Ευτυχώς που κέρδισε ο Ομπάμα...

Μια φορά κι έναν καιρό ναζί αξιωματικοί είχαν επισκεφτεί το ατελιέ τού Πάμπλο Πικάσο στο Παρίσι, είχαν προσέξει κάποια σχέδια της "Γκερνίκα" και τον είχαν ρωτήσει αν ο πίνακας ήταν δικός του. Ο μεγαλοφυής καλλιτέχνης τούς απάντησε πως το αντιπολεμικό αυτό αριστούργημα, το οποίο είχε εμπνευστεί από τους βομβαρδισμούς των φρανκιστών στην ομώνυμη βασκική πόλη, δεν ανήκε στον ίδιο, αλλά στους επισκέπτες του, σε οποιοδήποτε δηλαδή πιστεύει ότι στο όνομα ιδεών ή ιδεοληψιών έχει το δικαίωμα να σκοτώνει εν ψυχρώ ακόμα και παιδιά. Λυπάμαι που αναγκάζομαι σήμερα, 75 ολόκληρα χρόνια μετά από τη Διεθνή Έκθεση του Παρισιού στην οποία έκανε την "πρεμιέρα" της η "Γκερνίκα", να δημοσιεύσω φωτογραφία με νεκρά παιδιά. Θα το έκανα κι αν δεν ήταν παιδιά παλαιστινίων και ήταν παιδιά ισραηλινών. Είναι εύκολο να καταδικάζεις τη χυδαιότητα και την ανανδρία από τον καναπέ σου και ύστερα να κοιμάσαι με ήσυχη τη συνείδηση σου και είναι διαφορετικό να βλέπεις πεντακάθαρα τί σημαίνει ακριβώς η απώλεια ανθρώπινης ζωής, πόσω μάλλον όταν μιλάμε για ανήλικους...
Εχουν περάσει μόλις δυο εβδομάδες από τότε που ο πλανήτης, ακόμα και προοδευτικοί πολίτες, πανηγύριζε για την επανεκλογή τού Μ. Ομπάμα στην προεδρία των ΗΠΑ. Σε ένα τόσο μανιχαϊστικό σύστημα όπως είναι το αμερικανικό συμφωνώ πως αυτή η επιλογή, σε σύγκριση με εκείνη του υπερσυντηρητικού Μ. Ρόμνεϊ, ήταν αυτονόητη για κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο που δεν θεωρεί, για παράδειγμα, πως οι πλούσιοι δεν πρέπει να φορολογούνται ούτε με ένα ευρώ ή πως ο βιασμός είναι του θεού γι' αυτό και η γυναίκα η οποία τον υφίσταται, οφείλει να τον αποδέχεται. Είναι άλλο, όμως, να απεύχεσαι την εκλογή Ρόμνεϊ και είναι διαφορετικό να καλωσορίζεις την επανεκλογή Ομπάμα σαν τη μεγάλη ελπίδα για την ανθρωπότητα. Είναι αλήθεια ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ ακολούθησε μια οικονομική πολιτική που δεν είναι διαποτισμένη από την προτεσταντική λογική τής άγριας λιτότητας κι αντιθέτως κόβει χρήμα για να επανεκκινήσει την οικονομία. Είναι αλήθεια, επίσης, ότι προσπάθησε και, ως ένα μικρό βαθμό βεβαίως, πέτυχε να καθιερώσει ένα σύστημα περίθαλψης που για τους ευρωπαίους ήταν αυτονόητο, αλλά για τους αμερικανούς "σοσιαλιστικό" κι άρα απορριπτέο. Ο Μ. Ομπάμα, όμως, δεν έφερε την αλλαγή που είχε υποσχεθεί πριν από τέσσερα χρόνια όχι γιατί προσπάθησε και δεν τον άφησαν, αλλά γιατί ήταν απλώς ένα πολύ καλό επικοινωνιακό τέχνασμα του συστήματος ώστε να διατηρήσει τα ηνία ύστερα από την καταστροφική οκταετία Μπους. Είναι αστείο, άλλωστε, να χαρακτηρίζουμε επαναστάτη κάποιον του οποίου οι προεκλογικές εκστρατείες ενισχύθηκαν με δισεκατομμύρια δολάρια από την αμερικανική, κι άρα παγκόσμια, επιχειρηματική και τραπεζική ελίτ...
Για όλα αυτά κι ακόμα περισσότερα μόνο εντύπωση δε μου προξενεί που ο βραβευμένος και με Νόμπελ Ειρήνης, τρομάρα μας, Μ. Ομπάμα παριστάνει τώρα τον Πόντιο Πιλάτο, όταν δεν τάσσεται ανοιχτά υπέρ τού Ισραήλ, στη σφαγή αμάχων που διαδραματίζεται στη Λωρίδα τής Γάζας μόνο και μόνο για να κερδίσει ο Μ. Νετανιάχου τις προσεχείς εκλογές στη χώρα του και να καλύψει τα νώτα του για μια επίθεση στο Ιράν. Δεν περίμενα κάτι καλύτερο από έναν πολιτικό που χρησιμοποιούσε ως βασικό επιχείρημα στην προεκλογική του καμπάνια τη δολοφονία ενός ανθρώπου, χωρίς καν να περάσει από δίκη, έστω κι αν αυτός ήταν ο Οσ. Μπιν Λάντεν. Αν ζούσε σήμερα ο Πικάσο και τον ρωτούσε ο Μ. Ομπάμα ποιός ζωγράφισε τη "Γκερνίκα", στην οποία παρουσιάζονται και γυναίκες να κρατούν νεκρά μωρά, πιθανολογώ πως θα του απαντούσε: "Mα, εσείς κύριε πρόεδρε, ποιός άλλος";...