Ολα για την ακροδεξιά...

Δεν ξέρω αν ο Κ. Σακκάς είναι μέλος τής Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, εν δυνάμει δολοφόνος ή κι ο ο διάβολος ο ίδιος. Αυτό μένει να αποδειχθεί ή να καταρριφθεί στα δικαστήρια. Αυτό, όμως, που γνωρίζω είναι ότι δεν είναι δυνατό ένας άνθρωπος να σαπίζει επί τρία χρόνια στη φυλακή χωρίς να έχει περάσει από δίκη, καταστρατηγώντας κάθε έννοια συνταγματικής τάξης, μόνο και μόνο γιατί ο πρωθυπουργός τής χώρας θέλει να αντλήσει ψήφους από τη Χρυσή Αυγή. Είμαι ο τελευταίος που θα ισχυριστεί πως το Σύνταγμα και οι νόμοι του κράτους, οι οποίοι έχουν δημιουργηθεί από μια ασύδοτη ελίτ, πρέπει να εφαρμόζονται πάντοτε και κατά γράμμα. Είναι αστείο, όμως, εκείνοι που παριστάνουν τους θεματοφύλακες της νομιμότητας να το κάνουν μόνο "α λα καρτ", δηλαδή μόνο όταν συμφέρει τις κομματικές τους σκοπιμότητες, ακόμα κι αν η συγκεκριμένη τακτική στοιχίσει τη ζωή ενός απεργού πείνας...

Αυτή η κυβέρνηση έχει υιοθετήσει την ακροδεξιά ατζέντα εδώ και πολύ καιρό: από τα πογκρόμ μεταναστών τού Ν. Δένδια και την κατάργηση του νόμου περί ιθαγένειας έως το αποκαλούμενο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο και, κυρίως, την θεωρία των δύο άκρων ο Αντ. Σαχλαμαράς είναι ικανός να δώσει και υπουργεία στη Χρυσή Αυγή προκειμένου να θωπεύσει ένα λούμπεν ακροατήριο, το οποίο το μόνο που επιζητά είναι αίμα στην αρένα, έτσι γενικώς κι αορίστως. Σε αυτό το πλαίσιο, γιατί να μην καταργήσουμε εντελώς τις δίκες αύριο μεθαύριο και να επιβάλουμε ένα καθεστώς Γκουαντάναμο στο οποίο θα σαπίζουν οι ακροαριστεροί, αφήνοντας πεδίο δόξης λαμπρό στους ακροδεξιούς να παραδώσουν τη χώρα στο έλεος της άνευ ορίων μισαλλοδοξίας; Αυτό κι αν θα είναι "success story"...    

Περιμένουν χειροκροτήματα από νεκρούς...

Εχουν περάσει "αισίως" τρία χρόνια από τότε που εισήλθαμε στην εποχή των μνημονίων. Μπορεί οι ιστορικοί, και με το δίκιο τους, να θεωρούν πως τα γεγονότα είναι ακόμα πολύ νωπά για να είμαστε σε θέση να καταλήξουμε σε διαχρονικά συμπεράσματα, ωστόσο έχουν διαμορφωθεί σοβαρές ενδείξεις για το ποιά είναι αυτά και για το ποιός δικαιώνεται και ποιός όχι από τις πολιτικές που ακολουθούνται και για το πού θα καταλήξουν. Δείτε, για παράδειγμα, ποιοί είναι εκείνοι που δηλώνουν δημοσίως πως έκαναν λάθος. Είναι όσοι υποστήριζαν πως οι πολιτικές άγριας λιτότητας δίχως ίχνος κοινωνικής δικαιοσύνης θα οδηγήσουν στην καταστροφή ή όσοι ισχυρίζονταν πως αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για να επιστρέψει η ευμάρεια, σε πιο υγιή μορφή; Είναι εκείνοι που από το 2009 μιλούσαν για την ανάγκη άμεσου "κουρέματος" του δημόσιου χρέους ή όσοι έκαναν λόγο για εθνική προδοσία σε μια τέτοια περίπτωση; Είναι αυτοί που είχαν αντιληφθεί ότι τα "τελευταία μέτρα" θα τα ακολουθούσαν κι άλλα "τελευταία μέτρα" ή όσοι επικοινωνούσαν ψέματα στο πόπολο για να διατηρήσουν λίγο ακόμα τα οφίτσιά τους; Ποιοί πρόβλεψαν σωστα τα μελλούμενα, όσοι είχαν προβλέψει "κούρεμα" και των καταθέσεων ή αυτοί που κατηγορούσαν όσους προδίκαζαν τέτοια πράγματα ως ανεγκέφαλους λαϊκιστές;...

Τα ερωτήματα είναι προφανώς ρητορικά. Ολοι ξέρουμε ποιοί είναι εκείνοι που έπεσαν μέσα στις εκτιμήσεις τους και ποιοί εκείνοι που είτε αφελώς είτε δολίως ακολούθησαν έναν αδιέξοδο δρόμο. Πώς, επομένως, να πιστέψει κανείς τους τελευταίους όταν υπόσχονται πως δεν θα "κουρευτούν" οι καταθέσεις κάτω των 100.000 ευρώ; Εχουν χάσει προ πολλού την αξιοπιστία τους και πασχίζουν ματαίως να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους σε μια εποχή που όλα αλλάζουν κι αν δεν κάνουμε τίποτα γι' αυτό θα είναι προς το χειρότερο κι όχι προς το καλύτερο. Και οι χαμηλές καταθέσεις θα "κουρευτούν" και νέα μέτρα θα ληφθούν από τη στιγμή που νεκρώνουν την πραγματική οικονομία για να έχουμε στα χαρτιά πρωτογενές πλεόνασμα, το οποίο δεν θα χρησιμοποιήσουμε όμως ποτέ ως όπλο για να απεμπλακούμε από το βραχνά τού χρέους, της εξάρτησης και της άνισης λιτότητας. Τύποι όπως ο Β. Βενιζέλος και η Κρ. Λαγκάρντ ζουν για την ημέρα που θα δικαιωθούν οι πολιτικές τους. Τότε θα μπορούν να κατεβούν από το "Enola Gay", να περπατήσουν στη "Χιροσίμα" και στο "Ναγκασάκι" μετά από το πυρηνικό ολοκαύτωμα και να μοιράζουν συγχαρητήρια ο ένας στον άλλο για τα επιτεύγματά τους. Τί κρίμα, ωστόσο, που όλοι οι υπόλοιποι θα είμαστε νεκροί και δεν θα μπορούμε να τους χειροκροτήσουμε...

"Μουτζαχεντίν" που παριστάνουν τους μεταρρυθμιστές...

Αν ο Κ. Μητσοτάκης κι ο Αδ. Γεωργιάδης ήταν άραβες, το πιθανότερο θα ήταν να ανήκαν σε κάποια εξτρεμιστική οργάνωση, να εκπαιδεύονταν στρατιωτικά και μια ωραία πρωία να ζώνονταν εκρηκτικά και να ανατίναζαν ένα λεωφορείο ή ένα εστιατόριο, σκοτώνοντας όλους ανεξαιρέτως τους παριστάμενους μαζί φυσικά με τους ίδιους. Βλέπετε, άνθρωποι με τις δικές τους μπετόν πολιτικές αντιλήψεις δε σκέφτονται πριν δράσουν: έχουν ήδη αποφασίσει με βάση τις οικογενειακές τους καταβολές, τις πανεπιστημιακές τους σπουδές, τις προσωπικές τους ιδεοληψίες και τα συμφέροντα που εξυπηρετούν είτε κατόπιν σχετικών εντολών είτε αυτοβούλως. Σε αυτό το πλαίσιο πιστεύουν πραγματικά ότι οι πολιτικές τους είναι μονόδρομος, ο "θεός" που θα συναντήσουν ύστερα από την αποστολή αυτοκτονίας την οποία έχουν αναλάβει και η οποία μπορεί να τους καταστρέψει πολιτικά, αλλά θα τους ανοίξει τις πύλες τού  παραδείσου...

Πολιτικοί όπως ο Κ. Μητσοτάκης κι ο Αδ. Γεωργιάδης αυτοπροβάλλονται ως άνθρωποι που αγνοούν το πολιτικό κόστος κι αντιμάχονται το λαϊκισμό, αλλά στην πραγματικότητα αυτά και μόνο υπηρετούν. Πολιτικό κόστος, άλλωστε, δε συνεπάγεται μόνο η ευθεία αντιπαράθεση με κάποια συντεχνία, αλλά κυρίως με την ελίτ που κυβερνά από το παρασκήνιο την Ελλάδα. Με αυτήν, όμως, δεν πρόκειται να τα βάλει ποτέ ούτε ο Κ. Μητσοτάκης, ως γόνος οικογένειας που έχει στηρίξει την πολιτική της καριέρα ακριβώς σε αυτήν τη σχέση, ούτε ο Αδ. Γεωργιάδης, ο οποίος με το κόμπλεξ τού παιδιού που έτρωγε σφαλιάρες στο σχολείο αισθάνεται την ανάγκη να γίνεται αποδεκτός από την "υψηλή κοινωνία" ως ίσος προς ίσος ή, έστω, ως χαμάλης πολυτελείας πάντοτε στην υπηρεσία της.

Οταν, εξάλλου, πολιτικοί όπως ο Κ. Μητσοτάκης ή ο Αδ. Γεωργιάδης στοχοποιούν συγκεκριμένες επαγγελματικές κατηγορίες, όπως οι δημόσιοι υπάλληλοι, κι όχι μεμονωμένους ανθρώπους με βάση το βίο και την πολιτεία τους τί άλλο κάνουν από το να υποκύπτουν στο λαϊκισμό τού κοινωνικού αυτοματισμού και του ταξικού εμφυλίου; Προφανώς όλοι κρίνονται εκ του αποτελέσματος κι από αυτό θα κριθούν και οι συγκεκριμένοι υπουργοί. Αλίμονο, όμως, αν θεωρήσουμε επιτυχία τους τις σωρηδόν απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων χωρίς κανένα κριτήριο, όπως και τα μαζικά λουκέτα σε νοσοκομεία, πάλι στη λογική τού "όποιον πάρει ο χάρος". Η καταστροφή είναι πάντοτε πιο εύκολη από τη δημιουργία, πόσω μάλλον όταν από αυτή δεν θίγονται οι προύχοντες...

Μίλα μου για την "πατρίδα" για να αποκοιμηθώ...

