Μια κοινωνία γεμάτη "παρθένες" έκανε την Ελλάδα μπορντέλο...

Δεν έχω διαβάσει βιβλία τού Πέτρου Τατσόπουλου για να μπορώ να εκφέρω άποψη για τη συγγραφική του δεινότητα. Δεν ξέρω, επίσης, αν η διάσημη πλέον δήλωσή του για τη μισή Αθήνα ήταν πρόκληση για την πρόκληση ή ένας τρόπος για να ξεμπροστιάσει τον πουριτανισμό τής ελληνικής κοινωνίας. Οπως και να έχει, πάντως, τα κατάφερε! Δεν αναφέρομαι σε αυτούς που καλαμπούρισαν, και καλά έκαναν, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με τον ανδρισμό Τατσόπουλου, αλλά σε εκείνους που είναι τόσο σοβαροί ή σοβαροφανείς (ας διαλέξουν οι ίδιοι το μέγεθος της υποκρισίας τους) ώστε δεν έχουν κανένα πρόβλημα να ακούν και να ασπάζονται τον ξύλινο λόγο πολιτικών τής δεκάρας, οι οποίοι το μόνο που έχουν προσφέρει στο δημόσιο βίο είναι την απατηλή λάμψη τής ματαιοδοξίας τους, αλλά εξεγείρονται μόνο όταν διαβάζουν κάτι που ξεπερνά τα χρηστά ήθη τους κι έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με τον καθωσπρεπισμό τους...
Είναι, τρόπος τού λέγειν, απορίας άξιο: πώς μια κοινωνία γεμάτη με τόσες "παρθένες", αρσενικές και θηλυκές, οι οποίες κοκκινίζουν και μόνο στην περιγραφή τής γενετήσιας πράξης, έκανε την Ελλάδα μπορντέλο; Προφανώς το ερώτημα είναι ρητορικό. Απλώς όλα αυτά τα χρόνια έχουμε διαλέξει πίσω από συμβατικές μάσκες αστικής ευγένειας, σαβουάρ βιβρ, φιλανθρωπίας κι αστείρευτης υποκρισίας να κρύβουμε το άγριο, μικροαστικό προσωπάκι μας, το οποίο φροντίζουμε να περιποιούμαστε με εγωπάθεια στο όριο του αυτισμού. Σε αυτό το πλαίσιο ό,τι χαλά τη μαγιά μιας άτυπης κοινωνικής συμφωνίας, η οποία στοχεύει στην εκπλήρωση ατομικών κι όχι συλλογικών επιθυμιών και η οποία περικλείεται στον όρο "πολιτική ορθότητα", γίνεται αμέσως αντικείμενο χλευασμού κι απορρίπτεται σαν κάτι εξωτικό. "Δεν είναι δυνατό ένας βουλευτής να μιλά με αυτόν τον τρόπο", είναι το επιχείρημα εκείνων που έχουν ως στόχο ζωής τη μεταλαμπάδευση του συντηρητισμού τους σε όσους γίνεται περισσότερους, ιδιαιτέρως ανάμεσα στη νέα γενιά. Λες και το ότι όλοι μας μια ημέρα θα είμαστε νεκροί δεν είναι αρκετός ως λόγος για να χαλαρώνουμε πού και πού τις "γραβάτες" μας. Γι' αυτούς σεβαστό, ανεξαρτήτως αν είναι αληθινό ή τερατωδώς ψεύτικο, είναι μόνο το προκάτ, το φασόν, οτιδήποτε τυποποιημένο που δε διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας και καινοτομίας. Μας τρομάζει το διαφορετικό γιατί μας υπενθυμίζει πόσο βαρετός κι άχαρος είναι ο "συνηθισμένος" εαυτός μας...   
Αλήθεια, σε ποιά λούμπεν καταγώγια δουλοπρέπειας, υποταγής και πνευματικής ακινησίας λουφάζουν όλοι εκείνοι που βγαίνουν από τις νοικοκυρίστικες τρύπες τους μόνο για να επιτεθούν σε όσους "τολμούν" να εμφανίζονται δημοσίως "αμακιγιάριστοι" και χωρίς να έχουν αποστηθίσει χαρτάκια που τους έχουν δώσει σύμβουλοι επικοινωνίας; Πού είναι όλοι αυτοί όταν καταργούνται τα εργασιακά τους δικαιώματα κι όταν τα αφεντικά τους γελούν με την ταξική τους ασυνειδησία; Βαθιά μέσα στη λάσπη τους, για την οποία κατηγορούν μόνο αποδιοπομπαίους τράγους κι όχι εκείνους που τους έριξαν σε αυτή με τη δική τους ανοχή ή συνευθύνη. Αυτό είναι το "σωστό" άλλωστε με βάση τη δική τους λογική, "αν εγώ δε μπορώ να πάρω τη μισή Αθήνα, δεν το μπορεί κανείς και, κυρίως, δε μπορεί κανείς να μιλά γι' αυτό έστω κι ως αστείο"...