Οι πιο διαβαστερές ιστορίες αφορούν ανθρώπους που έχουν φτάσει στην κορυφή, ό,τι κι αν μπορεί να σημαίνει αυτό για τον καθένα, και στη συνέχεια καταβαραθρώθηκαν εξαιτίας της οίησής τους. Προσωπικώς, δε χορταίνω να τις διαβάζω, να τις βλέπω ή να τις ακούω, αν θέλετε κι ως μια υπενθύμιση για τη ματαιότητα αυτού του κόσμου. Μια τέτοια ιστορία είναι κι ο Γ. Παπακωνσταντίνου, ο οποίος στα ντουζένια του ως "τσάρος" τής οικονομίας είχε τη μύτη τόσο ψηλά σηκωμένη που έβλεπε μόνο τον ουρανό κι ο οποίος τώρα χρησιμοποιείται από το πολιτικό σύστημα ως εξιλαστήριο θύμα για μια περίοδο που αν βγουν ποτέ όλα στο φως θα πέσει πολύ δάκρυ, αλλά και γέλιο. Ο Γ. Παπακωνσταντίνου κάθε άλλο παρά άμοιρος ευθυνών είναι για τη διαχείριση και τη μη αξιοποίηση της Λίστας Λαγκάρντ. Ωστόσο δεν είναι ο μόνος υπεύθυνος, όπως θέλουν να το παρουσιάζουν όσοι προσπαθούν να κρύψουν τις δικές τους αμαρτίες κάτω από το χαλί και οι οποίοι ακόμα συγκυβερνούν αυτόν τον τόπο...
Δεν είμαι από εκείνους που θα αισθανθούν δικαιωμένοι και χαρούμενοι μόνο αν δουν το Γ. Παπακωνσταντίνου ή τον Α. Τσοχατζόπουλο κρεμασμένους στην πλατεία Συντάγματος. Σαφώς και η δικαιοσύνη οφείλει να είναι αυστηρή μαζί τους, αλλά η νέα εποχή δε μπορεί να βασιστεί πάνω σε τάφους ξοφλημένων πολιτικών τής προηγούμενης. Η κάθαρση οφείλει να είναι ουσιαστικότερη και να αφορά και πολιτικά πρόσωπα που είναι και σήμερα ισχυρά, αν και κάπως αποδυναμωμένα. Το αίμα στην αρένα δίκην εκδίκησης θα έπρεπε να είναι το ίδιο αποδοκιμαστέα ως τακτική όσο και η πάγια ατιμωρησία που επιφυλάσσει το πολιτικό προσωπικό για το ίδιο. Αυτές, όμως, είναι ψιλές κουβέντες για μια κοινωνία η οποία αδυνατεί ακόμα να κοιτάξει τις δικές της αμαρτίες στον καθρέφτη κι αναζητά μόνο στους άλλους τις αιτίες για όλα τα δεινά της...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου