Νεοφιλελευθερισμός και φασισμός είναι "αδέρφια δίδυμα"...

Είναι αλήθεια ότι εν καιρώ κρίσης ευδοκιμούν τα άκρα. Μόνο που η συστημική θεώρηση των πραγμάτων είναι τόσο ναρκισσιστική και τόσο βαθιά χωμένη στη λάσπη ώστε αδυνατεί να αναγνωρίσει τον πραγματικό εαυτό της και να τον εντάξει κι αυτόν στον έναν από τους δύο ακραίους πόλους. Αντιθετώς, παλεύει ακόμα και τώρα για να μας πείσει ότι όσοι μιλούν για δίκαιη κατανομή τού πλούτου και των βαρών τής δημοσιονομικής προσαρμογής δεν είναι τίποτα άλλο από ακραίοι ακτιβιστές-αναρχικοί, οι οποίοι δε διαφέρουν από το χρυσαυγίτικο, ναζιστικό κοινωνικό καρκίνωμα...

Για να ξεκαθαρίζουμε τα πράγματα, στο ένα άκρο τού πολιτικού σκηνικού ανήκουν οι άγριες, νεοφιλελευθερες πολιτικές που προωθούν κι επιδοκιμάζουν, έστω και με την ανοχή τους στο κοινωνικό ολοκαύτωμα, η τρόικα εσωτερικού και η τρόικα εξωτερικού. Η απαίτηση να πληρώσουν οι μικρομεσαίοι σχεδόν αποκλειστικώς την κρίση που άλλοι δημιούργησαν και κέρδισαν από αυτή τα μέγιστα δεν αφήνει καμιά χαραμάδα στην κοινωνική δικαιοσύνη για να δει το φως τής ημέρας. Κι όσο για το άλλο άκρο, ακόμα και η ελίτ με τα μιντιακά παπαγαλάκια της δε μπορεί παρά να μην αποδεχθεί ότι συγκροτείται από τη ναζιστική ακροδεξιά, η οποία εκμεταλλεύεται τη σαπίλα τού παρόντος πολιτικού κατεστημένου, αλλά και τη σιωπηρή ανοχή του προκειμένου ο λαός να μην αποκτήσει ποτέ πραγματική ταξική συνείδηση κι επαναστατήσει εναντίον του. Ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι παρά το οικονομικό σκέλος τού φασισμού, όσο κι αν πληγώνει αυτή η άποψη τους εθελόδουλους κι όσους προκρίνουν το ατομικό τους συμφέρον έναντι του συλλογικού...
Σε αυτό το πλαίσιο δεν είναι τυχαίο ότι η καταπολέμηση της υπερσυσσώρευση δημόσιου χρέους κι ελλειμμάτων εξακολουθεί να αποτελεί το ιερό δισκοπότηρο του συστήματος. Είναι προφανές ότι καμιά κοινωνία η οποία στηρίζεται στο δανεισμό, στον υπερκαταναλωτισμό και στον ελάχιστο μόχθο δε μπορεί να "περπατήσει" μακριά και γι' αυτό θα πρέπει να αλλάξει πορεία. Πέρα, όμως, από το ότι οι συστημικοί δε μας έχουν αναλύσει ακόμα ποιοί κέρδισαν τα περισσότερα από το μιθριδατισμό ενός ολόκληρου λαού, αποφεύγουν να κάνουν έστω και μια περιστασιακή αναφορά στην άδικη κατανομή τού παραγόμενου πλούτου. Λες και δεν υπάρχει πλούτος σε αυτήν τη χώρα ο οποίος παράγεται από συγκεκριμένες κατηγορίες πολιτών κι ο οποίος όχι μόνο δεν κατανέμεται δικαίως, διαμέσου της εργασιακής και φορολογικής νομοθεσίας, αλλά κατευθύνεται σχεδόν ατεμάχιστος σε φορολογικούς παραδείσους. Η απληστία, όμως, της ελίτ, η οποία προτιμούσε να πετά μέχρι τώρα τη "μπάλα" στην εξέδρα, θα αποδειχθεί και η καταστροφή της. Ο ελληνικός λαός οφείλει κι αύριο και μεθαύριο και κάθε ημέρα να λέει ένα μεγάλο "όχι" στην εξαθλίωσή του. Καμιά επανάσταση δεν έγινε μπροστά σε οθόνη υπολογιστή και κανένας αγώνας δε δικαιώθηκε χωρίς θυσίες...