Όσο ο Τσίπρας λέει στο πόπολο αυτά που θέλει να ακούσει, τόσο λιγότερο θα τον πιστεύει...

Τα περισσότερα από όσα προτείνει σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας για την έξοδο της χώρας από την κρίση είναι σωστά. Πράγματι, για παράδειγμα, χρειάζονται εμπροσθοβαρή μέτρα προκειμένου να μείνουν όρθιοι οι μικρομεσαίοι, να στηριχθούν τα εισοδήματά τους, να μην επιστρέψουμε στον εργασιακό μεσαίωνα και να μην βρουν έδαφος ούτε η οικονομική ανοσία τής αγέλης ούτε ο κοινωνικός αυτοματισμός. Το πρόβλημα είναι, ωστόσο, πως ενάμισι χρόνο μετά τις τελευταίες εκλογές οι πολίτες δεν είναι ακόμα διατεθειμένοι να τον πιστέψουν, κι όχι αδίκως...

Τώρα που η ηρωική περίοδος του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί παρελθόν και τα «θα σκίσω τα μνημόνια και θα είναι ημέρα μεσημέρι» και «θα βαράω το νταούλι και οι αγορές θα χορεύουν» ακούγονται σαν ξεχασμένη ηχώ μιας άλλης εποχής, ο Αλέξης Τσίπρας πασχίζει να βρει ένα νέο αφήγημα, λιγότερο ριζοσπαστικό και περισσότερο ρεαλιστικό, το οποίο θα είναι και πιο πιστευτό. Δεν θα το βρει, ωστόσο, όσο επιμένει στην πλειοδοσία παροχών ή στην  άσκηση αντιπολίτευσης στη ΝΔ για τα εθνικά θέματα από τα δεξιά. Κι αν ακόμα το βρει, δεν θα είναι ουσιαστικώς χρήσιμο για την κοινωνία...

Ακόμα κι αν οι εν Θεσσαλονίκη εξαγγελίες του ήταν πλήρως κοστολογημένες, που δεν ήταν, οι πολίτες δεν θα ακούσουν αυτόν που θα τους έδινε αν βρισκόταν στην εξουσία, αλλά αυτόν που τους δίνει, έστω κι αν ο τελευταίος τους δίνει λιγότερα. Ομοίως, τι νόημα έχει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ να αναμασά τη ρητορική τού ακροδεξιού μπλοκ για την επήρεια, για παράδειγμα, του Καστελόριζου όταν είναι εκείνος που έκανε πράξη τη ρεάλ πολιτίκ στην εξωτερική πολιτική με τη Συμφωνία των Πρεσπών;...

Ο Αλέξης Τσίπρας ορκίζεται πως δεν κάνει πολιτική με βάση τις δημοσκοπήσεις και το λαϊκό θυμικό. Πολύ φοβάμαι, όμως, πως τις ακολουθεί πολύ περισσότερο κι από όσο θέλει να το ομολογήσει και στον εαυτό του, ενισχύοντας εμμέσως έναν επικίνδυνο εθνολαϊκισμό...