Οσο υπάρχουν τάξεις, θα υπάρχει πάλη...

Δεν είναι κρίμα να βρισκόμαστε στο 2013, αλλά να μοιάζει σα να μην έχει περάσει ούτε μια ημέρα από το 1886, όταν οι εργάτες σκοτώνονταν στο Σικάγο γιατί είχαν το "θράσος" να διεκδικήσουν οκτώ ώρες δουλειάς, οκτώ ώρες ανάπαυσης κι οκτώ ώρες ύπνου; Κι όμως αύριο υπάρχει η ανάγκη να γιορτάσουμε μια ακόμα εργατική Πρωτομαγιά και μάλιστα πιο έντονα από προηγούμενες χρονιές. Με ενάμισι εκατομμύριο ανέργους, εργαζόμενους με μισθούς πεινάς και με εργασιακές σχέσεις σκλαβοπάζαρου είναι ντροπή να υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που να διακηρύσσουν πως έχουμε τελειώσει με την πάλη των τάξεων. Αυτή ζει και βασιλεύει και τις κοινωνίες καταστρέφει. Η πάλη των τάξεων θα μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας μόνο την ημέρα που ο εργάτης θα πληρώνεται όσο αξίζει ο μόχθος τής εργασίας του και θα εργάζεται παραπάνω μόνο αν θέλει να ξεχωρίσει από το πλήθος και για κανέναν άλλο λόγο. Μπορεί, επομένως, ο Καρλ Μαρξ να μην είχε όλες τις σωστές απαντήσεις, είχε θέσει όμως όλα τα σωστά ερωτήματα, τα οποία εξακολουθούν να μένουν αναπάντητα για την πλειονότητα των ανθρώπων όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλο τον κόσμο...

Πολλοί θα ήθελαν να ξεχάσουμε πως η Πρωτομαγιά είναι εργατική, αρκετοί μάλιστα θα ήθελαν να μην είναι απεργία παρά μόνο αργία για να απολαμβάνουμε τις μυρωδιές τής άνοιξης και τις χαρές τής φύσης. Έχουμε όλους τους επόμενους μήνες μπροστά μας για να γευτούμε το ελληνικό καλοκαίρι. Θα μπορούσαμε, επομένως, να "θυσιάσουμε" μια ημέρα για να τιμήσουμε τους νεκρούς τού εργατικού κινήματος στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, για να θυμηθούμε πως έζησαν κι άνθρωποι οι οποίοι δε συμβιβάζονταν με λιγότερο ήλιο και οι οποίοι αγωνίστηκαν για το αυτονόητο, την αξιοπρέπεια δηλαδή. Αυτό δε σημαίνει, υποχρεωτικώς, συμμετοχή στην απεργιακή κινητοποίηση. Θα μπορούσε να είναι κάτι πολύ βαθύτερο, μια αφορμή ταξικής αφύπνισης μέσα σε καιρούς που μας θέλουν υπνωτισμένους να αποδεχόμαστε την καταστροφή μας σα να ήταν θείος νόμος. Οι εργάτες έχουν νικηθεί κατά καιρούς. Αυτό, όμως, δε συνέβη γιατί ήταν αδύναμοι, αλλά επειδή ήταν διχασμένοι ανάμεσα σε εκείνους που δεν αποδέχονταν το ελάχιστο όταν θα μπορούσαν να έχουν τα πάντα κι εκείνους που βολεύονταν με λίγα ψίχουλα κι έτρεμαν και μόνο στην προοπτική να ζήσουν χωρίς αφέντες. Τί να ευχηθώ επομένως; Καλό αγώνα ή καληνύχτα;... 

Πρέπει και η Αριστερά να δώσει το αίμα της...

Κανένας γιατρός, πόσω μάλλον όταν εργάζεται σε δημόσιο νοσηλευτικό ίδρυμα, δεν είναι δυνατό να αποδέχεται την πραγματοποίηση αιμοδοσίας από έλληνες μόνο για έλληνες. Η έννοια του επιλεκτικού ανθρωπισμού απλούστατα δεν υφίσταται, ειδικώς όταν μπαίνουν εθνικά ή φυλετικά κριτήρια. Οποιος θέλει να σώσει ανθρώπινες ζωές δε ρωτά αν αυτή που θα σώσει, ανήκει σε έλληνα, πακιστανό ή κάτοικο των Νήσων Γκαλαπάγκος. Το κάνει, κι αν είναι ανιδιοτελής δεν το λέει και σε κανέναν άλλο. Γι' αυτό και είναι δικαιολογημένες οι αντιδράσεις επιστημόνων και πολιτών στις κατά τόπους αιμοδοσίες τής Χρυσής Αυγής που κάθε άλλο παρά ανθρωπιά καταδεικνύουν. Από την άλλη, όμως, προκαλεί και η παρατεταμένη κοινωνική απάθεια της Αριστεράς, η οποία έχει αφήσει χώρο όσο κι ο Ειρηνικός Ωκεανός στην ακροδεξιά ώστε να κάνει παιχνίδι με το λούμπεν προλεταριάτο...

Η Αριστερά, αν θέλει να κυβερνήσει επιτέλους αυτόν τον τόπο, οφείλει να δώσει και κυριολεκτικώς το αίμα της: να διοργανώσει αιμοδοσίες για αριστερούς, δεξιούς, άσπρους, μαύρους, να κάνει μαθήματα σε παιδιά οι γονείς των οποίων δεν έχουν να πληρώσουν φροντιστήρια, να θεραπεύσει ασθενείς που δε μπορούν να καταβάλλουν νοσήλεια και φακελάκια, να οργώσει τη γη και να χτίσει σπίτια για τους φτωχούς. Ο λαός θα υποστηρίξει αυτόν που στέκεται έμπρακτα στο πλευρό του, όχι μόνο στις παρλάτες στη Βουλή και στα μίντια. Κι όσο η Αριστερά αντιμετωπίζει το πόπολο με μια ελιτίστικη διάθεση τόσο αυτό θα στρέφεται σε εκείνους που προπαγανδίζουν το μίσος φορώντας προβιές...

Οταν λείπει το πνεύμα, περισσεύει η σοβαροφάνεια...

Μου αρέσει η διαφήμιση με πρωταγωνίστρια την Κ. Στανίση! Προφανώς και δεν θεωρώ το τραγουδάκι της ισάξιο τραγουδιών τού Μίκη Θεοδωράκη, του Μάνου Χατζιδάκι ή του Βασίλη Τσιτσάνη ούτε η "νονά" είναι τραγουδίστρια του γούστου μου, αλλά δε μπαίνω στη διαδικασία να συγκρίνω πατάτες με ντομάτες παρά μόνο "οπωροκηπευτικά" τής ίδιας κατηγορίας. Από τη στιγμή, επομένως, που και οι ίδιοι οι δημιουργοί τού διαφημιστικού δεν παίρνουν τον εαυτό τους στα σοβαρά, αλλά αντιθέτως χλευάζουν υπογείως μια πραγματικότητα που είναι από μόνη της κιτς, γιατί να παριστάνουμε από την πλευρά μας τους τροχονόμους τής αισθητικής και να καταδικάζουμε ό,τι δεν ταιριάζει με στερεότυπα και με την πολιτική ορθότητα;...
Ενδεχομένως να είναι καλά κρυμμένος φθόνος από τη μεριά μου, αλλά σιχαίνομαι τη δήθεν πνευματική ελίτ αυτής της χώρας, που έχει πιάσει στασίδι ελέω καλών δημόσιων σχέσεων και υποτέλειας στην πολιτική και οικονομική εξουσία και λοιδορεί οτιδήποτε δεν της μοιάζει. Οι ψευτοκουλτουριάρηδες ηδονίζονται αποκλειστικώς με τα δικά τους δημιουργήματα, ένας συνδυασμός αναμασήματος και προ πολλού εγκαταλελειμμένης έμπνευσης, γελούν μόνο με τα δικά τους αστεία, αλλά δεν θρηνούν ποτέ για τη μετριότητα της φαντασίας τους και τη μηδαμινότητα του ταλέντου τους. Απλώς στέκονται πάνω σε ένα βάθρο που τους έχουν τοποθετήσει οι νταβατζήδες τους για να τους κάνουν τα παπαγαλάκια και τους γελωτοποιούς τους και κριτικάρουν όποιους τους βγάζουν τη γλώσσα ευθέως ή με έναν υπόγειο κι ακόμα πιο αποκαθηλωτικό τρόπο...
Δε σας αρέσει " κυρίες" και "κύριοι" η Κ. Στανίση; Τί σας εμποδίζει να φτιάξετε το δικό σας "Αξιον Εστί", το δικό σας "Χαμόγελο της Τζοκόντας" ή τη δική σας "Συννεφιασμένη Κυριακή"; Οι δύσκολοι καιροί που ζούμε, αποτελούν την καλύτερη πρώτη ύλη για τους αληθινούς δημιουργούς. Μόνο που αυτούς δεν θα τους βρούμε στις λίστες με τα φανερά και κρυφά κονδύλια των υπουργείων και στα πλυντήρια βρόμικου χρήματος τραπεζιτών κι επιχειρηματιών, παρά μόνο εκεί που η τέχνη δε διστάζει να γίνει ένα με το χώμα, να κυλιστεί στη λάσπη των πιο καλά κρυμμένων ανθρώπινων συναισθημάτων και να σατιρίσει ένα κατεστημένο που όσο πνεύμα του λείπει με τόση σοβαροφάνεια δηλητηριάζει τους αδαείς... 

