Η Αριστερά τελευταία γραμμή άμυνας στο φασισμό...

Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης είπε μια μεγάλη αλήθεια, ανεξαρτήτως αν το έκανε στο πλαίσιο εξυπηρέτησης εσωκομματικών σκοπιμοτήτων και δίχως να τον παρερμηνεύω στο πλαίσιο της αντιπολίτευσης στην αντιπολίτευση που επιλέγει η τρόικα εσωτερικού ως τακτική, παγιδευμένη στη δίνη των δικών της επιλογών. Κανένας δεν είναι ποτέ έτοιμος να κυβερνήσει πριν κυβερνήσει, όπως κανείς δεν ξέρει κολύμπι πριν κολυμπήσει ή ποδήλατο πριν ποδηλατήσει. Οπως και να έχει, πάντως, το μεγάλο ζητούμενο από τις εκλογές που αναπόφευκτα θα ακολουθήσουν την ψήφιση ή την καταψήφιση των μέτρων στη Δημοκρατία τής Βαϊμάρης που ζούμε δεν είναι να σχηματιστεί μια αυτοδύναμη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μια κυβέρνηση συνεργασίας τής ευρύτερης Αριστεράς στην οποία θα χωρούν όλοι όσοι προκρίνουν ως προτεραιότητα τη δίκαιη κατανομή τού πλούτου και, συνεπακόλουθα, των βαρών που πρέπει να αναλαμβάνει ο κάθε πολίτης σε μια κοινωνία που δίνει προτεραιότητα στα συμφέροντα των πολλών έναντι των λίγων.
Για το σχηματισμό μιας τέτοιας κυβέρνησης προφανώς και θα πρέπει να συνυπολογιστεί ο πρότερος αριστερός βίος όσων θα την αποτελούν, χωρίς αυτό να σημαίνει αποκλεισμό ικανών κι έντιμων ανθρώπων προερχόμενων από σχηματισμούς που υπηρέτησαν τα μνημόνια. Προπάντων, όμως, απαιτείται η όσο γίνεται μαζικότερη λαϊκή στήριξη, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, σε μια τέτοια κυβέρνηση η οποία θα κληθεί να διαχειριστεί την άβυσσο, προκειμένου να είναι όσο αποτελεσματικότερη και πιο πιστή γίνεται σε σημερινές δεσμεύσεις που μιλούν για έναν άλλο δρόμο χωρίς νεοφιλελευθερισμό κι εθνική υποδούλωση. Είναι διαφορετικό να διαπραγματεύεται ένας πρωθυπουργός μόνος του απέναντι στα "γεράκια" των αγορών και τα πολιτικά υποχείριά τους κι άλλο να έχει από πίσω του εκατομμύρια ευρωπαίους να τον στηρίζουν σε κάθε βήμα του...
Για να γίνω ακόμα σαφέστερος, δεν έχω εμπιστοσύνη πως ο ΣΥΡΙΖΑ από μόνος του θα τα καταφέρει, κι όχι μόνο γιατί ελλοχεύει πάντοτε ο κίνδυνος μετάλλαξής του σε ΠΑΣΟΚ. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν το ιδεώδες Αριστερό κόμμα και πριν μετοικήσουν σε αυτό τα "ορφανά" τού ρεζίλη των Παπανδρέου και του Β. Βενιζέλου. Ο στείρος καταγγελτικός του λόγος πριν μετεξελιχθεί σε διεκδικητή τής εξουσίας δεν αρμόζει στην Αριστερά την οποία ακόμα και οι αντίπαλοί της δε μπορούν να κατηγορήσουν πως δεν παράγει ιδέες. Ειδικώς σε αυτήν τη χρονική περίοδο, για την οποία οι ιστορικοί τού μέλλοντος δεν θα σταματούν να γράφουν βιβλία, απαιτείται να λεχθεί στον ελληνικό λαό η αλήθεια σε όλες τις διαστάσεις της. Ο Αλέξης Τσίπρας οφείλει να πει πως αν το πλαίσιο διαπραγμάτευσης το οποίο προτείνει, με άξονα την κατάργηση των μνημονίων, τη διαγραφή σημαντικού ποσοστού τού δημόσιου χρέους κι ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ, αποτύχει, έστω κι αν αυτό συμπαρασύρει στον όλεθρο όλο τον πλανήτη, εκείνος είναι αποφασισμένος να λάβει κι αποφάσεις που σήμερα αποτελούν ακόμα ταμπού, με σημαντικότερες την έξοδο από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ενωση. Εκτιμώ πως δεν θα χρειαστεί να το πράξει, αλλά ένας πολιτικός ηγέτης που θέλει να διαφοροποιείται και στην πράξη κι όχι μόνο στα λόγια από τους προγενέστερούς του έχει χρέος να μιλά με ειλικρίνεια στο λαό κι όχι λειαίνοντας γωνίες. Ζούμε σε καιρούς που τα πάντα είναι ρευστά, όπως και η εμπιστοσύνη τού λαού στους πολιτικούς. Αν, Αλέξη, φανεί πως κι εσύ τον εξαπάτησες, τότε εγώ και πολλοί ακόμα δεν θα έχουμε κανένα λόγο να ζούμε σε μια χώρα που θα έχει παραδοθεί με ευθύνη Αριστερών στα χέρια φασιστών...