Στους αγώνες θυσιάζεσαι, δεν θυσιάζεις...

Όταν θέλεις να πετύχεις κάτι, υπάρχουν δύο τρόποι για να το καταφέρεις. Είτε με κατά μέτωπο επίθεση κι όποιον πάρει ο χάρος, είτε ακολουθώντας μια πιο έξυπνη τακτική, η οποία ενδεχομένως να μην προκαλέσει αχό, ωστόσο στο τέλος μπορεί να φανεί πολύ πιο αποτελεσματική. Δυστυχώς στην Ελλάδα η παράδοση του «αέρα πατέρα» και της επαναστατικής γυμναστικής δεν επιτρέπει να ακούγονται πιο ψύχραιμες φωνές, οι οποίες δε μπερδεύουν την αγωνιστικότητα με τον εκβιασμό και την υποδαύλιση του κοινωνικού αυτοματισμού…

Οι εκπαιδευτικοί έχουν δίκιο σε αρκετά από τα ζητήματα που έχουν θέσει στο τραπέζι. Έχουν δίκιο, επίσης, όταν καταγγέλλουν τα διαπλεκόμενα μίντια για σκόπιμη δαιμονοποίηση κάθε κοινωνικής τάξης που αντιμάχεται στην καταστροφή της. Μια απόφασή τους, όμως, για απεργιακές κινητοποιήσεις κατά τη διάρκεια των πανελλαδικών εξετάσεων και δημιουργεί πρόσθετο άγχος στους ήδη αγχωμένους μαθητές και τους γονείς τους και πολύ δύσκολα θα βοηθήσει στην προσπάθεια των εκπαιδευτικών να κερδίσουν τη συμπάθεια της κοινής γνώμης που δεν τους βλέπει έτσι κι αλλιώς με καλό μάτι, όσο άδικο κι αν είναι αυτό.

Υπάρχουν πολύ πιο έξυπνοι τρόποι για τη διεκδίκηση δικαιωμάτων, οι οποίοι όχι μόνο δεν θα διχάσουν την κοινωνία αλλά θα τη συμπαρασύρουν σε ένα γενικότερο απεργιακό μέτωπο, το οποίο δεν θα είναι και χρονικώς αποσπασματικό, αλλά θα έχει διάρκεια. Γιατί, για παράδειγμα, οι εκπαιδευτικοί να μην κατακλύσουν τους  μεγάλους δρόμους των μεγάλων πόλεων καθ’ όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού, περίοδο κατά την οποία διακοπεύουν, ώστε να πείσουν και τους πλέον δύσπιστους για το δίκαιο των αιτημάτων τους; Οι αγώνες προϋποθέτουν, πάνω από όλα, θυσίες, κυρίως δικές μας και δευτερευόντως των άλλων. Όχι αντιστρόφως…