Η συμπόνια δεν είναι πλέον συναίσθημα, αλλά τακτική...

Πόσο επιεικής θα ήσασταν με κάποιον που σκοτώνει άμαχο πληθυσμό, αλλά δείχνει την "ανθρωπιά" του με το να πηγαίνει πάνω από τα πτώματα των θυμάτων του και να τους ψέλνει λίγα λόγια παρηγοριάς; Το ερώτημα είναι προφανώς ρητορικό, όπως ρητορική είναι άλλωστε και η ευσπλαχνία τού Προέδρου τής Ολιγαρχίας, της τρόικας εσωτερικού και της αντίστοιχης εξωτερικού για το δράμα που βιώνει ο ελληνικός λαός. Αν δεν ήταν έτσι, τότε δεν θα επέμεναν είτε να υιοθετούν είτε να συναινούν σε πολιτικές που επιβαρύνουν τους πολλούς για να διασωθούν οι λίγοι. Οταν ακούω, επομένως, τον Κ. Παπούλια να μιλά για τον κίδυνο απώλειας ολόκληρων γενιών λόγω της κρίσης ή το Ζ. Κ. Γιούνκερ, ο οποίος μάλιστα βραβεύτηκε από την Προεδρία τής Δημοκρατίας για τις "υπηρεσίες" του προς το έθνος, να συγχαίρει τον ελληνικό λαό για το θάρρος που επέδειξε, κυκλώνομαι από ένα αίσθημα αηδίας για το ότι η συμπόνια και η ευγνωμοσύνη δεν είναι πλέον συναισθήματα, αλλά τακτικές...
Επί των ημερών του το Σύνταγμα έχει γίνει σκουπιδόχαρτο, αλλά ο Πρόεδρος τής Ολιγαρχίας, ως αθλητής άλλωστε που ήταν στα νιάτα του, έχει θέσει τον πήχη τής δημοκρατικής του ευθιξίας τόσο χαμηλά που θα μπορούσε να τον περάσει κι ένα νήπιο. Πέρα από...φιλικά χτυπήματα στην πλάτη ο ελληνικός λαός δεν έχει νιώσει ποτέ στο πλευρό του τον υποτιθέμενο πρώτο πολίτη τής χώρας. Κι ας μπορούσε εκείνος, έστω με τις περιορισμένες αρμοδιότητές του ή με μια παραίτησή του, να αποτελέσει θρυαλλίδα πολιτικών εξελίξεων. Ο Κ. Παπούλιας, όμως, δεν είναι μόνο ηλικιωμένος, αλλά κι ο ίδιος η απόλυτη έκφραση της σαπισμένης μεταπολίτευσης, κατά τη διάρκεια της οποίας είχε πρωταγωνιστικούς ρόλους. Πώς, επομένως, αυτός ο άνθρωπος, τώρα στα γεράματά του, να διαγράψει μονοκοντυλιά μια ολόκληρη πορεία ζωής που τον έφερε ακόμα και στο ανώτατο αξίωμα όχι λόγω ικανότητων, αλλά χάρη στην εθελοδουλία του; Είναι αδύνατο να μάθεις νέα κόλπα σε ένα γέρικο σκυλί, πόσω μάλλον όταν αυτό δεν ενδιαφέρεται καν να τα μάθει...