Στις πόσες "διασώσεις" πεθαίνουμε;

Πάλι τα ίδια και τα ίδια! Εχετε αναρωτηθεί πόσες φορές έχουμε διασωθεί από τον Απρίλιο τού 2010, όταν ο ρεζίλης των Παπανδρέου μας έδενε χειροπόδαρα με την τρόικα με εκείνο το αλήστου μνήμης διάγγελμά του με φόντο τα γραφικά σπιτάκια τού Καστελόριζου; Πόσα μνημόνια και μεσοπρόθεσμα προγράμματα έχουν ψηφιστεί από τότε, πόσες Σύνοδοι Κορυφής και Eurogroup έχουν ασχοληθεί με το ελληνικό ζήτημα χωρίς ποτέ να έχουν λάβει μια απόφαση που να μην έχει βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα και να μη διαιωνίζει την τραγωδία; Πόσες φορές μάς έχουν απειλήσει πως αν δε συναινέσουμε στην απόλυτη εξαθλίωσή μας θα έρθει η...απόλυτη εξαθλίωση; Είμαι ο τελευταίος που θα χαρακτηρίσει το πείσμα ελάττωμα και την επιμονή σε ένα στόχο ουτοπία. Οταν, όμως, προσπαθείς να τον επιτύχεις κάνοντας τα ίδια λάθη τού πρόσφατου παρελθόντος και δε δοκιμάζεις εναλλακτικές, οι οποίες πάντοτε υπάρχουν όταν μιλούμε για πολιτική και οικονομία, τότε είναι αναπόφευκτο να οδηγείσαι στο ίδιο αρνητικό αποτέλεσμα. Οσοι επιμένουν να υποστηρίζουν στη δογματική των μνημονίων δε διαφέρουν σε πολλά από τους θρησκόληπτους ή από κόμματα όπως το ΚΚΕ που αδυνατούν να αντιληφθούν ότι ο σταλινικός κομμουνισμός δεν έπεσε απέξω αλλά εξαιτίας των δικών του αβελτηριών...

Δεν θέλω να πιστέψω ότι Αντ. Σαμαράς-Β. Βενιζέλος και Φ. Κουρέλης πιστεύουν ότι η πολιτική τής άγριας λιτότητας, της υποταγής στις εντολές τής τρόικας και της άνισης κατανομής των βαρών τής δημοσιονομικής προσαρμογής με την οποία διατηρείται το σημερινό σάπιο στάτους κβο αποτελούν τη συνταγή τής επιτυχίας για την πλειονότητα των ελλήνων. Αν το πίστευαν, θα ήταν ηλίθιοι! Καταλαβαίνουν, ωστόσο, ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να διατηρηθούν λίγο παραπάνω στον πολιτικό αφρό, εξυπηρετώντας τους διαχρονικούς νταβατζήδες τους χάρη στους οποίους είναι αυτοί που είναι σήμερα. Από την άλλη, όμως, αδυνατώ να αντιληφθώ γιατί η επιβίωση αποτυχημένων πολιτικών τής μεταπολίτευσης και των επιχειρηματιών που πρώτα ξεζούμισαν τον κρατικό κορβανά και τώρα παριστάνουν τους αντικρατιστές θα πρέπει να συντελεστεί με τη δική μας, αν όχι συγκατάθεση, ανοχή. Τα συμφέροντα της πλειονότητας του ελληνικού λαού δεν ταυτίζονται με αυτά της Ν.Δ., του ΠΑΣΟΚ και της ΜΝΗΜΑΡ ούτε με τα αντίστοιχα των Βαρδινογιάννηδων, των Λάτσηδων και των λοιπών "καλόπαιδων" της βλαχοαριστοκρατίας μας. Γι' αυτό και η αντίθεση στις μνημονιακές πολιτικές είναι πρωτίστως ταξική και δευτερευόντως εθνική υπόθεση: ουδόλως με ενδιαφέρει αν ο δυνάστης μου λέγεται Τζιμ ή Μήτσος. Αυτό που με καίει είναι να μην έχω δυνάστες...
Για όλα αυτά δεν υπάρχει καμιά, μα καμιά δικαιολογία για να μην κατεβούμε οι πάντες στους δρόμους αυτήν την εβδομάδα και τις επόμενες, εφόσον η Βουλή περάσει το νέο ολέθριο πακέτο μέτρων. Οπως θα έλεγε κι ο Αλμπέρ Καμί, μπορεί το πεπρωμένο μας να είναι το μηδέν, το τίποτα, ωστόσο είμαστε υποχρεωμένοι να παλεύουμε έστω για να αποδείξουμε ότι αν αυτή είναι η μοίρα μας, αυτή η μοίρα είναι άδικη. Στους αισχρούς εκβιασμούς τής ελίτ που αγόρασε επαύλεις στο εξωτερικό με το δικό μας ιδρώτα και σήμερα απαιτεί να τις αποπληρώσουμε με το αίμα μας δε χωρούν η ηττοπάθεια, ο συμβιβασμός και η μοιρολατρεία. Διακυβεύονται πάρα πολλά και για πάρα πολύ χρόνο για να μην κάνουμε τα πάντα για να αποτρέψουμε τη βύθισή μας στην άβυσσο. Δεν είναι ηρωικό να αγωνίζεσαι για ένα καλύτερο μέλλον για 'σένα και τα παιδιά σου. Είναι, απλώς, η αυτονόητη υποχρέωση κάθε πολίτη που δε φοβάται τη ζωή, αλλά τη φοβερίζει μέχρι να του φερθεί με δικαιοσύνη...