Ακούγεται όμορφα στα αφτιά: "υπέρτατη ιδεολογία είναι η διάσωση της πατρίδας". Το είπε ο Αντ. Σαχλαμαράς για να δικαιολογήσει το νέο γύρο λιτότητας που θα πλήξει τους ίδιους και τους ίδιους. Μόνο που το πρόβλημα δεν είναι εθνικό, αλλά κυρίως ταξικό. Κι αυτό γιατί μπορούν κάλλιστα να σωθούν, όπως σώζονται ήδη, για παράδειγμα οι εφοπλιστές αυτής της χώρας, οι οποίοι συναποτελούν την έννοια της πατρίδας (μολονότι έχουν τα λεφτά τους οπουδήποτε αλλού), αλλά να καταστραφούν όλοι οι υπόλοιποι προκειμένου να ευημερήσουν λίγοι. Ποσώς με ενδιαφέρει αν ο δυνάστης μου ή ο υπεξαιρών το μόχθο μου λέγεται Γιάννης ή Γιόχαν. Το θέμα είναι αυτός να εξαφανιστεί κι αν για να τα καταφέρουμε πρέπει να συμμαχήσουμε με το Χανς και τη Γκρέτελ, θα ήταν ηλίθιο να το αρνηθούμε μόνο και μόνο γιατί οι τελευταίοι δεν είναι "ωραίοι ως έλληνες"...

Μπορείς να αγαπάς την πατρίδα σου δίχως να αγαπάς ταυτοχρόνως την κυβέρνηση, την εκκλησία ή τους κεφαλαιοκράτες της. Οποιοι προσπαθούν να επιβάλουν το αντίθετο δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να επιβεβαιώνουν τη γνωστή ρήση σύμφωνα με την οποία ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων. Οσο αυτός ο κόσμος χωρίζεται σε τάξεις και διέπεται από κανόνες που επιβάλλουν κοινωνικές ανισότητες είναι προφανές ότι τα συμφέροντα της ελίτ μιας χώρας δεν ταυτίζονται με αυτά της μεσαίας τάξης ή του προλεταριάτου της. Μπορεί σε ένα πλαίσιο διαφθοράς, ρουσφετιών, συμβιβασμών, εξαπάτησης, μιντιοκρατίας και κυρίως ανεπαρκούς εκπαιδευτικού συστήματος να διασφαλίζεται για μεγάλο διάστημα η κοινωνική ειρήνη, ωστόσο αυτή αποδεικνύεται χτισμένη στη λάσπη όταν η απληστία των οικονομικά ισχυρών σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά της.

Αυτήν την εποχή ζούμε εδώ και τρία χρόνια, την εποχή που πίσω από τις εκκλήσεις για εθνική ενότητα κρύβεται η ποντικοπαγίδα τής εξαθλίωσης των πολλών προς όφελος των λίγων. Επομένως ένας ταξικός εμφύλιος όχι μόνο δεν είναι αντεθνικός, αλλά αναγκαίος όσο ποτέ άλλοτε για όσους δεν θεωρουν απλώς πως πατρίδα είναι οι λόγγοι και τα ψηλά βουνά, αλλά κατά βάση οι άνθρωποι που στενάζουν κάτω από το ζυγό φαύλων "πατριωτών" και λοιπών "ελληναράδων"...

  

Τα έχουμε ξαναδεί αυτά τα ρούχα Μανωλιό και δε μας άρεσαν...

Οι ανασχηματισμοί έχουν νόημα όταν μπαίνουν στην κυβέρνηση πολλά νέα πρόσωπα και, κυρίως, όταν σηματοδοτούν ριζική αλλαγή πολιτικής. Σε διαφορετική περίπτωση δεν εξυπηρετούν τίποτα παραπάνω από μια καθαρώς επικοινωνιακή επιχειρηματολογία περί νέας αφετηρίας κι άλλα ηχηρά παρόμοια. Σε αυτό το πλαίσιο, τί παραπάνω έχει να μας προσφέρει η ανακύκλωση των ίδιων και των ίδιων προσώπων, τα οποία έχουν κυβερνήσει και στο παρελθόν, αλλά βασικώς η επιμονή στην ίδια αδιέξοδη πολιτική από την οποία έχουμε απλώς να χάσουμε περισσότερα;...

Δεν υπάρχει λόγος να σταθώ ιδιαιτέρως στα πρόσωπα που απαρτίζουν το νέο-παλιό κυβερνητικό σχήμα. Ποιός πιστεύει, άλλωστε, ότι η εξωτερική μας πολιτική θα γίνει πιο αποτελεσματική με ΥΠΕΞ το Β. Βενιζέλο, τα προβλήματα της υγείας θα περάσουν στην ιστορία με αρμόδιο υπουργό το "Μπουμπούκο" ή οι μεταφορές θα βελτιωθούν με το βραβευμένο από το FBI, Μ. Χρυσοχοΐδη; Από τη στιγμή που ακόμα μας κυβερνά ο σαπισμένος δικομματισμός είναι λογικό τις θέσεις στα υπουργεία να καταλαμβάνουν οι αποτυχημένοι τού χθες και του σήμερα. Το πραγματικό ζητούμενο είναι κάποιος να βάλει επιτέλους το πόδι στο φρένο και να σταματήσει την ταχεία πριν πέσει για τα καλά στον τοίχο. Θα ήμουν διατεθειμένος να έδινα μια ευκαιρία σε αυτούς που μας κυβερνούν, αν δήλωναν πως θα θέσουν τέρμα στις υφεσιακές πολιτικές άγριας λιτότητας, θα κατέστρωναν συμμαχίες με ευρωπαϊκές και μη χώρες και θα διαπραγματεύονταν ένα νέο σχέδιο σωτηρίας, στο επίκεντρο του οποίου θα υπήρχε η αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου και οι ίσες ευκαιρίες για την παραγωγή νέου.

Ωστόσο, μόνο οι αφελείς μπορεί να πιστεύουν ότι ο Β. Βενιζέλος έφυγε χθες καταχαρούμενος από το Μέγαρο Μαξίμου επειδή συναποφασίστηκε επαναδιαπραγμάτευση των μνημονίων κι όχι γιατί ο ίδιος έγινε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης μολονότι η εκλογική του επιρροή ολοένα και συρρικνώνεται. Μαζί με τον Αντ. Σαχλαμαρά θα πουλήσουν ακόμα και το σκοινί με το οποίο θα κρεμαστούν, ελπίζω για το δικό τους καλό μόνο μεταφορικώς...

   

Οποιος ζει απ' το ξίφος, πεθαίνει κι από αυτό Φώτη μου...

Στην πολιτική, όπως και στη ζωή άλλωστε, ο καλός συγχρονισμός, αυτό που στα "ελληνικά" ονομάζουμε "τάιμιγκ", παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Μπορεί, για παράδειγμα, να πεις ή να κάνεις όλα τα σωστά πράγματα, αν όμως αυτά γίνουν κατόπιν εορτής τότε όχι μόνο δε δικαιώνεσαι, αλλά αυτοεξευτελίζεσαι κιόλας. Αυτό συμβαίνει τώρα και με το Φ. Κουρέλη, ο οποίος ύστερα από ένα χρόνο κατά τον οποίο εξευτέλισε όλα τα αριστερά ιδανικά τής νιότης του αποφάσισε πως τώρα  πρέπει να φανεί και λίγο περισσότερο αριστερός στο απελπισμένο ακροατήριό του μήπως και γλιτώσει την κατάληξη που του είχε επιφυλάξει από την αρχή το σύστημα και δεν ήταν άλλη από αυτή του Γ. Καρατζαφίρερ...

Είναι αργά για δάκρυα, όμως, Φώτη. Θα έπρεπε να τα είχες χύσει πριν συγκυβερνήσεις με τη σαπίλα τής μεταπολίτευσης, πριν συναινέσεις σε νέα μέτρα που ταπεινώνουν τους μικρομεσαίους κι αφήνουν στο απυρόβλητο τους οικονομικώς ισχυρούς, πριν μετατραπείς, με λίγα λόγια, σε ουρά ενός κατεστημένου που στο μυαλό του δεν έχει τις μεταρρυθμίσεις αλλά τη διαιώνιση της βρομιάς του στους αιώνες των αιώνων. Είναι, όμως, γλυκιά η άτιμη η εξουσία και η προσμονή της μπορεί να λυγίσει και τις πιο ισχυρές προσωπικότητες, πόσω μάλλον μια μετριότητα όπως ο Φ. Κουρέλης. Επομένως, είναι ανθρώπινο να θες να κυβερνήσεις, όταν όμως γυρίζεις πίσω το βλέμμα σου και βλέπεις ότι οι πράξεις σου συνέβαλαν στο να συγκεντρωθεί ένας νέος σωρός από συντρίμμια, δεν περιορίζεσαι σε μια απόσυρση των υπουργών σου από την κυβέρνηση, αλλά κάνεις τα πάντα για να τη ρίξεις. Σε διαφορετική περίπτωση δεν αποδεικνύεσαι τίποτα άλλο από καιροσκόπος, από έναν άνθρωπο που διάλεξε να ζήσει με το ξίφος και που τώρα δίκαια πρέπει να πεθάνει από αυτό...  

Εκλογές τώρα για να διορθωθεί το περσινό λάθος...

Ποιός πιστεύει ακόμα, ύστερα κι από την κωμωδία που παρακολουθούμε όλη την εβδομάδα στο Μέγαρο Μαξίμου, ότι αυτή η κυβέρνηση μπορεί να διασώσει τον ελληνικό λαό; Ο κόσμος χάνεται,  τα σχολεία και τα νοσοκομεία κλείνουν, ο ΕΟΠΥΥ καταρρέει, η δημόσια τηλεόραση έχει βάλει λουκέτο, αλλά η τρόικα εσωτερικού συζητά επί ώρες ποιά υπουργεία θα μοιραστεί ο καθένας από τους τρεις αρχηγούς που τη συγκροτούν. Αυτό είναι, άλλωστε, το σημαντικό "διακύβευμα" για τη χώρα: να παραμείνει πρωθυπουργός ο Αντ. Σαχλαμαράς και να μείνουν στο πολιτικό παιχνίδι ο Β. Βενιζέλος κι ο Φ. Κουρέλης, τα τρία "ανφάν γκατέ" τού συστήματος, τα οποία πρέπει με κάθε τρόπο να διασωθούν μέχρι αυτό να μπορέσει να πλασάρει στο πόπολο μια δήθεν άφθαρτη νέα λύση τύπου Πούτιν ή Ερντογάν, η οποία θα ανανεώσει τη βιτρίνα ώστε το "κατάστημα" να παραμείνει το ίδιο...