Πότε θα συζητήσουμε για τη Δημοκρατία;...

Η κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν είναι τίποτα άλλο από μια τραβεστί δημοκρατία. Από τη στιγμή που η μοναδική συμμετοχή τού λαού στη λήψη αποφάσεων περιορίζεται σε σκόρπιες εκλογικές αναμετρήσεις, οι οποίες δε βοηθούν στην ανάπτυξη ούτε πολιτικής ούτε ταξικής συνείδησης, είναι αστείο και μόνο να μιλάμε για λαϊκή κυριαρχία. Ακόμα, όμως, κι αυτή η κοινοβουλευτική δημοκρατία δε λειτουργεί εδώ και πολύ καιρό στην Ελλάδα. Χαρακτηριστικότατο παράδειγμα είναι το ότι το πολυνομοσχέδιο κατατέθηκε μόλις το απόγευμα της Παρασκευής προκειμένου να ψηφιστεί με διαδικασία-εξπρές την Κυριακή. Αν η κυβέρνηση θεωρεί πως έχει τόσο δίκιο, γιατί φοβάται τόσο πολύ τη δημόσια συζήτηση για τις πολιτικές της; Μήπως δεν έχει, άλλωστε, στη διάθεσή της τα περισσότερα συμβατικά μίντια, τα οποία μπορούν πολύ άνετα να μετατρέψουν το μαύρο σε άσπρο σα να ήταν αυτή η πιο φυσιολογική εξέλιξη;...
Σε μια πραγματική δημοκρατία οι πολίτες δεν έχουν λόγο μόνο στα καφενεία, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στις φιλικές κουβέντες στα μπαρ και στις ταβέρνες. Συμμετέχουν στα κοινά, είτε αυτά σχετίζονται με ζητήματα της γειτονιάς τους είτε με την ψήφιση μνημονίων. Λαμβάνονται σοβαρά υπόψη και συναποφασίζουν, δεν τρομοκρατούνται για να συναινούν σε πολιτικές που ούτε έχουν επιλέξει ούτε μπορούν να γνωρίζουν τις βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες συνέπειες της υλοποίησής τους. Θα μου πείτε πως σε αυτό το βαθμό δε συμμετέχουν οι πολίτες σε καμιά χώρα τού κόσμου. Αυτό, όμως, δε σημαίνει πως δεν είναι υλοποιήσιμο, χάρη και στις νέες τεχνολογίες, ξεκινώντας από τα προβλήματα της συνοικίας και προχωρώντας σταδιακώς μέχρι σε γενικότερου ενδιαφέροντος ζητήματα. Πρώτα θα φτιάξουμε ενεργούς πολίτες και μετά θα περιμένουμε από αυτούς να μην αποφασίζουν βάσει θυμικού κι ατομικού συμφέροντος. Αυτοί που μας κυβερνούν, ωστόσο, όχι μόνο δε δημοκρατικοποιούν το καθεστώς, αλλά το στρέφουν σε εντελώς διαφορετικές ατραπούς, που θυμίζουν περισσότερο απολυταρχίες...    

Τα σιαμαία τής διαπλοκής...

Ούτε ο πιο ευφάνταστος προβοκάτορας δεν θα μπορούσε να φανταστεί καλύτερο τρόπο για να εκθέσει τη μεταπολιτευτική σαπίλα από το σημερινό επικοινωνιακό σόου στα εργοτάξια της Ολυμπίας Οδού, όπου Αντ. Σαχλαμαράς και Β. Βενιζέλος παρουσιάστηκαν χεράκι-χεράκι για να ευλογήσουν άλλο ένα έργο τού Γ. Μπόμπολα, για το οποίο όλως περιέργως βρέθηκαν λεφτά όταν δε βρίσκονται για χίλια δυο πιο επείγοντα ζητήματα. Το πολιτικό κι επιχειρηματικό κατεστημένο τής χώρας εμφανίστηκε ενωμένο μπροστά στους τηλεοπτικούς φακούς προκειμένου να πειστεί το πόπολο για το συμπαγές τής εξουσίας όταν πρόκειται να περιφρουρήσει τα συμφέροντά της. Κι αν κατά καιρούς λέει και μια κουβέντα παραπάνω ο ένας στον άλλο για τα μάτια τού κόσμου, ψωμί κι αλάτι αν είναι να μην αλλάξει  τίποτα σε αυτήν τη χώρα...
Οι κυβερνήσεις Παπαδήμιου και Σαμαρά αποδεικνύουν ότι ένα από τα μεγαλύτερα παραμύθια τής μεταπολίτευσης ήταν πως επικράτησε ο δικομματισμός. Στην ουσία ήταν πάντοτε μονοκομματισμός, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ απλώς εναλλάσσονταν στο Μέγαρο Μαξίμου και στο υπουργικό συμβούλιο προκειμένου να δημιουργείται η ψευδαίσθηση στο πανελλήνιο πως στην Ελλάδα υπάρχει δημοκρατική ποικιλία, δυνατότητα επιλογής για το μέσο δωροδοκούμενο ψηφοφόρο, τιμωρία των φαύλων κι ανίκανων και παλινόρθωση  των έντιμων και ικανών. Τίποτα από όλα αυτά δεν υπήρξε ποτέ: μόνο εκδούλευση του πολιτικού συστήματος στους νταβατζήδες του, αυτές τις ίδιες 200 οικογένειες από το 1974  και μετά που περιφρονούν ακόμα και τη σκέψη πως σε αυτή τη χώρα δε χρειάζεται άλλη λιτότητα, αλλά αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου της... 

Τους υποκριτές πολλοί μίσησαν, την υποκρισία ουδείς...

Τίποτα δεν θα μπορούσε να συμπυκνώσει καλύτερα τη φιλοσοφία (και) αυτής της κυβέρνησης από τη ρήση τού «σοφού» Γ. Στουρνάρα σύμφωνα με την οποία οι άνθρωποι δεν πρόκειται να ευημερήσουν, αν δεν ευημερήσουν πρώτα οι αριθμοί. Μέσα σε λίγες μόνο λέξεις αποκαλύπτεται η θρασύτητα ανθρώπων οι οποίοι βαυκαλίζονται επιτυχίες τις οποίες πετυχαίνουν μόνο στα χαρτιά (όταν τα καταφέρνουν κι εκεί) την ίδια ώρα που οι συνέπειες των πολιτικών τους αφήνουν πίσω τους ένα κοινωνικό ολοκαύτωμα. Ταυτοχρόνως, η πολιτική, τραπεζική και οικονομική ελίτ σπεύδει να ξεπλύνει τις αμαρτίες της είτε με επικοινωνιακά πυροτεχνήματα, όπως η απαίτηση για τη μείωση του φόρου εστίασης που τώρα θυμήθηκε να βάλει στο τραπέζι το ΠΑΣΟΚ, είτε με τη δέσμευση της Τράπεζας Πειραιώς, η οποία κάποια στιγμή θα πρέπει να λογοδοτήσει για το πώς τα καταφέρνει τόσο καλά κι «αγοράζει» τη μία τράπεζα μετά από την άλλη όταν όλα γύρω της καταρρέουν, πως δεν θα δανειοδοτεί εταιρίες που χρησιμοποιούν ανασφάλιστους εργαζομένους. Φαίνεται πως τους υποκριτές πολλοί μίσησαν, την υποκρισία όμως ουδείς…

Τα οικονομικά δεν είναι θεολογία. Ο καθένας μπορεί να χρησιμοποιεί όποια μέθοδο θέλει προκειμένου να αποδεικνύει αυτό που επιθυμεί. Γι’ αυτό και δε μου λέει τίποτα η «σοφή» ατάκα Στουρνάρα. Αν ο υπουργός Οικονομικών θέλει να γλιτώσει τα αφεντικά του, είναι βέβαιο ότι μπορεί να βρει τους αριθμούς που τον βολεύουν. Τα οικονομικά συνδέονται άμεσα με πολιτικές επιλογές, με το ποιούς θες να προστατεύσεις ή να βοηθήσεις και ποιούς τοποθετείς σε δεύτερη μοίρα. Κι όλοι ξέρουμε πολύ καλά τίνος τα συμφέροντα θέτει ως προτεραιότητα (και) αυτή η κυβέρνηση, η οποία τόσο αγαπά τους αριθμούς που τη συμφέρουν…

Χρόνια πολλά Γιώργο, για εμάς δεν ξέρω...

