Τόσο πολύ έχουμε συνηθίσει τις αλυσίδες μας;...

Είναι η Ανγκ. Μέρκελ η πιο επικίνδυνη ηγέτης στην Ευρώπη, όπως είχε εκτιμήσει το περιοδικό "New Statesman" πριν από μερικούς μήνες; Είναι! Η τακτική που ακολουθεί απέναντι στην Ελλάδα, δηλαδή αυτή της καθυστέρησης να παράσχει οριστική λύση περιοριζόμενη σε ημίμετρα με σκοπό να κερδίσει τις γερμανικές βουλευτικές εκλογές, διαφέρει σε πολλά από τις μικροκομματικές λογικές για τις οποίες η ίδια κατηγορεί τα ελληνικά πολιτικά κόμματα; Σε ελάχιστα! Έχει πετύχει η "συνταγή" τής άγριας λιτότητας που η καγκελάριος έχει επιβάλει στον ευρωπαϊκό νότο για να τον τιμωρήσει επειδή τα προηγούμενα χρόνια στήριξε το γερμανικό εξαγωγικό θαύμα με τον άμετρο δανεισμό του; Ελάχιστα, αν σκεφτούμε πως υποβαθμίστηκε ακόμα και η Γαλλία! Σε ποιό ακριβώς θέμα, όμως, έθεσαν βέτο οι ελληνικές κυβερνήσεις των τριών τελευταίων χρόνων, ώστε σήμερα να δικαιούνται να βάζουν τα μιντιακά παπαγαλάκια τους να "γαβγίζουν" σε βάρος τού Βερολίνου; Προφανώς και για την εξάπλωση της κρίσης στην ευρωζώνη φταίνε κι αυτοί που τη διαχειρίστηκαν από το 2009. Γιατί, όμως, από το κάδρο που έχουν στήσει τα διαπλεκόμενα μέσα ενημέρωσης απουσιάζουν εντελώς εκείνοι που έστησαν τα σαθρά θεμέλια τού κοινού νομίσματος κι όσοι δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να σκύβουν το κεφάλι και να αποδέχονται όποιο παράλογο μέτρο κι αν τους απαιτούσε η τρόικα;...
Η Ανγκ. Μέρκελ ακολουθεί μια πολιτική που δεν εξυπηρετεί καν τα εθνικά της συμφέροντα, παρά μόνο τα προσωπικά της. Το μόνο που την ενδιαφέρει είναι το 2014 να τη βρει ξανά καγκελάριο. Μόνο που ο πολιτικός χρόνος, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη, έχει συμπιεστεί τόσο πολύ ώστε το φθινόπωρο του 2013 να μοιάζει σα να μιλάμε για το φθινόπωρο του 2113. Είναι απλό: όταν το σπίτι τού γείτονά σου έχει πιάσει φωτιά ύστερα από ένα τρελό πάρτι οργίων, το οποίο τροφοδότησες με προϊόντα και "φακελάκια", δε μπορείς να παριστάνεις τον ενάρετο νοικοκυραίο που δείχνει τη "γενναιοδωρία" του προσφέροντας μερικά βάζα γεμάτα νερό για δήθεν κατάσβεση, τα οποία μάλιστα ζητάς πίσω και με τόκο χρήσης τους. Και δε μπορείς να το κάνεις όχι μόνο γιατί σε αυτήν τη ζωή θα έπρεπε να υπάρχει και η αλληλεγγύη κι όχι μόνο το κέρδος ως καθοδηγητής, αλλά και γιατί σύντομα, πολύ συντομότερα από ό,τι μπορεί να πίστευες, θα χρειαστείς κι εσύ βοήθεια για να σβήσεις την πυρκαγιά που θα έχει εξαπλωθεί και στο δικό σου σπίτι...
Στον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό, όπως λέγεται εύσχημα η καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο χωρίς τον περιορισμό των συνόρων, κανείς, όσο ισχυρός κι αν αισθάνεται, δεν είναι προστατευμένος από ατυχήματα. Την ύβρι, άλλωστε, ακολουθεί πάντοτε η νέμεσις. Το ζήτημα είναι γιατί η Ελλάδα δεν προσπαθεί να στρίψει εκείνη το τιμόνι, βλέποντας την "οδηγό" Γερμανία να πηγαίνει κατευθείαν το "λεωφορείο" στον τοίχο. Οπως οι βρεγμένοι δε φοβούνται τη βροχη, έτσι και οι χρεοκοπημένοι δε μπορούν να τρέμουν τη χρεοκοπία: σήμερα η πλειονότητα των ελλήνων δε λαμβάνει μισθό είτε γιατί είναι άνεργη είτε γιατί οι εργοδότες τής χρωστούν πολλούς μήνες, ενώ οι περισσότεροι συνταξιούχοι λαμβάνουν ποσά που μόνο με αυτά δεν είναι δυνατό να ζήσει ούτε γνήσιος ασκητής τού Αγίου Ορους. Ζούμε σε σπίτια χωρίς θέρμανση, αν αρρωστήσουμε δεν έχουμε χρήματα να πληρώσουμε γιατρούς και φάρμακα (όταν δεν υπάρχει έλλειψή τους), η διασκέδασή μας περιορίζεται στην θέαση τουρκικών σίριαλ και η ενημέρωσή μας ως επί το πλείστον σε ό,τι θέλουν να προβάλλουν οι νταβατζήδες τής διαπλοκής. Τόσο πολύ έχουμε συνηθίσει τις αλυσίδες μας που δε μπορούμε να κάνουμε χωρίς αυτές; Τίποτα, ούτε η φτώχεια ούτε η πείνα, δεν είναι πιο ταπεινωτικό για τον άνθρωπο από την υποταγή στο φόβο και την παραχώρηση της αξιοπρέπειάς του...