Οταν κυβερνούν μπακάληδες, ο Ντοστογέφσκι είναι πολυτέλεια...

Οταν οι λάτρεις τού νεοφιλελευθερισμού θέλουν να αποστομώσουν τους ιδεολογικούς τους αντιπάλους, τους κάνουν μία και μοναδική ερώτηση: "τί κέρδος θα προκύψει από τη χ ή την ψ ενέργεια;" Θέτοντας, μάλιστα, την απορία τους αισθάνονται πως έχουν δώσει την απάντηση που πρέπει να δοθεί και μπορούν να επιστρέψουν με την ησυχία τους στην αγαπημένη τους ενασχόληση, να κυνηγούν δηλαδή το ατομικό κέρδος με κάθε κόστος. Αυτό συμβαίνει και τώρα με την ΕΡΤ. Ρωτούν πόσο κόστιζε η λειτουργία της, οι εργαζόμενοι σε αυτή και οι παραγωγές που έβγαιναν στον αέρα και τα αντιπαραβάλλουν με τις μετρήσεις τηλεθέασης για να καταλήξουν στο αβίαστο, για τους ίδιους, συμπέρασμα πως η δημόσια ραδιοτηλεόραση έπρεπε να κλείσει γιατί ήταν ακριβή κι όχι εμπορική. Προσθέτουν, μάλιστα, και το επιχείρημα πως δεν θέλουν να πληρώνουν για ένα μέσο το οποίο δε βλέπουν και κοιμούνται ξέγνοιαστοι τα βράδια για το ότι έκαναν το καθήκον τους απέναντι στα συμφέροντα του εαυτούλη τους και μόνο αυτού...

Προφανώς και η ΕΡΤ αποτελούσε όλα αυτά τα χρόνια εστία διαφθοράς, με ρουσφέτια, υπερκοστολογήσεις, αργομισθίες και λοιπές παθογένειες, καθώς και κέντρο αναπαραγωγής τής κυβερνητικής προπαγάνδας. Προφανώς, επίσης, σε μια απαίδευτη κι άρα λούμπεν κοινωνία οι χαριεντισμοί τής Ελ. Μενεγάκη έχουν μεγαλύτερη τηλεθέαση από ένα ντοκιμαντέρ για το Γιώργο Σεφέρη. Οταν, όμως, ένα κράτος στη ζυγαριά των προτεραιοτήτων του προκρίνει το ατομικό ή κομματικό κέρδος από το συλλογικό όφελος, τότε δεν υπάρχει λόγος να εξακολουθεί να υφίσταται. Μπορεί να ιδιωτικοποιήσει ή να κλείσει...χθες ό,τι δε μπορεί να του φέρει περισσότερα λεφτά στο ταμείο, δηλαδή σχεδόν τα πάντα, και, στη συνέχεια, να καμαρώνει για "νοικοκυρεμένους" προϋπολογισμούς και οικονομίες κλίμακος. Οι μπακάληδες της πολιτικής δεν έχουν ούτε χρόνο ούτε χρήμα να διαθέσουν στην όσο το γίνεται πιο σφαιρική ενημέρωση, στις τέχνες και στα γράμματα, στην επιστήμη και στα θαύματά της. Βάζουν κάτω τα τεφτέρια τους και μετρώντας "τρεις το λάδι, δυο το ξύδι" αποφασίζουν πως οι έλληνες είναι προτιμότερο να πορευτούν λαμβάνοντας πληροφόρηση μόνο από τα μίντια των νταβατζήδων τους παρά να αφήσουν επιτέλους τους δημοσιογράφους τής δημόσιας ραδιοτηλεόρασης να λειτουργήσουν κατά συνείδηση. Αποφασίζουν, επίσης, πως οι έλληνες είναι προτιμότερο να πορευτούν διασκεδάζοντας με προγράμματα που για να τα κατανοήσεις δε χρειάζεσαι κάτι περισσότερο από μυαλό χρυσόψαρου από το να δίνεις τροφή για σκέψη μέσω εκπομπών που δεν προσβάλλουν, αλλά αναπτύσσουν τη νοημοσύνη όσων τις παρακολουθούν...

Για το κυρίαρχο πνεύμα, όμως, του νεοφιλελευθερισμού υπάρχει μόνο το κέρδος, και μάλιστα το ατομικό. Ο,τι το υπερβαίνει, είναι καταδικαστέο και πρέπει να εξαφανίζεται. Οι άνθρωποι που κυκλοφορούν ελεύθεροι ανάμεσά μας κι επιβάλλουν τη δημόσια ατζέντα θα πετούσαν στο καλάθι των αχρήστων το "Εγκλημα και Τιμωρία" τού Φίοντορ Ντοστογέφσκι, θα ποδοπατούσαν τη "Γκερνίκα" τού Πάμπλο Πικάσο, θα γελοιοποιούσαν την θεωρία τής σχετικότητας του Αλμπερτ Αϊνσταϊν, αν από αυτά τα δημιουργήματα απουσίαζε μια γενναία οικονομική αντιπαροχή. Κοιμούνται και ξυπνούν με μια νοσηρή εμμονή στα κλούβια κεφάλια τους: το πώς θα γίνουν οι ίδιοι, και μόνο οι ίδιοι, πιο πλούσιοι σε φράγκα την κάθε ημέρα που ξημερώνει. "Δεν υπάρχει κοινωνία, παρά μόνο άτομα" γι' αυτούς τους τύπους, όπως θα έλεγε και η Μ. Θάτσερ την οποία θα είχαν αγιοποιήσει αν περνούσε από το χέρι τους. Σε αυτό το πλαίσιο είναι λογικό να μη χρειαζόμαστε μια δημόσια ραδιοτηλεόραση η οποία θα έχει ξεπεράσει τις αγκυλώσεις τού παρελθόντος και θα ενημερώνει αντικειμενικά, θα προωθεί τον πολιτισμό και την επιστήμη και δεν θα γυρίζει την πλάτη στην κοινωνική πραγματικότητα. Είναι σα να έχω ακούσει, όμως, ήδη την ερώτηση που θα μου έθετε τώρα ένας αφισιονάδο τού νεοφιλελευθερισμού: "Ολα αυτά πόσο θα στοιχίσουν στην τσεπούλα μου";...