Η τυραννία χτυπά στου κουφού την πόρτα...

Αν ήμουν τόσο αφελής ώστε να πίστευα όσα λέει η τρόικα εσωτερικού, τότε θα περίμενα την επόμενη Παρασκευή ο υπουργός Οικονομικών να κηρύξει στάση πληρωμών και η χώρα να χρεοκοπήσει κι επισήμως. Εκτός αν η μνήμη μου με απατά τόσο πολύ και δεν θυμάμαι καθαρώς πως το τσίρκο των υποτελών τής εγχώριας και διεθνούς ελίτ μάς είχε διαμηνύσει πως αν δεν ψηφιζόταν το νέο μνημόνιο η διαβόητη δόση των 31,5 δισεκατομμυρίω ευρώ δεν θα καταβαλόταν και τα ταμειακά διαθέσιμα της χώρας θα εξαντλούνταν στις 16 Νοεμβρίου. Φαίνεται, όμως, πως η ραγιάδικη τακτική τού "καλού παιδιού", την οποία ακολούθησε το τελευταίο διάστημα ο Αντ. Σαμαράς, είναι τόσο αποτελεσματική όσο μια δήλωση υποτέλειας του πρόβατου στο σφαγέα του λίγο πριν από το Πάσχα. Γι' αυτό και οι δανειστές, αφού πήραν αυτό που ήθελαν από 153 ανόητους ή προδότες, σφυρίζουν πλέον αδιάφορα για το χρόνο καταβολής τής δόσης, η οποία έτσι κι αλλιώς μόνο στην τσέπη τού χειμαζόμενου ελληνικού λαού δεν θα καταλήξει...
Τί λέω, όμως, ο ανόητος; Δε χρειαζόμαστε χρήματα για να μην πεινάσουμε, να μην κρυώσουμε, για να μην έχουμε πού την κεφαλήν κλίναι. Μας αρκεί που η Ανγκ. Μέρκελ και οι λοιποί φαρισαίοι δηλώνουν πως η Ελλάδα βρίσκεται στο σωστό δρόμο και πως θα μείνει στο ευρώ. Τί κι αν στο μεσοδιάστημα μέχρι την υποτιθέμενη λύτρωση ο μισός πληθυσμός μείνει άνεργος κι ο υπόλοιπος μεταναστεύσει στο εξωτερικό; Τί κι αν τα παιδιά μένουν ανεμβολίαστα και κάνουν μαθήματα σε σχολεία δίχως θέρμανση, τί κι αν οι νέοι περάσουν τα πιο δημιουργικά τους χρόνια χωρίς εργασία ή με δουλειά που θα θυμίζει περισσότερο σκλαβιά, τί κι αν οι ηλικιωμένοι θα μεταφέρονται στον τάφο τους κατευθείαν από το χώρο εργασίας τους (εφόσον υπάρχει) γιατί στον 21ο αιώνα και  παρ' όλες τις τεχνολογικές εξελίξεις οι άνθρωποι θα πρέπει να δουλεύουν ατέλειωτες ώρες και χρόνια για να κερδίζουν όλο και περισσότερα λίγοι κι εκλεκτοί; Ολα αυτά δεν έχουν καμιά σημασία. Το μόνο που έχει αξία είναι ο πρωθυπουργός μας να μεταβαίνει στις Συνόδους Κορυφής κι εκεί να του μοιράζουν χαμόγελα οι εταίροι του όταν είναι κι ο ίδιος μπροστά κι όταν γυρίζει την πλάτη να μαχαιρώνουν τον ελληνικό λαό...
Μακάρι να αποδειχθεί κινδυνολογικό αυτό που γράφω σήμερα, στις 9 Νοεμβρίου 2012, κι όταν μετά από χρόνια ανατρέξω σε αυτό να γελώ κι εγώ με την υπερβολή μου. Φοβάμαι, όμως, πως αν δεν υπάρξει ανατροπή των πολιτικών αγριότατης λιτότητας χθες, σήμερα, έστω εντός των επόμενων μηνών η κοινοβουλευτική ολιγαρχία θα παραδώσει την θέση της σε ένα φασιστικό, απολυταρχικό, μισαλλόδοξο μόρφωμα οι πολιτικές τού οποίου θα επιβάλλονται με τη χρήση εξοντωτικής βίας έναντι των διαφωνούντων. Η χώρα μου οδηγείται στην τυραννία, αλλά η δήθεν πνευματική της ελίτ όχι μόνο σιωπά για την καταστροφή που έρχεται, αλλά λοιδορεί κι επιτίθεται σε εκείνους που δεν αντιλαμβάνονται τη ζωή σαν ένα δρόμο μονής κατεύθυνσης, ο οποίος τερματίζει πάντοτε εκεί που είναι τοποθετημένα τα συμφέροντα των λίγων. Ακόμα κι όταν έχει δίκιο στην κριτική της, όπως στην περίπτωση των υπαλλήλων τής Βουλής, εξαντλεί όλο τον θυμό της στους πάλαι ποτέ προστατευόμενους του συστήματος, που τώρα χρησιμοποιούνται σαν αποδιοπομπαίοι τράγοι, αφήνοντας στο απυρόβλητο το ίδιο το σύστημα που τους δημιούργησε, τους τάισε και τους γιγάντωσε για να κάνουν τα στραβά μάτια στα δικά του, πολύ μεγαλύτερης βαρύτητας, εγκλήματα. Οσο δε στρίβουμε το τιμόνι κινδυνεύουμε να μείνουμε χωρίς βενζίνη στο μέσο τού πουθενά, εκεί που η νύχτα θα εναλλάσσεται πάντοτε με νύχτα, που γράφει κι ο στιχουργός...