Σήμερα που συμπληρώνονται τρία ακριβώς χρόνια από την ημέρα που ο ρεζίλης των Παπανδρέου μας υποσχόταν, από το γραφικό Καστελόριζο, πως θα μας οδηγούσε σε απάνεμο λιμάνι, αναβιώνει το πρωτογενές μίσος τής μάζας, η οποία πάντοτε αναζητά ένα πρόσωπο για να το σταυρώσει, δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα. Από τον Απρίλιο του 2010 έχουν γραφτεί εκατοντάδες χιλιάδες σελίδες που συνδέουν τον τρίτο πρωθυπουργό τής δυναστείας Παπανδρέου με ένα σωρό συνωμοσίες και, κυρίως, με ένα από τα βαρύτερα αδικήματα με τα οποία μπορεί να συνδεθεί ο οποιοσδήποτε, με αυτό της εσχάτης προδοσίας. Δεν ξέρω αν ο ρεζίλης των Παπανδρέου άνοιξε το δρόμο για την εξαθλίωση του ελληνικού λαού με δόλο, προκειμένου να εξυπηρετήσει αλλότρια ή και προσωπικά του συμφέροντα, ή από αφέλεια. Όπως κι αν έχει, η πρωθυπουργική του θητεία είναι μια ακόμα απόδειξη του πόσο καταστροφικό είναι ο λαός να ψηφίζει μετριότητες με βαριά ονοματεπώνυμα…

Θα συμφωνήσω με τους υποστηρικτές των μνημονιακών πολιτικών ότι είναι ακόμα πολύ νωρίς για να κριθεί η ωφέλειά τους ή όχι για τον ελληνικό λαό. Από την άλλη, όμως, επειδή δεν έχουμε την πολυτέλεια του χρόνου πρώτα να καταστραφούμε και μετά να αξιολογήσουμε αν τα μνημόνια είναι προς όφελός μας, ο καθένας από εμάς έχει χρέος να κάνει τις αξιολογήσεις του και να προτείνει τις λύσεις του έστω κι αν δεν έχουμε μπροστά μας την πλήρη εικόνα. Με  βάση όλα αυτά, τα τελευταία τρία χρόνια διαπιστώνεται αυτό που είναι το μεγαλύτερο έγκλημα, το άνοιγμα δηλαδή της ψαλίδας που χωρίζει τις κοινωνικές τάξεις...

Οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι αν όχι πλουσιότεροι παραμένουν τουλάχιστον το ίδιο πλούσιοι. Αυτό κάτι θα έπρεπε να λέει, αν μη τί άλλο στη δήθεν αριστερή παράταξη η οποία στηρίζει την κυβέρνηση. Οι καλοζωισμένοι, ωστόσο, της ΜΝΗΜΑΡ, πόσω μάλλον οι εκπρόσωποι του πάλαι ποτέ δικομματισμού, έχουν αρκετό λίπος ώστε να περιμένουν την κατάληξη του δράματος προκειμένου να βγάλουν πόρισμα. Ποιός ξέρει, ίσως να σκέφτονται πως ακόμα κι αν δε δικαιωθούν μέχρι τότε, δεν θα έχει μείνει κανένας ζωντανός για να τους κρίνει και να τους καταδικάσει όπως τους αρμόζει…    

Οποιος χούντες νοσταλγεί, τις βρίσκει μπροστά του...

Μια φορά κι έναν καιρό γκρουμ ακριβού ξενοδοχείου χτυπά την πόρτα τής σουίτας ενός πλούσιου πελάτη. Όταν αυτή ανοίγει ο υπάλληλος αντικρίζει την εικόνα τού ποδοσφαιριστή-θρύλου τής Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Τζορτζ Μπεστ, ο οποίος έμεινε στην ιστορία όχι μόνο για το ταλέντο του αλλά και για τον αυτοκαταστροφικό του χαρακτήρα, να «περιποιείται» μια Μις Κόσμος στο κρεβάτι, όπου βρίσκονταν απλωμένα ένας πακτωλός χρημάτων κι ανοιγμένες σαμπάνιες. Το ερώτημα του γκρουμ έχει μείνει στην ιστορία: «Τί είναι αυτό που πήγε στραβά Τζόρτζι;»…

Αυτόν τον αφελή υπάλληλο μου θυμίζουν όλοι εκείνοι που απορούν για το ότι στη δημοσκόπηση της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας» τρεις στους δέκα απάντησαν πως τα πράγματα ήταν καλύτερα επί δικτατορίας. Έχουν μπροστά τους ένα σκηνικό καταστροφής μιας χώρας, το οποίο στήνεται με γοργές κινήσεις τα τελευταία τρία χρόνια, αλλά αναρωτιούνται ακόμα γιατί αξιομνημόνευτη μερίδα τού πληθυσμού στρέφεται προς «λύσεις» όπως η  Χρυσή Αυγή και οι υπόλοιποι λάτρεις των συνταγματαρχών και του αυταρχικού τους καθεστώτος. Εύχομαι, απλώς, η έκπληξή τους να μην είναι ειλικρινής γιατί είναι πολύ χειρότερο αυτοί που σε κυβερνούν να μην είναι μόνο φαύλοι αλλά κι ανόητοι…

Δεν αμφιβάλλω ότι δεδομένης της κατάστασης η ακροδεξιά, ο νεοναζισμός, η μισαλλοδοξία, η στρατοκρατία, η θεοκρατία, η «τάξις κι ασφάλεια» και η απολυταρχία θα προσεταιρίζονται όλο και περισσότερους οπαδούς. Δεν περιμένω σοφότερη αντίδραση από ένα λούμπεν προλεταριάτο, το οποίο είχε εθιστεί τις προηγούμενες δεκαετίες να ανέχεται τον παρασιτισμό μιας ελίτ που το δωροδοκούσε με θεσούλες στο Δημόσιο, θαλασσοδάνεια και, γενικότερα, μια ζωή μόνο με δικαιώματα και χωρίς υποχρεώσεις. Ωστόσο, είναι θλιβερή και η αντίδραση όσων βαυκαλίζονται πως συγκροτούν τον πνευματικό κόσμο αυτής της χώρας, οι οποίοι προτιμούν να καυτηριάζουν στο δημόσιο λόγο τους το φαινόμενο κι όχι τις γενεσιουργές του αιτίες.

Δεν εκπλήσσομαι ούτε από αυτό όμως. Η μετριότητα δε μπορεί  να διαιωνίσει το είδος της, αν είναι επιθετική απέναντι σε αυτούς που την ταΐζουν για να παραμένει οκνηρή κι ανέμπνευστη. Είναι λογικό οι κρατικοδίαιτοι «καλλιτέχνες» μας, οι οποίοι σιτίζονται εξτρά από μια αργόσχολη πλουτοκρατία, να επιτίθενται μόνο στην πλέμπα και να μη λένε κουβέντα για εκείνους που βολεύονται από ένα σύστημα που αναπαράγει τις ανισότητές του. Αυτός, ωστόσο, δεν είναι λόγος να μένουν σιωπηλοί όσοι κατανοούν βαθύτερα τα μυστικά τής κρίσης κι ονειρεύονται μια κοινωνία που δεν θα επικρατεί η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Εχουν ιστορικό χρέος να βγουν μπροστά για να συμπαρασύρουν την πλειονότητα του ελληνικού λαού, η οποία παρακολουθεί μακάρια τον όλεθρό της λες κι αφορά κάποιον άλλο κι όχι την ίδια…     

Η σιωπή ταιριάζει στα "παπαγαλάκια"...

Οσο κι αν σιχαίνομαι το μανιχαϊσμό, μπαίνω στον πειρασμό να διαχωρίσω τη δημοσιογραφία σήμερα στην Ελλάδα σε δύο μεγάλες κατηγορίες, που προφανώς δε χωρούν όλους τους δημοσιογράφους, ωστόσο δυστυχώς σε αυτές βρίσκουν πεδίο δράσης οι περισσότεροι. Στη μία ανήκει η δημοσιογραφία που ουρλιάζει, όχι γιατί έχει δίκιο αλλά είτε γιατί αυτό πουλά, κι αυτή είναι η ευμενέστερη κριτική, είτε για να κρύψει άλλες πομπές κι αμαρτίες. Η δεύτερη κατηγορία είναι η δημοσιογραφία που σιωπά είτε από φόβο, που και πάλι είναι η πιο επιεικής εκδοχή, είτε από συμφέρον προκειμένου να μη θίξει τέως, νυν ή μελλοντικούς νταβατζήδες της…

Στο τεύχος τού περιοδικού «HOT DOC» που κυκλοφορεί υπάρχει αναλυτικό ρεπορτάζ για σχέδιο δολοφονίας σε βάρος τού δημοσιογράφου Κώστα Βαξεβάνη. Ο καθένας μπορεί να το διαβάσει και να βγάλει τα συμπεράσματά του όπως εκείνος κρίνει: μπορεί να θεωρήσει πως όσα γράφονται είναι τεκμηριωμένα, μπορεί πάλι να τα χαρακτηρίσει αποκυήματα φαντασίας. Κανένα πρόβλημα με αυτό. Ωστόσο ουδείς επαγγελματίας δημοσιογράφος δικαιούται να αποκρύψει από την κοινή γνώμη αυτήν τη σοβαρή καταγγελία, η οποία αν ευσταθεί μας γυρίζει πίσω σε εποχές όπου για να μπορείς να κάνεις ρεπορτάζ έπρεπε να κυκλοφορείς με κουμπούρια για να προστατεύεσαι από το παρακράτος. Γιατί το δημοσιογραφικό σινάφι καταπίνει την κάμηλο και διυλίζει τον κώνωπα; Το φοβίζει πια τόσο πολύ ότι ως ηθικός αυτουργός τού σχεδίου δολοφονίας, στο οποίο εμπλέκονται μυστικές υπηρεσίες κι άλλοι δημοσιογράφοι, καταγγέλλεται τραπεζίτης;…