Προφανώς δεν είναι ο ανασχηματισμός η σωτηρία για τη χώρα. Αν είναι δυνατό να πιστεύουμε ακόμα ότι η κυβέρνηση δε λειτουργεί σωστά γιατί ΠΑΣΟΚ και ΜΝΗΜΑΡ δεν έχουν χρησιμοποιήσει στο υπουργικό σχήμα στελέχη όπως ο βραβευμένος από  το FBI, Μ. Χρυσοχοΐδης ή ο γαμπρός του  Κ. Μητσοτάκη, Ανδρ. Παπαδόπουλος. Η χώρα δεν θα μπορέσει να "σκοράρει" ποτέ όσο αυτοί που έχουμε ρίξει στον αγωνιστικό χώρο για το μόνο για το οποίο ενδιαφέρονται είναι να πετούν τη μπάλα στην εξέδρα. Σε αυτό το πλαίσιο, οι εκλογές είναι επιτακτική ανάγκη, όχι για να έρθει ο Αλέξης  Τσίπρας σε ρόλο Μεσσία να μας γλιτώσει από τις δαγκάνες τού μνημονίου κι από τον κακό μας εαυτό, αλλά γιατί επιτέλους πρέπει να σταλεί ένα ηχηρότατο μήνυμα στην  Ευρώπη, ειδικά πριν από τις γερμανικές εκλογές τού Σεπτεμβρίου, πως το πειραματόζωο θέλει να βγει από το εργαστήριο και να ζήσει ως άνθρωπος. Στις κάλπες είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα οδηγηθούμε πολύ πριν από το τέλος τής τετραετίας. Θα πρέπει, όμως, να μας δοθεί η ευκαιρία πολύ νωρίτερα να διορθώσουμε το λάθος τού περασμένου Ιουνίου. Σε διαφορετική περίπτωση κάθε νέα ημέρα θα είναι χειρότερη από την προηγούμενη όχι μόνο για τον ελληνικό, αλλά και για τους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς λαούς... 

Η παιδεία πιο σημαντική απ' τη μπάλα...στη Λ. Αμερική

Ποιός αμφιβάλλει πως οι βραζιλιάνοι λατρεύουν το ποδόσφαιρο; Κι όμως, με τις μεγαλειώδεις διαδηλώσεις τους αποδεικνύουν ότι αγαπούν την κοινωνική δικαιοσύνη ακόμα περισσότερο. Γι' αυτό και προτιμούν να μη διοργανώσουν ακόμα κι αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου, για το οποίο ζουν κι αναπνέουν, παρά να υποχρεωθεί η κυβέρνησή τους να μειώσει τις δημόσιες δαπάνες για την παιδεία και την υγεία ή να αυξήσει τις τιμές των εισιτηρίων στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Σε αυτό το πλαίσιο, η πρόεδρος της χώρας Ντ. Ρούσεφ μιλά με θαυμασμό για τους διαδηλωτές κι εμφανίζεται διατεθειμένη να τους ακούσει. Αν μη τί άλλο, στη Λατινική Αμερική, η οποία τόσο έχει κατασυκοφαντηθεί από τους προπαγανδιστές τού νεοφιλελευθερισμού οπουδήποτε αλλού στον κόσμο, η μετάβαση από τις δικτατορίες-μπανανίες στις αριστερές κυβερνήσεις πέρα από μια ριζική αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου έχει δημιουργήσει κάτι πολύ σημαντικότερο: ταξική συνείδηση, η οποία δεν αποκοιμίζεται με άρτο και θεάματα και στην οποία υποχρεώνονται να συμμορφώνονται όσοι εξουσιαστές ξεχνούν πως κυβερνούν για το λαό κι όχι για τις ελίτ...

Το παράδειγμα της Λατινικής Αμερικής απογυμνώνει από επιχειρήματα κι εκείνους τους μοιρολάτρες εθελόδουλους στην Ελλάδα που διατυμπανίζουν πως αυτός ο κόσμος δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ. Αυτός ο κόσμος κι αυτή η χώρα μπορούν να αλλάξουν, και πολύ άμεσα μάλιστα, αν υπάρξει η απαραίτητη πολιτική βούληση για κάτι τέτοιο κι απαλλαγούμε από τον εθισμό στο συντηρητισμό, στην υποταγή στα συμφέροντα των λίγων, στην αποχαύνωση, στον κομματισμό, στη γραφειοκρατία, στην αναξιοκρατία και στην ξενοδουλία. Είναι προφανές ότι αυτή η αλλαγή πορείας δύσκολα θα ξεκινήσει από την κορυφή, αν δεν υπάρχει από κάτω μια βάση συνειδητοποιημένων πολιτών οι οποίοι θα σπρώξουν και τους υπόλοιπους μακριά από λούμπεν αντιδράσεις κι ανώφελες επιδείξεις επαναστατικής γυμναστικής. Οταν στους δρόμους τής Αθήνας και των άλλων μεγάλων ελληνικών πόλεων δω πανό που δεν θα αναπαριστούν κρεμάλες και την Ανγκ. Μέρκελ φλεγόμενη, αλλά συνθήματα του στιλ "θέλουμε παιδεία κι όχι Eurovision και σαπουνόπερες", τότε θα έχουμε κάνει ένα πολύ σημαντικό βήμα απεξάρτησης από κάθε είδους σωτήρες. Και τότε δεν θα χρειάζεται να κοιτάμε από ψηλά αυτούς που μας κυβερνούν σήμερα ή μας υπόσχονται μελλοντικούς παραδείσους αύριο, όπως θα τραγουδούσε κι ο Κώστας Χατζής, για να μας φαίνονται τόσο μικροί, τόσο ασήμαντοι...

Αν η Αριστερά αποδειχθεί παρένθεση, τα μνημόνια θα γίνουν Οδύσσεια χωρίς Ιθάκη...

Μπορεί η τρόικα εσωτερικού να ξεπέρασε (;) αυτήν την τρικυμία, αλλά ποιός πιστεύει ότι θα εξαντλήσει την τετραετία και θα οδηγηθούμε σε κάλπες το 2016; Δεν το πιστεύουν ούτε οι Σαχλαμαράς-Βενιζέλος-Κουρέλης, οι οποίοι έχουν μετατρέψει την πολιτική τους επιβίωση σε ύψιστο διακύβευμα για τη χώρα και τους εκβιασμούς ένθεν κακείθεν σε ρουτίνα. Κι αυτή η κυβέρνηση έχει σύντομη ημερομηνία λήξης, στο πλαίσιο της ανακύκλωσης προσώπων τα οποία έχουν συνδεθεί απολύτως με τη μεταπολίτευση και στα οποία έχει δοθεί η εξουσιοδότηση από την εγχώρια και τη διεθνή ελίτ να διαχειριστούν τα συντρίμμια μιας οικονομικής καταστροφής που ούτε θεόσταλτη ήταν ούτε μη αναστρέψιμη είναι. Σε αυτό το πλαίσιο δεν είναι απαραίτητο αύριο μεθαύριο να είναι πρωθυπουργός ο Αντ. Σαχλαμαράς, αν βρεθεί ένα πρόσωπο το οποίο θα μπορέσει να απορροφήσει για χ διάστημα τους κραδασμούς από την κοινωνική κατακραυγή, η οποία δεν θα έρθει ως συνειδητή επιλογή, αλλά ως λούμπεν εξέγερση. Αν μετρήσετε, άλλωστε, πόσοι πρωθυπουργοί πέρασαν από το καλοκαίρι του 2009, μάλλον θα συμφωνήσετε μαζί μου...

Οι εκλογές δεν θα ήταν λύση για τη χώρα, αν το αποτέλεσμά τους άλλαζε μερικώς μόνο τους συσχετισμούς ή, ακόμα χειρότερα, αν ενδυνάμωνε ακόμα περισσότερο την ακροδεξιά. Πολύ φοβάμαι πως δεν θα προέκυπτε κάτι θετικό κι από μια πιθανή αναρρίχηση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Αν σταθώ, τουλάχιστον, στη χθεσινή ομιλία τού Αλέξη Τσίπρα, δεν άκουσα τίποτα άλλο από ένα ξύλινο αριστερό ευχολόγιο χωρίς συγκεκριμένες δράσεις και με πολύ μετριοπαθείς στόχους. Το σημαντικότερο δεν είναι να καταπολεμηθεί η ανεργία, όπως δεσμεύτηκε γενικώς κι αορίστως ο αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά να αναδιαμορφωθεί εκ βάθρων ένα οικονομικό μοντέλο που αναπαράγει ανισότητες κι αποκλείει την κοινωνική δικαιοσύνη. Αυτό σημαίνει έμφαση, μεταξύ άλλων, στη φορολογική πολιτική, στην απονομή δικαίου και, κυρίως, στην παιδεία. Αν δεν προτάξεις όλα αυτά, αλλά προσπαθήσεις απλώς να διαχειριστείς την αποτυχία δεν θα έχεις κάνει τίποτα άλλο από μια τρύπα στο νερό και θα αποδειχθείς μια παρένθεση και μόνο μέσα στο δρόμο τού ασύδοτου νεοφιλελευθερισμού, ο οποίος μετά θα κυβερνά για δεκαετίες...    

Η κυβέρνηση δε μπορεί, η Αριστερά θέλει;...

Κάτι δεν έχω καταλάβει καλά. Μέχρι το κλείσιμο της ΕΡΤ την προηγούμενη εβδομάδα η Ελλάδα ζούσε, κατά την τρόικα εσωτερικού, το απόλυτο "success story": οι ιδιωτικοποιήσεις προχωρούσαν, η ανάπτυξη ερχόταν από ημέρα σε ημέρα και οι έλληνες πολύ σύντομα θα έτρωγαν ξανά με χρυσά κουτάλια. Κι όμως, χρειάστηκε το πραξικοπηματικό λουκέτο στη δημόσια τηλεόραση για να πάνε όλα περίπατο, το Τρίο Στούτζες της κυβέρνησης να εκβιάζει ο ένας τον άλλο και οι εκλογές να βρίσκονται προ των πυλών είτε ως φάντασμα είτε ως κάθαρση. Δύο τινά συμβαίνουν: ή η ΕΡΤ είναι σημαντικότερος λόγος για να πέσει η κυβέρνηση από την περαιτέρω αφαίμαξη των εισοδημάτων των μικρομεσαίων, την οποία είχαν ψηφίσει χωρίς ιδιαίτερες εσωτερικές αντιδράσεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΜΝΗΜΑΡ, ή εδώ κι ένα χρόνο έγινε προσπάθεια να στηριχτεί ένα σαθρό οικοδόμημα σε λασπώδη θεμέλια. Κι όπως είναι φυσικό, αυτά τα οικοδομήματα όσο γρήγορα στήνονται τόσο εύκολα καταρρέουν...

