Θα βελάξουμε ή θα ανατρέψουμε;...

Απαντήστε μου με το χέρι στην καρδιά: αν είχατε κάποιον στο συγγενικό, φιλικό ή κοινωνικό σας περιβάλλον που ό,τι κι αν του ζητούσατε εκείνος θα έσπευδε να το ικανοποιήσει, δεν θα το εκμεταλλευόσασταν όσο δεν πάει; Κι από την άλλη, με πόσο σεβασμό θα αντιμετωπίζατε κάποιον που θα είχε εκχωρήσει σε εσάς και την τελευταία "ικμάδα" τής αξιοπρέπειάς του; Μάλλον θα σπάγατε πλάκα μαζί του με τους φίλους σας, χαλαρώνοντας από τα σημαντικά προβλήματά σας, και θα του δίνατε κατά διαστήματα και καμιά σφαλιάρα γιατί άνθρωποι είστε κι εσείς και θέλετε να χαλαρώνετε και λίγο από το καθημερινό άγχος τής επιβίωσης. Μετά κι από το χθεσινό, αποτυχημένο και "κρίσιμο" (για εκατομμυριοστή φορά) Eurogroup αντιλαμβανόμαστε όλοι μας πολύ καλύτερα ποιός είναι το "κοροϊδάκι τής δεσποινίδος" (τρόπος τού λέγειν) Μέρκελ στην Ευρώπη. Αντώνη, αν ακούς καμπάνες σωστά το κατάλαβες, για εσένα χτυπούν...
Ακόμα και η κυβέρνηση αυτήν τη φορά χαμήλωσε τους τόνους και δεν τόλμησε να πανηγυρίσει επειδή οι ευρωπαίοι μάς χτύπησαν ξανά φιλικώς την πλάτη, μας είπαν πως γίναμε καλά παιδιά και πως μια ημέρα (μάλλον πολύ σύντομα, αν ακολουθήσουμε τις ίδιες πολιτικές) θα πάμε στον παράδεισο. Ακόμα και η καλύτερη προπαγάνδα, άλλωστε, φτάνει κάποια στιγμή που εξαντλείται και δε μπορεί να καλύψει αυτό που κρύβεται πίσω από την κουίντα: ένας λαός, δηλαδή, που ημέρα με την ημέρα φτωχοποιείται όλο και περισσότερο προκειμένου να μη χάσουν τον πλούτο τους και οι εγχώριοι δυνάστες του. Θλίβομαι που το γράφω, αλλά για την τρόικα εσωτερικού και την τρόικα εξωτερικού δεν είναι σκοπός η σωτηρία των πολλών, αυτή είναι απλώς ένα ευκταίο παράπλευρο όφελος στον πραγματικό στόχο, που δεν είναι άλλος από τη διάσωση ενός σαπισμένου και φαύλου οικονομικού συστήματος στο οποίο χρωστούν τα υπερκέρδη τους. Συνελόντι ειπείν, ο Αντ. Σαμαράς, ο Β. Βενιζέλος, η Ανγκ. Μέρκελ ή η Κρ. Λαγκάρντ δεν επιθυμούν την καταστροφή τού ελληνικού λαού. Δεν είναι, όμως, για την αποφυγή της που εργάζονται ημέρα νύχτα, αλλά για να σώσουν τα δικά τους τομάρια κι εκείνα των χορηγών τους. Αν, στο μεταξύ, πεθάνουν και 10.000.000 εκατομμύρια άνθρωποι από την πείνα, δε βαριέσαι αδελφέ. Ας είναι καλά η Κίνα, που θα συνεχίζει να προμηθεύει τον καπιταλισμό με άφθονους δούλους...
Η Ελλάδα δε μπορεί να περιμένει τις γερμανικές εκλογές, οι οποίες είναι σε ένα χρόνο από τώρα, για να διαγραφεί το μεγαλύτερο μέρος τού δημόσιου χρέους της, να αναδιανεμηθεί δικαίως ο πλούτος της και να δοθούν αναπτυξιακές δυνατότητες στους μικρομεσαίους. Κι ούτε πρόκειται να συμβούν όλα αυτά αν συνεχίζουμε να μην κάνουμε τίποτα άλλο, κυβέρνηση και λαός, από το να βελάζουμε για βοήθεια από τους σφαγείς μας. Κανένα πρόβατο δε σώθηκε με αυτόν τον τρόπο. Ύστερα από δυόμισι χρόνια μνημονιακών πολιτικών δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα καλύτερο από παρατάσεις τού μαρτυρίου, αν δεν προχωρήσουμε σε ανατροπή τής σημερινής ελίτ. Οχι αύριο, ούτε καν τώρα, αλλά χθες...