Η αυτολογοκρισία είναι η χειρότερη μορφή λογοκρισίας στην οποία μπορεί να υποπέσει ένας δημοσιογράφος. Προκαλεί, για παράδειγμα, το κοινό αίσθημα η ομολογία πριν από λίγο καιρό τού Γ. Πρετεντέρη πως γνώριζε αυτός κι άλλοι συνάδελφοί του πως οδηγούμαστε στη χρεοκοπία, αλλά προτίμησαν, με χίλιες δικαιολογίες μήπως και περισώσουν την αξιοπιστία τους, να μην πουν τίποτα στο αποχαυνωμένο πόπολο, αφήνοντάς το να παραμυθιάζεται με τα ψέματα που το «τάιζε» και συνεχίζει φυσικά να το «ταΐζει» η εξουσία. Αλίμονο αν ο δημοσιογράφος κρατά τις πληροφορίες που του διοχετεύονται για τον εαυτό του, έστω κι αν οι νόμοι είναι με τέτοιο τρόπο κατασκευασμένοι ώστε να δικαιώνουν τα λαμόγια και να καταδικάζουν την ελευθεροτυπία. Σε αυτήν την περίπτωση μόνος του εκτίθεται ως «παπαγαλάκι», πάντοτε στην υπηρεσία σκοτεινών συμφερόντων και ποτέ τής ενημέρωσης του λαού…  

  

Οταν πετάς ανθρώπους στην θάλασσα, γιατί κλαις για τα ξεβρασμένα πτώματά τους;

Το περίεργο δεν είναι που μπράβος των φραουλοπαραγωγών στη Μανωλάδα Ηλείας πυροβόλησε τους εργάτες που είχαν το «θράσος» να ζητήσουν να πληρωθούν για την εργασία τους. Το παράξενο είναι, με βάση το πόσο ανυπεράσπιστοι έχουν μείνει νομοθετικώς αλλά και πρακτικώς οι εργαζόμενοι, το ότι αυτό δε συμβαίνει σε καθημερινή βάση. Οι εργοδότες έχουν επιδείξει μεγάλη «ανοχή» έως τώρα στο πιο παραγωγικό κομμάτι τού πληθυσμού, δεδομένου ότι οι νόμοι που έχουν ψηφιστεί κι αναμένεται να ψηφιστούν τους δίνουν όλες τις δυνατότητες να έχουν ανθρώπους στη δούλεψή τους, τους οποίους μπορούν να αμείβουν με μισθούς πείνας και να τους παρέχουν εργασιακά δικαιώματα τα οποία μόνο ο Σπάρτακος θα ζήλευε…

Προς τί, επομένως, η υποκριτική αγανάκτηση του πολιτικού συστήματος για όσα διαδραματίστηκαν στην Ηλεία; Δε μπορούν να καταλάβουν ότι ήταν ένα «έργο» το οποίο στην ουσία έγινε με τη δική τους ευγενική χορηγία; Όταν ρίχνεις ανθρώπους στη μέση τού ωκεανού χωρίς να τους πετάξεις ούτε ένα σωσίβιο, είναι τουλάχιστον ντροπή να κλαις στη συνέχεια όταν βλέπεις να ξεβράζονται πτώματα στη στεριά. Αν η τρόικα εσωτερικού αισθάνεται αποτροπιασμό για τέτοιου είδους εγκληματικές ενέργειες, τότε να πάει στην αστυνομία και να παραδοθεί. Κι αυτό γιατί  δεν είναι άλλος ο ηθικός αυτουργός του μακελειού στην Ηλεία παρά εκείνος που νομιμοποιεί την ασυδοσία, που ξεπλένει τις κοινωνικές αδικίες στο «καθαρτήριο» της δήθεν ανάπτυξης κι ανταγωνιστικότητας κι όσοι έχουν ακόμα το θράσος να εκβιάζουν για πολιτικές που εξανδραποδίζουν στο όνομα της ιδεοληψίας «δουλίτσα να υπάρχει κι ό,τι να ‘ναι». Λες και δεν υπάρχει ακόμα σε αυτήν τη χώρα πλούτος που δε διανέμεται με κριτήρια κοινωνικής δικαιοσύνης…

Οι εικόνες των αγρίως χτυπημένων εργατών από το Μπαγκλαντές είναι εικόνες από το προσεχές μέλλον όχι μόνο των αλλοδαπών, αλλά και των ελλήνων. Τί θα κάνουμε επομένως; Θα χώσουμε γι’ άλλη μια φορά το κεφάλι μας στο χώμα μέχρι τη φορά που θα συμβεί και σε εμάς ή θα αντιδράσουμε εδώ και τώρα; Το ξέρω, η ερώτηση είναι ρητορική στη χώρα που ο νεοναζισμός συγκεντρώνει στις δημοσκοπήσεις ποσοστά που ξεπερνούν το 10% και το λούμπεν προλεταριάτο τρέμει περισσότερο την ελευθερία του από την υποδούλωσή του…

  

Τέλος των ιδεολογιών; Πολύ θα θέλατε...

Εχετε αναρωτηθεί γιατί εκείνοι που αδιαφορούν για τα εργασιακά δικαιώματα και προτάσσουν στην θέση τους την ανταγωνιστικότητα επιμένουν να μιλούν για το τέλος των ιδεολογιών και την αντικατάστασή τους από χαλαρές αμπελοφιλοσοφίες τού τύπου "να ζούμε ενάρετα και με αρχές"; Θέλουν να πιστέψουμε ότι δεν υπάρχουν πια κοινωνικές τάξεις, ότι αυτές έχουν καταργηθεί δια μαγείας γιατί, τόσο "απλά", οι φτωχοί μπορούν να γίνουν πλούσιοι με σκληρή δουλειά, επιμονή και υπομονή. Τί κι αν στην Ελλάδα των μνημονίων ειδικότερα οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι αν δε γίνονται πλουσιότεροι, τουλάχιστον δε μπαίνουν στον "κόπο" να συνεισφέρουν ανάλογα με τις οικονομικές τους δυνάμεις; Σύμφωνα με την απλοϊκή θεώρησή τους, αν δουλεύεις 25 ώρες το 24ωρο θα εξελιχθείς σίγουρα σε κάτι ανάμεσα σε Ωνάση και Ροκφέλερ...
Σε μια κοινωνία, ωστόσο, ίσων ευκαιριών κανείς δεν θα ήταν απαραίτητο να εργάζεται όλη ημέρα μόνο και μόνο για να επιβιώνει. Θα εργαζόταν ελάχιστες ώρες κι αν οι φιλοδοξίες του δε σταματούσαν σε μια άνετη ζωή, αλλά ήθελε το κάτι παραπάνω τότε θα μπορούσε ασφαλώς να ξημεροβραδιάζεται στην εργασία του μέχρι να πετύχει τον όποιο στόχο του. Μέχρι όμως να συμβούν όλα αυτά, οι τάξεις και οι ιδεολογίες θα υπάρχουν γιατί θα φωνάζει από μακριά πως αυτός ο κόσμος είναι άδικος. Οσο θα υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και το εκπαιδευτικό, πολιτικό και μιντιακό σύστημα δεν ενθαρρύνουν την απόκτηση ταξικής συνείδησης, την αφύπνιση και την εξέγερση απέναντι στην αδικία θα υφίσταται η ανάγκη για την Αριστερά που θα απαιτεί κοινωνική δικαιοσύνη και για Δεξιά η οποία θα προσπαθεί να μην καταρρεύσει το κατεστημένο. Ολα τα υπόλοιπα δεν είναι τίποτα άλλο από προπαγανδιστική επιχείρηση να καταπνιγεί η όποια αντίδραση σε ένα βαθιά σαπισμένο σύστημα, το οποίο φρίττει και μόνο με τη σκέψη πως εκεί έξω υπάρχουν κι ελεύθερα πνεύματα που δεν αποδέχονται να ταΐζονται με τη δημιουργία ψευδαισθήσεων...   

Πώς να σε αγαπήσουν, αν κάνεις τα πάντα για να σε μισούν;...

Οι ΗΠΑ την τελευταία δεκαετία εισέβαλαν στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και στη Λιβύη, ανέτρεψαν τα καθεστώτα τους και δολοφόνησαν τους ηγέτες τους, από το Σ. Χουσεΐν μέχρι τον Οσ. Μπιν Λάντεν και το Μ. Γκαντάφι, αφού θυσίασαν χιλιάδες αμερικανούς στρατιώτες και τρισεκατομμύρια δολάρια. Το ίδιο χρονικό διάστημα απείλησαν με εξαφάνιση το Ιράν, τη Συρία και τη Βόρειο Κορέα, την ίδια ώρα που απειλείτο κι απειλείται με εξαφάνιση η ίδια η αμερικανική οικονομία για πολλούς και διαφορετικούς λόγους, αλλά και γιατί θεωρήθηκε πως και στον 21^ο αιώνα θα κυριαρχεί στον πλανήτη όποιος διαθέτει την ισχυρότερη πολεμική μηχανή. Κι όμως, έρχεται η επίθεση στη Βοστόνη (αν και δεν έχει επιβεβαιωθεί επισήμως πως πρόκειται για τρομοκρατική ενέργεια) για να θυμίσει και στο Ελλαδιστάν το αυτονόητο: πως δεν αντιμετωπίζεις ένα πρόβλημα χτυπώντας το φαινόμενο, αλλά τη ρίζα του. Κι αυτή στην άλλη όχθη του Ατλαντικού μολονότι έχουν περάσει πάνω από δέκα χρόνια από την 11^η Σεπτεμβρίου αδυνατούν όχι μόνο να την κόψουν, αλλά ακόμα και να την εντοπίσουν.