Οι τρεις της συγκυβέρνησης είναι παγιδευμένοι στις επιλογές τους. Ο Αντ. Σαχλαμαράς πίστευε ότι το λουκέτο στην ΕΡΤ θα δημιουργούσε κοινωνικό αυτοματισμό και θα συσπείρωνε τους "νοικοκυραίους" σε βάρος των "τρισκατάρατων" δημοσίων υπαλλήλων, ενώ οι Β. Βενιζέλος και Φ. Κουρέλης ήξεραν από την ημέρα που συναίνεσαν στο σχηματισμό αυτής της κυβέρνησης, και μάλιστα χωρίς τη συμμετοχή των πρωτοκλασάτων στελεχών τους, τον περασμένο Ιούνιο πως ήταν πολιτικώς τελειωμένοι: αν πετύχαινε η κυβέρνηση, κερδισμένος θα ήταν αποκλειστικώς ο Αντ. Σαχλαμαράς, αν αποτύγχανε η ευθύνη θα βάραινε όλους. Θα ήταν, δηλαδή, μονά ζυγά χαμένοι, αλλά αποδέχθηκαν τη μοίρα τους μόνο και μόνο για να μείνουν στον αφρό έστω για λίγο ακόμα...

Και τώρα τί;  Θα βρει φόρμουλα η τρόικα εσωτερικού να εξακολουθήσει να συγκυβερνά; Θα συγκυβερνήσουν ΝΔ-Χρυσή Αυγή στην παρωδία δημοκρατίας που έτσι κι αλλιώς ζούμε; Θα γίνουν εκλογές από τις οποίες κερδισμένος θα βγει ο Αντ. Σαχλαμαράς; Οποιο από τα τρία σενάρια ευοδωθεί, προς τέρψη και της τρόικας εξωτερικού, θα είναι καταστροφικό για τη χώρα. Οπότε το ευλογότερο ερώτημα είναι: θα δώσουμε στην Αριστερά την ευκαιρία να κυβερνήσει αυτόν τον τόπο; Και το ακόμα σημαντικότερο: θέλει η Αριστερά να κυβερνήσει; Ελπίζω ο Αλέξης Τσίπρας αυτό να το κάνει όσο πιο λιανό γίνεται απόψε στο Σύνταγμα. Η ιστορία, άλλωστε, θα δικαιώσει μόνο εκείνους που είναι διατεθειμένοι να δώσουν μάχες για τη σωτηρία τού ελληνικού λαού, ούτε τους υπερασπιστές των ελίτ ούτε τους φυγόμαχους...

Πάει πολύ να μας διδάσκετε κι εσείς ήθος "κύριε" Σαμαρά...

Μετά από σχεδόν 35 χρόνια σε αυτόν τον πλανήτη έχω μάθει να προσέχω όχι μόνο τί λέει κάποιος, αλλά και ποιός το λέει. Κι αυτό γιατί όσο όμορφα κι αν είναι τα λόγια που ακούγονται από το στόμα τού οποιουδήποτε, αν το βιογραφικό αυτού του "οποιουδήποτε" μαρτυρά το "δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις" τότε οι λέξεις του μοιάζουν με πόρνες που χρησιμοποιούνται για να εκτονώνουν το πλήθος και τίποτα παραπάνω. Σε αυτό το πλαίσιο, και χωρίς να είμαι κανένας εξπέρ στη μαγειρική, είμαι πρόθυμος να συμφωνήσω με τον τίτλο τού άρθρου τού Αντ. Σαχλαμαρά στην "Καθημερινή τής Κυριακής" σύμφωνα με το οποίο αν δε σπάσεις αυγά δε μπορείς να φτιάξεις ομελέτα και πως οι μεταρρυθμίσεις πρέπει να προχωρήσουν κι ας πληγούν οι προνομιούχοι. Ας θυμηθούμε, όμως, λίγο ποιός είναι ο "κύριος" που τα λέει όλα αυτά και, κυρίως, να εντοπίσω ότι με χωρίζει μια ιδεολογική άβυσσος με το τί εννοώ εγώ με τη λέξη "προνομιούχοι" και τί ο πρωθυπουργός τής χώρας...



Η κυβέρνηση Μητσοτάκη ήθελε να επιβάλει το νεοφιλελευθερισμό στη χώρα 20 χρόνια νωρίτερα. Επομένως, δε δάκρυσα όταν την έριξε ο Αντ. Σαχλαμαράς, μολονότι τα κίνητρα του τελευταίου μόνο άδολα δεν ήταν. Οι γερμανοί, άλλωστε, έχουν μιλήσει για ένα μικρό κόμμα τής εποχής που είχε χρηματοδοτηθεί από τα μαύρα ταμεία τής Siemens κι αν ακόμα δεν έχουν πει δημοσίως όνομα, δεν υπάρχει λόγος να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας για το ποιό εννοούσαν: λεγόταν Πολιτική Ανοιξη κι αρχηγός του ήταν ο Αντ. Σαχλαμαράς, τον οποίο δεν έδενε με το Σ. Κόκκαλη (Intracom) μόνο η κοινή τους αγάπη για τον Ολυμπιακό, αλλά και τα κοινά τους συμφέροντα. Το σκάνδαλο Siemens, άλλωστε, ήταν κυρίως σκάνδαλο Intracom αφού οι δύο εταιρίες είχαν κάτι παραπάνω από αγαστή συνεργασία, τουλάχιστον την περίοδο που οι μαύρες σακούλες δε χρησιμοποιούνταν μόνο για να βάζουν τα σκουπίδια τους...

Την προδοσία πολλοί αγάπησαν, τον προδότη όμως ουδείς γι' αυτό κι ο Αντ. Σαχλαμαράς είχε πάψει για διάστημα μεγαλύτερο της δεκαετίας να απασχολεί την πολιτική ζωή τής χώρας. Η θεαματική του επιστροφή, από την θέση τού υπουργού Πολιτισμού, συνδυάστηκε με ένα ακόμα "θαύμα" τού ανθρώπου που σήμερα αυτοπροβάλλεται και προβάλλεται από τα μίντια ως ο μεταρρυθμιστης που δε διστάζει να συγκρούεται με συμφέροντα και με κατεστημένες νοοτροπίες: όποιος επισκέπτης τού Μουσείου Ακρόπολης ρωτήσει τους υπαλλήλους του από πού κατάγονται θα διαπιστώσει ότι οι καλύτεροι αρχαιολόγοι, φύλακες, επιμελητές, καφετζήδες κι εστιάτορες της χώρας βγαίνουν στη Μεσσηνία,  η οποία "τυχαίνει" να είναι κι ο τόπος καταγωγής-εκλογική περιφέρεια της σημερινής "πρωθυπουργάρας" μας...

Οσον αφορά την ουσία της παρέμβασης, μέσω αρθρογραφίας, του Αντ. Σαχλαμαρά: θα συμφωνήσω ότι δεν είναι δυνατό, για παράδειγμα, ο διευθυντής ειδήσεων της ΕΡΤ, Αιμ. Λιάτσος να διέθετε τρεις γραμματείς, οι οποίες πληρώνονταν 2.000 ευρώ εκάστη εν καιρώ κρίσης. Δεν θα σταθώ ούτε στο ότι αυτές οι τρεις γραμματείς δεν αυτοτοποθετήθηκαν στην ΕΡΤ, αλλά διορίστηκαν, "αξιοκρατικώ" τω τρόπω βεβαίως βεβαίως, από τη σημερινή κυβέρνηση. Το θέμα είναι ποιούς ορίζεις ως προνομιούχους τού συστήματος κι όχι απλώς συμφεροντολόγους που βρήκαν πόρτες ανοιχτές και μπήκαν για να δωροδοκηθούν εμμέσως από αυτό ώστε να ψηφίζουν εσαεί ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Κι αυτό γιατί στο δικό μου λεξικό προνομιούχοι είναι οι εφοπλιστές που δεν πληρώνουν ούτε ένα ευρώ φόρο για τα υπερκέρδη τους, οι τραπεζίτες που αντί να έχουν πάει ήδη φυλακή "ανακεφαλαιώνονται" από το υστέρημα του ελληνικού και των λοιπών ευρωπαϊκών λαών, οι μεγαλοεργολάβοι που είναι οι μόνοι για τους οποίους βρίσκονται χρήματα από το δημόσιο ταμείο, οι μεγαλοεπιχειρηματίες που δε χρειάστηκε να επενδύσουν ποτέ γιατί είχαν στο "πιάτο" τους το δημόσιο κορβανά, αλλά τώρα καταγγέλλουν τον κρατισμό, οι καναλάρχες που λειτουργούν τα προπαγανδιστικά των συμφερόντων τους μίντια, τα οποία η κυβέρνηση αφήνει στο απυρόβλητο κι απειλεί με κυρώσεις μόνο όσους προβάλλουν το πρόγραμμα των εργαζομένων τής ΕΡΤ...

Με αυτούς, όμως, δεν πρόκειται να τα βάλει ποτέ ο Αντ. Σαχλαμαράς. Ποιό σκυλί, άλλωστε, δαγκωνει το χέρι που το ταΐζει πλουσιοπάροχα όλα αυτά τα χρόνια; Οι εφοπλιστές, οι τραπεζίτες, οι μεγαλοεργολάβοι, οι μεγαλοεπιχειρηματίες, οι καναλάρχες είναι "φίλοι", δεν είναι εκείνοι που μας πίνουν το αίμα, αλλά οι τρεις γραμματείς τού Αιμ. Λιάτσου. Αυτές οι ειδήσεις πρέπει να προβάλλονται για να λειτουργεί ο κοινωνικός αυτοματισμός, για να ξεσπάσει ένας ταξικός εμφύλιος κι έτσι να διαιωνίζεται η εξουσία των πραγματικά προνομιούχων, αυτών που δημιουργούν "προνομιούχους" εντός της μεσαίας τάξης για να μπορούν να πλασάρουν συνενόχους κι ενοχικά σύνδρομα στην κοινή γνώμη και να εξομοιώνουν την οικονομική γενοκτονία με την τροχαία παράβαση...  

Οταν κυβερνούν μπακάληδες, ο Ντοστογέφσκι είναι πολυτέλεια...

Οταν οι λάτρεις τού νεοφιλελευθερισμού θέλουν να αποστομώσουν τους ιδεολογικούς τους αντιπάλους, τους κάνουν μία και μοναδική ερώτηση: "τί κέρδος θα προκύψει από τη χ ή την ψ ενέργεια;" Θέτοντας, μάλιστα, την απορία τους αισθάνονται πως έχουν δώσει την απάντηση που πρέπει να δοθεί και μπορούν να επιστρέψουν με την ησυχία τους στην αγαπημένη τους ενασχόληση, να κυνηγούν δηλαδή το ατομικό κέρδος με κάθε κόστος. Αυτό συμβαίνει και τώρα με την ΕΡΤ. Ρωτούν πόσο κόστιζε η λειτουργία της, οι εργαζόμενοι σε αυτή και οι παραγωγές που έβγαιναν στον αέρα και τα αντιπαραβάλλουν με τις μετρήσεις τηλεθέασης για να καταλήξουν στο αβίαστο, για τους ίδιους, συμπέρασμα πως η δημόσια ραδιοτηλεόραση έπρεπε να κλείσει γιατί ήταν ακριβή κι όχι εμπορική. Προσθέτουν, μάλιστα, και το επιχείρημα πως δεν θέλουν να πληρώνουν για ένα μέσο το οποίο δε βλέπουν και κοιμούνται ξέγνοιαστοι τα βράδια για το ότι έκαναν το καθήκον τους απέναντι στα συμφέροντα του εαυτούλη τους και μόνο αυτού...

