Πάει πολύ να μας διδάσκετε κι εσείς ήθος "κύριε" Σαμαρά...

Μετά από σχεδόν 35 χρόνια σε αυτόν τον πλανήτη έχω μάθει να προσέχω όχι μόνο τί λέει κάποιος, αλλά και ποιός το λέει. Κι αυτό γιατί όσο όμορφα κι αν είναι τα λόγια που ακούγονται από το στόμα τού οποιουδήποτε, αν το βιογραφικό αυτού του "οποιουδήποτε" μαρτυρά το "δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις" τότε οι λέξεις του μοιάζουν με πόρνες που χρησιμοποιούνται για να εκτονώνουν το πλήθος και τίποτα παραπάνω. Σε αυτό το πλαίσιο, και χωρίς να είμαι κανένας εξπέρ στη μαγειρική, είμαι πρόθυμος να συμφωνήσω με τον τίτλο τού άρθρου τού Αντ. Σαχλαμαρά στην "Καθημερινή τής Κυριακής" σύμφωνα με το οποίο αν δε σπάσεις αυγά δε μπορείς να φτιάξεις ομελέτα και πως οι μεταρρυθμίσεις πρέπει να προχωρήσουν κι ας πληγούν οι προνομιούχοι. Ας θυμηθούμε, όμως, λίγο ποιός είναι ο "κύριος" που τα λέει όλα αυτά και, κυρίως, να εντοπίσω ότι με χωρίζει μια ιδεολογική άβυσσος με το τί εννοώ εγώ με τη λέξη "προνομιούχοι" και τί ο πρωθυπουργός τής χώρας...



Η κυβέρνηση Μητσοτάκη ήθελε να επιβάλει το νεοφιλελευθερισμό στη χώρα 20 χρόνια νωρίτερα. Επομένως, δε δάκρυσα όταν την έριξε ο Αντ. Σαχλαμαράς, μολονότι τα κίνητρα του τελευταίου μόνο άδολα δεν ήταν. Οι γερμανοί, άλλωστε, έχουν μιλήσει για ένα μικρό κόμμα τής εποχής που είχε χρηματοδοτηθεί από τα μαύρα ταμεία τής Siemens κι αν ακόμα δεν έχουν πει δημοσίως όνομα, δεν υπάρχει λόγος να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας για το ποιό εννοούσαν: λεγόταν Πολιτική Ανοιξη κι αρχηγός του ήταν ο Αντ. Σαχλαμαράς, τον οποίο δεν έδενε με το Σ. Κόκκαλη (Intracom) μόνο η κοινή τους αγάπη για τον Ολυμπιακό, αλλά και τα κοινά τους συμφέροντα. Το σκάνδαλο Siemens, άλλωστε, ήταν κυρίως σκάνδαλο Intracom αφού οι δύο εταιρίες είχαν κάτι παραπάνω από αγαστή συνεργασία, τουλάχιστον την περίοδο που οι μαύρες σακούλες δε χρησιμοποιούνταν μόνο για να βάζουν τα σκουπίδια τους...

Την προδοσία πολλοί αγάπησαν, τον προδότη όμως ουδείς γι' αυτό κι ο Αντ. Σαχλαμαράς είχε πάψει για διάστημα μεγαλύτερο της δεκαετίας να απασχολεί την πολιτική ζωή τής χώρας. Η θεαματική του επιστροφή, από την θέση τού υπουργού Πολιτισμού, συνδυάστηκε με ένα ακόμα "θαύμα" τού ανθρώπου που σήμερα αυτοπροβάλλεται και προβάλλεται από τα μίντια ως ο μεταρρυθμιστης που δε διστάζει να συγκρούεται με συμφέροντα και με κατεστημένες νοοτροπίες: όποιος επισκέπτης τού Μουσείου Ακρόπολης ρωτήσει τους υπαλλήλους του από πού κατάγονται θα διαπιστώσει ότι οι καλύτεροι αρχαιολόγοι, φύλακες, επιμελητές, καφετζήδες κι εστιάτορες της χώρας βγαίνουν στη Μεσσηνία,  η οποία "τυχαίνει" να είναι κι ο τόπος καταγωγής-εκλογική περιφέρεια της σημερινής "πρωθυπουργάρας" μας...

Οσον αφορά την ουσία της παρέμβασης, μέσω αρθρογραφίας, του Αντ. Σαχλαμαρά: θα συμφωνήσω ότι δεν είναι δυνατό, για παράδειγμα, ο διευθυντής ειδήσεων της ΕΡΤ, Αιμ. Λιάτσος να διέθετε τρεις γραμματείς, οι οποίες πληρώνονταν 2.000 ευρώ εκάστη εν καιρώ κρίσης. Δεν θα σταθώ ούτε στο ότι αυτές οι τρεις γραμματείς δεν αυτοτοποθετήθηκαν στην ΕΡΤ, αλλά διορίστηκαν, "αξιοκρατικώ" τω τρόπω βεβαίως βεβαίως, από τη σημερινή κυβέρνηση. Το θέμα είναι ποιούς ορίζεις ως προνομιούχους τού συστήματος κι όχι απλώς συμφεροντολόγους που βρήκαν πόρτες ανοιχτές και μπήκαν για να δωροδοκηθούν εμμέσως από αυτό ώστε να ψηφίζουν εσαεί ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Κι αυτό γιατί στο δικό μου λεξικό προνομιούχοι είναι οι εφοπλιστές που δεν πληρώνουν ούτε ένα ευρώ φόρο για τα υπερκέρδη τους, οι τραπεζίτες που αντί να έχουν πάει ήδη φυλακή "ανακεφαλαιώνονται" από το υστέρημα του ελληνικού και των λοιπών ευρωπαϊκών λαών, οι μεγαλοεργολάβοι που είναι οι μόνοι για τους οποίους βρίσκονται χρήματα από το δημόσιο ταμείο, οι μεγαλοεπιχειρηματίες που δε χρειάστηκε να επενδύσουν ποτέ γιατί είχαν στο "πιάτο" τους το δημόσιο κορβανά, αλλά τώρα καταγγέλλουν τον κρατισμό, οι καναλάρχες που λειτουργούν τα προπαγανδιστικά των συμφερόντων τους μίντια, τα οποία η κυβέρνηση αφήνει στο απυρόβλητο κι απειλεί με κυρώσεις μόνο όσους προβάλλουν το πρόγραμμα των εργαζομένων τής ΕΡΤ...

Με αυτούς, όμως, δεν πρόκειται να τα βάλει ποτέ ο Αντ. Σαχλαμαράς. Ποιό σκυλί, άλλωστε, δαγκωνει το χέρι που το ταΐζει πλουσιοπάροχα όλα αυτά τα χρόνια; Οι εφοπλιστές, οι τραπεζίτες, οι μεγαλοεργολάβοι, οι μεγαλοεπιχειρηματίες, οι καναλάρχες είναι "φίλοι", δεν είναι εκείνοι που μας πίνουν το αίμα, αλλά οι τρεις γραμματείς τού Αιμ. Λιάτσου. Αυτές οι ειδήσεις πρέπει να προβάλλονται για να λειτουργεί ο κοινωνικός αυτοματισμός, για να ξεσπάσει ένας ταξικός εμφύλιος κι έτσι να διαιωνίζεται η εξουσία των πραγματικά προνομιούχων, αυτών που δημιουργούν "προνομιούχους" εντός της μεσαίας τάξης για να μπορούν να πλασάρουν συνενόχους κι ενοχικά σύνδρομα στην κοινή γνώμη και να εξομοιώνουν την οικονομική γενοκτονία με την τροχαία παράβαση...