Λυπάμαι εκείνους που ντρέπονται για τις ίδιες τους τις ιδεοληψίες...

Το ότι ο Αδ. Γεωργιάδης κι ο Μ. Βορίδης καταδικάζουν το πρόσφατο αντισημιτικό παρελθόν τους, έστω κι αν το κάνουν με μισόλογα και ψέματα, είναι θετικό. Ποιος θα ήθελε, άλλωστε, υπουργούς εν έτει 2020 που θα υποστήριζαν ακόμα πως τα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν υπήρξαν ποτέ ή πως οι Εβραίοι δεν είναι άνθρωποι κι ευθύνονται για όλα τα δεινά τής ανθρωπότητας; Μόνο που οι Γεωργιάδης- Βορίδης όσα Άουσβιτς κι εβραϊκά μουσεία και να επισκεφθούν, παριστάνοντας τους μετριοπαθείς φιλελεύθερους, δεν θα μπορέσουν ποτέ να μας πείσουν για την αποκήρυξη της βαθιάς τους μισαλλοδοξίας, την οποία άλλωστε αποκαλύπτουν κάθε φορά που ανοίγουν το στόμα τους...

Θα πίστευα τους βοριδογεωργιάδηδες για την αποκήρυξη του δήθεν πρότερου ρατσισμού τους αν δεν θεωρούσαν τον Τ. Σόρος εκπρόσωπο του διαβόλου στη Γη, αν δεν επίχαιραν για τον πνιγμό μεταναστών και προσφύγων στα νερά τού Αιγαίου και του Ιονίου, αν δεν μιλούσαν σε βάρος τής Αριστεράς με εμφυλιοπολεμικούς όρους. Τίποτα, όμως, από όλα αυτά δεν συμβαίνει, απλώς ο δήθεν φιλοσημιτισμός τους έρχεται να καλύψει τη φιλοδοξία τους μια ημέρα να γίνουν πρωθυπουργοί. Βρίσκονται, πάντως, σε καλό δρόμο, τον ίδιο που είχε χαράξει ο άλλοτε συνεργάτης των ναζί κατακτητών και ύστερα διασώστης τού σφαγέα Μ. Μέρτεν Κων. Καραμανλής...

Λυπάμαι τους ανθρώπους που αισθάνονται ντροπή για τις ιδέες και τις ιδεοληψίες τους και νιώθουν υποχρεωμένοι να τις μασκαρεύουν. Την επόμενη φορά, συνεπώς, που οι βοριδογεωργιάδηδες αναρωτηθούν για την ιδεολογική ηγεμονία τής Αριστεράς να έχουν στοχαστεί προηγουμένως καλύτερα για το πού αυτή βασίζεται. Όσο και να ΄ναι η κοινωνική δικαιοσύνη είναι πιο πανανθρώπινη αξία από τον εθνικισμό και η ισότητα το ίδιο σε σχέση με την πίστη σε ανώτερες και κατώτερες φυλές...