Προφανώς και η ΕΡΤ αποτελούσε όλα αυτά τα χρόνια εστία διαφθοράς, με ρουσφέτια, υπερκοστολογήσεις, αργομισθίες και λοιπές παθογένειες, καθώς και κέντρο αναπαραγωγής τής κυβερνητικής προπαγάνδας. Προφανώς, επίσης, σε μια απαίδευτη κι άρα λούμπεν κοινωνία οι χαριεντισμοί τής Ελ. Μενεγάκη έχουν μεγαλύτερη τηλεθέαση από ένα ντοκιμαντέρ για το Γιώργο Σεφέρη. Οταν, όμως, ένα κράτος στη ζυγαριά των προτεραιοτήτων του προκρίνει το ατομικό ή κομματικό κέρδος από το συλλογικό όφελος, τότε δεν υπάρχει λόγος να εξακολουθεί να υφίσταται. Μπορεί να ιδιωτικοποιήσει ή να κλείσει...χθες ό,τι δε μπορεί να του φέρει περισσότερα λεφτά στο ταμείο, δηλαδή σχεδόν τα πάντα, και, στη συνέχεια, να καμαρώνει για "νοικοκυρεμένους" προϋπολογισμούς και οικονομίες κλίμακος. Οι μπακάληδες της πολιτικής δεν έχουν ούτε χρόνο ούτε χρήμα να διαθέσουν στην όσο το γίνεται πιο σφαιρική ενημέρωση, στις τέχνες και στα γράμματα, στην επιστήμη και στα θαύματά της. Βάζουν κάτω τα τεφτέρια τους και μετρώντας "τρεις το λάδι, δυο το ξύδι" αποφασίζουν πως οι έλληνες είναι προτιμότερο να πορευτούν λαμβάνοντας πληροφόρηση μόνο από τα μίντια των νταβατζήδων τους παρά να αφήσουν επιτέλους τους δημοσιογράφους τής δημόσιας ραδιοτηλεόρασης να λειτουργήσουν κατά συνείδηση. Αποφασίζουν, επίσης, πως οι έλληνες είναι προτιμότερο να πορευτούν διασκεδάζοντας με προγράμματα που για να τα κατανοήσεις δε χρειάζεσαι κάτι περισσότερο από μυαλό χρυσόψαρου από το να δίνεις τροφή για σκέψη μέσω εκπομπών που δεν προσβάλλουν, αλλά αναπτύσσουν τη νοημοσύνη όσων τις παρακολουθούν...

Για το κυρίαρχο πνεύμα, όμως, του νεοφιλελευθερισμού υπάρχει μόνο το κέρδος, και μάλιστα το ατομικό. Ο,τι το υπερβαίνει, είναι καταδικαστέο και πρέπει να εξαφανίζεται. Οι άνθρωποι που κυκλοφορούν ελεύθεροι ανάμεσά μας κι επιβάλλουν τη δημόσια ατζέντα θα πετούσαν στο καλάθι των αχρήστων το "Εγκλημα και Τιμωρία" τού Φίοντορ Ντοστογέφσκι, θα ποδοπατούσαν τη "Γκερνίκα" τού Πάμπλο Πικάσο, θα γελοιοποιούσαν την θεωρία τής σχετικότητας του Αλμπερτ Αϊνσταϊν, αν από αυτά τα δημιουργήματα απουσίαζε μια γενναία οικονομική αντιπαροχή. Κοιμούνται και ξυπνούν με μια νοσηρή εμμονή στα κλούβια κεφάλια τους: το πώς θα γίνουν οι ίδιοι, και μόνο οι ίδιοι, πιο πλούσιοι σε φράγκα την κάθε ημέρα που ξημερώνει. "Δεν υπάρχει κοινωνία, παρά μόνο άτομα" γι' αυτούς τους τύπους, όπως θα έλεγε και η Μ. Θάτσερ την οποία θα είχαν αγιοποιήσει αν περνούσε από το χέρι τους. Σε αυτό το πλαίσιο είναι λογικό να μη χρειαζόμαστε μια δημόσια ραδιοτηλεόραση η οποία θα έχει ξεπεράσει τις αγκυλώσεις τού παρελθόντος και θα ενημερώνει αντικειμενικά, θα προωθεί τον πολιτισμό και την επιστήμη και δεν θα γυρίζει την πλάτη στην κοινωνική πραγματικότητα. Είναι σα να έχω ακούσει, όμως, ήδη την ερώτηση που θα μου έθετε τώρα ένας αφισιονάδο τού νεοφιλελευθερισμού: "Ολα αυτά πόσο θα στοιχίσουν στην τσεπούλα μου";...

Θέλει η δεξιά να κρυφτεί και η ακροδεξιά δεν την αφήνει...

Το σύστημα έχει δοκιμάσει τα τελευταία τρία χρόνια κάθε πιθανό συνδυασμό ώστε να διαιωνίσει την εξουσία του. Υστερα από τον "παραδοσιακό" δικομματισμό που εξέπνευσε τα λοίσθια, δοκιμάσαμε ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ με τραπεζίτη πρωθυπουργό και μετά από τις περσινές εκλογές η ακροδεξιά σαντιγί αντικαταστάθηκε από την αριστερά τής συνευθύνης. Τώρα φαίνεται πως πρέπει να κάνουμε ένα βήμα παραπέρα προκειμένου να μην αλλάξει τίποτα ουσιαστικώς σε αυτήν τη χώρα. Μήπως ήρθε, επομένως, η στιγμή να πέσουν εντελώς οι μάσκες και να δούμε τη ΝΔ να συγκυβερνά με τη Χρυσή Αυγή πριν ή μετά από εκλογές; Ηδη, άλλωστε, η μεγάλη "γαλάζια" παράταξη έχει απορροφήσει αρκετά "μπουμπούκια" τής ακροδεξιάς, όπως το Μ. Βορίδη ή τον Αδ. Γεωργιάδη. Γιατί να μείνουν απέξω τα νέα "φυντάνια", όπως ο Ηλ. Κασιδιάρης;...

Ο Αντ. Σαχλαμαράς θέλει σαν τρελός να οδηγηθεί όσο γίνεται πιο γρήγορα η χώρα στις κάλπες. Κι ο ίδιος ξέρει πολύ καλά ότι δε μπορεί να κοροϊδεύει τους πάντες για πάντα με το "success story" του, γι' αυτό κι όσο πιο γρήγορα πάμε σε εκλογές κι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει προλάβει καν να συγκροτηθεί ως κόμμα τόσο το καλύτερο για τον ίδιο. Το πρόβλημα, όμως, για τη χώρα δεν είναι το αν θα παραμείνει ο Αντ. Σαχλαμαράς στην εξουσία ή αν ο Αλέξης Τσίπρας γίνει πρωθυπουργός, αλλά η ανεπάρκεια του συνόλου των πολιτικών δυνάμεων να προβούν στις αναγκαίες ρήξεις. Η πλειονότητα των πολιτών βρίσκεται μπλεγμένη ανάμεσα στις συμπληγάδες πέτρες τού νεοφιλελευθερισμού και του συντεχνιασμού και προσπαθεί να βρει λύσεις τρώγοντας ο ένας τις σάρκες τού άλλου. Η ΕΡΤ μπορεί να αποτελέσει την αφορμή για τη δημιουργία ενός κοινού παλλαϊκού μετώπου απέναντι στην υποβάθμιση της ζωής μας. Αυτό, βεβαίως, δε σημαίνει πως αρκεί για τη συγκρότησή του μία και μόνο ημέρα γενικής απεργίας. Θέλει συνέχεια και, κυρίως, να μην αυτοπαγιδευτούμε σε έναν ταξικό εμφύλιο, λαμβάνοντας ως δεδομένο, για παράδειγμα, ότι όλοι στην ΕΡΤ έτρωγαν με χρυσά κουτάλια. Κι αυτό όχι μόνο γιατί δεν ισχύει, αλλά γιατί αποπροσανατολίζει ως προς το ποιοί είναι οι πραγματικοί ή οι πιο επικίνδυνοι αντίπαλοί μας...

Τί να την κάνεις τη Δημοκρατία, όταν μπορείς να έχεις Σαμαράδες;...

Μια φορά κι έναν καιρό η κοινοβουλευτική ολιγαρχία λειτουργούσε αποτελεσματικώς για τις ελίτ. Ηταν η εποχή που το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ χώριζε υποτίθεται ιδεολογική άβυσσος, που το ρουσφέτι είχε υποκαταστήσει την κοινωνική δικαιοσύνη και η αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου ήταν απλώς η κλάψα εκείνων που ήταν ανίκανοι ή απρόθυμοι να ενταχθούν σε κάποια από τις πολλές μεμονωμένες συλλογικότητες που δε μας επέτρεψαν ποτέ να συγκροτήσουμε μια αδιάσπαστη κοινωνία. Σε αυτό το πλαίσιο, οι έλληνες αισθάνονταν αυτάρκεις με τις λίγες τζούρες δημοκρατίας που τους χορηγούσε ένα οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο που δεν επιδίωξε ποτέ να μάθει στο πόπολο πώς να ψαρεύει προκειμένου το τελευταίο να αισθάνεται χορτάτο με τα λέπια που του πετούσε ως ανταμοιβή για την υπακοή του. Στη μεταπολίτευση, γιατί αυτήν περιγράφω, έννοιες όπως "επανάσταση", "αντίσταση", "αμφισβήτηση" είτε αυτογελοιοποιήθηκαν από λούμπεν αντάρτες πόλεων τύπου "17 Νοέμβρη" είτε γελοιοποιήθηκαν από τους υπνωτιστές των μαζών, οι οποίοι "λησμονούσαν" να τις αφυπνίζουν μετά από κάθε παράστασή τους...

