Πώς οι απολύσεις μπορούν να φέρουν το σοσιαλισμό!

Μπορεί να διαβάζεται ως παράδοξο, αλλά δεν υπάρχει πιο αντικρατική πολιτική από την απαγόρευση των απολύσεων και της αξιολόγησης στο δημόσιο τομέα. Δε με αφορά η λούμπεν διαμάχη που αναπτύσσεται μεταξύ δημοσίων και ιδιωτικών υπαλλήλων για το πόσα προσφέρει η κάθε επαγγελματική κατηγορία στην κοινωνία και στην οικονομία και με πόσα χρήματα και με ποιούς όρους πρέπει να αμείβεται για τις υπηρεσίες που προσφέρει. Δε συλλέγω επιχειρήματα για την πρόκληση ταξικού εμφυλίου ούτε συμφωνώ με τη νοοτροπία που θέτει ως προτεραιότητα να ψοφήσει και η "κατσίκα" τού γείτονα. Οσο, όμως, εξακολουθούμε να διατηρούμε στη ζωή ένα Δημόσιο στο οποίο εργάζονται, μαζί με τους καταρτισμένους και τους ικανούς, αμόρφωτοι, άσχετοι και τεμπέληδες, με μόνο "προσόν" τις κομματικές ή οικογενειακές τους γνωριμίες, κι όσο δε δίνουμε τη δυνατότητα στους άξιους να ανέρχονται στην ιεραρχία με βάση την αξιολόγηση της εργασίας τους από πραγματικώς ανεξάρτητους τρίτους, αλλά επιμένουμε σε ένα ρουσφετολογικό κι "επετηριδικό" σύστημα ανέλιξης τότε δεν κάνουμε τίποτα άλλο από το να ρίχνουμε νερό στο "μύλο" εκείνων που πιστεύουν στην πλήρη κατάργηση του κράτους...
Για όλα αυτά δε βρίσκω καθόλου προοδευτική και φιλεργατική, αλλά πλήρως λαϊκίστικη και συντηρητική την άποψη ακόμα και κομμάτων τής Αριστεράς σύμφωνα με την οποία δεν πρέπει να απολυθεί ούτε ένας δημόσιος υπάλληλος, με βασικότερο επιχείρημα την ήδη αυξημένη ανεργία και τη γενικότερη οικονομική κρίση. Αντιθέτως, η Αριστερά θα όφειλε όχι μόνο να ανεχθεί αλλά και να απαιτήσει τις απολύσεις των επίορκων, των αμόρφωτων, των ράθυμων κι ανίκανων, οι οποίοι δε διαθέτουν τα στοιχειώδη προσόντα για να αποδειχθούν χρήσιμοι για το κοινωνικό σύνολο ακόμα κι αν μεταταχθούν σε κάποια άλλη δημόσια υπηρεσία, και την αντικατάστασή τους, όπου υπάρχουν πραγματικά κενά, από μορφωμένους, άξιους και πρόθυμους να κρίνονται ανά πάσα στιγμή νυν ανέργους, οι οποίοι θα έχουν επιλεγεί με αδιάβλητες διαδικασίες και τους οποίους θα κρατήσουμε στη χώρα μας, η οποία υποφέρει κι από την αποκαλούμενη "αιμορραγία εγκεφάλων" στο εξωτερικό. Κι εγώ, για παράδειγμα, ενδεχομένως να ήθελα να πιλοτάρω αεροπλάνο. Δεν έχω, όμως, ούτε την κατάρτιση ούτε την ικανότητα για να το κάνω. Γιατί θα έπρεπε να στερώ αυτήν την ευκαιρία από κάποιον που διαθέτει τα αναγκαία προσόντα μόνο και μόνο γιατί ο δικός μου μπάρμπας είναι από την Κορώνη;...
Είναι εύκολο να λέμε πως το Δημόσιο πρέπει να αλλάξει, αλλά είναι αδύνατο να συμβεί αυτό αν δε σπάσουμε κι "αβγά". Προσοχή, δεν εννοώ να αρχίσουμε να σπάμε ό,τι παράγει η "κότα", χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη κανένα άλλο κριτήριο, αλλά εκείνα που είναι "κλούβια" και να τα αντικαταστήσουμε με εκείνα που μπορούν να μας θρέψουν. Η πλήρης απορρύθμιση της οικονομίας, την οποία υπερασπίζεται ο νέου τύπου καπιταλισμός, μας έχει οδηγήσει σε μια αέναη παγκόσμια οικονομική κρίση. Δεν πρόκειται, όμως, να εξέλθουμε από αυτή αν διαιωνίζουμε με τη σειρά μας την αναξιοκρατία, τη γραφειοκρατία, τον κομματισμό και το νεποτισμό στο όνομα μιας θολής διατήρησης της κοινωνικής συνοχής και μιας πίστης ότι η Σοβιετική Ένωση δεν κατάρρευσε εκ των ένδον. Κι αυτό γιατί είναι ακριβώς η απουσία κοινωνικής δικαιοσύνης που δίνει το δικαίωμα στο φασισμό να υποδαυλίζει με επιτυχία τα χειρότερα ανθρώπινα ένστικτα, με κορυφαίο την ανθρώπινη βλακεία, και στους πολέμιους του σοσιαλισμού να τον διαβάλλουν...