"Μουτζαχεντίν" που παριστάνουν τους μεταρρυθμιστές...

Αν ο Κ. Μητσοτάκης κι ο Αδ. Γεωργιάδης ήταν άραβες, το πιθανότερο θα ήταν να ανήκαν σε κάποια εξτρεμιστική οργάνωση, να εκπαιδεύονταν στρατιωτικά και μια ωραία πρωία να ζώνονταν εκρηκτικά και να ανατίναζαν ένα λεωφορείο ή ένα εστιατόριο, σκοτώνοντας όλους ανεξαιρέτως τους παριστάμενους μαζί φυσικά με τους ίδιους. Βλέπετε, άνθρωποι με τις δικές τους μπετόν πολιτικές αντιλήψεις δε σκέφτονται πριν δράσουν: έχουν ήδη αποφασίσει με βάση τις οικογενειακές τους καταβολές, τις πανεπιστημιακές τους σπουδές, τις προσωπικές τους ιδεοληψίες και τα συμφέροντα που εξυπηρετούν είτε κατόπιν σχετικών εντολών είτε αυτοβούλως. Σε αυτό το πλαίσιο πιστεύουν πραγματικά ότι οι πολιτικές τους είναι μονόδρομος, ο "θεός" που θα συναντήσουν ύστερα από την αποστολή αυτοκτονίας την οποία έχουν αναλάβει και η οποία μπορεί να τους καταστρέψει πολιτικά, αλλά θα τους ανοίξει τις πύλες τού  παραδείσου...

Πολιτικοί όπως ο Κ. Μητσοτάκης κι ο Αδ. Γεωργιάδης αυτοπροβάλλονται ως άνθρωποι που αγνοούν το πολιτικό κόστος κι αντιμάχονται το λαϊκισμό, αλλά στην πραγματικότητα αυτά και μόνο υπηρετούν. Πολιτικό κόστος, άλλωστε, δε συνεπάγεται μόνο η ευθεία αντιπαράθεση με κάποια συντεχνία, αλλά κυρίως με την ελίτ που κυβερνά από το παρασκήνιο την Ελλάδα. Με αυτήν, όμως, δεν πρόκειται να τα βάλει ποτέ ούτε ο Κ. Μητσοτάκης, ως γόνος οικογένειας που έχει στηρίξει την πολιτική της καριέρα ακριβώς σε αυτήν τη σχέση, ούτε ο Αδ. Γεωργιάδης, ο οποίος με το κόμπλεξ τού παιδιού που έτρωγε σφαλιάρες στο σχολείο αισθάνεται την ανάγκη να γίνεται αποδεκτός από την "υψηλή κοινωνία" ως ίσος προς ίσος ή, έστω, ως χαμάλης πολυτελείας πάντοτε στην υπηρεσία της.

Οταν, εξάλλου, πολιτικοί όπως ο Κ. Μητσοτάκης ή ο Αδ. Γεωργιάδης στοχοποιούν συγκεκριμένες επαγγελματικές κατηγορίες, όπως οι δημόσιοι υπάλληλοι, κι όχι μεμονωμένους ανθρώπους με βάση το βίο και την πολιτεία τους τί άλλο κάνουν από το να υποκύπτουν στο λαϊκισμό τού κοινωνικού αυτοματισμού και του ταξικού εμφυλίου; Προφανώς όλοι κρίνονται εκ του αποτελέσματος κι από αυτό θα κριθούν και οι συγκεκριμένοι υπουργοί. Αλίμονο, όμως, αν θεωρήσουμε επιτυχία τους τις σωρηδόν απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων χωρίς κανένα κριτήριο, όπως και τα μαζικά λουκέτα σε νοσοκομεία, πάλι στη λογική τού "όποιον πάρει ο χάρος". Η καταστροφή είναι πάντοτε πιο εύκολη από τη δημιουργία, πόσω μάλλον όταν από αυτή δεν θίγονται οι προύχοντες...