Και φτάσαμε μια "ωραία πρωία" στην εποχή των μνημονίων, όπου πλέον το εγχώριο κατεστημένο, μέσα σε ένα οργουελικό σκηνικό, έσπευσε να γλείψει εκεί που κατουρούσε, να αλλάξει χρώματα σαν σιχαμερή σαλαμάνδρα προκειμένου να επιβιώσει σε ένα περιβάλλον που πια, ελέω τρόικας, δεν έλεγχε εξ ολοκλήρου, να προσαρμοστεί σε μια εποχή που τα χθεσινά δόγματα μετατρέπονταν σε χάρτινους πύργους. Και τότε, ακόμα κι αυτή η κοινοβουλευτική ολιγαρχία έμοιαζε με υπερβολική παραχώρηση στο λαό, ένας Δούρειος Ίππος που κάποτε μπόρεσε να κυριεύσει την Τροία, αλλά αν αφηνόταν κι άλλο στους Τρώες εκείνοι μπορεί να έβρισκαν τρόπο για να τον επιστρέψουν σα μπούμεραγκ στους Αχαιούς. Γι' αυτό και ήταν πλέον επιτακτική ανάγκη το σοκ, η τρομοκράτηση και η συκοφαντία, αυτή η "Αγία Τριάδα" τής κάθε εξουσίας που ψυχανεμίζεται το τέλος των ημερών της και κάνει ό,τι μπορεί για να κρατηθεί στη σχεδία...

Μας είπαν πως αν δεν κρατούσαμε το στόμα μας κλειστό, θα καταστρεφόμασταν. Κι εμείς το κρατήσαμε και, ω τί "παράδοξο", καταστραφήκαμε. Μας είπαν πως δεν υπάρχει εναλλακτική στον οικονομικό μας θάνατο, πως είμαστε αποβράσματα που δικαίως πληρώνουμε βαρύ τίμημα για τις αμαρτίες μας, μας έδωσαν τα λουριά για να αυτοβασανιστούμε κι εμείς το κάναμε, μαθημένοι όπως ήμασταν μια ζωή να μη σκεφτόμαστε παρά να ακολουθούμε "σοφούς" ηγέτες με πήλινα πόδια. Μας κυβέρνησαν φαύλοι λαοπλάνοι, ανίκανοι γόνοι, ακόμα και τραπεζίτες κι εμείς τους πιστέψαμε όταν μας έλεγαν πως πεθαίνουμε για το καλό μας. Διστάσαμε να αποδοκιμάσουμε τη γύμνια τους και να δοκιμάσουμε άλλους δρόμους, προτιμήσαμε να πνιγούμε στο λιμάνι από το να δοκιμάσουμε να διαβούμε τον ωκεανό...

Κι όμως, παρ' όλα τα σοκ, την τρομοκράτηση και τη συκοφαντία η κοινοβουλευτική ολιγαρχία ήταν πολύ δύσκολο πλέον να εξυπηρετεί αποτελεσματικώς τα συμφέροντα των λίγων. Βλέπετε, είναι κι αυτά τα "διαολεμένα" μέσα κοινωνικής δικτύωσής που μέσα στη σαβούρα με την οποία πλημμυρίζουν κάθε ημέρα το δημόσιο λόγο διαθέτουν κι οάσεις κοινωνικής αφύπνισης, τις οποίες ανήσυχοι πολίτες άλλων εποχών δε μπορούσαν καν να φανταστούν. Τώρα πια ακόμα και η Βουλή, το Σύνταγμα, οι νόμοι, η δημόσια τηλεόραση-φερέφωνο που οι ίδιες οι ελίτ έπλασαν για να αυτοδοξάζονται και να αυτοπροστατεύονται από "ταπεινά" πράγματα όπως η λογοδοσία και η δικαιοσύνη, μοιάζουν ανίκανα να λειτουργήσουν σαν ασπίδες απέναντι στην οργή τού λαού. Γι' αυτό κι έφτασε η ώρα να πεταχτούν στον κάλαθο των αχρήστων και να αντικατασταθούν από τα "ραβασάκια" ξένων κι εγχώριων εξουσιαστών, από βίαιη καταστολή κάθε υποψίας διαμαρτυρίας, από πράξεις νομοθετικού περιεχομένου κι από "success stories" που έχουν "happy end" μόνο για λίγους ή μόνο στα χαρτιά. Το κλείσιμο της ΕΡΤ δεν είναι τίποτα άλλο από ένα κλείσιμο του ματιού τής πόρνης στο νταβατζή της, ένα νεύμα πως όλα θα πάνε καλά, πως δεν έχει να ανησυχεί για τίποτα κι ότι αύριο θα κλείσουν κι άλλα σχολεία κι άλλα νοσοκομεία, θα πουληθούν κι ο αέρας που αναπνέουμε, το νερό που πίνουμε και η γη που πατούμε. Κι αν στην πορεία ανακύψουν άλλα προβλήματα, οι νταβατζήδες δεν έχουν λόγο να ανησυχούν: οι πόρνες είναι καπάτσες και θα βρουν τη λύση. Κι αν αυτή δε λέγεται κοινοβουλευτική ολιγαρχία αλλά "πούρα" χούντα, τί σημασία έχει; Τί να την κάνεις, άλλωστε, τη Δημοκρατία όταν μπορείς να έχεις Σαμαράδες;...

Η συμπόνια δεν είναι πλέον συναίσθημα, αλλά τακτική...

Πόσο επιεικής θα ήσασταν με κάποιον που σκοτώνει άμαχο πληθυσμό, αλλά δείχνει την "ανθρωπιά" του με το να πηγαίνει πάνω από τα πτώματα των θυμάτων του και να τους ψέλνει λίγα λόγια παρηγοριάς; Το ερώτημα είναι προφανώς ρητορικό, όπως ρητορική είναι άλλωστε και η ευσπλαχνία τού Προέδρου τής Ολιγαρχίας, της τρόικας εσωτερικού και της αντίστοιχης εξωτερικού για το δράμα που βιώνει ο ελληνικός λαός. Αν δεν ήταν έτσι, τότε δεν θα επέμεναν είτε να υιοθετούν είτε να συναινούν σε πολιτικές που επιβαρύνουν τους πολλούς για να διασωθούν οι λίγοι. Οταν ακούω, επομένως, τον Κ. Παπούλια να μιλά για τον κίδυνο απώλειας ολόκληρων γενιών λόγω της κρίσης ή το Ζ. Κ. Γιούνκερ, ο οποίος μάλιστα βραβεύτηκε από την Προεδρία τής Δημοκρατίας για τις "υπηρεσίες" του προς το έθνος, να συγχαίρει τον ελληνικό λαό για το θάρρος που επέδειξε, κυκλώνομαι από ένα αίσθημα αηδίας για το ότι η συμπόνια και η ευγνωμοσύνη δεν είναι πλέον συναισθήματα, αλλά τακτικές...
Επί των ημερών του το Σύνταγμα έχει γίνει σκουπιδόχαρτο, αλλά ο Πρόεδρος τής Ολιγαρχίας, ως αθλητής άλλωστε που ήταν στα νιάτα του, έχει θέσει τον πήχη τής δημοκρατικής του ευθιξίας τόσο χαμηλά που θα μπορούσε να τον περάσει κι ένα νήπιο. Πέρα από...φιλικά χτυπήματα στην πλάτη ο ελληνικός λαός δεν έχει νιώσει ποτέ στο πλευρό του τον υποτιθέμενο πρώτο πολίτη τής χώρας. Κι ας μπορούσε εκείνος, έστω με τις περιορισμένες αρμοδιότητές του ή με μια παραίτησή του, να αποτελέσει θρυαλλίδα πολιτικών εξελίξεων. Ο Κ. Παπούλιας, όμως, δεν είναι μόνο ηλικιωμένος, αλλά κι ο ίδιος η απόλυτη έκφραση της σαπισμένης μεταπολίτευσης, κατά τη διάρκεια της οποίας είχε πρωταγωνιστικούς ρόλους. Πώς, επομένως, αυτός ο άνθρωπος, τώρα στα γεράματά του, να διαγράψει μονοκοντυλιά μια ολόκληρη πορεία ζωής που τον έφερε ακόμα και στο ανώτατο αξίωμα όχι λόγω ικανότητων, αλλά χάρη στην εθελοδουλία του; Είναι αδύνατο να μάθεις νέα κόλπα σε ένα γέρικο σκυλί, πόσω μάλλον όταν αυτό δεν ενδιαφέρεται καν να τα μάθει...

Δεν αγαπά την πατρίδα αυτός που φέρεται με μίσος στο λαό της...

Το μεταναστευτικό είχε γίνει σημαντικό πρόβλημα για την ελληνική κοινωνία πολύ πριν από την όμορφη ανοιξιάτικη ημέρα που ο ρεζίλης των Παπανδρέου ανακοίνωνε από το γραφικό Καστελόριζο την είσοδο της χώρας μας στην εποχή των μνημονίων. Μέχρι τότε, όμως, η Χρυσή Αυγή αποσπούσε με το ζόρι το 0,00 κάτι του εκλογικού σώματος. Τί σημαίνει αυτό; Πως ακόμα κι αν ίσχυε η δήλωση του Αντ. Σαχλαμαρά πως ο ΣΥΡΙΖΑ ζητά τη νομιμοποίηση όλων των μεταναστών (μπορεί να κάνω λάθος, αλλά δεν το έχω δει πουθενά διατυπωμένο ως επίσημη θέση τού κόμματος) γι' αυτό και η ακροδεξιά ανθεί, αυτή προσκρούει στην κοινή λογική. Βεβαίως δεν πιστεύω ότι ο πρωθυπουργός μας είναι τόσο αφελής ώστε να πιστεύει το ότι η Χρυσή Αυγή αυτήν τη στιγμή είναι τρίτο κόμμα, πάνω από το ΠΑΣΟΚ, δεν οφείλεται στην οικονομική γενοκτονία τού ελληνικού λαού τα τελευταία τρία χρόνια, αλλά στο ότι οι έλληνες εκτιμούν πως για την καταστροφή τους φταίνε οι πακιστανοί που κοιμούνται στα παγκάκια, όπως θα έλεγε και η Κ. Δημουλά, κι όχι η άγρια λιτότητα που βαραίνει τους μικρομεσαίους κι απαλλάσσει την ελίτ...

Είναι πια ολοφάνερο ότι ο Αντ. Σαχλαμαράς θα κάνει τα πάντα για να θωπεύσει το συντηρητικό ακροατήριο που στρέφεται στο νεοναζισμό, ακόμα δηλαδή και να μετατρέψει και τη δική του κυβέρνηση σε νεοναζιστική, πραγματοποιώντας και το παιδικό του όνειρο με την Πολιτική Άνοιξη. Λίγο πριν, ως υπουργός Εξωτερικών, είχε ανοίξει τα σύνορα για όλους τους βαρυποινίτες των αλβανικών φυλακών. Για να μην ξεχνιόμαστε...

