Σηκώθηκαν οι φαύλοι για να χτυπήσουν τους ήρωες...

Ο Αλέκος Παναγούλης, ο μόνος πραγματικός αντιστασιακός κατά της χούντας όπως είχε δηλώσει το "σκυλί" της Δ. Ιωαννίδης, είχε πει τις πρώτες ημέρες τής μεταπολίτευσης, όταν ο λαός, που είτε είχε λουφάξει κατά τη διάρκεια της επταετίας είτε είχε στηρίξει το καθεστώς, κραύγαζε για κρεμάλες, πως η νεόκοπη τότε δημοκρατία δε μπορούσε να θεμελιωθεί στους τάφους των πρωταιτίων. Το "ευχαριστώ", βεβαίως, των ελλήνων για τον άνθρωπο που επιχείρησε να τους απαλλάξει από το δικτάτορα Παπαδόπουλο ήταν να τον εκλέξουν βουλευτή με τα χίλια ζόρια (προτίμησαν όσους "αντιστέκονταν" από την αυτοεξορία τους) και, στη συνέχεια, ορισμένοι εξ αυτών, ίσως και με κυβερνητική ανοχή, να τον δολοφονήσουν. Κατανοώ, ωστόσο, γιατί μερικές δεκαετίες αργότερα το σύστημα- επιχειρηματικό, πολιτικό, μιντιακό- έπεσε να "φάει" τον αδερφό τού ήρωα, το Στάθη Παναγούλη, ο οποίος είχε κάνει κι αυτός τα δρομολόγιά του συνοδεία βασανιστηρίων στις φυλακές τής χούντας. Η απάντηση είναι απλούστατη: γιατί τρέμει πως η πιθανότητα να έχουν οι επιφανέστεροι εκπρόσωποί του την τύχη τού Αμερικανού πρέσβη στη Λιβύη μόνο μακρινή δεν είναι...

Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι: όταν ξεφύγουμε από τη φρίκη προφανώς και θέλω να τιμωρηθούν οι πρωταίτιοι τού οικονομικού πραξικοπήματος που βιώνουμε σήμερα. Δεν επιθυμώ, ωστόσο, ούτε λαϊκά δικαστήρια ούτε κρεμάλες ούτε εκτελεστικά αποσπάσματα που θα έχουν στηθεί από εκείνους που τις "καλές ημέρες" τής φούσκας τής μεταπολίτευσης είχαν μετατρέψει σε προσωπικό το δημόσιο ταμείο. Ωστόσο, ο Στάθης Παναγούλης δεν είπε τίποτα διαφορετικό από αυτό που επιβάλλει η κοινή λογική. Οσο βαθύτερα βυθιζόμαστε στην άβυσσο τόσο πιο ακραίες θα γίνονται και οι αντιδράσεις όσων συμπαρασύρονται σε αυτή. Δεν θα στρέψουν όλοι το άλλο μάγουλο, σαν άλλοι Χριστοί, ούτε θα επιδιώξουν οι πάντες με ειρηνικά μέσα, σαν άλλοι Γκάντι, να ανατρέψουν το τραπεζοκρατικό καθεστώς. Ισως, μάλιστα, και να αποδειχθεί απαραίτητη η χρήση βίας προκειμένου τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας να μην είναι κι εκείνα θύματα ενός συστήματος που θέλει τους λίγους να παίρνουν τα πολλά και τους πολλούς να φορτώνονται τα βάρη τους. Σε καμιά περίπτωση, όμως, δεν ανατρέπεις το νεοφιλελευθερισμό σκοτώνοντας τους πιο ένθερμους υποστηρικτές του. Χρειάζεται ταξική συνείδηση, θάρρος κι εντιμότητα κι αυτά δεν τα αποκτάς ετοιμάζοντας απλώς βόμβες κι οπλίζοντας 45άρια, αλλά με παιδεία που φέρνει και την αυτογνωσία...

Οι τελευταίοι, πάντως, που δικαιούνται να ομιλούν κατά μεθόδων "Φαρ Ουέστ" είναι εκείνοι που τις υποθάλπουν με τις πρακτικές τους. Ο βιαστής, ο δολοφόνος, ο έμπορος ναρκωτικών, ο καταχραστής δημοσίου χρήματος, ο κάθε είδους υπηρέτης των ισχυρών δε μπορεί να παριστάνει την αρσακειάδα γιατί κάποιοι ζητούν την κεφαλή του επί πίνακι. Η δημοκρατία τιμωρεί και σωφρονίζει, δεν εκδικείται και δεν ακολουθεί τις μεθόδους όσων την καπηλεύονται. Οσοι, όμως, έχουν πολύ λερωμένη τη φωλιά τους καλό είναι να βουτούν δυο και τρεις φορές τη γλώσσα τους στο μυαλό τους πριν ξεσπούν σε ύβρεις σε βάρος ανθρώπων που όταν οι ίδιοι έγλειφαν νόθες εξουσίες εκείνοι ήταν πρόθυμοι να θυσιάσουν ακόμα και τη ζωή τους για να τις ανατρέψουν...