβάλα στο άλογο, ενδεχομένως να έχει αρχίσει να πιστεύει στο δικό του παραμύθι κι ότι οι ιδεοληψίες του θα του εξασφαλίσουν ακόμα μεγαλύτερη πολιτική ηγεμονία. Όσο περνά ο καιρός, όμως, και το μακιγιάρισμα αντιλαϊκών πολιτικών από τα κυρίαρχα μίντια δεν θα μπορεί να κρύβει την ασχήμια των κυβερνητικών μέτρων η λαϊκή οργή πρέπει να έχει κυρίαρχο μέσο έκφρασης ένα κόμμα το οποίο έχει αποδείξει με το κυβερνητικό του παρελθόν ότι μπορεί να ισορροπεί ανάμεσα στο ριζοσπαστισμό και το ρεαλισμό. Κι αυτό το κόμμα δεν είναι ούτε το ΚΚΕ ούτε το ΜέΡΑ 25 ούτε πολύ περισσότερο το βεβαρημένο με πολλές αμαρτίες ΚΙΝΑΛ- για διαφορετικούς λόγους το καθένα-, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ...

Ποιος ΣΥΡΙΖΑ όμως; Ο ενοχικός ΣΥΡΙΖΑ της αντιπολίτευσης για την αντιπολίτευση, της επιδίωξης μιας ουτοπικής ιδεολογικής καθαρότητας σε έναν κόσμο που δεν είναι αγγελικώς πλασμένος και τη ρότα του δεν καθορίζουν οι προοδευτικές δυνάμεις; Ή, μήπως, ο ΣΥΡΙΖΑ που θα αποφασίσει επιτέλους να εργαστεί με σχέδιο που θα περιλαμβάνει και τις αναποδιές, ταχύτητα κι αποφασιστικότητα και που θα ανοίξει την αγκαλιά του σε όλους όσοι αυτοπροσδιορίζονται προοδευτικοί και διαθέτουν ένα ελάχιστο τεκμήριο εντιμότητας κι ανιδιοτέλειας;...

Φυσικά και θα είναι πολύ σημαντικός ο πολλαπλασιασμός των μελών τής αξιωματικής αντιπολίτευσης μέσα από τη διαδικασία τής οργανωτικής ανασυγκρότησης. Σημαντικότερο είναι, όμως, να λειτουργήσει πράγματι- χάρη και στη μεγάλη συνδρομή των νέων τεχνολογιών και μέσων δημόσιας έκφρασης- η άμεση δημοκρατία, που ιδίως για ένα κόμμα της Αριστεράς αποτελεί πολύ ουσιαστικότερη διαδικασία από την εκλογή τού αρχηγού του από τη βάση. Η συγκροτηση πολιτών είναι καθημερινή άσκηση και πολύ χρησιμότερη για τη δημοκρατία μας γενικότερα από την εκτόνωση πρωτόγονων συναισθημάτων πάνω από την κάλπη...