Σα να μην έφταναν όλα τα υπόλοιπα, ο πρωθυπουργός έχει το θράσος να ισχυρίζεται πως η Αριστερά μισεί την πατρίδα επειδή δεν θέλει να ξεπουληθεί μπιρ παρά ο πλούτος της και οι άνθρωποι που ζουν σε αυτήν τη χώρα να μην αμείβονται και να μην εργάζονται όπως οι σκλάβοι σε γαλέρα. Αν αγάπη για την πατρίδα είναι η υιοθέτηση ακροδεξιών λογικών, η υποδούλωση στο εγχώριο και ξένο κεφάλαιο κι ο απόλυτος εξευτελισμός  τής ανθρώπινης αξιοπρέπειας μάλλον έχουμε διαβάσει διαφορετικά λεξικά με τον Αντ. Σαχλαμαρά. Και το ερώτημα, μεταξύ άλλων, παραμένει: όταν το κυβερνητικό του συνεταιράκι ακυρώνει τους διαχρονικούς αγώνες και θυσίες τής Αριστεράς γι' αυτόν τον τόπο, ο Φ. Κουρέλης ως πότε θα παριστάνει πως ψιχαλίζει και δεν βρέχει;...   

Ο Παπακωνσταντίνου φταίει, αλλά όχι για όλα...

Οι πιο διαβαστερές ιστορίες αφορούν ανθρώπους που έχουν φτάσει στην κορυφή, ό,τι κι αν μπορεί να σημαίνει αυτό για τον καθένα, και στη συνέχεια καταβαραθρώθηκαν εξαιτίας της οίησής τους. Προσωπικώς, δε χορταίνω να τις διαβάζω, να τις βλέπω ή να τις ακούω, αν θέλετε κι ως μια υπενθύμιση για τη ματαιότητα αυτού του κόσμου. Μια τέτοια ιστορία είναι κι ο Γ. Παπακωνσταντίνου, ο οποίος στα ντουζένια του ως "τσάρος" τής οικονομίας είχε τη μύτη τόσο ψηλά σηκωμένη που έβλεπε μόνο τον ουρανό κι ο οποίος τώρα χρησιμοποιείται από το πολιτικό σύστημα ως εξιλαστήριο θύμα για μια περίοδο που αν βγουν ποτέ όλα στο φως θα πέσει πολύ δάκρυ, αλλά και γέλιο. Ο Γ. Παπακωνσταντίνου κάθε άλλο παρά άμοιρος ευθυνών είναι για τη διαχείριση και τη μη αξιοποίηση της Λίστας Λαγκάρντ. Ωστόσο δεν είναι ο μόνος υπεύθυνος, όπως θέλουν να το παρουσιάζουν όσοι προσπαθούν να κρύψουν τις δικές τους αμαρτίες κάτω από το χαλί και οι οποίοι ακόμα συγκυβερνούν αυτόν τον τόπο...

Δεν είμαι από εκείνους που θα αισθανθούν δικαιωμένοι και χαρούμενοι μόνο αν δουν το Γ. Παπακωνσταντίνου ή τον Α. Τσοχατζόπουλο κρεμασμένους στην πλατεία Συντάγματος. Σαφώς και η δικαιοσύνη οφείλει να είναι αυστηρή μαζί τους, αλλά η νέα εποχή δε μπορεί να βασιστεί πάνω σε τάφους ξοφλημένων πολιτικών τής προηγούμενης. Η κάθαρση οφείλει να είναι ουσιαστικότερη και να αφορά και πολιτικά πρόσωπα που είναι και σήμερα ισχυρά, αν και κάπως αποδυναμωμένα. Το αίμα στην αρένα δίκην εκδίκησης θα έπρεπε να είναι το ίδιο αποδοκιμαστέα ως τακτική όσο και η πάγια ατιμωρησία που επιφυλάσσει το πολιτικό προσωπικό για το ίδιο. Αυτές, όμως, είναι ψιλές κουβέντες για μια κοινωνία η οποία αδυνατεί ακόμα να κοιτάξει τις δικές της αμαρτίες στον καθρέφτη κι αναζητά μόνο στους άλλους τις αιτίες για όλα τα δεινά της...

Συγγνώμη σου ζητώ, συγχώρεσέ με κι αν έφταιξα εγώ...θα το πληρώσεις εσύ

Η "συγγνώμη" δεν είναι τόσο δύσκολη λέξη για να προφέρεις. Σε μια εποχή, μάλιστα, που τα πάντα έχουν το αντίτιμό τους έρχεται και πολύ φτηνά, τζάμπα θα έλεγα, σε όποιον την εκστομίζει. Αν υποθέσουμε, εξάλλου, πως ο λαός έχει και κάποια ψήγματα σοφίας, από τότε που εφευρέθηκε αυτή η λέξη χάθηκε το φιλότιμο...κι εμφανίστηκε το ΔΝΤ, οι "σοφοί" τού οποίου ύστερα από τρία χρόνια άγριας λιτότητας διαπίστωσαν το αυτονόητο, αυτό που είχε ο κόσμος τούμπανο και τα διαπλεκόμενα μίντια κρυφό καμάρι, ότι η συνταγή δηλαδή που ακολούθησαν στην Ελλάδα ήταν λανθασμένη. Πολύ γενναίο εκ μέρους τους, είναι ανθρώπινο άλλωστε να σφάλλεις. Οταν το εννοείς, όμως, το αποδεικνύεις και με έργα κι όχι με "υποσχέσεις" για επέκταση της λιτότητας και τα επόμενα χρόνια. Γιατί όταν το κάνεις αυτό, δε δείχνεις μεταμέλεια αλλά υποκρισία και δολιότητα...

Την ίδια ώρα, βεβαίως, η τρόικα εσωτερικού κομπάζει για ένα "success story" που οι εντολείς της αποκαλούν κι επισήμως πλέον αποτυχημένο. Μιλούν με καμάρι, για παράδειγμα, για το πρωτογενές πλεόνασμα ή για την πιστοληπτική αναβάθμιση της χώρας, αλλά δε λένε στον ελληνικό λαό πως αυτές οι εξελίξεις είναι ανώφελες αν δεν επιδείξουν πυγμή και δεν ενημερώσουν τους νταβατζήδες τους πως μπορούμε πλέον και χωρίς αυτούς, άρα δεν έχουν το πάνω χέρι, όπως δεν το είχαν άλλωστε ποτέ. Το πρόβλημα, όμως, δεν ήταν ποτέ ότι ήμασταν άοπλοι, αλλά ότι δεν είχαμε τη βούληση για να χρησιμοποιήσουμε τον οπλισμό μας και μυρίζαμε τρόμο από πάνω έως κάτω. Αν, για παράδειγμα, δεν αξιοποιήσουμε τη δημόσια παραδοχή ΔΝΤ περί λάθους κι ελαφρύνουμε τους μικρομεσαίους από τα βάρη τους, δεν θα έχει γίνει τίποτα άλλο από μια τρύπα στο νερό, από αυτές όμως που βυθίζουν υπερωκεάνια...     

"Μισείτε αλλήλους"...

"Η γυμνότης είναι αδίκημα", δήλωσε σε ένα ακόμα μισαλλόδοξο παραλήρημά του ο Μητροπολίτης Ανθιμος, ο μόνος των υπερπατριωτών, υπερχριστιανών τής Θεσσαλονίκης ο οποίος δεν έχει καταλήξει στη φυλακή. Προφανώς ο "άγιος" ιεράρχης εκτιμά πως σε αυτόν τον κόσμο ερχόμαστε με χρυσά άμφια, όπως αυτά που αρέσκεται να φορά κι ο ίδιος, γι' αυτό και στο θολωμένο από την πολλή πίστη μυαλό του οτιδήποτε αφορά το ανθρώπινο σώμα είναι αμαρτωλό και γι' αυτό αποδοκιμαστέο. Είναι δικαίωμα του καθενός να μη γουστάρει τους γυμνιστές, τους ομοφυλόφιλους ή όσους ξεγυμνώνονται για να διαμαρτυρηθούν σε ένα επικοινωνιακό χάπενιγκ από το οποίο χάνεται η ουσία, αν θέλετε τη γνώμη μου. Δε δικαιούται, όμως, κανείς να δικαιολογεί τα προσωπικά του κόμπλεξ κι απωθημένα επικαλούμενος ανθρώπους ή...θεούς που είναι λίγο δύσκολο να τον διαψεύσουν. Το μόνο που μπορεί να κάνει ένας πιστός χριστιανός για να αντικρούσει τον ποιμένα του είναι να αποτανθεί στις Γραφές και να διαβάσει τη διδασκαλία τού Ιησού ώστε να διαπιστώσει μόνος του αν υπάρχει χωρίο στο οποίο ο ηγέτης τής εκκλησίας του επιτίθεται στους γκέι ή στους γυμνούς ή δεν είναι γιος τού θεού...

Η διαφωνία μου με την πίστη είναι, πάνω από όλα, φιλοσοφική, πέρα από την αδυναμία μου να δεχθώ  πως πίσω από τα σύννεφα και πέρα από την θλίψη υπάρχει ένας σοφός γέρος με τη φαμίλια του που καθορίζουν τί θα συμβεί στις ζωές μας. Ο δικός μου θεός, άλλωστε, δεν θα ήταν ποτέ τόσο σαδιστής, αλλά δεν είναι άλλος από το σύνολο των δισεκατομμυρίων ανθρώπων που αν ενώσουν τα ταλέντα τους μας κάνουν μια ανώτατη δύναμη που όμοιά της δεν υπάρχει πουθενά αλλού. Η θρησκευτική πίστη μπορεί να αποτελέσει εφαλτήριο για την εκπλήρωση σπουδαίων οραμάτων, συνήθως όμως τυφλώνει κι αποχαυνώνει σε βαθμό που οι άνθρωποι παύουν να αγωνίζονται για να βελτιώσουν τη ζωή τους σε αυτόν τον κόσμο, με την ελπίδα πως ο πόνος τους θα ανταμειφθεί στη βασιλεία των ουρανών...

Κι αν οι ενστάσεις μου για τον θεό είναι, κατά βάση, φιλοσοφικές, αυτές που αφορούν τους  επί γης τελάληδές του, τύπου Ανθιμου ή του Μητροπολίτη Καλαβρύτων Αμβρόσιου, είναι πολύ πιο απτές. Τέτοιου είδους παπάδες έχουν αναγάγει το σκοταδισμό, το ρατσισμό, τον κομπλεξισμό και τη μισαλλοδοξία σε μια πολύ επικερδή επιχείρηση για τους ίδιους, αλλά πολύ πιο επικίνδυνη για μια λούμπεν κοινωνία που απευθύνεται όλο και περισσότερο στην εκκλησία προκειμένου να βρει αποκούμπι. Αν δε μπορούν να μεταδώσουν το μήνυμα του "αγαπάτε αλλήλους", τουλάχιστον ας πάψουν να προπαγανδίζουν το "μισείτε αλλήλους", ποτίζοντας κι άλλο το εύφορο στις ημέρες μας "χωράφι" τού φασισμού...  