Η τυφλή βία είναι ανήθικη κι αδιέξοδη. Καμιά ιμπεριαλιστική πολιτική, άλλωστε, δεν άλλαξε ποτέ γιατί κάποιος σκότωσε μερικές εκατοντάδες πολίτες της χώρας που την ασκεί. Αν μη τί άλλο η τελευταία δεκαετία, με την έξαρση της στρατηγικής της τάξης και της ασφάλειας που συμπαρέσυρε ατομικές ελευθερίες και θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, αποδεικνύει ότι η χρήση βίας ως απάντηση στη βία φέρνει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που υποτίθεται πως επιδιώκουν οι εμπνευστές της. Τί έκαναν, όμως, οι αμερικανικές κυβερνήσεις για να γίνουν πιο αγαπητές στον υπόλοιπο πλανήτη; Τίποτα απολύτως, κρυπτόμενες πίσω από την ιδεοληψία με την οποία πολιτεύεται και η Γερμανία τής Ανγκ. Μέρκελ: πως ο υπόλοιπος πλανήτης τούς μισεί γιατί είναι επιτυχημένοι…

Είναι πολύ πιθανό οι δολοφονίες τής Βοστόνης να πυροδοτήσουν ένα νέο κύμα καλώς προσχεδιασμένης αντεκδίκησης από τις ΗΠΑ, με πρώτο θύμα ίσως το Ιράν. Ωστόσο, όπως θα τραγουδούσε κι ο αγαπημένος τροβαδούρος μιας άλλης γενιάς αμερικανών, ο Μπομπ Ντίλαν, «οι καιροί αλλάζουν» και η Ουάσιγκτον, μετά από πολλά χρόνια μοναξιάς στην παγκόσμια διακυβέρνηση, δεν παίζει πλέον μόνη της. Ερχονται με φόρα χώρες όπως η Κίνα, η Ινδία ή η Βραζιλία που δεν θα ανεχθούν οι ΗΠΑ να υποδυθούν ξανά το ρόλο τού πλανητικού χωροφύλακα. Σε αυτό το πλαίσιο, ο καλύτερος τρόπος για το Μ. Ομπάμα για να προστατέψει το λαό του δεν είναι να σκοτώσει μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ιρανών, αλλά να κάνει επιτέλους κάτι ώστε το 99% του παραγόμενου πλούτου στη χώρα του να μην πηγαίνει στο 1% του πληθυσμού της. Αυτός, ναι, θα ήταν ένας πραγματικός θρίαμβος πάνω στην τρομοκρατία…  

Αξιοι μόνο για προπαγάνδα...

Μπορεί να μη μας κάνει συχνά την τιμή να προβαίνει σε δηλώσεις, πόσω μάλλον να παραχωρεί συνεντεύξεις, προκειμένου να αποφεύγει τη φθορά, ωστόσο ο Αντ. Σαχλαμαράς είναι απολαυστικός όποτε το πράττει. Ευφραίνεται η ψυχή μας όταν βλέπει τον πρωθυπουργό τής χώρας να παρουσιάζει μια εικόνα της που ανταποκρίνεται μόνο στις προπαγανδιστικές του επιδιώξεις κι όχι στην κοινωνική πραγματικότητα. Πού βρίσκεται κρυμμένη αυτή η «ισχυρή», «σταθερή» και «θωρακισμένη» χώρα, η οποία σε λίγο καιρό θα φύγει από τα μνημόνια; Στους ενάμισι εκατομμύριο ανέργους, στην πλειονότητα των εργαζομένων που προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με μισθούς πείνας ή στους εκατοντάδες χιλιάδες ή κι εκατομμύρια που στεγάζονται και σιτίζονται μόνο χάρη στην καλοσύνη των άλλων;
Ποιός λογικός άνθρωπος έχει αντίρρηση στο να απολυθούν επίορκοι, τεμπέληδες ή άχρηστοι δημόσιοι υπάλληλοι και να αντικατασταθούν από νέους με προσόντα κι όρεξη για δουλειά; Ποιός, όμως, μπορεί να πιστέψει ότι φορείς αυτής της ριζοσπαστικής αλλαγής στο Δημόσιο θα είναι τα κόμματα που το μετέτρεψαν σε χοάνη εξυπηρέτησης εκλογικών σκοπιμοτήτων και διαιώνισης της μεταπολιτευτικής σαπίλας; Επιπλέον, ως πότε θα εξακολουθούν να ισχυρίζονται οι κυβερνώντες μας πως πατάσσουν την ανεργία με προγραμματάκια εξαθλίωσης, τα οποία εξοικειώνουν το πιο παραγωγικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας με αποδοχές και συνθήκες απασχόλησης που προσιδιάζουν περισσότερο σε σκλάβους; Η Ελλάδα χρειάζεται μεταρρυθμίσεις εδώ και…προχθές. Είναι αστείο, όμως, να θεωρούμε πως θα έλθουν από εκείνους που έχουν συμπληρώσει 30 και πλέον χρόνια στα βουλευτικά και στα υπουργικά έδρανα…

Η Δημοκρατία αντιπαθεί τις απαγορεύσεις...

Η πιο άδοξη φάση στη ζωή ενός ανθρώπου είναι όταν αρχίζει να πιστεύει ότι έχει δίκιο στα πάντα. Οταν μπει σε αυτή τη διαδικασία, δύσκολα βρίσκει την οδό τής επιστροφής στη λογική. Από αυτό το σημείο και μετά αυτός ο άνθρωπος παύει να είναι χρήσιμος στο στενότερο κι ευρύτερο κοινωνικό του περιβάλλον κι όχι μόνο αυτό αλλά καθίσταται τρομακτικά επικίνδυνος στους γύρω του. Σε αυτήν τη σφαίρα έχει μπει εδώ κι αρκετό καιρό ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, Ν. Δένδιας, ο οποίος επιβεβαίωσε με το κλείσιμο του indymedia πως υπηρετεί μία και μόνο ιδεολογία, το φασισμό...

Σε μια όνομα και πράγμα Δημοκρατία ο καθένας έχει δικαίωμα να λέει ό,τι θέλει. Από τη στιγμή που κανένας μας δε διαθέτει το αλάθητο και κανένας μας δεν είναι παντογνώστης από πού κι ως πού θέτουμε κανόνες και παίρνουμε αποφάσεις για να φιμώνουμε απόψεις που δε συμφωνούν με τις δικές μας; Σε μια Δημοκρατία που σέβεται την ιστορική της προέλευση έχω κάθε δικαίωμα να  επιχειρηματολογώ υπέρ οποιασδήποτε ιδέας, όσο αποκρουστική κι αν είναι για το διπλανό μου. Δικαιούμαι να μιλώ υπέρ των βομβιστικών επιθέσεων, της δολοφονίας πολιτικών προσώπων ή κατά των μαύρων, των ομοφυλόφιλων ή των ανάπηρων. Στην πραγματική Δημοκρατία δικαιούμαι να αυτοπροσδιορίζομαι τρομοκράτης ή φασίστας και να προσπαθώ να πείθω κι άλλους για τις ιδέες ή ιδεοληψίες μου. Μια ευνομούμενη πολιτεία δικαιούται να με τιμωρήσει μόνο όταν περάσω την κόκκινη γραμμή και δολοφονήσω έναν πολιτικό ή σκοτώσω έναν "αράπη". Αλίμονο, όμως, αν το κάνει νωρίτερα γιατί τότε επεμβαίνει σε μια σφαίρα που επεμβαίνουν μόνο οργουελικού τύπου καθεστώτα, στην ανθρώπινη διάνοια δηλαδή...
Προϋπόθεση της ελεύθερης επιλογής είναι η ελευθερία έκφρασης και η ελευθεροτυπία. Αν υποθέσουμε πως θέλουν κάποιοι καλοπροαίρετα να μισήσουμε την τρομοκρατία ή το φασισμό, ας μας επιτρέψουν να μάθουμε περισσότερα για την τρομοκρατία ή το φασισμό, να ακούσουμε αυτούς που μας καλούν να βάλουμε βόμβες στις τράπεζες ή να μαχαιρώσουμε τον πακιστανό τής γειτονιάς μας. Δεν καταδικάζω κάθε μορφή βίας ούτε εξομοιώνω τη λούμπεν επίθεση σε ένα χρηματοπιστωτικό οργανισμό με το χυδαίο ξυλοφόρτωμα ενός μετανάστη. Από την κυβέρνησή μου, όμως, απαιτώ να επιτρέπει σε όλα τα λουλούδια να ανθίζουν και να μου παρέχει, μέσω της παιδείας, τα εφόδια να ξεχωρίζω τα γαρύφαλλα από τις τσουκνίδες κι όχι να μου δίνει μια λίστα με το τί μου επιτρέπεται να διαβάζω και τί όχι. Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες κι ο φασισμός στις απαγορεύσεις...       

Κάποιος να τους πει ότι είναι "νεκροί"...

