Οποιος ζει απ' το ξίφος, πεθαίνει κι από αυτό Φώτη μου...

Στην πολιτική, όπως και στη ζωή άλλωστε, ο καλός συγχρονισμός, αυτό που στα "ελληνικά" ονομάζουμε "τάιμιγκ", παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Μπορεί, για παράδειγμα, να πεις ή να κάνεις όλα τα σωστά πράγματα, αν όμως αυτά γίνουν κατόπιν εορτής τότε όχι μόνο δε δικαιώνεσαι, αλλά αυτοεξευτελίζεσαι κιόλας. Αυτό συμβαίνει τώρα και με το Φ. Κουρέλη, ο οποίος ύστερα από ένα χρόνο κατά τον οποίο εξευτέλισε όλα τα αριστερά ιδανικά τής νιότης του αποφάσισε πως τώρα  πρέπει να φανεί και λίγο περισσότερο αριστερός στο απελπισμένο ακροατήριό του μήπως και γλιτώσει την κατάληξη που του είχε επιφυλάξει από την αρχή το σύστημα και δεν ήταν άλλη από αυτή του Γ. Καρατζαφίρερ...

Είναι αργά για δάκρυα, όμως, Φώτη. Θα έπρεπε να τα είχες χύσει πριν συγκυβερνήσεις με τη σαπίλα τής μεταπολίτευσης, πριν συναινέσεις σε νέα μέτρα που ταπεινώνουν τους μικρομεσαίους κι αφήνουν στο απυρόβλητο τους οικονομικώς ισχυρούς, πριν μετατραπείς, με λίγα λόγια, σε ουρά ενός κατεστημένου που στο μυαλό του δεν έχει τις μεταρρυθμίσεις αλλά τη διαιώνιση της βρομιάς του στους αιώνες των αιώνων. Είναι, όμως, γλυκιά η άτιμη η εξουσία και η προσμονή της μπορεί να λυγίσει και τις πιο ισχυρές προσωπικότητες, πόσω μάλλον μια μετριότητα όπως ο Φ. Κουρέλης. Επομένως, είναι ανθρώπινο να θες να κυβερνήσεις, όταν όμως γυρίζεις πίσω το βλέμμα σου και βλέπεις ότι οι πράξεις σου συνέβαλαν στο να συγκεντρωθεί ένας νέος σωρός από συντρίμμια, δεν περιορίζεσαι σε μια απόσυρση των υπουργών σου από την κυβέρνηση, αλλά κάνεις τα πάντα για να τη ρίξεις. Σε διαφορετική περίπτωση δεν αποδεικνύεσαι τίποτα άλλο από καιροσκόπος, από έναν άνθρωπο που διάλεξε να ζήσει με το ξίφος και που τώρα δίκαια πρέπει να πεθάνει από αυτό...