Η γενιά τού Πολυτεχνείου επιτίθεται στη νιότη της...

Το Πολυτεχνείο ζει; Θα σας δώσω την απάντησή μου μέσω ενός άλλου ερωτήματος: έχουμε ψωμί, παιδεία, ελευθερία; Αν η απάντησή σας είναι θετική, σας εκφράζω τον θαυμασμό μου γιατί επιλέξατε να ζείτε μακριά από την πραγματικότητα, σε μια χώρα στους δρόμους τής οποίας οι ψευδαισθήσεις χορεύουν τανγκό με την υποτέλεια. Αν, πάλι, θεωρείτε πως 39 χρόνια μετά από την εξέγερση των φοιτητών που άνοιξε το δρόμο για την πτώση της χούντας, στην Ελλάδα δεν υπάρχουν ούτε ψωμί, ούτε παιδεία, ούτε ελευθερία, τότε πιθανότατα ανήκετε στη μεγαλη πλειονότητα των ελλήνων οι οποίοι δεν έχουν αντιληφθεί ακόμα πώς διάσωζονται την ίδια στιγμή που εξαθλιώνονται κι οδηγούνται στον αφανισμό...
Εύλογο το ερώτημά σας: "γιατί να τιμήσουμε τον αγώνα μιας γενιάς η οποία κυβέρνησε τη χώρα από τη μεταπολίτευση και μετά και την οδήγησε στη χρεοκοπία"; Πρώτον, γιατί για κάθε Δαμανάκη ή για κάθε Ανδρουλάκη υπάρχουν πολλοί επαναστατημένοι νεολαίοι εκείνης της περιόδου που δεν εξαργύρωσαν την πάλη τους με χρήμα κι εξουσία, αλλά, αντιθέτως, έμειναν πιστοί στα ιδανικά τους μολονότι αυτά δεν τους εξασφάλισαν φήμη και παλάτια. Κυρίως, όμως, έχουμε καθήκον, πέρα από ανθρώπους, να τιμούμε την ίδια την ιδέα τής επανάστασης που όταν παίρνει σάρκα κι οστά είναι το ομορφότερο επίτευγμα του ανθρώπινου πολιτισμού. Χωρίς τη ρήξη με το κατεστημένο, το παρελθόν, το συμβιβασμό και τη συντήρηση ο κόσμος θα ζούσε ακόμα στις σπηλιές. Δεν απορρίπτω έννοιες όπως η παράδοση, η νομιμότητα, ο σεβασμός στους θεσμούς, ωστόσο ο άνθρωπος ανταποκρίνεται στην πραγματική του φύση και τελειώνεται όχι όταν απλώς ακολουθεί κανόνες που έθεσαν άλλοι για τη ζωή του, αλλά όταν ανοίγει τους δικούς του δρόμους, ακόμα κι όταν αυτό μπορεί να τον οδηγήσει στον θάνατο. Ας αναλογιστούμε, απλώς, πόσα πράγματα θεωρούμε σήμερα παραδοσιακά και κεκτημένα, τα οποία ήταν κάποτε παράνομα, όπως η δημοκρατία ή η απαλλαγή απο τη δουλεία. Οι υπάκουοι ενδεχομένως να μπορούν να κάνουν καριέρα και να συντηρούν άνετα τους ίδιους και τις οικογένειές τους. Τα βιβλία τής Ιστορίας, ωστόσο, και η ευγνωμοσύνη των επόμενων γενεών ανήκουν σε εκείνους που αντικατάστησαν τα "πρέπει" τής κοινωνίας τής εποχής τους με τη δική τους προσωπική αίσθηση καθήκοντος... 
Αλίμονο στις επαναστάσεις που γίνονται εξουσία και τρομάζουν μπροστά στην ιδέα μιας αντεπανάστασης. Δεν ισοπεδώνω τη μεταπολίτευση κι ούτε αμφισβητώ ότι από το 1974 μέχρι το 2010 η Ελλάδα γνώρισε την πιο δημοκρατική και ειρηνική περίοδο της σύγχρονης ιστορίας της. Οι πρωταγωνιστές, όμως, κάθε περιόδου θα πρέπει να ξέρουν να κατεβαίνουν από τη σκηνή όταν ακόμα ο κόσμος τούς χειροκροτά κι όχι όταν τους έχει σιχαθεί τόσο που θέλει να τους ρίχνει αβγά και να τους καταχεριάζει. Είναι κρίμα ορισμένοι από τη γενιά που παρανόμησε την περίοδο της δικτατορίας προκειμένου να επιστρέψει η δημοκρατία στη χώρα που τη γέννησε, να χρησιμοποιούν σήμερα τις ίδιες μεθόδους βίαιης καταστολής και προπαγάνδας εναντίον εκείνων που παλεύουν για τα ίδια ιδανικά που πάλευαν κι εκείνοι όταν ήταν νέοι, για ψωμί, παιδεία κι ελευθερία. Δεν έχουν καταλάβει ακόμα πως είτε θα αφήσουν ή θα βοηθήσουν τα νέα λουλούδια να ανθίσουν ή θα εξαφανιστούν κάτω από τις ίδιες ερπύστριες με τις οποίες κάποτε κάποιοι άλλοι πίστευαν ότι θα απέτρεπαν τον ερχομό τού μέλλοντος...