Είναι ανθρώπινο όταν έχεις βρεθεί κάτω από τα φώτα της ράμπας να δυσκολεύεσαι να προχωρήσεις όταν αυτά σβήσουν. Ωστόσο, όλοι όσοι έχουν βρεθεί σε αυτήν την θέση κάποια στιγμή συμβιβάζονται με την ιδέα πως δεν είναι τόσο δημοφιλείς όσο ήταν ή ήθελαν να πιστεύουν ότι ήταν στο παρελθόν. Συμβιβάζονται και συνεχίζουν τη ζωή τους όπως μπορούν. Οποιος αγαπά την Α. Διαμαντοπούλου, τον Ανδρ. Λοβέρδο και το Γ. Ραγκούση έχει χρέος να τους μεταφέρει αυτήν την παρατήρηση, που δεν είναι καμιά σοφία αλλά μια συνήθης διαδικασία. Ποιος ο λόγος να τους βλέπουν να εξευτελίζονται με το να ιδρύουν κόμματα, τα οποία ακόμα κι αν ενωθούν εις «σάρκα» μία θα δυσκολευτούν να βρουν άλλες ψήφους πέρα από τις δικές τους;…

Δεν αμφιβάλλω ότι εκεί έξω υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που πιστεύουν ότι την καταιγίδα μπορείς να την αντιμετωπίσεις με μια ομπρέλα, γι’ αυτό κι επιλέγουν πολιτικούς οι οποίοι προκρίνουν μετριοπαθείς λύσεις. Ακόμα κι εκείνοι, όμως, θα δυσκολευτούν πολύ να ακολουθήσουν άτομα τα οποία έχουν κυβερνήσει αυτήν τη χώρα, άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο, με τα γνωστά «θαυμαστά» αποτελέσματα. Δε με νοιάζει τοσο αν η Α. Διαμαντοπούλου, ο Ανδρ. Λοβέρδος κι ο Γ. Ραγκούσης είναι διεφθαρμένοι. Το τραγικότερο είναι ότι αποδείχθηκαν ανίκανοι. Γιατί, επομένως, οι σοσιαλδημοκράτες ή οι μετριοπαθείς φιλελεύθεροι να καταφύγουν σε τέτοιου είδους λύσεις απελπισίας, οι οποίες ακόμα δεν έχουν καταλάβει πόσο νεκρές είναι;…  

Δεν παραγράφονται τα εγκλήματα κατά τής ανθρωπότητας...

Θα σωθεί η Ελλάδα από τις γερμανικές αποζημιώσεις; Θα επιτευχθεί με αυτόν τον τρόπο αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου σε αυτήν τη χώρα ή θα αλλάξει το παραγωγικό της μοντέλο; Όχι βεβαίως. Δεν θα σωθούμε από την εφάπαξ καταβολή ενός σημαντικού, αν μη τί άλλο, ποσού ούτε θα σταματήσουμε να παράγουμε ελλείμματα και χρέη σα να μην υπάρχει αύριο. Αλίμονο, όμως, αν συνδέουμε πάντοτε την πολιτική με τον ωφελιμισμό, αν εξαρτούμε την ηθική δικαίωση ενός έθνους που υπέφερε τα πάνδεινα κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής με τις σύγχρονες ανάγκες του για επιβίωση σε ένα οικονομικό περιβάλλον το οποίο εκβιάζει συνεχώς για να επιβιώσει έστω και λίγο παραπάνω.

Η Γερμανία έχει ηθική, αν όχι πολιτική, υποχρέωση να αποζημιώσει την Ελλάδα για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διέπραξε σε αυτόν τον τόπο στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Πόσω μάλλον όταν είχαμε αποδεχθεί, κι ορθώς, τη διαγραφή του γερμανικού δημόσιου χρέους που συνετέλεσε στο μεταπολεμικό γερμανικό θαύμα. Οι χώρες δεν πρέπει να λειτουργούν εκδικητικώς ούτε όμως αποξενωμένες κι από τη δικαιοσύνη. Γι’ αυτό και είναι ιταμές οι δηλώσεις τού Β. Σόιμπλε και του όποιου Σόιμπλε σύμφωνα με τις οποίες όλα αυτά είναι χαμένη υπόθεση. Τα κράτη, ειδικώς αυτά που θέλουν να διατηρούν ηγεμονικό ρόλο, οφείλουν να αναγνωρίζουν τις ιστορικές τους ευθύνες όχι μόνο στα λόγια, αλλά και στις πράξεις. Γι’ αυτό και η ελληνική κυβέρνηση έχει χρέος τόσο απέναντι στις γενιές που θυσιάστηκαν όσο και σε αυτές που θα θυσιαστούν από το γερμανικό ζυγό να απαιτήσει αποζημιώσεις. Όχι για να τη βγάλουμε φτηνά, αλλά γιατί αυτό απαιτεί η Ιστορία…       

Από πότε οι θύτες έγιναν θύματα;...

Ποιός είναι, τελικώς, ο ένοχος για τη λίστα Λαγκάρντ, την απόκρυψή της και τη μη αξιοποίησή της από τις ελληνικές αρχές; Οι πρωθυπουργοί, οι υπουργοί Οικονομικών, οι επικεφαλής του ΣΔΟΕ και της ΕΥΠ, οι πρέσβεις και οι λοιποί παρατρεχάμενοι που ασχολήθηκαν λίγο ή πολύ με το θέμα; Οχι βεβαίως! Αυτός που ευθύνεται είναι ο Κώστας Βαξεβάνης, ο δημοσιογράφος που την αποκάλυψε όταν, για παράδειγμα, ο Β. Βενιζέλος είχε "ξεχάσει" πως την είχε στην κατοχή του σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις κι ο Γ. Παπακωνσταντίνου είχε δώσει στις αρμόδιες αρχές μόνο δέκα ονόματα από τα χιλιάδες που αναφέρονταν στη λίστα. Κατηγορείται, δηλαδή, σήμερα από "μπουμπούκους" κι από λοιπά σαπισμένα φρούτα τής μεταπολίτευσης για συγκάλυψη ο άνθρωπος που αν δεν ήταν ο ίδιος σήμερα θα συσχετίζαμε την Κ. Λαγκάρντ αποκλειστικώς με την θέση της ως γενικής διευθύντριας του ΔΝΤ...
Το ερώτημα επανακάμπτει δριμύτερο: ποιά δημοσιογραφία θέλουμε; Αυτή που χαριεντίζεται με την εξουσία, προτάσσοντας τις δημόσιες σχέσεις από την αποκάλυψη; Την καθως πρέπει δημοσιογραφία που το τίποτα το παρουσιάζει σαν κοσμοϊστορικό γεγονός και στολίζει τη λαμογιά με κοσμητικά επίθετα για να αφήνονται στο απυρόβλητο οι εμπνευστές της; Τη δημοσιογραφία που παρουσιάζει τα σύκα σκάφη και τη σκάφη σύκα; Αν ναι, τότε καλώς και διώκονται οι ρεπόρτερ που επιμένουν ότι είδηση είναι μόνο αυτό που θέλει κάποιος να αποκρύψει κι όχι να διαφημίσει. Αν όχι, είμαστε έτοιμη ως κοινωνία να την υπερασπιστούμε με κάθε τρόπο, απομονώνοντας τους συκοφάντες κι αρνούμενοι να μαζέψουμε τη "μπάλα" από την εξέδρα όπου  τη στέλνουν όσοι έχουν πολλά να κρύψουν; Είναι πολύ εύκολο να αποκαλούμε τους δημοσιογράφους αλήτες και ρουφιάνους και πολλές φορές έχουμε δίκιο. Οταν, όμως, αλήτες και ρουφιάνοι είναι αυτοί που καταγγέλλονται με στοιχεία από τους δημοσιογράφους είναι κρίμα να συνεχίζουμε να τους στηρίζουμε με την ανοχή μας και, κυρίως, με την ψήφο μας...      

Ας είναι βαρύ το χώμα που θα τη σκεπάσει...

Η Μ. Θάτσερ δεν είναι νεκρή όπως θέλουν να πιστεύουν όσοι συνδέουν τον θάνατο ενός ανθρώπου με την παύση της εγκεφαλικής του λειτουργίας. Η αποκαλούμενη από τους θαυμαστές της "Σιδηρά Κυρία" είναι ολοζώντανη, όχι στις καρδιές μας αλλά στις πολιτικές που εφαρμόζονται αυτήν τη στιγμή στη χώρα μας και σε πολλά άλλα μέρη τού κόσμου, για τις οποίες θα μπορούσε να διεκδικήσει τα πνευματικά δικαιώματα σε κάποιο μεταφυσικό δικαστήριο. "Δεν υπάρχει κοινωνία παρά μόνο μεμονωμένα άτομα", ήταν η φράση της που συμπυκνώνει καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη την πολιτική διαδρομή τής κόρης τού μπακάλη, η οποία άφησε στο πέρασμά της μια ανάπηρη εργατική τάξη κι ένα αποθρασυμένο κεφάλαιο να αλωνίζει με τις ευλογίες τού νόμου. Η γυναίκα που χαρακτήρισε τρομοκράτη το Νέλσον Μαντέλα, αλλά έπινε ευχαρίστως το απογευματινό της τσάι με τον Αουγκούστο Πινοτσέτ, η πρωθυπουργός που εφηύρε έναν πόλεμο, αυτόν στα Φόλκλαντς, για να κερδίσει εκλογικές αναμετρήσεις και τη μάχη της με τα συνδικάτα δεν αναπνέει πια τον ίδιο αέρα με εμάς. Μόνο που η ανάσα των πολιτικών της εξακολοθεί να μας στοιχειώνει...
Είναι αλήθεια ότι η Θάτσερ έχει πολλούς οπαδούς, οι οποίοι αρέσκονται να αυτοχαρακτηρίζονται νεοφιλελεύθεροι και να επιτίθενται στους φτωχούς κι αδύναμους, αποκαλώντας τους φθονερούς απέναντι στην επιτυχία των άλλων. "Εσύ φταις που δεν είσαι πλούσιος", συνηθίζουν να ισχυρίζονται χωρίς καν να μπαίνουν στον κόπο να αναρωτηθούν αν έχουν όλοι οι άνθρωποι ξεκινήσει τη ζωή τους από την ίδια αφετηρία κι αν είναι πρόθυμοι να πουλήσουν την ψυχή τους στο διάβολο για τα χρήματα, την εξουσία και τη δόξα. Συγκρίνουν ντομάτες με πατάτες για να κρύψουν κάτω από το χαλί το μείζον ζήτημα νομιμοποίησης του καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο προκαλείται από την άδικη ανισοκατανομή τού παραγόμενου πλούτου και τις άνισες ευκαιρίες που δίνονται σε διαφορετικές κατηγορίες πολιτών για να αποκτήσουν ταξική συνείδηση και να αναδείξουν τα χαρίσματά τους. Ναι, ο φτωχός μπορεί να γίνει πλούσιος, ο άσημος διάσημος, ο υποτελής βασιλιάς. Μόνο που αυτήν του την επιτυχία, αν θεωρήσουμε πως κάτι τέτοιο είναι επιτυχία, δεν θα την οφείλει στο σύστημα που μεγάλωσε και δρα, αλλά μολονότι μεγάλωσε και δρα σε αυτό το σύστημα. Η Θάτσερ και οι όμοιοί της παρέλαβαν κοινωνίες και παρέδωσαν αγέλες. Γι' αυτό και είναι χρέος μας να τους θάψουμε όσο πιο βαθιά γίνεται στο χώμα, όχι για λόγους εκδίκησης αλλά για να μην επιτρέψουμε στον εαυτό μας να χαθεί έτι περαιτέρω στο ναρκισσισμό τού ατομικισμού, αυτήν την τερατώδη ασθένεια που τρώει τις σάρκες μας και καταστρέφει τις κοινότητές μας...

