Δε λύνεις ένα πρόβλημα που δεν έχεις εντοπίσει...

Ξεκινώ με μια κοινοτοπία για να καταλήξω στο αυτονόητο! Τα πάντα είναι σχετικά: στα μάτια ενός μυρμηγκιού ένας άνθρωπος μοιάζει με γίγαντα. Στα μάτια, όμως, ενός αετού την ώρα που ίπταται ο ίδιος άνθρωπος φαίνεται κουτσουλιά. Το ίδιο συμβαίνει με το χρέος. Οταν η πραγματική οικονομία μιας χώρας "τρέχει με χίλια", ένα δημόσιο χρέος στο 124% του ΑΕΠ της δεν είναι ανησυχητικό. Οταν, όμως, το ΑΕΠ ενός κράτους συρρικνώνεται συνεχώς τα τελευταία πέντε χρόνια κι έχει υπολογιστεί πως αυτή η τάση θα έχει συνέχεια τουλάχιστον για το 2013, όπως συμβαίνει με την Ελλάδα, τότε ένα δημόσιο χρέος στο 124%, ακόμα κι αν πιαστεί αυτός ο φιλόδοξος στόχος το 2020- σύμφωνα με το Eurogroup-, αυτό το ποσοστό δεν θα συνιστά απλώς μη βιωσιμότητά του, αλλά θα αποδειχθεί τεράστιο βάρος πάνω σε μικρές πλάτες. Δεν περιμένω, όμως, καλύτερα αποτελέσματα από συνεδριάσεις πολιτικών οι οποίοι δεν έχουν καταφέρει ακόμα να εντοπίσουν ποιό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά ολόκληρης της ευρωζώνης. Κι αυτό δεν είναι το δημόσιο χρέος των κρατών-μελών της, αλλά το άνισο παραγωγικό της μοντέλο, όπου τα πλεονάσματα λίγων είναι τα ελλείμματα των πολλών, και, κυρίως, η άδικη κατανομή τού παραγόμενου πλούτου...
Αφήστε το γεγονός ότι οι ευρωπαίοι αποφάσισαν, για μια ακόμα φορά, να θεραπεύσουν τον καρκίνο με ασπιρίνες. Η μείωση των επιτοκίων, η επαναγορά χρέους, η επιμήκυνση των ωριμάνσεων των δανείων ή η μετακύλιση των τοκοχρεολυσίων που καταβάλλει η Ελλάδα δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να μεταθέτουν το χρόνο πραγματικής επίλυσης του ελληνικού ζητήματος, μέσω για παράδειγμα της διαγραφής σημαντικού ποσοστού τού ελληνικού δημοσίου χρέους και της εφαρμογής ενός γενναίου αναπτυξιακού πακέτου με αποδέκτες τους μικρομεσαίους, τις καινοτόμες επιχειρήσεις και τους νέους, για μετά από τις γερμανικές εκλογές. Οι έλληνες δεν θα είχαμε πρόβλημα να βοηθούσαμε στην επανεκλογή τής Ανγκ. Μέρκελ στην καγκελαρία, αν δεν υπήρχε στη μέση ένα "ζητηματάκι": στο μεσοδιάστημα μέχρι το Σεπτέμβριο του 2013 θα έχουμε νιώσει στο πετσί μας τα σκληρότερα μέτρα λιτότητας μετά από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο που έχουν επιβληθεί σε ευρωπαϊκή χώρα η οποία δεν ανήκε στο ανατολικό μπλοκ. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά η επιβολή υφεσιακής πολιτικής σε μια οικονομία που έχει να ζήσει ανάπτυξη από το μακρινό 2007 θα καταστήσει σχεδόν βέβαιη την ανάγκη λήψης νέων μέτρων άγριων περικοπών και φορολόγησης τον επόμενο χρόνο προκειμένου να έχει μια κάποια αξιοπιστία το "ευαγγέλιο" της λιτότητας που μας έχουν επιβάλει οι δανειστές μας...

Με τόσες "σαμπάνιες" που έχουν ανοίξει τα τελευταία τρία χρόνια οι μνημονιακές κυβερνήσεις για να πανηγυρίσουν εθνικές "επιτυχίες", όπως το μεγαλύτερο δάνειο στην ιστορία τής ανθρωπότητας, το PSI και τις εκταμιεύσεις δόσεων, είναι λογικό να έχουν "μεθύσει" και να μην αντιλαμβάνονται ότι δίπλα τους υπάρχει και μια πραγματικότητα η οποία βοά για λίγη έστω προσοχή. Θα πρέπει να φτάσουμε στο σημείο να αυτοκτονήσει μια μεγαλούπολη για να καταλάβουν η τρόικα εσωτερικού και η τρόικα εξωτερικού ότι οι κοινωνίες συγκροτούνται από ανθρώπους κι όχι απλώς από αριθμούς; Τα νούμερα είναι για να υπηρετούν τους πολίτες κι όχι το αντίστροφο. Στο θολωμένο τους μυαλό, όμως, τόσο οι κυβερνώντες μας όσο και τα παπαγαλάκια τους εξακολουθούν να πιστεύουν ότι είναι το κάρο που σέρνει την άμαξα κι όχι το άλογο...