Τζάμπα καίμε τόσα καύσιμα για τις Βρυξέλλες...

Δεν ξέρω αν συμμερίζεστε την αίσθησή μου, αλλά νομίζω πως σε κάθε Σύνοδο Koρυφής τής Ε.Ε. ή του Eurogroup η Ελλάδα είναι σα να μη συμμετέχει, τουλάχιστον τα τρία τελευταία χρόνια. Είτε είναι παροντες είτε όχι οι εκάστοτε πρωθυπουργοί και υπουργοί Οικονομικών, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: ό,τι χάνουμε το χάνουμε χωρίς καμιά διαπραγμάτευση από την πλευρά μας κι ό,τι κερδίζουμε, αν έχουμε κερδίσει κάτι, το έχουμε κερδίσει γιατί άλλοι, για δικό τους όφελος βεβαίως, το ζήτησαν για εμάς. Γι' αυτό κι εκτιμώ πως στο πλαίσιο των αναγκαίων περικοπών δεν θα ήταν κακή ιδέα να σταματήσουμε και τα συνεχή ταξιδάκια τού Αντ. Σαμαρά και του Γ. Στουρνάρα στις Βρυξέλλες. Και τζάμπα καίμε τόσα καύσιμα κι επιβαρύνουμε το περιβάλλον στέλνοντας νενέκους στο εξωτερικό για να παριστάνουν τις γλάστρες την ώρα που άλλοι λαμβάνουν σημαντικές αποφασεις για τις ζωές μας...

Δείτε, για παράδειγμα, τί σύμβαίνει με την περιλάλητη συζήτηση για τη βιωσιμότητα του ελληνικού δημόσιου χρέους. Ακόμα και σε μαθητή Δημοτικού να του παρουσιάσεις, με τρόπο εύληπτο, τα πραγματικά στοιχεία θα σου πει πως το όποιο πρόγραμμα για την Ελλάδα δε βγαίνει αν δεν υπάρξει ριζικότατο "κούρεμα" του δημόσιου χρέους της. Πώς είναι δυνατό, άλλωστε, να γίνει κι αλλιώς όταν αναγκαζόμαστε πλέον να διαθέτουμε ομόλογα με ημερομηνία λήξης ενός μηνός προκειμένου να αποπληρώνουμε άλλα; Το 2013 η χώρα μας θα μπει στην έκτη συνεχόμενη χρονιά ύφεσης, η επίσημη ανεργία είναι πολύ πιθανό να φτάσει και στο 35%, η άγρια λιτότητα συρρικνώνει έτι περαιτέρω την ελληνική οικονομία, αλλά η κυβέρνησή μας για το μόνο που πιέζει είναι για νέα δανεικά, τα οποία θα διαθέσει ως επί το πλείστον στους τραπεζίτες, που με τη σειρά τους θα τα μεταβιβάσουν αυθωρεί και παραχρήμα στους λογαριασμούς τους στην Ελβετία κι άλλους φορολογικούς παραδείσους. Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον κι αν ακολουθηθεί η ίδια αδιέξοδη πολιτική, ακόμα κι αν ο Αντ. Σαμαράς στήσει αντίσκηνο και κάνει απεργία πείνας στο υπουργείο Ανάπτυξης, το μόνο που θα καταφέρει θα είναι να χάσει κάποια παραπανίσια ίσως κιλά.
Αφήστε που το δόγμα "ανάπτυξη να 'ναι κι ό,τι να 'ναι" μόνο σύμφωνο δε με βρίσκει. Είμαι, εξάλλου, αρκετά επιφυλακτικός και με την θεωρία που προβάλλει κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ για την ανγκαιότητα ενός νέου σχεδίου Μάρσαλ. Η Αριστερά δεν θα έπρεπε να δίνει προτεραιότητα στην εισροή ξένων κεφαλαίων, που προφανώς αυξάνουν τις εξαρτήσεις, αλλά στην αναδιανομή τού πλούτου που ήδη παράγεται σε αυτήν τη χώρα. Ας καλύψουμε πρώτα, μέσω μιας φορολογικής πολιτικής "fast track" για παράδειγμα, τη μεγάλη ψαλίδα που χωρίζει πλούσιους και φτωχούς, ας φτάσουμε στο πρωτογενές πλεόνασμα, μέσω αύξησης των εσόδων κι αναγκαίων περικοπών, που δεν θα χρειαστεί μέτρα άνω των δυόμισι δισεκατομμυρίων ευρώ και ύστερα ας εξετάσουμε πόσα χρειάζεται αυτή η χώρα για να ορθοποδήσει και κυρίως σε ποιούς πρέπει να κατευθυνθούν τα χρήματα μιας εξωτερικής βοήθειας, οι οποίοι δε μπορεί να είναι οι ίδιοι λίγοι προύχοντες. Μεσομακροπρόθεσμα, επίσης, θα πρεπει να συνυπολογιστούν και τα έσοδα από την αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου, καθώς κι από την αναδιάρθρωση των ΔΕΚΟ και της δημόσιας διοίκησης, μακριά από ιδιωτικοποιήσεις και κομματοκρατία, που θα είναι ικανή να αποφέρει τα αναγκαία έσοδα για την άσκηση ουσιαστικών κοινωνικών πολιτικών και για την καλύτερη εξυπηρέτηση των πολίτων. Βασική προϋπόθεση, όμως, για να γίνουν όλα αυτά είναι να έχουμε μια ομάδα στο γήπεδο που να μην είναι "μιλημένη" με τον αντίπαλο και να δίνει και την ψυχή της για τη νίκη, με βάση ένα συγκεκριμένο πλάνο. Με λίγα λόγια, χρειαζόμαστε μια άλλη κυβέρνηση από τα ανδρείκελα που τη στελεχώνουν σήμερα...