Να ρωτήσω Αλέξη για την Παιδεία ή δε μας ενδιαφέρει;...

Είναι πολύ ευχάριστο το ότι ο Αλέξης Τσίπρας εγκατάλειψε νωρίς  τη νεόκοπη τακτική του να μιλά όπου σταθεί κι όπου βρεθεί υπέρ τού ευρώ προκειμένου να μη στενοχωρήσει τους νοικοκυραίους. Πολύ σωστά το νόμισμα δε μπορεί να είναι φετίχ ούτε σκοπός, αλλά μέσο για να ευημερούν οι άνθρωποι. Είναι πολύ ευχάριστο, επίσης, το ότι ο αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης επαναλαμβάνει, σε πείσμα τής κυβερνητικής προπαγάνδας, πως θα απαιτήσει επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου και συμμαχία των χωρών τού ευρωπαϊκού Νότου για μια άλλη πολιτική. Βεβαίως, ο cool Αλέξης οφείλει να δηλώσει δημοσίως πως είναι έτοιμος να φτάσει στη σύγκρουση στην περίπτωση που οι τροϊκανοί στυλώσουν τα πόδια. Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα καταφέρει να σχηματιστεί μια ευρεία κοινωνική πλειονότητα, η οποία θα είναι έτοιμη να τον στηρίξει στην τελική μάχη για τη σωτηρία των λαών από την ηγεμονία σαπισμένων ελίτ. Η μετριοπάθεια δεν έχει θέση σε επαναστατικούς καιρούς...
Ωστόσο, δεν αρκεί να απαλλαγούμε από τα μνημόνια για να ορθοποδήσει η χώρα ούτε η χάραξη μιας διαφορετικής οικονομικής πολιτικής από αυτή που ακολουθείται σήμερα. Η βάση για κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια δε μπορεί να είναι άλλη από την Παιδεία, γι' αυτό κι ανησυχώ σφόδρα από τη σιγή ασυρμάτου εκ μέρους τού ΣΥΡΙΖΑ όσον αφορά την εκπαιδευτική του πολιτική. Η Ελλάδα χρειάζεται πολίτες περισσότερο και πιο άμεσα από όσο έχει ανάγκη χρημάτων. Τί να τα κάνουμε τα λεφτά, αν είναι να χαθούν ξανά σε ένα βαρέλι δίχως πάτο; Αν, όμως, τα χρήματα των δανειστών δεν κατευθύνονταν στην αποπληρωμή παλαιότερων ληστρικών δανείων ή στις αχόρταγες τράπεζες, αλλά στην παιδεία σε όλες τις βαθμίδες της, σε όλο της το προσωπικό και, κυρίως, στην ανακατεύθυνση του εκπαιδευτικού προσανατολισμού, τότε θα ήμουν πρόθυμος να υποστώ κάθε θυσία από τους τροϊκανούς εσωτερικού κι εξωτερικού. Οσο, όμως, αυτό δε συμβαίνει κι όσο και η αξιωματική αντιπολίτευση δε δείχνει να ενδιαφέρεται όσο θα έπρεπε τόσο περισσότερο θα αμφιβάλλω πως θα βγούμε ποτέ από την κρίση με τις σωστές προϋποθέσεις ώστε να μην ξαναβουλιάξουμε άμεσα σε αυτή...     

Χίλιες φορές δεξιός παρά "αριστερός τής ευθύνης"...

Τί είναι η πολιτική, τί είναι το ζουμί της; Είναι, απλώς, η διαχείριση της καθημερινότητας, χωρίς την ανάληψη πρωτοβουλιών που θα αλλάζουν τα κακώς κείμενα και θα βελτιώνουν ό,τι μένει στάσιμο; Ή, μήπως, είναι το ακριβώς αντίθετο, η υλοποίηση δηλαδή ενός μακροπρόθεσμου πλάνου το οποίο δεν θα εξαρτάται από τη βούληση των οικονομικώς ισχυρών, την ικανοποίηση μικροκομματικών ωφελημάτων και το λαϊκισμό; Με λίγα λόγια, τί χρειαζόμαστε περισσότερο ως κοινωνία, τους λογιστές που μετρούν σταγόνα σταγόνα το λάδι και το ξύδι για να μη μείνει παραπονεμένη η φράου Μέρκελ ή τους οραματιστές που θα γκρεμίσουν ένα σύστημα που αυτοεξευτελίζεται με την πρώτη ευκαιρία, όπως συμβαίνει στην προκαταρκτική επιτροπή για τη Λίστα Λαγκάρντ, και θα δημιουργήσουν στην θέση του μια χώρα η οποία δεν θα αποτελείται από πελάτες αλλά από πολίτες;
Ας θέσουμε, επιτέλους, τις προτεραιότητές μας στη σωστή τους διάσταση κι ας απομακρύνουμε από την εξουσία εκείνους που αντί για αναδιανεμητική πολιτική σχεδιάζουν χαράτσια, αντί για αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου και των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας ψαλιδίζουν μισθούς και συντάξεις κι αντί για έμφαση στην παιδεία, στην καινοτομία και στην αναγέννηση της αγροτικής και βιοτεχνικής οικονομίας εξορίζουν τα δυνατότερα μυαλά μας στο εξωτερικό για να βρίσκουν χώρο να αναπνέουν οι μετριότητες και οι φαύλοι...
Στο ποδόσφαιρο υπάρχει ένας πολύ απλός κανόνας: για να σκοράρεις, πρέπει πρώτα να βγεις στην επίθεση. Οσο μένεις ταμπουρωμένος στην άμυνα και δεν ξεμυτίζεις ούτε για να οργανώσεις μια στοιχειώδη αντεπίθεση στο μόνο που μπορείς να ελπίζεις είναι στην αστοχία τού αντιπάλου. Το ίδιο συμβαίνει και με την τρόικα εσωτερικού. Πείτε μου εσείς ποιό θέμα από όσα κατά καιρούς συζητά με την τρόικα εξωτερικού έχει τεθεί από την ίδια; Μονίμως διατάσσεται να εφαρμόζει πολιτικές που της θέτουν οι δανειστές μας και τις οποίες αρκείται στο να καμουφλάρει επικοινωνιακώς βαφτίζοντας το κρέας ψάρι, όπως συνέβη με το χαράτσι στα ακίνητα.
Κι αν ο Αντ. Σαχλαμαράς κι ο Β. Βενιζέλος κουβαλούν στην πλάτη τους το άγος τής μεταπολίτευσης, ως ηγέτες των δύο κομμάτων που μονοπώλησαν την εξουσία τα τελευταία 40 χρόνια, ο Φ. Κουρέλης γιατί δεν έθεσε ποτέ, έστω για τα μάτια τού κόσμου, στο τραπέζι των συζητήσεων πιο αριστερές πολιτικές, παρά μόνο κλαίγεται κι οδύρεται για τα μέτρα που δε μπόρεσε να αποσοβήσει, αν κι έδωσε σκληρή μάχη όπως θέλει να ισχυρίζεται η μνημαρίτικη προπαγάνδα; Γιατί εξακολουθεί να προσφέρει αριστερό άλλοθι σε οικονομικούς εγκληματίες; Κι ως πότε θα παζαρεύει το αριστερό του παρελθόν για ένα δύο υπουργεία παραπάνω και μερικές ακόμα υψηλόβαθμες θεσούλες στη δημόσια διοίκηση; Αν αυτή είναι η Αριστερά τής ευθύνης, θα προτιμούσα να είμαι δεξιός. Τουλάχιστον δεν θα κορόιδευα όσους θα με ψήφιζαν και, κυρίως, τον εαυτό μου... 

Κι όμως, μοιάζουν σα δυο σταγόνες νερό...