Φαντάζομαι έναν ελληνοτουρκικό πόλεμο, αλλά κάπως διαφορετικό...

Θέλω να σας αποκαλύψω ένα "μυστικό": η Ελλάδα δεν είναι ο ομφαλός τής γης, γι' αυτό ό,τι κι αν λαμβάνει χώρα στον κόσμο δε γίνεται πάντοτε με σκοπό να βλάψει το "λίκνο τού πολιτισμού", που βεβαίως τώρα περισσότερο λικνίζεται στα μπουζούκια και λιγότερο παράγει κουλτούρα. Τα γράφω όλα αυτά με αφορμή τις νέες θεωρίες συνωμοσίας, λες και είχαμε λίγες μέχρι τώρα για να αντιμετωπίσουμε με τη λογική, σύμφωνα με τις οποίες ακόμα και η αποκαλούμενη "τουρκική άνοιξη" γίνεται προκειμένου το βαθύ κράτος τής γείτονος να βρει αφορμή και να καταλάβει ελληνικά εδάφη. Κάπου ανάμεσα στον απίστευτο ναρκισσισμό και στον έντονο κομπλεξισμό μας, που αποκαλύπτονται με την έξαρση του εθνικισμού και της ξενομανίας, βρήκαμε χώρο για να χωνέψουμε ένα ακόμα παραμύθι, από αυτά που έχουν μονίμως τούρκους δράκους αλλά ποτέ έλληνες ηλίθιους...

Εχω ξεχάσει τη μαγική σφαίρα σπίτι και δεν είμαι σε θέση να προβλέψω αν θα προκύψει ελληνοτουρκική σύρραξη, με την πιθανότητα της οποίας έχουμε μεγαλώσει όλοι όσοι έχουμε γεννηθεί μετά από τη μεταπολίτευση αλλά το μόνο που έχουμε δει να συμβαίνει είναι ένα εξοπλιστικό ράλι από το οποίο, μάλιστα, κάποιοι επίδοξοι πρωθυπουργοί κονόμησαν βίλες με "πιάτο" τον Παρθενώνα. Αναρωτιέμαι, επίσης, αν εκείνοι που τρέμουν μήπως κι ο τούρκος περάσει τα σύνορα έχουν αντιληφθεί πως αυτό έχει πραγματοποιηθεί εδώ και πάρα πολύ καιρό, από την εποχή για παράδειγμα που νομιμοποιήσαμε με τη συμπεριφορά μας τα ρουσφέτια, τα βιλαέτια και τα μπαξίσια ή ακόμα κι από την επιλογή μας να αποκοιμιόμαστε με τουρκικές σαπουνόπερες αντί για μια καλή ταινία ή ένα καλό βιβλίο...

Οσο, εξάλλου, περιμένουμε την τουρκική εισβολή, αφήνουμε όσους την καλλιεργούν εντέχνως να μας ξεστρατίζουν από το πραγματικό πρόβλημα, το οποίο ασφαλώς και μαστίζει τόσο τον ελληνικό όσο και τον τουρκικό λαό κι αυτό δεν είναι άλλο από την άνιση κατανομή τού παραγόμενου πλούτου (και) σε αυτές τις δύο χώρες. Από τη στιγμή που οι λίγοι δεν ξέρουν τί να κάνουν την περιουσία που έχουν υφαρπάξει από τους πολλούς τα μόνα "success stories" που υπάρχουν δεν αφορούν κανένα άλλο παρά μια ελίτ που παρασιτεί σε βάρος μιας κατατρομοκρατημένης μάζας, η οποία πείθεται πως εχθρός της είναι ο διπλανός της που ανήκει σε άλλη φυλή κι όχι ο κοινός τους αφέντης που τους σφίγγει τις αλυσίδες. "Συγχωρήστε" με, επομένως, που θεωρώ πως έλληνες και τούρκοι οφείλουν να πολεμήσουν, αλλά όχι μεταξύ τους παρά μόνο ενωμένοι απέναντι σε εκείνους που τους τρώνε το ψωμί...

Κι όμως, οι τούρκοι μας μιμούνται...

Η ξενομανία μας δεν έχει όρια, αφού φτάνει ακόμα και στο να ζηλεύουμε τις εξεγέρσεις των άλλων. Εστω κι αν αυτές βρίσκονται τουλάχιστον ένα στάδιο πριν από τις δικές μας. Σε αυτό το πλαίσιο αδυνατώ να κατανοήσω όλους εκείνους που μας ζητούν να παραδειγματιστούμε από τους τούρκους και να ξεκινήσουμε ένα αντάρτικο πόλεων σε βάρος τής δικής μας κυβέρνησης, που όντως αντιμετωπίζει επίσης τη δημοκρατία με μια εντελώς δική της λογική που καταντά παράλογη. Το κάναμε το Δεκέμβριο του 2008 ύστερα από τη δολοφονία τού Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, το συνέχισαν ορισμένοι με τα επεισόδια μετά από κάθε μεγαλειώδη συγκέντρωση διαμαρτυρίας, ενώ βγήκαμε στους δρόμους κατά εκατοντάδες χιλιάδες και πλημμυρίσαμε τις πλατείες το 2011. Αυτά που πράττουν σήμερα οι τούρκοι για να αποδομήσουν  το "success story" του δικού τους πρωθυπουργού έχουν γίνει προ πολλού στην Ελλάδα, με την όποια επιτυχία τους. Επομένως, το ζήτημα δεν είναι να μιμηθούμε τους γείτονές μας, που η εγχώρια προπαγάνδα τούς ήθελε να έχουν λύσει μια δια παντός το σημαντικότερο ζήτημα όλων-τη δίκαιη διανομή τού πλούτου-, αλλά να πάμε ένα βήμα παραπέρα τον αγώνα μας, κάνοντάς τον λιγότερο θεαματικό ίσως, αλλά περισσότερο στοχευμένο...

Αντί να αναποδογυρίζουμε κάδους απορριμμάτων και να φωνάζουμε συνθήματα, γιατί δεν προχωρούμε, για παράδειγμα, σε μια απεργία διαρκείας η οποία δεν θα στρέφει τη μια επαγγελματική ομάδα σε βάρος τής άλλης, από τη στιγμή που θα είναι μαζική και κατόπιν συνεννόησης; Τί μας εμποδίζει να χρησιμοποιήσουμε ακόμα κι αυτό το εργαλείο των εκλογών για να στείλουμε ένα μήνυμα και στην Ευρώπη πως ο δρόμος τής λιτότητας είναι αδιέξοδος; Γιατί θα πρέπει κάθε φορά να ωραιοποιούμε τη λούμπεν, ακατέργαστη βία και να την θέτουμε στο τραπέζι ως πρώτη επιλογή κι όχι ως τελευταίο καταφύγιο των απελπισμένων; Δοκιμάσαμε πρώτα, και βάζω και τον εαυτό μου μέσα, να κάνουμε τις ειρηνικές μας μαζικές επαναστάσεις σε βάρος τής εξουσίας, όπως το να μην πληρώσουμε τα χαράτσια τής ΔΕΗ ή τους υπέρογκους φόρους κι αποφασίσαμε πως η μόνη διέξοδος είναι να μουντζώνουμε τη Βουλή και να σπάμε βιτρίνες; Αν όχι, ας χρησιμοποιήσουμε για πρώτη φορά το μυαλό μας κι όχι την παρορμητικότητά μας, για την οποία τόσο μας αρέσει να βαυκαλιζόμαστε ως έλληνες, κι ας περιορίσουμε το φθόνο μας για τους τούρκους, που μαλώνουν ακόμα για το ποιος είναι πιο "θεός" από τον άλλο, ο Κεμάλ ή ο Μωάμεθ, μόνο  στα απολύτως απαραίτητα...  

Είμαστε πάντοτε τέσσερις, ποτέ λιγότεροι...

Ξημερώνει κι ο κυνηγός φαίνεται σίγουρος για τον εαυτό του. Οπου κι αν πάει, ό,τι κι αν κάνει αυτός θα είναι ο θύτης κι όχι το θήραμα. Με μια πιστολιά θα τιμήσει τον θάνατο και θ' ατιμάσει τη ζωή. Λίγο μπαρούτι αρκεί, πιστεύει, για να γίνει ο βασιλιάς τού δάσους, ο αδιαφιλονίκητος τιμωρός τής ύπαρξης, ο γητευτής τής φθοράς, ο φονέας τής Αγάπης...

Την ώρα, όμως, που το Πουλί ετοιμάζεται ν' αποχωριστεί τη φύση του και να πατήσει λαβωμένο τη γη, ένα στερνό τραγούδι βγαίνει απ' την ψυχή του κι απευθύνεται στο διώκτη του με οίκτο κι όχι με οργή: "Θα μ'έχεις νικήσει μόνο αν ξεχαστώ. Αν, όμως, με θυμούνται για πάντα, ο χαμένος θα 'χει τη μορφή σου κι ο νικητής τη δική μου"...

Μια χαραμάδα ανοίγει τότε στον ουρανό και το κενό ουρλιάζει ταπεινωμένο, μήπως και εισακουστεί, με μια φωνή που προδίδει ήττα κι όχι την αλήθεια: "Οι νεκροί δεν ανασταίνονται"...

Μα η απάντηση που παίρνει από τα άλλα πουλιά τού δάσους είναι βαθιά ριζωμένη στο χώμα, στον άνεμο, σ'οτιδήποτε αρνείται να υπακούσει μόνο σε ό,τι βλέπει, κι ο σπόρος της είναι αδύνατο να ξηλωθεί: "Οι ζωντανοί δε χρειάζεται ν' αναστηθούν γιατί δεν πεθαίνουν. Μιλούν, γελούν, κλαίνε, κι αν ακόμα δεν έχουν πλέον σώμα για να το αποδείξουν, υπάρχουν πάντοτε εκεί έξω καρδιές για να το αισθανθούν. Νεκρός δε γίνεσαι ποτέ όσο βρίσκονται άνθρωποι που σε συντροφεύουν στη σιωπή"...

Ποιός θάνατος θα τολμήσει ποτέ ν΄αγγίξει ό,τι έχει ακουμπήσει η Αγάπη; Είναι ανήμπορος μπροστά της, τρέχει μάταια για να κρυφτεί απ' το πέρασμά της. Εχει καταλάβει πια κι εκείνος ότι στο τέλος δεν είναι ο κυνηγός που θριαμβεύει, αλλά το Πουλί που είναι αδύνατο να λησμονηθεί...