Ο Β. Βενιζέλος δεν θυμίζει φυσιογνωμικά τον Ηλ. Κασιδιάρη. Ούτε η κορώνα, όμως, μοιάζει με τα γράμματα μολονότι δεν είναι τίποτα άλλο από διαφορετικές όψεις τού ίδιου νομίσματος. Το αυτό συμβαίνει με τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και το χρυσαυγίτη βουλευτή, οι οποίοι μέσα από τη "διαφορετικότητά" τους υπερασπίζονται άμεσα ή έμμεσα ένα σύστημα που κρατιέται στη ζωή με επικοινωνιακούς αναπνευστήρες. "Είσαι λαμόγιο" εκστόμισε ο ένας, "είσαι φασίστας" του απάντησε ο άλλος στην προανακριτική τής Βουλής για τη λίστα Λαγκάρντ. Κανείς από τους δυο τους δεν είχε άδικο, γι' αυτό και η προπαγάνδα τους είναι αποτελεσματική: λένε μισές αλήθειες, στο διαχρονικό πρότυπο που έχει θέσει ο πρώτος διδάξας Γ. Γκέμπελς, για να μπορέσουν να πείσουν τα ακροατήρια στα οποία απευθύνονται για τη βασιμότητα των επιχειρημάτων τους και για την αγνότητα των προθέσεών τους. Μόνο που ούτε το ένα ούτε το άλλο υφίστανται στην πραγματικότητα...
Αν ήθελαν να είναι ειλικρινείς απέναντι στον ελληνικό λαό, ο Β. Βενιζέλος κι ο Ηλ. Κασιδιάρης θα του έλεγαν πως δεν είναι τόσο διαφορετικοί όσο τους δείχνει ο καθρέφτης. Ο ένας από την πρώτη γραμμή του μετώπου κι ο άλλος από τα μετόπισθεν δίνουν τον ίδιο ανίερο αγώνα ώστε να μη γίνει το "κακό" κι αυτή η χώρα αλλάξει την πορεία που της έχουν καθορίσει οι εγχώριοι και ξένοι επικυρίαρχοί της με την άγρια λιτότητα, τα χαράτσια και τα υπόλοιπα μέτρα που φτωχοποιούν έτι περαιτέρω τους φτωχούς και πλουτίζουν ακόμα περισσότερο τους πλούσιους. Η Χρυσή Αυγή λειτουργεί από τα δεξιά με τον ίδιο τρόπο που λειτουργούν από το κέντρο και τα αριστερά το ΠΑΣΟΚ και η ΜΝΗΜΑΡ αντιστοίχως: ως αναχώματα του ποταμού που απομακρύνεται από την πηγή τής συμφοράς του, παρασέρνει στην πορεία του όποιο σκουπίδι έχει πεταχτεί σε αυτόν κι αναμένεται να καταλήξει σε μια αταξίδευτη θάλασσα, φιλική μόνο στα καλοκατασκευασμένα μεγάλα καράβια κι όχι στις σαπισμένες πιρόγες...

Δεν κουνάς το δάχτυλό σου όταν αυτό είναι βρόμικο...

Πρέπει να υφίσταται μια βασική προϋπόθεση για να έχεις το δικαίωμα να κουνάς το δάχτυλο στους άλλους, δίνοντας συμβουλές κι επιρρίπτοντας ευθύνες, κι αυτή δεν είναι άλλη από το να είναι το δικό σου καθαρό. Σε διαφορετική περίπτωση η συμπεριφορά σου είναι στην καλύτερη περίπτωση υποκριτική. Το τελευταίο συμβαίνει και με το διοικητή τής Τραπέζης τής Ελλάδος, Γ. Προβόπουλο, ο οποίος όποτε ανοίγει το στόμα του δεν έχει τίποτα άλλο να πει από το να ζητήσει θυσίες από τους άλλους. Για τον ίδιο, βεβαίως, ισχύουν άλλα μέτρα και σταθμά αφού εξακολουθεί να αμείβεται με μερικές χιλιάδες ευρώ μηνιαίως για να "ξεπλένει" τις βρομιές ενός τραπεζικού συστήματος το οποίο από όπου κι αν το πιάσεις βρομά και ζέχνει...

Κατά τη διάρκεια της θητείας Προβόπουλου το ένα σκάνδαλο διαδέχεται το άλλο, από την Proton Bank και τα θαλασσοδάνεια στα κόμματα μέχρι τα δάνεια της Marfin και την περίεργη γιγάντωση της Πειραιώς. Για να μην αναφερθώ στο "σορτάρισμα" των ομολόγων την εποχή που η Ελλάδα πάσχιζε να δανειστεί από τις αγορές. Κι όμως αυτός ο "κύριος" όχι μόνο δεν έχει κληθεί από τη Δικαιοσύνη για να δώσει τουλάχιστον εξηγήσεις, αν όχι για να απολογηθεί για τις αμαρτίες του, αλλά συνεχίζει να περιφέρει τον κυνισμό του στα κρατικά και στα διαπλεκόμενα μέσα ενημέρωσης και να ζητά το αίμα των πληβείων προκειμένου να μην απωλέσουν ούτε ένα ευρώ τα αφεντικά του...

Το ένοχο παρελθόν και παρόν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν όσοι υπεραμύνονται της άγριας λιτότητας. Ο λαός ακολουθεί μόνο από φόβο κι όχι από πεποίθηση γιατί γνωρίζει ότι αυτοί που του ζητούν να σφίξει κι άλλο το ζωνάρι έχουν σκελετούς στη ντουλάπα που θα τρόμαζαν ακόμα και ιατροδικαστή. Γι' αυτό και τα τελευταία τρία χρόνια έχουν περάσει από αυτήν τη χώρα τέσσερις πρωθυπουργοί και πέντε υπουργοί Οικονομικών. Εχουμε πλέον ένα πολιτικό προσωπικό μιας χρήσης, εντεταλμένο να κάνει τη "δουλειά" και ύστερα να αποσύρεται πλασάροντας την αποτυχία του σε διεθνή συνέδρια. Ο Γ. Προβόπουλος αύριο μεθαύριο δεν θα είναι διοικητής τής Τραπέζης τής Ελλάδος. Αυτό, όμως, δεν έχει καμιά σημασία. Οι πορτοκαλεώνες τής φαυλότητας είναι γεμάτοι σαπισμένα φρούτα που θέλουν να επιβάλουν τη σαπίλα τους και στους υπόλοιπους...   

ΚΚΕ, το κόμμα σου βιομήχανε...

Πότε θα επαναστατήσουμε; Οταν το λούμπεν προλεταριάτο αποκτήσει ταξική συνείδηση ή μήπως άμεσα, κι όταν λέω άμεσα εννοώ τώρα; Το ΚΚΕ δεν το συζητά καν: είναι πρόθυμο να κυβερνήσει μόνο όταν θα έχει εγκαθιδρυθεί η δικτατορία τού προλεταριάτου, τα μέσα παραγωγής θα ανήκουν στους εργαζομένους και οι ταξικές διαφορές θα αποτελούν ένα ανέκδοτο του καπιταλιστικού παρελθόντος. Αρκετοί, μάλιστα, στον Περισσό δεν θα έλεγαν όχι και στο χτίσιμο εκκλησιών στις οποίες θα λατρεύεται ο "πατερούλης" Στάλιν σαν κάτι ανάμεσα στον Jesus Christ Superstar, τον Αλλάχ και το Βούδα. Μόνο που μέχρι να γίνει το κομμουνιστικό όραμα πραγματικότητα, οι λαϊκές μάζες στη χώρα μας θα έχουν εξαθλιωθεί πλήρως επειδή το ΚΚΕ δεν καταδέχεται να συνεργαστεί με κανέναν "οπορτούνα", όπως ο ΣΥΡΙΖΑ...
Η Αλέκα Παπαρήγα έχει δίκιο όταν ισχυρίζεται πως το πρόβλημα είναι δομικό κι επομένως απαιτείται ανατροπή τού συστήματος. Εχει ιστορικό χρέος, όμως, απέναντι στο διαχρονικό όνειρο της Αριστεράς να κυβερνήσει αυτόν τον τόπο την ώρα τής απόλυτης καταστροφής να συνεργαστεί ακόμα και με εκείνους που δεν ασπάζονται πλήρως το όραμά της για ένα σοσιαλιστικό κόσμο στον οποίο η δικτατορία τού κεφαλαίου θα έχει αντικατασταθεί από τη δικτατορία τού ενός και μόνο Κόμματος. Με το ποσοστό που έλαβε το ΚΚΕ στις τελευταίες εκλογές και με τα χαμηλότερα που του αποδίδονται στις δημοσκοπήσεις οι Αριστεροί αυτής της χώρας κραυγάζουν στην Αλέκα πως απαιτούν την ενότητα της Αριστεράς για να βγάλει τη χώρα από την κρίση. Τόσο καλή ηχομόνωση έχουν πια στο "Σπίτι τού Λαού" ώστε να μην τους ακούν; Ή, μήπως, προτιμούν να πεθάνει η ψυχή τους μετά των αλλοφύλων από το να δουν τους "αντεπαναστάτες" πρώην συντρόφους τους να καταλαμβάνουν την εξουσία; Οταν θες να ισχυρίζεσαι πως νοιάζεσαι για τα συμφέροντα του λαού, θέτεις σε δεύτερη μοίρα τις όποιες τάσεις εκδικητικότητας. Σε διαφορετική περίπτωση παρουσιάζεσαι, για μια ακόμα φορά στη μακρόχρονη κι εν πολλοίς τιμημένη ιστορία σου, κατώτερος των περιστάσεων, επιτρέποντας στην ουσία στο κεφάλαιο να κάνει πάρτι με πρώτες ύλες τις σάρκες μας...